ေလာကပါလ - ေဒၚနယ္႔စိတ္ဓါတ္ (၂)
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၁၆
[၄]
အဆင့္ျမင့္ ပရဘာဝ၏ ပဓာနသရုပ္တစ္ခုမွာ မဆုတ္နစ္ေသာ ဆုလဘ္ေမွ်ာ္ကိုးျခင္းျဖစ္၏။ ဦးေႏွာက္တြင္းရွိ ဒိုပါမိုင္းလွ်ပ္စီး (dopamine circuits) မ်ားက အထက္တန္း ပရဘာဝသမားမ်ားကို ႄကြယ္ဝျခင္း ေက်ာ္ၾကားျခင္း ထင္ရွားျခင္း စသည့္ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားေနာက္သို႔ လိုက္ပါေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ေလ႔ရွိသည္။ စင္စစ္ ထိုသူတို႔အဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ျခင္းထက္ ရည္မွန္းခ်က္ေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရျခင္းကပင္ ေက်နပ္စရာအတိျဖစ္ေလသည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္အတြင္း ဘာဘရာ ေဝၚတာ (Barbabra Walters) ၏ သမၼတေရြးပြဲဝင္ဘို႔ထက္ သမၼတအျဖစ္အခန္႔အပ္ခံခ်င္တာမ်ားလား ဆိုေသာ အေမးကို ထရန္႔ကမဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းဆိုၿပီးေနာက္ “သမၼတအလုပ္ကို အမဲလိုက္သလိုလိုက္ရတာဟာ က်ဳပ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ပဲလို႔ ယံုၾကည္တယ္” ဟုေျပာခဲ့၏။
ထရန္႔၏ သေဘာညီမႈအရည္အေသြးမွာ ပရဘာဝထက္ပင္ပို၍ အစြန္းေရာက္ပံုရ၏။ သို႔ေသာ္ အျခားတစ္ဘက္ အစြန္းျဖစ္၏။ လူသားတို႔အတြက္တန္ဘိုးအရွိဆံုး သေဘာညီျခင္းအတိုင္းအတာမွာ အၾကင္နာ ေမတၱာ စာနာတရား ယဥ္ေက်းျခင္းႏွင့္ ညွာတာျခင္းတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထရန္႔အေနႏွင့္ သူ႔မိသားစုကို သူခ်စ္မွာ ေသခ်ာ သည္။ ရက္ေရာၿပီး မွ်တေသာစိတ္ထားရွိသည့္ အလုပ္ရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾက၏။ ေျပာစမတ္ျဖစ္ က်န္ရစ္သည့္ ထရန္႔ႏွင့္ ေသအံ့့မူးမူးကင္ဆာေဝဒနာရွင္ သူငယ္ေလးတစ္ဦးတို႔ေတြ႔ဆံုၾကပံုမွာေက်ာ္ၾကားသည္။ အလုပ္သင္ (The Apprentice) ဇာတ္လမ္းတြဲ၏ ပရိႆတ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ သူငယ္ေလးက ထရန္႔အား သူ႔ကို “မင္းကိုအလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီ” ဟု (ဇာတ္လမ္းထဲကအတိုင္း) ေျပာလိုက္ေစခ်င္၏။ ထရန္႔ကမေျပာႏိုင္။ ထိုအစား ေဒၚလာေသာင္းခ်ီေသာ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာာင္ကိုသာေရးေပးၿပီး “ဘဝရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုေနထိုင္ပစ္ဘို႔” ေျပာ ခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ ပရဘာဝႏွင့္အျခာေသာႀကီး (၅) ႀကီး ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးတို႔ကဲ့သို႔ပင္ သေဘာညီမႈဆိုသည္မွာ ျပင္ပကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးႏွင့္ဆက္ဆံေရးပံုစံမ်ားအား ျခံဳငံု၍သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ႀကံဳ ၾကသမွ် စံတင္ရေလာက္ေအာင္ သေဘာထားမညီတတ္သူဟု ဂုဏ္သတင္းႀကီးခဲ့သည့္ထရန္႔ႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးဆန္႔က်င္ေနေတာ့၏။ သေဘာညီမႈအဆင့္နိမ့္က်သူတို႔ကို အေရထူ ရိုင္းျပ ေမာက္မာ စာနာကင္းသူမ်ား အျဖစ္ ေဖၚျပေလ႔ရွိၾကရာ ေဒၚနယ္ထရန္႔သာအနိမ့္ဆံုးမျဖစ္လွ်င္ တစ္ျခားမည္သူမွ်ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိေခ်။ ႏိုင္ငံ၏ သေဘာမညီႏိုင္ဆံုးသမၼတအျဖစ္ ရစ္ခ်တ္နစ္ဆင္ (Richard Nixon) ကို သုေတသီမ်ားက ေရြးခ်ယ္ထားၾကရာ နယူးေယာက္တိုင္းသတင္းစာဆရာမ ေဂကိုလင္း (Gail Collins) ထံ သူမ၏ေဆာင္းပါးပါဝင္သည့္ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူမ၏ဓာတ္ပံုကိုမင္ျဖင့္ဝိုင္းၿပီး “ေခြးမ်က္ႏွာ” ဟုေရးျခစ္ကာေပးပို႔ခဲ့ေသာ ထရန္႔ႏွင့္စာလွ်င္ နစ္ဆင္က အပံုႀကီးခ်ိဳသာေပ်ာ့ေျပာင္းေလသည္။ သူ႔ကို ညစ္က်ယ္က်ယ္ေျပာလာေသာ အဆိုေတာ္ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ ခ်ား (Cher) အား “တြစ္တာကေန ဒီေကာင္မကိုေမွာက္သြားေအာင္ထိုးပစ္လိုက္တာ ေနာက္ဆို က်ဳပ္ကို မေျပာရဲေတာ့ဘူး” ဟု “လံုေလာက္သည္မရွိ” စာအုပ္ထဲ၌ ခပ္ႄကြားႄကြား ညည္းတြားထား၏။
မဲဆြယ္ပြဲမ်ား၌ သူ႔ကိုေထာက္ခံသူမ်ားအား ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပသူေတြအေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတုန္႔ျပန္ဘို႔ ထရန္႔က ေျမွာက္ပင့္ ေပးေလ႔ရွိ၏။ “ဒင္းတို႔ကိုေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကစမ္း” ဟု ေအာ္တတ္သည္။ ဒီေကာင္ေတြမ်က္ခြက္ကို ငါ လက္သီးနဲ႔ထိုးခ်င္တယ္။ သူ႔အေပၚမေထာက္ထားသည့္ စာနယ္ဇင္းသမားမွသည္ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဘက္ေတြ အထိ တစ္ဘက္လူမွန္သမွ်ကို ထရန္႔ကေအာ့ႏွလံုးနာစရာဟုေျပာၿပီး အရံႈးသမားေတြဟု ထိုးႏွက္ေလ႔ရွိ၏။ သရုပ္မွန္တီဗီ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားအရ ထရန္႔၏သေဘာထားမညီႏိုင္မႈမ်ားသည္ တံုလႈပ္ဘြယ္မေကာင္းလွ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားျပည္သူထံမွ မဲဆႏၵကိုေတာင္းခံသည့္ ႏိုင္ငံေရးကိုယ္စားလွယ္အေနႏွင့္မူ ထိုသို႔ျပဳမူသူ ရွာမွရွား၏။
ထရန္႔၏ရန္လိုေသာသဘာဝႏွင့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္အလားအလာမ်ားမွာ သူ႔ဘဝအေစာပိုင္းေလာက္ကတည္းက သိသာေနခဲ့့သည္။ သူကိုယ္တိုင္ေျဖာင့္ဆိုခ်က္တစ္ခုအရ တစ္ခါက သူ႔ဆရာ ဂီတနည္းျပတစ္ဦးအား ဒုတိယ တန္းစားဆိုကာ မ်က္လံုးအညိဳအမဲစြဲသည္အထိ သူထိုးႀကိတ္ခဲ့ဘူးသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း မဟတၱန္၌ ထရန္႔တာဝါ ေဆာက္လုပ္ရာတြင္ ဒုဥကၠဌ တစ္ေယာက္အျဖစ္တာဝန္ယူခဲ့ဘူးေသာ ဘာဘရာရက္ (Barbara Res) ၏ အဆိုအရ ထရန္႔၏ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးၿပဇယားတြင္ ထင္ရွားေသာစိတ္ခံစားမႈမွာ ေဒါသျဖစ္၏။ ၿပီးခဲ့ေသာ ေဖေဖၚဝါရီလ ေဒလီးဘိ (The Daily Beast) စာေစာင္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုရာတြင္ သူမက “ေဒါသေတြထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ေဒါသကေတာ့ အစစ္ပဲ။ သူဟန္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာခဲ့၏။ အမွန္ပင္ ေဒါသသည္ သူ႔မွာ ရွိေသာ အဆင့္ျမင့္ပရဘာဝႏွင့္အနိမ့္စားသေဘာညီမႈတို႔ကို ေနာက္ကြယ္မွေမာင္းႏွင္ေပးေနသည့္စိတ္ခံစားခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဒါသက စိတ္ကိုဆိုးေအာင္မီးထိုးေပး၏။ ေဒါသကပင္ သူတစ္ပါး၏ ေလးစားမႈခံယူလိုစိတ္ကို ႏိႈးဆြရင္း လူမႈေရးအသာစီးရေအာင္ တြန္းအားေပးသည္။ ရန္လိုမႈကဲေသာ သူ၏ဟာသဉာဏ္အေတာ္အတန္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ေဒါသသည္ထရန္႔အတြက္ ၾသဇာတိကၠမ၏ဗဟိုခ်က္ျဖစ္သလို သူ႔ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ား အတြင္းသို႔ပါ စိမ္႔ဝင္လာခဲ့၏။
[၅]
အိမ္ျဖဴေတာ္တြင္းမွေဒၚနယ္ထရန္႔ကို ကၽြႏု္ုပ္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိ၏။ သူဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္တတ္သူ ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ သမၼတတစ္ေယာက္ဘာေတြလုပ္မည္ကို ခန္႔မွန္းရန္မလြယ္ကူေခ်။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေသြးေအးသြားခ်ိန္တြင္ တစ္ေန႔ေသာအခါ သမၼတဘြတ္သည္ မေၾကညာစစ္တစ္ရပ္ျဖင့္ လက္ဦးမႈရယူလ်က္ အီရတ္ကိုဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္လိမ္႔မည္ဟု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ႀကိဳတင္ျမင္မိလိမ့္မည္မဟုတ္။ ျမင္သူရွိခဲ့သည္္ဆိုလွ်င္လည္း ကၽြႏ္ုပ္သတိမထားမိေခ်။ ၉/၁၁ အေရးသာ မေပၚေပါက္ခဲ့လွ်င္ ဘြတ္အေနႏွင့္ ဆဒမ္ဟူစိန္ေနာက္သို႔ ထက္ခ်ပ္မကြာလိုက္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကမာၻ႔ျဖစ္ရပ္ေတြက သမၼတဘဝကို မပ်က္မကြက္ ၿခိမ္းေျခာက္သိမ္းပိုက္တတ္၏။ အိုဘားမားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးကို အေမြခံလိုက္ရ၏။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားအၿပီး ရီပတ္ဘလစ္ကင္ႀကီးစိုးေသာ ကျပက္ယျပက္ ကြန္ဂရက္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ခဲ့ရ၏။ ထိုအရာေတြႏွင့္သာမၾကံဳခဲ့လွ်င္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမည္သို႔ျဖစ္မည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မည္သည့္အခါမွ သိႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။
သို႔တိုင္ေအာင္ သမၼတတစ္ဦး၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပံုစံကိုခန္႔မွန္းရန္ သ႔ူကိုယ္ပိုင္ဟန္ပန္ႏွင့္ဝိေသသေတြက သဲလြန္စ ေတြေပးအပ္ေလ႔ရွိသည္။ ပရဘာဝသမားမ်ားသည္ စြန္႔စားမႈႀကီးမားေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ခ်မွတ္ေလ႔ရွိၾကၿပီး ပြင့္လင္းမႈအဆင့္နိမ့္က်သူေတြအဖို႔ သူတို႔၏အနက္ရိႈင္းဆံုးခံယူခ်က္ကိုပင္ ေမးခြန္းမထုတ္ႏိုင္ၾကေပ။ အဆင့္ျမင့္ ပရဘာဝႏွင့္နိမ့္က်ေသာပြင့္လင္းမႈရွိသူအျဖစ္ သမၼတအိမ္ေတာ္သို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည့္ဘြတ္သည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားကို သူမမွားတာေသခ်ာသည္ဟူေသာအာမခံမႈမ်ိဳးျဖင့္ ရဲရဲတင္းတင္းခ်မွတ္မည့္အလားအလာမ်ား ရွိခဲ့ေလ၏။ ဘြတ္၏ကိုယ္ေရးစိတၱရာဇဝင္တြင္ကၽြႏု္ပ္ျငင္းခံုခဲ့သလို အီရတ္ကိုက်ဴးေက်ာ္မည့္ ကစားနည္း အေျပာင္းအလဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ သူခ်ျဖစ္ဘို႔မ်ားသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမ်ဳိဳးအစားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကမာၻ႔ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ အီရတ္ကိုက်ဴးေက်ာ္ဘို႔ အခြင့္အလန္းမ်ားပြင့္လင္းလာခ်ိန္တြင္ ဘြတ္သည္သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သမၼတမျဖစ္မီကပင္ႀကိဳးစားကာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးေသာရည္မွန္းခ်က္မ်ားအျဖစ္ ဖခင္ျဖစ္သူ (သမၼတေဟာင္း) ဘြတ္ (W.H Bush) အား ဆဒမ္ဟူစိန္ (Saddam Hussein) ကဲ့သို႔ေသာရန္သူမ်ား၏ အႏၱရာယ္မွကာကြယ္ရန္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္အရက္ေသစာ စေသာမေကာင္းမႈစြမ္းအားစုမ်ားမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာ ဘဝ သမိုင္းအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုျပန္လည္အသက္သြင္းသူျဖစ္လိုသည့္စိတ္ဓါတ္အား အခိုင္အမာရွာေဖြေတြ႔ရွိၿပီးမွ က်ဴးေက်ာ္ရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဘြတ္ကဲ့သို႔ပင္ ထရန္႔သည္သူ၏မဲဆြယ္ပြဲေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ျပန္လည္ႀကီးျမတ္ေစေရး အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီးႀကီးရႏိုင္မည့္အလုပ္ကို စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္မည့္သေဘာရွိသည္။ အိမ္ျခံေျမလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ဦးအေနႏွင့္ စြန္႔စားမႈႀကီးႀကီးမားမား ျပဳလုပ္ေနက်ျဖစ္ေသာ္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အခက္အခဲမ်ားႀကံဳၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ပို၍ေရွးရိုးဆန္ေသာလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့၏။ သူျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ စြန္႔စားမႈမ်ားေၾကာင့္ ထရန္႔မွာ လက္ညိွဳးညႊန္ျပစရာ (ညႊန္လည္းညႊန္ျပေလ႔ရွိ၏) ဇိမ္ခံအထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦမ်ား အေကာင္းစား ေဂါက္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ႄကြယ္ဝမႈဘီလီယံမ်ားစြာတို႔ရွိေနၾကသည္။ ထိုအရာအားလံုးတို႔ကသူ႔ထံသို႔ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ဆုလဘ္ေတြသယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ စြန္႔စားမႈႀကီးမားေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကပင္ သူ၏ကာစီႏိုႏွင့္ အပန္းေျဖေဟာ္တယ္လုပ္ငန္းအခ်ိဳ႕ကို အေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၁ အရ ေလးႀကိမ္တိတိ ေဒဝါလီခံေစခဲ့၏။
ဘြတ္ေလာက္ ပြင့္လင္းမႈတြင္မညံ့ဖ်င္းသည့္အေလ်ာက္ (ဘြတ္ကအညံ့ဆံုး မွတ္တမ္းဝင္သည္) ထရန္႔မွာပို၍ ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး မွ်တေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကိုခ်မွတ္ႏိုင္သျဖင့္ ဘြတ္ႏွင့္မတူ (ဘီ) ကလင္တန္ ႏွင့္ ပိုတူသည္။ ဘြတ္ႏွင့္စာလွ်င္သူက မခုန္ခင္ပို၍ ၾကာၾကာႏွင့္မာမာၾကည့္တတ္သည္။ သမၼတေလာင္းအမ်ားစုကဲ့သို႔ သူ႔မွာ မွတ္သားဘြယ္မူဝါဒ အခိုင္အမာမရွိျခင္းေၾကာင့္ (ႏိုင္ငံေရးေလ႔လာသူတို႔၏အဆိုအရ သူသည္ အခ်ိဳ႕ကိစၥ မ်ားတြင္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ အခ်ိဳ႕တြင္လစ္ဘရယ္ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ တိတိက်က်သတ္မွတ္၍ပင္မရ) ကြန္ဂရက္ႏွင့္ ျဖစ္ေစ ျပည္ပေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစညွိႏႈိင္းရာ၌္ ထရန္႔ကပို၍ လြယ္ကူစြာရပ္တည္ခ်က္ ေျပာင္းလဲျခင္း အားျဖင့္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့လွ်င္ သူ႔ဝါဒအတြက္သူ႔အတြက္ ဆုလဘ္သဘြယ္ စိတ္ ခံစားမႈ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကိုမူ မည္မွ်ပင္စြန္႔စားရသည္ျဖစ္ေစ သူလက္လႊတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။
တစ္ကယ္တန္း အခရာျဖစ္ေနသည္က ထရန္႔၏သေဘာညီမႈ သို႔မဟုတ္ မညီမႈအရည္အေသြးပင္။ ရာဇဝင္ထဲက အေမရိကန္သမၼတေတြ လူထုေရွ႕စင္ျမင့္ေပၚမွာ ေဒၚနယ္ထရန္႔ေလာက္တစ္သမတ္တည္း ေျဗာင္က်က် သေဘာမညီမွ်တတ္သူမရွိေခ်။ နစ္ဆင္ႏွင့္အနီးစပ္ဆံုးတူသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထရန္႔၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ပံုခ်မွတ္ နည္းမွာ ၁၉၇၀ ဆယ္စုႏွစ္အေစာပိုင္းကာလ ေဒသတြင္းအပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာေရးရာမ်ားထဲမွ နစ္ဆင္ႏွင့္သူ႔ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဟင္နရီကစ္ဆင္ဂ်ား (Henry Kissinger) တို႔၏ လက္ေတြ႔အသံုးခ် ႏိုင္ငံေရးျပကြက္မ်ား အတိုင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ ၾကည့္သူ၏ ရႈေဒါင့္ကိုလိုက္၍ အားလံုးအဆိုးခ်ည့္ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္။ နစ္ဆင္လိုသေဘာညီရန္ခက္ခဲၿပီး စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္သို႔မလိုက္ လူသားခ်င္းစာနာမႈဆိုင္ရာ ေစ႔ေဆာ္ခ်က္ မ်ားသို႔လည္း မတိမ္းညႊတ္တတ္သူတို႔မွာ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္းခ်ိန္ညွိရာတြင္၎၊ ရန္ဘက္မ်ားကိုေဈးဆစ္ရာတြင္ ၎ အားသာခ်က္အခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိသည္။ ယင္းလက္ထက္ တရုပ္ႏွင့္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးျဖစ္၏။
ႏိုင္ငံတကာအေရးတြင္ နစ္ဆင္သည္ျပတ္သား၍လက္ေတြ႔ဆန္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ေတြးဆတတ္၏။ ထရန္႔ မွာ နစ္ဆင္ကဲ့သို႔ျပတ္သားၿပီးလက္ေတြ႔က်ေသာ မဟာဗ်ဴဟာမ်ိဳးခ်မွတ္ႏိုင္ပံုေပၚသည့္တိုင္ ေခါင္းေအးေအးထား ၍ ရမည္မဟုတ္။ ယင္းမွာ သေဘာမညီသမွ်ကိုသူ၏ေဒါသက မီးေလာင္ေလပင့္ျပဳေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေရးတြင္လည္း နစ္ဆင္သည္အေမရိကန္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးစံအရပင္လွ်င္ ပါးနပ္၍ အေရထူကာ အလိုႀကီးသူျဖစ္၏။ စာနာတရားဟူသည္ သူ႔ျခံဳလႊာမဟုတ္။ ထရန္႔သည္လည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အားႀကီးေသာပရဘာဝႏွင့္ မရပ္မနားဝါႄကြားလိုမႈမ်ားအျပင္ ဘဝထက္ႀကီးမားသည့္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားက နစ္ဆင္ထက္သာသည္။ ထရန္႔လိုက်ယ္ဝန္းေသာ နယ္ပယ္မ်ိဳး နစ္ဆင္မျဖည့္ဆီးႏိုင္ေပ။
သေဘာညီမႈအရည္အေသြးနိမ့္က်သူမ်ားသည္ မယံုၾကည္ေလာက္ေသာသူမ်ားျဖစ္ၾက၏ ဟု သုေတသနေတြက ရႈျမင္သည္။ မရိုးမေျဖာင့္လွည့္ျဖားမႈတို႔ေၾကာင့္ နစ္ဆင္က်ရံႈးခဲ့ရၿပီး အေမရိကန္တုိ႔၏ သမၼတရပ္ဝန္းပါ ထိခိုက္ နစ္နာခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းညာၾကသည္ အနည္းဆံုးေရွ႕ေနာက္မညီတတ္ၾကဟု ယံုၾကည္ၾကေလရာ ထရန္႔က သူ႔ထက္ကဲသူျဖစ္၏။ ၂၀၁၆ ေရြးခ်ယ္ခံသမၼတေလာင္းမ်ား၏ “ေျဖာင့္မတ္ျခင္း” ကို ဆန္းစစ္ရန္ အတြက္ ႏိုင္ငံေရးအခ်က္အလက္ (PolitiFact) အဖြဲ႔မွ သူတို႔၏မဲဆြယ္စကားမ်ားအား တြက္ခ်က္ၾကည့္ရာ ထရန္႔ေျပာသမွ်၏ ၂% သည္ အမွန္ျဖစ္ၿပီး ၇% သည္ အမ်ားစုမွန္၍ ၁၅% မွာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ မွန္ကန္ ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ သူေျပာသမွ် ၁၅% က အမ်ားစုမွားၿပီး ၄၂% သည္ လံုးဝအမွားႏွင့္ ၁၈% မွာ ခါခ်ေလာက္စရာအမွားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ေနာက္ဆံုးသံုမ်ိဳးေပါင္းလွ်င္ ထရန္႔၏ မရိုးသားမႈရမွတ္ ၇၅%ျဖစ္သည္။ က်န္သမၼတေလာင္းမ်ား၏ ထိုအတြက္ရမွတ္မ်ားမွာ တဒ္ခရု (Ted Cruz) ၆၆%၊ ဂၽြန္ေကဆစ္ (John Kasich) ၃၂%၊ ဘာနီစႏၵား (Barnie Sanders) ၃၁% ႏွင့္ ဟီလာရီကလင္တန္ (Hillary Clinton) ၂၉% အသီသီး ျဖစ္ၾကေလသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေဒၚနယ္ထရန္႔၏ အေျခခံကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အခ်က္အလက္မ်ားက ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲ လြယ္ေသာ သမၼတအျဖစ္ကိုျပဆိုေနေလသည္။ အနိမ္႔ဆံုးအေျခအေနတစ္ရပ္တြင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပ တက္ႄကြ လႈပ္ရွားၿပီး အမွန္တရားႏွင့္ေႏြးေထြးစြာမဆက္ဆံတတ္သည့္ သမၼတျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဘးထြက္ အပ်က္အစီးမ်ား အေရး ႏွစ္ခါျပန္မေတြးဘဲ ရန္လို ရဲတင္း ရက္စက္စြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ အျပင္းထန္ဆံုး အျမင့္မားဆံုး အေတာက္ေျပာင္ဆံုးႏွင့္ ၾသခ်ရဆံုးရလဒ္ကို ျပင္းျပင္းျပျပေတာင့္တတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္လာႏိုင္၏။ ခိုင္မာသည္။ ရန္လိုသည္။ ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္သည္။ ေပါက္ကြဲတတ္သည္။
[ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္]
Dan P. MacAdams သည္ စိတ္ပညာပါေမာကၡ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး The Foley Center for the Study of Lives at Northwestern University ၏ ညႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္ပါသည္။ Gorge W. Bush and the Redemptive Dream: A Psychological Portrait ႏွင့္The Art and Science of Presonality Development စာအုပ္မ်ားကို ေရးသား ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ဝန္ခံခ်က္။ 2016 June လထုတ္ The Atlantic Magazine မွ Dan P. McAdams ၏ The Mind of Donald Trump ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုပါသည္။