ေမာင္ရင္ငေတ - ခရီးသြားျခင္းအႏုပညာ (ဇင္းမယ္ အစုန္အဆန္)

ထိုင္းမမ ေန႔ရထားရဲ႕ အထက္တန္းတြဲ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဟိုးအရင္ငယ္စဥ္က အသံုးအႏႈန္းနဲ႔သံုးလို႔ အထက္တန္းတြဲ ေျပာရေပမယ့္ တြဲရဲ႕နေဘးမွာ ေရးထား ထာကေတာ့ ဒုတိယတန္းတြဲလို႔သာပါ။ ဥေရာပမွာလည္း အဲလိုသာေရးပါတယ္။ ဒုတိယတန္းတြဲ အဲယားကြန္းတြဲ ႏွစ္တြဲနဲ႔ ပန္ကာတြဲ တတြဲ စုစုေပါင္း သံုးတြဲသာပါတဲ့ ရထားေပၚမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အမ်ားစုကေတာ့ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴ လူျဖဴျဖဳမ်ား သာပါ။ ထိုင္ခံုအားလံုးရဲ႕ သံုးပံု ႏွစ္ပံုေလာက္သာ ခရီးသည္ရွိပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတေဘးမွာ ထိုင္ခံု ကအလြတ္ပါ။

သံုးမိနစ္ ေနာက္က်ၿပီး စထြက္လာတဲ့ ဒီရထားက ငါးမိနစ္မွ်ေမာင္းၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ရပ္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ ၾကာပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ဆီက ကိုေရႊတို႔ရဲ႕ ေရႊ “မမ”နဲ႔ ငါလား နင္လားေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာတင္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ သူတို႔ ‘ေရႊမမ’ကို ထိခိုက္လို႔ မေက်နပ္တဲ့စာေတြ အလွ်င္အျမန္ တက္လာပါေလ ေရာ။ ေဟ့လူႀကီး ဒို႔ (မမ) နဲ႔ လာမယွဥ္နဲ႔ ဒိုု႔ (မမ) က ပိုၾကာတယ္ ယွဥ္လို႔မရဘူး ဒါဘဲ ... .. .  .. .. .. တို႔ေရႊမမတို႔ကေတာ့ ေရႊတံဆိပ္ပိုင္ရွင္ပါ ယပက္လက္မမကိုေတာ့ ေၾကးေလာက္ေပးသင့္ပါတယ္တို႔ အခု ထြက္ခ်င္ထြက္မယ္ ေတာ္ၾကာေန ရပ္ခ်င္ရပ္မယ္ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္မယ္ ..… တို႔ပါ။ သူတို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ေရႊမမကိုထိေတာ့ မခံခ်င္ၾကဘူးေလ၊ လူသားေတြရဲ႕ သဘာဝ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဓာတ္ပံုထဲမွာ လန္းေနသလို ထင္ရျမင္ရပါတဲ့ အျပင္မွာေတာ့ ခပ္ရြဲရြဲ ထိုင္း “မမ” ေလးဟာ ငါးမိနစ္ေမာင္းၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ရပ္ေနတာက ခပ္ေလးေလး ခပ္မွန္မွန္နဲ႔ ျပန္ထြက္ပါေတာ့တယ္။

Daewoo DMU Number 2538 (Photo BKK NMK)

တဘူဘူ တေဘာ္ေဘာ္ ဟြန္းသံတညံညံေပးၿပီး ဟြာလန္ဖုန္ဘူတာႀကီးကေန ရွစ္နာရီခြဲမွာ သံုးမိနစ္ေနာက္က်ၿပီး ထြက္လာ တဲ့ “ထိုင္းမမ” ဟာ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္အစြန္းက ရန္ဆစ္ဘူတာေရာက္ေတာ့့့ ကိုးနာရီ ငါးဆယ့္ႏွစ္မိနစ္ရွိပါၿပီ၊ ဘီေကေကရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပနယ္နမိတ္အျပင္ ေရာက္လာလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ငါ့ကိုအထင္မေသးပါနဲ႔ဆိုသလို အရွိန္တင္ဂီယာျမႇင့္ၿပီး စတင္ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ အျမန္ႏႈန္းထား သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ တနာရီ ကီလိုမီတာ ၁၂၀ ထိ တင္ေမာင္ႏိုင္တဲ့ စက္ေခါင္းေတြပါ။ စက္ေခါင္းဆိုေပမယ့္လည္း ေခါင္းတြဲရယ္လို႔ သီးသန္႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘဲ လူစီးတြဲသံုးတြဲမွာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ထိပ္ႏွစ္ဘက္ကေန ေမာင္းလို႔ရတဲ့ ဒီဇယ္ မီးရထားေတြပါ။ ရထားတြဲက အဲယားကြန္းပါတဲ့ ရထားတြဲ ဆိုေပမယ့္ ထူးျခားတာက ပန္ကာေတြကိုပါ တပ္ထားၿပီး ဖြင့္ေပးထားျခင္းပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ စင္တီဂရိတ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေနတဲ့ အပူခ်ိန္ကို အံတုႏိုင္ဖို႔ တပ္ဆင္ေပးထားတာကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းလွပါေပတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး အလုပ္လုပ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ထိုင္းမီးရထားလုပ္ငန္းက ႏိုင္ငံပိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ရထားသံလမ္းေတြကေတာ့ မဆိုးလွတာကို ေတြ႔ရၿပီး ရထားတြဲေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ဂ်ပန္မွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ရစ္ အေဟာင္းေတြရယ္ ကိုရီးယားျဖစ္ ေဒဝူး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ ေမာ္ဒယ္ေတြက အမ်ားစုပါ။ အဆင့္ျမင့္ ရထားတြဲေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ကမၻာႏိုင္ငံ အမ်ားစုမွာေတာ့ ဒီလိုအဆင့္မ်ိဳးေတြကိုသာ အမ်ားအျပား ေတြ႔ေနရဆဲပါ။ မီးရထားျဖင့္ ခရီးသြားျခင္းကို အဓိကထားတဲ့ အေနာက္ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေနာက္ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ခရီးသည္ ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အသက္က ရထားလုပ္ငန္းေတြသာပါ။

၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ဘန္ေကာက္ ေကအယ္လ္ ရထားစီးခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ ဒီလို ေျပာလာပါတယ္ သူဘန္ေကာက္ေရာက္စ Hat Yai ဟတ္ခ်ိဳင္သြားတဲ့ခရီး အေတြ႔အၾကံဳ အရေတာ့ ျမန္မာျပည္က အနည္းငယ္ သာခဲ့ပါေၾကာင္း၊ ကိုရီးယားက ေရာက္လာတဲ့ တြဲအသစ္ေတြ စက္ေခါင္းအသစ္ေတြရယ္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက ဟြာလန္ဖုန္ထက္ လွပေနတာေတြ ရယ္ ကိုေပါ့၊ အဲဒီ အခ်ိန္ကပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘူတာအေဆာက္အအံုကို ေခတ္မီွေအာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရံုေလး ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ သို႔တည္းမဟုတ္ ရထားေလး တေန႔တစင္းႏွစ္စင္းဆိုသလို သြားႏိုင္တာေလာက္ကို ေမာင္ရင္ငေတ ဘာမွ မေျပာခ်င္ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဒါမ်ိဳး Public Transport ဆိုတာမ်ိဳးက ေန႔ ျမင္ည ေပ်ာက္ ဥံဳဖြ သာ လုပ္လို႔ ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း လုပ္ျပခ်င္ေၾကာင္းပါ။

အပြင့္အခက္အစံုအလင္နဲ႔ ထိုင္းမမရဲ႕ လက္မွတ္စစ္(ဓါတ္ပံု မရငတ)

ရထားစထြက္လာလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ အစိမ္းေရာင္ ၀တ္စံုအျပည့္နဲ႔ ကပ္ဦးထုပ္ ေဆာင္းထားၿပီး ႐ိႈးခပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔တေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ ေၾကာက္စိတ္မကုန္ေသးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ပထမ ေတာ့ လန္႔သြားပါေသးတယ္။ သူ႔ ပခံုးမွာကလည္း ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႔ ကိုး၊ ၾကယ္သံုးပြင့္နဲ႔ အေကာက္တေကာက္ တပ္ဆင္ထားတဲ့ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးက မီးရထားလက္မွတ္စစ္ပါ။ တာဝန္ေက်လွပါတယ္။ တြဲေပၚ တက္လာသူတိုင္းကို မလြတ္တမ္း စစ္ပါတယ္။ (အျပန္ခရီး Special Express Train ရထားရဲ႕ လက္မွတ္စစ္ပုဂိၢဳလ္ကိုေတာ့ ျမင္ေတာင္မွမျမင္ လိုက္ရပါဘူး၊) အဲသလိုပါ။ လက္မွတ္စစ္ဆိုတဲ့သူေတြ ဥေရာပရထားေတြ ေပၚမွာလည္း တခါတေလ လူစိတက္စိ မစစ္ေတာ့ပါ။ (ေမာင္ရင္ငေတ ဖဘကမိတ္ေဆြ တေယာက္ကေတာ့ ထိုင္းက လက္မွတ္စစ္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြ အေၾကာင္း ဟုတ္တယ္ဗ်ဆိုၿပီး ေထာက္ခံစကား ဒီလိုေျပာပါတယ္။ “၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ထိုင္းေရာက္တုန္း ထိုင္းမွာ ယူနီေဖါင္း ေကာင္းေကာင္း ေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ေပးထားတာ သတိျပဳ မိပါတယ္။ မဲေဆာက္ကားဂိတ္က သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းကလည္း ယူနီေဖါင္း အပ်ံစားနဲ႔ဗ် အပြင့္ေတြ ေတာင္ပါေသး” ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ က ေဆးရံုအေပါက္ေစာင့္ကို “ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေပးၾကရေအာင္ .. ဟီးးးးးးးးးး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတာင္းမလဲ မသိဘူး” လို႔ပါ။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္ၾကတဲ့အျမင္ေတြကို စုၿပီး စာတအုပ္ ေရးမယ္ဆိုရင္ နာမည္ ေက်ာ္သြားႏိုင္ ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ၊ ယူနီေဖာင္းရဲ႕တာဝန္ခံမႈက ဝတ္ဆင္ထားတဲ့သူ အေပၚမွာသာလား ဘယ္သူအေပၚမွာ မူတည္ေနပါသလဲ ဆိုတာကို ေမာင္ရင္ငေတ အေတြးပြားမိ လိုက္ရပါေသးတယ္။
 

ထိုင္းမမရဲ႕ မီးရထားမယ္ေလး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ “ထိုင္းမမ” က တဂ်ံဳးဂ်ံဳး တဂိ်ဳင္းဂ်ိဳင္းနဲ႔ အရွိန္ႏႈန္း မွန္မွန္နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနသလို လူစီးတြဲသံုးတြဲမွာ တတြဲကို သံုးေလးေယာက္ေလာက္ပါလာပါတဲ့ ထိုင္းမမရဲ႕ မီးရထားမယ္ေလးမ်ား  (မေလးမစားလုပ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေလယာဥ္မယ္ေလးမ်ားဆိုတဲ့ စကားကို မိတၱဴပြား ထားျခင္းသာပါ) သူတို႔ဟာ ရထားထြက္လို႔ လာစဥ္ကတည္းက တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ စုဖြဲ႔ၿပီး ဟီးလားတိုက္လာခဲ့ ၾကရာက အခု စတင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကပါၿပီ၊

ေမာင္ရင္ငေတ စီးျဖစ္ခဲ့တာက ေန႔ရထား ျဖစ္ေတာ့ကာ ထိုင္းရဲ႕ ေန႔ရထားေတြမွာ စားေသာက္ဆိုင္ စားေသာက္တြဲ မပါပါဘူး၊ ပါေလ့ မရွိပါဘူး၊ ညရထားေတြမွာေတာ့ ေနာက္ဆုုံးတြဲမွာ စားေသာက္တြဲ ပါတယ္ ေျပာပါတယ္။ ညရထား စီးခဲ့ဖူးသူ တေယာက္ကေတာ့ ညေမွာင္ေမွာင္ လေရာင္ေအာက္မွာ ရထားစီးရင္းဘီယာေသာက္ရင္း ေတာေတာင္ေတြ ေငးၾကည့္ခဲ့ရ ေပါ့လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ေန႔ရထားစီးခ်င္လို႔ကို တမင္ေရြး စီးခဲ့တာပါ။ ေန႔ရထားနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာေတြ ေတာင္ေတြကို ျမင္ရေတြ႔ရ ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ ရတာေၾကာင့္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရထားျပဴတင္းကေန ေလေလး တျဖဴးျဖဴးတိုက္တဲ့ အရသာကို ခံယူရင္းနဲ႔ စိမ္းလန္းစိုေျပ သာယာပါတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ ေတာင္ေတြ ေတာေတြ ေက်းေတာရြာေတြရဲ႕ သဘာဝအလွေတြကို ဇိမ္ခံၾကည့္ခ်င္တာပါ။

တာဝန္ေက်ႁပြန္ၾကပါေသာ တြဲသန္႔ရွင္းသူမ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဒီလိုမ်ိဳး တြဲသန္႔ရွင္းသူမ်ားလည္း ပါဝင္သလို တာဝန္လည္းေက်ႁပြန္ၾကပါတယ္။ တခုေတာ့ ဥေရာပ နဲ႔ ကြာတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ကေတာ့ ဥေရာပမွာ အခုလိုမ်ိဳး ရထား သြားေနစဥ္မွာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေလ့ လုပ္ထ မရွိတာပါ။ တေနရာနဲ႔ တေနရာ လုပ္ကိုင္စီစဥ္ပံုေတြ မတူႏိုင္တာကို နားလည္ေပမယ့္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳး ဘဝအတြက္ လုပ္စားေနရသူမ်ားရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားမႈ မ်ားကို ေမာင္ရင္ငေတကိုယ္တိုင္ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးတာမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔အတူ ဥေရာပစနစ္ကို ပိုလက္ခံ ခ်င္မိပါတယ္။ ဒီကေန႔ ဥေရာပမွာလည္း လူသားခ်င္း စာနာမႈ နည္းပါးသူေတြ မ်ားလာျပန္တာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ဒီလိုစနစ္ ဆိုးမ်ိဳးေတြကို ျပန္လည္ေတြ႔ရွိလာပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ဘာတတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္၊ ေတြးမိတာေလာက္ ရွိတာပါ။

အယုဒၶယ ရိတ္သိမ္းၿပီး ေရႊေရာင္ စပါးခင္းမ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေျမာက္ဘက္စြန္း ရန္ဆစ္ဘူတာကေန အယုဒၶယ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ထိုင္းမမက တကယ္တမ္း အရွိန္တင္ေမာင္းေတာ့ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္မ်ွသာၾကာတာပါ။ အယုဒၶယကို ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္းေက်းလက္ရဲ႕ ရနံ႔ေတြ စတင္လို႔ ခံစားရပါၿပီ၊ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ စိုက္ခင္းျပင္ေတြကို တေမ်ွာ္တေခၚႀကီး ေတြ႔ျမင္ေနရပါၿပီ၊ တကမၻာလံုးမွာ ျဖန္႔က်က္ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ၾကယ္ငါးလံုးအဆင့္ ဆိုၾကတဲ့ ထိုင္းေရေမႊး ဆန္အိတ္ပံုႀကီးေတြကို ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေရာင္မိလာပါတယ္။ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာမိတာကလည္း ♬•¯,¸ø¤º°`°º¤ø,¸, ေရႊေရာင္ စပါးခင္းမ်ားရယ္ ေလအလာ ယိမ္းႏြဲ႔လို႔ ရယ္ ¸¸♬•¯•♩¸¸♪•¯•♫¸¸¸¸♬ °º¤ø ေတးသြားကေလးပါ။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတ စိတ္ထင္ တနာရီ ကီလိုမီတာ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ ႏႈန္းေလာက္နဲ႔ ေျပးေနတဲ့ “ထိုင္းမမ” ဟာ တြဲေတြက ဂ်ပန္အက် တပတ္ရစ္ ႏွစ္ပတ္ရစ္ေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ရထား လမ္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးေကာင္း မြန္သပ္ရပ္လို႔သာ ဒီလိုေျပးႏိုင္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဂဝံ ေက်ာက္ခဲတံုးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့တဲ့ ပ်ဥ္းကတိုး သား ဇလီဖားတံုး က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေတြေပၚ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြ သြားရိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝက ေဘာ္ဒါအေပါင္းနဲ႔ အတူတူေက်ာင္းေနဘက္ ေရႊမမေလးမ်ားကိုလည္း “ထိုင္းမမ” စီးေနရင္းနဲ႔ အမွတ္ရမိေနေၾကာင္းပါ။
 

မာကိုပိုလိုရဲ႕ ေလာဘူရီ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ကီလိုမီတာ ၁၅၀ ေက်ာ္ ကြာေဝးတဲ့ ေရွးၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း တခုျဖစ္တဲ့ Lop Buri ၿမိဳ႕ကို ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ထိုင္းမမဟာ မနက္ ၁၁ နာရီ ႏွစ္မိနစ္မွာ ေရာက္ရွိပါတယ္။ သံုးမိနစ္မ်ွသာ ထိုင္းမမက အခ်ိန္ရတာမို႔ ေျခခ်ခြင့္ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး၊ ေနာင္မ်ား ၾကံဳခဲ့ရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာၿပီး ခရီးသြားျခင္း အႏုပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွပါတဲ့ ဗိြဳင္ေယဂ်ာႀကီး မာကိုပိုလိုရဲ႕ေျခရာမ်ားကို ေလာဘူရီမွာ လိုက္ရွာ ၾကည့္ခ်င္မိရပါေသးတယ္။ ခ်စ္ေသာ မာကိုပိုလို တေယာက္ကို သနားမိတာကေတာ့ သူ႔ ခင္ဗ်ာ ခရီးေတြသာ သြားခဲ့ရပါတယ္ ...... ကားလည္းမစီးဖူး ရထားလည္း မျမင္ဖူးဘူး ..... . … … . လက္ေတာ့တို႔ တက္ပက္လက္တို႔ ကင္မရာတို႔ ဝိုင္ဖိုင္တို႔ အင္တာနက္တို႔ အိုင္ဖံုး အိုင္ပက္တို႔ကို မသံုးတတ္ မသိခဲ့ရတာကိုပါ။ ေခတ္ကာလေတြက အေတာ္ကြာျခားခဲ့ရၿပီကိုး၊ အီတလီ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕သား Marco Polo မာကိုပိုလို (၁၂၅၄-၁၃၂၄) ဒီနယ္ေျမကို ေရာက္ခဲ့နင္းခဲ့ဖူးခဲ့ စဥ္က မေျပာပါနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ယိုးဒယားေျမႀကီးကို စတင္နင္းစဥ္အခ်ိန္က ဒီလိုမ်ိဳးရထားခရီး သြားေနခိုက္မွာ ေသာက္ရင္ေသာက္ မေသာက္ရင္ေမွာက္ ဒါမွမဟုတ္ ေတာေငးေတာင္းေငး ေငးၿပီး ရထားႀကီး ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို လိုက္သြားရံုမွ်သာပါ။ Les voyages du père de Marco Polo လို႔ တင္စားေခၚတြင္ခဲ့ရပါတဲ့ ပုဂံေရႊျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ဆိုၾကတဲ့ မာကိုပိုလိုရဲ႕ ခရီးသြားျခင္း အႏုပညာေတြကို ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရင္ ထည့္သြင္းေရးသားခ်င္ပါေသးတယ္။ ၁၃ ရာစုႏွစ္ဆီက မာကိုပိုလိုတို႔တေတြ ခရီးသြားပံုမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ထပ္တူမက်ႏိုင္ေပမယ့္လည္း မာကိုပိုလိုတို႔ရဲ႕ ပိုး လမ္းမႀကီးကေန ဥေရာပေျမကို ကုန္းေၾကာင္းခရီး ျပန္သြားၾကည့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ေပၚလို႔လာမိ ရပါေသးတယ္။

ဒီေလာဘူရီလို႔ ဒီကေန႔ေခၚတြင္ေနတဲ့ Lavo ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းက ေအဒီငါးရာစု ေခတ္ကစလို႔ တည္ရွိခဲ့တဲ့ သမိုင္းအေဟာင္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းပါ။ Lavo Kingdom ရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းကာလ ၁၁ ရာစုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွ အယုဒၶယဘက္ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီကေန႔ ထိုင္းေျမႀကီးဆိုတာက ငါးရာစုေလာက္ကေန ၁၄ ရာစုတဝက္ေက်ာ္အထိ မြန္တိုင္းျပည္လို႔ ေျပာရင္ ရမွာပါ။ ေတာင္ပိုင္း Lavo Kingdom နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ Hariphunchai ဆိုတာရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္က Lamphun ၿမိဳ႕ပါ။ အဲဒီေခတ္က သံုးခဲ့တဲ့ ဘာသာစကားကေတာ့ မြန္ဘာသာ စကားပါ။ မွတ္သားဘြယ္ရာပါ။

ေမာင္ရင္ငေတ ဒီလို ရထားလိႈင္းကို မူးမူးနဲ႔စီးေနရင္း ေရးမိေရးရာေရးေနတာကို ေျမွာက္ေပးသူေတြ ကလည္း ဒီလို “ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနသလိုပဲ စလံုး ေရာက္ရင္လည္း ဒီလို မေလး ေရာက္ရင္လည္း ဒီလို ပါရီ ေရာက္ရင္လည္း ဒီလို Post ေတြ တင္ေပးပါဦး” “ရထားနဲ႔သြားတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး အဲဒီလို မွန္းသိရင္ လာမွအတူတူ သြားပါတယ္” ဆိုၿပီး ေျမွာက္ပင့္ေပးေနၾကသူေတြေရာ “ဒီတစ္ခါ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးကေတာ့ေကာင္းမယ့္ပံု” အရင္အခါေတြကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္သလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဝဖန္ေလကန္ ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အေရထူ ေနတတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ေတြ႔ရာျမင္ရာေတြကို ေရးခ်င္ေဇာနဲ႔ေရးခ်င္သလိုသာ ေရးေနပါေတာ့တယ္။

စည္သြပ္ငါးနဲ႔ ေန႔လည္စာ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အဲဒီလို တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈတ္ေနပါတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ေဘးနားကို ပန္းေရာင္အရိပ္တခု ေရာက္လာလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ထိုင္းမမ” ရဲ႕ မမေခ်ာေလးတေယာက္ပါ။ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ သူေလးက လည္းေရာက္လာျပန္တာပါ။ ငါးေသတၱာဟင္းႏွစ္ဗူးရယ္ ေခါက္ေဆြ ေခၚတဲ့ လွပေသာ ထမင္းတဗူးရယ္ ေသာက္စရာ ေရတခြက္ လာေပးပါတယ္။ စည္သြပ္ငါးဗူးေတြရဲ႕ ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္သာ ေရနဲ႔ ေမ်ွာခ် လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ေဖးဗရိတ္ ႏွစ္မခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ ဝိုင္နီေလးတခြက္ေလာက္သာ ဒီေနရာမွာ ပါဝင္လာမယ္ ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ပါ။ သို႔ေပမယ့္လည္း အဲဒီလို ၾကံဳခဲ့ဖူးတာ အ႐ိုးရင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ မေန႔ညကတည္းက ႀကိဳတင္စီစဥ္သယ္ယူလာပါတဲ့ ခရီးေဆာင္ ပုလင္းျပား ေလးကို အသာေလး ဒိုင္႐ိႈလုပ္ ပြဲထုတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ား၊ ဒီလို ခရီးမ်ိဳးမွာ စတိုင္လ္တူတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ခ်စ္ေသာေဘာ္ဒါႀကီး မ်ားကိုလည္း အထူးသတိရမိ ရေၾကာင္းပါ။

ၾကံေတာ ၾကံပင္ေတြ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ထမင္းစားၿပီး ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ၊ မာကိုပိုလိုရဲ႕ ေလာဘူရီ ၿမိဳ႕ကို အေတာ္ ေက်ာ္လြန္လာၿပီးေတာ့ နာကြန္ဆဝမ္ၿမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္စပ္ၾကား လယ္ကြင္းျပင္ေတြ အေတြ႔ရ နည္းၿပီး ၾကံေတာ ၾကံပင္ေတြ ကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးက   ဧလာ ေဇယ်ဝတီ ပ်ဥ္းမနားနယ္တဝိုက္က ၾကံပင္ၾကံေတာေတြ ကိုေတာင္မွ ေျပးျမင္ေရာင္မိလိုက္ပါ ေသးတယ္။ ထိုင္းရဲ႕ေျမလတ္ပိုင္းေဒသ စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြက ျပင္သစ္တို႔ ဂ်ာမဏီတို႔နဲ႔ မတူပါဘူး၊ ေတာင္ကုန္းေတာင္ေစာင္း နည္းပါးတာမို႔ အနီးစပ္ဆံုးေျပာရရင္ နယ္သာလန္တို႔ဘယ္လ္ဂ်ီယံတို႔လို စိုက္ခင္း ေတြကို ေျမျပင္ တျပန္႔တေျပာႀကီးမွာ ေတြ႔ျမင္ရပါတဲ့ ရႈခင္းပံုစံေတြပါ။

နာကြန္ဆဝမ္ၿမိဳ႕နားနီးလာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြမ်ားစြာကို ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ နာကြန္ဆဝမ္ေဒသရဲ႕ လယ္ကြင္းေတြကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္လွသလို ေက်ာက္ဖုရားျမစ္ အစပ်ိဳးရာ ဒီေဒသက နာမည္ႀကီး ငွက္ေတြေပါတယ္ဆိုတဲ့ ရႊံ႕ၫႊန္ေတာႀကီးကို သြားၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။

လယ္မ်ိဳးစံုလင္ ထိုင္းေျမတခြင္ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
 
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ထိုင္းမမဟာ ခုတ္ေမာင္းခ်ိန္ ေျခာက္နာရီ ၾကာျမင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခရီးစဥ္ ကလည္း တဝက္က်ိဳးလုပါၿပီ၊ ထိုင္းမမနဲ႔အတူ လိုက္ပါလာၾကတဲ့ ခရီးသြားလုပ္သားျပည္သူအေပါင္း ကေတာ့ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ ထမင္းလံုးေတြ စီေနၾကေပမယ့္ ေမြးလာစဥ္ကတည္းက ဇိမ္ခံဖို႔ဇာတာပါရွိမလာတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ထိုင္းလီယို သံဗူးႏွစ္ဗူးအရွိန္ရယ္ ထိုင္းမမရဲ႕အလႈပ္ရယ္ ေရာသမၿပီးေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ေပၚမွာသာ တဝဲလည္လည္ ရွိေနပါတယ္။ ခရီးတဝက္က်ိဳး ကီလိုမီတာ ေလးရာေလာက္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ေဝးလာေပမယ့္ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းႀကီးႀကီးမားမားကို မေတြ႔ရွိရေသး ပါဘူး၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးစလား ပ်ိဳးေထာင္ေနတာလားေတာ့ မသိပါဘူး စိမ္းျမေနတဲ့လယ္ကြက္ေတြ ေရ သြင္းလို႔ေနဆဲ လယ္ကြက္ေတြ ေတြ႔ရွိရသလို မီးရိႈ႕ထားတဲ့ လယ္ေတြလား ယာေတြလား မသိပါဘူး၊ ေရာင္စံု ေရာယွက္လို႔ . … . ….. . အဲလို အေရာင္မ်ိဳးစံုကို “ထိုင္းမမ” က လိုက္လံျပသေနသလိုပါ။

ထိုင္း တႏိုင္ငံလံုးကို အခုလိုမ်ိဳး ခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ သိပ္ႀကီးထူထပ္တဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးေတြကိုေတာ့ ေတြ႔ရွိရမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ လယ္ယာဥယ်ာဥ္ ျခံေျမေတြကိုေတာ့ ေနရာမလပ္ဆိုသလို ေတြ႔ျမင္ရမွာ ကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ ေမာင္ရင္ငေတသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ထိုင္းအလယ္ပိုင္းက ကုန္းေခါင္ေခါင္ေဒသလို႔ ေျပာရင္ရႏိုင္မယ့္ Tak တာ့ခ္- Sukhothai ဆူခိုထိုင္း သြားတဲ့လမ္းနဲ႔ မိတၳီလာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ပုပၸား ဆီမီးကန္ ေတာင္သာ ျမင္းျခံလမ္းေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိရင္း စဥ္းစားခန္း ဝင္မိရတာပါ။
 

 

ေတာင္စဥ္ၾကားက စမ္းေရစီးသံ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဥတၱရာဒီနယ္ကေန ထိုင္းမမ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းေတြက တစတစ ဆိုသလို ေျပာင္းလဲလို႔ လာပါၿပီ၊ လယ္ကြက္ေတြအစား သစ္ပင္ႀကီးေတြ မ်ားျပားလာပါၿပီ၊ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းေတြလည္း ေတြ႔လာရပါၿပီ၊ Den Chai အေက်ာ္မွာေတာ့ စမ္းေရစီးသံကို စတင္ၾကားလို႔ လာပါၿပီ၊ လွပတဲ့ ေသးေသးသြယ္သြယ္ စမ္းေခ်ာင္းေလး တေခ်ာင္းက ထိုင္းမမ သြားေနတဲ့ လမ္းနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္လို႔ ညႇင္သာစြာ စီးဆင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတ ရင္ထဲမွာလည္း ငုတ္လ်ိဳး ေနတဲ့ စမ္းေရစီးသံေတြကိုလည္း စတင္ၾကားရပါၿပီ၊ အင္တာနက္ေျမပံုမွာေတာ့ Yom River ဆိုတာ ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီလို လွပစြာေကြ႔ဝိုက္စီးဆင္းေနတဲ့ ေရေခ်ာင္းေလးက ယြမ္ျမစ္လား ဒါမွမဟုတ္ ယြမ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းလက္တက္ေလး တခုသာလား ေမာင္ရင္ငေတ မသိေပမယ့္ ဒီ ေခ်ာင္းေရစီးသံရဲ႕ မူလေဒသ ေခ်ာင္းဖ်ားခံရာကိုလည္း သိခ်င္လာမိသလို ေရာက္ဖူးခ်င္ပါတယ္။ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္ အေျခအေန ေပးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားပါအံုးမယ္။

ေရႊအိမ္လား ရွမ္းအိမ္လား မြန္အိမ္ေလလား (ဓါတ္ပံု မရငတ)

တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေနညိဳခ်ိန္လည္း ေရာက္လို႔ လာပါၿပီ၊ ထိုင္းမမကေတာ့ တာဝန္ေက်စြာနဲ႔ ခရီးဆက္ႏွင္ ေနဆဲပါ။ ေတာင္တန္းလြင္ျပင္ေပၚမွာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္တရိပ္ရိပ္နဲ႔ မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ ခရီးလမ္းဆံုးရာဆီသို႔ ဆက္ေနဆဲပါ။ ဒီ ဥတၱရာဒီ-ဒန္ခ်ိဳင္ ေတာင္တန္းလြင္ျပင္ကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၉၂-၉၃ ခုႏွစ္ကာလမ်ားက ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ဖားသားႀကီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရာ Mae Mo ေဒသကို ေရာက္ပါၿပီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ Lignite ေခၚ Brown Coal ေခၚ ေက်ာက္မီးေသြးအႏု အမ်ားအျပား ထြက္ရွိရာေဒသပါ။ဒီေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုးေသာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရံု တည္ရွိရာေဒသလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာ ေဒသမွာ ေမာင္ရင္ငေတ မိသားစုဝင္ေတြနဲ႔ တျခားေသာ ေရႊလူမ်ိဳး သံုးေလးေယာက္လည္းရွိတာမို႔ ဟိုသြားဒီလာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔ ရင္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနဆဲ ေနရာ တေနရာပါ။

ဒါေတြဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိသြားေပမယ့္လည္း မေန႔တေန႔ကလိုပါ။ အခ်ိန္ဒီေရေတြသာမက စမ္းေရစီးသံေတြကလည္း မရပ္မနား ဆက္လက္ စီးဆင္းျမဲ စီးဆင္းေနျမဲပါ။ ခြန္အားေတြလည္းခမ္း စိတ္လည္းႏြမ္းၿပီ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးခရီး မေရာက္မခ်င္းေတာ့ ခရီးေတြဆက္ႏွင္ေနရအံုးမွာပါ။

စိုက္ပ်ိဳးကြင္းေတြအဆံုး ေတာင္တန္းေတြအစ (ေမာင္ရင္ငေတ)

Nakhon Lampang ဘူတာကို ရထားဝင္ေတာ့ ညေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ပါၿပီ၊ လမ္းမီး အိမ္မီး ထြန္းေန ၾကပါၿပီ၊ ဒီေန႔ ေျမာက္ပိုင္းထိုင္းေျမမွာ တတိယ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဒီ နာကြန္လမ္ပန္ၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာင္းၿပီးေျပာဆိုၾကမယ္ဆိုရင္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊသမိုင္း ရွမ္းသမိုင္း တျခားေသာ ရွမ္းေတာင္တန္းေဒသေပၚက လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေရာေထြးဆက္စပ္ ေနမွာပါ။ လမ္ပန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဒီကေန႔ထိ ရွိေနဆဲ ေရႊဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ လူသိမ်ားၿပီးသားပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ေမာင္ရင္ငေတ ဖားသားႀကီးလိုက္ပို႔လို႔ ေရာက္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ျဖတ္သာသြားတယ္ မနားခဲ့ရပါဘူး . . ….. .. ….. .. ..... ၿမိဳ႕လမ္ပန္ရယ္၊ ေနာက္မ်ားမွေပါ့ေနာ္၊ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ထိုင္းမမကေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကေန ဘန္ေကာက္သြားမယ့္ ည အျမန္ရထားကို လမ္းေရွာင္ ေပးရမွာမို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ရပ္နားေနလို႔ စီးကရက္ေလး ဆင္းဖြာရင္း လမ္ပန္ေျမ မနင္းရေပမယ့္ အဂၤေတ ပလက္ေဖာင္းကိုေတာ့ ခဏတာ နင္းခြင့္ ရလိုက္ပါေသးတယ္။ Wang River ဝန္ျမစ္ေပၚမွာရွိတဲ့ လမ္ပန္ဘူတာက ရထားထြက္လာေတာ့ အေမွာင္ထုကတစတစနဲ႔ သိပ္သည္းလာၿပီမို႔ ေမာင္ရင္ငေတလည္း အိပ္ငိုက္လာလို႔ တေမွးငိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ရထားကတံတားကို ျဖတ္သြားတဲ့အခိုက္ တဝုန္းဝုန္းျမည္တဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ျပန္က်ယ္လာၿပီး နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီ ထိုးေနၿပီျဖစ္ၿပီး Kuang River ေကာင္းျမစ္ေပၚက Nakhon Lamphun သို႔ ေရာက္လို႔ ေနၿပီမို႔ မၾကာခင္မွာ ထိုင္းမမရဲ႕ ခရီးဂိတ္ဆံုး ခ်င္းမိုင္ ဘူတာသို႔ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ တကယ္တမ္းက လမ္ဖြန္ၿမိဳ႕နဲ႔ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ေတာ္က ၿမိဳ႕ကြက္ တဆက္တည္းလို႔ ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ အကြာအေဝးကလည္း ႏွစ္ဆယ္ ကီလိုမီတာသာသာ သာေဝးကြာၿပီး Kuang ေကာင္းအမည္ရ ေခ်ာင္းသာသာ ျမစ္ေလးနဲ႔ Ping ပင္း ျမစ္ဆံုရာ ၾကားေဒသကခ်င္းမိုင္နယ္နဲ႔ လမ္ဖြန္နယ္ေတြ ေရာယွက္ေနရာ နယ္ေျမေတြပါ။

ည ရွစ္နာရီခြဲတိတိ . . . .. . . … .. …….
အထြက္ ေနာက္က်ေပမယ့္ အဝင္ေတာ့ တိက်ပါေပတယ္။ ထိုင္းမမ ရယ္၊ အဲသလိုနဲ႔ ဇင္းမယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ခ်င္းမိုင္ကို ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာအၿပီးမွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ဖိတ္ေခၚခ်က္နဲ႔ ျပန္လည္လို႔ ေျခခ်မိရပါၿပီ၊ ၿမိဳ႕ခ်င္းမိုင္ကေတာ့ ဘာေတြ ေျပာင္းလည္းေနခဲ့ၿပီလဲ မသိပါ။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ဘာတခုမွ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ မရွိေသးပါဘူး၊ သြားမယ္ လာမယ္ စားမယ္ ေသာက္မယ္ အရင္လိုပါ။

ခ်င္းမိုင္ဘူတာ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဇင္းမယ္အေၾကာင္းေတြက ေရးစရာေတြ မ်ားလြန္းလွေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ သပ္သပ္ေရးပါအံုးမယ္။ဇင္းမယ္သားျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေရႊကိုမ်ိဳးေတြကလည္း မ်ားလြန္းလွပါလို႔ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ မေရးရဲဘူးေလ၊ေတာ္ၾကာ ေနာက္တေခါက္ အလည္လာခဲ့ရင္ စားေပါက္ပိတ္ေနမွာ စိုးရပါေသးတယ္။

အခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္ပါအတိုင္း ဇင္းမယ္အဆန္အေၾကာင္းေရးရင္း ေရးဖို႔က်န္ရွိသြားတာေလးေတြကို ဇင္းမယ္အစုန္အျဖစ္ ဦးစားေပးၿပီး ျဖည့္ေရးေရးပါေတာ့မယ္။

 

ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ေျမျပန္႔ဆီသို႔ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

လမ္ဖြန္ဘူတာမွာ ရထားကမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရပ္ေနပါတယ္။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြတက္လာၿပီး ခရီးသြား လက္မွတ္ေတြ မွတ္ပံုတင္ေတြ စစ္ပါတယ္။ ထိုင္းမမရဲ႕ မယ္ေလးေတြလည္း ေကြၽးဖို႔ ေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ ေကာ္ဖီရယ္ ေဖ်ာ္ရည္ အပူ အေအးနဲ႔ ေပါင္မုန္႔တလံုးစီ ေပးပါတယ္။ လမ္ဖြန္က ထြက္လာေတာ့ ထိုင္းမမ ေန႔အစုန္ဟာ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ၾကားက ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္လာေနလို႔ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာေတာင္ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ ဇင္းမယ္အျပန္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ထိုင္းမိႈင္းေန ပါတဲ့ စိတ္ေတြ ျပန္လည္စိုေျပလန္းဆန္းလို႔ လာပါတယ္။ ေတာေတြေတာင္ေတြ ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြ ေတြ႔ခ်င္လို႔လာတာ လာရက်ိဳးနပ္တဲ့ ခရီးတခုပါ။ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆို ဧည့္ခံၾကသူ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို အထူး ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ...... ... ခင္ဗ်ာ၊

ေမာင္ရင္

ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ေျမျပန္႔ဆီသို႔ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဇင္းမယ္အဆန္နဲ႔ အလာ ခရီးစဥ္တုန္းက ေန႔ရထား စီးလာေပမယ့္ ဒီေနရာေတြေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က အေမွာင္လႊမ္းခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ စိမ္းလန္းတဲ့အရသာကို မခံစားရပါဘူး၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး စိမ္းလန္းစိုေျပပါတဲ့ ေတာေတာင္အလွေတြကို ျမင္ေတြ႔ခ်င္လို႔ အျပန္ခရီးမွာလည္း ထိုင္းမမ ေန႔အျမန္ကိုသာ အားေပးခဲ့ မိတာ မွန္လွတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္အခ်က္ကေတာ့ ဒီ ေဒသ လမ္ပန္နယ္နဲ႔ လမ္ဖြန္နယ္ အရုပ္ အရိပ္ အေရာင္ေတြက ေရႊရဲ႕ ရနံ႔ ရွမ္းေတြ မြန္ေတြရဲ႕ ရနံ႔ေတြကို ခံစားရတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆိုတာရယ္ ေမာင္ရင္ငေတ့ဖားသားႀကီးရဲ႕ အရိပ္အရုပ္ေတြ ထင္က်န္ေနတာေၾကာင့္ရယ္လား မသိ ပါဘူး၊ ဒီ နယ္ေျမကို ျဖတ္သန္းမယ္ဆိုကတည္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေန႔လည္စာကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီ မြန္းတည့္ခ်ိန္ အတိမွာ ေကြၽးေမြးပါတယ္။ ဟင္းကေတာ့ အသြားဟင္း အျပန္ဟင္းက တူတူပါ။ ငါးေသတၱာ စည္သြပ္ဗူး ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးပါ။ ေတာရိေရာ္ရိဟင္း ဆိုေပမယ့္လည္း ဗိုက္ဆာေနတာက တေၾကာင္း ထိုင္းမမ မယ္ျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာ လွလွပပေလးရဲ႕ အျပံဳးႏုႏုေၾကာင့္က တေၾကာင္း စားလို႔ေကာင္းလွပါေပတယ္။ (မိုမခရဲ႕ကဗ်ာဆရာႀကီး ကိုကိုကဟ Ko Latt မနာလိုမယ္ မွန္းသိလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ေရးျဖစ္ေအာင္ ထည့္ေရးလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်)

ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ေျမျပန္႔ဆီသို႔ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

Pha Kho ဘူတာေလးနဲ႔ Den Chai ဘူတာၾကားကေတာ့ ဘန္ေကာက္ဇင္းမယ္ ထိုင္းမမရဲ႕ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္မွာ အလွပဆံုးေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ေတြပါလို႔ ေမာင္ရင္ငေတ ၫႊန္းဆိုဖြဲ႔ခ်င္မိ ရပါတယ္။ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕အၾကား စိမ္းစိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ဝါးပင္ေတြရဲ႕အၾကား ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ ရထားသံလမ္းေပၚမွာ ေျဖးေျဖးသာသာ တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးႏွင္ေနတဲ့ ထိုင္းမမနဲ႔အတူ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္အေတြးေတြကလည္း မရပ္မနား ခရီးႏွင္ျဖစ္ရေတာ့တာပါ။

ဇင္းမယ္နဲ႔ အယုဒၶယနယ္ႏွစ္ခုရဲ႕ ၾကားစခန္းၿမိဳ႕ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕အဆံုး ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ရဲ႕အစၿမိဳ႕ ျဖစ္တဲ့ ဥတၱရာဒီနယ္ကိုေက်ာ္တာနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္က က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ေျမျပန္႔ဆိုမွ ဘာအဖုအထစ္မွ မရွိေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာလို႔ ရႏိုင္တဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကီးစိုးလာေနပါၿပီ၊ ေျမျပန္႔မွာျဖစ္လို႔ ထိုင္းမမကလည္း ပါဝါကုန္ရုန္းလို႔ အေသာ့ႏွင္ ေနပါၿပီ၊ ခရီးစဥ္ကလည္း တဝက္က်ိဳးေနၿပီျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကလည္း နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္တီးပါၿပီ၊ ထိုင္းမမ မယ္ေလးေတြလည္း အလုပ္နားလို႔ စကားဝိုင္း ဖြဲ႔သူေတြကဖြဲ႔ ရည္းစားဆီ ဖုန္းေတြ တက္ပက္လက္ ေတြနဲ႔ ဆက္သူဆက္ ခ်က္သူခ်က္ ေနၾကပါၿပီ၊ ခရီးသည္ အမ်ားစုကေတာ့ ထမင္းလံုး စီေနၾကပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတက ထံုးစံအတိုင္း ပါလာတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္း ေအးစက္စက္ ပုလင္းကိုဖြင့္ တငံုေမာ့လိုက္ ကင္မရာနဲ႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ တယ္လီဖုန္တလံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈတ္လိုက္ တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားျပဴတင္းက အရုပ္ေတြ အရိပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မအိပ္မေန အသက္ရွည္ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနပါေတာ့တယ္။

လယ္ကြင္းျပင္ေတြၾကားမွာ ဒီလိုအပင္မ်ိဳးေတြ ေတြရေတာ့ လယ္ႂကြက္ေလးေတြကို သတိယမိေသး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

မၾကာခင္မွာ အယုဒၶယေခၚ ယိုးဒယားေခၚ ခြန္ထိုင္းေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းေတြကို ထိုင္းမမနဲ႔အတူ ၾကည့္ေနရင္း စဥ္းစားခန္း ဝင္မိပါတယ္။ ဒီနယ္ေျမကို ေမာင္ရင္ ငေတလိုေရာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ အေလာင္းဘုရားတို႔ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ ဘာေတြေတြ႔လို႔ ဘာေတြျမင္ခဲ့ၾကပါသလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္း ေတြသာ ျမင္ပါတယ္။ တျခား ဘာဆိုင္းဘုတ္ သူပိုင္ငါပိုင္ တခုတေလကိုမွ မျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး ခင္ဗ်၊ လယ္ကြင္း ယာခင္းေတြမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ရႈတ္ေနတာ ေတြ႔ရရင္ သဘာဝအလွ ပ်က္တယ္လို႔သာ ေမာင္ရင္ငေတ ထင္မိရေၾကာင္းပါ။ ညေနလည္း ေစာင္းပါၿပီ၊ ေနလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး၊ မီးေတြလည္း ထြန္းၾကပါၿပီ၊ အယုဒၶယကိုလည္းေရာက္ပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္းေမာပါၿပီ၊ ေရေႏြးၾကမ္းကလည္း ပုလင္းဖင္ ကပ္ပါၿပီ၊ ထိုင္းမမကေတာ့ တာဝန္ေက်ျပြန္စြာ ခရီးဆံုးေရာက္ေအာင္ အျပင္းႏွင္ေနဆဲပါ။ခ်င္းမိုင္ဘန္ေကာက္ အကြာအေဝးက ကီလိုမီတာ ၇၅၀ မိုင္အားျဖင့္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိတာမို႔ ပါရီ မားလ္ေဆး ခရီးနီးပါးေလာက္သြားရၿပီး ရန္ကုန္ မႏၱေလးခရီးက မိုင္ေလးရာသာသာ ရွိတာမို႔လို႔ သိပ္ေတာ့ ကြာလွတယ္ ေျပာမရပါဘူး၊ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အတူတူသာလို႔ မွတ္ထားရင္ရပါတယ္။ဒီခရီးစဥ္ကိုေရးေနတာမွာ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္က သူလည္းဒီခရီးကို မၾကာခင္က သြားခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဒါေပမယ့္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတလို မေရးျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း အားေပးဖတ္ရႈရင္းနဲ႔ ေျပာပါ တယ္။ တကယ္ကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝါသနာပါလို႔သာ သြားခဲ့ သမွ်ေသာခရီးေတြကို မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ ေရးခဲ့တာပါ။ လိုအပ္တာေတြ ရွိမွာပါ။ ဒီခရီးစဥ္ကို သြားခဲ့ဖူးသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာျဖစ္သလို ေရးရင္လည္း ဘာမွခက္ခဲတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ မေရးၾကလို႔သာပါ။ လိုတာေတြ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါက ေထာက္ျပႏိုင္ၾကပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊

ဘီေကေက ဘူတာႀကီး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

မွတ္ခ်က္မ်ား
တခ်ိဳ႕ေသာ ဖတ္မိသူေတြက ထိုင္းမမ ဆိုတဲ့ အသံုးကို မသံုးေစခ်င္တဲ့ သေဘာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာ့မီးရထားကို “မမ” လို႔ အတိုေကာက္ ေရးၾကတာမို႔ ထိုင္း မီးရထားကလည္း “ထမ”  သာလွ်င္ ျဖစ္ရမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္လည္း ေမာင္ရင္ငေတက လုပ္မိတာ တခုကို မျပင္ခ်င္ပါဘဲ ဇြတ္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္က ျပင္မရ ျပင္မလြယ္တတ္တာေၾကာင့္ရယ္ မီးရထားစီးၿပီး ခရီးသြားရျခင္းကို ႏွစ္သက္ခံုမင္ သူတဦး ျဖစ္တာေၾကာင့္ရယ္ “ထိုင္းမမ” ဆိုၿပီး တင္စားေခၚရတာကိုက အရသာေတြ႔မိရ တာေၾကာင့္ ရယ္ ထိုင္းမမလို႔သာ ဆက္လက္ၿပီးသံုးစြဲ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ၊  အမွားပါက ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါ။

ဒီစာေတြရဲ႕မူရင္းက ရထားစီးေနရင္း ရသမွ် ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ သိသမွ် လက္ကိုင္ဖုန္းမွာ စာရိုက္ၿပီး ေရးတင္ထားခဲ့တာေတြပါ။ ေမာင္ရင္ငေတ့ ေဖ့ဘြတ္ခ္ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ အဓိကရည္ရြယ္တာပါ။ (လက္တန္းလက္ညိဳးတေခ်ာင္းေကြးၿပီး ရိုက္ရတာမို႔ အမွားပါရင္ျဖည့္စြက္ဖတ္ၾကပါရန္) ဆိုၿပီးေတာ့ သတိေပးစာေရးၿပီး ေဖ့ဘြတ္ခ္ေပၚ တင္ခဲ့တာေတြကို တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္တာေတြ ရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕စာလံုးစာေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ မျပင္မဆင္ ဒီအတိုင္းထား လိုက္တာေတြ ပါပါတယ္။ မွတ္တမ္းပံုေတြဟာ သြားရင္းလာရင္းရထားေပၚကေန အခ်ိန္လုရိုက္ရတာမို႔လို႔ တခ်ိဳ႕ေသာပံုမ်ားကတုန္မႈန္ဝါး ျဖစ္ေနပါက ခြင့္လႊတ္ၾကပါရန္၊