ေနဘုန္းလတ္ - ေရာယွက္မႈလြန္ ေလာက
(Popular News Journal) မိုးမခ၊ ဇူလိုင္ ၂၀၊ ၂၀၁၆
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္တုန္းက မိုးမခက ျပဳလုပ္တဲ့ ‘အိုင္တီနည္းပညာေခတ္ႏွင့္ ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ား’ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးမႈမွာ လူမႈကြန္ရက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက ေရးသားမႈအေၾကာင္းေတြ အနည္းငယ္စကားစပ္ျဖစ္ၾကတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတြေရးၾကတဲ့ ေခတ္တုန္းက Blogosphere လို႔ေခၚတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ရပ္ဝန္းထဲမွာ ေရးတဲ့သူကေရး၊ ဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း ေသခ်ာဖတ္ၿပီးေတာ့ Cbox လို႔ေခၚတဲ့ Comment Box ေတြထဲမွာ မွတ္ခ်က္ (Comment) ေတြေရးၾက အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးၾကနဲ႔ ေရးသူဖတ္သူ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြးရွိၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာမိၾကရင္းကေန ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ က်ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကဝင္လာတယ္။ သိပ္စဥ္းစားစရာမလိုလိုက္ပါဘူး… ကိုယ္ အဲဒီ့ေမးခြန္းကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ အေျဖေပးလိုက္တယ္။ ”ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာေတာ့ ကြန္မန္႔ေတြကို လိုက္ခံစားေနရင္ ႐ူးသြားဖို႔ပဲရွိတယ္” လို႔။
ဟုတ္တယ္…။ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္တုန္းကလို သတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ သီးျခားဆန္တဲ့ ေရးသူ၊ ဖတ္သူဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ ေတာ့ဘဲ နယ္ပယ္စံု၊ လူစံု၊ အေတြးအေခၚစံု၊ အယူအဆစံု အလြန္အကြၽံ ေရာယွက္လာၿပီး Super Mix (Super Coffee Mix မဟုတ္ပါ)ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကိုယ္ေရးလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုအေပၚ လာေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကလည္း အမ်ိဳးအစားအေတာ္ကို စံုလာတယ္။ ေထာက္ခံတဲ့သူ၊ ကန္႔ကြက္တဲ့သူဆိုတဲ့ဘက္ႏွစ္ခုအျပင္၊ အသားလြတ္လာဆဲသူ၊ စဆရကလို႔ Facebooker ေတြသံုးၾကတဲ့ ဆရာႀကီးလာလုပ္သူ။ ေရးထားတာကို လိုရာဆြဲေတြးၿပီး ထင္ရာျမင္ရာေတြေလွ်ာက္ ေရးသြားသူ စသျဖင့္ စံုစီနဖာျဖစ္လာတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ စာေရးေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးအစား၊ တုိတိုတုတ္တုတ္ေတြ ပို ေရးျဖစ္တယ္၊ စာခ်ည္းပဲအစား ပံုေလးေတြ နဲ႔ တြဲဆက္တင္ျဖစ္တယ္ စတာေတြ ေျပာ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကိုယ္ေျပာလုိက္မိတာက ”ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ေတြးစရာတင္လို႔မရဘူး” ဆိုတာပဲ။ ကိုယ္က ေသခ်ာကို စမ္းသပ္ဖူးတယ္။
သံုးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူဖတ္ရမယ့္ စာရွည္ရွည္တစ္ပုဒ္တင္ၾကည့္တယ္ ‘စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းပဲ Like အခ်ိဳ႕တက္လာတယ္။ သိလိုက္ၿပီး ေသခ်ာမဖတ္ဘဲ Like ၾက တာ။ စာတိုတုိတင္ၾကည့္တယ္ စာရွည္ရွည္ထက္ Like ပိုရတယ္။ Comment ေတြ ဝင္ေရးတယ္။ စာကိုလိုက္ဖက္မယ့္ဓာတ္ ပံုေလးနဲ႔ တြဲတင္ၾကည့္တယ္။ စာခ်ည္းပဲထက္ Like ပိုရတယ္။ ၈၈ က ကိုကိုႀကီးက ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြတင္ေတာ့ Share မယ့္သူမရွိ၊ Like မရ၊ Comment ေတြမေရးၾကေပမယ့္ ကေလးအႏွီးေလွ်ာ္ေနတဲ့ပံုေတြ၊ ကေလးထိန္းေနတဲ့ပံုေတြတင္ေတာ့ ရလိုက္တဲ့ Like ေတြဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ ေျပာဖူးတယ္။
႐ိုး႐ိုးစာေတြေတာင္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေတြးစရာေလးေတြေရးၿပီး ေတြးခုိင္းလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ပိုခက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ကုိယ္ေတြက ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ေခတ္မွာႀကီးလာၿပီး ပို႔စ္ေမာ္ဒန္စာေပေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးလာေတာ့ ကိုယ္ေတြကို အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ႀကီး လက္ခ်ာလာ႐ိုက္ေနတာမ်ိဳးကို သိပ္သေဘာ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ပ်င္းတယ္။ တစ္ခုခုဆိုရင္ ေတြးစရာေလးပါမွ၊ ေတြးခြင့္ေလးေပးထား မွ ဆိုတာမ်ိဳး။ စာဖတ္သူရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့စာေပမ်ိဳးေတြကို တ႐ိႈက္ မက္မက္ျဖစ္ဖူးတယ္။ကိုယ္စာေရးျဖစ္ေတာ့လည္း အဲဒီ့စိတ္ကေလး အေျခခံနဲ႔ ေရးျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္စာဖတ္တဲ့သူေတြကို လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ ေတြးေစခ်င္တယ္။ လက္ခ်ာ႐ိုက္ ခ်င္႐ုံသက္သက္၊ ပညာေပးခ်င္႐ုံသက္သက္ ဆို ကိုယ္ စာေရးဆရာဘယ္လုပ္မလဲ။ ေက်ာင္းဆရာပဲလုပ္ေတာ့မေပါ့။ ဒါေပ မယ့္ ခက္တာက မေတြးတဲ့လူေတြၾကားမွာ ေတြးစရာတစ္ခုခုတင္လိုက္တဲ့အခါ အလြဲ ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ”လူ ေတြရဲ႕ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းက ေတြးၾကတယ္၊ ၃ ရာခုိင္ႏႈန္းကေတာ့ သူတို႔ေတြးတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ က်န္တဲ့ ၉၅ ရာခုိင္ႏႈန္း က ေတာ့ ေတြးမလား၊ ေသမလားဆို ေသဖို႔ လမ္းကို ေရြးၾကလိမ့္မယ္”လို႔ေျပာဖူးတဲ့ ေဂ်ာ့ရွ္ဘားနပ္ေရွာကိုေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။ ေတြးစရာတင္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္ ရဲ႕စကားကို ဆရာေမာင္လြင္မြန္ (ကသာ) က ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ သေရာ္လို႔လည္း မရဘူးဆိုၿပီး ထပ္ျဖည့္တယ္။ အဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္။ သေရာ္တာကို သေရာ္တာလို႔ နားမလည္တဲ့ သူေတြမ်ားစြာၾကားမွာ သေရာ္ စာေရးတဲ့ ဆရာေတြ ဆဲခံရတာလည္း အခါခါေပါ့။ ဒီလိုေတြေျပာေတာ့ ေဖ့စ္ ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ကာတြန္းေလးေတြ ေရး တင္ေလ့ရွိတဲ့ လဂြန္းအိမ္ရဲ႕ ကာတြန္းတစ္ ကြက္အေၾကာင္းနဲ႔ ကြန္မန္႔အခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။
သူက ဒီလိုကာတြန္းဆြဲတယ္။ ေနာက္ ေက်ာကို ဓားနဲ႔အထိုးခံထားရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြကေသြးတိုင္းတဲ့သူတုိင္း၊ ေခါင္းက အာလူး သီးကို ေဆးထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူက ႀကိဳးစား၊ မ်က္လံုးၿဖဲ ၾကည့္သူကၾကည့္ လုပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ လူနာကေတာ့ေျပာရွာတယ္ ”ေနာက္ မွာ …ေနာက္ …ေက်ာ…အာ …အ…တဲ့။ ဆရာဝန္ကလည္းျပန္ ေျပာတယ္ ”ေနာက္ေက်ာထက္အေရး ႀကီး တာေတြလုပ္ေနတယ္ ေအာ္မေနနဲ႔”တဲ့။ ဒါပဲ။ဒီကာတြန္းေလးက ဂ်ာနယ္တစ္ခုခုမွာ ပါလာတယ္ဆိုရင္ သိပ္ျပႆနာ မႀကီးေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတြးအေခၚ ေပါင္းစံုနဲ႔ လူေပါင္းစံုရွိေနတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာေတာ့ ျပႆနာတက္ကေရာ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံေရး သမားမို႔လို႔ပဲ လားမသိဘူး ကာတြန္းေလး ကို ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ မေယာင္ရာဆီလူး ေနတဲ့ေခတ္ကိုတန္းျမင္ၿပီး ကာတြန္းဆရာ ရဲ႕သေရာ္ခ်က္ကို ၿပံဳးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ကာတြန္းကို ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္က ေတြ႕သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြကို ေစာ္ကားပါတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ့လိုခံစားမိလုိက္တဲ့ ဆရာဝန္မေလးတစ္ေယာက္က ဒီလိုတင္တယ္ ”ဓားကို အရင္ႏုတ္ဖို႔ထက္၊ ေသြး ေပါင္ခ်ိန္၊ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ အရင္စစ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို မသိဘဲနဲ႔ မေဝ ဖန္ပါနဲ႔” တဲ့။
အဲဒီ့လိုနဲ႔ အဲဒီ့ ကာတြန္းေအာက္မွာ အျငင္းအခုံေလးေတြျဖစ္ရာက ဂယက္႐ိုက္သြားခဲ့ၿပီး လဂြန္းအိမ္ရဲ႕ပို႔စ္က Like 3.8K, Share 1283 နဲ႔ Comment 213 ခု ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူမွားတယ္ ဘယ္သူမွန္တယ္ဆိုတာကို မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕စဥ္းစားပံု၊ ဆရာဝန္ရဲ႕စဥ္းစားပံု၊ ကာတြန္းဆရာအတြက္ အေရးႀကီးေသာအရာ၊ ဆရာဝန္ေတြအတြက္ အေရးႀကီးေသာအရာ စတာစတာေတြဟာ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ကာတြန္းဆရာနဲ႔ ဆရာဝန္မွ မဟုတ္ပါဘူး အျခားေသာ နယ္ပယ္ေတြမွာလည္း ဒီသေဘာတရားပါပဲ။ မုန္႔တစ္ခုနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ဘယ္ဟာ ယူမလဲလို႔ေမးရင္ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေတာင္ ဗိုက္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဗိုက္ျပည့္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ေရြး ခ်ယ္မႈေတြကြဲလြဲႏိုင္ပါေသးတယ္။ လူႏွစ္ ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ မတူႏိုင္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားပါတယ္။ ထားပါ ”ဒီေနရာမွာေတာ့ အမွန္၊ အမွားထက္အျခားေသာၾကားခံနယ္ Medium ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ Facebook ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို ႏွလံုးသြင္းၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ဒီကာတြန္းဟာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာပါလာရင္ ဒီလိုျပႆနာမ်ိဳး ေပၚပါ့မလား။
ေသခ်ာပါတယ္ ဒီလိုကာတြန္းမ်ိဳးကို ထည့္မယ့္ဂ်ာနယ္ဟာ ႏုိင္ငံေရးႏြယ္တဲ့ ဂ်ာနယ္မ်ိဳးပဲျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီ့ေတာ့ အဲဒီ့ ဂ်ာနယ္ကိုဖတ္မယ့္ ပရိသတ္ကေရာ…ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္ပါဝင္စားၾကသူေတြပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ကာတြန္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္ပါဝင္စား ေသာစိတ္နဲ႔ဖတ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆို လိုရင္းကိုတန္းျမင္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားပါတယ္။
အရင္းစစ္ေတာ့ ျပႆနာက Super Mix ပါပဲ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ဟာ ေရာေထြးယွက္ တင္မႈႏႈန္း သိပ္မ်ားတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကို ကိုယ္တို႔အားလံုး သတိခ်ပ္ထားၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့ အတြက္ မ်ိဳးစံုေသာတံု႔ျပန္မႈေတြ ရွိေနႏုိင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံထားရမယ္။ အားလံုးကို ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ ခံစား မေနဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသင့္သေလာက္ ႐ႈႏုိင္ဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ထားၾကရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေတာ့ ခက္ႏိုင္တယ္။ တံု႔ျပန္မႈေတြကို သိပ္စဥ္းစားေလ့မရွိတဲ့ လဂြန္းအိမ္လို လူမ်ိဳးေတာင္ ေနာက္ထပ္ ကာတြန္းေတြထပ္ဆြဲၿပီး ရွင္းျပေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္ၿပံဳးမိတယ္။ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ခံစားသူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
လဂြန္းအိမ္က ေရငုပ္ကိရိယာေတြနဲ႔ ေရငုပ္ေနတဲ့ေၾကာင္ေလး တစ္ေကာင္ပံု ဆြဲထားတာကို ႀကိဳက္လို႔ယူၿပီး ”ေၾကာင္ ၾကာၾကာေရမငုပ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာသ လဲ” ဆုိတဲ့စာသားေလးနဲ႔ တြဲတင္လုိက္တယ္။ လာေရးၾကတဲ့ ကြန္မန္႔အခ်ိဳ႕က ဒီလိုပါတဲ့ ဗ်ာ.. .။ ”ဟား…ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ဒီလို ေတာ့လည္း ေၾကာင္ၾကာၾကာေရငုပ္ႏိုင္တာ ေပါ့ေနာ”။ ”ႀကိဳက္သေလာက္ ငုပ္အခ်ိန္ တန္ရင္ ေၾကာင္က ေၾကာင္ပါပဲ ေအာက္စီ ဂ်င္ျပတ္တာနဲ႔ ေပၚလာမွာ”။ ”ခက္တာက ေရငုပ္ေနရင္း ေၾကာင္သူေတာ္ႀကီး လုပ္ျပေနတယ္”။ ”ေသြးေႏြး သတၱဝါမို႔ ေရထဲမွာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္တာကို ေျပာတာပါရွင့္”။ ကုိယ္ကေတာ့ အကုန္လံုးကို လိုက္ခံ စားမေနသလို…အကုန္လံုးကိုလည္း လုိက္ရွင္းျပမေနေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က ကစားၾကဖူးသလိုေပ့ါ…”ဗိုလ္က်ား ေသနတ္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္”။ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ျမတ္ႏိုးပါ။ ဥာဏ္ပညာကုိတန္ဖိုးထားပါ၊ အႏုပညာကိုခံစားတတ္ပါေစ။
ေနဘုန္းလတ္
Credit - http://popularmyanmar.com/afpopular/?p=21471