လွေက်ာ္ေဇာ - ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းမွ အမွတ္တရမ်ား

(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၂၂၊ ၂၀၁၆

အခုတေလာ ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေတြ မ်ားလိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔ တေတြမွာလည္း ေရွ႕မီေနာက္မီသူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနၾကေလေတာ့ ကိုယ္ ႀကံဳခဲ့ ဆံုခဲ့ရတာေလးေတြ မွတ္မိတုန္္း ေရးရပါဦးမယ္။

ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္းကာလက ကၽြန္မတို႔မိသားစုျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔ အႀကံဳေလးပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရေခတ္- ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွကၽြန္းဆြယ္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕အားကစားပြဲႀကီး (S.E.A.P.Games) ကုိ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ-၆-ရက္မွာ ဖြင့္ပြဲအခမ္္းအနား အႀကီီး အက်ယ္က်င္းပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားကစားပြဲစဥ္မ်ားကို ေနရာေတြခြဲ က်င္းပၾကပါတယ္။ ၉ ရက္ေန႔ သမိုင္းေကာလိပ္မွာက်င္းပတဲ့ လက္ေဝွ႔ပြဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား လက္မွတ္ ဝယ္မရတဲ့အမႈကစၿပီး (လက္မွတ္ေမွာင္ခိုထုတ္ေရာင္းတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းကလည္း ျပန္႕ေနတာျဖစ္လို႔) ျပႆနာေတြတက္ပါေတာ့တယ္။ တခါ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ က်င္းပ တဲ့ ဂ်ဴဒိုပြဲမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ မေက်မနပ္ဆႏၵျပၾကၿပီး ၿမဳိ႕ထဲခ်ီတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါ ေသးတယ္။

ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းမွာျပဳလုပ္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲစဥ္တခုမွာလည္း လက္မွတ္ ၀ယ္မရၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ တခ်ဳိ႕ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ ေခါင္ဆင္းခ်လာၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် ကားေတြ၊ အေဆာက္ အဦးေတြ (ရုပ္ရွင္ရံု ေတြ) စတာေတြကို မီးတင္ရႈိ႕ဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဒၚခင္ေမသန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းဇနီး) ပိုင္တယ္လို႔သတင္းႀကီးေနတဲ့ အင္းဝစာအုပ္တိုက္လည္း ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီ ကာလက ကြမ္းယာဆိုင္ကအစ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့လုပ္ငန္းေတြအေပၚ လူထုက မေက် မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့အရွိန္နဲ႔လည္း ဆက္ေနဟန္ရွိပါတယ္။ လူထုမေက်နပ္တာလည္း မေျပာနဲ႔ ေလ။ သူတို႔လုပ္ပံုေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကားေတြ တိုက္ေတြ အကုန္သိမ္းပစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ေန႔ အဲဒီကားေတြ အိမ္ေတြေပၚ စစ္ဗိုလ္ေတြ အခန္႔သား တက္ေမာင္းတက္ေနၾကနဲ႔။ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာေတြကလည္း ေမာက္မာသလားမေျပာနဲ႔။ တခ်ဳိ႕လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ႀကီး ေတြ ႐ုတ္တရက္ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ ေလာကဓံတရား မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြ ျပတ္ကုန္ပိတ္ကုန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက အေရးေပၚဌာန လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပါဟန္တူပါရဲ႕။ အဲဒီလူအုပ္ႀကီးက တဖက္ကလည္း မီးရႈိ႕ဖ်က္ ဆီးမႈေတြလုပ္၊ တဖက္ကလည္း အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား (ပုဂြိဳလ္ေရးေတြ လည္း ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းကို နံမည္္နဲ႔ေဖာ္ဆဲတာေတြလည္း ပါသတဲ့။) ေအာ္ၾကဟစ္ၾကပါ တယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ကလည္း အခုလိုႏိုင္ငံတကာပြဲက်င္းပၿပီး မိမိရဲ႕တရားဝင္မႈ (legitima- cy) ကိုျပသဖုိ႔လုပ္ေဆာင္ရာမွာ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္ရေလေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုး သြားဟန္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လည္ေခါင္တခြင္ တျပင္ႀကီးကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေတြ႔သမွ် လူေတြကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထရပ္ကားေတြေပၚတင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ ကို ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကလြဲလို႔ က်န္အႀကီး-၄-ေယာက္စလံုး တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ အႀကီးဆံုးကၽြန္မက ေဆး ေနာက္ဆံုးႏွစ္(ခ)။ စန္းက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ကိုေအာင္နဲ႔ကိုေက်ာ္တို႔ ၂ ေယာက္က ၀ိဇြာသိပၸံမွာ။ အဲဒီေန႔ ကိုေက်ာ္(ေက်ာ္ေဇာဦး)က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက က်ဴရွင္ကို သြားတက္ပါတယ္။ သူ႔တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စုတက္တဲ့အထဲ ပင္စီေရႊ (ေတာ္လွန္ ေရးေကာင္စီ၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႈးႀကီးေမာင္ေရႊသမီး) လည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေတာ္လွန္ ေရးေကာင္စီဝင္ေတြက မာစီးဒီးဘက္န္စ္ေတြ စီးၾကပါတယ္။ ပင္စီတို႔ကားႀကီးက က်ဴရွင္ ေက်ာင္းေရွ႕ရပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းအဆင္းကို ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲ ျပႆနာတက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ လမ္းေတြ႔သမွ် ကားေတြမီးရႈိ႕ေနၿပီ ဆို တဲ့သတင္းထြက္လာေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာက ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္ ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းေရွ႕က ကားႀကီးေၾကာင့္ သူေက်ာင္း တုတ္ဆက္မွာ စိုးဟန္တူပါ တယ္။

ပင္စီက ကိုေက်ာ့္ကို သူ႔ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ သူတို႔က ၀င္ဒါမီယာကို ျပန္တာ ျဖစ္ေတာ့ ေျမနီကုန္းမွာခ်ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က မလိုက္ရဲပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္သာ သတိထားျပန္ပါ။ နင္အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကိုသာ ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါ ျပန္ လာေနၿပီဆိုတာသာေျပာေပးပါ…လို႔မွာလိုက္ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ေတြ ျဖစ္ရင္ လိုင္းကားေတြလည္း ပိတ္တတ္တာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရေကာင္း ျပန္ရႏိုင္ တာေၾကာင့္ ေမေမစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မွာလိုက္တာပါ။

သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဘာလိုင္းကားမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေန တုန္းမွာပဲ လမ္းထိပ္ေတြကို ထရပ္ကားေတြနဲ႔ပိတ္ရပ္ၿပီး အဲဒီကားေတြေပၚက ရဲေတြဆင္း လာၿပီး ေတြ႔သမွ်လူကိုဆြဲ ကားေတြေပၚတင္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ သူလည္း ေတြ႔တဲ့လမ္းထဲ ထိုး၀င္ၿပီး တိုက္ေလွကားထစ္ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္တဲ့။ တိုက္ခန္းတခန္းကို တံခါး ေခါက္ၿပီး သူအထဲဝင္ေနပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းရွင္က တံခါးဖြင့္မေပးဘူး တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔လမ္းမႀကီးေပၚကလူေတြ အကုန္ဖမ္းၿပီးေတာ့ ေဘးလမ္းေတြကုိ တလမ္းစီ ဝင္ ရွင္းပါတယ္။ တိုက္တတိုက္ၿပီးတတိုက္ ေလွကားေတြကိုတက္ရွင္းတာမွာ ကိုေက်ာ္လိုပဲ ေလွကားထစ္ေတြမွာ ဝင္ထိုင္ပုန္းေနၾကသူေတြအားလံုးကိုလည္းဖမ္းၿပီး ထရပ္ကားေတြေပၚ တင္ အင္းစိန္ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

ပင္စီက သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမကို ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေျပာပါတယ္။ “အန္တီေက်ာ္ေဇာ ဦးက မွာလိုက္တယ္။ သူ အိမ္ ျပန္လာေနၿပီ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ဲ ” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ေအးေအးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မထိုင္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ည ၈ နာရီ- ျမန္မာ့အသံသတင္းမွာေတာ့ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြအေၾကာင္း နဲ႔ အဲဒီဆူပူသူေတြအားလံုးကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေတြ ပါလာပါ တယ္။ အေစာပိုင္းကတည္းက ထရပ္ကားႀကီးေတြနဲ႔လူေတြဖမ္းတင္ၿပီး အင္းစိန္ဘက္ ေမာင္းသြားတယ္-ဆိုတဲ့သတင္းလည္း ၾကားထားၿပီးပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေမေမလည္း ပင္စီကို ထပ္ ဖုန္းးဆက္ၿပီး ကိုေက်ာ္ျပန္မေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ အဲဒီ ဖမ္းသြားသူေတြထဲ ပါသြားမသြား စံု စမ္းေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ ပင္စီက သူ႔အေဖအခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ အိမ္ျပန္လာလာ ခ်င္း ေမးေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ ပင္စီက ဖုန္းျပန္ဆက္လာၿပီး သူ႔အေဖ ျပန္ေရာက္လာလို႔ သူအက်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည့္တာ အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းထားေပ မယ့္ စစ္ေဆးၿပီးရင္ ဆူပူမီးရႈိ႕မႈေတြထဲ မပါ၀င္ရင္ ျပန္လႊတ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဘာမွ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမက ဖမ္းသြားတဲ့ထဲ ပါမပါေသခ်ာေအာင္ စံုစမ္းေပးပါ။ ဘယ္ဆီဘယ္ ဝယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလို႔ပါလို႔သာ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေျပာလို႔သာေျပာရတာ။ ေဖေဖ့နံမည္ပါလာရင္-ဘယ္သူမွ သိပ္မကူညီရဲပါဘူး။ ဗိုလ္ ေနဝင္း ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ေလ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အေနၾကပ္ေလျဖစ္ေနတဲ့ကာလပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလက ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ပါ။ ဂ်ပန္ ေတာ္ လွန္ေရးအတြင္္းတုန္းက ေဖေဖ့တိုင္း (၄)ကပါ။ ဒုတိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ဳိးညြန္႔ (ကြယ္လြန္) က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဦးေလးေတာ္ပါတယ္။ ေမေမ့ေမာင္ဝမ္းကြဲပါ။ ဦးေလးက သူဆယ္တန္းက် ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး စစ္တပ္ထဲ၀င္ပါရေစဆိုၿပီး ေမေမ့ အေမ (ဦးေလးအေဖနဲ႔ ေမာင္ႏွမ ေတာ္ပါတယ္။) ကို လာေျပာေတာ့ အဘြြားက ေမေမတို႔ဆီ လာအပ္ပါတယ္။

ေဖေဖက ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္သင္ပါကြာ။ ငါတို႔ ေက်ာင္းထားေပးပါ့မယ္ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းထားေပးပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဦးေလးဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဖေဖက တပ္ထဲ သြင္းေပးၿပီး ဗိုလ္သင္တန္း ဝင္သြားတာပါ။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ O.T.S.ေက်ာင္း တပတ္ထဲပါ။) ဦးေလးက သူ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ကတည္းက သူညီ သူညီမေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ၿမဳိ႕ေခၚ စာသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးေလးက နယ္မွာ တာ၀န္က်တာမ်ားလို႔ အဲဒီ ဦးေလးညီေရာညီမေရာ ကၽြန္မတို႔စမ္းေခ်ာင္းအိမ္ေလးမွာပဲေနခဲ့ၾကရၿပီး ဒီိကပဲ ေက်ာင္း တက္ၾက၊ ဘြဲ႔ရတဲ့သူရၾက၊ အလုပ္၀င္ၾကနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြက်မွပဲ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ခြဲသြား ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးက ကၽြန္မတို႔အဘြားအပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို သူတို႔မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္လို႔ သေဘာထားပါတယ္။ ဒါေတြကို သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပထားပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ေဖေဖကို တႏွစ္ကို(၂)ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သြားကန္ေတာ့ ပါရေစလို႔လည္း ခြင့္ေတာင္းထားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔အဘြားကလည္း ကၽြန္မတို႔ နဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ဦးေလးက သီတင္းကၽြတ္တို႔သႀကၤန္တို႔မွာ လာကန္ေတာ့တတ္ပါတယ္။ (တခါတရံ) အဘြားေနမေကာင္းတာၾကားရင္လည္း လာတတ္ပါတယ္။ လာခြင့္ ေတာင္းၿပီးမွ လာရတာေတာင္ ဦးေလးက ညအေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွလာရဲၿပီး ကားကိုလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕ ထိ ေမာင္းမလာရဲပါဘူး။ ေျမနီကုန္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရွမ္းလမ္းထိပ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ရပ္္ထားခဲ့ၿပီးမွ အိမ္ ကို လမ္းေလွ်ာက္လာရတာပါ။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေရွ႕ ရပ္တဲ့ကားတိုင္း ေနာက္ေန႔ ေထာက္လွမ္း ေရးက ေခၚစစ္တတ္ပါတယ္။ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ ဦးေလးလာတိုင္း ေနာင္ မလာပါနဲ႔ကြာ။ တို႔နားလည္ပါတယ္။ မင္းတို႔အေနရအထိုင္ရ ၾကပ္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးေလးက လည္း ကန္ေတာ့ရင္း တခါတရံ မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဆီဆံုလမ္းအိမ္ေလးဟာ ပတ္ပတ္လည္ ေထာက္လွမ္း ေရးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းေနတာပါ။ အိမ္လာလည္တဲ့ လူတိုင္းေနာက္ကိုလည္း လိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ တမင္ ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုလူဘယ္သူမွ မလာရဲပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္ အလြန္သတိႀကီးစြာ၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စြာေနလာရတာျဖစ္လို႔အဲလို ဘဝမ်ဳိး ျဖတ္သန္းရသူေတြကို ကၽြန္မတို႔က စာနာတတ္ ေလးစားတတ္ေနတာပါ။

ေဖေဖကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားဒုကၡေရာက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ကိုေက်ာ့္ကိစၥ ေပၚလာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကက အဲဒီဖမ္းသြားတဲ့သူေတြထဲ သူပါသြားလား သိခ်င္တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေဆာင္းတြင္း (ဒီဇင္ဘာလ) ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမ ေမက သူ႔သားတိုက္ပံုေလးပဲ ဝတ္သြားတာျဖစ္လို႔ အေႏြးထည္ ပို႔ခ်င္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေလးကိုပဲ လွမ္းဆက္သြယ္ရပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးရဲ႕ညီျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးဘေဌးကို လႊတ္ ၿပီး စံုစမ္းေမးျမန္းရပါတယ္။ ဒီတင္ ကိုေက်ာ္အင္းစိန္ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာသိရၿပီး အဝတ္ အစားလည္း ပို႔လို႔ရသြားပါတယ္။ ဦးေလးက ဘာမွမပူၾကဖုိ႔ အားလံုးစစ္ေဆးၿပီးရင္ ျပန္လြတ္ လာမွာပါလို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေရႊကလည္း သူ႔သမီးနဲ႔ က်ဴရွင္ တေက်ာင္းတည္း အတူတက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေက်ာင္းအလႊတ္မွာ ေရာပါသြားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း အင္းစိန္ေထာင္တာဝန္ခံေတြကို လွမ္းေျပာေၾကာင္းလည္း ၾကားရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္(၂)ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီး တေန႔မွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမကေန ဖုန္း၀င္ လာပါတယ္။ (အဲဒီကာလက ရန္ကုန္မွာ အေရးေပၚအမိန္္႔ထုတ္ထားလို႔ ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ဌာန ခ်ဳပ္က ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမမွာ ႐ံုးထိုင္ေနပါတယ္။) ရန္ကုန္တိုင္းမွဴးရဲ႕ကိုယ္ေရးအရာရွိ(ပီေအ) က ေဖေဖနဲ႔စကားေျပာပါရေစလို႔ဆိုပါတယ္။ ေဖေဖဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေက်ာ္ေဇာဦးကို ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမကိုေခၚလာပါၿပီ။ သူ႔ကို လာေခၚလို႔ရပါၿပီ..လို႔ ေျပာပါ တယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက..မင္းတို႔ လႊတ္မွာဆိုရင္ လႊတ္လိုက္ေပါ့။ ဘာလာေခၚစရာ လိုသလဲ လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ လာစရာမလိုပါဘူး။ အစ္မႀကီးကို လႊတ္ လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူႀကီးမိဘေတြလက္ ျပန္အပ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ အုပ္ထိန္းသူ တေယာက္ေယာက္က လက္မွတ္ထိုး လက္ခံဖုိ႕လိုပါတယ္လို႔ ထပ္ေျပာပါ တယ္။ ေဖေဖက စိတ္တိုသြားၿပီး ..ေဟ့-ငါလည္းမလာႏိုင္ဘူး။ သူ႔အေမလည္း မလႊတ္ ႏိုင္ဘူး။ ေနပါဦး။ မင္းတို႔က ငါ့သားကို လမ္းေပၚကဖမ္းသြားတာ။ လမ္းေပၚပဲျပန္လႊတ္လိုက္။ ဒီေကာင္ အိမ္ျပန္လာတတ္တယ္လို႔ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဖေဖဖုန္းေျပာ ေနတာကို ေနာက္က ရပ္နားေထာင္ေနတဲ့ ေမေမရဲ႕ေသာကရိပ္ေတြနဲ႔ ညိဳေနတဲ့မ်က္ႏွာ ေလး ႐ုတ္တရက္ညိႇဳးက်သြားတာကို ကၽြန္မ အခုစာေရးေနရင္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး စိတ္ ထဲ မေကာင္းလိုက္တာေလ။ ေမေမကိုလည္း သနားလိုက္တာ။

ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေျမနီကုန္းရဲဌာနက ဌာနမွဴးဆုိသူဆီက ဖုန္းလာပါ ေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ တခုေတာ့ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မက ရဲဌာနလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ကိုေအာင္(ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ)ကေတာ့ လဝက႐ံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလူက ေက်ာ္ေဇာဦး သူတို႔ဆီေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ကလူႀကီးတေယာက္ေယာက္ လာႀကိဳပါ ..တဲ့။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ဦးေလးကိုဘေဌးနဲ႔ ကိုေအာင္္ကို သြားႀကိဳၾကဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ကို လက္ခံရပါတယ္ဆိုတာကို ဦးေလးက လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးကိုဘေဌးက ဒီကိစၥ ေဖေဖ့ကိုျပန္မေျပာျပရဲဘဲ ေမေမကိုပဲ တိုး တိုးႀကိတ္ ႀကိတ္ေျပာျပထားပါတယ္။ ေဖေဖေတာက္ေလွ်ာက္ သိမသြားပါဘူး။

ေနာင္မွသိရတဲ့ ဇာတ္လမ္းစံုကေတ့ာ ေဖေဖက ငါတို႔ဘယ္သူမွလာမေခၚႏုိင္ဘူး ဆို ေတာ့ သူတို႔ရန္ကုန္တိုင္းက လူႀကီးေတြ ေခါင္းခ်င္း႐ုိက္ၿပီး ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲလို႔ တိုင္ပင္ၾကသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဦးေလး ဒုတိုင္းမွဴးက ကဲ ဒီလိုဆိုရင္-ကၽြန္ေတာ္႐ံုးကအျပန္ ေခၚ သြားၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္လို႔ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္က ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ (အထက္က အမိိန္႔ရထားဟန္တူတယ္တဲ့။)ဟာ..အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔တယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ကလည္း ထိုးခိုင္းရဦးမွာ..လို႔ ဆိုျပန္သတဲ့။ လႊတ္တာကေတာ့ ဒီေန႔ ျဖစ္ ေအာင္ကို လႊတ္ရမွာ..လို႔လည္း ဆက္ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးေလးက ..ကဲပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲေခၚသြားၿပီး ရဲဌာနကို အပ္လိုက္ပါ့မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကလူတေယာက္ ေယာက္ကို လာေခၚခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္..ေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္ကို သူ႔ကားနဲ႔တင္ေခၚလာတာပဲ။

ဇာတ္လမ္းက ဒီတင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ကေလး ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါပါ ထည့္ေျပာမွျပည့္စံုမွာပါ။ အဲဒီကာလတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ေဖေဖက တခါတရံ (ဥပမာ- စေန တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ဳိး) မနက္အေစာထ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံ ထဲေလွ်ာက္ျဖတ္ၿပီး ေရႊတိဂံုဘုရားတက္၊ အလယ္ပစၥယံတပတ္ပတ္ၿပီး တခါတရံ အေနာက္ မုဒ္၊ တခါတရံ ေျမာက္ဘက္မုဒ္က ဆင္းျပန္တတ္ပါတယ္။

အဲဒါ တေန႔ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႕မွလည္း ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ လူတေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေျပးလာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မနက္အေစာလည္းျဖစ္၊ ေဆာင္းတြင္းလည္းျဖစ္ေတာ့ ျမဴေတြနဲ႔ဆိုင္းေနၿပီး လူလံုးမကြဲလွပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔သားအဖ ေရွ႔႕ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီေျပးေနတဲ့သူဖ်တ္ခနဲရပ္သြားၿပီး ဟာ…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ အာေမဍိတ္ သံနဲ႔အတူ သတိဆြဲၿပီး အေလးျပဳလိုက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေဖေဖလည္း အ့ံၾသ သြားဟန္ရွိၿပီး ေၾသာ္ ..မင္းကိုးတဲ့။ ေဖေဖက သူ႔လက္ေအာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးသူေတြကို မာဖီ (အရပ္ဝတ္)နဲ႔ ေတြ႔လည္း မွတ္မိတတ္တယ္လို႔ ေမေမေျပာဖူးတာ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ တန္ေတာ့။ ေဖေဖေတာ့ အဲဒီလူကို မွတ္မိသြားၿပီ လို႔ စိတ္ထဲထင္လိုက္မိ႐ံုရွိေသး၊ ေဖေဖက ဆက္ၿပီး …ဒါနဲ႔ မင္းအင္းစိန္ေထာင္-ေထာင္ပိုင္ျဖစ္ေနတယ္ဆို…လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ အဲဒီလူ အထစ္ထစ္-အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ေျဖလည္္းေျဖလိုက္ေရာ။ ေဖေဖက….

….ေနစမ္းပါဦးကြာ။ မင္းတို႔လုပ္ပံုက။ ေခြးကို႐ုိက္ေတာင္ ေခြးရွင္မ်က္ႏွာၾကည့္ရေသး တယ္။ အခုေတာ့ ငါ့သားကို သူဟာသူ ေက်ာင္းသြားတက္တာ။ ေသာေရာဖမ္းသြားၿပီး ႐ုိက္ လႊတ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးတိုင္းေသြးပါေနလို႔ ဓာတ္မွန္ေျပး႐ုိက္ လုိက္ရေသးတယ္။ မင္းးတို႔တေတြ ဆူပူသူေတြ ဘာေတြကိုဖမ္းတာ ဖမ္းေပါ့ကြာ။ ဖမ္းရ မွာေပါ့။ ဖမ္းပီးရင္ေတာ့ လူလိုသူလို ဆက္ဆံမွေပါ့။ သားခ်င္းသမီးခ်င္း စာနာမွေပါ့။ မင္းတို႔ သားရြယ္ သမီးရြယ္ေတြပဲ။ မင္းတို႔က ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ကိုေၾကာက္သြားလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။ မုန္းသြားတာကြ။ မုန္းသြားၾကတာ။ အခု မင္းတို႔ကို လူေတြ ဘယ္ ေလာက္မုန္းေနတယ္ဆိုတာ သိၾကရဲ႕လားလို႔ ဆက္တိုက္ႀကီးေျပာလိုက္ၿပီးမွ…ကဲပါကြာ၊ မင္း လည္းေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔။ သြားေတာ့- သြားေတာ့။ ငါလည္း ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ ပါဦးမယ္…ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔သားအဖ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာၿပီးမွ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုနလူ ကၽြန္မတို႕ထားခဲ့တဲ့ေနရာမွာဘဲ ငူငူႀကီး ဆက္ရပ္ ေနတာေတြ႔လိုက္ရ ပါတယ္။

ေဖေဖကေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္ရလို႔ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္လြတ္ လက္လြတ္ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနလို႔ ကၽြန္မမွာ အေမာတေကာအမီလိုက္ လိုက္ရတာ။

အဲဒီကာလ (လြန္ခဲ့တဲ့-၄၇-ႏွစ္က)- ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါပဲ။

လွေက်ာ္ေဇာ။

၁၃-၆-၂၀၁၆။

မွတ္ခ်က္။၇-၇-၂၀၁၆ေန႔ထုတ္ အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္။အတြဲ(၂)။အမွတ္(၅)မွ။