သွ်င္မ်ဳိးငယ္ ● အိမ္ျပန္လမ္းကေလး
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
အိမ္ျပန္လမ္းအဆံုးမွာ အေမ့အျပံဳးကေလး ရွိေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ရီေဝေဝ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေပါ့။
ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းျပန္တိုင္း ဒီလမ္းမအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရြာကေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္းမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ (၂) မိုင္ခန္႔အကြာက မင္းတိုင္ပင္ေက်းရြာ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ပညာ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ မနက္ေက်ာင္းတက္အသြားမွာလည္း အဖြဲ႔လိုက္။ ညေနေက်ာင္းျပန္လည္း အဖြဲ႔လိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တေယာက္တည္းေနတတ္သူပီပီ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ က ဆိုေတာ့ စက္ဘီးစီးႏိုင္သူဟာ သူေဌးပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ေျခလွ်င္ခရီးသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ျပန္လမ္းကေလးဟာ အေတြးထဲမွာ လွလိုက္၊ ၿငီးေငြ႔လိုက္၊ ပ်င္းရိေလးတြဲ႔စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ရြက္လႊင့္ခဲ့ ရတယ္။
ညေနခင္းေတြဟာ သာယာလွပခဲ့တာေပါ့။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံထိုးလိုက္တာနဲ႔ စာသင္ခန္းေတြဆီကေန ထြက္ေျပးခ်င္ၾကဖူးတယ္။ ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြထိန္းမရ၊ လည္တဆန္႔ဆန္႔၊ ေနစဥ္ျဖစ္တည္တဲ့ ခံစားမႈေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဆရာ/ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီဆြဲ လို႔ ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဒလေဟာထြက္လာၾကေလရဲ႕။ ထို႔ေနာက္ ဦးတည္ဘက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးခြဲခြာလာၾကေလရဲ႕။ ရႈပ္ေထြးေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက တေျဖးေျဖး ၿပိဳကြဲသြားေလၿပီ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အိမ္ျပန္လမ္းအတိုင္း။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ျပန္လမ္းအတိုင္း။
ညေနခင္းနဲ႔အိမ္ျပန္လမ္းဟာ ေက်ာင္းတက္ရာသီတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာတတ္ျမဲ။ ေနမင္းက သူ႔အရွိန္အဝါကို ေလ်ာ့ခ်ထားၿပီး ေလ်ာ့ရဲရဲအလင္းနဲ႔ ညေနခင္းကို ျဖည့္ဆည္းေနေလရဲ႕။ သိပ္လွတဲ့အေရာင္အေသြးမ်ားပင္။
ပုလဲ-ဂန္႔ေဂါလမ္းဆိုတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးရဲ႕တေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ကေလးဘဝပီပီ လမ္းမေပၚမွာ ေဆာ့ကစားရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြ မ်ားၿပီ။ ေက်ာင္းအျပန္မွာ လြယ္အိပ္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါဟာ ဖန္တီးမႈတခုဆိုရင္ မမွားဘူး။ လက္ထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုဆြဲလို႔ ဟိုေတြး ဒီေတြး ဟိုေငး ဒီေငး အိမ္ျပန္လမ္းကေလးပင္။ တခါတခါ စာဖတ္လိုဖတ္။ တခါတခါကဗ်ာရြတ္လိုရြတ္။ တခါတခါ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးလို႔။
ညေနခင္းရဲ႕ေလေျပဟာ တိုးေဝွ႔တိုက္ခတ္လာ တတ္တယ္။ ညေနခင္းရဲ႕ေနျခည္ေအာက္မွာ လမ္းေဘးမွာရွိေနတဲ့ ထေနာင္း ပင္တန္းႀကီးကလွ။ တမာပင္တန္းႀကီးကလည္းလွ။ တိမ္ေရာင္စံုေတာက္ပေနတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ျပန္လမ္း ကေလးေပၚက ပန္းခ်ီကားေလးဟာ အသက္ဝင္လွပလို႔။ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿပီး အိမ္ျပန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား/သူေတြရဲ႕အျဖဴအစိမ္းကေလးေတြဟာ လမ္းမတေလွ်ာက္ျပည့္လို႔။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္တို႔ ဆိတ္ေဆာ့ ကစား ေနရင္း ေျခလွမ္းေတြက တေရြ႕ေရြ႕။ မင္းတိုင္ပင္ရြာကအထြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရြာကေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားလမ္း မႀကီးဟာ ေျဖာင့္တန္းလို႔။ လမ္းေဘးက ထေနာင္း၊ တမာတန္းေတြက ညီညီညာညာ။ အျဖဴအစိမ္း ကေလးေတြက ေျပး လႊားလို႔။
ပံုေတာင္ပံုညာေတာင္တန္းႀကီးက စိမ္းစိုအံု႔မိႈင္းကာေနာက္ခံအေနအထားနဲ႔ တင့္တယ္လို႔။ ေရာင္စံုတိမ္တို႔က ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာ ေမးတင္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့အျပင္ေနမင္းႀကီး တေျဖးေျဖး ဆုတ္ခြာေနေလၿပီ။ ဘယ္ေလာက္လွပ သက္ဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကေလးေတြပါလဲ။ အို...အိပ္တန္းျပန္ငွက္ကေလးတခ်ိဳ႕လည္း ပ်ံသန္းလာေလၿပီ။ ညေနခင္းရဲ႕ေကာင္း ကင္မွာ ဝဲလို႔။ လူးလြန္႔လို႔။ ငွက္ေတးသီသံကေလးေတြကလည္း ခ်ဳိၿမိန္လွပလို႔။ ဒီလို ညေနခင္းေတြနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္လမ္း ကေလးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ဖူးတယ္။
မိုးရာသီဆိုရင္ ရြာအဝင္က လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေရေတြလွ်ံေနၿပီ။ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကိုလည္း ေရလ်ံေတာ့မည့္ဆဲဆဲ။ လမ္းေအာက္က ႁပြန္လံုးႀကီး (၂) ခုစလံုးနဲ႔အျပည့္နီးပါး ေရစီးေနတတ္ၿပီ။ ရြာအဝင္လယ္ကြင္းမ်ားေပၚမွာ ေရေတြ ေဖြးလို႔။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ၾကေလၿပီ။ မကူူးျဖတ္ရဲသျဖင့္ အိမ္မွလူႀကီးမ်ားက လာႀကိဳၾကတယ္။ လာမႀကိဳတဲ့သူေတြကေတာ့ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေရျပင္က်ယ္ကို ကူးျဖတ္ၾကရတယ္။ ေခ်ာ္လဲလိုက္၊ ေရပါလိုက္၊ ဆြဲထူလိုက္နဲ႔ေပ်ာ္စရာ။ ထမင္းခ်ဳိင့္ေတြလည္း ေရပါလိုပါ၊ စာအုပ္ေတြလည္း ေရစိုလိုစို။ အိမ္ျပန္လမ္းကေလးဟာ ရာသီဥတုအလိုက္ ေပ်ာ္စရာေပါ့။
ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ ေရႊဝါေရာင္အဆင္းနဲ႔ စပါးပင္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ရိုးျပတ္ေတာဟာ အထီးက်န္တဲ့ အသြင္နဲ႔။ လွတာပါပဲေလ။
ရြာအဝင္လမ္းကေလးေပၚကေန ရြာကေလးကိလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မန္းက်ည္းပင္တန္း ေတြက ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕။ လမ္းကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လွမ္းလာရင္း ရြာလယ္လမ္းမႀကီး ကို ေရာက္လာရင္ေတာ့ အုန္းပင္ေတြမ်ားစြာကကမ္းေျခကေလးတစ္ခုလို လွပစြာ ဆီးႀကိဳေနျပန္ေရာ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းတက္ရာသီမွာ ေတြ႔ျမင္ေနက်အိမ္ျပန္လမ္းကေလးပင္။ ဟုတ္တယ္....အိမ္ျပန္လမ္းအဆံုးမွာ အေမ့အျပံဳးကေလးရွိပါတယ္။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ရီေဝေဝ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေပါ့။
အခုေတာ့ အိမ္ျပန္လမ္းမႀကီးဟာ ဆူညံရႈပ္ေထြးလြန္းေနလိုက္တာ။ ငယ္ငယ္က တရက္မွာ ကားတစီးပံုမွန္မလာတဲ့ ကတ ၱရာလမ္းမတေလွ်ာက္မွာ ကားေတြ ခဏခဏေရွာင္ေနရ။ မဆင္မျခင္ေမာင္းနင္လာေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ စက္ဘီးေတြဟာ ရွားပါးလာၿပီး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ညေနခင္းမွာ ေလေျပေတြရွိေသးတယ္။ တိမ္ေရာင္ ေတြက ေတာက္ပေနဆဲ။ ဘယ္သူကမ်ားဒီအိမ္ျပန္လမ္းကေလးေပၚမွာ ေငးေမာေနရဲပါ့မလဲ။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးဟာ ညေနခင္းအလွနဲ႔ အိမ္ျပန္လမ္းကေလးကို အထီးက်န္ေစခဲ့ျပီ။
အိမ္ျပန္လမ္းမတေလွ်ာက္က ထေနာင္းပင္ေတြတမာပင္ေတြတခ်ဳိ႕ေပ်ာက္ရွလို႔။ ေနာက္ခံရႈခင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ပံုေတာင္ ပံုညာေတာင္တန္းႀကီးေတြက စိမ္းစိုအံု႔မိႈင္းမေနေတာ့ဘူး။ ေျခာက္ေသြ႔လာလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ပံုေတာင္ပံု ညာ အရိပ္ေအာက္မွာ ခ်မ္းစိမ့္ ေအးျမလွတဲ့ေဆာင္းရာသီညေတြဟာ အခုေတာ့ ျပယ္ေပ်ာက္ေနၿပီ။
မိုးရာသီဆိုရင္ ရြာအဝင္ လယ္ကန္သင္းေပၚမွာ ေရမလွ်ံေတာ့တာၾကာၿပီ။ ေႏြရာသီဟာ အပူလိႈင္း ေတြကို ခဏခဏ သယ္ ေဆာင္လာခဲ့ေလၿပီ။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ပိုင္ဆိုင္ေနရၿပီ။ ဘယ္သူ မလြမ္းဘဲ ရွိပါ့မလဲ။ အရင္လို...ဟိုးအရင္လို အိမ္ျပန္လမ္းကေလးနဲ႔ ညေနခင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းလိုက္တာ။
ေလွ်ာက္လက္စေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းကေလးရဲ႕အလွေတြကို ႏွေမ်ာတသျဖစ္ ရင္း ရြာကေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕။ ေသခ်ာတယ္ ... အိမ္ျပန္လမ္းအဆံုးမွာ အေမ့အျပံဳးကေလးကေတာ့ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ရီေဝေဝမ်က္ဝန္း ေတြနဲ႔ေပါ့။ အို....အေမ့ေခါင္းေပၚမွာ ဆံႏြယ္ေတြျဖဴေနေပမယ့္ အေမ့အျပံဳးဟာ လွေနဆဲေပါ့။ ။
သွ်င္မ်ဳိးငယ္