မင္းကုိႏုိင္ ● အ႐ိုးႏွင့္ ငါး၊ အမွားႏွင့္ လူ
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္ေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
“ပုထုဇဥ္ပဲကြာ အမွားေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ”
“လူဆိုတာ မွားတတ္တဲ့ အမ်ိဳးေလ”
“မွားပါေစ၊ လူပဲ အမွားကိုျပင္မွ” စသျဖင့္ ေန႔စဥ္ ၾကားၾကပါလိမ့္မည္။
“အမွားဟာ ဘာနဲ႔ တူသလဲ” လူမမာ ဓာတ္စာအျဖစ္ ငါး႐ိုးထြင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါသည္။
အမွားဆိုတာ လူ႔ဘ၀အရသာဆိုတဲ့ ငါးအသားေတြနဲ႔ တြဲကပ္ေနတဲ့ အ႐ိုးပဲ ဟူ၍။ မွန္တာေပါ့၊ အ႐ိုးမပါဘဲ ငါး မျဖစ္သလို အမွားမရွိဘဲ လူမျဖစ္ႏိုင္။ ငါးမွန္ရင္ အ႐ိုးနည္းတာနဲ႔ မ်ားတာပဲ ကြာသလို လူေတြဟာလည္း အမွားနည္းတာနဲ႔ မ်ားတာပဲ ကြာၾကတယ္။ ငါးမွာ အ႐ိုးနည္းရင္ စားေကာင္းသလို လူမွာလည္း အမွားနည္းရင္ ေပါင္းသင္းဖို႔ အေကာင္းဆုံးေပ့ါဟု ကိုယ့္ ဘာသာ ေထာက္ခံမိပါသည္။ ေယဘုယ်ေတာ့ အ႐ိုးနည္းတဲ့ ငါး၊ အမွားနည္းတဲ့လူ ဆုိတာေတြကို လူႀကိဳက္မ်ား ၾကသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ၿပီးမွ ဒုတိယအေတြးက ကန္႔ကြက္သည္။ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ အ႐ိုးနည္း အမွားနည္းတာ ႀကိဳက္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း အရသာထူးတဲ့ ငါးသေလာက္လို ငါးမ်ိဳးက်ေတာ့ေကာ ၀ယ္ၾက စားၾက အားေပးၾကတာပဲ မဟုတ္လားဟု သတိျပဳမိသည္။ အ႐ိုးမ်ားတာေလာက္ေတာ့ ေပါင္းစားလုိက္တာေပါ့ဟုပင္ နည္းလမ္းသစ္ေတြ ရခဲ့ၾကေသး။
ငါးသေလာက္ႏွင့္တူေသာ လူအခ်ိဳ႕ကို လူေတြ ဘယ္လိုသေဘာထားပါလိမ့္။ ဒီေနရာမွာ ငါးမွာေတာ့ အသားအရသာ၊ လူမွာ ေတာ့ အက်ိဳးစီးပြားဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆင္ျခင္မိပါသည္။ စိတ္ထဲကလည္း ၀န္ခံခ်င္သည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ လူတစ္ဦး အမွားမ်ားစြာ လုပ္မိၿပီဆိုပါေတာ့၊ သူ႔ထံတြင္ ထိုအမွားမ်ားႏွင့္တြဲလ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြက ဆူ ဆူၿဖိဳးၿဖိဳးရွိေနသည္ဆိုတာ သိေနသည္ဆိုပါေတာ့၊ ငါးသေလာက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစ်းႀကီးေပး ၀ယ္စားခ်င္ၾကသလို ငါး သေလာက္ႏွင့္တူသည့္လူကိုလည္း ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမိတတ္ၾကပါသည္။
ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ကိုယ္ေရြးၾကသည့္ အခြင့္အေရးေတာ့ ရွိသည္။ တစ္ခုပဲ သတိျပဳေစခ်င္သည္။ ငါးသေလာက္တြင္ က၀က္ ကင္း ငါးသေလာက္က အေကာင္းဆုံးဟု နာမည္ႀကီးသည္။ “၀ယ္တုန္းက က၀က္ကင္း ဟင္းခ်က္ေတာ့မွ ငါးသေလာက္ ေယာက္ဖ” ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္သည္။
အမွားနည္းတဲ့ လူကို လူႀကိဳက္မ်ားတာေကာ တကယ္ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဒါကေတာ့ အ႐ိုးနည္းတဲ့ ငါးေတြကို လူေတြ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ၾကည့္လုိက္႐ုံသာ။ ငါးပုတ္သင္လိုငါးမ်ိဳး ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အလယ္႐ိုး “ေက်ာ႐ိုး” ပဲ ရွိၿပီး အသားေပါေပမယ့္ သူ႔အရသာ မဖြယ္မရာမို႔ အိမ္ရွင္မမ်ား၊ စားဖိုမွဴးမ်ားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးစားေပးမခံရပါ။ မတတ္သာသည့္အဆုံး “ေရြး စရာ မရွိသည့္ အဆုံး” ၀ယ္ၾကရတာပဲ မ်ားပါသည္။
“အ႐ိုး အနည္းအမ်ားက အဓိကလား၊
အသား အရသာက ပဓာနလား၊
အမွား အနည္းအမ်ားက အဓိကလား၊
အက်ိဳး စီးပြားက ပဓာနလား”
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္း႐ႈပ္လာပါသည္။ အက်ိဳးစီးပြားဆိုရာမွာေတာ့ အရည္အခ်င္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ဆိုလိုသည္ေပါ့။ အမွားနည္းေရးကို ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္းက အမွားမ်ားၿပီး အရသာေကာင္းသည့္ဘက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ေတြက အလိုလို ေရြးရန္ ေရာက္ေန ပါလား။
သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူေတြကိုၾကည့္တိုင္း လူစားသည့္ငါးေတြထဲက ဘယ္ငါးႏွင့္တူပါလိမ့္ဟု စိတ္ထဲ တစ္ကိုယ္ေရ ႀကိတ္ေတြးေနပါသည္။ ဒီလူကေတာ့ ငါးခူနဲ႔တူတယ္၊ အ႐ိုးလည္းမမ်ား၊ အသားလည္း ခ်ိဳတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္ဟာျဖင့္ ငါးပဲျဖဴလိုပဲ အ႐ိုးကလည္းမ်ား၊ ဒီတိုင္းလည္းမေကာင္း၊ ပင္စိမ္းႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ အိုးကပ္ခ်က္လိုက္မွျဖစ္မွာ စသျဖင့္ ေတြးမိျပန္သည္။
ေစ်းႀကီးလည္းေပးရ ရွားပါးၿပီး ခြန္အား လည္းျဖစ္ အရသာလည္း ထူးကဲေကာင္းမြန္သည့္ ဆယ္လမြန္ငါးလို လူစားမ်ိဳး အတြက္ေတာ့ အျငင္းပြားဖြယ္ ရွိမည္ မထင္ပါ။ ကမၻာေက်ာ္ အာဏာရွင္တစ္ဦး ပြဲေတာ္တည္တိုင္း မပါမျဖစ္သည့္ ကာဘီယံ ငါးဥမွာ ေစ်းအျမင့္ဆုံး စားဖြယ္အျဖစ္ ထင္ရွားပါသည္။ အာနိသင္ကို အတိအက်မသိေသာ္လည္း လူတိုင္း လက္လွမ္း မမီ သည့္ ငါးတစ္မ်ိဳး၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ အမ်ားစုအတြက္ တန္ဖိုး ဘာလဲဟု ေမးရမည့္ အမ်ိဳးအစားဟု ထင္ပါသည္။
ေ၀လငါးလို လူစားမ်ိဳးလည္း ရွိေသးသည္။ ေနာ္ေ၀းႏွင့္ ဂ်ပန္ အပါအ၀င္ အခ်ိဳ႕လူမ်ိဳး မ်ားသာ သူ႔အသားကို စားတတ္သည္။ မစားတတ္ေသာ ကမ္း႐ိုးတန္းတစ္ခုမွာ သူ႔ကို အေသရခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ၾက။
စားဖို႔အျပင္ ပိုသိသူတို႔ကေတာ့ ငါးႀကီး အန္ဖတ္ဟုေခၚေသာ ထိုငါးမွထြက္သည့္ အဖိုးတန္ ရတနာကို တန္ဖိုးႀကီး ကမၻာေက်ာ္ အေကာင္းစား ေရေမႊးေဖာ္ရာတြင္ အသုံးျပဳ ရေကာင္းမွန္း သိခဲ့ၾကပါသည္။ (တကယ္ေတာ့ ထိုအရာမွာ အန္ဖတ္ မဟုတ္ပါ) ေ၀လငါးလို အေကာင္လည္းႀကီး အသုံးခ် တန္ဖိုးလည္း ျမင့္ေသာ ငါး (သို႔မဟုတ္) ေ၀လငါးလို လူစားမ်ား အတြက္ အသုံးခ် ခံ အႏၲရာယ္မ်ားပုံကိုလည္း သတိျပဳမိပါသည္။ အေကာင္လည္းႀကီး တန္ဖိုးလည္း မ်ားရင္ေတာ့ သတိသာ ထားေပေတာ့။
ႁခြင္းခ်က္ေတာ့ ရွိေသးသည္။ ငါးမန္း ဆိုပါေတာ့ အ႐ုိုးႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ငါးမန္းေတာင္က လူေတြအတြက္ မက္ေမာ စရာအတိ။ ပင္လယ္ကူး ငါးဖမ္းသေဘၤာမ်ားတြင္ ငါးမန္းကို မိပါက ဆူးေတာင္ကိုသာ ခုတ္ယူၿပီး ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ျဖင့္ ပင္ လယ္ထဲ ျပန္ပစ္ခ် ခံရၿမဲ ျဖစ္သည္။ ငါးမန္းမွာ သူ႔ဆူးေတာင္ ႐ိုးကပင္ သူ႔ဘ၀ကို ပ်က္ေစခဲ့ပါၿပီ။ ငါးမန္း၏ ဆူးေတာင္မ်ားၾကားမွ ထြက္သည့္ အခ်ိဳဓာတ္ကို လူေတြက ငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္ေသာက္ရန္ ေတာင္ပံကို ခုတ္ျဖတ္ ရက္စက္ ၀ံ့ၾကသလို လူတစ္ေယာက္ (အထူးသျဖင့္ ထက္ျမက္ထူးခြၽန္သူ ထင္ရွားသူ တစ္ေယာက္) ၏အမွား တစ္စုံတစ္ရာအေပၚ ငါးမန္းေတာင္လို မညႇာမတာ ခုတ္ယူရန္ လူလူခ်င္း ေခ်ာင္းေျမာင္းေနသူေတြလည္း ရွိေသးသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရပါသည္။
ခုေတာ့ လူေတြကို ေတြ႕တိုင္း ဘယ္ငါးနဲ႔တူသလဲဟု တုိက္ဆိုင္ၾကည့္ရင္း ဟိုလူကေတာ့ ငါးပူတင္းႏွင့္တူတယ္၊ ဟိုဒင္းက ေတာ့ ငါးရံ႕ေခါင္းတိုလိုပဲ သုံးစားမရ စသျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာငါးႏွင့္တူသတုံး ဟု ျပန္ၾကည့္မိပါသည္။
ငါးေဖာင္႐ိုးတစ္ေကာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ရပါသည္ခင္ဗ်ာ။
#မင္းကိုႏိုင္
ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ၂၊ အမွတ္ ၈၈ ေဆာင္းပါး