 |
| မိုင္ဂ်ာယန္ ညီလာခံ၊ ၂၆ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၆၊ ဗီအိုေအ |
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၇၊ ၂၀၁၆
၁၉၄၅ ခု ဒုတိယကမ႓ာစစ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္မွာ အဓိကအားျဖင့္ စစ္တပ္သံုးခု ရွိေနခဲ့တယ္။ တခုက မဟာမိတ္တပ္လို႔ေခၚတဲ့ ၿဗိတိသွ်တပ္နဲ႔ အေမရိကန္တပ္ေတြျဖစ္ၿပီး တခုက ဗမာျပည္တပ္မေတာ္ (Burma Army) လို႔ေခၚတဲ့ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ခံ ဗမာျပည္ကိုလိုနီစစ္တပ္၊ ေနာက္တခုကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ဗမာ့တပ္ (PBF) ျဖစ္တယ္။ PBF ဟာ မူလနာမယ္ ဗမာ့အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ (BNA) ျဖစ္ေပမဲ့ အဂၤလိပ္က တရားဝင္အစိုးရမဟုတ္ဘဲ တပ္မေတာ္ (Army) လို႔ အမည္ခံခြင့္မရွိဘူး၊ မ်ဳိးခ်စ္အင္အားစုမ်ားအျဖစ္ဘဲ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုၿပီး တပ္မေတာ္မဟုတ္တဲ့ တပ္ (Forces) နာမယ္ဘဲ ခံယူခိုင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယကမ႓ာစစ္ႀကီးမွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြက ဂ်ပန္ကိုတိုက္ရင္း ဗမာျပည္ကိုသိမ္းေတာ့ ဗမာ ျပည္ သံုးပံုတပံုေလာက္မွာ တစိတ္တပိုင္းစစ္ကူတိုက္ေပးခဲ့တဲ့ PBF ဟာ တရားဝင္ေနရာရဖုိ႔ အသဲအသန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီဘဝမွာ ၆ လကၼ ဓားေတာင္ ကိုင္ခြင့္မရွိခဲ့ရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကာင့္ ဗမာအမ်ဳိးသားလက္နက္ကိုင္တပ္တခု ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ BIA-BDA-BNA-PBF တို႔ဟာ ဗမာလူထုေထာက္ခံမႈ သိမ္းၾကံဳးရယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ PBF ကို အျမဲတမ္း ဗမာ့တပ္ မေတာ္ထဲ ေပါင္းစည္းထည့္သြင္းႏိုင္ဖို႔ ၁၉၄၅ ခု စက္တင္ဘာ ၇ ရက္မွာ ဒီေန႔ သီရိလကၤာ လို႔ေခၚတဲ့ သီဟိုဠ္ကၽြန္း ကႏၵီၿမိဳ႕မွာ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး DDR (လက္နက္ျဖဳတ္ေရး၊ အင္အားေလွ်ာ့ေရး၊ အရပ္သားျပန္လုပ္ေရး) အစီအစဥ္ မွာ ဗမာဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ စတဲ့ PBF တပ္မႉး ၇ ေယာက္၊ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ ေစာ ဘဦးႀကီး၊ ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္ ကိုညိဳထြန္းနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ သခင္သန္းထြန္းတို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ တယ္။ အဂၤလိပ္ဘက္က အေရွ႕ေတာင္အာရွတပ္မႉး ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေမာင့္ဘက္တန္၊ ဗမာျပည္ စစ္ေျမျပင္တပ္မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္းမ္ နဲ႔ ဗမာျပည္ဘုရင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္တို႔ တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ကြန္ျမဴနစ္တပ္ေတြဟာ PBF ထဲပါေနတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔သေဘာထားအတိုင္း သခင္ သန္းထြန္းက သေဘာတူခဲ့ေပမဲ့ အင္အား ၁၀၀၀၀ နီးပါးရွိတဲ့ ကရင္ေပ်ာက္က်ားတပ္ေတြအတြက္ ေစာဘဦးႀကီးက သီးျခားမေတာင္းဆိုခဲ့ဘဲ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ အလားတူဘဲ ရခိုင္ေပ်ာက္ က်ားတပ္ေတြအတြက္လဲ ကိုညိဳထြန္းက သီးျခားမေတာင္းဆိုခဲ့ဘဲ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။
ဂ်ပန္ကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံတိုက္ခဲ့တဲ့ အင္အား ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ ကခ်င္ရိန္းဂ်ားေတြနဲ႔ ခ်င္းလဲဗီး ကခ်င္လဲဗီးေတြ ကေတာ့ ကႏၵီအစည္းအေဝးမွာ သီးျခားကိုယ္စားျပဳမခံခဲ့ရဘဲ အဂၤလိပ္တပ္ကဘဲ ကိုယ္စားျပဳသြားခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံ ဗမာျပည္တပ္မေတာ္ထဲက ကရင္တပ္၊ ကခ်င္တပ္၊ ခ်င္းတပ္ေတြအျဖစ္ အဂၤလိပ္ က စဥ္းစားစီစဥ္တာကိုဘဲ တိုင္းရင္းသားေတြက လက္ခံလိုက္ပံုရတယ္။
တဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က တိုင္းရင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈ အားနည္းတာကတေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ယံုၾကည္အားကိုးတာကတေၾကာင္းမို႔လို႔ ကာလတခု အဆင္ေျပၿငိမ္ သက္ေနေပမဲ့ ေနာင္မွာမီးထေတာက္မယ့္ ျပႆနာမီးခဲေတြ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ထဲ ထည့္မခံရတဲ့ ရခိုင္ေပ်ာက္က်ားေတြဆိုရင္ လက္နက္မအပ္ဘဲ ၁၉၄၅ ႏိုဝင္ဘာလမွာ အဂၤလိပ္ကို ဆက္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾက တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ PBF အင္အား ၅၇၀၀ ကို ဗမာျပည္တပ္မေတာ္ထဲသြင္းၿပီး အင္အား ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကို ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း ၃၊ တပ္ရင္း ၄၊ တပ္ရင္း ၅ နဲ႔ အေျမာက္တပ္ရင္း ၁ (ေနာင္မွာ တပ္ရင္း ၆) အျဖစ္ အဓိကဖြဲ႔စည္းခဲ့ တယ္။ က်န္တဲ့ ၂၀၀၀ ကိုေတာ့ တျခားလက္႐ံုးတပ္၊ ဝန္ထမ္းတပ္ေတြထဲ သြင္းလိုက္တယ္။ တပ္အသစ္ထဲ ဝင္ခြင့္မရတဲ့ PBF ၂-၃ ေသာင္းေလာက္ကေတာ့ အမ်ားစု အရပ္သားျပန္ျဖစ္ၾကၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕လမ္းၫႊန္ခ်က္နဲ႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာလိုအပ္လာရင္ အဂၤလိပ္ကို ျပန္တိုက္ႏိုင္ဖို႔ ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္ ဆိုတဲ့ တရားမဝင္ လက္နက္မဲ့ျပည္သူ႔စစ္အဖြဲ႔ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းလဲ တပ္ကထြက္လိုက္ရတယ္။
ကႏၵီစာခ်ဳပ္ DDR မွာ ဗမာျပည္တပ္မေတာ္ထဲက တိုင္းရင္းသားေျခလ်င္တပ္ေတြအျဖစ္ ကခ်င္တပ္ရင္း ၂ ရင္း (ကခ်င္သနက-၁ နဲ႔ ကခ်င္သနက-၂)၊ ခ်င္းတပ္ရင္း ၂ ရင္း (ခ်င္းသနက-၁၊ ခ်င္းသနက-၂)၊ ကရင္ တပ္ရင္း ၂ ရင္း (ကရင္သနက-၁ နဲ႔ ကရင္သနက-၂)၊ PBF မဟုတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုဗမာတပ္ရင္း ၂ ရင္း (ဗမာ့သနက-၁၊ ဗမာ့သနက-၂)၊ ခ်င္းအေျမာက္တပ္ရင္း ၁ ရင္း ပါဝင္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ၄ ရင္းနဲ႔ ၉ ရင္း အခ်ုိးအစားျဖစ္တယ္။ မူလသေဘာတူခဲ့တာက ဗမာ့တပ္မေတာ္ သို႔မဟုတ္ ဗမာျပည္တပ္မ ေတာ္မွာ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး ၁၀ ရင္းထားမယ္၊ ဗမာ PBF ၃ ရင္း၊ တိုင္းရင္းသား ၆ ရင္း၊ လူမ်ုိးစံု ၁ ရင္းလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ေပမဲ့ အတိအက် ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
တပ္ခ်ဳပ္ေတြကလဲ ကရင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း နဲ႔ ဗိုလ္လက္်ာတို႔ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးၿပီး ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးရတာတႏွစ္မျပည့္ခင္ ဖဆပလ ဦးႏုနဲ႔ေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ အကြက္ေတြေအာက္မွာ ၂ ေယာက္စလံုးျဖဳတ္ခံရၿပီး အာဏာရွင္အေလာင္းအလ်ာ ဗိုလ္ေနဝင္း က တပ္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။
ကႏၵီစာခ်ဳပ္မွာမပါေပမဲ့ လိုအပ္ခ်က္အရဆိုၿပီး ၁၉၄၇ မွာဘဲ ဖဆပလ အစုိးရက အင္အား ၁၀၀၀ စီရွိတဲ့ ရဲတိုက္ခိုက္ေရးတပ္ရင္း ၃ ရင္းလဲ ထပ္ဖြဲ႔ခဲ့တယ္။ ေနာင္မွာ UMP ဆိုတဲ့ စစ္ရဲတပ္ေတြျဖစ္လာတယ္။
တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယံုၾကည္ၿပီး အဲ့ဒီကာလက DDR အစီအစဥ္ေတြကို လက္ခံခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကႏၵီ DDR ကိုထိန္းကြပ္မယ့္ SSR (လံုျခံဳေရးက႑ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး) အျဖစ္ ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၊ အဲဒါကို ၁၉၄၇ ေမလ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံမွာ အေသးစိတ္ ေဖာ္ထုတ္အတည္ျပဳခဲ့ၿပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ၾကံခံရေတာ့ ေရစံုေမ်ာသြားလို႔ လုပ္ၾကံမႈျဖစ္ၿပီး တႏွစ္ မျပည့္ခင္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးလဲျဖစ္၊ စစ္တပ္တခုလံုးကိုလဲ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးစစ္ဝါဒီေတြ အုပ္စီးသြားခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ၾကာသြားခဲ့တာ အားလံုးအသိဘဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ဒီကေန႔ သမိုင္းဘီးတပတ္ျပန္မလည္ေစဖို႔ ကိုယ့္လူမ်ုိးကိုခ်စ္သူတိုင္း၊ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္သူတိုင္း၊ ေရရွည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားျမတ္ႏိုးသူတိုင္း အသိတရားရွိရွိ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းရမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ဂါမဏိ