ေမာင္လူေရး - ေရႊဘိုက ဘုရားပြဲ ျမင္ကြင္း
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
ကေန႔ က်ဳပ္တို႔ ဘုရားပြဲ
ေရႊဘိုက ဘုရားတိုင္း ဘုရားပြဲရွိတယ္။ နယုန္လကြယ္ လမ္းလည္ဘုရားကစတာ၊ ဇမၺဴ႕ဆီမီး ေျခာက္ေရာင္ၿငီးမွ် ဂဴႀကီးသခင္ ေရႊလင္းပင္ႏွင့္ ေရႊျခေသၤ့ေမြ စ၍ေရေသာ္ ေရႊေစတီႀကီး အသီးသီးတည့္ဆိုတဲ့ မဲဇာေတာင္ေျခရတုထဲကဘုရားေတြကအလယ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ခ်မ္းသာႀကီးခ်မ္းသာရဘုရားကအဆုံး၊ ဥပုဒ္ေန႔တိုင္း ၁၉-ဆူ ၁၉-ပြဲ ဆက္တိုက္ရွိတယ္။
ထူးျခားတာက ဘုရားပဲြတိုင္း ဘုရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ရပ္ကြက္ေတြက အေကၽြးအေမြးနဲ႔ ဧည့္ခံၾကတယ္။ အိမ္ေပါက္ေစ့နီးနီးေပါ့။ သိသိ မသိသိ နဲနဲမ်က္မွန္းတန္းမိရင္ ဝင္စား႐ုံဘဲ။ ကိုယ္မသိလဲ ကိုယ့္အေဖာ္ကသိရင္ အတူဝင္စား၊ အဲဒီက်မွ မိတ္ဆက္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ၾက။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးရွိတဲ့အိမ္ကို အဲဒီအိမ္နဲ႔သိတဲ့သူနဲ႔ ကပ္လိုက္စားတာမ်ိဳးလဲ ပါတာေပါ့။ အိမ္ထဲေရာက္လာမွေတာ့ ဧည့္ခံစကားေျပာရတာေပါ့ေလ။ ဒါဆို ရင္းႏွီးမႈ တည္ေဆာက္တဲ့အဆင့္ ေအာင္သြားတာဘဲ။ ေနာက္တမ်ိဳးက ကိုယ့္ရည္းစားကို အိမ္ကလူေတြ အမ်ိဳးအေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႕ေပးတဲ့ အခြင့္အေရးလဲ မုန္႔ဖိတ္ေကၽြးရင္း လုပ္ၾကတာပ။ ကုလားေသာ ဘာေသာ မခြဲျခားတဲ့ပြဲလည္း ဟုတ္တယ္။ အခု ျပည္တြင္းျပည္ပ ပေယာဂေတြနဲ႔ ေသာကအသစ္ေတြဝင္လာေတာ့ သူ႔ပြဲကိုယ့္ပြဲ ကိုယ့္ဘုရားပြဲ သူ႔အစ္ပြဲ ထိုက္ေလ်ာက္ေတာ့ ရွဲသြားၾကတယ္။ ေရႊဘိုမွာေတာ့ အဖိတ္ေန႔ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဒီတခါ ဘယ္ရပ္ကြက္ကဘုရားပြဲ သြားဆြဲၾကစို႔ဘဲ။ ဘုရားပြဲျဖစ္တဲ့ရပ္ကြက္ထဲေရွာက္လိုက္ရင္ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့သူေတာ့ ေတြ႕တာဘဲေလ။
ကေန႔ ေတာဖိတ္ေန႔။ ေၾကာ္ၾက ေလွာ္ၾက ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကနဲ႔ တရပ္ကြက္လုံး ေမႊးႀကိဳင္။ ဘယ္သူေရ ဘာေကၽြးမွာတုံးေဟ့၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒို႔အိမ္က မုန္႔ဟင္းခါး ၾကာဇံစသျဖင့္ ညံစာညံစာ။ ကေလးဘဝ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ရက္မ်ားေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္ဆရာဆရာမေတြ အိမ္ေခၚ မုန္႔ေကၽြးရတဲ့ရက္ကိုး။ တရပ္လုံးလဲ ဘယ္အိမ္ပတ္စားစား၊ ကစားလိုက္ စားလိုက္ ႂကြားလိုက္နဲ႔၊ နားကို မနားတာ။
ဘုရားပြဲနီးၿပီဆို အသံခ်ဲ႕စက္သံေပးလိုက္တာနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြ ကာလသားေခါင္းေတြ လူငယ္ေတြစုၿပီး ဘုရားမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ျမက္ခုတ္ေပါင္းခုတ္ ေဆးသုတ္ ထုံးသုတ္ၾက၊ အဲဒီမွာ လာေကၽြးၾကေမြးၾက၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္နားခ်ိန္ ရြာေရးရပ္တာ ေျပာၾကဆိုၾက၊ လူႀကီးက လူငယ္ အစဥ္အလာေလးေတြ လက္ဆင့္ကမ္းၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ။
အဖိတ္ေန႔မွာ ဆြမ္းေတာ္ပြဲလာ ကပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဘုရားက ႏွစ္ရပ္ကြက္ဆိုင္။ ဆြမ္းေတာ္ပြဲမ်ားတာေပါ့။ အိမ္ေပါက္ေစ့ေလာက္ ပို႔ၾကတာကိုး။ တျခားရပ္ကြက္ေတြကလဲ လာပို႔ၾကတယ္။ အဲဒီဆြမ္းေတာ္ပြဲေတြကို ရပ္ကြက္က တာဝန္ခြဲေစာင့္ရတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ပြဲေစာင့္ရာထူးသူမ်ားဆို စစ္ေရးျပအခမ္းအနားက စစ္သားရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔။ ဒုတ္ကို လက္နက္စြဲသလို စြဲလို႔။ ကိုယ့္တရပ္ကြက္ထဲ သူငယ္ခ်င္းက ျပံဳးျပတာေတာင္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔။ ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာကို ေစာင့္သိ႐ိုေသသလိုမ်ိဳး။ ဆြမ္းေတာ္ပြဲက မနက္မွ စြန္႔မွာ။ ညမွာ ဆြမ္းေတာ္ပြဲခိုးဖို႔ ေခ်ာင္းတဲ့ သူေတြကလဲ အမ်ားသား။ ခုနကေျပာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မွာ။ ဒါကလဲ ဘုရားပြဲရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္ဝင္ခန္းတခု။ အဲဒီဆြမ္းေတာ္ပြဲေတြကို ဘုရားပြဲၿပီးလို႔ ဆြမ္းအလွဴေရစက္ခ်တဲ့အခါမွာ တခ်ိဳ႕ကို ဘုန္းႀကီးထည့္လွဴ၊ တခ်ိဳ႕ကို ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူေတြေကၽြး၊ တခ်ိဳ႕ကို ဆြမ္းေတာ္ပြဲလာလုတဲ့ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးေတြကိုက်ဲ၊ တခ်ိဳ႕ကို သူေတာင္းစားေတြကို မွ်ဝဲ အဲလို ေဝပုံခြဲရတယ္။
ညပိုင္းမွာ ကာလသားေခါင္းေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြက လက္ဖက္ရည္တည္ရတယ္။ မိုးလင္းဘဲ။ တၿမိဳ႕လုံးက ဆြမ္းခံႂကြလာမယ့္ သံဃာတေထာင္ေက်ာ္ကို ကပ္ဖို႔နဲ႔ တၿမိဳ႕လုံးက ဆြမ္းလာပို႔သူ အားလုံးကို ဧည့္ခံဖို႔။ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဖိုးနဲ႔ ဘုရားပြဲကုန္က်စရိတ္ကို ရပ္မိရပ္ဖေတြ လူငယ္ေတြက ဖလားနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲ သဒၵါေၾကးလွည့္အလွဴခံရတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘုရားပြဲတိုင္း အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြပါၾကတယ္။ ၈၈-အေရးအခင္းနီးလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ တျဖည္းျဖည္း မထည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အၿငိမ့္ဇာတ္သဘင္ေတြလဲ တျဖည္းျဖည္းေကာလာေတာ့တာပ။ ျမန္မာ့အႏုပညာဆိုတာကလဲ ဘုရားပြဲအေပၚ မွီရတာမဟုတ္လား။
စစ္အစိုးရတက္လာေတာ့ အရက္ဆိုင္ေတြ သိသိသာသာဖြင့္ခြင့္ေပးလာသလို ေလာင္းကစားေတြလဲ သိသိသာသာ ခြင့္ျပဳလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေျခာက္ေကာင္ဝိုင္းေတြေပါ့ေလ။ ရပ္ကြက္ေတြက ဆင္းရဲက်ပ္တည္းလို႔ ပြဲမထည့္ႏိုင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ ပြဲငွားၿပီး ေျခာက္ေကာင္ဒိုင္ဖြင့္ၾကတယ္။ ေက်းရြာဘုရားေတြေရာေပါ့။ ေရႊဘိုက ေရႊတန္ဆာဘုရားဆိုရင္ လခ်ီၿပီးေတာင္ ပြဲကတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ သူခိုးသူဝွက္ေတြကို ထူေျပာလာတဲ့အထိဘဲ။ ခုေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္ အစည္ဆုံးလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေဒါင့္ေစတီဘုရားပြဲတခုဘဲ ပြဲထည့္ေတာ့တယ္ဆိုရမယ္။ သူကေတာ့ ဟိုတုန္းကထဲက ဇာတ္ႀကီးတင္ ၅-ခုေလာက္ပါခဲ့တာကိုး။ ေနာက္ဆုံးဘုရားပြဲကလဲ ကထိန္နဲ႔ဆုံေတာ့ ပြဲပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ဘုရားပြဲတိုင္းမွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ျခင္းလုံးအလွခတ္ပြဲပါတယ္။ ႐ိုးရာထိန္းရင္းေပါ့ေလ။
ဘုရားပြဲက်ရင္ ေရႊဘိုမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္း ၇၅-ေက်ာင္းက သံဃာေတြဟာ ပုံမွန္ ရပ္ထဲ လွည့္ ဆြမ္းခံထြက္ေနက်ကို နားလိုက္တယ္။ ဘုရားပြဲကို ဆြမ္းခံႂကြရမွာ။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလဲ ဘုရားပြဲကိုဘဲ ဆြမ္းပို႔ၾကမွာ။ အိမ္မွာ မေလာင္းေတာ့ဘူး။ တၿမိဳ႕လုံးက သံဃာေရာ ဒကာေရာ စုမိတဲ့ပြဲေပါ့ေလ။ သံဃာအခ်င္းခ်င္း ဒကာအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္အခါထူးႀကီးလည္း ျဖစ္တာေပါ့။ ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ဆြမ္းေရာ ဟင္းေရာ အမာခံပို႔ရတယ္။ ဘုရားပြဲကာလဆို ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ သပိတ္ေခါင္းေတြ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔က ဖက္ခြက္ေလးေတြထိုးၿပီး အိမ္ေတြကို လိုက္ပို႔တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘ႑ာရြက္နဲ႔ ထိုးၾကတာဘဲ။ ငါးခြက္ ဆယ္ခြက္စသျဖင့္ေပါ့၊ အိမ္က ယူမေလာက္ ေပးတယ္။ မနက္က် သပိတ္ေခါင္းဆီမွာ ဆြမ္းသြားေပါင္း၊ အဲဒီဆြမ္းေတြ ဟင္းေတြကိုစုၿပီး ဆြမ္းပို႔မယ့္သူေတြက အထမ္းေတြနဲ႔ သြားပို႔ၾကတယ္။ ဆြမ္းပို႔တဲ့အတန္းႀကီးေတြကလဲ ၿမိဳင္လို႔ပ။ ကေလး လူငယ္ လူႀကီးအရြယ္စုံ။ အခုေခတ္ေတာ့ ဖက္ခြက္ေနရာမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္နဲ႔ ထည့္လာၾကတယ္။ ဖက္ခြက္လုပ္သူ နဲလာတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲတာဝန္ခံေတြက သပိတ္ေခါင္းေတြပို႔တဲ့ ဆြမ္းဟင္းေတြကို ဘယ္ဟင္းက ဘယ္ႏွစ္ခြက္ဆိုၿပီး ေရတြက္ေနရာခ်တာေပါ့။ ဟင္းကေတာ့ ဝက္သား၊ ဘဲဥ၊ အခ်ဥ္၊ ပဲငပိျပား၊ ပဲျပဳပ္ ဒါေတြဘဲ မ်ားတာေပါ့။ အဲဒါကို သံဃာနဲ႔အခ်ိဳးခ်ၿပီး ေလာင္းရတာကိုး။ ေရႊဘို ဘုရားတိုင္းမွာ ဆြမ္းေလာင္းဇရပ္ရွိတယ္။ ဆြမ္းလဲေလာင္း ဇရပ္အျဖစ္လဲသုံး။
ဒီအစဥ္အလာဟာ ႏွစ္ ၂၀၀-ေက်ာ္သြားၿပီ။ ၁၁၇၆-ခုႏွစ္က စခဲ့တာဆိုေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ က်ဳပ္တို႔ၾကည္ႏူးဘြယ္ပ။ က်ဳပ္တို႔ညီၫြတ္ေရး က်ဳပ္တို႔ေအးခ်မ္းမႈ။
ေမာင္လူေရး