ေဆာင္းလူ ● ႏြားအုိတေကာင္ရဲ႕ ပ်ံက်အေတြးမ်ား
ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
က်ဳပ္စိတ္ထဲ လူေတြရဲ႕အေၾကာင္း ေတြးမိေလေလ ... စိတ္ထဲမွာ တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ဗ်ာ ...။ ဒါလည္း က်ဳပ္ ငယ္ႏုစဥ္ကာလမ်ား တုန္း စားၿပီး စားျမံဳ႕ျပန္ဖုိ႔အခ်ိန္ေတာင္မရွိလုိ႔ လူေတြအိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္ေတြက်မွ စားျမံဳ႕ျပန္ခဲ့ရတာဆုိေတာ့ အေတြးဆုိတာ ေတြး ခ်ိန္ေတာင္ မရခဲ့ပါဘူးဗ်ာ ...။ ခုေတာ့ က်ဳပ္ အုိေနၿပီေလဗ်ာ ...။ အခ်ိန္ေတြနည္းနည္းပုိလာတဲ့ ႏြားအုိႀကီးေပါ့ဗ်ာ ...။
က်ဳပ္တုိ႔ ႏြားဘ၀က မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ ...။ ငယ္တုန္းကၾကေတာ့လည္း ခုိင္းလုိက္ၾကတာ ရက္ရက္စက္စက္။ အုိလာလုိ႔ ယုိင္နဲ႔ နဲ႔ သြားေတြနဲ႔ ျမက္ရင့္ ျမက္ေျခာက္ေတြ မ၀ါးႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျမက္ႏုေလးေတြ ေရြးစားမိျပန္ေတာ့ ေျပာလုိက္ၾကတာ ပက္ပက္ စက္စက္ ...။ ဘာတဲ့ .. ႏြားအုိ ျမက္ႏုႀကိဳက္တဲ့ ...။
ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ႏြားေတြ သက္တမ္းျပည့္ေနရတယ္တုိ႔ ဘယ္တုန္းကမ်ား ၾကားဖူးလဲ ...။ ႏြားသခ်ဳႋင္းဆုိ တာေရာ ေတြ႔ဘူးလား ...။ က်ဳပ္ ဘုိးေဘး ဘီဘင္ေတြကုိ တခါမွ သြားဂါရ၀ မျပဳဘူးဖူး ...။ ျမင္လည္း မျမင္ဘူးဖူး ...။ တခု ေတာ့ ေတြ႔ဖူးတယ္ ... လူေတြ နိဗၺာန္ဆုိလား .. နတ္ျပည္ဆုိလား .. အဲ့ဒီေရာက္ခ်င္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ကထိန္ပြဲေတြ မွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သားေရေတြကုိ စည္က်က္ၿပီး ဗုံတီးေနတာေတာ့ေတြ႔ဖူးတယ္ ...။ ႏြားသားေရက ေကာင္းသေလး ေတာင္ ဆုိေသး ...။
က်ဳပ္ျမင္တာေတာ့ လူသတၱ၀ါေတြက က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ခုိင္းမယ္။ ၀ေအာင္ ခုိင္းမယ္။
မုိးဆုိေတာ့လည္း လယ္။ တံေခါက္ခြက္ေက်ာ ျမႇဳပ္တဲ့ ရြံ႕ထဲ ေရထဲ ႐ုန္းရ ...။ ေနာက္က ထပ္ပုိးထားတဲ့ ထြန္းသြားကုိ ဆြဲရ ...။ ဒီလူေတြ အတၱႀကီးခ်က္က သူမ်ားသာ ခုိင္း ခ်င္တာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က် ေရသာခုိ အေခ်ာင္လုိက္ၿပီး ထြန္းတုံးေပၚကေတာင္ တက္လုိက္လုိက္ေသး ...။ အခပ္မသင့္ရင္ ႏွင္တံနဲ႔ပါ ႐ုိက္ခ်င္ေသးတာ ...။
မုိးၿပီးလုိ႔ ေႏြဘက္က် နားရၿပီထင္ေနလား ...။ မထင္နဲ႔ဗ် ...။ ထင္းမရွိလုိ႔ဆုိၿပီး ထမ္းပုိးေက်ာေပၚတင္ၿပီး သူတုိ႔ထင္းရွာတဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ...။ ေဟာ ... ေရမရွိလုိ႔ဆုိေတာ့လည္း ေရစည္တင္ၿပီး လွည္းဆြဲရေသး ...။
ဒါဆုိ ေဆာင္းေတာ့ နားရမွာေပါ့ဗ်ာ ...။ မထင္နဲ႔ ဆရာ ...။ ေဆာင္းၾက စပါးေတြ ရင့္မွည့္ကုန္ၿပီဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရိပ္သိမ္းေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔က ေကာက္လႈိင္းေတြတင္ၿပီး လွည္းဆြဲရေသးတာ ...။ ေကာက္လႈိင္းေတြရျပန္ေတာ့ စပါးေစ့ေတြ ေႂကြေအာင္ ေကာက္ပင္ေတြေပၚ ေခါင္းမူးေအာင္ လွည့္ပတ္ေနရေသးတာ ...။ လူေတြက က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ေကြၽးေတာ့ ဒီအေစ့မပါတဲ့ ႐ုိးျပတ္ ေတြ။ သူတုိ႔စားတာၾက အဆီအႏွစ္ေတြပါတဲ့ အဆံအေစ့ေတြ ...။
သတ္မွတ္ၿပီးသား ဘ၀မုိ႔ ႏြားနဲ႔လယ္ဆုိတာ က်ဳပ္နားလည္ပါေသးတယ္ဗ်ာ ...။ တခါတေလ ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ ဆီဆုံ လွည့္ခုိင္းတာလည္း ရွိေသး ...။ က်ဳပ္တုိ႔ႏြားေတြ ဆီမပါလည္း ျမက္စားတတ္ပါတယ္ဗ်ာ ...။ ဆီမပါလည္း ေကာက္႐ုိး၀ါး တတ္ပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ဆီမျဖစ္ေသးတဲ့ ေျမပဲပင္ႏုႏုေလးေတြ စားခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ ...။
လူဆုိတဲ့သတၱ၀ါေတြက အေတာ္ဆုိးသပဲဗ် ...။ က်ဳပ္တုိ႔မ်ဳိးႏြယ္ ႏြားေတြမွာ ႏြားထီး ႏြားပ်ဳိေလးေတြဆုိ ခုိင္းေကာင္းေအာင္၊ အားရွိေအာင္ဆုိၿပီး မ်ဳိးသင္းပစ္ၾကတယ္ ...။ လူေတြက်ေတာ့ အဲ့လုိ ခုိင္းေကာင္း၊ အားရွိေအာင္ မ်ဳိးသင္းတယ္ဆုိတာ တခါ ဖူးမွ မရွိဘူး။ သူတုိ႔က် အားမရွိရင္ေတာ့ ဟုိေဆး ဒီေဆးေတြ မွီ၀ဲၾကခ်င္ေသးတာ ...။
က်ဳပ္ေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔ ခုိုင္းစရာ ႏြားမ်ဳိးျပဳတ္မွာစုိးလုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ လူဆုိတဲ့သတၱ၀ါေတြက ဟိရိၾသတပၸတရား လက္ကုိင္ထားတယ္သာေျပာတာ။ မနက္မုိးမလင္းေသးဘူး အစာအိမ္ႏုနယ္ေသးတဲ့ က်ဳပ္သားသမီးေလး ေတြ အဟာရခြန္အားအတြက္ က်ဳပ္မိန္းမ သားျမက္ေတြ တင္းေဖာင္းေနတာကုိ ဒင္းတုိ႔က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ညႇစ္နယ္ၿပီး က်ဳပ္သားသမီးေလးေတြ အစာကုိ လုၾကေသးတယ္ ...။ ေသြးကျဖစ္တဲ့ ႏုိ႔ရည္ၾကည္ေတြ က်ဳပ္သားသမီးေတြ မေသာက္ မစုိ႔ရတာ က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ ...။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ ...။ အေ၀းကေနပဲ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဆြံ႔အေနရ တာပါ။
ခုေတာ့ က်ဳပ္လည္း အုိေနၿပီဗ်ာ ...။ ႏြားအုိဆုိေတာ့ မ၀ါးႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျမက္ႏုႀကိဳက္တာလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ အုိေနၿပီဆုိေတာ့ က်ဳပ္ေသရင္ သရနဂုံတင္ၿပီး ႏြားသခ်ဳႋင္းသြား ေခါင္းခ်ရမယ္မ်ား ခင္ဗ်ားထင္ေနလား ...။
က်ဳပ္သခင္ကျဖင့္ ေစ်းစကားေတာင္ ေျပာေနၿပီ။
ဇူလုိင္ ၂၉၊ ၂၀၁၆