ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး) ● က်ေနာ္နဲ႔ ကဗ်ာရဲေဘာ္မ်ား (၂)

ဘိုးေတာ္နီကလည္း က်ေနာ္ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ကေလာင္ရွင္ေတြထဲက ကေလာင္ရွင္ပဲ။

က်ေနာ့္ကို စကားေျပအေရးအသား သင္ၾကားေပးတယ္။ ဘိုးေတာ္နီနဲ႔မေတြ႔ခင္အထိ က်ေနာ္ကဗ်ာေတြကိုသာ ေရးခဲ့ တယ္။ ၀ါက်တေၾကာင္းကို ေျပျပစ္ေခ်ာေမာေအာင္ မေရးတတ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦးအေၾကာင္း ေရးျဖစ္တယ္။ ဘုိးေတာ္နီက က်ေနာ့္ရဲ႕ စကားေျပအေရးအသားသင္ဆရာျဖစ္သလို က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလမ္းညြန္ဆရာ ျဖစ္လာတယ္။ ခါတိုအြန္ကေလာင္နဲ႔ ကာတြန္းေတြေရးေလ့ရွိတယ္။ ဒီဇုိင္းဆရာ၊ ဗိသုကာနဲ႔ပန္းခ်ီ၊ ကဗ်ာေတြလည္း ေရး ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပင္မအႏုပညာက ပန္းခ်ီ။ အေဖန႔ဲ ဘုိးေတာ္နီက က်ေနာ္တို႔အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲ ပန္းခ်ီအေကာင္းဆံုး။




ဆရာတင္မိုးက မီးေသြးခဲမို႔မဲသကို တုိ႔ေက်ာင္းသားမို႔ရဲသကိုဆိုတဲ့ အစဥ္အလာနဲ႔အညီ ေဒါင္းအိုးေ၀ရဲ႕ပင္တုိင္ကေလာင္ ေလာက္ျဖစ္လာတယ္။ တပ္ဦးရဲ႕ဂုဏ္ထူးေဆာင္ရဲေဘာ္အျဖစ္ ဆရာတင္မိုုးကို သေဘာထားေပးဖို႔ ကိုလြမ္းဏီက ညီလာခံ မွာ တင္ျပခဲ့တယ္။ ဆရာတင္မိုး ဘ၀ကူးေျပာင္းမႈမလုပ္ခင္ မဲေဆာက္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္တို႔သစ္ေကာင္းအိမ္တို႔၊ ပြင့္သစ္(ကရိန္ကန္)တို႔ေတြသစၥာမဂၢဇင္းအတြက္ ဆရာတင္မိုးကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ႀကတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀ါးအျဖစ္ က်ေနာ့္ ကို တာ၀န္ေပးၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္ရွိေနတဲ့ Mp 3 နဲ႔ ကိုလြမ္းဏီအိမ္တည္းေနတဲ့ ဆရာတင္မိုးထံ က်ေနာ္တို႔ တေတြခ်ီတတ္ၾကတယ္။




က်ေနာ္ဆရာတင္မိုးကို ေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ ဆရာတင္မိုးေျဖတယ္။ Mp 3 ရဲ႕အသံဖမ္းကိရိယာကို ဖြင့္လို႔။ ဟန္က် ပန္ က်ေမးၾက ေျဖၾက။




က်ေနာ္ အထမဦးဆံုး စေမးတဲ့ေမးခြန္းက ယက္တူရွင္ကိုနဲ႔ဆုိင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ ယက္တူရွင္ ကိုတို႔ ေခ်ေဂြးဘားရားတို႔ မာယာေကာ့စကီးတို႔အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ သစ္ေကာင္းအိမ္က ေခ်ေဂြဘား ရားကို ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီျဖစ္ေၾကာင္းတင္ျပလာေတာ့ ေထာက္ခံတာ၊ ျငင္းဆိုတေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀စီစီ။ က်ေနာ္က ဆိုဗီယက္ေခတ္ ကဗ်ာဆရာေတြထဲ ယက္တူရွင္ကိုက ကြန္ျမဴနစ္ပီသတယ္လို႔ တင္ျပေတာ့ ေထာက္ခံၾက၊ ျငင္းဆိုၾက။ မာယာေကာ့စကီးက ပစၥကၡဘ၀ထက္ အနာဂတ္ကိုသာေမွ်ာ္မွန္တဲ့အနာဂတၱိ၀ါဒီျဖစ္ေၾကာင္းေတြကိုေဆြးေႏြးေနၾကခ်ိန္။ ဆရာတင္မိုးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီအရွိန္ေတြ ထင္ဟပ္တယ္။ ေျဖေပးေနတာပဲ။




က်ေနာ္တို႔ သစၥာရံုးေရာက္လို႔ MP 3 ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အသံဖုိင္ရွိမေနဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တႀကိမ္ ထပ္ေမးၾကရျပန္တယ္။ ဆရာ တင္မိုးသေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ေျဖေပးတယ္။ ခ်င္းမုိင္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးအေၾကာင္း ရယ္ပြဲဖြဲ႔လို႔ ဆရာတင္မိုး ေဖာက္သည္ခ်ေနေၾကာင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရွက္မိေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအႀကိမ္ ဆရာတင္မိုးလာေတာ့ ကိုခင္လြန္း မွတ္ တမ္း ဓာတ္ပံုရုိက္တယ္။




၁၉၉၄ ေလာက္ မဲနယ္ပေလာကို ေရာက္လာတဲ့ခုိင္မာေက်ာ္ေဇာ။ မခုိင္ႀကီး ေရာက္လာကတည္းက ကဗ်ာေရးတယ္။




KNU ထဲက ကဗ်ာအားေကာင္းတဲ့ကေလာင္။ ဒီကေန႔ထိ ကဗ်ာေတြေရးေနတယ္။ မခုိင္မာကဗ်ာေရးတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေရး အားျပဳမႈမ်ားတယ္။ ကရင္ထဲက လူငယ္ကဗ်ာဆရာတဦးရွိတယ္။ ေစာမူးသာ (ေဆး)။ က်ေနာ္တို႔ ေဒါင္းအုိးေ၀ကုိင္တဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ကဗ်ာေတြ တင္ေပးဖူးတယ္။ ေနထိုင္မႈအေတာ္ႏူးညံ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ။ သႏူထူးလို ကရင္စာေစာင္ေတြထဲ ကရင္လို ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေတြကို ျမန္မာလို႔ ဘာသာျပန္ေရးသားဖို႔ သူႀကိဳးစားဖူးတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေတာ္သေဘာက် မိတယ္။

က်ေနာ့္အမႀကီး မိဆူးပြင့္။ အက္ေဆးနဲ႔ကဗ်ာေတြ အေရးေကာင္းေပမယ့္ အေရးနည္းေနလို႔ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္တုိင္း ကဗ်ာေရး ဖို႔ စာေရးဖို႔ က်ေနာ္တုိက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။ ခ်ဳိးလင္းျပာရဲ႕အယ္ဒီတာ။ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူ။




၂၀၀၄ ေလာက္မွာေရာက္လာတဲ့ ျပည္တြင္း ကဗ်ာဆရာေတြက သစ္ေကာင္းအိမ္နဲ႔ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔အတူ ကဗ်ာဆရာျမင့္ေအာင္ဆန္း။ ျမင့္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ဘ၀ကူးခဲ့တယ္။

သစ္ေကာင္းအိမ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ သစ္လြန္မႈ၊ စကားလံုးအားေကာင္းမႈ၊ နိမိတ္ပံုအားေကာင္း မႈေတြကို သူ႔ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ထီမထင္အေတြးရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာ။ သစၥာမဂၢဇင္းမွာ ေလးေအာက္ဒီဇုိင္းေရးၿပီး ရပ္တည္တယ္။ အရြယ္ေတြမတိမ္းမရိမ္းထဲ သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အတြဲညီၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သိပ္လမ္းမယူၾကဘူး။ သစၥာ ရံုး ထံုေထာင္းထဲလာဖြင့္ေတာ့ ပိုၿပီးတြဲျဖစ္ၾကတယ္။ ေသာက္ေသာက္စားစား၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းခုန္ၾက။ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္) အေတာ္တြဲၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ ထံုေထာင္းထဲေရာက္ေတာ့ တြဲျဖစ္ၾကတယ္။




ကမာပုလဲ ရံဖန္ရံခါ ၿမိဳ႕တတ္လာရင္ သစၥာမွာ လူစုၾကတယ္။ က်ေနာ္မိသားစုေတြ ၿမိဳ႕တတ္လာရင္လည္း သစၥာရံုးမွာပဲ ေန ၾကတယ္။ သစ္ေကာင္းအိမ္တို႔က က်ေနာ္တို႔မိသားစုေနဖို႔ သူတို႔အိပ္ခန္းကို ေနရာေပးၿပီး သူတို႔ကေတာ့ ျဖစ္သလိုအိပ္ ၾကတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတြဲညီတဲ့ကေလာင္တေခ်ာင္းရွိတယ္။ မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ။

ေပေပေတေတသမားထဲကပဲ။ မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိကို က်ေနာ္တို႔ေတြ ေမႊႀကီးလို႔ေခၚၾကတာ မွတ္မိေနတယ္။ အက္ေဆးလွလွေတြ အေရးေကာင္းတယ္။ သူ႔အက္ေဆးေတြက ရိုမာန္တိကသေဘာေတာ့ မေဆာင္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြကို လွပတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ေရးတဲ့လူ။

တဦးရွိေသးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ။

ဒါေပမဲ့ ကာတြန္းဆရာအျဖစ္နဲ႔ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္တယ္။ အရိုင္းဆန္တဲ့ အႏုပညာသမား။ ကေလာင္အမည္ကိုက ဇူးလူးႏုိင္း။ အာဖရိက ဗံုသံေတြလိုပဲ၊ ေလာက္ေခါင္ေရ၀င္ရင္။

သစ္ေကာင္းအိမ္တို႔ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဦးက ကန - ၃ သမား ရဲေဘာ္ေနမ်ဳိးေလး နႏၵာအိမ္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးလာတယ္။ အရင္ကတည္းကေရးေနေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ထုတ္ရႈိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သစၥာမဂၢဇင္းက စာမူခေပးတယ္။ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ၊ ဇူးလူးႏုိင္၊ ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္) နႏၵာအိမ္၊ က်ေနာ္၊ အဲဒီလူေတြ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သစၥာရံုးကိုဗဟိုျပဳၿပီး ထင္တုိင္းၾကဲခဲ့ၾကတယ္။




က်ေနာ္တို႔တေတြအဲ့ဒီလိုလူစုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့ေမၿငိမ္း။

မဲေဆာက္ ကိုလြမ္းဏီတို႔အိမ္၀င္းထဲ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတပြဲ အမေမၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ္စၿပီးေတြ႔ၾကတယ္။ စာေရးပြင့္လင္းသလို ေနတာထုိင္တာ စကားေျပာတာ အေတာ္ပြင့္လင္းတယ္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာရြက္ပြဲေတြမွာ ကဗ်ာရြတ္တဲ့အခါ ေပနည္းနည္း ရွည္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ အမေမၿငိမ္း ေ၀ဖန္တာကို ခံခဲ့ရေသးတယ္။

သစၥာမဂၢဇင္းက မယ္နယ္ပေလာတြင္ ဆရာႏုိင္၀င္းေဆြတို႔ ျဖန္္႔ခ်ိခဲ့တဲ့ သစၥာရည္ဗ်ဴးကို ျပည္လည္ အားသစ္ေလာင္းဖို႔ ႀကိဳး စားခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ သစၥာကိုျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရာမွာ ဆရာေမာင္စုိးခ်ိန္ အဓိကတာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ မဲေဆာက္မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုရဲ႕ အာေဘာ္မဟုတ္ပဲေပၚေပါက္လာတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့မူရွိတဲ့ မဂၢဇင္းျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ျပဳမိတယ္။

သစၥာကိုဗဟိုျပဳၿပီး က်ေနာ္တို႔ အယူအဆေရးရာေတြနဲ႔ အႏုပညာေတြ တင္ျပခြင့္ရခ့ဲၾကတယ္။ တခါတရံ ဗမာသီခ်င္းေတြကို ဗမာသံၾသၾသနဲ႔ အားရပါးရ သီေႂကြးေလ့ရွိတဲ့ ေမာင္စိုးခ်ိန္က ခင္မင္စရာေကာင္းလွတယ္။

ဂ်ပန္ကေန စာမူေတြတထပ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့မသက္ဇင္ကလည္း သတိရစရာေကာင္းလွတယ္။ ဘေလာ့ခ္ေခတ္မွာ ေတာ့ သမုိင္းေရးရာေတြ ေရးေနတယ္။ သတိထားမိေလာက္စရာ သမုိင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေပၚ အမအရင္းတေယာက္လုိ႔ ခ်စ္ခင္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးျဖစ္တယ္။

အရင္ တပ္ဦးရဲေဘာ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္မဲေဆာက္ရာက္ခ်ိန္ အေမရိကားကေနေရာက္လာတဲ့ ပန္းခ်ီနဲ႔ကာတြန္းဆရာ မင္း ေက်ာ္ခုိင္၊ မုိင္ေက်ာ္ခင္း။ သူပန္းခ်ီေရးရင္ မင္းေက်ာ္ခုိင္နဲ႔ေရးၿပီး ကာတြန္းေရးတဲ့အခ်ိန္ မိုင္ေက်ာ္ခင္းအမည္နဲ႔ ေရးတယ္။ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကား မင္းေက်ာ္ခုိင္ေရးတယ္လို႔တန္းေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ အခ်စ္မႏွစ္သက္သူတို႔နဲ႔ ေကြကြင္းၿပီးေနာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲ သရုပ္ေဖာ္ပံုေရးေပးတယ္။ အခ်စ္မႏွစ္ သက္သူတို႔အတြက္ မီးေတာင္ကဗ်ာစာအုပ္ကို ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းလုပ္ေပးဖူးတယ္။ ေပ်ာ္တတ္တဲ့လူ။

တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စေလာက္သာေရးေပမယ့္ သတိထားမိေလာက္တဲ့ အေရးအသားရွိသူတဦးရွိတယ္။

က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ေတာက်ီးကန္းလို႔ေခၚတဲ့ အမတင္တင္ႏြယ္။ အက္ေဆးအေရးအသားက ကဗ်ာဓါတ္စိမ့္၀င္ေနသည့္ အေရးအသား။ သူေရးတဲ့ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စကပင္ သူ႔ အရည္အေသြးကို ေဖၚျပႏုိင္ေလာက္တဲ့ ကေလာင္။




စာေရးက်ဲေပမယ့္ စာေရးေကာင္းတဲ့ ကိုေဖသက္နီနဲ႔ မဲေဆာက္ေန႔မ်ား။ ကိုေဖသက္နီကို က်ေနာ္တို႔က ေဒါက္တာအာလူး လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ေရႊေဒါင္းေတာင္စာေစာင္ထဲ ေရးသားခဲ့တဲ့ ၀ထၳဳတပုဒ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿ့ပီး ေခၚခဲ့ၾကတာ။ မႏုႆေဗဒ သမားရဲ႕ မႏုႆေဗဒသေဘာေဆာင္သည့္ ၀ထၳဳ။

သူ ေနာ္ေ၀းေရာက္ၿပီး သူေရးတဲ့၀ထၳဳထဲက ေဒါက္တာအာလူးလိုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ သတိျပန္ရတဲ့အခ်ိန္ ကိုေဖသက္နီ သတိရတဲ့လူေတြထဲ က်ေနာ့္ကိုအမွတ္ရလို႔ ကိုခင္လြန္းမႈတဆင့္ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ က်ေနာ္ကိုေဖသက္နီကို ေမးလ္ ပို႔ေပးၿပီး အားေပးခဲ့ရတယ္။ ဒီတေလာ ကိုေဖသက္နီစာေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ ၀မ္းသာမိတယ္။




စာမူခေပးတဲ့အထဲ ေခတ္ၿပိဳင္၊ ကိုစိုးသစ္ အယ္ဒီတာလုပ္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ၀င္ေရးၾကတယ္။ ကုိစုိးသစ္ေခတ္ၿပိဳင္မွာ အယ္ဒီတာမလုပ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ စာမူခရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မေရးၾကေတာ့ဘူး။ ကုိစုိးသစ္နဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီးလူခ်င္းေတြ႔ၾက တာ ခ်င္းမိုင္ BMA ညီလာခံ။ က်ေနာ္က ေဒါင္းအိုးေ၀အယ္ဒီတာအျဖစ္တက္တယ္။

အေတာ္ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညီလာခံ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တပ္ဦးရပ္တည္ခ်က္ကို ထိပါးတယ္လို႔ယူဆၿပီး သတင္းေထာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးနဲ႔က်ေနာ္ ပြတ္တုိက္မႈျဖစ္ခဲ့တယ္။ တပ္ဦးကိုကာကြယ္ေပးတဲ့သေဘာ။ ကုိကိုးကၽြန္းသူရဲေကာင္းေတြကို မေထမဲ့ျမင္ ေျပာတာေတြကိုလည္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကိစၥကိုေတာ့ ကမာပုလဲက ခုခံကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။




ကမာပုလဲနဲ႔အတြဲညီတဲ့လူက ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ။ ၂၀၀၃ ေလာက္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၾကား ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ ခင္မင္မင္။ ေဒါက္လြဏ္းကလည္း မေထမဲ့ျမင္သမား။ က်ေနာ္တို႔ထက္ နည္းနည္းႀကီးေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အတြဲမ်ားတယ္။ သူကေတာ့ ၾကားလူလိုျဖစ္ေနတယ္ေျပာရမလားပဲ။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္တန္းေတြနဲ႔ အတြဲမ်ားေပမယ့္ အရြယ္ႀကီးသူေတြ နဲ႔လည္း တြဲတယ္။ ရံခါကဗ်ာဘာညာေရးေပမယ့္ အထူးအားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေရးေလ့ရွိတယ္။ အဲ့ဒီႏုိင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ လူေျပာသူေျပာမ်ားခဲ့ရတဲ့သူ။ ၂၀၁၁ ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ၾကား ပြတ္တိုက္မႈအနည္းငယ္ရွိခဲ့ ေပမယ့္ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္။

လူႀကီးအရာတုိ႔ ပြတ္တုိက္မႈတို႔အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဆရာဂါ (ဂါမဏီ) ကို သတိရမိတယ္။ ကိုလြမ္းဏီကို က်ေနာ္တို႔ တပ္ဦးေက်ာင္းသားေတြက လူႀကီးအရာထားတယ္။ ဆုိးတယ္ႏြဲ႔တယ္ ရစ္ခ်င္လည္း ရစ္လိုက္ေသးတယ္။ ဆရာဂါကေတာ့ တကယ့္လူႀကီးအရာ။

ဆရာဂါနဲ႔က်ေနာ္ မယ္စရီးယမ္းရံုး စတင္ေတြ႔တယ္။ စတင္ေတြ႔ရွိကတည္းက က်ေနာ္ ဆရာဂါကို လူႀကီးတဦးလို ဆရာ ႀကီးအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့တယ္။ ဆရာဂါနဲ႔က်ေနာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားတူတယ္။ အတြဲညီလွတဲ့အခ်က္ေျပာဆိုရင္ ၂၀၀၆ - BMA ညီ လာခံအေပၚ သေဘာထားညီၾကတယ္။ အဲဒီညီလာခံအၿပီး ေတာ္လွန္နယ္ေျမနဲ႔ သတင္းသမားေတြရဲ႕အခန္းက႑ကို ေမး ခြန္းထုတ္တာမွာညီၾကတယ္။ အဲဒီညီလာခံအၿပီးမွာ ဆရာဂါက မီဒီယာအေၾကာင္းတပုဒ္ေရးသလို က်ေနာ္ကလည္း မီဒီယာ က်ည္အမည္နဲ႔ေရးျဖစ္တယ္။ ဆရာဂါရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြကို အျမဲတမ္းေလာက္ က်ေနာ္ရဲ႕ ေလ့လာေရးစာေတြ အျဖစ္သေဘာထားတယ္။ ဒီကေန႔အထိ ဆရာဂါရဲ႕ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အေရးတႀကီး ဖတ္ရမယ့္ စာေတြ အျဖစ္ရွိေနတယ္။

လူႀကီးအရာထူးတဲ့လူထဲ တပ္ဦးရဲ႕ဖခင္ႀကီးလို႔ ခ်စ္စႏုိးေခၚေလ့ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္တိတ္။

သူ႔ကေလာင္က ေအာင္အတိတ္ (စိတ္ပညာ)။ ႏုိင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေရးေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ကိုတိတ္ႀကီး ၁၉၉၄ ေဒါင္းဂြင္ထဲ စေတြ႔ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ တပ္ဦးအေပၚသံုးသပ္ခ်က္ေရးတဲ့စာတမ္းထဲ ကိုတိတ္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳထိုက္တဲ့ ရဲေဘာ္အျဖစ္ ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။

က်ေနာ္က ကိုတိတ္ႀကီးကို တပ္ဦးရဲ႕အန္ကယ္ဟိုလို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။

ႏုိင္ငံေရးကို အေျချပဳတဲ့ေဒသေနရာထဲ ေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ကဗ်ာဆရာရဲေဘာ္ေတြ။ က်ေနာ္ ဒီကေန႔အထိ ဒီကဗ်ာရဲေဘာ္ေတြကို တန္ဖုိးထားတယ္။ တန္ဖုိးထားမႈကို ဗဟိုျပဳၿပီး ဒီမွတ္တမ္းကိုေရးတယ္။




၂၆ - ၇ - ၂၀၁၆



ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)