ခင္လြန္း - ေကာင္းကင္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္ကေလး
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၅၊ ၂၀၁၆
၁။
နီနီသည္ မိုးေကာင္းကင္ကိုခ်စ္ေသာ ေကာင္ေလးတေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးေကာင္းကင္သည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ သုံးမကုန္ျဖဳန္းမကုန္ ဆြဲ၍မဆုံးႏိုင္ေတာ့သည့္ ပုံဆြဲစကၠဴခ်ပ္ႀကီးတခ်ပ္လို ခံစားျမင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကုေဋကုဋာ ခင္းက်င္းထားသည့္ ပန္းခ်ီျပခန္းႀကီး တခုအျဖစ္လည္း သူ ျမင္သည္။
စင္စစ္ ပန္းခ်ီျပခန္းတခုထဲသို႔ သူအမွန္တကယ္ေရာက္ဖူးခဲ့သည္မွာ အိပ္မက္လိုေတာ့ျဖစ္ေနသည္။ ပထမေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္ဟု သူမသိ။ ေရာက္ဖူးေနၾက သာမာန္အိမ္တအိမ္အျဖစ္လို႔သာ သူ ထင္မိသည္။ အိမ္က အိမ္အိုအိမ္ေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိသည္။ အခန္းဖြဲ႔ ေတြ က်ယ္သည္။
ျပတင္းေပါက္ေတြမ်ားသလို တခန္းမွတခန္းအကူး တံခါးမႀကီးမ်ားကလည္း မ်ားသည္။ ထိုျပတင္း ေပါက္မ်ား ထိုတံခါးမႀကီးမ်ားအနီးတြင္ နီနီတို႔ပ်ဳိးကမၻာဥယ်ာဥ္ထြက္ ပန္းပင္ဂမုန္းပင္အမ်ဳိ္းမ်ဳိးကို အိမ္တအိမ္၏ အလွအပ အဆင္တန္ဆာအျဖစ္ လာေရာက္ပို႔ေပးရစဥ္က ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နီနီက ပ်ဳိးခင္းကမၻာဥယ်ာဥ္က လုပ္သားေခၚမလား၊ အဖြ႔ဲဝင္လားေခၚမလား။ အဲ ဘာမွန္းညာမွန္း ပင္ ကိုယ့္ဘာသာမသိ။ ပန္းအိုးႀကီးမ်ားကိုခ်ဖို႔ ကားကိုထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ဆြဲ ေနဟန္ရွိသည့္ လူတေယာက္က ထိုင္ရာမွထလာကာ ေနရာလိုက္ျပေပးသည္။
သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ နီနီတခါမွမျမင္ဖူးေသးသည့္ စုတ္တန္အရြယ္အစား ခပ္ငယ္ငယ္ေလး တ ေခ်ာင္းကိုင္လို႔။ နီနီျမင္ဖူးေနက်က သံစည္ပုိင္းေဆးသုတ္သည့္ စုတ္တန္ျပားျပား ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး မွ်သာ။ စဥ့္ေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးသုတ္လိမ္းထားသည့္ ပန္းအိုးႀကီးေတြကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူခ်ထားၿပီး ခ်ိန္ မွာေတာ့ နီနီသည္ သူေရာက္ေနသည့္အေဆာက္အဦကို ေဝ့ဝဲၾကည့္မိေလသည္။
အားပါးပါး။ အိမ္လုံးျပည့္ပန္းခ်ီကားေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ဒါေတြအားလုံး ခုနလူႀကီး ဆြဲထားတာမ်ား လားလို႔ သူထင္မိသည္။ ပန္းခ်ီကားေတြသာ မဟုတ္။ တခ်ဳိ႕စားပြဲေလးမ်ားေပၚတြင္ ပန္းပု႐ုပ္မ်ား၊ ဇာတ္ပြဲေတြမွာေတြ႔ရတတ္သည့္ ဝန္႐ုပ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ ႐ုပ္၊ သူေတာ္႐ုပ္ေတြကိုလည္း လွမ္းေတြ႔ရသည္။ သူႏွင့္အနီးဆုံးနံရံေပၚက ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကိုျမင္မိခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေလးလို ျဖစ္ သြားခဲ့သည္။ ထိုပန္းခ်ီကားေလးက နီနီတို႔အညာေက်းလက္ရြာေလးတရြာ၏ျမင္ကြင္းကို ေရးျခယ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာလမ္းဖုန္အလိမ္းလိမ္းတြင္ ႏြားအုပ္တအုပ္ ေမာင္းသြင္းလာသည့္ ျမင္ကြင္း။ ဝင္လုဆဲေနလုံးႀကီးက ဖုန္လိပ္ႀကီးမ်ားေနာက္တြင္ နီရင့္ညိဳမိႈင္းလ်က္။ မၾကာမီ စုန္းစုန္းျမႇဳပ္သြား ေတာ့မည့္အသြင္။
နီနီအံ့ၾသသြားသည္။ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလး၏အရြယ္က ခပ္ငယ္ငယ္။ သူျမင္ေနရသည့္ျမင္ကြင္းက ရြာလမ္း၊ တဲအိမ္၊ ႏြားအုပ္ ႏွင္တန္ကိုင္ေျမႇာက္ေနသည့္ ႏြားေက်ာင္းသား။ ၾကည့္အုံး၊ ဟုိးေနာက္ မွာလည္း ဆည္းဆာေနလုံးရဲ႕အေရာင္မ်ား ျဖာလႊင့္။ ဒီအရြယ္ ပန္းခ်ီကားေလးမွာျမင္ေနရသည့္ အ ေရာင္ေတြ အ႐ုပ္ေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြက အက်ယ္အေျပာ။ ဖုန္ေတြအလိ္ပ္လိပ္ ထေနပုံမ်ား ကိုယ့္ ရြာကိုပဲ ျပန္ေရာက္ေနေတာ့သလိုလို။
ေနာက္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္မွာေတာ့ ညမိုးေကာင္းကင္၏ တိမ္လိပ္တိမ္ဆုိင္မ်ား၊ လမင္းကိုဝန္းရံေန သည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား။ အျပာရင့္ေမွာင္အာကာျပင္၌ ျဖဴလႊလႊတိမ္သားတိမ္ဆိုင္ေတြက ေလထဲ လႊင့္ေနသလိုလို။ ၾကယ္ကေလးမ်ား လက္ပေနသည္ကလည္း အေရာင္မ်ားျပက္ျပက္ထလ်က္။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးကလည္း ၁၆-ႏွစ္သားအရြယ္ နီနီ႔လက္တေတာင္သာသာခန္႔ မွ်သာ။ နီနီ႔ အေတြး က လက္တေတာင္သာသာရွိသည့္ ေနရာေလးတေနရာတြင္ မိုးေကာင္းကင္ တျပန္႔တေျပာႀကီးကို ထည့္သြင္းႏိုင္သည္ဆိုသည့္ အသိ၊ အေတြး။ တယ္လည္း ဆန္းျပားတဲ့ အတတ္ပညာပါလား။
“ေဟ့ခ်ာတိတ္၊ မင္းက ပန္းခ်ီဝါသနာပါသလားကြ ”
ပန္းခ်ီကားေတြထဲ နီနီနစ္ေျမာေနစဥ္ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ဟန္တူေသာ စုတ္တန္ကိုင္ထားသည့္ လူက ေမးေတာ့ နီနီသည္ ေယာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ျပမိလားမသိ။
“ေအး၊ ဝါသနာပါရင္ ပန္းခ်ီသင္ေပါ့ကြာ၊ မင္းက ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာပဲ၊ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္လာမွာ ေပါ့၊ ကဲ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေတြေစာင့္ေနၿပီ။ သြားလိုက္အုံး ”
ထိုမွစ၍ မုိးေကာင္းကင္ကို သူစတင္ခ်စ္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္္။ အရင္ကေတာ့ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာအၿမဲရွိ ေနသည့္ မိုးေကာင္းကင္ကို ခ်စ္ရေကာင္း ျမတ္ႏိုးရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့သလို ေယာင္မွားေမာ့ေငး ၾကည့္ဖို႔ပင္ အမွတ္ရတတ္သည့္ ေကာင္ကေလး မဟုတ္ခဲ့ေပ။ ေၾသာ္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း သူ႔ကိုမ်ား တခါတေလဖူးမွ် ငုံ႔ကိုင္းၾကည့္မိပါရဲ႕လားလို႔ ခုေနခါတြင္ သူ တကုိယ္တည္း ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိတတ္သည္။
ခြင့္လႊတ္ပါ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးရယ္။ နီနီကလည္း နီနီ႔အျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ဟု တေယာက္တည္းလည္း မၾကာခဏ စကားေျပာတတ္သည္။ တခါေတာ့ ထိုအျဖစ္ကို ေအာင္ေလးက ၾကားသြားဟန္ရွိ၍ သူ႔နားတိုးကပ္ကာ ေမးေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငနီ၊ မင္းတေယာက္ထဲ စကားေတြေျပာေနတယ္ဟုတ္လား၊ အဲဒီအက်င့္မေကာင္းဘူး ငနီ။ ေတာ္ၾကာ မင္း႐ူးသြားလို႔ ဦးေလးခင္ႀကီးက အိမ္ကႏွင္ထုတ္ေနအုံးမယ္” ဟု သတိေပးယူရ သည့္အထိ။
ဘာပဲေျပာေျပာ နီနီကေတာ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို အခ်စ္ႀကီးခ်စ္သြားခဲ့ၿပီ။ ပ်ဳိးကမၻာဥယ်ာဥ္တြင္ တေနကုန္ တကုန္းကုန္းတခ်ိခ်ိ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ရသမွ် ညညမ်ားဆိုလွ်င္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ္ၾကည့္ကာ တိမ္ေတာင္ပန္းခ်ီ၊ ၾကယ္ ပန္းခ်ီေတြကို တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ရသည္မွာ ထူးျခား ဆန္းက်ယ္လွသည့္အရသာျဖစ္သည္ဟု သူယုံသည္။
“ေဟ့နီနီ၊ ဘာေတြေတြးေနတာလဲကြ။ ကဲ ဟုိမွာပ်ဳိးထားတဲ့ သူေယာင္မယ္ဂမုန္းေတြ ေနဝေလာက္ ၿပီ၊ အရိပ္ထဲ ျပန္ေရႊ႕ၾကေတာ့၊ ေနာ္သား”
ဦးေလးခင္ႀကီးက သူ႔ကိုု သားဟု ေခၚလိုက္သည့္အတြက္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ သိမ့္ခနဲျဖစ္ရသည္မွာ အ မွန္ပင္။ နီနီက ဟုတ္ကဲ့ဟု တခြန္းထဲေျပာကာ ကံေကာ္ပ်ဳိပင္ေလးအရိပ္ေအာက္က ထြက္ခဲ့ေလ သည္။
၂။
ရြာက နီနီထြက္ခြာလာခ်ိန္မွာ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ။ အေမႏွင့္အေဖ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ဆုံးပါးသြားသည့္ ေနာက္ အေမ့ေမာင္ ဘေဒြးေတာ္ဦးပဥၨင္းေလးရွိရာ မႏၲေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ အားကုိးတႀကီး ရွာခါေဖြခါ သြားေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း မ်က္ေစ့လည္ေနသည့္ လူမမယ္ေလးနီနီႏွင့္ ဦးေလးခင္တို႔ေတြ႔ကာ သူ႔ကို ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ေခၚလာသည့္အတြက္ ပ်ဳိးခင္းကမၻာဆို သည့္ ပန္းပ်ဳိးဥယ်ာဥ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးေလးခင္က ဆိုေလသည္။
ပ်ဳိးခင္းကမၻာဆိုတာ ပန္းေတြခ်ည္းပ်ဳိးတာ မဟုတ္ဘူးသားရဲ႕။ အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ မင္းတို႔လို ကေလးေတြ လမ္းမွားမေရာက္သြားဖို႔နဲ႔ မင္းတို႔ အနာဂတ္ေလးေတြ လွပဖို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ပ်ဳိးေထာင္တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ဦးေလးခင္လုပ္တယ္ေလဟု သူ႔ကို ေျပာျပသည္။
ဦးေလးခင္သည္ ဇနီးသားသမီးမရွိသူ တကိုယ္တည္းသမားပီပီ ကေလးမ်ားအေပၚမွာေတာ့ တ ကယ္ပင္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုပုံရပါသည္။ ပ်ဳိးခင္းကမၻာ၌ နီနီ႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္သူေရာ နီနီ႔ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူေရာ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ရွိသည္။ သူတို႔ အားလုံးကို ဦးေလးခင္က မခြဲမျခားဆက္ဆံ ေကြၽးေမြးပါသည္။ မခြဲမျခားဝတ္စား ဆင္ယင္ေစပါသည္။ ဦးေလးခင္၏ ဥယ်ာဥ္တြင္ အားလုံးတူ တူညီညီ အလုပ္လုပ္လုပ္ရပါသည္။ နီနီတို႔ေတြကို စာသင္ေက်ာင္းထားမေပးေသာ္လည္း ေခတ္ ပညာတတ္ျဖစ္သည့္ ဦးေလးခင္ကိုယ္တိုင္ ညအခါမ်ားတြင္ စာသင္ျပေပးသည္။ ေက်ာင္းစာသာ မ က အေထြေထြဗဟုသုတေတြ လည္းသင္သည္။ အထူးသျဖင့္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္းကို ပို ၿပီးအသားေပးသင္သည္။ သူက နီနီတို႔ကို လူတန္းေစ့ထက္ ျမင့္မားေစခ်င္တာလည္းပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္ကြာဟုဆုိကာ ကိုယ္တိုင္သင္ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ နီနီတို႔ကေတာ့ နားလည္တခ်က္ နားမလည္တခ်က္။
ၿပီးေတာ့ ဦးေလးခင္သည္ လူပ်ဳိႀကီးပီပီ စည္းစနစ္က်သည္။ နီနီတို႔ကိုလည္း စည္းစနစ္တက် အုပ္ ခ်ဳပ္ပဲ့ျပင္သည္။ နီနီတို႔သည္ ဦးေလးခင္၏ရင္အုပ္ေအာက္တြင္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားျခင္းမရွိေလာက္ ေအာင္ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ရွိၾကသည္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္လည္း ရွိၾကပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဦးေလးခင္၏ဘဝမွာ သစ္ပင္ပန္းမာလ္မ်ားသာ။ ဝင္စားေမြ႔ေလ်ာ္မႈကလည္း သစ္ပင္ ပန္းမာလ္မ်ားသာ။ ဂမုန္းမ်ဳိးစုံ ရြက္လွမ်ဳိးစုံ သစ္ခြမ်ဳိးစုံ ႏွင္းဆီမ်ဳိးစုံ စုိက္ပ်ဳိးထားေသာ သည္လို ဥယ်ာဥ္မ်ဳိး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလိုေနရာ၌ ရွာမွရွားဟု ဆိုၾကသည္။ ဦးေလးခင္၏ ေနာက္တခုထူးျခား ခ်က္ကိုလည္း နီနီျမင္မိသည္။ သူက ပန္းမာလ္သစ္ပင္ေတြကို လူေတြထက္ ပုိခ်စ္ ပိုစြဲလန္းသည့္ စိတ္္ရွိသူပီပီ လူတိုင္းကို သူ႔လိုခ်ည္းျဖစ္ေစခ်င္သည့္ လူစားမ်ဳိးဟုလည္း နီနီျမင္သည္။ သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ေတြ ျမတ္ႏိုးတတ္သူမ်ားကိုလည္း လူႀကီးလူေကာင္း ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ား ျဖစ္သည္ဟု လည္း ဦးေလးခင္က အၿမဲေျပာဆိုတတ္သည္ေလ။
သည္တြင္ နီနီတို႔၏အနာဂတ္ကိုလည္း ဦးေလးခင္ပင္ ပိုင္ဆိုင္ေနသည္။ ဦးေလးခင္က နီနီတို႔ အား လုံးကို သူႏွင့္စံထား၍တိုင္းသည္။ ဦးေလးခင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ား၊ ဝင္စားမႈမ်ား၊ အနာဂတ္အိပ္ မက္မ်ားသည္ နီနီတို႔ျဖစ္သည္။ ဦးေလးခင္၏ ဆုံးမသြန္မႈႏွင့္ လမ္းၫႊန္မႈမ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ ဦးေလးခင္ ၏ လိုအင္ဆႏၵကို ဆန္႔က်င္လွ်င္ျဖစ္ေစ ပ်ဳိးခင္းကမၻာမွေဝးရာကို ထြက္သြားေပေတာ့။
နီနီတို႔သည္ ဦးေလးခင္ျဖစ္လိုရာကိုေရာ သူျဖစ္ခြင့္မပိုင္ခဲ့သည့္ လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရမႈမ်ားကိုပါ ရယူေပးဖို႔အတြက္ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနရတာလားဟု နီနီေတြးမိလာသည္။ ေရာက္ခါစ သုံးေလး ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဒီလိုေတြး ဒီလိုျမင္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ ခု ႀကီးေခါင္ဝင္စ အသိဉာဏ္ေလးျမင့္ လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နီနီေတြးတတ္စျပဳလာသည္။ လူေတြအေၾကာင္းကို နားလည္စျပဳလာ သည္ဟုလည္း ဆုိႏိုင္သည္။ လူတိုင္းကိုယ္စီတြင္ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တခု၊ ေမွ်ာ္မွန္း ခ်က္တခုစီေတာ့ ရွိၾကၿမဲဆိုတာ။ ဦးေလးခင္က ႐ုကၡေဗဒေလာကကို ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးသူ။ ဦးေလးခင္၏ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ျခင္းသည္ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြကို မ်ဳိးစိတ္မ်ားခြဲဖို႔၊ မ်ဳိးစိတ္ကြဲမ်ားခ်င္း ေပါင္းစည္းၿပီး အသစ္သစ္ေသာမ်ဳိးစိတ္ေတြ စမ္းသပ္ဖန္တီးၾကည့္ဖို႔။
တခါကေတာ့ နီနီ႔ကို ဦးေလးခင္ေျပာျပဖူးသည္။ ေဟာဒီ့ပ်ဳိးခင္းကမၻာဥယ်ာဥ္ဟာ ႐ုကၡေဗဒနယ္ပယ္ မွာ အတိုင္းအတာတခုအထိ အသိအမွတ္ျပဳခံရေအာင္ သူရည္ရြယ္ႀကိဳးပမ္းေနတာတဲ့။ ေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ ဒို႔ေတြ ျမႇဳပ္ႏွံၾကရတာေပါ့ကြာတဲ့။
ဦးေလးခင္ကို နီနီနားလည္ပါသည္။ နီနီတို႔ကမၻာသည္ ဦးေလးခင္၊ နီနီ႔တို႔ဘဝသည္ ဦးေလးခင္၊ နီနီ႔တို႔ကို ပဲ့ကိုင္သူသည္ ဦးေလးခင္၊ ေနာက္ဆုံး နီနီ႔တို႔၏အနာဂတ္သည္ပင္ ဦးေလးခင္ မဟုတ္ လား။ ထို႔အတူ ေအာင္ေလးတို႔ အျခားသူေတြကေရာ။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့မ ၾကည့္မိသူအားလုံးတို႔သည္ ဦးေလးခင္သာ ကိုးကြယ္အားထားရာ၊ စံျပဳ လိုက္နာရာအျဖစ္ ခံယူေန ၾကလိမ့္မည္မလြဲဟု နီနီျမင္မိေနေလၿပီ။
၃။
ငါ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ ငါ ပန္းခ်ီသြားသင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္လို႔ ေအာင္ေလးကိုေျပာ ေတာ့ ဦးေလးခင္သိရင္ မင္းကို အိမ္ကႏွင္ခ်မွာကြ၊ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔ငနီရာ၊ သူျဖစ္ေစခ်င္တာ လုပ္ စမ္းပါဟု ေအာင္ေလးက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျပန္ ေဖ်ာင္းဖ်ေနေလသည္။
ဦးေလးခင္က သစ္ပင္ပန္းပင္ေလာကမွာ ပါရဂူႀကီးျဖစ္ခ်င္သလို ငါေရာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ မ ျဖစ္ခ်င္ရဘူးတဲ့လားကြာဟု နီနီက ျပန္ေမးေတာ့ ေအာင္ေလးတေယာက္ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ရွာ ေတာ့။
ေအာင္ေလးသည္ နီနီ႔လိုပင္ ေက်းလက္ေပါက္လူငယ္ေလးျဖစ္ၿပီး နီနီ႔အေပၚခ်စ္ခင္သံေယာ ဇဥ္ ႀကီးရွာသည္။ ပန္းခ်ီျပခန္းကို ေရာက္ခဲ့ဖူးခ်ိန္မွစ၍ နီနီတေယာက္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚကို ညလုံး ေပါက္ထိုင္ေငးၾကည့္ေနတတ္တာကိုလည္း သတိထားမိသည္။ ေငးေမာၾကည့္ေန႐ုံမကေသး၊ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေကာင္းကင္သို႔ဆန္႔တန္းၿပီး ပန္းခ်ီေရးေနသည့္ဟန္ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနပုံကိုပါ သတိထားမိေနသည္။
ေအာင္ေလးေရ ၾကည့္စမ္း၊ ဟုိမွာေတြ႔လား၊ အဲဒါ ကိႏၵရာအ႐ုပ္ေလကြာ၊ ဟုိးမွာက တာဝတိ ံသာက ေစာင္းတန္းႀကီးေပါ့ ေတြ႔လားဆိုကာ တိမ္ေတြကိုၾကည့္ကာ ခဏခဏထထေအာ္တတ္သျဖင့္ ခဏ ခဏသူ စိတ္ညစ္ရဖူးသည္။ ဒီေကာင္႐ူးသြား ၿပီလားမသိဟုပင္ေတြးမိၿပီး ဦးေလးခင္ကိုပင္ ေျပာျပ သင့္မသင့္ စဥ္းစားေနရသူျဖစ္သည္။
တေန႔ခင္းမွာေတာ့ နီနီသည္ ပလစ္စတစ္အိတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ မ်ဳိးပြားထားေသာ ဂမုန္းပင္ႀကီးတပင္ကုိ စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ အပင္ႀကီးက ႀကီးလွၿပီ။ စိမ္းရင့္ရင့္ရြက္ဖားႀကီးမ်ားက ေနေရာင္ထဲ တြင္ အေရာင္တင္ထားသလို လက္ေနသည္။ ဂမုန္းမ်ဳိးေပါင္းမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အပြင့္လွလွ ေလးေတြပြင့္သည့္ ဂမုန္းပင္မ်ဳိးထဲက ျဖစ္သည္။ ခုလည္း သည္ဂမုန္းပင္ႀကီး အပြင့္ေတြ ပြင့္ေန သည္။ အျဖဴေရာင္ပြင့့္ဖတ္မ်ားၾကားက ဝတ္ဆံေလးမ်ာမွာ ေရႊမႈန္ေရႊစေလးမ်ားႏွယ္ လွလွပပ။ နီနီက စိမ္းရင့္ရြက္ဖားေတြႏွင့္ ဆယ္စြယ္ႏုေရာင္ ရြက္တန္ေတြမ်ားၾကားမွ ထုိဂမုန္းပြင့္ေလးေတြကို ပန္းခ်ီကားတခုလိုၾကည့္ျမင္ရင္း စိတ္ကူးႏွင့္ ေဆးသားအေရာင္ေတြ သြင္းေနမိသည္။
ဦးေလးခင္ကေတာ့ မၾကာခင္ ဒီဂမုန္းပင္ႀကီးကို စဥ့္ရည္သုတ္ထားသည့္ ပန္းအိုးႀကီးတလုံးတြင္ ေရြ႕ကာ ေရာင္းတန္းတင္ေပေတာ့မည္။ နီနီမွာက ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ စုတ္တန္ေတြ အေရာင္ေတြမေျပာႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွလြဲ၍ ပုံဆြဲစကၠဴပင္ မရွိေသး။ တကယ္ေတာ့လည္း နီနီ ပန္းခ်ီဆြဲခြင့္ရဖို႔ပင္ ဦး ေလးခင္ ခြင့္ျပဳမည္လိမ့္မည္မဟုတ္သလို ပန္းခ်ီေတြ ဘာေတြနားလည္မည့္ လူစားလည္းမဟုတ္ သည္ကို နီနီ အသိပင္။ ဦးေလးခင္က လူေတြအားလုံး သူ႔လို ႐ုကၡေဗဒခ်စ္သူသာ ျဖစ္ေစခ်င္သူ။ နီနီ ကလည္း အပင္ေတြ အပြင့္ေတြ အရြက္ေတြကိုမုန္းသူမွမဟုတ္တာ။ နီနီ ပန္းခ်ီဆြဲရင္ ပန္းပြင့္ ေတြေရာ သစ္ပင္ျမင့္ႀကီးေတြေရာ ထည့္ေရးမွာျဖစ္သလို ျမက္ခင္းစိမ္းေလးလည္း ပါႏုိင္သည္ပဲ ေလ။ ဦးေလးခင္ နားလည္ေပးမလား။
ဒီလိုေတြးေတာ့ တေလာက ဦးေလးခင္ေျပာတာကို သတိရမိသည္။ ေဟ့နီနီ၊ မင္းက ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္လို႔ဆို။ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေနရာသြားကြ။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ ညမအိပ္ ေန႔မအိပ္ ျဖစ္ေနလို႔႐ူးသြားရင္ ငါေဆးကုမေပးဘူးတဲ့။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ဦးေလးခင္သည္ သစ္ပင္ပန္းမာလ္မ်ားကို ျမတ္ႏိုးသူေသာ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္သမားေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔စီမံကိန္းမ်ား၊ သူ႔အိပ္မက္မ်ားတြင္ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြကို ဘယ္လို မ်ဳိးစပ္ရမည္။ ဘယ္လို မ်ဳိးပြားရမည္။ ဘယ္လို ေစာင့္ထိန္း ႀကီးထြားေအာင္ လုပ္ရမည္။ ဒါေတြပဲ ရွိသည္။ အျခားအရာမ်ား မရွိ။ အျခားလည္း စိတ္ကူးမယဥ္။ သူ လုုပ္ခ်င္တာပဲ သူသိသူ။ သူက ကုိယ္တိုင္စိတ္ကူးမယဥ္သလို နီနီ တို႔ေတြ စိတ္ကူးယဥ္တာကိုလည္း မႀကိဳက္။ အားေပး မည့္ ပုံလည္း မေပၚ။ ကိုယ့္ဆႏၵကို ဖြင့္ေျပာရေအာင္ကလည္း သူ႔ေက်းဇူး မသိသူ ျဖစ္ေပေရာ့မည္။
နီနီ သည္ ဟင္းခနဲျမည္ေအာင္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္ကာ ဂမုန္းပင္ႀကီး၏ေရွ႕ ဂမုန္းပြင့္ေလး ေတြနားတိုးကာ ဒူးေထာက္လ်က္သား ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
အို…ၾကည့္စမ္း၊ အျမစ္ေတြ ေျမေပၚထိုးထြက္ေနလိုက္တာ။ ေဖြးေဖြးဆြတ္ဆြတ္ ဖြာထြက္ျဖာလႊင့္ေန သည့္ အျမစ္ႏုေလးေတြ။ ပလစ္စတစ္အိတ္ႀကီးအတြင္း ေျမသားမ်ားထည့္သြင္း ပ်ဳိးထားသည့္ ဂမုန္းပင္ႀကီး၏ အျမစ္ပြားမ်ားက အိတ္ခြံကိုထိုးခြဲကာ ပကတိေျမသားစစ္စစ္ေပၚသို႔ ထိုးျဖာထြက္ေန ၾကတာကုိ သူျမင္လိုက္ရတာေလ။
ပကတိေျမသားေပၚက သစ္တပင္၏အျမစ္။ ပုံသြင္းပ်ဳိးေထာင္ခံထားရေသာသစ္တပင္က သဘာဝ အတိုင္း ေျမသားစစ္စစ္ ဆီကိုသြားဖို႔ ထိုးေဖာက္႐ုန္းထြက္ေနတာေလ။ အပြင့္မ်ားပင္ ပြင့္လို႔။ သည္ ျမင္ကြင္းကိုျမင္ေတာ့ နီနီသည္ အသိစိတ္တခု ဖ်တ္ခနဲလက္သြားကာ ပန္းအိုးႀကီးမ်ားစီတန္း စိုက္ ပ်ဳိးထားရာဘက္သို႔ ခ်ာခနဲလွည့္လိုက္သည္။ အပင္ေတြ ပန္းေတြ သူ႔သဘာဝႏွင့္သူ ပြင့္ၾကလန္းၾက ပါေစလား။
သူက မုိးေကာင္းကင္ကို ခ်စ္သူ။ မဟာပထဝီ ေျမဆိုင္ ေျမသားေတြကုိလည္း ခ်စ္သူ။ သစ္ပင္ပန္း ပြင့္ေတြကိုလည္း ခ်စ္သူ။ ပန္းပြင့္ေတြ သစ္ပင္ေတြကေရာ။ ေျမဆိုင္ေျမသားမ်ားႏွင့္ အာကာသ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ခ်စ္ၾကသည္ပဲမဟုတ္လား။ ထိုအခ်စ္ေတြအတြက္ သူ တခုခုလုုပ္ရေတာ့ မည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ နီနီတေယာက္ ပ်ဳိးခင္းကမၻာဥယ်ာဥ္ထဲက စဥ့္ရည္သုတ္ ေျမပန္းအုိးႀကီးမ်ား ျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ ပန္းအိုးႀကီးမ်ားမွန္သမွ်ကို တလုံးၿပီးတလုံး ဆက္တိုက္ ႐ိုက္ခြဲပစ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။
အျမစ္ေတြကို မင္းတို႔ခ်စ္တဲ့ေျမေပၚမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလွ်ာက္ခြင့္ ေပးလိုက္ၾကေပေတာ့ ခ်စ္ လွစြာေသာအပင္တို႔ေရ။ နီနီသည္ ေျမတူးဆြသည့္ ခရင္းခြတေခ်ာင္းကိုကိုင္လ်က္ မားမားႀကီးရပ္ ကာ ေျမအိုးပုံစံခြက္ထဲမွ ထြက္က်လာသည့္ အပင္ တို႔ကိုၾကည့္လိုက္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ္၍ ၾကည့္ လိုက္ႏွင့္ မ်က္လုံးအစုံက ဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္။
“ ေဟ့ေဟ့ နီနီ မင္းဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ၊ သြားပါၿပီ။ သြားပါၿပီကြာ။ မင္း ၊ မင္း …”
ဒါ ဦးေလးခင္၏အသံလား။ ေအာင္ေလး၏အသံလား။ …အို၊ ဘယ္သူ႔အသံေတြမွန္း နီနီမသိေတာ့။ ဘာသံကိုမွလည္း မၾကားေတာ့။ ပန္းအိုးေတြ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲကုန္ခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္ကို ခ်စ္သည့္ေကာင္ကေလးသည္ ပ်ဳိးခင္းကမၻာဥယ်ာဥ္ကုိ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာလာခဲ့ေလၿပီ။
ခင္လြန္း
၃ဝ၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂ဝဝ၄
(၂၀၀၄ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္)