အီၾကာေအာ္ ● “ကြီးဖြတ္၊ ကြီးေအာ္ႏွင့္ ခက္ေသးရြာမွ အာဖ်ံကြီးမ်ား”
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၇၊ ၂၀၁၆
ခက္ေသးရြာလယ္ေကာင္တြင္ ႏွပ္တြဲေလာင္းျဖင္႔ ဖိနပ္မပါ ကစားေနၾကေသာ ႂကြက္နီတိုု႔ ကေလးတသိုုက္က ဆိုုင္ကယ္ေမာင္း၍ ရြာလမ္းအတိုုင္း ဆိုုက္ေပးကာဝင္လာေသာ ဖြတ္ေလးကိုု ဝိုုင္း၍ အားေပးေနၾကေလသည္။
”ကြီးဖြတ္
ကြီးဖြတ္
ကြီးဖြတ္……”
ဖြတ္ကေလးအား ကေလးအုုပ္ႀကီးက ဝိုုင္းေနေလ၏။
ကေလးမ်ားကိုု က်ပ္ ၁၀၀၀ တန္တရြက္စီ ေပးလိုုက္ေသာအခါ ႂကြက္နီတိုု႔ကေလးတသိုုက္ ဝမ္းသာအားရယူၿပီး ေျပးထြက္သြားၾကေလေတာ႔သည္။
“ေဟး…၊ ဒါမွ ေက်ာ္တိုု႔ ကြီးဖြတ္ကြ”
ခက္ေသးရြာတြင္ကား ယုုန္ကန္ရပ္ကြက္ေခါင္းခ်ဳပ္“ကြီးဖ်ဳိး”ကိုု ေခၚတြင္ရာမွ “ကြီး” ဆိုုေသာ ဖြဘုုတ္စကားကား ေရပန္းစား ေလသည္။ ခက္ေသးရြာ၏ ထံုုးစံအတိုုင္း သူမ်ား ကြီး၍ ကိုုယ္လိုုက္ကြီးေသာသူမ်ားကား မ်ားလွေပသည္။ ခက္ေသးရြာ တရြာလံုုး ဟိုုနား “ကြီး” ဒီနား “ကြီး” ႏွင္႔ မကြီးသူ ေခတ္မမီသလိုု ျဖစ္ေနေပသည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ကြီးဖြတ္…၊ ဟာ မဟုုတ္ပါဘူးကြာ..၊ ဖြတ္ကေလး…၊ မင္းကလည္း သူမ်ား“ကြီး”လိုု႔ ကိုုယ္ “ကြီး” လုုပ္ရရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ မဟုုတ္လား”
“ဟုုတ္တာေပါ႔…၊ဆရာကြီး …၊အဲ..ဆရာေအာ္ေရ”
”ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး…၊ ငါ႔ကိုု ေတာ႔ လာမကြီးစမ္းပါနဲ႔ကြာ၊ စိတ္ပ်က္တယ္…၊ ကြီးေအာ္မဟုုတ္ပဲ….သူမ်ားေတြက ခြီးေအာ္ဆိုုရင္ ေခြးေအာ္သလိုု ျဖစ္သြားမွာေပါ႔ကြ…”
ေျပာမည့္သာေျပာရသည္။ ခက္ေသးရြာတရြာလံုုး လူတကာ ကြီးၾကေသာေခတ္တြင္ သူ႔ကိုုလည္း ကြီးသျဖင္႔ ခက္ေသးရြာ သားၿပီၿပီ ေက်နပ္သလိုုေတာ႔ စိတ္ကေလးက ျဖစ္သြားရသည္။
“ငါတိုု႔ေခတ္တုုန္းက “အာဖ်ံကြီး” ဆိုုတာ နာမည္ႀကီးကြ၊ မင္းတိုု႔ ကြီးဖ်ိဳးထက္ နာမည္ႀကီးတယ္”
အီၾကာေအာ္က သူ၏အႀကိဳက္ ဇာတ္ေကာင္ “အာဖ်ံကြီး”ကိုု သတိတရျဖင္႔ ေျပာလိုုက္ေလ၏။
“အဲဒါဆိုု ဆရာေအာ္တိုု႔ေခတ္ကတည္းက ကြီးခဲ႔တာကိုုး”
“ေအးေပါ႔က၊ တိုု႔က ကြီးခဲ႔တာ အႏွစ္ ၄၀ ေလက္ေတာင္ ရွိခဲ႔ေပါ႔”
ခက္ေသးရြာသားတိုု႔၏ ဆရာႀကီးလုုပ္တတ္ေသာအက်င္႔ မင္း ငယ္ပါေသးတယ္ကြာ ဟူေသာဂိုုက္ျဖင္႔ အီႀကာေအာ္က ေျပာလိုုက္ေလသည္။
“သူက ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ ေနခဲ႔တာလဲ”
ဖြတ္ကေလးက မယံုုတယံုုျဖင္႔ အီၾကာေအာ္ကိုု ေမးလိုုက္ေလသည္။
“ယုုန္ကန္ ရပ္ကြက္မွာပဲေပါ႔ကြ၊ အာဖ်ံကြီးေခတ္စားတုုန္းက မင္းတိုု႔ ကြီးဖ်ိဳးေတာင္ ႏွပ္တြဲေလာင္းပဲ ရွိဦးမယ္၊”
အီၾကာေအာ္က ခက္ေသးရြာသားမ်ား၏ ထံုုးစံအတိုုင္း မင္းတိုု႔ ငယ္ပါေသးတယ္ဆိုုေသာ ေလသံျဖင္႔ ရႊီးလိုုက္ေလသည္။
ဖြတ္ကေလးက မ်က္လံုုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ “ဟုုတ္လား” ဟုု ေမးလိုုက္သည္။
“ဒါနဲ႔…ဖြတ္ကေလးေရ…၊ မင္းၾကည္႔ရတာ ရက္ ၁၀၀ မတိုုင္ခင္ကနဲ႔ မတူေတာ႔ဘူး၊ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတယ္”
“ကြီးဖ်ဳိးတိုု႔၏ ခက္ေသးရြာ “ၾကက္ညႇာရက္တရာ စီမံကိန္း” အသံၾကားကာစက ဖြတ္ကေလးတေယာက္ အသံမထြက္ေတာ႔။ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးတြင္ ေဆးရံုုေပါက္ အေစာင္႔လုုပ္ေသာ ဖြတ္ကေလးခမ်ာ ရက္ ၁၀၀ စီမံကိန္းေၾကာင္႔ စားေပါက္ပိတ္ပါၿပီဆိုုကာ တမိႈင္မိႈင္ ျဖစ္လိုုက္ေသးသည္ မဟုုတ္ပါလား။
“ဒါကေတာ႔ ဆရာေအာ္ကလည္း၊ အေပၚက ဆီးသီးဗန္းေတြေမွာက္တဲ႔ကိစၥနဲ႔ ရႈပ္ေန ၾကတာကိုုး၊ ေအာက္ေျခမွာေတာ႔ ဒံုုရင္းပါပဲ၊ ပိုုေနျမဲ က်ားေနျမဲေပါ႔”
“မင္းတိုု႔ကေတာ႔ ခိုု ေနျမဲ၊ ဖြတ္ေနျမဲေပါ႔ကြာ ဖြတ္ကေလးရာ၊ မဟုုတ္ဘူးလား”
ဘယ္အစိုုးရလက္ထက္ျဖစ္ျဖစ္ “တက္သမွ်ရြာလူႀကီး တိုု႔အဘ၊ တိုု႔ကြီးကြီး” လုုပ္ၿပီး က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေနေသာ ခိုုနီတိုု႔လိုု ေၾကာင္ပါးမ်ားကိုု ၾကည္႔မရေသာ ေလသံျဖင္႔ အီၾကာေအာ္က အေငၚတူးလိုုက္ေလသည္။ ဘေျပာင္တိုု႔ေခတ္က ”အဘ၊ အဘ” ျဖင္႔ တဘတည္း ဘေနခဲ့ၾကေသာ ခိုုနီတိုု႔တသိုုက္ကား အေမပုုတိုု႔ ေခတ္တြင္ “တကြီးကြီး” ျဖစ္ေနေပေတာ႔သည္။
“ဟ…မင္းကိုုၾကည္႔ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကိုု ကြီးခံထားရပံုုပါလားဖြတ္ကေလးရဲ ႔…”
“မင္းေတာ႔ ေထာေနၿပီထင္တယ္”
မေပးစဘူး ႂကြက္နီတိုု႔ကိုု မုုန္႔ဖိုုးေပးေသာ ဖြတ္ကေလး၏ ဒီဇိုုင္နာေနကာမ်က္မွန္ႏွင္႔ တီရွပ္အသစ္တိုု႔္ကိုုၾကည့္ၿပီး အီၾကာေအာ္က မွတ္ခ်က္ခ်လိုုက္ေလသည္။
“အခုု ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးမွာ ေဆးအလကားမရေတာ႔လိုု႔ က်ဳပ္လည္း ထံုုးစံအတိုုင္း ေဆး အဝယ္ေတာ္ တာဝန္ယူရတယ္ေလ ဆရာေအာ္ရဲ ႔”
ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးတြင္ ေဆးရံုုအေစာင႔္ တာဝန္ထမ္းရင္း လူနာမ်ားကိုု ေဆးဝါး စားစရာ မ်ားကိုု ဝယ္ေပးရျခင္းဟူေသာ အလုုပ္ကိုု ဝံႀကီးတပါးလုုပ္ရသည္႔ ပံုုစံမ်ိဳးခ်ဳီးကာ ဂုုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားစြာျဖင္႔ ဖြတ္ကေလးက အီၾကာေအာ္ကိုု ေျပာလိုုက္ေလသည္။
“လူနာေတြက ဘယ္ရမလည္း က်ဳပ္ကိုု လာၿပီး ကြီးရတာေပါ႔…၊ ကြီးဖြတ္ဆိုု ယုုန္ကန္ ေဆးရံုုမွာ အကုုန္ၿပီးတယ္ေလ….ဟဲ ဟဲ ဟဲ”
ခက္ေသးရြာ၏ဓေလ႔အတိုုင္း ရြာသားဝန္ထမ္းမ်ား လုုပ္ပိုုင္ခြင္႔ေလးတခုုရလွ်င္ လုုပ္စားၾက ရၿပီး ရြာသားမ်ားကလည္း စိတ္ထည္းက အဆဲမ်ဳိးေပါင္းစံုုးျဖင္႔ ဆဲခ်င္ေသာ္လည္း အေပၚယံမွာကား ေဖာ္လန္ဖားရေပသည္။
ဘေျပာင္တိုု႔ဆင္း၍ အေမပုုတိုု႔ပါတီက ခက္ေသးရြာ အာဏာပိုုင္ျဖစ္လာေသာ္လည္း ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးတြင္မူကား ေအာက္ေျခတြင္ ေအာ္ေနၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘေျပာင္တိုု႔ ရြာလူႀကီးမ်ားအလုုပ္မွ မနားခင္က ခါေတာ္မီလုုပ္သြားေသာ ေဆးအလကားေပးကိစၥမ်ားကိုု အေမပုုတိုု႔က ေျဖရွင္းေပးေနရသည္ မဟုုတ္ပါလား။
“ေအးပါကြာ…၊ မင္းလည္း ကြီးႏိုုင္တုုန္း ကြီးလိုုက္ဦးေပါ႔…”
“တေန႔က ခိုုနီေတာင္ မၿငီးစဘူး လာၿငီးေနတယ္”
“ယုုန္ကန္ရြာလယ္ေကာင္က အထပ္ျမင္႔ေတြေဆာက္တာ ကြီးဖ်ဳိးတိုု႔က ရပ္ထားလိုု႔ ဒီေကာင္ ခိုုၿငီး ျငီးေနတာေလ”
“သူေဌးေတြက ၿငီးတာရွိေသးလား ဆရာေအာ္”
“သူတိုု႔က ပိုုၿငီးတတ္တယ္ေလကြာ..၊ ခိုုဆိုုေတာ႔လည္း နာမည္နဲ႔လုိုုက္ေအာင္ ၿငီးသေပါ႔”
“ယုုန္ကန္ခိုုေတြ သူေဌးေတြထိတာ ေကာင္းတာေပါ႔ ဆရာေအာ္”
“သူေဌးသေဘၤာေမွာက္တာ ကိစၥ မရွိဘူးကြ..၊ သူေတာင္းစား ခြက္ေပ်ာက္ေတာ႔ ဒုုကၡေရာက္တာေပါ႔”
“ဘယ္က သူေတာင္းစားက ခြက္ေပ်ာက္သြားတာလဲဗ်”
ဖြတ္ကေလးက အီၾကာေအာ္၏စကားကိုု နားမလည္၍ ေခါင္းကုုပ္ၿပီး ေမးလိုုက္ေလသည္။
“ဟေကာင္ရ…၊ သူေတာင္းစား ခြက္ေပ်ာက္ဆိုုတာ သာမာန္ဆင္းရဲသား လက္လုုပ္ လက္စားေတြ ေဆာက္လုုပ္ေရးလုုပ္ငန္း ေတြေတြ ရပ္သြားေတာ႔ ဝင္ေငြမရွိ၊ စားစရာ မရွိတာကိုု တင္စားၿပီး ေျပာတာကြ”
ထိုုစဥ္အခါတြင္ မီးဖိုုေခ်ာင္မွ ထြက္လာေသာ ေဒၚအြန္ေမးက…
“ကိုုေအာ္…၊ ရွင္တိုု႔ “ကြီးေတြ ကြက္ေတြ…. ခြီးေတြ ခြက္ေတြ…. လုုပ္မေနနဲ႔ဦး၊ ေဆာက္လုုပ္ေရးေတြ ရပ္ရပ္၊ မရပ္ရပ္…. ေတာ့ ဗိုုက္ပူပူက ရပ္တာမဟုုတ္ဘူးဆိုုေတာ႔အခုု ရြာမွာမိုုးတြင္း ေရႀကီးလိုု႔ ဆန္ေတြ ဆီေတြ ျပတ္လိမ္႔မယ္၊ အိမ္မွာလည္း သိပ္မရွိေတာ႔ဘူး၊ ကိုုခိုုနီ႔ဆိုုင္မွာ ထံုုးစံအတိုုင္း အေႂကြးသြားဆြဲေပးပါဦး”
ထိုုအခါတြင္ အီၾကာေအာ္လည္း စိတ္ထဲမွ “ဘာမွမဆိုုင္ပဲ ငါ႔ဗိုုက္ပဲ လာတိုုက္ခိုုက္ေနတယ္” ဟုုေတြးကာ ပါးစပ္မွ…
“ေအးပါကြာ…၊ငါ သြားလိုုက္ပါ႔မယ္” ဟုု ေျပာလိုုက္ေလသည္။
ဖြတ္ကေလးလည္း သူ႔ဆရာ အီၾကာေအာ္တေယာက္ ထံုုးစံအတိုုင္း အေျခအေနမဟန္ ေတာ့သည္ကိုသေဘာေပါက္ သည္ေၾကာင္႔ “ဆရာကီြး..အဲ ဆရာေအာ္ေရ…၊က်ဳပ္ အလုုပ္ကေလးရွိလိုု႔ သြားလိုုက္ပါဦးမယ္” ဟုု ဆိုုကာ သူလည္း မာလကြီးသြားႏိုုင္သည္ဟုုေတြးမိ၍ ခက္ေသးရြာလယ္ေကာင္သိုု႔ အျမန္ေဂ်ာင္း ေလေတာ႔သတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
အီၾကာေအာ္