ထြန္းဝင္းၿငိမ္း - အေရးေတာ္ပုံ၊ ဂဠဳန္နီသတင္းစဥ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္

၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာ့ေရနံ ေကာ္ပုိေရးရွင္းမွာ အငယ္တန္း စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာဘဝနဲ႔ ဝန္ထမ္းသပိတ္ေမွာက္ခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လကုန္ခါနီးမွာ အကုိႀကီးျဖစ္ သူ ပန္းခ်ီကုိၿငိမ္းဦးက အေရးေပၚေခၚတာနဲ႔ သပိတ္အဖြဲ႔နဲ႔ ညိႇႏႈိင္းၿပီး မႏၲေလးကုိ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဂဠဳန္နီသတင္းစဥ္
မႏၲေလးေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ အကိုျဖစ္သူ ပန္းခ်ီကိုၿငိမ္းဦးက ပန္းခ်ီ ကိုစစ္ၿငိမ္းေအးရဲ႕ ၈၂ လမ္း၊ ၃၅ လမ္းနဲ႔ ၃၄ လမ္းၾကားမွာရွိတဲ့အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေရာက္ေတာ့မွ ဆရာသမားေတြက ဂဠဳန္နီစာေစာင္ ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္ဆုိတာ သိရတယ္။ ဂဠဳန္နီစာေစာင္ကုိ ဂဠဳန္နီဆရာေတာ္ ဦးကာဝိယ အမွဴးထားၿပီး ဆရာေတာ္ဦးသုႏၵရက တာဝန္ခံထုတ္တာပါ။ စာေစာင္အတြက္ ေငြထုတ္ေပးတာက ၂၉ လမ္းနဲ႔ ၈၃ လမ္းေဒါင့္မွာ သံုးရာသီ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ပါ။ အာရ္အိုင္တီေက်ာင္းသားေဟာင္းလို႔ သိရတယ္။ သူက စာလည္းေရးတယ္။ သူ႔ကေလာင္အမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ေနာက္ထပ္ ပင္တုိင္ဝိုင္းေတာ္သားတေယာက္ကေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးပါ။ ဘုရားႀကီး အေရွ႕ ၄၅ တာကြင္း ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေနဝင္းေရာင္စံု ပံုႏွိပ္တုိက္က။ သူက ဂဠဳန္နီ စည္း႐ံုးေရးမွဴးတေယာက္အျဖစ္ ထင္ရွားပါတယ္။ စာလည္းေရးတယ္။ ဆရာဝန္တဦးလည္း ျဖစ္တယ္။

ပန္းခ်ီကိုစစ္ၿငိမ္းေအး ဦးေဆာင္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာပဲ ဂဠဳန္နီစာေစာင္ထုတ္ေဝေရး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾက တယ္။ ဂဠဳန္နီလိုဂို၊ စာလံုးနဲ႔စာေစာင္အျပင္ အဆင္ေတြက ကိုစစ္ၿငိမ္းေအးဒီဇိုင္းထုတ္တာပါ။ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဖြဲ႔ထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ပင္တုိင္ဝိုင္းေတာ္သားေတြက ကိုစစ္ၿငိမ္းေအး၊ ကိုၿငိမ္းဦး၊ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ ဦး၊ ဓာတ္ပံုေရႊကမၻာေမာင္ေ မာင္ႀကီးန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ္တိုင္ သတင္းေရး၊ သတင္းလိုက္၊ သတင္းေခါင္းေတြ တပ္ခဲ့ရပါတယ္။ နီးစပ္ရာ ဆရာေတြဆီမွာ သတင္းေဆာင္းပါးေတြေတာင္းခဲ့ၾကၿပီး ဂဠဳန္နီကို ပံုေဖာ္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဂဠဳန္နီစာေစာင္က Legal ေခါက္ခ်ိဳးဆုိက္ ၈ မ်က္ႏွာပါပါတယ္။ ဝူဖရီ စကၠဴေပၚမွာ အျဖဴ၊ အမည္း တစ္ေရာင္ ထဲ ေအာ့ဖ္စက္႐ိုက္ၿပီး စက္တင္ဘာလဆန္းကစၿပီး တရက္ျခားတႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ေရာင္းေစ်း က ႏွစ္က်ပ္ပါ။ တစ္က်ပ္ခြဲနဲ႔ျဖန္႔တယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြန္ပ်ဴတာ စာစီစာ႐ိုက္ Layout ေတြ မေပၚေသးေတာ့၊ Art Card ေပၚမွာ ဓာတ္ပံုေတြကပ္၊ လက္ေရးစာလံုးနဲ႔ေရး ဖလင္႐ိုက္ ၿပီး ေအာ့ဖ္စက္ ပို႔ေပးရ တယ္။ ေအာ့ဖ္စက္တုိက္က ၈၂ လမ္းနဲ႔ ၄၅ ဗထူးလမ္းေထာင့္ ေခတ္ေက်ာင္းသားကြမ္းယာ ဆုိင္နား ေအာင္သိန္းသိန္းေက်ာ္မွာ ရုိက္ပါတယ္။ ပုိင္ရွင္က ကဗ်ာဆရာဦးၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ညီမေတာ္ပါ တယ္။ စာေစာင္တခုရဲ႕စာမူကေန ထုတ္လုပ္ေရးအထိ တာဝန္ယူေပးရတယ္ဆုိပါေတာ့။

ေအာ့ဖ္စက္က ထြက္လာတဲ့စာေစာင္ကို ဂဠဳနီအဖြဲ႔ရဲ႕ဆရာေတာ္တပါးက တာဝန္ခံၿပီး ျဖန္႔ခ်ိပါတယ္။ စာေစာင္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြကလည္း ဂဠဳန္နီ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ရံပံုေငြပါပဲ။ ဆရာ ကုိစစ္ၿငိမ္းေအး ဦးေဆာင္တဲ့ ထုတ္လုပ္ေရးအဖြဲ႔က အႏုပညာ၊ ႏိုင္ငံေရးစိတ္နဲ႔ ဂဠဳန္နီသတင္းစဥ္ကို ကူညီခဲ့ၾကတာပါ။ စာေစာင္ထုတ္ခဲ့တဲ့ကာလမွာ သတ္မွတ္အခေၾကးေငြနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းစား၊ လက္ဖက္ ရည္ ေသာက္စတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြကို သံုးရာသီပိုင္ရွင္ ကိုေမာင္ေမာင္က စိုက္ထုတ္ အကုန္က်ခံ တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဂဠဳန္နီဆရာေတာ္ ဦးကာဝိယရဲ႕တရားပြဲေတြကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚအႏွံ႔နဲ႔ မတၱရာ၊ ေက်ာက္ဆည္၊ သဲေတာ၊ ဝမ္းတြင္း၊ သာစည္၊ ပ်ဥ္းမနားေဒသေတြအထိ နယ္လွည့္ၿပီး မဆလဆန္႔က်င္ေရး တရားေတြေဟာခဲ့ တာ ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု က သေဘာက်ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ ဂဠဳန္နီ သပိတ္အဖြဲ႔(ဂဠဳန္နီစစ္ေၾကာင္း) ဟာ အဖြဲ႔ဝင္အင္အား ၁ သိန္းခြဲေလာက္ထိ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ လုိၾသဇာေတြေၾကာင့္ အဲဒီကာလက ဂဠဳန္နီစာေစာင္ဟာ အထက္ဗမာျပည္မွာေတာ့ အေတာ္ ''ေပါက္''ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က မႏၲေလးမွာ အေစာဆံုး စာေစာင္ထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့အထဲမွာ ရွစ္ေလးလံုးသတင္းစာ၊ ဧရာဝတီ၊ ေအာင္ဆန္းၾကယ္နီ၊ အိမ္ေတာ္ရာ၊ တပ္ဦး စတဲ့သတင္းစာေစာင္ေတြပါမယ္ထင္ပါတယ္။ မႏၲေလးၿမဳိ႕မွာ သတင္းစာေစာင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ထြက္ခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္မိပါ တယ္။ အဲဒီကာလက စာေစာင္ေတြရဲ႕ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းက တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါပဲ။ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြအေပၚအလုိက္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဖ်က္ သိမ္းေရး၊ မဆလစစ္အစိုးရ ျပဳတ္က်ေရး၊ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး စတဲ့အာလုပ္ ေႂကြးေၾကာ္ သံေတြ ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးက ရန္ကုန္ဗဟုိျပဳ အေနအထားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ စာေစာင္ေတြက ရန္ကုန္ သတင္းကို ပဲဦးစားေပးေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္သတင္းကို ေရဒီယို အသံလႈိင္းေတြ၊ တယ္လီဖုန္းေတြက တဆင့္ ရယူၾကရပါတယ္။

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ကာလရဲ႕စာေစာင္ေတြမွာ အဓိက ႏုိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္ မေပ်ာက္ေအာင္၊ စာနယ္ဇင္း က်င့္ဝတ္ေတြသတိျပဳမိေအာင္ အေတြ႕အႀကံဳ ရွိသူေတြက မီဒီယာ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ေျပာခဲ့ၾက သလုိ အထက္ ဗမာျပည္မွာေတာ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာ မႏၲေလး ၿမိဳ႕နယ္လံုးဆုိင္ရာ အေထြေထြသပိတ္ တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က သတင္းစာညီလာခံ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီညီလာခံကေန သတင္းစာေစာင္ေတြအေနနဲ႔ မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်ေရးကို အဓိကထား လႈံ႔ေဆာ္ေရးသားၾကရန္၊ လူသတ္ေခါင္းျဖတ္ စတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုသတင္းမ်ားကို ဦးစားေပးေဖာ္ျပေနမႈ မ်ားမျပဳလုပ္ၾကရန္နဲ႔ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း၊ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားအခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္သည့္ အေရးအသားမ်ား ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရန္ စသည္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာကိုမွတ္မိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက စာေစာင္ေတြမွာ သတင္းေရးသားခဲ့ၾကသူေတြက နာမည္မခံဘဲ ေရးၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာအခ်ဳိ႕က နာမည္ရင္းနဲ႔ေရးတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ဆိုတာကိုလည္း အမည္ေဖာ္ျပတာမ်ဳိး နည္းပါတယ္။ မႏၲေလးက ရွစ္ေလးလံုးသတင္းစာကို လူထုတိုက္ကထုတ္ၿပီး၊ ညီပုေလး၊ ဝင္းစည္သူ၊ ဆူးငွက္၊ ေက်ာ္ရင္ျမင့္၊ ခင္ခင္ထူးစတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ဝိုင္းေရးၾကတာပါ။ လူထုေဒၚအမာ ကိုယ္တိုင္ တည္းျဖတ္ ေပးတာလို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သတင္းစာအပီသဆံုးနဲ႔ စနစ္က်တဲ့စာေစာင္တခု ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ျမင္မိ ပါတယ္။

ဧရာဝတီစာေစာင္ကိုလုပ္ခဲ့တာ စာေရးဆရာခင္ေအာင္ဝင့္နဲ႔ ကာတြန္းခင္ေမာင္တင့္တို႔ပါ။ လမ္းသစ္စာေစာင္မွာ အဖုံးဒီဇုိင္းလုပ္ၿပီး အူဇီ၊ ဇကေလး စတဲ့ ကေလာင္နာမည္ေတြနဲ႔ ဧရာဝတီနဲ႔ အျခားစာေစာင္ေတြမွာ ကာတြန္းေရးခဲ့သူက ပန္းခ်ီဒီဇုိင္းစိုးဝင္းၿငိမ္းပါ။

ဂဠဳန္နီစာေစာင္က ရွစ္ေလးလံုးေန႔မွာ လူထုကို လႈ႔ံေဆာ္ထားတဲ့ကဗ်ာရွည္ႀကီးတပုဒ္ ျဖန္႔ေဝခဲ့ တယ္။ အဖြင့္ပုဒ္မွာ အခုလုိေဖာ္ျပထားတယ္။ ''သူခုိုးဓားျပလုိ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့၊ အစိုးရကို မေထာက္ခံလိုတာေၾကာင့္၊ ျပည္ျမန္မာေကာင္းစားေစမႈအတြက္၊ ညီညာစြာ ေက်ာင္းသား ေတြစုၿပီး၊ အံတုဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္''လို႔ စပ္ဆိုခဲ့ကာ ''ရာဇပလႅင္ တစ္ေသာင္းတန္မွာ၊ အာဏာရွင္ ေလ်ာင္းစံေနသေရြ႕၊ ျမန္မာတခြင္ ေကာင္းရန္မျမင္သမို႔၊ ေဒါင္းအလံ ဂဠဳန္အလံထူလို႔၊ ဘုံရန္သူ စိန္လြင္ကိုလ၊ ပုန္ကန္ရန္ အခ်ိန္ျမင္ၿပီမို႔၊ အိမ္အျပင္သုိ႔ အားလံုးထြက္၊ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခ်ီတက္ၾကပါစို႔''ဆိုၿပီး နိဂံုးပိုဒ္မွာေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီကဗ်ာကို ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၿပီး၊ ပန္းခ်ီကိုၿငိမ္းဦးရဲ႕သ႐ုပ္ေဖာ္နဲ႔ ျဖန္႔ခဲ့တာလို႔ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဂဠဳန္နီကို မႏၲေလးက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အထက္ဗမာျပည္ဓာတ္ပံုအသင္းက ဓာတ္ပံုဆရာေတြ ဝိုင္းဝန္း ပံ့ပိုးခဲ့ၾကတာပါ။ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ဗဒင္းဦးေမာင္ေမာင္၊ လမင္းတရာအၿငိမ့္ပိုင္ရွင္ ဆရာေမာင္ျမတ္မႈိင္းက မႈိင္းသူရ ကေလာင္နဲ႔႔ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးေပးတာမွတ္မိပါတယ္။

မီဒီယာရဲ႕တြန္းအား
ဒီအျဖစ္ေတြႀကံဳခဲ့ရတာ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ 

ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ ျပည္သူ႔မီဒီယာသမားေတြဟာ အေရးေတာ္ပံုရဲ႕ တြန္းအားတရပ္အျဖစ္ တာဝန္ေၾကခဲ့ၾကတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး အင္အားသံုးအၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ဖမ္းဆီးေနခ်ိန္မွာေတာင္ မႏၲေလး မစိုးရိမ္တိုက္က ဆရာေတာ္ေတြ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ဥတၱမဂ်ာနယ္၊ အထက္ ဗကသကထုတ္တဲ့ ဗဟိန္းဂ်ာနယ္၊ မီးဒုတ္ သတင္းစာ၊ ျပည္သူ႔အာဏာ စတဲ့ စာေစာင္ေတြကို ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုအသီးသီးက လူထုကုိဆက္လက္ထုတ္ေ၀ၿပီး လူထုကုိ မျပတ္လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို အင္အားသုံး ၿဖိဳခြင္းခဲ့ေပမယ့္ ရွစ္ေလးလံုး စိတ္ဓာတ္ဟာ အခုအခ်ိန္ထိ ေပ်ာက္ကြယ္မသြား ခဲ့ပါဘူး။ ျပည္သူတရပ္လံုး ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး၊ စစ္မွန္တဲ့ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးကို ရာႏႈန္းျပည့္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ ခရီးဟာ မၿပီးဆံုးေသးဘူးလု႔ိေျပာခ်င္ ပါတယ္။

အဲဒီခရီးဟာ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီေရးသမိုင္းျဖစ္စဥ္ပါပဲ။ သမုိင္းကို ျပည္သူေတြကသာ ေရးၾက စၿမဲပါ။ ျပည္သူေတြအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္သူ တိုင္းကို ျပည္သူလူထုႀကီးက ေခါင္းေပၚရြက္၊ ပခံုးနဲ႔ ထမ္းထား ၾကပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူ႔အက်ဳီးကို ဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြကုိေတာ့ လူထုက ခ်နင္းသြားၾကလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဂဠဳန္နီစာေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ ဦးရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေဖာ္ျပရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ လိုက္ပါရေစ။

စစ္တပ္
ျပည္သူကို ခ်စ္တတ္သလား
ႀကိဳက္ပီ ႀကိဳ၏။
စစ္တပ္
ျပည္သူကို ပစ္သတ္မလား
တုိက္မည္ အလိုမရွိ။

ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
၁.ဂ.၂ဝ၁၃

-ထြန္းဝင္းၿငိမ္း၏ ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွ ကူူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
(သစ္ခက္သံလြင္)