ေမာင္ေမာင္စိုုး - ၂၁ ရာစုပင္လုံႏွင့္ မိုင္ဂ်ာယာန္မ်က္ႏွာစုံညီအစည္းအေဝး - အပိုင္း ၄

(မိုုးမခ) ၾသဂုုတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၆

ဖက္ဒရယ္တြင္အေျခခံရမည့္မူမ်ား
မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံ ဒုတိယေန႔တြင္ ေဆြးေႏြးသည့္ အေၾကာင္းအရာမွ ဖက္ဒရယ္စနစ္တြင္ အေျခခံသင့္သည့္မူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုစာတမ္းႏွင့္ဆက္စပ္ကိုးကားရန္ ညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား မ်ားဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ UNFC ၏ ဖက္ဒရယ္ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း ေရးဆြဲေရးႏွင့္ ညိႇႏႈိင္းေရး ေကာ္မတီ FCDCC ( Fedral Constitution Drafting and Coordination Committee ) မွ ေရးဆြဲထားေသာ "ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ဒုတိယမူၾကမ္း ( 12/2/2008 ) ႏွင့္ ၎ မူၾကမ္းကို UNFC သုေတသနႏွင့္ ဥပေဒေရးရာဌာနမွ မြမ္းမံျဖည့္စြက္ ထားေသာ ဒုတိယမူၾကမ္း ( 12/7/2016 ) စာအုပ္ ၂ အုပ္အားလည္း ကိုးကားရန္အတြက္ ျဖန္႔ေဝသည္။

သုိ႔ေသာ္ ညီလာခံ၌ ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳ ၾကသည္မွာ ဖက္ဒရယ္စနစ္တြင္ အေျခခံသင့္သည့္ မူ ၈ ခ်က္ သာ ျဖစ္သည္။ ဆက္စပ္္ကိုးကားရန္ေပးထားေသာ စာအုပ္ ၂ အုပ္အား ေဆြးေႏြးျခင္း အတည္ျပဳခ့ဲျခင္း မရွိခ့ဲေပ။

မိုင္ဂ်ာယာန္၏ ဖက္ဒရယ္မူ
မိုင္ဂ်ာယာန္တြင္ ထပ္မံအတည္ျပဳခဲ့၍ မိုင္ဂ်ာယာန္၏ ဖက္ဒ ရယ္မူဟုဆိုရမည့္ အခ်က္မ်ားမွာ ေအာက္ပါအခ်က္ ၈ ခ်က္ ျဖစ္သည္။

၁။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ( Sovereign power )

ျပည္ေထာင္စု၏အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ လူထုထံမွ ဆင္းသက္ရမည္။
အာဏာ ၃ ရပ္အား ခြဲေဝက်င့္သုံးရမည္။ လူထုဆႏၵခံယူပြဲမ်ားျဖင့္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိရမည္။

၂။ တန္းတူေရး (Equality )

တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတိုင္း တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ရွိရမည္။

၃။ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ( Self - determination )

တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတိုင္းသည္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမႈေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ စသည့္ ကဏၰ အသီးသီးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အဝရွိရမည္။

၄။ စစ္မွန္ေသာဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူ

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အဝရွိေသာ ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းရမည္။ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္တြင္ အာဏာတူလႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ျဖစ္ေသာ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ( အထက္လႊတ္ေတာ္) ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ( ေအာက္လႊတ္ေတာ္) တို႔အား ထားရွိရမည္။

၅။ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ား၏အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ျခင္း
( Ethnic minority right )

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို အျပည့္အဝ ကာကြယ္ျပ႒ာန္းေပးရမည္။

၆။ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရး၊ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ က်ား/မဆိုင္ရာတန္းတူညီမွ်မႈ ( Democracy, Human Rights and Gendar Equality )

ဘာသာေရးအယူဝါဒ အသားအေရာင္ လိင္ကြဲျပားမႈကိုအေျခခံေသာ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမရွိေစဘဲ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ျပ႒ာန္းေပးရမည္။

၇။ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီ ( Multi-party Democracy system )

လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုေပါင္းေနထိုင္၍ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံက စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တြင္ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သုံးရမည္။

၈။ ဘာသာေရးကို အေျခမခံေသာႏိုင္ငံ( Secular State ) ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဘာသာေရးေရာစပ္ျခင္း မရွိေစဘဲ ဘာသာေရးကို အေျခမခံေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ရမည္။

အထက္ပါ ၈ ခ်က္အား ယခင္ညီလာခံမ်ားကလည္းေဆြးေႏြးလာခ့ဲၿပီး ယခု မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံတြင္ ထပ္ဆင့္ အတည္ျပဳသည့္ မူ ၈ ခ်က္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎မူ ၈ ခ်က္မွာလည္း မူၾကမ္းအဆင့္ တြင္ပင္ ရွိေနေသးၿပီး ထပ္မံျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ရန္ လိုအပ္ေနေသးသည္။ ၎ မူ ၈ ခ်က္တြင္ အဓိက ကြဲလြဲမႈရွိသည္မွာ အခ်က္ ၄ ျဖစ္ေသာ စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ သည္။

အမ်ဳိးသားျပည္နယ္မူႏွင့္ ရွမ္းမူ
အဆိုပါ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူႏွင့္ ပတ္သက္၍ FCDCC မွ တင္ျပသည့္မူမွာ အမ်ဳိးသား ျပည္နယ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းေရး ( ၁၂ ျပည္နယ္)ေရးျဖစ္သည္။ ၎မူအား UNFC မွ တေလွ်ာက္လုံး ရပ္ခံလာသည့္မူအျဖစ္ အဓိကKNU မွ ရပ္ခံတင္ျပသည္။ ၎မူအရ ဗမာအမ်ဳိးသားျပည္နယ္အျပင္ က်န္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ေရာေထြးေနေသာ ဥပမာ ဧရာဝတီတိုင္း တနသၤာရီတို႔အား အမ်ဳိးသား မ်ားျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းေရးျဖစ္သည္။

၎ႏွင့္ကြဲလြဲသည့္အျခားမူတခုမွာ ရွမ္းမူေခၚေတာင္ႀကီးမူေခၚ ၈ ျပည္နယ္မူ ျဖစ္သည္။ ဖဆပလေခတ္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဇြန္ ၈ ရက္မွ ၁၆ ရက္အထိ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၌ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးညီလာခံ တရပ္ က်င္းပခ့ဲသည္။ ၎ညီလာခံ၌ ကခ်င္ ၂၆ ဦး၊ ကရင္ ၂၇ ဦး၊ ကရင္နီ ၂၀ ဦး၊ ခ်င္း ၅ ဦး၊
မြန္ ၁၃ ဦး၊ ရွမ္း ၁၃၀ ဦး၊ ရခိုင္ ၅ ဦး၊ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား စုစုေပါင္း ၂၂၆ ဦး ေလ့လာသူ ၁၀၄ ဦး စုစုေပါင္း ၃၃၀ ဦး တက္ေရာက္ခ့ဲၾကသည္။ ၎အစည္းအေဝးမွ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအား ဗမာျပည္နယ္တခုအပါ ၈ ျပည္နယ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မိုင္ဂ်ာယာန္တြင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူႏွင့္ပတ္သက္၍ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အျပည့္အဝ ရွိေသာ ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္ရမည္ဆိုသည့္အေျခခံေပၚတြင္ ျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းပုံႏွင့္ ကြဲလြဲသည့္ မတူသည့္ အျမင္ရွိေနဆဲ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းဆဲ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ဗမာျပည္နယ္ျပႆနာ
အဆိုပါ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ မူ ၂ ရပ္ကြဲလြဲေနေသာ္လည္း တူညီေသာ အခ်က္တခု ဗမာျပည္နယ္ဖြဲ့စည္းေရးျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ဗမာျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းေရးျပႆနာမွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၃/၂၄ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဂ်ဴဗလီခန္းမတြင္က်င္းပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးစီးကာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားပါတက္ေရာက္သည့္ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ ဖဆပလပဏာမညီလာခံက သေဘာတူခ်မွတ္ထားသည့္ အခ်က္မ်ားေပၚမွဆင္းသက္လာပုံရသည္။ ထိုညီလာခံက ေအာက္ပါ အတိုင္း သေဘာတူခ်မွတ္ခ့ဲသည္။

"အခန္း ၁ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပုံ
( ၁ ) ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ကို လြတ္လပ္ေသာအခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ သမၼတႏိုင္ငံဟု ေၾကညာရမည္။
( ၂ ) ဆိုခ့ဲျပီးေသာ လြတ္လပ္ျပီးေသာ အခ် ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္သမၼတႏိုင္ငံတြင္

က။ ။

၁။ ဗမာျပည္ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ကအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဗမာျပည္မ
၂။ ဟုမၼလင္းခရိုင္ခြဲ
၃။ ဆင္ကလိန္ခႏီၲး
၄။ ေသာင္သြပ္
၅။ ဆြမၸရာနယ္ပယ္
၆။ နာဂေတာင္တန္းမ်ား
၇။ သံလြင္ခရိုင္
၈။ ကန္ပက္လက္ခရိုင္ခြဲ
၉။ ရခိုင္ေတာင္တန္းဟုေခၚေဝၚေသာေဒသမ်ား
ခ။ ။ ကိုးခန္းႏွင့္ေမာင္းပိုင္တို႔အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္းျပည္ေထာင္စု
ဂ။ ။ ကရင္နီျပည္နယ္မ်ား
ဃ။ ။ ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ား
င။ ။ ကန္ပက္လက္မပါေသာ ခ်င္းေတာင္တန္းခရိုင္တို႔ပါဝင္ရမည္ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ "

ဤသုိ႔ ဗမာျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းတင္ျပခ်က္သည္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ ၂၁ ရာစုပင္လုံတြင္ တင္ျပရန္ ရည္ရြယ္ထားသည့္ စဥ္းစားခ်က္အျဖစ္မွတ္ယူရဖြယ္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားဖက္မွ စဥ္းစားခ်က္သည္ ျပည္နယ္မ်ားေပါင္းစုသည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုပုံစံမ်ဳိးထက္ သမၼတႏိုင္ငံ
မ်ားေပါင္းစုသည့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံပုံစံမ်ဳိးႏြယ္သည္ဟု ယူဆရပါသည္။

အာဏာတူလႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ျပႆနာ
အခ်က္ ၄ ျဖစ္ေသာစစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္မူျပသနာတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ ေဖာျပသည္မွာ အာဏာတူ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ထားရွိေရးျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လႊတ္ေတာ္တရပ္က အတည္ျပဳ ေသာ္လည္း အျခားလႊတ္ေတာ္တရပ္က အတည္မျပဳပါက ၎ဥပေဒ အသက္မဝင္ႏိုင္သည့္ အာဏာတူ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္စလုံးမွ သီးျခားစီ အတည္ျပဳ မွသာ မည္သည့္ဥပေဒမဆို အသက္ဝင္ေစမည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။

အဆိုပါအဓိပၸာယ္အရ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ဟူ၍ စုေပါင္းထားသည့္လႊတ္ေတာ္မထားရွိေရး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ဥပေဒမ်ားကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ျပ႒ာန္းေပးရမည္ဟုဆိုထားရာ ရွင္းလင္းမႈမရွိေပ။ ထိ႔ုျပင္ အခ်ဳိ႕ဥပေဒကို အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္( အထက္လႊတ္ေတာ္ ) ကျပ႒ာန္းရမည္ဟု အခ်ဳိ႕အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားတြင္ ညႊန္းဆိုျပန္ရာ အာဏာတူ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ ဟူသည့္ ဆိုသည့္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ပ်က္ျပယ္ျပန္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ လက္ရွိေဆြးေႏြးသုံးသပ္ခ်က္မွ်ႏွင့္ မၿပီးျပတ္ေသးဟု ဆိုရေပမည္။ ထုိ႔ျပင္ ၂၁ ရာစုပင္လုံတြင္လည္း ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအား ကာကြယ္ရပ္ခံမည့္ ျမန္မာစစ္ဖက္ႏွင့္ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးရမည့္ကိစၥရပ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ျပႆနာ၏ဇစ္ျမစ္
အဆိုပါ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူတြင္ ေဆြးေႏြးေနဆဲျဖစ္သည့္ ဗမာျပည္နယ္ျပႆနာသည္၎ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ ျပႆနာသည္၎ အျငင္းပြားဖြယ္ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားမွ ၎အေၾကာင္းရာတင္ျပလာျခင္း၏ဇစ္ျမစ္မွာ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္ မ်ား၏အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္လိုသည့္အေျခခံေပၚမွ စဥ္းစားျခင္းျဖစ္သည္။

လက္ရွိအေျခခံဥပေဒအရ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ားအေနႏွင့္ ျပည္မပါတီမ်ား၏အမတ္အေရအတြက္ကို မယွဥ္ႏိုင္ရာတိုင္းရင္းသားအေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ လႊတ္ေတာ္တြင္ အမ်ားစုေနရာရွိေနေသာ ျပည္မပါတီမ်ား( ဗမာပါတီမ်ား) ၏မဲအမ်ားစုျဖင့္ ဆံုးျဖတ္မႈ ကို လိုက္နာေနရသည့္ အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုသည္က အဓိကျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ရသည္။ ထို႔ျပင္ ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ပါ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ေပါင္းပါက လႊတ္ေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားတိ႔ုမဲသည္ ျပည္မပါတီမ်ား၏မဲကို မႏိုင္ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပည္မပါတီမ်ား၏ သေဘာထား ကိုသာ နာခံေနရမည့္အေျခအေနကို တိုင္းရင္းသားတို႔ လိုလားၾကျခင္းမရွိသည္က ျပႆနာ၏ ဇစ္ျမစ္ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ျပႆနာ၏ဇစ္ျမစ္ျဖစ္ေသာ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ စီမံခန့္ခြဲခြင့္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား အခြင့္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္၏အခန္း က႑ကို မွန္ကန္စြာကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးသည္ ၂၁ ရာစုပင္လုံ၏အေရးပါသည့္ ေသာ့ခ်က္
က်သည့္ ျပႆနာျဖစ္လာဖြယ္ရွိသည္ဟု သုံးသပ္ရေပသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စိုး )