စုိးလြင္ (၂၁၁) (၀မ္ခ) ● ကမာၻ႔အက်ယ္ဆုံး ေခါင္းေလလား
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ၀ လ မ္ း မ် ာ း)
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ၀ လ မ္ း မ် ာ း)
(မုိးမခ/ သစ္ခက္သံလြင္) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
=======
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾက တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္ (၀မ္ခ) (၂၁၁)
=======
ဒီတိုက္ပြဲမျဖစ္ခင္မွာ စခန္းတြင္းမွာရွိေနတဲ့ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ရခိုင္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို K.N.U က ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္း က အစည္းအေ၀း ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူရွင္းျပတာက….တို႔စခန္းကို ရန္သူက ေရွ႕ေနာက္ညႇပ္ၿပီး၀င္တိုက္တဲ့အခါ တို႔မွာ ထြက္ေပါက္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္အခုကထဲက စခန္းကိုဆုတ္ခြာမလား.. အေသခံ တိုက္မလားေမးေတာ့…အားလုံးက တူညီတဲ့အေျဖေပးလိုက္ၾကတယ္.. အေသခံ တိုက္မယ္လို႔….
၀မ္ခ (သစ္) စခန္းကို သမရိုးက်နည္းနဲ႔တိုက္လို႔မရလို ရန္သူဟာ တမ်ဳိးၾကံျပန္ပါၿပီ။
ဒီတခါေတာ့ ျမန္မာဘက္ကမ္းကေရာ ထိုင္းဘက္ကမ္းကေရာ နွစ္ဖက္ညႇပ္ၿပီးတိုက္ဖို႔ၾကံတာပါ။ ဒီလို ၀င္တိုက္ဖို႔အတြက္ ထိုင္းအစိုးရထံခြင့္ေတာင္းရာမွာ ထိုင္းနယ္ေျမထဲကို ၂၄ နာရီ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာအစိုးရကို ၀င္ခြင့္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ၾကားျဖတ္စက္ေတြကတဆင့္ ဒီသတင္းကိုၾကား တဲ့ K.N.U ကလည္း သူတို႔ကိုလည္း ထိုင္းနယ္ေျမ အတြင္း ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳဖို႔ေတာင္းဆိုတဲ့အခါမွာ..၂၄ နာရီ ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳေၾကာင္း ထိုင္းအစိုးရမွ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမန္မာစစ္တပ္ ထိုင္းဘက္ကမ္း မ၀င္ေရာက္ခင္ မွာ K.N.U က သူ႔ရဲ႕တပ္တခ်ိဳ႕ကို ထိုင္းဘက္ကမ္းကို ပို႔ထားလိုက္ပါၿပီ။
ဒီလိုက်ေနာ္တို႔စခန္းကိုတိုက္ဖို႔အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့တပတ္ေလာက္ကထဲက လက္နက္ႀကီးကို ရန္သူက ဆက္တိုက္ပစ္ေန တာပါ။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြလည္း အျပင္ကိုထြက္လို႔မရဘဲ ဘန္ကာထဲမွာပဲ ခ်က္စားေန ရပါတယ္။ အိမ္သာတက္ခ်င္ တာေတာင္ ဘန္ကာထဲမွာပဲ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲပါထဲ့၊ ၿပီးရင္ ေသာင္ ရင္းျမစ္ထဲ လႊင့္ပစ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕လည္း ဘန္ကာထဲမွာ သြားမတတ္လို႔အသက္စြန္႔ၿပီး ဝါးရုံၾကားမွာသြားရတယ္။
ညေလးနည္းနည္းေမွာင္တာနဲ႔ ျမန္မာဘက္ကမ္းကေန ရန္သူဟာ စတိုက္ပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရန္သူရဲ႕ တပ္တခ်ဳိ႕ဟာ က်ေနာ္တို႔စခန္းရဲ႕ဘယ္ညာေတာင္ပံကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး.. က်ေနာ္တို႔ စခန္းေနာက္ေက်ာကိုတိုက္ဖို႔အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ ၀င္ေရာက္လာပါၿပီ။
ထိပ္တိုက္မွာ တိုက္ပြဲစျဖစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ထမင္းရွင္ G.4 ေတြလည္း စတင္ အလုပ္လုပ္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ပစ္လိုက္နားလိုက္နဲ႔လုပ္လာလိုက္တာ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း က်ည္ဆံ ခြံေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိပါၿပီ။
တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တဲ့အထဲမွ ဒီတပြဲကအမ်ားဆုံးရလိုက္လို႔တိုက္ပြဲႏိုင္မလား ရွဳံးမလားမသိေသးဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ (က်ေနာ္တို႔က စခန္းက်သြားမွာ စိုးရိမ္မႈမရွိဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပ်ာ္ေနႏိုင္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမျဖစ္ခင္မွာ စခန္းတြင္းမွာရွိေနတဲ့ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ရခိုင္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို K.N.U က ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္း က အစည္းအေ၀း ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူရွင္းျပတာက….တို႔စခန္းကို ရန္သူက ေရွ႕ေနာက္ညႇပ္ၿပီး၀င္တိုက္တဲ့အခါ တို႔မွာ ထြက္ေပါက္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္အခုကထဲက စခန္းကိုဆုတ္ခြာမလား.. အေသခံတိုက္မလားေမးေတာ့…အားလုံးက တူညီတဲ့အေျဖေပးလိုက္ၾကတယ္.. အေသခံ တိုက္မယ္လို႔….ဒီမွာဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္းေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္…ေျပာင္း ကြဲကြဲ -ီး ၿပဲၿပဲတိုက္မယ္….ဆိုတဲ့စကား)….
က်ေနာ္တို႔တပ္စိတ္ေပ်ာ္လို႔ေကာင္းတုန္း စခန္းအေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ၀င္လာတဲ့ ရန္သူတပ္ မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ၾကပါၿပီ။ ရန္သူက က်ေနာ္တို႔ စခန္းအေနာက္ဘက္ကို မဲတိုက္ေနတုန္း..ထိုင္းႏိင္ငံထဲကို ၀င္ေရာက္ေနတဲ့ K.N.U အဖြဲ႔က ရန္သူကို ေနာက္ေက်ာကေန ၀င္တိုက္လိုက္တာ မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ရွိေတာ့..ရန္သူ ဟာ အေသမိ အရွင္မိ ထြက္ေျပးနဲ႔ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။
ဒီသတင္းကို စက္ထဲကတဆင့္ၾကားရတဲ့က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဘက္ကႏိုင္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ႏိႈးသင့္တဲ့ရဲေဘာ္ကိုႏႈိး..၊ အိပ္ခိုင္းသင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိုအိပ္ခိုင္း…။
ရန္သူရဲ႕စက္ေသနတ္ႀကီးနဲ႔လက္နက္ႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့သဲအိတ္နဲ႔ ဘန္ကာေတြကို အလင္းေရာင္လာတာနဲ႔ ျပင္မယ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္ေတြကိုေျပာၿပီး…တညလုံးမအိပ္ရေသးတဲ့က်ေနာ္ အိပ္လိုက္ပါတယ္။
မနက္ ၇ နာရီေလာက္ က်ေနာ္ႏုိးလာၿပီး ဘန္ကာျပင္ဖို႔လူစစ္လိုက္တဲ့အခါ ျမင့္ေအာင္ (ခ်က္ႀကီး) နဲ႔ မင္းေက်ာ္က မေတြ႔ရ ဘူး။ ေမးၾကည့္ေတာ့…ဖမ္းမိတဲ့ရန္သူနဲ႔ လက္နက္ပစၥည္းေတြကိုၾကည့္ဖို႔ စခန္းဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ကိုသက္လႈိင္ဆီက လက္ဖက္ ရည္ဖိုးေတာင္းၿပီး စခန္းအေနာက္ဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ (က်ေနာ္တို႔စခန္းထဲမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနလည္း ေဒၚေရႊဆိုတဲ့ ကရင္အဘႀကီးလင္မယားက လက္ဖက္ရည္ေရာင္းပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးထြက္လာရင္ ေရာင္းသူေရာ လာ ေသာက္သူပါ ဘန္ကာထဲ၀င္ၾကၿပီး ကြဲၿပီးရင္ ျပန္ထြက္ေဖ်ာ္ၾက ေသာက္ၾကပါတယ္)
ဒါနဲ႔ က်ေနာလည္း ရွိတဲ့သူနဲ႔ ဘန္ကာျပင္ဖို႔ ဘန္ကာအေပၚတက္ လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း… ၿခံဳေတာေတြ တိုးၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ ကမ္းကို လာေနတဲ့သူတေယာက္ကို ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ရန္သူလား K.N.U လူလား မႀကိမ္း ေသတာနဲ႔ၾကည့္ေနတုန္း..သူက က်ေနာ့္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ ၿခံဳတိုးၿပီးေျပး ပါေလးေရာ။
ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ္လည္း ဘန္ကာထဲမွာရွိေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ဆီက G.4 ေတာင္းၿပီး ၿခံဳလႈပ္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လိုက္ပစ္ေတာ့တာပဲ။ က်ည္တေဘာက္ကုန္မွေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ထိသြားလား…လြတ္သြားလား မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘန္ကာဆက္ျပင္ေနတုန္း K.N.U က ဆရာေ၀ါလ္ မ်က္နွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ေရာက္လာၿပီး.. ဖမ္းမိထားတဲ့ လက္နက္ႀကီး က်ည္ေတြေပါက္ကြဲၿပီး လူ ၃၀ ေလာက္ေသတာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ ပါသြားေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ လက္္နက္ႀကီးပစ္ေန ဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္တဲ့ေနရာကို ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းအတိုင္းသြားမယ္ဆိုရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ေနရာကေန ျဖစ္တဲ့ေနရာကိုအေျဖာင့္ေျပးရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ဘဲၾကာနိင္တာမို႔ လက္နက္ႀကီး ရန္ကိုဂရုမစိုက္ ေတာ့ဘဲ က်ေနာ္ေျပးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့အေနာက္က ခင္ေမာင္ေအး ေျပးလိုက္လာတယ္။
ျဖစ္တဲ့ေနရာကို က်ေနာေရာက္သြားၿပီး လဲက်ေနသူေတြထဲ ကိုယ့္လူကို လိုက္ရွာေနတုန္း.. ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္တဦးညြန္းျပလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးမွာ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ျမင့္ေအာင္ကို ေျမမွာလဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အနားကပ္ သြားၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လႈပ္ရွားမႈလုံး၀ မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ျမင့္ေအာင္ ျမင့္ေအာင္..လို႔ေခၚၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ျပန္မထူးပါ ဘူး။ အသက႐ွဴေသးရဲ႕လားလို႔ ႔ႏွာေခါင္းကိုစမ္းၾကည့္တဲ့အခါလည္း ႐ွဴတယ္ဆိုတာ မေတြ႔ရဘူး။ (က်ေနာ္ေျပးလာရလို႔ ေမာတာနဲ႔ စိတ္လႈပ္ ရွားတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္)..ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေသၿပီထင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘန္ကာဆီကို ျပန္ထမ္း သယ္မယ္လို႔ရည္ရြယ္ၿပီး ခင္ေမာင္ေအးကို လွမ္းေခၚလိုက္တဲ့အခါမွ….စိုးလြင္…ငါမေသေသးဘူးလို႔ ျမင့္ေအာင္က ဗလုံ ပေထြး အသံနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔..ျမင့္ေအာင္ကို ေဆးရုံပို႔ဖို႔ စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမင့္ေအာင္က အန္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔ ..သူကိုေပြ႔ထူးၿပီး အန္ေစပါတယ္။
ေျမႀကီးေပၚကို အန္ခ်ေစခ်င္ရင္ရရဲ႕သားနဲ႔ က်ေနာလည္း ထူပူၿပီး မလိုအပ္ဘဲ သူ႔ပါစပ္းေနရာမွာ လက္ခုတ္နဲ႔ခံထားမိတယ္။ တကယ္က်ေတာ့ အန္ဖတ္ေတြက ပါးစပ္ကထြက္လာတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔ရဲ႕ ပါးေပါက္ဒဏ္ရာက ထြက္က်လာတာပါ။ ေနာက္ ေတာ့ ေဆးရုံပို႔ဖို႔ ျမင့္ေအာင္ကို ထမ္းေျပးရတာေပါ့…။
ျမင့္ေအာင္ကိုေဆးရုံပို႔…ခင္ေမာင္ေအးကိုလူနာေစာင့္ထား…ကိုယ့္လူမေသဘူးဆိုလို႔ ပင္ပမ္းမွန္းမသိ။
၀မ္းသာေပါ့ပါးတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ျပန္လာတဲ့က်ေနာ္..စခန္းအေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ေဇာ္လြင္ျမင့္တို႔ဘန္ကာဘက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရင္ဆို႔ပါၿပီး။ ျမင့္ေအာင္နဲ႔အတူ လက္နက္ႀကီးကြဲတာကိုလာၾကည့္တဲ့မင္းေက်ာ္ရဲ႕အေလာင္းကို ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး စစ္၀တ္စုံအသစ္ ဖိနပ္အသစ္ေတြနဲ႔အေလာင္းျပင္ထားတာကို ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ။
(က်ေနာ္ျမင့္ေအာင္ကိစၥနဲ႔လုံးပမ္းေနခ်ိန္မွာ ..ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့မင္းေက်ာ္ကို က်န္တဲ့သူေတြက လိုက္ရွာပါ သတဲ့။ မင္းေက်ာ္ ရဲ႕မ်က္မွာဟာ မီးဟတ္ထားတာေရာ သဲေတြဖုန္ေတြ ေပေနတာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာ မင္းေက်ာ္ရဲ႕ တြဲဘက္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္မိုးက မင္းေက်ာ္ေျခဖေနာင့္မွာ သူကိုယ္တိုင္ကပ္ထားေပးခဲ့တဲ့ ေဆးပလာစတာကို မွတ္မိၿပီး..ရင္ဘတ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တံဆိပ္ကိုေတြ႔မွ မင္းေက်ာ္က်ဆုံးသြားမွန္း သိၾကတာပါ.) က်ေနာ္လည္း မင္းေက်ာ္ဟာ ေသၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို၀တ္ေပးထားတဲ့ စစ္၀တ္စုံအသစ္ကို ပိုင္ရွင္ေတြျပန္ယူဖို႔ေျပာေပမဲ့လည္း ဘယ္သူမွာျပန္ မယူၾကပါဘူး။
(ဒါကိုလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ..အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္စိတ္ တစိတ္မွာ ထိုင္းဘတ္ေငြ ငါးဘတ္ရွိဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏုိင္ပါ။ ဒီစစ္၀တ္စုံနဲ႔ ဖိနပ္အသစ္ဟာ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၂၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီး..ဒီေငြေတြရဖို႔ သူတို႔တေတြ ရန္သူလက္နက္ႀကီးေတြ ပစ္ေနတဲ့ၾကားက သက္စြန္႔ဆံဖ်ား မီးေသြးဖုတ္..အိမ္ေဟာင္းေတြ ခြာေရာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံမို႔ပါ)
ကဲ ..ဒီလိုဆိုေတာ့ အေလာင္းထည့္ဖို႔ေခါင္းလိုလာၿပီ။ ဘယ္သူေခါင္းရိုက္တတ္သလဲလို႔ ေမးျမန္းလိုက္ေတာ့… ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမို႔မို႔ျမင့္ေအာင္တို႔ရြာ..သကၠလရြာက ေတာခိုလာတဲ့ ေဇာ္လြင္ျမင့္ဆိုသူက …ရြာမွာေနတုန္း က လက္သမားလုပ္လာတဲ့ အတြက္ သူလုပ္ေပး မယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
(ယခု Australia ေရာက္ေတာ့လည္း လက္သမားအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေနတယ္ဆိုလို႔ ..ငါေထာက္ခံ စာေရးေပးရအုံးမလားလို႔ ေဇာ္လြင္ျမင့္နဲ႔ဆုံတုန္း ေမးလိုက္ပါေသးတယ္)
ဒါနဲ႔ပဲ ေဇာ္လြင္ျမင့္နဲ႔ ေခါင္းလုပ္မယ့္အဖြဲ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး..က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ၄ ေယာက္ေလာက္က က်င္းတူးဖို႔ စခန္းအလယ္ ေလာက္မွာရွိတဲ့ သခ်ဳႋင္းကို ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ သခၤ်ဳိင္းေျမေနရာေရာက္လို႔ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာက္ခဲရွိတဲ့ ေျမႀကီးေတြႀကီးပဲ။ ဒီၾကားထဲ ရန္သူက လက္နက္ႀကီးန႔ဲတဖုန္းဖုန္းပစ္ေနေတာ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ပုန္းေနရၿပီး အပစ္ရပ္တာနဲ႔ တေယာက္ တလဲေျပးတူးရတာေပါ့။ ေပါက္တူးကလည္း တလက္ထဲရွိ…ေျမႀကီးကလည္းမာ…လက္နက္ႀကီးကလည္း မၾကာမၾကာပစ္ေနေတာ့… ေန႔လည္ေလာက္ကထဲက တူးလိုက္တာ ညေန ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေခါင္း တခုခ်ရုံ ေျမက်င္း ရၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အေလာင္းရွိရာကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ျပန္ေရာက္လို႔ မင္းေက်ာ္ အေလာင္းနဲ႔ေခါင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…ဘုရား..ဘုရား…ဘီဒိုကိုလွဲခ်ၿပီး မင္းေက်ာ္ကို ထည့္ထားသလိုပါပဲ။ မင္းေက်ာ္အျပင္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ထ့ဲ လို႔ရေအာင္ ေခါင္းက က်ယ္ပါတယ္။
(ေဇာ္လြင္ျမင့္လည္း ရတဲ့သစ္ကို လက္သမားပစၥည္း မစုံမလင္နဲ႔ လုပ္ရတာမို႔ပါ)..ေခါင္းကိုျပင္ဖို႔ အခ်ိန္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အေခါင္းထမ္းမယ့္ က်ေနာ္အပါအ၀င္ လူ ၆ ေယာက္ကိုေရြး၊ ေသနတ္ ၄ လက္ယူၿပီး…ေခါင္းထမ္းထြက္လာ လိုက္ေတာ့တာပဲ။ (လက္နက္ႀကီးေတြ ပစ္ေနတုန္းမို႔… လူအမ်ားႀကီးလိုက္လို႔ မသင့္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ သြားမယ္)
ေခါင္းထမ္းလို႔ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး..လက္နက္ႀကီးတလုံးထြက္လာတာကို ၾကားရပါၿပီ။ တကယ္လိုမ်ား ေခါင္းထမ္း လာတာမဟုတ္ဘဲ ..ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းမရွိတဲ့ဒီလမ္းကို တျခားကိစၥ တခုနဲ႔လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ခုခ်ိန္ ေလာက္ဆိုရင္ သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ၀င္ပုန္းေနေလာက္ ပါၿပီ။ အခုေတာ့…ဘယ္ေခတ္က ဘယ္သူေတြေျပာထား မွန္မသိ တဲ့ ..ေခါင္းကို စထမ္းခ်ိန္ကစၿပီး သခ်ဳႋင္း မေရာက္ခင္ လမ္းမွာမခ်ရဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚက က်ေနာ္တို႔အားလုံးရဲ႕ အေတြးမွာ ၀င္ေနေတာ့ ..ေခါင္းကို ခ်ၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မေျပးရဲ။ ေခါင္းထမ္းၿပီး ဒီအတိုင္း ထိုင္ခ် လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း...စကၠန္႔ ၂၀ ေလာက္ အေလးခံၿပီး ငုပ္တုတ္ထိုင္ေနရမယ္။ ေခါင္းကႀကီးၿပီး တအားေလးတဲ့အျပင္ လက္နက္ႀကီးရန္ လည္း ေၾကာက္ ေနရေတာ့ အားလုံးက သခ်ဳႋင္းကို အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနၾကၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆက္ထမ္းလာလိုက္တာ…လက္နက္ႀကီးျဖတ္လာသံ တရီြရီြၾကားမွာပဲ ေခါင္းႀကီးထမ္းၿပီး ထိုင္ခ် လိုက္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္အျခမ္းက လွ်င္ျမန္တာလား ..လက္နက္ႀကီးရန္ကို အေၾကာက္လြန္ေန လားေတာ့မသိဘူး..ထိုင္ခ်တာ အျခားဘက္အျခမ္းထက္ နည္းနည္းေစာ သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့….ေခါင္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ လဲေလွ်ာက္ ေနရတဲ့ မင္းေက်ာ္ရဲ႕အေလာင္းဟာ…ေခါင္းႀကီးထဲမွာ လိမ့္ျပီး..က်ေနာတို႔ဘက္အျခမ္းမွာ လာပိေန ေတာ့တာပဲ။ အရင္က ထဲက ေလးလွပါတယ္ဆိုမွ အခုလို လာပိေတာ့ ေခါင္းကို ပစ္ခ်ခ်င္စိတ္ပါ ေပါက္လာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ လက္နက္ႀကီးကြဲတာကိုေစာင့္၊ ကြဲသံၾကားတာနဲ႔..က်ေန္ာလည္း လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ထပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ ေခါင္းေစာင္းသြားတဲ့အတြက္ မင္းေက်ာ္ရဲ႕အေလာင္းဟာ ေခါင္းရဲ႕အလယ္ကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ထမ္း လာလိုက္တာ..မၾကာပါဘူး လက္နက္ႀကီးတလုံး ပစ္ျပန္ပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔လည္း ဆက္ထမ္း..လက္နက္ႀကီးျဖတ္သံၾကားရင္ ထိုင္ခ်..။ ဒါေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္ အျခမ္းက လည္သြားပါၿပီ။ ေစာၿပီး မထိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေစာထိုင္မိတဲ့တဖက္ျခမ္းကို မင္းေက်ာ္ရဲ႕ အေလာင္းက လိမ့္ၿပီး သြားပိျပန္ေလေရာ။ အေလာင္းမပိေတာ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္အျခမ္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့။ ေနာက္.လက္နက္ႀကီးကြဲ သံၾကားေတာ့ ဟိုဘက္အျခမ္းက က်ေနာ္တို႔အျခမ္းထက္ေစာၿပီး ျမန္ျမန္ ထလိုက္တဲ့ခင္ဗ်ာ့။ အေလာင္းလည္း ပုံမွန္ေနရာ ေရာက္သြားတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ထမ္းျပန္ေပါ့ေလ။…လာျပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္ လက္နက္ႀကီးတလုံး။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဟိုဘက္အျခမ္းကို ေစာင့္ေသးတယ္ခင္ဗ်။ သူတို႔ထိုင္ဖို႔ၾကာေနတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အျခမ္းက ထိုင္ခ်လိုက္ေရာ။ ဒီေတာ့ အေလာင္းက က်ေနာ္တို႔ဘက္ပိျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ လက္နက္ႀကီးကြဲသံ ၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဘက္ အျခမ္းက ျမန္ျမန္ထျပန္။ အေလာင္းကပုံမွန္ေနရာ ျပန္ေရာက္၊ ဆက္ထမ္းျပန္၊ လက္နက္ႀကီးက ေနာက္ထပ္တခါလာျပန္၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဖက္ျခမ္းလုံး လည္သြားပါၿပီ။ လက္နက္ႀကီးျဖတ္သြားသံၾကားလည္း သူအရင္ထိုင္ႏိုး ကိုယ္ အရင္ထိုင္ႏိုးနဲ႔ေစာင့္ရင္ မထိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ အနီးအနားမွာ လက္နက္ႀကီးကြဲမွာသာ ဒူးေကြးရုံ ထိုင္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လက္နက္ႀကီးထိမွာမေၾကာက္ဘဲ အေလာင္းပိမွာ ေၾကာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံးမွာ လက္နက္ႀကီးျဖတ္ သြားသံၾကားလည္း က်ေနာ္တို႔ မထိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အနားမွာ က်ကြဲႏိုင္တယ္လို႔ထင္မွ ရပ္ရုံသာ ရပ္ၾက ပါေတာ့တယ္။
အခုလို အေလာင္းပိမွာေၾကာက္ၿပီး မထိုင္ၾကေတာ့ သခ်ဳႋင္းကို ျမန္ျမန္ေရာက္သြားတာေပါ့။ ကဲ ေတြ႔ျပန္ပါၿပီ။ ေနာက္တမႈ။ က်ေနာ္တို႔က .ပုံမုန္ေခါင္းအရြယ္ေလာက္ပဲထင္ၿပီး က်င္းကို တူးထားေတာ့. .ေခါင္းနဲ႔ဆို က်င္းကေသးေနျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်င္းကို ျပန္ခ်ဲ႕ရျပန္ေရာ။ ေျမကလည္းမာ. .ေပါင္တူးက တလက္ထဲရွိ၊ လူေတြကလည္း ပင္ပမ္း.. အခ်ိန္က လည္း ေမွာင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့..ေခါင္း၀င္ရုံေလးပဲ က်င္းကိုခ်ဲ႕ႏိုင္ေတာ့တယ္။ (က်ေနာ္လည္း တညလုံးမွာမွ တနာရီေလာက္ပဲ အိပ္ရေသး..တေန႔လုံးလည္း ဘာမွမစားရေသး၊ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေခါင္းထမ္းရ..က်င္းတူးရနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ပမ္း ေနၾကပါၿပီ)
(မင္းေက်ာ္ရဲ႕အသုဘကို သင္ခန္းစာယူၿပီး…ေနာင္ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕တန္းထြက္တဲ့အခါ… အတူသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို က်ေနာ္ေျပာထားပါတယ္..ငါမ်ား တိုက္ပြဲမွာက်ခဲ့ရင္… တူးၿပီးျမႇဳပ္မေနနဲ႔။ ေခ်ာက္ (ေဂ်ာက္) နီးရင္ ေဂ်ာက္ထဲပစ္ခ်။ ေခ်ာင္း နားနီးရင္ ေခ်ာင္းထဲပစ္ခ်လို႔)။
ဒါနဲ႔ပဲ ေခါင္းႀကီးကိုက်င္းထဲထည့္..မ၀င္တဲ့ေနရာဆို၊ ေခါင္းႀကီးကို အတင္းနင္းခ်။ အမိန္႔စာျပန္…ေသနတ္ေဖာက္အေလးျပဳ။
အသုဘအခန္းအနားၿပီးဆုံး။ စိတ္ထဲကေတာ့ မင္းေက်ာ္ကိုေတာင္းပန္းခဲ့ပါတယ္။ မင္းအသုဘမွာ တို႔တေတြအမွားလုပ္ခဲ့မိရင္ ခြင့္အလႊတ္ပါလို႔……..။
စိုးလြင္ (၀မ္ခ) (၂၁၁)