ေမာင္ေမာင္စိုး - လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း ၂၅
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
ဦးခ်စ္ဆိုင္ ၁
ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္ ေတာင္ငူေဆာင္အနီး ျပည္လမ္းႏွင့္ကပ္ရက္ ဝင္းထရံ အနီးမွ ဗန္ဒါပင္ရိပ္မ်ား ေအာက္တြင္ ရွိသည္။ ဆိုင္ကတထပ္သြပ္မိုးေဆာင္ေလးဆိုေတာ့ သိပ္မက်ယ္လွ။ တကၠသုိလ္နယ္ေျမမွ ဦးခ်စ္ဆိုင္ဟူသည့္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ ဆိုင္က ေသးႏုတ္လြန္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးခ်စ္ဆိုင္၏ ဂုဏ္ျဒပ္သည္ ႀကီးမားလွသည့္အေဆာက္အအံု ခမ္းနားလွပေသာဆိုင္အျပင္အဆင္ ႀကီးက်ယ္ေသာတခါသုံးပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားႏွင့္ အရသာရွိလွေသာ အစားအေသာက္မ်ား ကၽြမ္းက်င္သည့္စာဖိုမွဴးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းလာသည္ မဟုတ္ေပ။
ဦးခ်စ္ဆိုင္၏ဂုဏ္ပုဒ္သည္ တကၠသုိလ္အရိပ္အာဝါသ၊ ဆိုင္တြင္ထိုင္ၾကသည့္ ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စာေပအႏုပညာသမားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်စ္ခင္သည္းခံေပးေသာ ဆိုင္ရွင္မိသားစု၏ အႏြံအတာခံမႈတို႔ အားလုံးေပါင္းစု၍ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိကကေတာ့ ၾသဇာႀကီးမားသည့္ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီး၏ အရွိန္အဝါေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီး၏ အရွိန္ၾသဇာ က်ဆင္းသြားမႈႏွင့္အတူ ဦးခ်စ္ဆိုင္လည္း ေမွးမွိန္သြားခ့ဲရသည္။
ဦးခ်စ္ဆိုင္အေဆာက္အအုံက သိပ္မႀကီးလွေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဆိုင္ေရွ႕က ႀကီးမားသည့္ ဗန္ဒါပင္ရိပ္ ေအာက္တြင္ ထိုင္ခုံမ်ားျဖန္႔ခင္းလိုက္လွ်င္ေတာ့ အေတာ္ျကီးေသာ ဆိုင္ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေအးျမေသာဗန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ေနေပ်ာက္က ၿဖိဳၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္သာ ရွိသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ အပူအပင္ကင္းစြာ ထိုဆိုင္တြင္ ထိုင္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ထိုင္ၾကသည္။ ဆရာမ်ားလည္းထိုင္ၾကသည္။ စာေရးဆရာမ်ားလည္းထိုင္ၾကသည္။ စာသမား ကဗ်ာသမားလည္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စာေရးဆရာမ်ားလည္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ပညာရွင္မ်ားလည္း ထိုင္ဝကသည္။ ရည္မွန္း
ခ်က္ႀကီးသူမ်ားလည္း ထိုင္ၾကသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ေနသူမ်ားလည္း ထိုင္ၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းမွ ည ၁၀ နာရီခန္႔ထိ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ လူျပတ္ေလ့မရွိ။ အဆိုပါဦးခ်စ္ဆိုင္တြင္ မိမိတို႔လည္း လိုလားႏွစ္သက္စြာအခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ထိုင္ခ့ဲပါသည္။
ဦးခ်စ္ဆုိင္ေရာက္လ်င္မိမိမွာေလ့ရွိသည္မွာ ဘလက္ေကာ္ဖီႏွင့္ေရႊဘဲေဆးေပါ့လိပ္သာ ျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္က ဘလက္ေကာ္ဖိီ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေကာ္ဖီအမ်ဳိးအစားႏွင့္ ေဖ်ာ္သည္ လည္းေတာ့ မသိတတ္။ ယခုေခတ္ ဘလက္ေကာ္ဖီမွာ က်ဲေတာက္ေတာက္ႏွင့္ သိပ္သေဘာမေတြ႔ေတာ့။ မိမိဦးခ်စ္ဆိုင္တြင္ ဘလက္ေကာ္ဖီႏွစ္သက္စြာ ေသာက္စဥ္ကာလက သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္ မေမြးေလာက္ေသးေပ။ ေနာက္ပိုင္း သူမ၏သီခ်င္းထြက္လာေတာ့ ဦးခ်စ္ဆိုင္က ဘလက္ေကာ္ဖီကို သတိရမိသည္။
ဘလက္ေကာ္ဖီေသာက္၍ ေရႊဘဲေဆးလိပ္ဖြာသည္။ ၿပီးေတာ့ေရေႏြးႀကမ္းအိုး တအိုးၿပီးတအိုး မွာၾကသည္။ တခါတေလေတာ့ ေျမပဲတပြဲေလာက္မွာတတ္သည္။ ေျမပဲဆားေလွာ္ ၄ ထုပ္တပြဲျဖစ္ၿပီး တပြဲကို ၁ က်ပ္ေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ဝိုင္းသိမ္းလွ်င္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲပါသည့္ ပိုက္ဆံထဲမွာ အေဆာင္ျပန္ဖို႔ ကားခခ်န္ၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ရွင္းၾကသည္။ ထိုစဥ္က လက္ဖက္ရည္တဝိုင္းလုံး တေယာက္ထဲ ရွင္းႏိုင္သူမရွိေခ် ။
တခါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဒကာခံမည္ဟုခ်ိန္းဆိုသည္ကို ႀကံဳဖူးသည္။ ခ်ိန္းဆိုသည္က ကိုတင္ေမာင္သန္း ျဖစ္သည္။ သူက မိန္းထဲက ေက်ာင္းသူတေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ေနသည္။ သူမအမည္က နီနီေအာင္ဟုေခၚသည္။ စာေရးဆရာႀကီးရန္ေအာင္၏ သမီးျဖစ္သည္။ နီနီေအာင္က
အသားနည္းနည္းညိဳ သျဖင့္ "အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ကတၲရာပုံးေလး တပုံးလိမ့္လိမ့္လိမ့္လိမ့္နဲ႔လာ
ေနရင္ အဲဒါတျခားမမွတ္နဲ႔ နီနီေအာင္ပဲကြ "ဟူ၍ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ေနာက္ေလ့ ရွိသည္။
ထိုေန႔က ကိုတင္ေမာင္သန္းတို႔က အခ်စ္ႏွစ္ပတ္လည္ ဘယ္ႏွစ္ေျမာက္လည္းေတာ့မမွတ္မိ။ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေကၽြးေမြးမည္ဆို၍ မိမိတို႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ လာေစာင့္ေန ၾကသည္။ ထိုေန႔က မိုးကတစိမ့္စိမ့္ရြာေန၍ မိမိတို႔အဖြဲ႔က ဆိုင္ထဲတြင္ သြပ္မိုးသံေပၚက်သည့္ မိုးစက္ေပါက္သံမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း သူတို႔စုံတြဲအား ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေပၚမလာ။
ေပၚလာေတာ့လည္း မင္းသားက တေယာက္ထဲေပၚလာသည္။ မင္းသမီးပါမလာ။ သူစတိုင္အတိုင္း တိုက္ပုံအက်ႌေလး ပခုံးေပၚတင္၍ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ႏွင့္ ဝင္လာသည္။ မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွ။ သူခုံတလုံးဆြဲ၍ မထိုင္ခင္မွာပင္ အားလုံးက ဘယ္မလဲ မင္းေကာင္မေလးဟု ဝိုင္းေမးၾကသည္။
မင္းသားက ပါးစပ္ကမေျဖ။ ခုံတလုံးဆြဲယူထိုင္သည္။ ၿပီးမွ အိတ္ထဲမွ စာတေစာင္ဆြဲထုတ္ေပးသည္။ မိမိတို႔ထဲ အသက္ႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ကိုခ်စ္ေဆာင္ဦးက အရင္ယူဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လွည့္ဖတ္ၾကသည္။ တိုရင္းလိုရွင္းေျပာရလွ်င္ ျဖတ္စာဟုဆိုရမည္။ အခ်စ္ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔တြင္ ျဖတ္စာအေပးခံလိုက္ရ၍ မင္းသားေၾကကြဲေနဟန္တူသည္။
ထို႔ျပင္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ေန႔တြင္ျဖစ္၍ ရွက္ရြံ႕သည္လည္း ပါေပလိမ့္မည္။ ဝမ္းပမ္းတသာစားေသာက္ရန္ စားေသာက္ရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ မိမိတို႔တသုိက္လည္း ၿငိမ္သက္သြား သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဦးခ်စ္ဆိုက္မွာ မိုးတစိမ့္စိမ့္ရြာေနသည့္အခ်ိန္ ဖြင့္ထားသည့္သီခ်င္းက
လည္း ကိုတင္လႈိင္၏ အလြမ္းသီခ်င္းတပုဒ္ထင္သည္။ တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေသာမိုးေအာက္တြင္ အေဆြးသီခ်င္းႏွင့္ မင္းသားကားလြမ္းေကာင္းေနေတာ့သည္။
မင္းသားကလည္ေနေသာမ်က္ရည္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ထိန္းၿပီးေနာက္ စာကိုျပန္ယူ ေခါက္၍ အိတ္ထဲျပန္ထည့္ကာ စကားတခြန္းမွမဆိုဘဲ ဆတ္ခနဲ ဆိုင္ထဲမွ ထထြက္သြားေလေတာ့သည္။ မိမိတို႔တသုိက္လည္း ခဏမွ်ၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း တေယာက္က စေဖာက္သည္။
"ေအးေလ ..ရွဴးစိုေနတဲ့ထင္းေခ်ာင္းႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္မီးေတာက္ပါ့မလဲ "ဟုဆိုလိုက္ရာ အားလုံးဝါးခနဲ ရီလိုက္ၾကၿပီး ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
တင္ေမာင္သန္းအားေပးလိုက္ေသာ ျဖတ္စာထဲတြင္ နီနီေအာင္က အေၾကာင္းျပခ်က္တခု ေပးထားသည္။ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့…
"ရွင့္ကို မီးေမႊးလို႔ရတဲ့ထင္းေခ်ာင္းႀကီးမွတ္လို႔ ေပြ႔ပိုက္ထားတာ အခုေတာ့ ရွင့္ရဲ့ေမ်ာက္ျမင္တိုင္း ခဲနဲ႔ေပါက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မီးေမႊးလို႔မရတဲ့ ေရစိုေနတဲ့ထင္းေခ်ာင္းႀကီးမွန္းသိလို႔ လႊတ္ပစ္လိုက္ၿပီ "ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဆိုလိုသည္ကေတာ့ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားလွဳ ပ္ရွားမွဳ မ်ားတြင္ တက္ႂကြစြာပါဝင္ေနေသာ ကိုတင္ေမာင္သန္းအား ေထာက္ျပကန့္ကြက္၍ အဆက္ ျဖတ္လိုက္ျခင္းဟုဆိုရမည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏ ေရစိုေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းႀကီးလည္း မိမိတိ႔ုပါးစပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ရွဴးစိုေနေသာ ထင္းေခ်ာင္းႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိ့ုေန့ကေတာ့ အလြမ္းဇတ္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔လည္း လြမ္းရပါသည္။
ထုံးစံအတိုင္း စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ပိုက္ဆံထုတ္၍ ရွင္းလိုက္ရသျဖင့္ လြမ္းစရာေကာင္းသြားေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတို႔သာ မစားရမေသာက္ရ အိတ္စိုက္ လြမ္းလိုက္ရေသာ္လည္း သူတို႔ ၂ ေယာက္က ခုေတာ့ ေျမးေတာင္ရေနရွာၿပီ ျဖစ္သည္။
ဦးခ်စ္ဆိုင္တြင္ တကယ္လြမ္းခ့ဲသူတစ္ဦးလည္း ရွိပါသည္။ သူကား ဆရာကိုႀကီးျမင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုႀကီးျမင့္ကား စကားနည္း၍ အေနေအးသူျဖစ္၍ အေပါင္းအသင္းနည္းသူျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ႏွင့္အယူအဆ စဥ္းစားပုံတူ၍ ေပါင္းမိေနျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အေပါင္းအသင္းမမ်ားလွ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းလည္း ရွိပုံမေပၚေပ။ ထိုစဥ္က စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တြင္ မဟာဘြဲ႔ရၿပီး က်ဴ တာလုပ္ေနကာ ပိုလန္သုိ႔ PhD ဘြဲ႔အတြက္ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ရာထားသူအထဲတြင္ ပါဝင္သည့္ ကိုႀကီးျမင့္အေနႏွင့္ မတ္ဝါဒက်မ္းမ်ား ဖတ္ရွဴေလ့လာေနစဥ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနေပၿပီ။
မိမိတိ့ုကလည္းကိုျကီးျမင့္အား ေျမွာက္ေပးခ့ဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဦးခ်စ္ဆို္င္ ညေနဆည္းဆာတြင္ လာထိုင္ေလ့ရွိေသာ ဆရာမတဖြဲ႔ရွိသည္။ ထိုစဥ္ သမိုင္းဝင္းထဲရွိ ကြန္ျပဴတာဌာနမွ ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္လွည္းတန္းေက်ာင္းထိပ္တြင္ဆင္း၍ ဦးခ်စ္ဆိုင္ထိုင္ၿပီးမွ ရန္ကင္းျပန္ေလ့ရွိသည့္ ဆရာမငယ္တဦးပါသည္။ ထိုဆရာမငယ္သည္ ဆရာမပီပီ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္စားဆင္ယဥ္ေလ့ရွိရာ က်က္သေရရွိသူတဦးျဖစ္သည္။
ဦးခ်စ္ဆိုင္ ညေနဆည္းဆာ ေနခ်ည္ေအာက္တြင္ ေတာက္ပေနေသာ ဆရာမငယ္၏ အလွသည္ ဆရာကိုႀကီးျမင့္ရင္ကို လႈပ္ခတ္ေစခ့ဲသည္။ မိမိတို႔ကေျမႇာက္ေပးသည္လည္း ပါသည္။ ဆရာမငယ္သည္ သူႏွင့္ သက္တူရြယ္တူတန္းေတြ မဟုတ္ပါေလာ။
ဦးခ်စ္ဆိုင္ညေနထိုင္လ်င္ ဆရာမငယ္ထိုင္သည့္ခုံဘက္ မ်က္ႏွာမူသည့္ ထိုင္ခုံတြင္ ကုိႀကီးျမင့္ကို ေနရာေပးရသည္။ ကိုႀကီးျမင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္သည့္ မိမိတို႔က သူျမင္သာေအာင္ ေနရာခ်ဲထိုင္ေပးသည္။ ဒါေတာင္ ဆရာမငယ္ဝင္လာသည့္ႏွင့္ မိမိတိ့ုအထဲက တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္က "ေဟ့ ျကက္မတဝပ္စာေလာက္ေတာ့လုပ္ေဟ့ "ဆိုျကသည္။
ကိုျကီးျမင့္ျမင္သာေအာင္ေနရာခ်ဲေပးဖို႔ သတိေပးၾကသည္။ ကိုႀကီးျမင့္ကား မည္သည့္စကားမွမဆို ။ ျပံဳးတံု႔တု႔ံသာ ေနရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ အဆိုပါ လွပက်က္သေရရွိေသာ ဆရာမငယ္ကို တကယ္ရင္ခုန္ခ့ဲသည္ထင္ပါသည္။
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာၿပီး ကိုယ္လူက တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္၍ မိမိက ေျမႇာက္ေပးသည္။
"ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ စာမေပးရင္ေတာင္ ပို႔စကဒ္ေလးေတာ့ေပး။ ဒါနဲ႔စဗ်ာ "ဟု ဆိုခ့ဲရာ ေနာက္ေန႔ကိုႀကီးျမင့္ တိုက္ပုံအိတ္ထဲတြင္ ပို႔စကဒ္ေလးတခုေတြ႔ရသည္။ ထိုေခတ္ကာလ ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာ ျဖစ္ေသာ ...
"ေနပူ ေလပူ
ရင္ပူပူမွာ
ပန္းျဖဴ ျဖဴ ေလး ေပးလိုက္တယ္ေနာ္ "ဟူသည့္ ကဗ်ာပါသည့္ ပိ႔ုစကဒ္ေလးျဖစ္သည္။
သုိ့ေသာ္ ကိုျကီးျမင့္တစ္ေယာက္ ထိုပိ့ုစကဒ္ေလးအား ဆရာမငယ္အား ေပးခြင့္မႀကံဳခ့ဲေတာ့။ ထိုစဥ္ကာလ ျပင္းထန္ေသာတိုက္ပြဲအရွိန္အဟုန္မ်ားၾကားတြင္ ဆရာမငယ္အား၎ PhD ပညာေတာ္ သင္အား၎၊ ေက်ာခိုင္း၍ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ထြက္ခြာသြားခ့ဲသည္။ သူရင္ခုန္ခ့ဲသည္ကို ဆရာမငယ္ လည္း သိမသြားခ့ဲေတာ့။ သူမအား ဆိတ္ၿငိမ္စြာခ်စ္ခ့ဲ တိတ္တခိုးရင္ခုန္ခ့ဲသူတဦးရွိခ့ဲသည္ကို သိမသြားခ့ဲပါ။ တဖက္သတ္အခ်စ္သည္ ဆိုးလြန္းလွပါ သည္။ တခါတရံ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ခံစားရင္ခုံၾကည္ႏူးရမႈသက္သက္ႏွင့္သာ အဆံုးသတ္သြားသည္ကိုေတြ႔ခဲ့ရသည္ဟုဆိုရမည္။
ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ေပၚလာေသာအခ်စ္ဆိုသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးမႈကို ေပးေသာ္လည္း အဆံုးသတ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေပးမည္ေလာ ေၾကကြဲမႈကို ေပးမည္ေလာဆိုသည္ကေတာ့ မေသခ်ာလွေပ။ အဆံုးသတ္မေသခ်ာလွေသာအရာကို အခ်စ္ဟု ေခၚဆိုရမည္ထင္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မေသခ်ာေသာအဆံုးသတ္ကိုမမႈဘဲ လူသားတိ႔ုသည္ အခ်စ္ကို ရင္ခုံျကည္ႏူးျကဆဲျဖစ္သည္။ အခ်စ္သည္ လူသားတိ႔ုအတြက္ ဘဝတခုလုံးမဟုတ္ေသာ္လည္း ဘဝ၏အစိတ္အပိုင္းေတာ့ျဖစ္ပါသည္။
ယခုေတာ့ ကိုႀကီးျမင့္တေယာက္လည္း မရွိေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းတဦး၏အဆိုအရ ဆရာမငယ္လည္း ကင္ဆာေဝဒနာ ခံစားေနရသည္ဟု ဆိုသည္။ အခ်စ္သည္ ယခုေတာ့ လြမ္းေမာစရာ အတိတ္ျဖစ္သြားခ့ဲေခ်ၿပီ။
ထိုသုိ့လြမ္းစရာအခ်စ္ကို သတိရရင္း ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ လာထိုင္ေလ့ရွိေသာ စုံတြဲမ်ားစြာကို သတိရမိသည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္၏ဗန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ လာေရာက္ထိုင္ေလ့ရွိေသာ စုံတြဲမ်ားသည္ ရိုမန္တစ္ဆန္လွသည္။ သူတို႔သည္ စကားကို တီးတိုးညင္သာစြာ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့ေသာမ်က္ဝန္းအစုံမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ တဆိုင္လုံးတြင္ သူတိ႔ုႏွစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနသည္ဟု စိတ္တြင္းထင္ေနပုံရသည္။
တေယာက္နွင့္ တေယာက္အျပန္အလွန္ ဂရုစိုက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနခ့ဲၾကသည့္အျပန္အလွန္နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ လွပေသာေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူတိ႔ုအတြက္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ေန႔ရက္မ်ားဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္ သူတိ႔ု၏လွပေသာအခ်စ္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ေရွ႕ဆက္၍ မည္သုိ႔ ျဖစ္မည္ဆိုမည္ကိုေတာ့ မိမိေသခ်ာစြာ မသိနိုင္ေတာ့ပါ။ သူတို႔၏အခ်စ္သက္ဆံုးတိုင္ၾကသည္ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ စိတ္သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆိုင္၍ လမ္းခြဲသြားၾကသည္ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ကံၾကမၼာအေျခမလွ၍ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ေဝးကြာခ့ဲၾကသည္ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အခ်စ္သစ္ႏွင့္ပင္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး
ႏိုင္ၾကသည္ ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အေဖာ္မပါတကိုယ္တည္း ဘဝကိုျဖတ္သန္းေနၾကသည္ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေပါင္းဖက္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း စီးပြားေရးအဆင္မေျပၾက၍ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနၾကသည္ ေလာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊႊင္ခ် မ္းေျမ႕ေနၾကသည္ေလာ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ရန္ ခက္ခဲလွေပသည္။
သုိ့ေသာ္ တခ်ိန္က လွပခ့ဲေသာအခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူတစ္ေယာက္၏ဘဝတိုင္းသည္ အခ်ိန္တိုင္းလွပဖို႔ကေတာ့ ခက္ေပလိမ့္မည္။ လွပခဲ့သည့္ အမွတ္ တအခ်ိန္ေလးတခုရွိခ့ဲျခင္းသည္ပင္ ေၾကနပ္ပီတိျဖစ္ဖြယ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ အဆိုးမ်ားစြာ ဆိုင္ေက်ာ္လႊားေနၾကရသည့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအဖို႔ ဒုကၡသည္ ေမြးကတည္းကပါလာသည့္ အေဖၚလိုျဖစ္ေနေပရာ နည္းပါးခ့ဲၾကည္ႏူးစရာအခ်ိန္ကာလမ်ားသည္ အမွတ္တရျဖစ္ေစခ့ဲသည္။
မည္သုိ႔ဆိုေစ ဦးခ်စ္ဆိုင္၌ လွပေသာအခ်ိန္ကာလမ်ား ရွိခ့ဲပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Thein Myint