ေမာင္ေမာင္စိုး - လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ -အပိုင္း ၂၆
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၆
ဦးခ်စ္ဆိုင္ ၂
မိမိက ဘလက္ေကာ္ဖီမွာသည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ လက္ဖက္ရည္မွာသည္။ ၿပီးေတာ့ေရႊဘဲေဆးေပါ့လိပ္မွာသည္။ တခါတရံေျမပဲဆားေလွာ္မွာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း တအိုးၿပီးတအိုး မွာသည္။ တခြက္ၿပီးတခြက္ေသာက္၍ တခြန္းၿပီး တခြန္းေျပာသည္။ တခါတရံေတာ့ အလုအယက္ေျပာသည္။ တခါတရံ စကားသံမ်ားတိုး၍ တခါတရံစကားသံမ်ားက်ယ္ေလာင္
သည္။ ျငင္းစရာရွိရင္လည္း မေလွ်ာ့တမ္းျငင္းသည္။ မသိေသးလွ်င္လည္း သူမ်ားေျပာသည္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္၏ဗန္ဒါပင္ရိပ္သည္ မိမိတို႔အတြက္ စိတ္အားထက္သန္ေစသည့္ စကားဝိုင္းမ်ားက်င္းပရာ ျဖစ္သည္။
၇ ရက္ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသမဂၢ ဗကသ၊ တကသ၊ ဖဆပလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ျပည္တြင္းစစ္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ၁၉၆၂ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈဗိုလ္ေနဝင္းႏွင့္ မဆလ၊ ကြန္ျမဴနစ္ႏွင့္ CPB ဇာဘုရင္ႏွင့္ ရုရွားေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရး လီနင္၊ စတာလင္၊ ခရူးေရွာ့တို႔ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ ခ်န္ေကရွိတ္၊ ေမာ္စီတုန္းတို႔ႏွင့္တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ တရုတ္ ေတာ္ လွန္ေရး၊ ကားလ္မတ္၊ အိန္ဂ်ယ္တို႔ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေၾကညာစာတမ္း၊ အရင္းက်မ္းအစြန္းထြက္တန္ဖိုး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးအႏုပဋိေလာမရုပ္ဝါဒ၊ ဂ်ဴရင္းအား ေခ်ပခ်က္၊ ေခ်ဖ်က္ျခင္း၏ေခ်ဖ်က္ျခင္း၊ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး၊ လူ ၁၂ ေယာက္ ေသနတ္ ၁၂ လက္ ကတ္စထရိုႏွင့္ ေခ်ေဂြဗာရား၊ အာဖရိကႏွင့္ ပက္ထရစ္လူမြန္ဘာ မဆလႏွင့္ မဇၨ်ိမပဋိပဋာ
ဝါရွင္တန္လင္ကြန္းတို႔၏ အေမရိကကမၻာ့ပုလိပ္ႀကီးအျဖစ္နံမည္ပ်က္ေနေသာအေမရိကန္ႏွင့္ စီအိုင္ေအ၊ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား ၃ ႏိုင္ငံႏွင့္အေမရိကန္၏ B 52 ဗံုးၾကဲေလယဥ္မ်ား ဗိုလ္ကယ္လီႏွင့္ ဗီယက္နမ္စစ္ရာဇဝတ္မႈ၊ အေမရိကန္၊ ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ဟစ္ပီမ်ား အသားေရာင္ခြဲျခားမႈဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေဒါက္တာမာတင္လူသာကင္း ဦးႏု၊ ပဒပႏွင့္ ထိုင္းနယ္စပ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေရးသတင္းမ်ား၊ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းႏွင့္ ဆန္လုပြဲ၊ ကၽြန္းဆြယ္အေရးအခင္း၊ မီးေလာင္ဒဏ္ရာႏွင့္ပစ္ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမေပၚ မွ ေတာ္ဝင္ႏွင့္ယုဇနဟုနံမည္ေျပာင္းခဲ့သည့္ကာလတန္ႏွင့္ရြိဳင္ရယ္ရုပ္ရွင္ရံု ၂ ရံု (ယခုစင္ထရယ္ ဟိုတယ္) စသည္တိ႔ုအျပင္ မင္းမင္းလတ္၊ တကၠသုိလ္ထြန္းေနာင္၊ လားရွဳိးသိန္းေအာင္တို႔ႏွင့္ စတီယို သီခ်င္းမ်ား၊ ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္စိန္ေဂၚလီလမ္းသရဲဂိုဏ္း စသည္စသည္တို႔မွာ ဦးခ်စ္ဆိုင္လက္ဖက္ရည္ ဝိုင္းတြင္ မိမိတို႔ေျပာခ့ဲဆိုခဲ့ၾက ျငင္းခ့ဲခုန္ခ့ဲၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာအစိတ္အပိုင္းအခ်ဳိ႕ ျဖစ္ေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေလးနက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာမက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေတြလည္းပါသည္။
ဗန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္က လက္ဖက္ရည္စားပြဲဝိုင္းသည္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံစရာမ်ားစြာျဖင့္ မိမိတို႔ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ျဖစ္ခ့ဲသည္။ မနက္လည္းထိုင္သည္။ ေန႔လည္လည္းထိုင္သည္။ ညပိုင္းလည္းထိုင္သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္ မိမိတို႔ဆံုမွတ္ျဖစ္လာသည္။ စုရပ္ျဖစ္လာသည္။ တေယာက္ေယာက္ကို ရွာခ်င္လွ်င္ လာရွာသည့္ေနရာျဖစ္လာသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းအေသာက္မ်ားလာလွ်င္ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေဘးက ငွက္ေပ်ာ ေတာထဲ ေျပးရသည္။ ညဘက္ထိုင္လွ်င္ေတာ့ ည ၉ နာရီမထိုးခင္ထဖို႔လိုသည္။ မဂၤလာဒုံျပန္မည့္ လိုင္းကားက ည ၉ နာရီေနာက္ဆံုးေလာက္ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕က ျပည္လမ္းမွတ္တိုင္သုိ႔ ေရာက္သည္။ ထိုကားမမီလွ်င္ အျခားကားမရွိေတာ့။ ထိုစဥ္က မဂၤလာဒုံသုိ႔ အမွတ္ ၉ ကား
လိုင္း တခုသာရွိသည္။ ထို႔အတူ မဂၤလာဒုံအေဆာင္ျပန္ေရာက္ရန္ ကားခေပးဖို႔ အနည္းဆံုး ျပား ၃၀ ေတာ့အေႂကြခ်န္ရသည္။ ထိုစဥ္က အေႂကြေစ့တခၽြင္ခၽြင္သံ ၾကားရေနဆဲကာလျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အေႂကြ ဘယ္ေရာက္၍ ဘယ္ေပ်ာက္မွန္းမသိေလေတာ့။ ထိုစဥ္က တက္စီအျဖစ္ေျပးဆြဲေသာ သုံးဘီးကားက ကားေပၚစတက္၍ မီတာခ်ဳိးလွ်င္ ျပား ၅၀ ေနာက္ တမိုင္ကို ၁၀ ျပားထပ္
တက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုသုံးဘီးကားခ မတတ္ႏိုင္၍ အထုပ္အပိုးမပါလွ်င္ သုံးဘီးမစီးႏိုင္ခ့ဲပါ။
သုိ႔ႏွင့္ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္ မိမိတိ႔ု၏ဆံုမွတ္ ေတြ႔ဆံုရာ ျငင္းခုံရာ ေဆြးေႏြးရာေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ ညေနဘက္ စကားဝိုင္းၾကာ၍ ဗိုက္ဟာလာလွ်င္ ပင္းယေဆာင္ေရွ႕ဘက္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ဆိုင္တန္းေလးသုိ႔ အသုတ္စာစ၍ ဗိုက္ျဖည့္သည္။ တပြဲကို ျပား ၆၀ လား ၁ က်ပ္လားေပးရသည္ထင္
သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးခ်စ္ဆိုင္ျပန္ထိုင္သည္။ အခ်ိန္လြန္၍ ကားမမီလွ်င္ ဒဂံုေဆာင္၌ဝင္အိပ္သည္။ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝအေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝဟု ဆိုရမည္။
ဦးခ်စ္ဆိုင္အထိုင္ၾကာေတာ့ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားအျပင္ ထိုင္ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိလာသည္။ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္သည္။ မိမိတို႔က စာေမးပြဲရွိေန၍ သိပ္မၾကာမီျပန္ဖြင့္သည္။ ပင္မတကၠသုိလ္ကမဖြင့္ေသး၍ ဦးခ်စ္ဆိုင္၌ လူရွင္းသည္။ မိမိတိ႔ု ထိုင္ေန ၾက ၄ ဝိုင္းေတာ့ရွိသည္။ တဝိုင္းကေတာ့ မိမိတို႔ဝိုင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တဝိုင္းကေတာ့ တကၠသုိလ္ ေက်ာ္ဝင္းေမာင္ႏွင့္ကိုေရႊသိမ္းမင္းတိ႔ု ၂ ေယာက္အဓိကထိုင္သည့္ ဝိုင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက စာသမားျဖစ္၍ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းထုတ္ေဝေရးကို တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကိုေက်ာ္ဝင္းေမာင္က အသားမဲမဲအရပ္ပုပု မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းႏွင့္ တိုက္ပုံအက်ႌနက္ အျမဲဝတ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာ္ဝင္းေမာင္အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာေရးသည္။ ကိုေရႊသိမ္းမင္းကေတာ့ အသားျဖဴ ျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ေလ့ရွိကာ စတိုင္က်သူ ျဖစ္သည္။ တခါတရံတရံ ဦးခ်စ္ဆိုင္၌ သူ႔အေဖာ္ ကိုယ့္အေဖာ္မလာ၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနခ်ိန္တြင္ ကိုေက်ာ္ဝင္းေမာင္ႏွင့္ မိမိ ၂ ေယာက္သား ဝိုင္းေပါင္း၍ကဗ်ာအေၾကာင္းစာအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအေၾကာင္း ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေျပာတတ္ၾကသည္။ တခါတရံ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေရွ႕ ဗန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္၌ ထန္းပလက္ ျပား ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ငုိက္ျမည္းေနတတ္သျဖင့္ "ထန္းပလက္ျပားေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေန ေသာကဗ်ာဆရာ "ဟုမိမိကဆိုလွ်င္ ကိုေက်ာ္ဝင္းေမာင္တေယာက္ ျပံဳ းေနတတ္သည္။ ယခုေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီဟုၾကားရသည္။
၂၀၀၀ စြန္းစြန္းေလာက္က ကိုေရႊသိမ္းမင္းႏွင့္ ဆရာပါရဂူအိမ္တြင္ တခါဆံုရာ သူကေတာ့ စာေပထုတ္ေဝေရးနယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေနာက္တဝိုင္းကေတာ့ တကိုယ္ေတာ္ဝိုင္းဟုဆိုရမည္။ သူကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ေမာင္း ေကာင္းေကာင္း၊ လူပုံေခ်ာေခ်ာ၊ ကိုယ္ၾကပ္ရွပ္လက္ရွည္၊ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီရွည္တို႔ကို စတိုင္က်စြာ ဝတ္စားတတ္သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေထာင့္တေထာင့္ရွိ စားပြဲတလုံးတြင္ တကိုယ္တည္း လက္ဖက္ရည္တခြက္၊ ေရႊဘဲေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ၿင္ိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနတတ္သည္။
ဆိုင္ထဲဝင္လာသူတိုင္းကို ျပံဳးျပေလ့ရွိသူ မ်က္ႏွာရႊင္သူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူနံမည္ကို မိမိတို႔မသိပါ။ ေနာင္မ်ားမၾကာမီ သူ႔အား ရုပ္ရွင္မင္းသားထြန္းထြန္းႏိုင္အျဖစ္ ရုပ္ရွင္ေလာကတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါရိုက္တာေနာင္ထြန္းလြင္ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးခ့ဲေလးငါးႏွစ္ခန္႔ သူမကြယ္လြန္မီလမ္း၌ ျဖတ္ခနဲေတြ႔လိုက္သည္။ အသားအနည္းငယ္ညိဳသြားၿပီး မ်က္ႏွာတြင္ဝက္ျခံအဖုအထစ္မ်ားႏွင့္ ဗိုက္ကလည္း အေတာ္ရႊဲေနသည္။ ငယ္ရုပ္မရွိေတာ့။
မ်က္လုံးမ်က္ဖန္တြင္သာ ငယ္ရုပ္က်န္ေတာ့သည္ဟုဆိုရမည္။
ေနာက္တဝိုင္းကေတာ့ တကၠသုိလ္ဆရာမ်ားဝိုင္း၊ ဆရာႀကီးမ်ားဝိုင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က စာေပေလာကတြင္ ေဇာ္ေမာ္သင္း ဟုတြဲလုံးျဖင့္ နံမည္ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ တကၠသုိလ္မင္းေမာ္၊ ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တိ႔ုျဖစ္သည္။
တကၠသုိလ္အသီးသီးက ျမန္မာစာဆရာမ်ားဟု ဆိုရမည္။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းတြင္"မ်ဳိးဆက္သစ္တိ႔ု တိုးတက္ရစ္ဖိ႔ု"ရည္ေမွ်ာ္ကာ ေရးသားေဟာေျပာမႈမ်ားစြာျပဳလုပ္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္မင္းေမာ္ကေတာ့ ထိုစဥ္က "သူငယ္ခ်င္း "အစျပဳစပ္ဆိုသည့္ ကဗ်ာမ်ားျဖင့္ နံမည္ရ သည္။
ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကေတာ့ ေမာ္ဒန္စာေပအယူအဆမ်ား တင္ျပေနသက့ဲသုိ႔ ပါတစ္ဖီးလစ္နာရီ ပတ္ေသာ စုံေထာက္တေယာက္ကိုဖန္တီးေနသည္။
သူတို႔ဝိုင္းသုိ႔ အျခားသူမ်ားလည္း လာေလ့ရွိသည္။ တဦးကေတာ့ တကၠသုိလ္ဝင္းမြန္ျဖစ္သည္။ သူလည္း တကၠသုိလ္တခုက ျမန္မာစာဆရာျဖစ္သည္။ ထိုကေလာင္နံမည္ျဖင့္စာမ်ား မိမိႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ္လည္း ေအာင္ခန္႔ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို မိမိထိေတြ႔မႈ ရွိသည္။
ေနာက္တဦးကေတာ့ တကၠသုိလ္ဆရာမဟုတ္။ ထိုကာလက တက္သစ္စစာေရးဆရာတဦးျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။ ထိုကာလက "ေငြေတာင္"ဟူေသာစာအုပ္ျဖင့္ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရသည္။ "ႏွလုံးသားၿမိဳ႕ေဟာင္းတူးေဖာ္ခ်က္ေနာက္ဆုံးအစီရင္ခံစာ ""အတိတ္လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းလာ
ေသာၾကင္နာသူ မ်က္ႏွာစိမ္း "စသည့္စာအုပ္မ်ားျဖင့္ နံမည္ရသည္။
မည္သုိ႔ဆိုေစ သူ၏စာအုပ္အမည္မ်ားက ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ သူတို႔ဝိုင္းကေတာ့ စာေပ သေဘာတရားမ်ဳိးစုံကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးေလ့ရွိသည္။ စာေပသေဘာတရားက်မ္းကိုးက်မ္းကားမ်ဳိးစုံကို ကိုးကားေလ့ရွိသည္။ အစပိုင္းက အသံသိပ္မက်ယ္လွေပမဲ့ အာေဘာင္အာရင္းသန္လာသည့္ႏွင့္အမွ် အသံေတြက်ယ္လာတတ္သည္။ တခါကမိမိတို႔ဝိုင္းႏွင့္ကပ္ရက္က်ေတာ့ မိမိနားမခံသာေတာ့ေပ။ မလုပ္သင့္ေသာလူငယ္စိတ္ႏွင့္ တု႔ံျပန္သည္။ တုံ႔ျပန္ပုံက ဇိနတၲပကာသနီမွစ၍ၾကားဖူးသမွ်စာအုပ္ႀကီးေပါင္းစုံကိုရြတ္ၿပီး ဘယ္စာအုပ္ ဘယ္အတြဲ စာမ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္မွာ ဘယ္လိုဆိုသည္ဟူ၍ စာအုပ္ေတြထဲမပါသည့္ မိမိေျပာခ်င္ သည့္ေတြ႔ကရာအေၾကာင္းအရာေပါင္းစုံကို ခပ္တည္တည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းခုံ ျပၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အသံကိုတမင္ျမႇင့္၍ ျငင္းၾကသည္။
ကိုစိုးေအာင္၊ ေမာင္ေမာင္ေထြး၊ သိန္းျမင့္၊ မိမိတို႔က ဒါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ အတိုင္အေဖာက္ညီၾကသည္။ လူငယ္ဘဝဆိုေတာ့ ဆင္ျခင္တံုကင္းမဲ့ခ့ဲပါသည္။ ဆရာမ်ားကေတာ့ အေတာ္စိတ္ညစ္ သြားၾကပုံရသည္။ မိမိတို႔ကို ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိေသာ္လည္း မ်က္မွန္းတမ္းမိေနၿပီျဖစ္၍ ေနာင္သူတို႔ဝင္လာလွ်င္ မိမိတိ႔ုႏွင့္ အေဝးဆံုးဝိုင္းမွာ သြားထိုင္ၾကေတာ့သည္။
အဆိုပါ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ၄ ဝိုင္းကား ေက်ာင္းဖြင့္ရက္သာမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ပါရွိခ့ဲၾကသည့္ ဝိုင္းမ်ားျဖစ္ေတာ့သည္။ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလမ်ားတြင္ပင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္၌ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ခုံမင္စြာ ေမြေလ်ာ္ခ့ဲၾကသည္။ စိမ္းျမျမဗန္ဒါရြက္မ်ား အုံ႔ဆိုင္ေဝဆာ
ေနသည့္ေအာက္မွ ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္ ေအးခ်မ္းလွပခ့ဲသည္။ စည္ကားလွသည့္သက္တမ္းရွည္ ရန္ကုန္ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီး၏အရွိန္ၾသဇာက ဦးခ်စ္ဆိုင္၏အမည္နံမကို ထင္ရွားေစခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးေက်ာင္း ပိတ္ရက္မ်ားဆက္ခ့ဲၿပီး ေက်ာင္းသားမရွိသည့္ ဝင္းတံခါးမ်ား ေသာ့ခတ္ခံထားရသည့္ ေခတ္ကာလသုိ႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္ကာလ တာရွည္ခ့ဲၿပီးေနာက္ ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္လည္း ရာဇဝင္ထဲတြင္ က်န္ခ့ဲေပေတာ့သည္။
ထိုအတူ ကမၻာ့တကၠသုိလ္အဆင့္အတန္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား အေရွ႕ေတာင္အာရွ တကၠသုိလ္ အဆင့္အတန္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားတြင္ မၾကာမီကာလ၌ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မည့္ ရန္ကုန္ပင္မ တကၠသုိလ္ႀကီး အဆင့္ေပ်ာက္ေနခ့ဲသည္။ ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးျမင့္မည္ဟု တဖြဖြေရရြတ္ေနၾကေသာ္ လလည္း လက္ေတြ႔တြင္ တခ်ိန္ကစည္ပင္ခ့ဲေသာ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားမွ အားက်ေလးစားခ့ဲ ရေသာ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီးကား ရာဇဝင္ထဲ၌ က်န္ရစ္ေနခ့ဲသည္။ တကၠသုိလ္နယ္ေျမ ေနဝင္ခ့ဲသည္။ သစ္ပုတ္ပင္အိုလည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္း၍ ေနေပလိမ့္မည္။
"ျပည္သူ႔ေခတ္တြင္ တို႔တေတြေက်ာင္းတက္မည္ "ဟူေသာေတးသံသည္ ကံေကာ္ပင္တန္းမ်ားၾကား တိုးညႇင္းစြာပ်ံ႕လြင္၍ေနေပေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Thein Myint
မွတ္ခ်က္ ။ ။ လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန့မ်ားညမ်ားဘဝေပါင္းမ်ားစြာ အပိုင္း ၂၇ မွ စသည့္ အခန္း ၅ အား မၾကာမီ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။ ယခု ေခတၲရပ္နားပါမည္။