 |
| Saya Swan & Tin Moe with Pwintphyu Nandar (@ 2006) |
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၆
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ကိုဘဂ်မ္းက အသက္၁၃-၄ႏွစ္အရြယ္ရွိပါၿပီ။ “ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း အမွတ္တရေျပာစမ္း” လို႔ အျပန္အလွန္ ေမးၾက ေျဖၾကဖူးပါတယ္။ သူေျပာတာက
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ က်ေနာ္မွတ္မိတာကေတာ့ဗ်ာ၊ ျမင္းၿခံကေန စစ္ေဘးေရွာင္လာတဲ့ မိသားစု၀င္ထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ဖူးတယ္ဗ်၊ အသားညိဳညိဳ၊ နာမည္ေတာင္ က်ေနာ္ မွတ္မိေသးတယ္၊ ----- တဲ့၊ နာမည္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းၿခံက ဂါးဗားမင္းေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ တတန္းႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတဦး ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားက အဲဒီေက်ာင္းသူ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသူလိုဟာမ်ဳိးကို စာေပးရဲလို႔လား၊ ခင္ဗ်ားကစာေပးတာ ၀ါသနာပါ တယ္ဆို” လို႔ ေမးေတာ့ ရယ္ၿဖဲၿဖဲဲနဲ႔…။
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မေၾကာက္တတ္ဘူးဗ်။ ဘဂ်မ္းေရ၊ ေျပာင္းခင္းထဲ သြားရေအာင္လို႔ မၾကာခဏ လာေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တခါေတာ့ အီးအီးပါခ်င္လို႔လား။ ေျပာင္းခင္းက ႐ႈပ္တယ္၊ ရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ရေအာင္” လို႔ေျပာဖူးတယ္။
သူက “မဟုတ္ဘူး၊ လင္မယား လုပ္တမ္းကစားရ ေအာင္..” တဲ့။
“ငယ္ေသးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိပါပဲ” စသျဖင့္ ေျပာဖူးပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိတိုင္းကၽြန္ေတာ္က “ဘဂ်မ္းေရ ေျပာင္းခင္းထဲသြားရေအာင္” ဆိုရင္ “ေတာ္စမ္းပါ၊ စကားေကာင္းေျပာမလို႔ ပါ” လို႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ကိုဘဂ်မ္းတေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းစားလိုက္ပါတယ္။ သူက ဉာဏ္္ေကာင္းေတာ့ ဘာသင္သင္၊ သင္တိုင္းရတာကိုး။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္အ႐ိုင္းေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေပမဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြလည္း စစ္တိုက္ဖို ႔စိတ္မပါဘဲ၊ စစ္ထဲ လိုက္လာၾကရတာေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာလည္း အဲသလို ဂ်ပန္စစ္ေျပးတေယာက္ကို ေကၽြးထားရဖူးပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္းတို႔ ရြာကိုလာတဲ့ ဂ်ပန္ ေတြထဲမွာ ပညာတတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးပါလာသတဲ့။ သူတို႔က ဂ်ပန္စာ၊ ဂ်ပန္သီခ်င္းေတြသင္ေပးတယ္။ ပထမေတာ့ ကေလးေတြကို “ကူး၀ါး” ဆိုထင္ပါရဲ႕၊ ဂ်ပန္ဂ်ဳံၾကမ္းမုန္႔ေလးေတြေကၽြးၿပီး သီခ်င္းသင္ေပးတယ္။ ရွီ႐ိုဂ်ီနီ၊ ဟကာကူ၊ ရွိ႐ိုမာနီ႐ိုမဲ့ အစရွိတဲ့ ဂ်ပန္သီခ်င္းဟာ သူတို႔ တက္ေန၀န္းနီ အလံေတာ္သီခ်င္းဆို ထင္ပါရဲ႕။ အဲလို သီခ်င္းေတြသင္ေပးေတာ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းေလးက အသြက္ဆံုးတဲ့။
ဂ်ပန္ေတြက လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုေတာ့ သီခ်င္းပါမက ဂ်ပန္လိုပါ သင္ေပးသတဲ့။ သူ႔ကို ဉာဏ္္ေကာင္း တယ္ဆိုၿပီး ဂ်ပန္စာပါသင္ေပးၾကတယ္။ သူ႔အိမ္က ကိုဘဂ်မ္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေန႔တိုင္းေရမိုးခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပး၊ အ၀တ္အစားလဲေပးတာ လုပ္ထားႏွင့္ရတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက ေရခ်ဳိးရမွာ ေၾကာက္ေတာ့ အေတာ္ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ခ်ဳိးေပးရမွာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဂ်ပန္ဆရာေတြ ေရာက္လာၿပီး “ဘဂ်မ္း-ဘဂ်မ္း”ဆိုၿပီး ကူး၀ါးမုန္႔တျပျပနဲ႔ ခ်ီပိုးၿပီး ေခၚသြားၾကတာတဲ့။ နမ္းလိုက္၊ ႐ႈပ္လိုက္၊ မုန္႔ေကၽြးလိုက္နဲ႔ေပါ့။
ဂ်ပန္စာသင္ေပးေတာ့လည္း လူႀကီးေတြထဲမွာေတာင္ ေမာင္ဘဂ်မ္းက အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေနသတဲ့။ ဂ်ပန္ စကားကို မႊတ္ေနေအာင္ေျပာႏိုင္တဲ့အျပင္ “ခန္းဂ်ီး`ဂ်ပန္စာကိုေတာင္ ေခ်ာေနေအာင္ေရးတတ္သတဲ့။ လက္ေရး ေကာင္းမွေကာင္းဆိုကိုး။
ဟုတ္ပါတယ္။ တခါေတာ့ ဂ်ပန္က ဗမာျပည္မွာ ပညာလာသင္တဲ့ “အိုႏိုတိုး႐ု”တဲ့၊ သူက အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာဆိုေတာ္ေန႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာေတာင္ ျမန္မာလို စာတမ္းတေစာ င္ဖတ္သြားဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၾကေတာ့ သူက ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သမိုင္းသုေတသီ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔ကို ကိုဘဂ်မ္း၊ ကိုသာႏိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ လွည္းတန္းထိပ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ဧည့္ခံၿပီး စပ္မိစပ္ရာစကားေတြေျပာၾကရာ က်ေနာ္က “ဂ်ပန္သီခ်င္းတပုဒ္ရတယ္” လို႔ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔ ကိုသာႏိုးတို႔က သူတို႔လည္းရတယ္တဲ့။ သူတို႔ကဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဂ်ပန္စကား၊ ဂ်ပန္စာေတာင္ သင္ခဲ့ရတာကိုး။ က်ေနာ္က ေတာႀကိဳအံုၾကား ကားလမ္းရထားလမ္း မေပါက္တဲ့ ေတာရြာေလးတရြာမွာဆိုေတာ့ ဂ်ပန္ ေတာင္ စစ္ေျပးတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာသိမ္ရြာငယ္ေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္လုံုး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ဆိုျပေတာ့ ဂ်ပန္ဧည့္သည္ႀကီး အံ့ၾသသြားရပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔က်ေနာ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ႏွစ္ေဗြတည္း တြဲမိၾကေတာ့ ဂ်ပန္က ဗမာစာေပသမား လူငယ္ေလးေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲဖိတ္လို႔ ဂ်ပန္ျပည္ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္သြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ (အေနာက္ ႏိုင္ငံကိုသြားတာ အေရွ႕ေရာက္သြားခဲ့ရေတာ့ ကံမ်က္စိလည္တယ္ဆိုပါေတာ့..။)
ဂ်ပန္ျပည္၊ တိုက်ဳိၿမိဳ႕မွာျမန္မာလူ ငယ္ေတြက`မိုးေသာက္ၾကယ္`ဆိုတဲ့ ျမန္မာစာၾကည့္တိုက္ကေလး တခု တည္ေထာင္ထားတာရွိပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာက မိုးေသာက္ၾကယ္ စာၾကည့္တိုက္ တာ၀န္ခံတဦးျဖစ္တဲ့ မတင္တင္၀င္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးဖူးပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ျမန္မာစာၾကည့္တုိက္ တည္ေထာင္တယ္ဆိုလို႔ပါ၊ “ငါလည္း လူထုကိုက္ထုတ္ စာအုပ္ေတြလွဴမယ္” လို႔ေျပာဖူးပါတယ္။ အဲဒီ မိုးေသာက္ၾကယ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ က်ေနာ္တို႔တည္းခိုၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အိပ္ၾက၊ စားၾက၊ ဆံုၾကပါတယ္။
အဲဒီကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထုတ္တဲ့ “မိုးေသာက္ၾကယ္” စာေစာင္က ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့ စာ တမ်က္ႏွာပါလို႔ ကိုဘဂ်မ္းက အသံထြက္ဖတ္ေတာ့ အိမ္ရွင္ကေလး ေတြက အံ့ၾသသြားၾကပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္စံုခင္းၿပီး သူဟာ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ကေလး အျဖစ္နဲ႔ ဂ်ပန္စာ၊ ဂ်ပန္စကားေတြကို ဂ်ပန္ေခတ္က သင္ယူခဲ့ရပံု ဇာတ္လမ္းကိုလြမ္းစဖြယ္ ျပန္လည္ ေျပာျပဖူးပါ တယ္။
ကိုဘဂ်မ္း ကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့လည္း ဂ်ပန္က ရဲေဘာ္ေလးေတြက က်ေနာ့္ကို စာေပေဟာေျပာပြဲဖိတ္တုန္း ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ၀ါရွင္တန္မွာေနတဲ့ ပန္းခ်ီကို၀င္းေဖကို စာေရးဆရာအျဖစ္ ဖိတ္ေခၚသြားရပါတယ္။ သူကလည္း ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ဖူးတာကိုး။
အဲဒီအေခါက္တုန္းက ေလဟာျပင္ ေဟာေျပာပြဲ တပြဲမွာ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ ကိုေရႊဘ(တာနာေဘး) က မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကေျပာပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဗမာျပည္ကို ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေျခရာလက္ရာေတြပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းဖူးလို႔ေျပာ ရွာပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာသူတို႔ရြာေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ရြာေ ရာ ေဘးကင္းခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မခံလိုက္ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ဖက္ဆစ္ကို ကို္ယ္ေတြ႔မႀကံဳလိုက္ရဘဲ စာေတြ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက ဂ်ပန္ေမြးစားသား လိုျဖစ္ခဲ့ရေတာ့ (ဒီလိုကၽြန္ေတာ္ေရးတာ သူ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး) မႏၱေလးမွာရွိစဥ္ ”ဂ်ပန္စစ္သားနဲ႔ျမန္မာအဖိုးအို” ဆိုတဲ့ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ေရးလိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာအဖိုးအိုတဦးက မိတကြဲဖတကြဲ စစ္ထဲကိုပါလာရၿပီး ဂ်ပန္စစ္႐ႈံးေတာ့ တေယာက္တည္း ေျပးမိေျပးရာေျပးလာရွာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလးကို သားသမီးခ်င္းစာနာမိၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ဗမာရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲကို မအပ္ဘဲ ကယ္၀ွက္ထားတဲ့ အေၾကာင္းကို ကဗ်ာဖြဲ႔ဆို ထားတာပါ။
အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာဆုိေတာ္ေန႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲ တခုမွာ ကိုသာႏိုးက စာေပသေဘာတရား စာတမ္းတေစာင္ကို ဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက Humanism (လူ၀ါဒ၊ ေမတၱာ၀ါဒ) အေၾကာင္းကိုရွင္းျပေတာ့ တင္မိုးရဲ႕”ဂ်ပန္ စစ္သားႏွင့္ျမန္မာအဖိုးအို” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဟာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ “လူသား၀ါဒ” ကဗ်ာေပါ့ လို႔ နမူနာျပၿပီး ရွင္းလင္းပါတယ္။ “တကယ္က ဂ်ပန္စစ္သား တေယာက္ကို က်ဳပ္တို႔ကမ်ား ဖမ္းမိရင္ ေဟာသလို-ေဟာသလို က်ား - ရား ဆိုၿပီးလွံစြပ္နဲ႔ ထိုးသတ္ပစ္မွာ” လို႔ အသံေန အသံထားေရာ အမူအရာေရာလုပ္ၿပီး လွံစြပ္ထိုးျပလို႔ ပရိသတ္က အလြန္သေဘာ က်ပါတယ္။
“ကိုယ္မသတ္ခ်င္လည္း ေျပာက္က်ား ရဲေဘာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕လက္ထဲအပ္ရမွာ၊ ကိုတင္မိုးရဲ႕” လို႔ ကဗ်ာဆရာကို တိုင္တည္ၿပီးေျပာလို႔ ကိုဘဂ်မ္းလည္း အူတက္မတတ္ရယ္ရင္း “ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ မိရင္ အပ္ပါ့မယ္” လို႔ ျပန္ေျဖရပါတယ္။
အဲဒါဟာ ဂ်ပန္ေခတ္က တင္မိုးရဲ႕ဘ၀နဲ႔ ဂ်ပန္ေခတ္ကိုထင္ဟပ္တဲ့ “လူသားေမတၱာ၀ါဒ” ကဗ်ာအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ တစုရဲ႕ဆက္ဆံေရး တကြက္ကိုလည္း`ကၽြဲကူးေရပါ`ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ေမာင္စြမ္းရည္