ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) ● အဘ၏ ကြမ္းအစ္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
“ရန္ကုန္သား” ဟုအမည္တြင္ေသာ အဘေျမးက အဘ၏ကြမ္းအစ္ကို စိတ္၀င္စားသည္။ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ သိခ်င္ေန သည္က အဘ ဘယ္ကေနဘယ္လို ကြမ္းစားျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုတာအျပင္ အဘ၏ကိုယ္ပိုင္ကြမ္းအစ္ အေၾကာင္းကိုျဖစ္ သည္။
ကြမ္းအစ္သည္ ေၾကးကြမ္းအစ္ျဖစ္၏။ တတ္သိစအရြယ္ကတည္းက ထိုေၾကးကြမ္းအစ္သည္ အဘကြမ္းအစ္ ျဖစ္သည္ကို သိေၾကာင္း အမွတ္ရမိသည္။ ေၾကးကြမ္းအစ္ကို အဘခိုင္းသျဖင့္ အတြင္းအျပင္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ ေပးဖူးသည္။ ေၾကးေရာင္ ကို ကြမ္းသီးခြံ၊ မန္က်ည္သီးမွည့္တို႔ျဖင့္ တိုက္ခၽြတ္၍ ေျပာင္လက္ေစသည္။
အဘေရာ အဘြားပါမရွိေတာ့သည့္အခါမွ အထက္ပါ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို သိလိုစိတ္ျပင္းျပခဲ့ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အဘ ကြမ္းစစားျခင္းႏွင့္ သူ၏ကြမ္းအစ္အေၾကာင္းကို သိရန္အတြက္ ရန္ကုန္သားက သူ႔အေမႏွင့္ ဖုန္းအင္တာဗ်ဴးလုပ္ကာ ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။ ရန္ကုန္သား၏အေမက ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားတြင္ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိဘ အေၾကာင္းကို စုံစုံလင္လင္သိသည္။
“အေမေရ၊ အဘက ဘယ္တုန္းကတည္းက ကြမ္းစစားတာလဲ၊ လူပ်ိဳကတည္းကလား၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွလား”
“အေဖက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ စားတယ္လို႔သိရတယ္။ ကြမ္းအစ္ရလာေတာ့မွ စားတာတဲ့ သားရ”
“ဟုတ္ကဲ့။ ကြမ္းအစ္ရမွ စားတာဆိုေတာ့ ဟိုေၾကးကြမ္းအစ္ႀကီးကို ေျပာတာလား။ အဲဒါက ရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူေပး တာလဲ အေမ”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီေၾကးကြမ္းအစ္ႀကီးပဲ။ ေပးတာက အေမတို႔လမ္းထိပ္က အိမ္ႀကီးကို မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအိမ္မွာ အိႏၵိယလူမ်ဳိးအဘိုးႀကီးအဘြားႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အရင္တုန္းက ေနၾကတယ္။ သူတို႔သားေလးနဲ႔။ တခါမွာ သားတို႔အဘြားရဲ႕အေမက သူတို႔သားေလးရဲ႕အသက္ကို ကယ္ခဲ့ဖူးတာရွိတယ္။ သူတို႔ေတြ အိႏၵိယႏုိင္ငံကို ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ လက္ေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ ပစၥည္းႏွစ္ခုေပးခဲ့တယ္။ ေႂကြပန္ကန္ျပားႀကီးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေၾကးကြမ္းအစ္ပဲ။ ေၾကးကြမ္းအစ္ရကတည္းက သားအဘ ကြမ္းစစားေတာ့တာပါပဲ”
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚနယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနေသာ အဘက သမီးႀကီးမိသားစုရွိရာ ရန္ကုန္သို႔ ေရလမ္းခရီးျဖင့္ လာလည္ေသာ အခါတြင္လည္း သူ႔ကြမ္းအစ္ကို မေမ့မေလ်ာ့ယူလာခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ေၾကးကြမ္းအစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြမ္းညႇပ္ထည့္ထားလွ်င္ အေလးခ်ိန္အတန္အသင့္ရွိသည္။ ရန္ကုန္သားငယ္စဥ္က ကြမ္းအစ္ကို မရာတြင္ ကြမ္းညႇပ္ကိုအရင္ယူကာ တေနရာတြင္ထားၿပီးမွ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ ရသည္။
ကြမ္းအစ္ထဲတြင္ထည့္ထားရေသာ ကြမ္းယာရန္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ေန႔စဥ္မျပတ္ရေလေအာင္ စီမံရသူမွာ အဘ၏ပါရမီျဖည့္ဖက္ အဘြားပင္ျဖစ္သည္။ အဘြားက ေစ်းသြားသည့္အခါ ကြမ္းရြက္ထုပ္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မႏုမရင့္ကို ေရြး၀ယ္တတ္သည္။ သူကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ထိုနယ္က တျခားသက္ႀကီးမ်ားလို ကြမ္းမစား။ အဘကြမ္းစားသည္ကိုလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ အတြန္႔တက္ကာ မတားဆီးစဖူး။ ထုံးထုပ္ကိုတခါ၀ယ္လွ်င္ ငါးထုပ္၀ယ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဘကြမ္းအစ္တြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ကြမ္းရြက္ႏွင့္ထုံး ျပတ္ေလ့မရွိ။ ျပတ္ခါနီးၿပီဆိုလွ်င္လည္း အနီးရွိေျမးတေယာက္ေယာက္ကို ထုံးတထုပ္ေလာက္၊ ကြမ္းရြက္အနည္းငယ္ေလာက္ ရပ္ကြက္ထဲက ကုန္စုံဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္မွာ သြား၀ယ္ပါဟု ခိုင္းတတ္သည္။ ဒါက မရွိသုံး သုံးရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တေန႔ေစ်းသြားလွ်င္ အဘြားက ကြမ္းရြက္ထုပ္ေတြ၊ ထုံးထုပ္ေတြကို ၀ယ္ေနက်ဆိုင္မွ ၀ယ္လာတတ္သည္။ ေဆးရြကႀကီးသည္လည္း ထို႔အတူပင္။ ကြမ္းရြက္ႏွင့္ထုံး၀ယ္ေသာဆိုင္မွပင္ ၀ယ္လာတတ္သည္။ ဗမာေဆးဟု ေခၚေသာ ေဆးရြက္ႀကီးက ျပတ္လို႔ရသည္။ အဘက ေဆးရြက္ႀကီးမပါလည္း ရွိေသာ ထုံး၊ ကြမ္းသီးတို႔ျဖင့္ ကြမ္းတယာ ယာကာ ကြမ္းျမံဳ႕ေန တတ္သည္။
ကြမ္းသီးအတြက္ မပူရ။ အိမ္ျခံ၀င္း ေရွ႕မ်က္ႏွာစာပတ္ပတ္လည္တြင္ ကြမ္းသီးပင္ ခုနစ္ပင္ ရွစ္ပင္မွ်ရွိေလသည္။ ကြမ္းသီးပင္ရွိ ကြမ္းသီးမ်ားအေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေလွကားရွည္ရွည္ကို အပင္တြင္မွီေထာင္ကာ အခိုင္လိုက္ ခူးယူရ သည္။ ရန္ကုန္သားတို႔ကိုမေမြးမီက ထိုကြမ္းသီးပင္မ်ားသည္ ေခြးေျခခုံရွည္ေပၚ လူကမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဓားမျဖင့္ ကြမ္းသီးမွည့္အခိုင္လိုက္မ်ားကို ခုတ္ခ်ႏိုင္သည္အထိ နိမ့္ေသးသည္ဟု ရန္ကုန္သားအေမက ေျပာျပသည္။ ခူးထားေသာကြမ္းသီးမ်ားကိုို ထပ္ခိုးတြင္ ျဖန္႔ခင္းထားသည္။ ထပ္ခိုးက သြပ္မိုးႏွင့္နီးသျဖင့္ ေန႔ဖက္ေနသာလွ်င္ အပူရွိန္ရွိၿပီး ပူအိုက္သည္။
“ေျမးေရ အေပၚထပ္မွာ ကြမ္းသီး သုံးေလးလုံးေလာက္ သြားယူစမ္းပါ” ဟု အဘက ခိုင္းလွ်င္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး တက္ႂကြစြာျဖင့္ သြားယူၾကသည္။ အေပၚထပ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ထပ္ခိုးကို ညႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေျခာက္ေနေသာအခြံကို ကြမ္းညႇပ္ျဖင့္ပင္ ခြာၿပီး ရလာေသာ ကြမ္းသီးလုံးကို ထက္ျခမ္းခြဲကာ ဇလုံတလုံးတြင္ထည့္ကာ ေရစိမ္ထားသည္။ ကြမ္းယာခါနီးမွာမွ ထက္ျခမ္းခြဲထားေသာ ကြမ္းသီးကို လိုသေလာက္အစိတ္ေလးမ်ား ျပန္စိတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြမ္းအစ္အေပၚဆုံးတြင္ ထည့္သည္။
အဘ ကြမ္းညႇပ္ကုိင္ပုံမွာ အေတာ္ေသသပ္သည္။ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းျဖင့္ ကြမ္းသီးႏွင့္ ကြမ္းညႇပ္ကို လက္တဖက္စီ ကုိင္ကာ ကြမ္းသီးစိတ္သည္။ ရန္ကုန္သားတို႔ ေျမးတစုမွာ လူႀကီးေတြက မွာထား တားထားသျဖင့္ ကြမ္းညႇပ္ကို ယူမေဆာ့ရဲ။ အဘညႇပ္ၿပီးသား ကြမ္းသီးစိတ္မ်ားကိုသာ တစ္ဖတ္ႏွစ္ဖတ္ ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး ၀ါးၾကည့္ခဲ့ရုံ ျဖစ္သည္။
အဘ၏ကြမ္း ယာသည့္ပုံမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။ ကြမ္းအစ္ကို ပထမယူသည္။ ကြမ္းအစ္က ဧည့္ခန္းရွိ စားပြဲခုံေပၚတြင္ ပုံမွန္အားျဖင့္တင္ထားတတ္သည္။ အိမ္လာလည္သည့္ ဧည့္သည္ေတြ ကြမ္းယာ သုံးေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ တည္ခင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အဘက ထိုင္ခုံတြင္ ထုိင္ေလ့သိပ္မရွိ။ အိမ္ဦး ေခါင္းရင္းခန္းရွိ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚတြင္ တင္ပလႅင္ေခြကာ က်က်နနထိုင္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနသူမ်ားကို ဖ်ာေပၚမွသာ လွမ္းေျပာသည္။
ကြမ္းအစ္ကို သူ႔အနားယူသည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚအံႏွစ္ဆင့္ကို ကိုင္မကာ ကြမ္းအစ္ကိုယ္ထည္ျဖစ္ေသာ ကြမ္းအစ္ေအာက္ဆုံးဆင့္ကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဒါက အထဲတြင္ ကြမ္းရြက္ရွိမရွိ က်န္မက်န္ စစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မရွိလွ်င္ ထုိင္ရာမွထကာ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိရာသို႔သြားၿပီး ဇလုံတခုတြင္ ေရစိမ္ထားသည့္ ကြမ္းရြက္မ်ားထဲမွ ကြမ္းရြက္ ဆယ္ရြက္ ေလာက္ယူသည္။ ကြမ္းအစ္ထဲမထည့္ခင္ ကြမ္းရြက္မ်ားကို ခါကာ ေရစစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚအဆင့္ရွိ ကြမ္းသီး ျခမ္းကို ယာမည့္ကြမ္းယာအတြက္ အေနေတာ္အျခမ္းေလးမ်ားရေအာင္ စိတ္သည္။ စိတ္ၿပီးသည္မ်ားကို အေပၚအဆင့္ တြင္ ျပန္ထားသည္။ ကြမ္းအစ္ကို တဖန္ အေပၚႏွစ္ဆင့္ျပန္မကာ ကြမ္းရြက္တရြက္ကို ယူသည္။ ကြမ္းရြက္၏ အဖ်ားကို လက္ျဖင့္အနည္းငယ္ဆိတ္လိုက္သည္။ ကြမ္းရြက္အရိုးတံကိုလည္း ဆိတ္ကာခ်ဳိးလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ထုံးထုပ္ကို ယူကာ လက္ညႇိဳးေပၚသို႔ အနည္းငယ္ညႇစ္ခ်သည္။ ထုံးရွိေသာလက္ညႇိဳးကို ကြမ္းရြက္တြင္ ထုံးပါးပါးေလးျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ တို႔လိုက္သည္။
အဘကြမ္းယာတြင္ ရွားေစးမပါ။ ရွားေစးကို ဘယ္အခါမွ မသုံး။ စမုန္စပါးကိုလည္း ရွိမွသာ သုံးသည္။ အၿမဲတမ္းမသုံး။ ကြမ္းရြက္ကို ထုံးပါးပါးတို႔ၿပီးေသာ္ ကြမ္းသီးစိပ္မ်ားကို ယူသည္။ ကြမ္းယာေပၚတြင္ ပုံသည္။ အလယ္ဆင့္မွ ဗမာေဆး ကို လက္မ လက္သည္းခြံပမာဏေလာက္ အနည္းငယ္ခ်ဳိးဖဲ့ကာ ကြမ္းရြက္တြင္ ထည့္သည္။ ကြမ္းရြက္ကို အသာအယာ ထုပ္လိုက္သည္။ ကြမ္းယာျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြမ္းယာတယာရေပသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ အဘ၏ ကြမ္းယာသည္ ယာေသာပုံ အစဥ္အတိုင္းျပရေသာ္ ကြမ္းရြက္၊ ထုံး၊ ကြမ္းသီး၊ ဗမာေဆးတို႔ျဖင့္သာ ဖြဲ႔စည္းသည္။
ထိုကြမ္းယာကို ပါးေစာင္တဖက္ထဲထည့္ကာ ကြမ္းျမံဳ႕သည္။ ထုံးေပေနေသာ လက္ညိႇဳးကို နီးရာတိုင္တြင္ မသုတ္၊ ကြမ္းအစ္အျပင္ဖက္ ေၾကးသားျပင္ေပၚတြင္ သုတ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုံးေပေနေသာ ကြမ္းအစ္ကို ေျပာင္ေန ေအာင္ ခဏခဏတိုက္ခၽြတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။
အဘက ကြမ္းစားၿပီးတိုင္း ပလုတ္က်င္းေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သြားေတြက လုံးလုံးမပ်က္စီး။ ေရႊသြားထည့္ ထားေသာ ဘယ္ဖက္အံသြားႏွစ္ေခ်ာင္းမွအပ က်န္ေသာ အံသြားမ်ား အေပၚေအာက္သြားမ်ားသည္ ကြယ္လြန္သည္ အထိ အေကာင္းပကတိရွိေနၾကသည္။ အဘ၏ကြမ္းယာစားႏႈန္းက တေန႔လွ်င္ ေျခာက္ယာအထက္ရွိသည္။
ကြမ္းစားေသာအခါ ကြမ္းတံေတြးေထြးရန္ ေထြးခံကို တုိင္တတိုင္နားတြင္ အၿမဲတမ္းထားသည္။ ေထြးခံကိုေတာ့ သူက သူ႔ဖာသာသူေဆးသည္။ ေျမးမ်ားကို “ေရနဲ႔သြားက်င္းလိုက္ကြာ” ဟုပဲ ခိုင္းတတ္သည္။ က်င္းရင္းနဲ႔ ေျပာင္ေအာင္ ေဆးခဲ့လွ်င္လည္း မည္သို႔မွ် မေျပာ။ သူ႔ေထြးခံကို သီးသန္႔သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားသည္။ အဘက သူမ်ားအိမ္သြား လွ်င္ ကြမ္းစားေလ့မရွိ။ အိမ္ရွိ ကြမ္းအစ္အတြင္းမွကိုယ္တုိင္ယာေသာ ကြမ္းယာကိုသာ ခံတြင္းေတြ႔ပုံရသည္။
ရပ္ရြာတြင္ေနထိုင္ၾကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားသည္ ေန႔စဥ္လိုလိုပင္ အဘဆီသို႔လာကာ စကားေျပာၾကသည္။ စကားေျပာရင္း တည္ခင္းေသာကြမ္းအစ္ကို ယူကာ ကြမ္းယာမ်ား ကိုယ္စီကုိယ္ငွ ယာၾက၏။ ကြမ္းသီးစိတ္မ်ားကို ကြမ္းယာထဲထည့္လိုသေလာက္ ညႇပ္ၾက၏။ ကြမ္းတယာညက္ခန္႔ၾကာေအာင္ စကားေျပာသူလည္း ရွိသည္။ စကား၀ိုင္းထဲမ၀င္ဘဲ ကြမ္းျမံဳ႕ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနသူလည္း ရွိ၏။ ကြမ္းသံုးေလးယာညက္မွ ေျပာစရာ စကားလည္း မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင္၊ သြားစရာရွိေသးသည္ဟုေျပာကာ အဘအိမ္မွ ခြာၾကသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ကြမ္းယာအေၾကာင္းျပဳ၍ ရပ္ရြာသတင္း ၿမိဳ႕နယ္သတင္း ကမာၻ႔သတင္းပါမက်န္ အလုံးစုံနီးပါး သိၾကရ၏။
တေခါက္တြင္ အဘတို႔ဆီအလည္ေရာက္ေနေသာ ရန္ကုန္သားက သူ၏အဘြားအား ဤသို႔ေတာင္းဆိုသမွဳျပဳ၏။
“အဘြား၊ အဘြားတို႔အိမ္ကို ကြမ္းလာစားသူမ်ားသည္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ျခံတံခါးပင္ မဖြင့္ေသး၊ လမ္းၾကံဳသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္ကို၀င္လာၾက၏။ အဘေပးေသာ ေၾကးကြမ္းအစ္ကို ယူ၍ ကြမ္းညႇပ္ကိုသုံး၊ ကြမ္းသီးကို စိတ္ၾကကာ ကြမ္းယာ ယာၾက ကြမ္းျမံဳ႕ၾကၿပီး ေထြရာေလးပါး ဟိုဟိုဒီဒီေျပာၾက၏။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္မနက္ျဖန္မွ စကာ အိမ္တံခါးကို ပိတ္ပါမည္၊ အခြင့္ေပးပါ အဘြား” ဟုေတာင္းဆိုေလသည္။ နယ္ရွိ အိမ္မ်ားသည္ ေန႔ဖက္မ်ားတြင္ ၿခံတံခါးကိုသာပိတ္ေလ့ရွိၿပီး အိမ္မႀကီးတံခါးကို ဖြင့္ထားေလ့ရွိၾကသည္။
အဘြားက “ငါ႔ေျမးရယ္ မဟုတ္တာ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟု အစတြင္ တားေသးသည္။ ေခါင္းမာေသာ ရန္ကုန္သားက ဇြတ္ အတင္း ေတာင္းဆိုျပန္ရာ “ကဲ ငါ႔ေျမးအရည္အခ်င္းၾကည့္တာေပါ႔” ဟု ေျပာကာ ခြင့္ျပဳ၏။ ရန္ကုန္သားသည္ ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ အိပ္ရာမွေစာေစာထကာ ထိုစဥ္က သူ၏ပခုံးသာသာအျမင့္ရွိေသာ ျခံတံခါးကို ပိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္မႀကီးရွိ သစ္သားတံခါးကို ပိတ္၏။ ထိုတံခါးမွာ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ အိမ္တြင္းမွ အိမ္ျပင္၊ အိမ္ျပင္မွ အိမ္တြင္း လွမ္းၾကည့္လွ်င္ တပိုင္းတစလွမ္းျမင္ရ၏။ တံခါးကို အေပၚခ်က္ေအာက္ခ်က္ ထိုးထားလိုက္၏။ အဘက သူ႔ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ဦးခန္းတြင္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကာ ကြမ္းျမံဳ႕ေနလ်က္။
ျခံတံခါးကိုဖြင့္ကာ ရပ္ကြက္ထဲမွ အိမ္လာလည္ေနက် လူတေယာက္ ျခံ၀င္းထဲ၀င္လာသည္။ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္ကိုေတြ႔ၿပီး ေခါင္းကုတ္ကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေနာက္တေယာက္ ၀င္လာျပန္သည္။ “ဘႀကီးေရ” ဟု ေခၚလိုက္ေသးသည္။ အဘက ရန္ကုန္သားကို ျပံဳးၾကည့္သည္။ အသံမေပး။ ထိုလူလည္း ျပန္သြား သည္။ အိမ္ရွိလူမ်ား အ၀င္အထြက္လုပ္ေသာ္ အိမ္တံခါးကို အက်င့္ပါေနေသာေၾကာင့္ ဖြင့္သြားၾကသည္။ ရန္ကုန္သားက ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ပိတ္သည္။
ညေနပိုင္းေရာက္ေသာ္ အဘြားက “ေျမးေရ တံခါးျပန္ဖြင့္စမ္းပါကြယ္” ဟု ေျပာသည္။ အဘဆီိကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ အဘက မျပံဳးမရယ္၊ သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ကြမ္း၀ါးေနေပသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္သား၏ တံခါးပိတ္ျခင္းလုပ္ငန္းသည္ တညေနအထိသာ ခံေပသည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ရပ္ရြာထဲမွလူမ်ားလည္း အိမ္တြင္ ကြမ္းယာလာစားၾကသည္။ မနက္ႏွင့္ ေန႔လည္က မစားျဖစ္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အတိုးခ်ကာ တစ္ယာၿပီးတစ္ယာ စားၾကေလသည္။ အဘ၏ေၾကးကြမ္းအစ္သည္ ဟိုလူ႔ဆီေရာက္လိုက္၊ ဒီလူ႔ဆီ ေရာက္လိုက္ျဖင့္ အသုံးတည့္ေနေပသည္။ သတင္းေတြလည္း စုံေအာင္ ေျပာၾကေလသည္။ ညအိပ္ခ်ိန္နီးမွ ထျပန္သူလည္း ရွိေလသည္။
အဘလြန္ေသာအခါ အဘ၏ကြမ္းအစ္သည္ သုံးသူမရွိျဖစ္ေလေတာ့သည္။ အဘသည္ သူ၏ကြမ္းစားျခင္းအေလ့ကို မည္သူ႔ကိုမွ် စဲြသြားေအာင္ မပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့။ ရန္ကုန္သား၏ ဦးေလးျဖစ္သူမ်ားထဲတြင္လည္း ကြမ္းကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲစားၾက ေလ့မရွိ။ အပ်င္းေျပသေဘာ ခံတြင္းခ်ဥ္၍သာ ကြမ္းယာဆုိင္မွ တစ္ယာႏွစ္ယာ ၀ယ္စားေလ့ရွိသည္။ နယ္သားမ်ားျဖစ္ေသာ အဘ၏ေျမးတခ်ဳိ႕ကား ရပ္ရြာဓေလ့ကို ထိန္းသိမ္းေသာအေနျဖင့္ အဘရွိစဥ္ကတည္းက အဘေရွ႕မွာပင္ ကြမ္းစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ယာကြမ္းကို မႀကိဳက္ၾက၊ ဆိုင္ယာကြမ္းကိုသာလွ်င္ အစြဲႀကီးစြဲၾက ေလသည္။ အဘက သေဘာက်သည္လည္း မေျပာ၊ ဘယ္အခါမွ တားသည္ဟူလည္း မရွိခဲ့။
အဘ၏ကြမ္းအစ္အား လြမ္းေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားသည္ ကြမ္းစားျခင္းဓေလ့ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ ၾကံမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္သား၏သြားမ်ားကား အဘ၏သြားမ်ားကဲ့သို႔ မခိုင္ခံ့၊ ရန္ကုန္သား၏ ကြမ္းညႇပ္ သုံးတတ္ေသာအစြမ္းကား အဘ၏ကြမ္းညႇပ္ျခင္းအႏုပညာေလာက္ မသိမ္ေမြ႔၊ ကြမ္းစားသည့္အခါ ကို္ယ္တုိင္ယာေသာ ကြမ္းယာတြင္ ထည့္ရမည့္ထုံးပမာဏကို မခန္႔မွန္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ထုံးေပါက္ေသာဒဏ္ကို မခံစားႏိုင္သည္က တေၾကာင္း၊ ဗမာေဆးဟုေခၚၾကေသာ ေဆးရြက္ႀကီးကိုလည္း မတို႔မထိရဲသည္က တေၾကာင္း စသည္စသည္ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကြမ္းစားမည့္အစီအစဥ္ကို မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ေသာ္လည္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေလသည္။
ထို႔ျပင္ ကြမ္းစားလွ်င္ ကြမ္းတံေထြးေထြးဖို႔ ေထြးခံလိုမည္။ ေထြးခံကိုလည္း ပုံမွန္ေဆးရန္လိုသည္။ အဘကဲ့သို႔ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ပုံမွန္ေဆးဖို႔ ၀ီရိယမရွိသျဖင့္ ကြမ္းစားလွ်င္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဟိုနားဒီနား ကြမ္းတံေတြး ေထြးမိေပ လိမ့္မည္။ ေထြးမိသည့္အခါ ၿမိဳ႕ျပအလွကို ဖ်က္ဆီးသူမ်ားစာရင္းတြင္ တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ျခင္းကို လက္မခံႏိုင္။
ဤသို႔ျဖင့္ အဘ၏ကြမ္းအစ္သည္ ကြမ္းစားမည့္သူမရွိေသာေၾကာင့္ ကြမ္းယာ ယာရန္အတြက္ မည္သည့္အမယ္မွ်မရွိ။ သို႔ရာတြင္ အဘ၏လက္စြဲ ေၾကးကြမ္းအစ္ျဖစ္သည့္အတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ် မေပးရက္ဘဲ ေၾကးေရာင္လက္ေအာင္ အေရာင္တင္လိုက္၊ ေသခ်ာထုပ္ပိုးကာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္ႏွင့္ ေၾကးေရာင္သည္ လက္လ်က္ရွိေပသည္။ အိမ္သို႔လာေရာက္ကာ ကြမ္းယာလာစားရင္း ရပ္ေၾကာင္းရြာေၾကာင္းလာေျပာမည့္ သူေတြသည္လည္း ဆိတ္သုဥ္းသြားၿပီျဖစ္ၿပီး အဘ၏ ေၾကးကြမ္းအစ္သည္ ကြမ္းအစ္ပင္စင္ရေနၿပီျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။