လွေက်ာ္ေဇာ ● အရပ္သားဘဝ ခံယူျခင္း
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
ေမၿမိဳ႕မွာကြၽန္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ မတ္လစာေမးပြဲႀကီးၿပီးတဲ့အခါ၊ ေဖေဖရွိရာ မဂၤလာဒံုကို လိုက္လာခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို မဂၤလာဒံုေလယာၪ္ကြင္းမွာ ေဖေဖလာႀကိဳေနပါတယ္။ မိသားစုတစုတစည္းတည္း ျပန္စုစည္းမိလို႔၊ အားလံုး စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၾကၿပီး ေဖေဖ့ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ထားတယ္ဆိုတဲ့မဂၤလာဒံုကဧည့္ေဂဟာမွာေန ထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ေဆြမ်ဳိးေတြေရာ၊ သံုးဆယ္က ေဆြမ်ဳိးေတြေရာ၊ အားလံုးလာႀကိဳၾကပါတယ္။ သူတို႔တေတြလည္း ကြၽန္မတို႔ မဂၤလာဒံုအိမ္မွာ ၃-၄ ရက္ေနၾကပါေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကို လာအားေပးဟန္ ရွိပါတယ္။ အက်ယ္ခ်ဳပ္သာဆိုတာ၊ ေဖေဖလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလို႔ လာလို႔၊ ဧည့္သည္ေတြလည္း လာၾက၊ အိမ္မွာအိပ္ၾကနဲ႔ ဘာအကန္႔အသတ္မွ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ တခုပဲထူးျခားလာတာကေတာ့ ေဖေဖ့ကို အရပ္ဝတ္စဝတ္လာတာ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ ဟာေဝယံရွပ္အျဖဴနဲ႔ ရခိုင္ပုဆိုးစိမ္း အကြက္စိပ္စိပ္ကေလးနဲ႔ေဖေဖ့ကိုေတြ႔ရတာ ကြၽန္မတို႔မ်က္စိထဲ တမ်ဳိးထူးဆန္းေနပါတယ္။ နဂိုတိုင္းမွဴးဘဝ တုန္းကလည္း အိမ္မွာကင္းေတြနဲ႔ ေနလာရတာျဖစ္ေတာ့၊ အခုကင္းရွိလည္း ကြၽန္မတို႔အတြက္ကေတာ့ သိပ္အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ကြၽန္မတို႔တေတြအျပင္ထြက္ရင္ ေနာက္က အမ္-အိုင္ (ေထာက္လွမ္းေရး) လိုက္ တတ္တယ္လို႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တို႔ကေတာ့ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ သြားေလရာ Escort (ကင္းအေစာင့္အေရွာက္) နဲ႔ေဟ့လို႔ရယ္စရာလုပ္ ေျပာတတ္ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္သႀကၤန္ ကြၽန္မတို႔မဂၤလာဒံုမွာ က်ပါတယ္။ သႀကၤန္တြင္း တေန႔ခင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမၽား အဖြဲ႔တဖြ႔ဲ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ လက္ ၂ လံုးအလို ကယ္တင္ခဲ့တာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ဗို္လ္ေက်ာ္ေဇာ ဆိုၿပီး သံခ်ပ္ထိုးတာ ကြၽန္မမွတ္မိေနပါတယ္။
ေနာက္ ကြၽန္မမွတ္မိေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ ေဖေဖအၿငိမ္းစားစယူရတဲ့ေန႔က ျမင္ကြင္းပါ။ အဲဒီေန႔ညေနကြၽန္မတို႔ မဂၤလာဒံုအိမ္ကေန စမ္းေခ်ာင္းအိ္မ္ေလးကို္ေျပာင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခၽိန္ပါ။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အႀကီးဆံုးကြၽန္မ ေတာင္ ၁၀ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးေတာ့၊ မိဘေတြရဲ႕အပူအပင္ကို သိပ္နားမလည္လွပါဘူး။ လူႀကီးေတြ မ်က္စိ မ်က္ႏွာမေကာင္းရင္ ကိုယ္ရွိန္သတ္ေနလိုက္ၾက၊ လူႀကီးေတြလစ္တာနဲ႔ ကစားေကာင္းဆဲ၊ ေဆာ့ေကာင္း ဆဲပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီညေနက ၿခံထဲဆင္းကစားေနတဲ့က်မတို႔ကို ေရခ်ဳိးအဝတ္အစားလဲဖို႔ အဘြားေတြက အိမ္ေပၚ ကေနလွမ္းေခၚလို႔ ကြၽန္မတို႔အိမ္ထဲဝင္လာၾကပါတယ္။ အိမ္ထဲအဝင္ ဧည့္ခန္းအဝမွာ၊ စစ္ဗိုလ္တဦးကို မတ္တပ္ေတြ႔လိုက္ရၿပီး ေဖေဖကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနၿပီး လက္ထဲမွာလည္း စာရြက္တရြက္ကိုင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖကအသံ ခပ္မာမာနဲ႔ မင္းတို႔လူႀကီးေတြကို ေျပာလိုက္ပါ။ ငါဒီအိမ္မွာ ညေန ၆ နာရီထိရွိမယ္။ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာ လိုက္လို႔ ေျပာေနတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ (ေနာင္မွ သိရတာက စစ္ရံုးခ်ဳပ္က ေဖေဖ့ကို ရာထူး ၂ ဆင့္ခ်ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးရာထူးနဲ႔ပင္စင္ေပးလိုက္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာ လာပို႔တာတဲ့) အဲဒီစစ္ဗိုလ္ေလးျပန္ထြက္ကာနီး ေဖေဖ့ကို အေလးျပဳေန တဲ့ပံု ကြၽန္မအခုအထိ မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။ အေလးျပဳေနတဲ့လက္ဟာ တဆက္ဆက္တုန္ေနၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔မိသားစု အဲဒီညေနက စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္၊ ဆီဆံုလမ္း၊ အိမ္နံပါတ္ (၃၆) ကို အၿပီးေျပာင္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ အိမ္ေလးဟာ ေပ ၂၅- ၅၀ ေျမကြက္ေလးေပၚကေျမစိုက္တလိုင္း အိမ္ေလးပါ။ အရင္ကေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ႀကီးေတြရဲ႕အိပ္ခန္းတခန္းစာေတာင္ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔လည္း က်ၪ္းက်ၪ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း အရွင္လတ္လတ္ နိဗၺာန္ဘံုက ငရဲ ျပည္ခုန္ဆင္း လိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဒီႂကားထဲ ပိုဆိုးတာက၊ အဲဒီတုန္းက မိလႅာစနစ္က ဇလားအိမ္သာစနစ္ပါ။ ကြ်န္မတို႔ေမာင္ ႏွမတေတြ ဘယ္သူမွအဲဒီအိမ္သာမ်ဳိးမတက္တတ္လို႔ ငိုၾက၊ ယိုၾကျဖစ္ၾကရပါ ေသးတယ္။
ေၾသာ္ အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ ေမေမတို႔ ေဖေဖတို႔ ကြၽန္မတို႔တေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲၾကမယ္ မသိပါဘူး။ လူမမယ္သားသမီး ၅ ေယာက္ လူလားေျမာက္ဖို႔အေရး ပညာတတ္ဖို႔အေရး ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ေလးပူပန္ ေနၾကမယ္မသိပါဘူး။ ဒါေတြ စဥ္းစားမိေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို သနားလိုက္တာေလ။
အဲဒီအိမ္ေလးေပၚေရာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့၊ ကြၽန္မတို႔ငယ္ေသးေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔ဘဝ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားၿပီဆိုတာ ရင္ထဲကကို ဒိတ္ခနဲ သတိျပဳလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ေမြးကတည္းကစလို႔ အလြန္ခန္းနားႀကီးက်ယ္၊ က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားမွာ ေႁခြရံသင္းပင္းမၽားစြာနဲ႔ ေနေနခဲ့ရတဲ့ဘဝကေန ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အိမ္ေမွာင္ေမွာင္ က်ဥ္းက်ဥ္း ကုပ္ကုပ္ ကေလးေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအိမ္ေလးရဲ႕ေက်းဇူးကလည္း မေသးပါဘူး။
အိမ္ေလးက က်ဥ္းေတာ့၊ ေဖေဖေမေမတို႔နဲ႔အတူ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ အေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပူးပူးကပ္ကပ္ေနလိုက္ရၿပီး၊ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း၊ ေခြၽေခြၽတာတာလည္းေနရလို႔ တမိသားစုလံုး အျပန္အလွန္ညႇာတာ ေထာက္ထားငဲ့ ညႇာနဲ႔ အလြန္ႀကီးမားတဲ့သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္ကပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္မိသြားပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဖေဖက သူ႔ကိုယ္ေရးအတၴဳပၸတၲိမွာ ‘ဆီဆံုလမ္းမွ အိမ္ကေလး’ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အခန္းတခန္းေရးထားၿပီး အဲဒီအခန္းအဖြင့္မွာ “က်ေနာ္တပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္၊ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္း (ယခုေနာက္ပိုင္းရရွိတဲ့ သတင္းစာေဟာင္း ျဖတ္ပိုင္းမ်ားအရ၊ ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ) မွစ၍ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ပိုင္းအထိ ႏွစ္ေပါင္း ၁၇ ႏွစ္နီးပါး ေနထိုင္ခဲ့သည့္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္တြင္းရွိ ဆီဆံုလမ္း အိမ္နံပါတ္ (၃၆) ေနအိမ္ေလးသည္ က်ေနာ္တို႔မိသားစု စံုစံုလင္လင္နဲ႔အရွည္ၾကာဆံုးေနခဲ့ရသည့္ အိမ္ကေလးျဖစ္ကာ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြက္ မေမ့ႏိုင္ဖြယ္ရာကေလး ျဖစ္ပါေတာ့သည္” လို႔ ေရးထားပါတယ္။
အဲဒီအိမ္ေလးေပၚကပဲ၊ ေဖေဖဟာ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝကို စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးေပၚမွာပဲ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ အစည္းအေဝးေတြ အမ်ားႀကီး ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခၽမ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ပ်က္သြားတဲ့ကာလ အထိေပါ့။ အဲဒါေတြထဲက ပထမဆံုးပြဲဦးထြက္ကေတာ့ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၂၇) ရက္ေန႔ကက်င္းပခဲ့တဲ့ ေဖေဖရဲ႕ ‘ျပည္သူလူထုသို႔ရွင္းတမ္း’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲပါပဲ။ ေဖေဖက သူ႔အမႈကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူကို တိုင္တည္တဲ့သေဘာနဲ႔ျပဳလုပ္တာပါ။
အဲဒီ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲဟာ ၄ နာရီနီးပါး ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖရဲ႕ရွင္းလင္းခၽက္မွာ သူ႔ကိုစနစ္တက် တရားရံုးမွာ ဥပေဒ အေၾကာင္းနဲ႔အညီ မစစ္ေဆးဘဲ သံသယနဲ႔ပင္စင္ေပးလိုက္မႈကို မေက်နပ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ငဲွ႔ညႇာတယ္ဆိုတာမဟုတ္တဲ့အ ေၾကာင္း၊ အစိုးရက ေဖေဖ့အမႈကိစၥအေပၚထုတ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကိစၥဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးထဲက မေတာ္မတည့္ မဆီမေလွ်ာ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအေၾကာင္း၊ အဲဒီထဲက တခ်ဳိ႕စြပ္စြဲခ်က္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာလူေတြ (ဝန္ႀကီးေတြ) ကို ဘယ္လိုရွင္းျပေၾကာင္း စတဲ့အေၾကာင္းအရာအေတာ္မ်ားမ်ား ျပည့္ျပည့္စံုစံု ပါဝင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံသား တဦးအေနနဲ႔ေရာ တပ္မေတာ္သားတဦးအေနနဲ႔ေရာ အေျခခံဥပေဒအခြင့္အေရးေတြဆံုးရံႈးၿပီး မတရားသျဖင့္ (သံသယမႈနဲ႔) ျပန္လည္ေျဖရွင္းခြင့္မေပးဘဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာနဲ႔ အၿငိမ္းစားေပးလိုက္ျခင္းခံရေၾကာင္းကို ျပည္သူလူထုကိုရွင္းျပတာပါပဲ။ အစိုးရရဲ႕တဖက္သတ္ ေရးသားေျပာဆိုေနမႈေတြကို တံု႔ျပန္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ထုတ္သတင္းစာမၽားမွာေတာ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ဓာတ္ပံုမၽားနဲ႔အတူ ေဖေဖရဲ႕ ရွင္းလင္းခ်က္ အျပည့္အစံုပါရွိ လာပါတယ္။ ဒီေနာက္ ဆက္တိုက္ပဲ သတင္းစာဂ်ာနယ္ေတြက (အထူးသျဖင့္ လက္ဝဲယိမ္းမ်ားက) ေခါင္းႀကီးပိုင္းေတြေရးၿပီး ‘ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာလို ပုဂၢိဳလ္ပင္လွ်င္ ႁပည္ေထာင္စုသားတိုင္း ရရွိခံစားရမည့္အေျခခံဥပေဒအခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရံႈးေနရၿပီေလာ’ ရံုးတင္စစ္ေဆးပါ။ စသျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ေထာက္ခံေရးသားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဖေဖရဲ႕တိုင္းျပည္အက်ဳိးအေပၚ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားအေၾကာင္း၊ တိုက္ပြဲမၽားအတြင္း ေအာက္ေျခရဲေဘာ္မၽားႏွင့္ အတူေနအတူစား အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ ပံုမ်ားအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တပ္တြင္းကပဲ တပ္မွဴး တပ္သားတခ်ဳိ႕ေရးၾကတာပါ။ အဲဒီေခတ္ထုတ္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္တို႔၊ ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္တို႔ စတာေတြမွာ ပါတာပါ။
အဲဒီကာလက ဖဆပလအစိုးရတြင္း ျခစားမႈေတြ၊ လာဘ္စားမႈေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္လွန္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ နာမည္ပ်က္စျပဳလာခ်ိန္နဲ႔လည္းတိုက္ဆိုင္ေနလို႔ အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ေဝဖန္တဲ့အရွိန္နဲ႔လည္း ေရာေနဟန္ရွိပါတယ္။
ေၾသာ္ "အဲဒီတုန္းကေတာ့၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ၊ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကလည္း အသင့္အတင့္ တစံုတရာ ရွိေနေသးတာကိုး။
ဒါ့အျပင္ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ဖိုင္တြဲေတြကိုမိတယ္ဆိုတဲ့ ေအာင္မာဃစစ္ဆင္ေရးကို ဦးစီးခဲ့သူ ဗိုလ္မွဴးႀကီးၾကည္ဝင္းဟာ တပ္တြင္းဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးအမာခံတဦးျဖစ္တာသိၾကလို႔လည္း ဒီဖိုင္တြဲကိစၥကို ပိုမယံုၾကည္ျဖစ္ၾကတာလည္း ပါပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြကဆို ေဖေဖရဲ႕အဲဒီေန႔ကပံုရိပ္ကို အေသးစိတ္ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ေရးသားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာအားႁဖင့္ ၁၉၅၇ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ေန႔က ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာတဦးေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတေစာင္မွာ ဒီလိုေရးထား ပါတယ္။
“တလံုးခ်င္း တလံုးခ်င္းေျပာဆိုရွင္းလင္းေနေသာ ဗိုလ္မွဴးခၽဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၏အသြင္မွာ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေသာအသြင္ကို ေဆာင္ေနပါသည္။ စစ္ေျမျပင္တြင္ရဲရင့္ ျပတ္သားလွေသာ စစ္သူႀကီးတေယာက္အျဖစ္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွသူတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း လူပုဂၢိဳလ္အရမွာမူ မာေၾကာခက္ထန္ေသာ အသြင္သဏၭာန္လံုးဝမရွိဘဲ ႏူးညံ့ေပၽာ့ေပၽာင္း ေျပျပစ္သိမ္ေမြ႔သူ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ပုဂိၢဳလ္အရျမင္ဖူးသူတိုင္းႏွင့္ဆက္ဆံဖူးသူတိုင္းက သိၾကပါသည္” တဲ့။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ေဖေဖက သတင္းစာဆရာမၽားမွတဆင့္ တိုင္းျပည္ကို ကတိတခု ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ….."သူဟာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့သူတဦးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ တိုင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ပဲ အသံုးခ်ၿပီး တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အ ေကြၽးျပဳမယ္ တမ်ဳိးသားလံုးကာကြယ္ေရးနဲ႔ တမ်ဳိးသားလံုး ႀကံဳေတြ႔ခံစားေနရတဲ့ျပႆနာမ်ားကိုေက်ာမခိုင္းဘဲ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္မယ္။ ‘ယေန႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ရာဇဝင္ ဘယ္အခါကႏွင့္မွ်မတူေအာင္ အေမွာင္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ေနပါသည္။ ေမွာင္ႀကီးက်ေနပါသည္’။ ‘အဲဒီလိုအေရးအခင္းေတြကို ေက်ာခိုင္းမထားဘဲ သူအစြမ္းရွိသေလာက္ ေျဖရွင္းေဆာင္ ရြက္ပါ့ မယ္’ တဲ့။ ေဖေဖ အလြန္ ကတိတည္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလို႔ေဖေဖဟာ ဒီအိမ္ေလးေပၚကပဲ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ တရုတ္ျဖဴက်ဴး ေက်ာ္မႈႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ဳိးသားေကာ္မတီဥကၠ႒အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ျပည္သူေတြကလည္း ေဖေဖ့ကို ဒီအိမ္ေလးေပၚမွာပဲလာေတြ႔ဆံုၾကၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြ ေဆြးေႏြးၾက မိမိတို႔ရဲ႕နစ္နာခၽက္မၽားကို တိုင္တည္ၾက အႀကံဉာဏ္ေတာင္းၾကနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးဟာ အစိုးရရဲ႕ အတိုက္အခံဌာ နေလးတခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္မတို႔တေတြအတြက္လည္း ဒီႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာေတြဟာ မၾကားခ်င့္အဆံုး ၾကားေနရၿပီး မလႊဲမေရွာင္သာေရာ၊ မသိမသာေရာ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေတြတက္ေနရသလို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေဖေဖႏွင့္ ကြၽန္မတို႔မိသားစုဝင္ေတြအားလံုး တပ္မေတာ္ႀကီးႏွင့္ကင္းကြာသြားၿပီး ျပည္သူလူထုဘဝနဲ႔တထပ္တည္း က်သြားပါေတာ့တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ဒုကၡအဝ၀ကို နားလည္ စာနာသူမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္မက ဒီအိမ္ေလးကို ေက်းဇူးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။
၃၀-၅-၂၀၁၄။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကြၽန္မဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား၊ အတြဲ ၁၊ (ၿဖိဳးေမာက္သာစာေပ) မွ ေနာက္ဆံုးေဆာင္းပါး အမွတ္ (၃၅) ကို တင္လိုက္ပါတယ္။