စုိးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● တပ္မဟာ (၄) သို႔ တေခါက္တခါ
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ဝ လ မ္ း မ် ာ း )
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၆
--------
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္ အြန္လိုင္းတုိ႔မွတဆင့္ ေရးသား တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (ဝမ္ခ)
----------------
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ဝ လ မ္ း မ် ာ း )
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၆
--------
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္ အြန္လိုင္းတုိ႔မွတဆင့္ ေရးသား တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (ဝမ္ခ)
----------------
● တပ္မဟာ (၄) သို႔ တေခါက္ တခါ
မယ္ေညာခီး ခံစစ္စခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာၿပီး.. ABSDF ဗဟို (မိုးသီးဇြန္) ရွိတဲ့ မာနယ္ပေလာမွာ ေလလြင့္ေနတုန္း ဗဟို ကေန က်ေနာ့္ကို စစ္႐ုံးအုပ္အျဖစ္ တာ၀န္ေပးတယ္။ စစ္႐ုံးအုပ္ျဖစ္လို႔ ၃ လေလာက္ေနေတာ့...K.N.U နယ္ေျမ တပ္မဟာ (၄) မွာရွိေနတဲ့ တပ္ရင္း (၂၀၃) က ရဲေဘာ္သစ္ေတြကို အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္းေပးဖို႔ တပ္ရင္း (၂၁၄) က ရဲေဘာ္တ ေယာက္နဲ႔အတူ သင္တန္းနည္းျပလုပ္ဖို႔ တာဝန္ေပးျပန္တယ္...။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သင္တန္းဆရာႏွစ္ေယာက္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ မာနယ္ပေလာကတဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ Bangkok ကိုျဖတ္ၿပီး တပ္ရင္း (၂၀၃) ရွိရာ တပ္မဟာ (၄) ကို ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ၿပီး တပတ္ေလာက္ေန ေတာ့ အတူပါလာတဲ့သင္တန္းဆရာကို သင္တန္းအခ်ိန္ဇယားနဲ႔ သင္ခန္းစာကိစၥေတြ ႏွစ္ေယာက္သားေဆြးေႏြးဖို႔ ေျပာ ၾကည့္ေတာ့၊ ရပါတယ္ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ ဆုံတိုင္းေျပာေပမဲ့ အေျပာမခံဘဲ ေရွာင္ဖယ္ ဖယ္လုပ္ေန တယ္။
ဒါနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ABSDF အဖြဲ႔ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးသင္တန္း နည္းျပခ်ဳပ္ဦး ဝင္းေမာင္(ဆက္သြယ္ ေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးဘဝနဲ႔ စစ္တပ္မွ ထြက္ထားသူ) နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ေနၾက တာကိုး။သင္တန္းအတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့သူထဲမွာ ပါတဲ့ က်ေနာ့္ကိုခ်န္ထားၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္။ သင္တန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွအသိမေပးဘူး။ ဘာေၾကာင့္အသိမေပးလဲဆိုတာ ကိုယ္လည္းမသိရ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုမေခၚဘဲ သင္တန္းစေရာဆိုပါေတာ့။ မသင္ရေတာ့ သက္သာတာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ မူလတာဝန္ရွိရာ ဗဟုိကို ျပန္ရတာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး သူတို႔သင္တန္းလုပ္ေနရာ ကိုမသြားဘဲ ကိုယ့္ဘားတိုက္မွာပဲ ေနေနတာေပါ့။
ရက္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့...ငါ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ ကူလို႔ရတာေလးေတြ ကူလိုက္အုံးမယ္ဆိုၿပီး (စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္) ဆိုၿပီး သင္တန္းရွိရာေနရာကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ သင္တန္းကိုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က် ေနာ့္ကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနတဲ့ သင္တန္းဆရာက (သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ တပ္မဟာ ၃ မွာ တႏွစ္ေလာက္ အတူတာဝန္ထမ္း ေဆာင္စဥ္က သူနဲ႔ သူ႔တပ္ရင္းနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္စဥ္က က်ေနာ္ သူ႔ဘက္က ကာကြယ္ေျပာေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ မ ေျပာျပခဲ့ဘူး) သင္တန္းသားေတြကို ေသနတ္ပစ္ျခင္း သင္ခန္းစာျပေပးေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရဲ ေဘာ္ေတြရဲ႕ေျခေထာက္ေတြဟာ အေနအထားမွားေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အမွန္ထားရမယ့္အေနအထားက ပစ္မွတ္ရယ္၊ ေသနတ္ရယ္၊ ညာဘက္ေျခေထာက္ရယ္က တတန္းထဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေျခာက္ေထာက္ကို ဆန႔္ႏိုင္သမွ် ဆန္႔ထုတ္ထားရမွာ။ အခုေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၄၅ ဒီဂရီစီ ခြဲထုတ္ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း နီးရာရဲေဘာ္တေယာက္ကိုျပင္ေပးရင္ အနီးေရာက္လာတဲ့ သင္တန္းဆရာကို မွားေနတဲ့အေၾကာင္း တိုးတိုး ေလးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ (ရဲေဘာ္ေတြသိရင္ သိကၡာက်မွာစိုးလို႔)။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေျပာတာကို သူက ဂ႐ုစိုက္ဘဲ က်ေနာ္ အမွန္ျပင္ေပးထားတဲ့ရဲေဘာ္ကို အရင္အမွားအတိုင္း ျပန္လုပ္ခိုင္း လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေပါက္ကြဲၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ညေန သူသင္တန္းကျပန္လာေတာ့ ေန႔လည္ကအျဖစ္ကို ျပန္ေျပာၾကရင္း အေျခအတင္ျဖစ္ၾကေရာ။ က်ေနာ္လည္းေပါက္ကြဲၿပီး ထိုးဖို႔ စိန္ေခၚမိေရာ။ ဒါေပမဲ့ သူဘက္က ဘာမွမေျပာလာေတာ့ ရန္ပြဲဟာ ၿပီးသြားေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ သင္တန္းဘက္ကိုမသြား ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း တရက္ေတာ့ သူ သင္တန္းမလုပ္ဘဲ အိပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေမးပါဘူး။ ႏွစ္ရက္ သုံး ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဆယ္သြယ္ေရးက ဦးဝင္းေမာင္ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဘားတိုက္ကို ေရာက္ခ်လာတယ္.။ သင္တန္းဆရာ ဖ်ားေနတဲ့အတြက္ အေျခခံစစ္ေရးျပ သင္တန္းၿပီးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္သစ္ေတြကို ကိုယ္စီတိုက္ပြဲ၊ တပ္စိပ္တိုက္ပြဲေတြျပေပးဖို႔ လာေျပာတာ။ က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တဲ့သင္တန္းကို မျပႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္မလို႔ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဦးဝင္းေမာင္ ရဲ႕မ်က္လုံးနဲ႔ မ်က္ႏွာအေနအထားက က်ေနာ့္ကို ပညာစမ္းခ်င္တဲ့ပုံေပါက္ေနတာေရာ၊ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕တာဝန္ တရပ္လို႔ ခံယူထားတာေၾကာင့္ေရာ လုပ္မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ရဲေဘာ္သစ္ေတြကို ကိုယ္စီတိုက္ပြဲေတြ တပ္စိပ္တိုက္ပြဲေတြ ျပေပးလိုက္တယ္။ စျပျပျခင္းအခ်ိန္မွာ ဦး၀င္းေမာင္နဲ႔အဖြဲ႔ေတြ ဒီေကာင္ ျဖစ္မွျဖစ္ပါမလားဆိုတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ လာၾကည့္ေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္တတ္ သမွ် အပင္ပန္းခံၿပီး အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျပေပးလိုက္တာျမင္ေတာ့မွ ေတာ္ပါၿပီေမာင္စိုးလြင္ရယ္။ နားနားေနေနလုပ္ပါ။ အပင္ပန္းသိပ္မခံနဲ႔ ဘာနဲ႔ျဖစ္လာဘာေရာ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဦးဝင္းေမာင္လည္း က်ေနာ့္ကို ေလးစားတဲ့ပုံစံေတြ ျပလာေတာ့ တယ္။ သူတို႔ဆရာဦးဝင္းေမာင္ ပုံစံေျပာင္းလာတာေတြ႔ေတာ့ သင္တန္းဆရာအပါအဝင္ တျခားသူေတြလည္း က်ေနာ့္အေပၚ ေကာင္းမြန္တဲ့ဆက္ဆံေရး အျပဳအမူ ျပလာၾကတယ္။ သုံးရက္ေလာက္ေနေတာ့ မူလ သင္တန္းဆရာ ျပန္လုပ္ႏိုင္ၿပီေျပာလို႔ က်ေနာ္လည္း သင္တန္းၿပီးဆုံးခ်ိန္အထိ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး။
သင္တန္းၿပီးဆုံးလို႔ ဗဟိုကိုျပန္ရေတာ့မယ္ေဟ့လို႔ေတြးၿပီးေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ တပ္ရင္း ၂၀၃ မွာ တပ္စုမႉး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေပးဖို႔ ဗဟိုကတာဝန္ေပးျပန္ေရာ။ (တပ္ရင္း ၂၀၃ ကေတာင္းလို႔ ဗဟိုက တာဝန္ေပးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ) ေတာ္လွန္ေရးတာ ဝန္ထမ္းတာပဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း လက္ခံလိုက္တာပဲ။ (သင္တန္းမွာခံလိုက္ရတာကို အမွတ္ မရွိ..)
သင္တန္းၿပီးဆုံးၿပီးေတာ့ စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔ဖို႔ ေရွ႕တန္းကိုဆင္းရမယ္ဆို႔လို ေလွစီးၿပီး မင္းသမီးေခ်ာင္းအတိုင္း ဆင္းၾကတာေပါ့။
ေရွ႕တန္းစခန္းေထာက္တခုကိုေရာက္လို႔ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ကိုၾကင္သန္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့.. ဒီနယ္ေျမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေျမပုံတခု ေလာက္ရနိင္မလာလို႔ အကူအညီေတာင္းၾကည့္လို႔ သူမွာရွိတဲ့ ေျမပုံတခုေတာ့ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဒီနယ္ေျမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေျမပုံလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လိုရမယ္ရဆိုၿပီး ယူလာခဲ့လိုက္တယ္။ (မင္းသမီးစခန္းမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီက ေဒသခံေတြ က်ေနာ္က ဒီနယ္ေျမကို တခါမွမေရာက္ဖူးဘူး အစိမ္းသက္သက္)..လမ္းခရီးမွာ ရန္သူတပ္စုတစု စခန္းထိုင္ထားတဲ့ ရြာတရြာမွာ ခဏနားၾကတယ္။ ရြာသူႀကီးေရာက္လာၿပီးေျပာတယ္၊ သူ႔ကို ရန္သူ႔တပ္စု မႉးက မွာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကိုေျပာလိုက္ပါ။ သူတို႔စခန္းကို မတိုက္ဖို႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ လိုတာေပးလိုက္ပါတဲ့။
(သူတို႔စိုးရိမ္လည္း စိုးရိမ္စရာ၊ သူတို႔က တပ္စုတစုထဲ..ကိုယ္ေတြက အင္းအား၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္)
ေနာက္တေနရာ တနသာၤရီျမစ္တေနရာေရာက္ျပန္ေတာ့ ျမစ္တဘက္ကမ္းမွာ ရန္သူစစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းသြားေနတာ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္းေနရာ ယူၾကေပါ့။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ တဖက္ကမ္းက ရြာသားတေယာက္ေရာက္လာၿပီး..ရန္သူစစ္ ေၾကာင္း ေပၚတာဆြဲၿပီး ဆက္ထြက္သြားေၾကာင္း၊ ပုံမွန္ဆို သူတို႔ရြာတြင္ ညအိပ္ေသာ ရိကၡာေထာက္ပံေရးစစ္ေၾကာင္းျဖစ္ ေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ သူပုန္ေတြအင္းအားမ်ားတာေတြ႔လို႔ ညမအိပ္ရဲဘဲ ဆက္ထြက္သြားတာျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းလာေပး တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ စစ္ေၾကာင္းေတြရဲ႕ဆုံရပ္ျဖစ္တဲ့ သၾကက္ရြာ (နာမည္အမွတ္မွားႏိုိင္) ကို ေရာက္သြားေရာဗ်ာ။ တာဝန္ေတြေပးၾက စစ္ေၾကာင္းေတြဖြဲ႔ၾကေတာ့ က်ေနာ့္ကို DAB စစ္ေၾကာင္း (အလြယ္ေျပာရရင္ မဟာမိတ္ K.N.U နဲ႔ တြဲတိုက္ရမယ့္စစ္ေၾကာင္း) မွာ တပ္စုမႉးတာ၀န္ေပးတယ္။
ဒီမွာတခုေျပာရမွာက ဒီ ၿမိတ္ - ထား၀ယ္ဘက္မွရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းေတြမွာက ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကုန္းတြင္း စစ္ေၾကာင္း (DAB စစ္ေၾကာင္း) ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိတယ္။ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းကို လူတိုင္းသြားခ်င္ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ရြာေတြနဲ႔နီးေတာ့ အစားအေသာက္ေပါတယ္၊ ေငြရႊင္တယ္၊ တပ္မႉးေတြကလည္း သူတို႔နဲ႔အဆင္ေျပတဲ့ရဲေဘာ္ကို ပင္လယ္ ျပင္စစ္ေၾကာင္းကို ေခၚတယ္။ တပ္မႉးမလိုခ်င္တဲ့သူ ကလန္ကဆန္လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျပစ္ဒဏ္က်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက DAB စစ္ေၾကာင္းသြားေပေတာ့ပဲ။ DAB စစ္ေၾကာင္းက ငတ္တယ္၊ ေငြမရဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္တပ္မႉးမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္း တပ္စုမႉးေပါ့။ ဒီလို႔နဲ႔ တာ၀န္ခြဲေဝၿပီးၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တပ္စုလည္း DAB စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔မယ့္ေဒသဆီကို ထြက္ ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔မယ့္ရြာကိုေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမႉးလုပ္မယ့္ K.N.U က တပ္မႉးက ခရီးလြန္ေနလို႔ က် ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔လည္း ရြာမွာစခန္းခ်ရင္ စစ္ေၾကာင္းမႉးကို ေစာင့္ရျပန္ေရာ။ ေစာင့္လို႔ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဒီေဒသမွာလႈပ္ ရွားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္စုမႉးတဦး က်ေနာ့္ကို လာေတြ႔တယ္။ (သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ မာနယ္ပေလာဘက္ကလာၿပီး တာဝန္ထမ္းေနတဲ့ ရဲေဘာ္တဦး)..
သူ က်ေနာ့္ကိုေတာင္းဆိုတာက က်ေနာ္တို႔တပ္စု ပင္လယ္ဘက္ကိုဆင္းၿပီး တပ္ရင္းရိကၡာအတြက္ ေငြရွာေပးဖို႔။ က်ေနာ္ လည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့ကိုတာဝန္ေပးလိုက္တာ DAB စစ္ေၾကာင္းနဲ႔တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔သာ တာ၀န္ေပးလိုက္တာ။ တပ္ရင္း အတြက္ ေငြရွာဖို႔မပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ငါနဲ႔စစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း မေတြ႔ ရေသးဘူးလို႔ေျပာေတာ့ သူနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမႉးနဲ႔ခင္ေၾကာင္း သူပိုင္ေၾကာင္း၊ တပ္ရင္းရံပုံေငြရွာတာလည္း DAB စစ္ေၾကာင္းရဲ႕လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သူေျပာထားေပးမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို႐ွင္းျပတယ္။ က်ေနာ့္တပ္စိပ္မႉးေတြကလည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သူ႔ဘက္က ေထာက္ခံၿပီး ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ (အမွန္ေတာ့ သူတို႔တအုပ္စုလုံးတိုင္ပင္ၿပီး က်ေနာ္ကို ဝိုင္းလိမ္လိုက္ၾကတာ)
က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေျပာတာကိုယုံၾကည္ၿပီး သြားဖို႔သေဘာတူလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔သြားမယ့္ေဒသနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ ပါလာတဲ့ ေျမပုံကုိတိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ အံက်ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း တပ္စုထဲက တပ္စိပ္တစိပ္ကိုေရြးၿပီး ရည္မွန္ခ်က္ထားတဲ့ေဒသကို ထြက္ခ်လာလိုက္တယ္။ လမ္းမွာ တညအိပ္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ မီးေလာင္ေခ်ာင္းရြာနဲ႔ နာရီ၀က္ခရီးအကြာေလာက္မွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ေခ်ာင္းဖ်ားတေနရာမွာ စခန္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းခ်တဲ့ေနရာကို ဒီေရ တက္မွ ေလွနဲ႔လာႏိုင္သလို ေခ်ာင္းကလည္း ေကြ႔ေကာက္ၿပီး ေခ်ာင္းလက္တက္မ်ားစြာ႐ွိေနလို႔ ေဒသခံမဟုတ္ရင္ လူစိမ္း ေတြေရာက္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေလွတစီးနဲ႔ထြက္လာလုိက္တာ မိုးမလင္းခင္ ဒီေရ အ တက္နဲ႔အတူ ကျပင္ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရာက္သြားနဲ႔ ရြာရဲ႕ထြက္ေပါက္ ဝင္ေပါက္ေတြ႔ကို ရဲေဘာ္ေတြကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီရြာေတြက ဒီေရအတက္အက်နဲ႔မွ ဝင္ထြက္လို႔ရေတာ့ သတင္းေပါက္သြားရင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ပိတ္မိသြားႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ့္တပ္စိတ္မႉးနဲ႔ ဒုစုမႉးကလည္း ေဒသခံျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရြာလူႀကီးရွိရာအိမ္ ေခၚသြား တယ္။ (အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အလုပ္က မ်က္ႏွာျပၿပီး လူႀကီးေတြကိုေျပာ႐ုံပဲ။ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေတြက ဒီရြာမွာ သူေဌးဘယ္ ႏွစ္ေယာက္႐ွိလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္မွာရွိေနလဲဆိုတာ ရြာခံေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဒီေကာင္ေတြက အားလုံးသိေနတယ္။ ရသမွ် သတင္း က်ေနာ့္ကိုလာေပးထားတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေျပာၾကရင္ ၿမိတ္ ထား၀ယ္လိုေျပာၾကေတာ့ ဗမာ့ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ နားမလည္းေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ေပါ့).. က်ေနာ္လည္း ရြာလူႀကီးကို ဒီရြာမွာ႐ွိတဲ့ သူေဌးေတြကို ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ ရြာလူႀကီးလည္း သူေဌးေတြခရီးလြန္ေနေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။။ က်ေနာ္လည္း ရထားတဲ့သတင္းနဲ႔ သူေဌးေတြ ဘယ္မွာရွိေနလဲဆိုတာသိေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူေခၚေပးမယ္လို႔ ေျပာလာေတာ့တယ္။
(သူ႔ခင္မ်ာလည္း က်ေနာ့္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔လိမ္ရရွာတာပါ။ ကိုယ္က ေသနတ္ကိုင္ထားတာကိုး) မၾကာဘူး သူေဌး ေတြေရာက္လာတယ္။ (သူတို႔က ေမွာင္ခိုေလွေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာေနၾကသူေတြ)။ ေရာက္လာတာနဲ႔သူတို႔ကို က်ေနာ္လာရင္း အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေတြအတြက္ ရိကၡာဖိုးေငြနဲ႔ လက္နက္ဝယ္ဖို႔ေငြလိုတယ္ လႉၾက ပါေပါ့။ သူတို႔ေတြကလည္း ေလွအတြက္ေကာက္ခံတဲ့ အခြန္ေငြေတြကို ပင္လယ္ျပင္မွာေပးေဆာင္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္းရွိေၾကာင္း အေၾကာင္းျပၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ာတို႔ကို အခုလုိေတာင္းေနတာကလည္း အခြန္ ထပ္ေဆာင္ခိုင္းေနတာမဟုတ္၊ အလႉခံေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မတရားလည္း မေတာင္းလိုေၾကာင္း..ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေထာင္ ခ်မ္းသာရင္ တက်ပ္ေလာက္ေတာ့ လႉတန္းေစလိုေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။
သူေဌးေတြလည္း တိုင္ပင္ၿပီး ေငြထုတ္ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရတာေငြေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး ဒုစုမႉးထံ အပ္ထားလိုက္ တယ္ (သူေဌးတေယာက္က က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေစတနာရွိသေလာက္ ထည့္ခိုင္းတာ တဲ့။ အရင္လူေတြဆို ဘယ္ႏွစ္သိန္းေပးရမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာတဲ့)။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီေရအက်နဲ႔အတူ ကျပင္ရြာကေန စခန္းခ်ရာေနရာကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ စခန္းမွာေနစဥ္အတြင္း ရဲေဘာ္ေတြလည္း နီးစပ္ရာေဆြမ်ဳိးေတြဆီသြားလည္ ၾက တယ္။ အလည္ကျပန္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုသြားၾကည့္လိုက္ရင္ စီးကရက္ေတြ၊ ေငြေတြ ပါလာတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လို ရလာသလဲေမးလိုက္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတြေပးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (က်ေနာ့္အကူရဲေဘာ္က က်ေနာ္တပ္မႉးလုပ္ၿပီး ေဆးေပါ့ လိပ္ေသာက္တာကို အျမင္မေတာ္လို႔တဲ့ မာပိုလိုစီကရက္တေတာင့္ေပးတယ္)။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ ဒုစုမႉးက ေျပာလာတယ္။ ၿမိတ္ -ထား၀ယ္ ကားလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ မီးေလာင္ေခ်ာင္း ရြာကေန ျဖတ္သန္းေနတဲ့ခရီးသည္တင္ကားေတြကုိ စစ္ခ်င္တယ္တဲ့။ (အစိုးရစစ္တပ္က ပါလာတတ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကို ဖမ္း ခ်င္လို႔)။ ဒါနဲ႔ မီးေလာင္ေခ်ာင္းရြာကုိသြား ကားေတြပိတ္ဖမ္းေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြ ကားေတြဖမ္းၿပီးစစ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ ရြာလူႀကီးလည္း လက္ဖပ္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ စကားလာမေျပာရဲဘူး။ ခဏေနေတာ့ ကားစပယ္ယာတေယာက္ က်ေနာ့္ဆီေျပးလာၿပီး အရင္က တပ္မႉးတေယာက္ကုိ ေတာ့ မွာလို႔ ကတ္ဆက္တလုံး ဝယ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ေငြပဲယူဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း..ငါ ေငြလိုခ်င္လို႔ ကားေတြစစ္ေဆးေနတာ မဟုတ္ေၾကာင္း။ ကိစၥရွိလို႔ စစ္ေဆးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္တပ္စိပ္မႉးေရာက္လာၿပီး ခရီးသည္တင္ကားေခါင္းမုိးေပၚမွာ စစ္တပ္က လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ ဝါးကပ္ေတြပါ လာေၾကာင္း သတင္းပို႔လာတယ္။။ က်ေနာ္လည္း အနီးမွာရွိေနတဲ့ စပယ္ယာကို ဒီဝကပ္ေတြကို မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ရင္ ဘာ ျဖစ္ႏိုင္သလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူတို႔ ကလည္း ျဖစ္ပ်က္တဲ့အေၾကာင္းကို စစ္တပ္ကို သတင္းပို႔ရမယ္။ စစ္တပ္ကလည္း ဝါးကပ္ေတြ လုပ္ေပးခိုင္းတဲ့ရြာကို ထပ္လုပ္ခိုင္းမယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ရြာသားေတြ ထပ္ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ ဝါး ကပ္ေတြ မီးမ႐ႈိ႕ဘဲ ျပန္ေပးလိုက္ဖုိ႔ တပ္စိပ္မႉးကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ တဆက္ထဲ စပယ္ယာဘက္လွည့္ၿပီး..မင္းတို႔ စစ္ တပ္ကို အျမဲတမ္းသတင္းပို႔ရလာ ေမးေတာ့.. ကားသမားေရာ ရြာလူႀကီးေရာ အျမဲတမ္း သတင္းပို႔ရေၾကာင္း၊ ေနာက္က်ၿပီး သတင္းပို႔တဲ့သူက အ႐ိုက္ခံရေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဒါဆိုလည္း မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ၿပီး တၿပဳိင္ထဲ သတင္းပို႔ၾကကြာ။ ငါ့နာမည္ကေတာ့ စိုးလြင္ပဲ။ လူ လက္နက္အင္းအားေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ဟာ မင္းတို႔ၾကည့္ၿပီး ပို႔ေပးေတာ့လို႔ ေျပာ လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔မဆိုင္တဲ့သူေတြကုိေတာ့ မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကိုေျပာၿပီး တာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အျပင္ဘက္ကိုထြက္ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ကို ထုတ္ၿပီး "ဇင္ေယာ္မွ လင္းယုန္... ဇင္ေယာ္ မွ လင္းယုန္...ဇင္ေယာ္ေျပာေနတယ္..တပ္ခြဲႏွစ္ခြဲလုံးကို အဆင္သင့္လုပ္ခိုင္းထားလိုက္။ ဒီကၿပီးရင္ ထြက္လာခဲ့မယ္။ ဆုံရပ္ မွာ ဆုံမယ္..ဒါပဲ။ (အမွန္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တပ္စိတ္တစိတ္ပဲပါတာ။ ဘာစက္နဲ႔မွလည္း အဆက္အသြယ္မရွိဘူး။ ရန္သူကို လွည့္စားလိုက္တာေပါ့။ ရန္သူလည္း ယုံသြားလို႔လားမသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ျပန္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာအေႏွာင့္ အယွက္မွ မေတြ႔ရ ဘူး)
က်ေနာ္တို႔လည္း မီးေလာင္ေခ်ာင္းရြာမွာ ၂ နာရီေလာက္ေနၿပီး စခန္းခ်ရာေနရာကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကို အျပင္မထြက္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္တပ္စိပ္မႉးကိုလည္း လမ္းျပတေယာက္ရွာထားဖို႔ ႀကိတ္မွာထားလိုက္တယ္။ ညဘက္ေရာက္မွ ရဲေဘာ္အားလုံးကုိ မနက္ခရီးထြက္မယ္ အဆင္သင့္လုပ္ထားဖို႔မွာၿပီး၊ မနက္ ေစာေစာအလင္းမထြက္ခင္မွာ က်ေနာ္တို႔တဖြဲ႔လုံး လမ္းျပရွိရာတဲဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းျပနဲ႔ေတြ႔တာနဲ႔ က်ေနာ္ သြားလိုတဲ့ အရပ္ကို ၫႊန္းျပၿပီး လိုက္ပို႔ႏိုင္သလားေမးလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္ၿပီး လိုက္ပို႔ႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖတယ္။
(လမ္းမွာသြားရင္ လမ္းျပကေျပာျပတာက ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြပဲသုံးၿပီး ေက်ာင္းသားနဲ႔ K.N.U မသုံးေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အမွန္က ဒီလမ္းေၾကာင္းကို က်ေနာ္လည္းမသိဘူး။ ေျမပုံအၫႊန္းကိုၾကည့္ၿပီးမွ လမ္းျပကိုၫႊန္းျပရတာ။ ပါ လာတဲ့ ေျမပုံအပိုင္းေလးရ့ဲေက်းဇူးေပါ့) က်ေနာ္တို႔လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလွ်ာက္လိုက္ၾကတာ တရက္ထဲနဲ႔ DAB စစ္ေၾကာင္း ရွိရာရြာကို မိုးခ်ဳပ္ခါစမွာ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရာက္လို႔ နားရမယ္မၾကံေသးဘူး စစ္ေၾကာင္းမႉးေခၚတယ္ဆိုလုိ႔ သြားေတြ႔ရ တယ္။ စစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း သူ႔ကိုမေျပာဘဲ ေ႐ွ႕တန္းဆင္းသြားလို႔ ဆူပါေလေရာ။ က်ေနာ္တို႔ထဲက တပ္စုမႉးက စစ္ေၾကာင္းမႉး ကို သူပိုင္ေၾကာင္း သူေျပာျပထားေပးမယ္ေျပာလို႔ က်ေနာ္ဆင္းသြားတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ ဘာမွ လာမေျပာေၾကာင္း ျပန္ေျပာေတာ့ အံ့ၾသၿပီး ေဒါသထြက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း စစ္ေၾကာင္းမႉးကိုေတာင္းပန္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေဂ်ာက္ (ေခ်ာက္) တြန္းတဲ့ တပ္စူမႉးကို အေရးယူေပးဖို႔ တပ္ရင္းကို သတင္းသြားပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးက သြားခြင့္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေလွၾကဳံနဲ႔တပ္ရင္း႐ွိရာကို တေယာက္ထဲထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ တပ္ ရင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တပ္ရင္းမႉး ဒုရင္းမႉးေတြက ေရွ႕တန္းကို တျခားလမ္းကဆင္းသြားေတာ့ မေတြ႔ရဘဲလြဲျပန္ေရာ။
က်ေနာ္ေရွ႕တန္းကို ျပန္ဆင္းသြားရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သင္တန္းစကထဲက ကိုယ့္ကို ဝိုင္းႏွိပ္ကြပ္ေနၾကတာ အခုခ်ိန္ထိဆိုေတာ့ (က်ေနာ့္ကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့သူေတြကလည္း မာနယ္ပေလာကလာတဲ့သူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ပိုစိတ္နာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ကုိလည္း က်ေနာ္သိတယ္။ ေသနတ္ေတြကိုင္ထားၾကေတာ့..မဟုတ္တာေတြ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး)။ ေရွ႕တန္းကို ျပန္မဆင္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔တပ္ရင္းမွာေနရင္ မင္းသမီးစခန္းက တာဝန္ရွိသူတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုဝင္းမင္းကို အကူအညီေတာင္းၿပီး Bangkok ကို ပို႔ခိုင္း ရတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ ဗဟိုရွိရာ ေသေလာထကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။
စိုးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ)