ေဝျမင့္ေမာင္ ● ေန ့စြဲျခစ္ရာမ်ား
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၆
က်ေနာ့္အိပ္ကပ္ထဲမွာ ရက္စြဲေတြအမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ရက္စြဲေတြထဲမွာ အျပာေရာင္ႏွင္းေတြဟာ ခ်ယ္ရီပင္ရဲ႕ဦးေခါင္းထိပ္ မွာေဝလို႔။ လူငယ္ေလးတေယာက္ ဘာကုိမွမေၾကာက္ဘဲ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေရွ႕ဆက္ေနခဲ့ပုံ ေနထိုင္ပုံနွင့္ အျခားေသာအရာမ်ား။ အားလုံးဟာ ျပဳံးေနၾကသလို ေပၚလာတယ္။ ငါးေတြဟာ ငါးစာကုိျမင္ေနၾက။ ေကာင္းကင္ဟာ မည္းေမွာင္လို႔။ သူမဟာ စြန္ေလးကုိတင္ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔။ ကေလးငယ္ေတြဟာ လမ္းမေပၚကစားေနၾက။ လူငယ္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားေနပုံဟာ ျမစ္ ေရေတြလိုၾကည္လင္လို႔။ လူသားဆိုတဲ့လူသား အားလုံးမွာ သက္ဆိုင္ရာခုႏွစ္ေတြ ရိွၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အိပ္ကပ္ ေလးထဲက တခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ္လႊင့္တင္ခဲ့မိပါရဲ႕။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ။
● တနလၤာ
လူ႔ဘဝဟာ ျခင္ပဲလို႔ၾကားေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ ပိုစိမ္းသြားၾကတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ေနမိတယ္။ ဒီလို အေတြးအေခၚမ်ဳိးကုိ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြထဲက ျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္ဟာ ငွက္ကေလးတေကာင္ကုိ လႊတ္ေပးကယ္ေပးလိုက္ ႏိုင္တဲ့ လက္မွတ္တခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ျပာျပာရဲ႕ေကာက္ေနတဲ့ဆံပင္နီနီေလးေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ လက္ရိွအေျခအ ေနနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့အေျခအေနေတြကုိ ထည့္ေပါင္းတဲ့ခါ က်ေနာ့္အျဖစ္ဟာ ဘာကုိမွမျမင္ရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရရိွလာတဲ့သုညဟာ က်ေနာ့္အတြက္အေျဖတဲ့။ ထိုင္ရင္း ေတြးေနမိတယ္။ သုညက စတယ္၊ သုညနဲ႔ေထာင္တယ္၊ တက္ တယ္။ သုညနဲ႔ ေနာက္ဆုံးျပန္ဆုံးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ သုညနဲ႔စခဲ့တယ္ မစခဲ့ဘူးမသိခ်င္တဲ့က်ေနာ့္အတြက္ သုညနဲ႔ဆုံးတယ္ ဆိုတာ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းတဲ့ကိစၥႀကီး။ သုညေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္ဗ်ာ။ အသံဟာ လည္ေခ်ာင္းထဲတင္ ၾကပ္လို႔။
က်ေနာ္ဟာ သုညကုိ စိတ္မဝင္စားသလို သုညကုိဘာမွန္းမသိခဲ့။ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ ေဝးရာေငးၿပီး က်ေနာ္တိုးတိုးေလး ေျပာ မိတယ္။ အိမ္ကအေဝးႀကီးေလ။ တကယ္အေဝးႀကီးပါပဲ။ အိမ္မွာေနၿပီး အိမ္ေဝးေဝဒနာ ခံစားရတဲ့လူေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ကုိ ျမင္နုိင္ေလာက္ပါတယ္။ အိမ္ကုိ က်ေနာ္မသိတာ။ အိမ္နဲ႔ စကားမေျပာတာ။
● အဂၤါ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီေန႔ကဗ်ာတပုဒ္ရတယ္။ ဒီေက်နပ္မႈဟာ ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ ခ်င္းမ နမ္ဝါဖုန္ဆန္းေျပာဖူးတဲ့ အဘြား။ ေနာက္ ရွစ္ေမႊးက အဘြားပီပီလမ္နဲ႔ ပီပီတီး။ ေနာက္ အဘြားေတြ။ လြိဳင္ဆမ္ဆစ္က ကခ်င္အဘြား။ ႐ုန္းေတာင္ေအာက္က အဘြား။ တကမၻာလုံးက က်ေနာ့္အဘြားေတြ။ လူအိုေတြရဲ႕ေန႔ေတြ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ အေတြးမွာ ခ်ဳိျမဆဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ လူအိုေတြထဲက လူအိုအဘြားတေယာက္ကုိ လြမ္းေနခဲ့ရင္း ကဗ်ာတပုဒ္ေရး ျဖစ္သြားေပါ့။
မနမ္ဝါရဲ႕အဘြားသုိ ့
အဘိုးရဲ႕ႏြားေတြ ဘယ္တုန္းကမွ လူသားမစားခဲ့ဘူးလို ့
အဘြားဟာ အေဖ့ရဲ႕ထိုင္ခုံပုေလးေပၚ ထိုင္ၿပီးေျပာတယ္
ဆက္ၿပီး ဒီအရုပ္ေတြကုိၾကည့္ရတာ
ဆီးသြားတာေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးတဲ့
အဘြားကုိျဖတ္ၿပီး စပါးခင္းေတြကုိ ျမင္ရတယ္
အဘြားကေတာ့ ငါ့ကုိျဖတ္ၿပီး ဘာျမင္ရသလဲ မသိဘူး
စပါးခင္းကေနတဆင့္ ေလေတြ ျပတင္းကုိ ခုန္တက္ျဖတ္လာၾက
ေန႔လည္က သူမကုိယ္သင္းနံ႔ဟာ ေမႊးေနတုန္းပဲ
အဘြားလည္း ဒီအေၾကာင္းကုိ သိေကာင္းသိမွာပါ
အဘြားဟာ ငါ ဘာေတြ ေတြးေနသလဲဆိုတာ သိသလိုလိုပုံစံ
ငါ့အသက္အရြယ္ကုိျဖတ္ဖူးတဲ့ဟန္နဲ႔ေျပာတယ္
ငါ့ကုိအတိအက် ဖမ္းမိသလိုလို အဓိပၸာယ္ပါတဲ့ စကားကုိေျပာတယ္
ၿပီးေတာ့ မင့္အဘြားငါက သြယ္ကာဝိုက္ကာမေျပာတတ္ဘူးဆိုပဲ
ငါ အသက္အၾကာႀကီး႐ွဴတာ အဘြားရိပ္မိတယ္
မင့္အရြယ္မွာ ငါဟာ ကုိယ္လုံးတီးနဲ႔ေနရတာ သေဘာက်တယ္ေျပာၿပီးရယ္တယ္
ခက္တာက ငါက ရွက္တယ္ မခက္တာကလည္း ငါမရွက္တတ္တာပဲ ဆိုပဲ
ခဏခဏေျပာၿပီးသားေတြ ျပန္ျပန္ေျပာေနတာ အရသာေတြ ့ေနတဲ့ပုံပဲ
မဂၤလာပါ အရွင္ဘုရား အရာအားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
အဘြားေမာလာရင္ ဒီလိုမ်က္စိမွိတ္ေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္
မဂၤလာပါ အဘြား အဘြားဟာ မဂၤလာပါ။
၂၀၁၆ ၾသဂုတ္
● ဗုဒၶဟူး
ဆည္ကုိ သြားျဖစ္တယ္။ အရင္ကေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ေျခရာေတြဟာ ေအးစက္စက္နဲ႔ ၿငိမ္သက္အိပ္စက္ေနၾက။ က်ေနာ္ဟာ ဆည္ႀကီးထဲက ငါးေလးတေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဆည္ထဲကေရေတြကုိေတာ့ သနားတာေပါ့။ ဆည္ေပၚမွာ ခ်စ္တဲ့မိန္း ကေလးကုိ လက္တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးဖူးရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ေတြလို ဆည္ထဲကုိ ေက်ာက္ခဲပစ္တာတို႔ ဆည္ကုိၾကည့္ၿပီး အားပါးတရ ေအာ္တာဆဲတာတို႔ က်ေနာ္မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ ဆည္ရဲ႕ က်စ္လစ္ေနတဲ့ေက်ာေပၚမွာ က်ေနာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္ အတူထိုင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ရန္ကုန္သားလႈိင္ဘြားေအာင္က အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ေျပာပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္လို ့က်ေနာ္တို႔ဟာ ဆည္ေဘာင္ေအာက္ ေရစပ္နားမွာ ဆင္းထိုင္ၿပီး ေတြးခဲ့ဖူးၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ရန္ကုန္သားဆီမွာ ညီမေလးမရိွေသးသလို က်ေနာ့္မွာလည္း ဘာေဝဒနာမွမရိွေသး။ တေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ေနရတာ ေဝဒနာပဲဗ်ာလို႔ ရန္ကုန္သားေျပာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔နာဂသားတို႔ ရယ္ၾကတယ္။ ေရကန္ကုိ ျဖတ္သြားတဲ့ေလေတြ လိုပဲ ေပါ့ပါးလိုက္ျကတာ။
ဆည္ဟာ က်ေနာ္တို႔ကုိလြမ္းၿပီး က်န္ရစ္ေနခဲ့မလား က်ေနာ္ေသခ်ာမသိပါ။ ဂစ္တာသံ ဘီယာဗူးေဖာက္သံ သီခ်င္းဆိုသံမ်ား ဒီဆည္ရဲ႕တေနေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ လႊင့္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ဆိုတဲ့လူေတြဟာ သနားစရာေကာင္း တာအမွန္ပဲေပါ့၊ ေရဆင္းကေန ေအာင္ျမင္စြာထြက္ခြာသြားၾကတဲ့ လူေတြရယ္ အနာကုသဖို႔ ေဆးခြင့္တင္ ထားတဲ့လူေတြရယ္။ ေရဆင္းဆည္ဟာ တိတ္ဆိတ္ေနေပါ့။ အသံတိတ္ေခါင္းေလာင္းေတြ ဟာ တိုက္ပြဲကုိေခၚေဆာင္သြားၾကေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကဘဝ၊ တခ်ဳိ႕ကအခ်စ္၊ တခ်ဳိ႕က ဂုဏ္သိကၡာ ေငြေၾကး။ ခုေတာ့ ေရဆင္းမွာ က်ေနာ္ဟာ ပတ္တီးေတြနဲ႔။ ဆည္ႀကီးဟာ ဗိုက္ခြဲခံ ထားရလို႔။ ဆည္ႀကီးဟာ ေဆး႐ုံတက္ေနရလို႔။ က်ေနာ့္ကုိမသိေတာ့တဲ့ ေရဆင္းဆည္ႀကီးဟာ ဘာကုိမွနာက်င္ရမွန္း မသိ သူႀကီးေပါ့။ က်ေနာ္ေခါင္းခါၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခါင္းခါလိုက္တိုင္း အရာအားလုံး ၿပီးဆုံးမည္ဆိုပါကေပါ့ေလ။
● ၾကာသပေတး
ကုိေမာ္က က်ေနာ့္ကုိေမးတယ္။ သင္ဘာလို႔မေအာင္ျမင္ေသးတာလဲတဲ့။ က်ေနာ္ဟာ အံ့ၾသစြာထိုင္ေနခဲ့ရ။ သူ႔ေမးခြန္းအ တြက္ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့လို႔။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ဒီလိုမ်ဳိးၾကဳံဖူးမွာပါ။ ကမၻာေပၚက လူတေယာက္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ့္ ခံစားမႈမ်ဳိးကုိ နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေပၚယံ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား႐ိုးသားမႈေတြကုိ လူတိုင္းစား သုံးေနၾကၿပီ ဆိုတာကုိျဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ျငင္းၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ လူတေယာက္ဟာ သူ႔သိမႈရဲ႕ဆုံးျဖတ္မႈထက္ သူကုိယ္ပိုင္ႀကံဳေတ႔ြမႈရဲ႕ဆုံးျဖတ္မႈက ပိုၿပီးျပင္းထန္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ေနမိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ေျပာျပေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာဟာ ငုိေနတယ္။ သတင္းစာဆရာေလးကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနတယ္။ ဒီလူ႔ကုိ အားက်လိုက္တာ။ က်ေနာ္မရယ္ေမာ ႏိုင္တာ ဘယ္ေလာက္မ်ားၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းဟာ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ မဝင္ခဲ့ေပမဲ့ ခြဲစိတ္ကုသမႈျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္း အႏွီးေတြဟာ ေၾကာက္ရြံ႕စရာအားငယ္သိမ္ငယ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚကအျပဳံးေတြဟာ အေရာင္ ေတြ ေျပာင္းလဲေနၿပီ။ က်ေနာ့္အျပဳံးဟာ စုိးရိမ္စရာေကာင္းတဲ့ အေျခအေနေရာက္ေနၿပီဆိုတာကုိျဖင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ပဲ သိထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔နားလည္ေအာင္ေျပာျပဖို႔ရာ စိတ္မပါခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ငယ္ဘဝက အျပဳံးေတြဟာ သန္႔စင္မႈ ႐ိုး သားမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္အျပဳံးကုိ က်ေနာ္ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာ သိပ္ၾကာပါၿပီ။ လူတေယာက္အတြက္ အႏၲရာယ္အေကာင္းဆုံးအေျခအေနကုိ ခင္ဗ်ားတို႔ ခပ္ဆင္ဆင္အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလို ေျပာခ်င္တယ္။ လူတေယာက္အတြက္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးအႏၲရာယ္ဟာ သူ႔အျပဳံးေတြကုိ သူကုိယ္တိုင္ ေပ်ာက္ဆုံး သြားတဲ့အေျခအေနပါပဲ။ ဆရာဝင္းေဖေရးထားတဲ့ ဝတဳၳတိုတပုဒ္မွာ လူတေယာက္ဟာ အရက္ခြက္ထဲေရထည့္ ေသာက္ၿပီး မူးသြားတယ္။ သူ႔ကုိအားက်ေလးစားတဲ့ လူတေယာက္ဟာ သူမူးၿပီး ျပန္သြားတဲ့ ေနာက္ သူေသာက္ခဲ့တဲ့အရက္ခြက္ထဲေရထပ္ထည့္ ေသာက္ၿပီး မူးေနေတာ့တယ္ဆိုတာပဲ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မီးခိုးေတြဟာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေပါ့။ မၾကားဖူးမသိဖူးတဲ့ ေရာဂါအသစ္ေတြ အခ်စ္အစစ္အတုေတြ ။
● ေသာၾကာ
ေကာ္ဖီခြက္ကုိင္ရင္း မ်က္ႏွာဟာ အလိုလို အဆီျပန္လာတယ္။ သြားစမ္းပါ အသက္ရွင္ ဖို႔ကုိ အသက္ရွင္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာတကယ္လိုပါရဲ႕လား ထြက္လာတဲ့ေမးခြန္းကုိ က်ေနာ္ တအံ့တၾသေငးမိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြက ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တာေတြဟာ ေကာ္ဖီရဲ႕ ေအးစက္မႈထဲက ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒီလိုမိုးေရစက္ေတြ က်ေနာ့္မ်က္နွာကုိ ရိုက္ခတ္ခဲ့တုန္းကပါ။ လူေတြခ်စ္ တတ္ေအာင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဆိုတဲ့အသိဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးႏွိပ္စက္တယ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေတာင္ မခ်စ္တတ္တဲ့ လူ ငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းဖူးၾကပါသလား။ တခုၿပီးတခု စဥ္းစားခဲ့တယ္။ မျဖစ္နိုင္တာေတြ ျဖစ္ႏိုင္နိုင္တဲ့အရာ ေတြ ပလုံစီလို႔ပါပဲ။ မိဘဆရာျဖတ္သန္းမႈေတြ ငယ္ဘဝေတြဟာ အေကာင္းဆုံးေသာ ဓာတ္ပုံေတြပါတဲ့။ သူေျပာတာကုိ က်ေနာ္ေငးရုံသာ ေငးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဖတ္လက္စ ျမင့္သန္းကုိပိတ္လိုက္ၿပီး ဖတ္လို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ယုံၾကည္မိ တယ္။ သူ႔စီးကရက္ေငြ႔ေတြဟာ က်ေနာ့္ကုိ ထိုးေဖာက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြား။ မိုးေအးေအးေလးမွာ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာလုပ္ေနတဲ့ ျမင္ႏိုုင္ေသာသက္ရိွေတြ မျမင္ႏိုင္ေသာ သက္ရိွေတြ။ မျမင္ႏုိင္တဲ့အရာကုိခ်စ္ ျမင္ႏိုင္ တာကုိ ခ်စ္။ ခ်စ္ၿပီးရင္း ခ်စ္ေနရရင္ ဘဝဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းမယ္လို႔ထင္လား။ သူ႔စကားဟာ က်ေနာ့္ကုိတုန္လႈပ္ေစပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ သူ႔အတြက္ေျဖစရာမရိွသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ ခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုလို က်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့ရတာေပါ့။ သူထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ က်ေနာ္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေမြးေန႔ပြဲကုိေရာက္လိုက္။ ေမြးေန႔ဓားဟာ ခ်ဳိခ်ဥ္ေလးတလုံးျဖစ္လိုက္။ ေနာက္ေတာ့ ေမြးေန႔ကိတ္ျဖစ္လိုက္။ သူမ်ားပါးစပ္ထဲ မွာ က်ေနာ္ဟာ အရသာရိွလို႔။ က်ေနာ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားျပားခဲ့ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲအစည္းအရ မသင့္ေတာ္တဲ့ျဖစ္မႈ တည္ရိွမႈမ်ဳိးေတြလည္း ရိွခဲ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေျခေထာက္ နွစ္ဖက္လုံးျပတ္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ရဲ႕ေငြစကၠဴျဖစ္လိုက္ ျပည့္တန္ဆာမေလးရဲ႕ေငြစကၠဴျဖစ္လိုက္။ က်ေနာ္ဟာ ႏွာေခါင္းထဲ ပိုက္နဲ႔ အစာသြင္းေပးရတဲ့ လူနာတ ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ လတ္ဆတ္တဲ့ေနေရာင္ျခည္ေတာအုပ္ က်ေနာ္ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြအမ်ားၾကီးပါ။ လူ ဟာ ဘာမဆိုျဖစ္ခြင့္ရတယ္ဆိုတဲ့စာသားမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့ ေဟာဒီ ေသာၾကာမွာ။ ေသာၾကာမွာ ကံေကာင္း တယ္။ ကံဆိုးတယ္။ ဘီးေပါက္တယ္။ ေရႀကီးတယ္။ ပလတ္ကၽြတ္တယ္။ ေသာၾကာဟာ ဘယ္ေတာ့မွေသခ်ာမရိွခဲ့ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာပါရ ေစနဲ႔။ တကယ္တည္ရိွတဲ့ အရာဟာ ... က်ေနာ္ဆြံ႔အစြာ။
● စေန
အဝါေရာင္နွင္းရည္စက္မ်ားဟာ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အစာအိမ္ေၾကာမွာ က်ဆင္းေနျကတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ အိပ္မက္လားလို႔ ထင္မိ တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ အိပ္မက္ပါပဲ။ က်ေနာ္လန္႔နိုုးလာခ့ဲတယ္။ ဟားခါးမွာေနခဲ့တုန္းက ႏွင္းရည္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေလးနဲ႔ တကြ အိမ္ေလးက ေနျမင္ရတဲ့အရာအားလုံးကုိ လႊမ္းထားတယ္။ ျမက္ပင္ေတြမွာ တြဲခိုေနတဲ့ ႏွင္းရည္စက္ေတြ အိမ္ေတြရဲ႕ သြပ္ေတြမွာ ႏွင္းရည္စက္ေတြ ပုလဲလုံးေလးေတြလိုပဲ။ ဓာတ္တိုင္အျဖစ္ သုံးထားတဲ့သစ္တုံးႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ကုိ ရစ္ပတ္ေန တဲ့ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြမွာ နွင္းရည္စက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနွင္းရည္စက္ေတြၾကားမွာ ဘုရားေက်ာင္းကေလးဟာ ၿငိမ္သက္လို႔။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ လည္ဆြဲေခါင္းေလာင္းေလးနဲ႔ကက္သေလာက္ လက္ဝါးကားတိုင္ေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကလို႔။ လူေတြ ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္မွာ မာဖလာ၊ လက္အိတ္၊ ေျခအိတ္၊ ဦးထုပ္၊ အေႏြးထည္ စတာေတြကုိ ေတြ႔ရမယ္။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက ဟားခါးပါ။ က်ေနာ္ ဟားခါးကုိျပန္မေရာက္တာ သုံးနွစ္အတြင္းဝင္ၿပီေပါ့။ မနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကုိေျပး အာေငြ႔ ေတြနဲ႔ နဂါးလိုလို ဘာလိုလို။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္တဲ့အခါ ပူရီပူပူေလးစားၿပီး လက္ဖက္ရည္အခ်ဳိ ေလးေသာက္ ေရေႏြးေလးေသာက္နဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာေန႔ရက္ေတြပါ။ ပူရီဆိုတာ ထပ္တၲရာလို႔ ေခၚတဲ့ မုန္႔နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ညက နယ္ၿပီးသား ဂ်ဳံကုိ ျပားျပားအလႊာပါးပါးေလးလုပ္ ၿပီးေတာ့ ဆီပူပူထဲကုိထည့္၊ ေဖာင္းႂကြလာတဲ့အခါဆယ္၊ အသင့္လုပ္ထားတဲ့ ကုလားပဲ သုိ႔မဟုတ္ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ဆား၊ ဆီ၊ ေၾကာ္ၿပီးသား ၾကက္သြန္ျဖဴနီပါးပါးေလးကုိ အဲ့ဒီဆယ္ထားတဲ့ ဂ်ဳံျပား ခ်ပ္ေပၚပုံၿပီး ေရာႀကိတ္ ရတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ပူရီပြဲေသးက တစ္ရာက်ပ္ ပူရီပြဲႀကီးကႏွစ္ရာ (တခ်ဳိ႕ဆိုင္မွာ ပြဲေသးတစ္ရာ့ ငါးဆယ္ပြဲႀကီး သုံးရာ) လက္ဖက္ရည္က တခြက္ကုိတစ္ရာတစ္ရာ့ငါးဆယ္။ ဘာမွာမွာ ဒါပဲ၊ ဒီခြက္ပဲ။ မနက္ေစာေစာ ပူရီစားၿပီးလမ္းမကုိေငးတဲ့အခါ ေစ်းဝယ္ေစ်းေရာင္းသြားေနသူေတြ က်ဴရွင္တက္ဖို႔သြားေနတဲ့ ျပန္လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဟားခါးရဲ႕လမ္းမဟာ နွင္းရည္စက္ေတြနဲ ့ခ်စ္စရာပဲ။
တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕ႏႈတ္ခမ္း မ်က္ခုံးေတြမွာ ႏွင္းရည္ေတြစုၿပီး ျဖဴလို႔။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လူတန္းစားစုံလို႔။ အရာရိွအရာခံ ပါစတာသင္းအုပ္ဆရာ လက္သမားကုန္သည္ ေက်ာင္း သားေက်ာင္းသူကေလးေတြ။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆို ႏွာရည္တြဲ ေလာင္းနဲ႔ပူရီကုိ အားပါးတရ စားေနလို႔ျပဳံးေနလို႔။ မနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့အေလ့အက်င့္ကုိ ဟားခါးက ေနရခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ပူရီစားဖို႔ သက္သက္ လက္ဖက္ရည္ပူပူေသာက္ဖို႔ သက္ သက္။အခု လူငယ္ဘဝမွာေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ကြဲျပားခဲ့ပါတယ္။ ေလကန္ဖို႔ ဘာညာသာရကာေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့အခါ ဟားခါးရယ္၊ ေတာင္ တန္းႀကီးရယ္ နွင္းရည္ စက္ေတြရယ္ သတိရတတ္ပါတယ္။ နွင္းရည္စက္ေတြၾကားမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ့ အက်င့္ကုိ က်ေနာ္ရခဲ့တာေပါ့။ ခရစၥမတ္ေန႔နီးတဲ့အခါ ကယ္ရိုလွည့္ၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတာ ေတြေကာေပါ့။ တခါတေလ ဝတ္ျပဳၿပီးၿပီးလို႔ လက္ဖက္ရည္ပူပူဆန္ျပဳတ္ပူပူေလြးခဲ့ရတာေတြလည္း မေမ့ႏိုင္စရာပါ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကဆို ၆ တန္းေက်ာင္းသားဘဝျဖစ္ မယ္။ မနက္ေစာေစာ sunday school တက္ၾကတဲ့ခါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ညီမေလးက ေျပာတယ္။ ဒီလိုနွင္းရည္ေတြ ၾကားမွာ သခင္ေယဇူးကခ်မ္းမွာပဲေနာ္ သမီးဦးထုပ္ေပးေဆာင္းရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္တဲ့။ သိပ္လွတဲ့ႏွလုံးသားေလးေတြ နဲ႔ေပါ့ ကေလးဘဝဟာ။ စေနဟာ သတိရမႈေတြ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ ့။
● တနဂၤေႏြ
တခ်ဳိ႕ဘုရားေက်ာင္းသြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စစ္ေျမျပင္ထက္ ပိုျပင္းတဲ့ ပိုေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ေရွ႕တန္းမွာ။ ဘုရား သခင္ဟာ က်ေနာ့္ကုိတိတ္ဆိတ္တဲ့ တနဂၤေႏြမွာ ေမြးဖြားခြင့္ မေပးခဲ့တဲ့အတြက္ တနဂၤေႏြဟာ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မျဖစ္ခဲ့။ ဒီအ တြက္ ဘုရားသခင္ကုိ က်ေနာ္ အျပစ္မတင္ပါ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ဆိုင္ေတြပိတ္ၾကလို႔။ သမၼာက်မ္းစာကုိ လူေတြဖတ္ၾကလို႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ တနဂၤေႏြရဲ႕လက္သည္းေတြကုိ လက္သည္းဆိုးေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က တနဂၤေႏြ ေန႔မွာဆို မိသားစုဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔အမ်ဳိးေတြ ထမင္းစုစားၾကဖို႔ ေဒၚေလးတို႔မိသားစုနဲ႔ မုန္႔လုပ္စားၾကဖို႔ ဘရာသာ (ကုိရင္) သင္ေပးတဲ့ ဓမၼသီခ်င္းဆိုဖို႔ ဘုရားေက်ာင္းသြားဖို႔ တခါတေလ မိဘမသိေအာင္ ဘုရားေက်ာင္းမသြားဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသြားဖို႔ ႀကံစည္အားထုတ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္ရင္ တနဂၤေႏြကုိ ေရခ်ဳိးေပးမယ္ လက္သည္းဆိုးေပးမယ္ လတ္ဆတ္တဲ့ေလေတြ႐ွဴဖို႔ ၿမိဳ႕ျပင္ကုိ ေခၚထုတ္မယ္။ က်ေနာ္ဟာ တနဂၤေႏြကုိ ဒီလိုဆက္ဆံဖို႔ ႀကိဳးစားေနတတ္ပါတယ္။ လူေတြဟာ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ ညစ္ပတ္တဲ့အရိပ္ေတြနဲ႔ဝင္ၾကတယ္ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးၾကတယ္။ သူတို႔ကုိ ဘုရားသခင္က ေရခ်ဳိးေပးတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ေတြးခဲ့တာပါ။ မွန္တာမွားတာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေမးျမန္းခဲ့ပါဘူး။ က် ေနာ္ဟာ ဘုရားသခင္ကုိခ်စ္သူ တနဂၤေႏြေန႔ကုိခ်စ္သူ က်ေနာ္ဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။
● မွတ္စု
ၿပီးေတာ့ မၿပီးေတာ့ တနလာၤ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား လည္ပတ္စြာ။ အျဖစ္မ်ား အပ်က္မ်ား က်ေနာ္တို႔မ်ား ခင္ဗ်ားတို႔မ်ားထပ္ေနေသာ အရာမ်ား တျဖည္းျဖည္းထပ္လ်က္ ေဝးလ်က္ နီးလ်က္ဆက္ဆက္။ တပတ္မကေသာ ေပါင္းစပ္ထားေသာ တပတ္ကား ေဝးေဝးသြားသလိုပါ ေနာက္တေန ့ျပန္ဖတ္ရတဲ့အခါ။
ေဝျမင့္ေမာင္