ထြန္းဝင္းၿငိမ္း ● သခင္အုန္းျမင့္ ကုိကုိးကြၽန္း ပုိ႔ခံခဲ့ရစဥ္က (၁)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၆
ဒီမုိကေရစီနဲ႔ တရားမွ်တမႈ မထြန္းကားေသးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အစုိးရအေျပာင္းအလဲျဖစ္ခ်ိန္မွာ အာဏာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားႏုိင္သူ ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖက္အင္အားစုေတြကုိ အားနည္းသြားေအာင္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အာဏာရွင္ ေခတ္မွာေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔လူထုအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ အမွန္တရားထြန္ကားေအာင္ ရပ္ တည္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ၊ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြ၊ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲတုိင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက အဖိႏွိပ္ခံရၿပီး အနစ္နာခံ ရင္ဆုိင္ရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အမ်ဳိးသား ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္သူ၊ ေက်ာ္လင္းစာေပကုိ ထူေထာင္သူ၊ ဗမာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ႏုိင္ငံေရးနယ္ထဲေရာက္ရွိေအာင္ အဓိကကူညီပံ့ပုိးေပးခဲ့သူ၊ စစ္အစုိးရေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြကုိေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ကမၻာႀကီးကုိ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့သူ၊ သတင္းစာဆရာ တုိးတက္ေရး သခင္အုန္းျမင့္တုိ႔လုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေတြ ပါဝင္ပါတယ္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလ တည္ၿမဲအုပ္စုနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစုိးရ တက္ပါတယ္။ အာဏာရ ဖဆ ပလအစုိးရထဲမွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေပၚ သေဘာထားကြဲၾကၿပီး တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္းဆုိၿပီး အုပ္စု ၂ စုျဖစ္လာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သူပုန္ေတြနဲ႔ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမယ္ဆုိတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ သန္႔ရွင္းအုပ္စုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္နက္ ခ်၊ အျပဳတ္တုိက္ေရးဆုိတဲ့ တည္ၿမဲအုပ္စုဆုိၿပီး ကြဲခဲ့ၾကတာပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းေရး လုိလား ၾကသူေတြ၊ ေထာက္ခံၾကသူေတြကုိ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက ဖမ္းဆီးႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသူေတြကုိ ျပည္မနဲ႔ မုိင္ ၃ဝဝ နီးပါး ေဝးတဲ့ ကုိကုိးကြၽန္းေထာင္ကုိ ပုိ႔ပစ္ပါတယ္။ သခင္အုန္းျမင့္ဟာ ကုိကုိးကြၽန္းေထာင္ကုိ ပထမဆုံးပုိ႔ခံခဲ့ရတဲ့အထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ သူပါ။ သခင္အုန္းျမင့္ မကြယ္လြန္မီ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က သူ႔ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ညီျဖစ္သူ ဒီဇုိင္းစုိးဝင္းၿငိမ္းတုိ႔ဟာ ႏႈတ္ေျပာသမုိင္း အစီအစဥ္အေနနဲ႔ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းရုိက္ကူးထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ကုိကုိးကြၽန္းေထာင္ ပုိ႔ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ သခင္အုန္းျမင့္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကုိ မူရင္းအတုိင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
● ဖမ္းပုံ ဖမ္းနည္း
က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တရားရုံးေတြ ဘာေတြနဲ႔ အမိန္႔ခ်ၿပီးမွ ေထာင္ထဲပုိ႔တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္ခါတည္း ေကာက္ဖမ္းပစ္လုိက္တာ။ ပုဒ္မငါး ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးဥပေဒဆုိတာနဲ႔ ဖမ္းတာေပါ့။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ ညပုိင္းမွာ ဖမ္းတာ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တြဲဖက္ေထာင္ ေခၚသြားတယ္။။ အခုေတာ့ သီးသန္႔ေထာင္ေခၚတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဖမ္းတယ္ဆုိရင္ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္တုိင္း မနက္ ၃ နာရီ ၃ နာရီခြဲပဲ။ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲတန္းထည့္တာ။ ေထာင္ဆုိတာ ေထာင္ပုိင္က ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားရင္ ေသေရး ရွင္ေရးကိစၥကလြဲလုိ႔ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မဖြင့္ရဘူး။ ေထာင္ဥပေဒက မနက္မုိးလင္း ေထာင္ဖြင့္သံေခ်ာင္း မေခါက္မခ်င္း ေထာင္မဖြင့္ ရဘူး။
အဲဒီစည္းကမ္းေတြ ဘာေတြ တပ္က မလုိခ်င္ဘူး။ စစ္တပ္က သူတို႔အမိန္႔နဲ႔ ေထာင္ဖြင့္ခုိင္းၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာ။ ေထာင္ ကေန လာထုတ္ေတာ့လည္း မနက္ ၃ နာရီခြဲပဲ။ တြဲဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ထပ္ထုတ္တယ္။ အေရးထဲ ႏွင္းေတြကလည္း က်လုိက္တာဗ်ာ။ အေတာ္လည္းခ်မ္းတယ္။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အင္းစိန္ဘူတာ ပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနရတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စစ္တပ္ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ လိုက္ပို႔တာ။ တပ္စိပ္ တပ္စိပ္လား ႏွစ္စိပ္လား မသိဘူး။ မ်ားေတာ့ မ်ားတယ္။
၆၄ ေယာက္စီးတဲ့ ရထားတြဲႀကီးကုိ အကုန္ ပိတ္ထားၿပီး အခ်ဳပ္တြဲ လုပ္ထားတာ။ ရထားတြဲေထာင့္ေတြမွာ ျပတင္းတံခါး ေရွ႕ ႏွစ္ေပါက္နဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ေပါက္ပဲ သူတို႔အတြက္ ေလဝင္ရံုေလးထားၿပီး က်န္တာေတြ ပိတ္ထားတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခုႏွစ္ ေယာက္ၾကားမွာ ဟုိဘက္တစ္ေယာက္ ဒီဘက္တစ္ေယာက္ ညႇပ္ထုိင္လိုက္လာၿပီး သြားၾကရတာ။ သြားတဲ့လူေတြက ေဇာ္ ေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းစဥ္ သတင္းအယ္ဒီတာ ကုိေစာလြင္၊ ပမညတ သဘာပတိအဖြဲ႔ဝင္ သခင္ဗေမာင္၊ မုတၱမကုမၸဏီက မန္ေနဂ်ာ သခင္ဗတင္၊ ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ ကုိလွဝင္း၊ ေတာထဲကမိလာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေပါင္းစုံ အတြင္းေရးမွဴး ဗုိလ္မ်ဳိးျမင့္၊ အလံနီ ကိုကုိေလးရယ္ က်ေနာ္ရယ္ေပါ့။ အဲဒီကိုကိုေလးက ဗုိလ္တေထာင္မွာ လုပ္တယ္ဆုိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖမ္းခံရၿပီး ေနာက္ပုိင္းက်မွလုပ္တာ။
● သရက္ေထာင္သုိ႔
အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ရထားနဲ႔ေခၚသြားတယ္။ ျပည္ကိုပါသြားတယ္။ ျပည္မွာ တညအိပ္တယ္။ တစ္ညအိပ္ၿပီးေတာ့ ေအာင္လံအထိ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ေခၚသြားတယ္။ ကားနဲ႔ ဟုိဘက္ကူးၿပီးေတာ့ သရက္ေထာင္ပုိ႔တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးကပုိ႔လုိက္တဲ့ ကုိတင္စုိး၊ ကိုေဝလင္းရယ္ ေစာစံေအးရယ္ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ေ႒းရဲ႕မိန္းမ မလွေရႊ ရယ္ သူတုိ႔ေလးေယာက္က အရင္ေရာက္ေနႏွင့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခုနစ္ေယာက္ ေရာက္သြားေတာ့ သရက္ေထာင္ တစ္ ေထာင္လံုး ရွင္းထားတာေတြ႔ရတယ္။ သရက္ေထာင္က ဘယ္လုိရွိလည္းဆုိေတာ့ အေဆာင္ေတြကုိ ၾကက္ေျခခတ္ႀကီးလုိ ေဆာက္ထားတာ။ အဲဒါကုိ အေဆာင္သေဘာမ်ိဳးလုပ္ထားတာ ႏွစ္ထပ္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေပၚထပ္တင္ထားတာ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခုႏွစ္ေယာက္ကို အေနာက္ဘက္ဆုံးအေဆာင္မွာ ထားတယ္။ အဲဒီ သရက္ေရာက္သြားေတာ့ ေထာင္ဗူးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုိ ေထာင္က်ကေန ေထာင္ဝန္ထမ္းလုိလုပ္ရတဲ့ ေထာင္တန္းစီးျဖစ္ေနတဲ့ ယာစင္ဆုိတဲ့ကုလားက ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ေထာင္ဗူးေအာက္ ဝင္ဝင္ခ်င္းေအာက္မွာ ပံုစံဆုိၿပီး ထုိင္ခုိင္းတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္သူမွမထုိင္ဘူး။ တခါတည္း ဟုိမွာ ေရးထားတာက်ေတာ့ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းေရးမျပဳရလုိ႔ ေရးထားတာပဲ။ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ နံရံမွီၿပီးေတာ့ေန တဲ့လူနဲ႔ ကုိယ့္အိပ္ယာလိပ္ေပၚ ထုိင္တဲ့လူနဲ႔။ ပံုစံမထုိင္ဘူး။ အလံနီက ဘယ္ေလာက္အသံုးမက်လည္းဆုိေတာ့ ေဆာင့္ ေၾကာင့္ေလးသြားၿပီးေတာ့ တန္းစီးေရွ႕မွာသြားၿပီးေတာ့ ပံုစံထုိင္တယ္ေလ။ ပံုစံဆုိတာက အက်အနေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထုိင္လုိ႔။ အေဆာင္ထဲေရာက္လည္းေရာက္ေရာ ကိုဗတင္ႀကီးက ဆဲလုိက္တာဆုိတာ ဘာအလံနီလည္း အလကားအလံနီ အသံုးမက်တဲ့အလံနီတဲ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာရဲဘူး။ ခံေနတာပဲ။ ကိုကိုေလးဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ထဲမွာ ေခါင္းကိုမေဖာ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုဗတင္ဆိုတာ ဂိုလ္ရွယ္မဟုတ္ဘူး မုတၱမဗတင္လို႔ေခၚတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လက္သီး ပုန္းဗတင္လုိ႔ေခၚတယ္။ လက္သီးပုန္းဆုိတဲ့ စာအုပ္ထုတ္ဖူးတယ္။ သူလည္း နာမည္ႀကီးပဲ။ အာရ္အက္ဖ္ေအမွာ ေရာက္ေနတဲ့ စန္းစန္းတင္ရဲ႕ အေဖေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ခုႏွစ္ေယာက္ တန္းစီတဲ့ေန႔က်ေတာ့ နံပါတ္ႀကီးကိုင္ရမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ နံပါတ္ႀကီးဆုိတာ အက်ဥ္းသား ကုိယ္ေရး အခ်က္အလက္ မွတ္တမ္းစာရြက္ကေလးပါပဲ။ ထုံးစံက အဲဒီစာရြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ကိုင္ေျမႇာက္ ျပထားရတာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ လက္ထဲမွာေတာ့ကိုင္ထားတယ္။ ေျပာေျပာခ်င္းေတာ့ ေျမွာက္သလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ၿပီးေတာ့ခ်ထားတာပဲ။ လက္ထဲမွာ ဒီလုိပဲ ေဘးတုိက္ခ်ထားၿပီး ကိုင္ထားတာပဲ။ အဲဒီမွာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္ခုနေျပာတဲ့ ကိုေဝလင္းနဲ႔ ေစာစံေအးတုိ႔ ေထာင္ပုိင္နဲ႔ စကားမ်ားၾကတယ္။ ကုလားေထာင္ပိုင္က ဒါေနာက္ဆုံးသတိေပးတာတဲ့ ခပ္ျပတ္ ျပတ္ အမိန႔္ေပးသလုိေျပာတယ္။ သူက ပံုစံေထာင္လုိ ကုိင္ခ်င္တာ။ သူက ႀကိမ္းလားဝါးလားလုပ္ေတာ့ ဟုိလူေတြက အကုန္ လံုးကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျဖစ္ေနတာကိုး။ ေဟ့ ေထာင္ပို္င္ႀကီး ခင္ဗ်ား ဒီလုိမေျပာနဲ႔ေလ။ ခင္ဗ်ားက ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းေတြ သြင္းၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားလူေတြကိုေရာင္းခုိင္းေနတာ က်ဳပ္တို႔ အကုန္လံုးသိတယ္။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုိက္ရတယ္ဆုိၿပီး အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္တာ။ သူတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ရဲပါဘူး။ တကယ္တမ္း ျပႆနာျဖစ္ရင္ အဲဒီလုိလည္း ေျဖရွင္းၾကရတာေပါ့။ သရက္မွာ ေနရတာ ေအးသလား မေျပာနဲ႔ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခုနစ္ေယာက္ပဲ။ မလွေရႊပါတဲ့ သူတို႔ေလးေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ မထားဘူး။ တုိက္ထဲမွာ သပ္သပ္သြားထားတာ။ သူတို႕က သရက္ေထာင္မွာ အကုန္လံုး ကြန္ျမဴနစ္ေတြပဲ စုထားမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ရွင္းထားတာ။ မိလႅာသိမ္းဖို႔တုိ႔ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ဖုိ႔တုိ႔က ရာဇဝတ္မႈေထာင္က်ထဲက နည္းနည္းပဲရွိတယ္။
အဲဒီက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာခ်ိန္ထိေတာ့ ေနာက္ထပ္ လူမတုိးဘူး။ အဲဒီကာလက စီးပြားေရးစီမံခ်က္ေတြနဲ႔လည္း ဖမ္း တယ္။ စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဖမ္းလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔လည္းခင္တဲ့ ႏြားပြဲစားႀကီး ဦးျမေမာင္ရယ္ ႏြားပြဲ စားကုလား တစ္ေယာက္ရယ္ ဦးထြန္းၾကည္ဆုိတဲ့လူရယ္ သူတုိ႔ ၃ ေယာက္ မင္းတုန္းအခ်ဳပ္ေထာင္ ေျပာင္းသြားရတယ္ေလ။ မုတၱမ သခင္ဘတင္ႀကီးက ဝဝႀကီးဆုိေတာ့ ရာသီဥတုေအးေနတဲ့ သရက္ေရာက္တာ သူ႔အတြက္ အမွန္အကန္ ျဖစ္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အေႏြးထည္အထပ္ထပ္နဲ႔။ သူက အက်ႌေတာင္ ခြၽတ္ေနလုိက္ေသးတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၄ ရက္ေန႔လည္းက်ေရာ မုိးက ခ်လုိက္တာမွ တခါတည္းကို တေနကုန္ရြာခ်ေနတာ တစ္ညလံုးရြာေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ေအးလုိက္တဲ့ဟာ။ အက်ႌခြၽတ္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ ကိုဗတင္ႀကီးလည္း ပါလာတဲ့အေႏြးထည္ေတြ ခ်ၿပီးေတာ့ ဝတ္ရတဲ့အျပင္ ေစာင္ႀကီးပါ ၿခံဳထားရ တာ။ မင္းတုန္းေရာက္သြားတဲ့သူေတြက သရက္ကုိ အေၾကာင္းၾကားစာဆုိၿပီးေတာ့ ပို႔တယ္ေလ။ မင္းတို႔ဆီမွာထက္ ငါတုိ႔ ဆီမွာ ပိုေအးတယ္တဲ့။ သူတုိ႔က ပိုဆုိးမွာေပါ့။ အခ်ဳပ္ေထာင္ဆုိေတာ့ သရက္ေထာင္လုိ အုတ္ရုိးအကာအရံေတြ သိပ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။
● အင္းစိန္ ျပန္ပုိ႔ျခင္း
အဲဒီလုိ အေသးစိတ္ေတြကေတာ့ အလံနီက ကုိကုိေလးရဲ႕ ဘာလဲဟဲ့ ကုိကုိးကြၽန္းဆုိတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာ အျပည့္အစံုပါတယ္။ အေတာ္စံုပါတယ္။ လူစာရင္းပါ ပါတယ္။ ကြၽန္းကုိ အသုတ္လုိက္ ဘယ္သူေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ေနာက္တစ္သုတ္ ဘယ္သူေတြ ေရာက္လာတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သရက္ကေန ျပန္ေခၚတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ လမ္းမွာ အလာတုန္းကလုိ တစ္ည မအိပ္ရေတာ့ဘူး။ မနက္ပုိင္း ခပ္ေစာေစာ သရက္ကေနၿပီး ေအာင္လံ ဘက္ကူးၿပီးေတာ့ ေအာင္လံကေန ရန္ကုန္ကုိ ကားနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းတာ။ စစ္ကားနဲ႔ ေခၚလာၿပီးေတာ့ ေမွာ္ဘီ ေရာက္လည္းေရာက္ေရာ ညေနေလးနာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ရုိးမအေနာက္ျခမ္းေတာထဲကို ဝင္သြားတာပဲဗ်ာ။ ေတာ ႀကီးကိုးဗ်။ အဲဒီလုိေတာမ်ိဳး အထက္အညာမွာ တခါပဲေတြ႕ဖူးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာထဲက တပ္ထဲမွာထားတယ္။ အဲဒီက မွ အင္းစိန္ကို ည ၇ နာရီ ေလာက္မွပုိ႔တာ။ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေခၚလာတယ္။ အဲဒါေတြအကုန္လံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္က လူေတြက ႀကိဳသိေနတယ္။ သူတုိ႔သိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ ည ၈ နာရီခြဲမွာလည္း သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ကို လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ေနရၿပီ။ မသဲမကြဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပါလာတယ္ဆုိတာလည္း သိတယ္။ လာမယ္ဆုိတာကိုလည္း သူတို႔ကသိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းပို႔မယ္ဆုိတာပါ သိေနၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သရက္မွာတုန္းက ငါတုိ႔ကို ရန္ကုန္ျပန္ေခၚ ရမွာပဲဆုိၿပီး ထင္ထားတာ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အေႏြးထည္ေတြ လဲေနၿပီ။ ေဘာင္းဘီတုိ႔ အက်ႌတို႔ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ အကုန္လုံး ကိုေဝလင္းတုိ႔အုပ္စုကို ေပး ပစ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရွမ္းေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္နဲ႔အေႏြးထည္ေတာ့ ပါလာခဲ့တယ္။ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအံုးေတြကုိေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္က မထားခဲ့ဘူး။ အကုန္သယ္တယ္။ ကိုဗတင္ႀကီးက မုတၱမကုမၸဏီကဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဖမ္းသြားကတည္းက ငါးေျခာက္ေတြ၊ စားစရာေတြ အဝတ္အစားေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာတာကိုး။ သူကလည္း သရက္ကလူေတြကို အကုန္ေပး ပစ္ခဲ့တာ။ တုိ႔ရန္ကုန္က်ရင္ လြတ္ေတာ့မွာပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလည္း ရန္ကုန္က်ေတာ့ ႀကိဳးတုိက္လုပ္ထားတဲ့ ႏွစ္တိုက္ထဲကို ထည့္ပိတ္ပစ္လုိက္တာ။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ပုိင္ႀကီးက ဦးဘတင္။ သူက လူလည္ သိပ္နပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ကို လာၿပီးေတာ့ ဘုရား တရား ေလးစားဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ သြားဖုိ႔ လာဖို႔ ျပင္ဆင္ဖုိ႕ က်န္းမာေအာင္ေနဖုိ႔ ဆုိတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူက ဘာမွ အေထြအထူး မေျပာဘူး။ အဲဒီထဲက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သိၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကုိ ကိုကုိးကြၽန္းပို႔ေတာ့မွာပဲ ထင္တယ္လို႕။ အိမ္နဲ႔လည္း မေတြ႔ရဘူးေလ။ အိမ္နဲ႔ေတြ႕ရရင္ မလြတ္ေတာင္မွ ေထာင္ဝင္စာ လည္းရ ပစၥည္းလည္းရမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က အေႏြးထည္ အိပ္ယာလိပ္ေတာ့ ပါလာေသးတယ္။
● အင္းစိန္မွ ကုိကုိးကြၽန္း
ကိုကုိးကြၽန္းပုိ႔မယ့္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အင္းစိန္ေထာင္ကေန အေစာႀကီးထုတ္တာ။ ၁၉၅၉ ခု ဇန္နဝါရီလ ၃ဝ ရက္ေန႔ ေပါ့။ က်ေနာ့္အိမ္ကသူေတြ ႀကိဳသိၾကတယ္။ သိတာက ဒီလုိဗ်။ ေရတပ္က ဗုိလ္မွဴးသိန္းဟန္ဆုိတဲ့လူက ေျပာတာ။ သူက လည္း က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲက အေရွ႕အစြန္ဆံုးအိမ္မွာ ေနတာကုိး။ သူေျပာလုိ႔ အိမ္ကသိတာ။ အိမ္ကသိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးက သံလ်က္စြန္း ရတနာပုံေရဆိပ္မွာ လာေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ။ သေဘၤာေပၚတင္ခါနီးေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ အကုန္မတ္တပ္ ရပ္ခုိင္းထားတယ္ေလ။ ဓါတ္ပံုေတြမွာ ေတြ႕မွာေပါ့။
အိပ္ယာလိပ္က ခ်ထားရေတာ့ သေဘၤာေပၚတက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ရာလိပ္ကို သူတုိ႔က သယ္မလာခဲ့ဘူး။ ဗုိလ္မွဴးသိန္း ဟန္က သေဘာၤေပၚတက္ၿပီး စစ္ေဆးေတာ့မွ ဦးအုန္းျမင့္အိပ္ယာလိပ္ေရာတဲ့ ဟိုမွာက်န္ေနခဲ့ၿပီ သယ္ေပးမယ့္လူမရွိလုိ႔ဆုိၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ကုိယ္တုိင္သယ္မယ္ဆုိေတာ့လည္း မသယ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဗုိလ္မွဴးသိန္းဟန္ကုိယ္တုိင္ ဟုိအိပ္ယာ လိပ္တင္ဆုိၿပီး တပ္သား တေယာက္ကုိ ခုိင္းလုိက္ေတာ့မွ ေရာက္လာတယ္။ တင္ေပးလုိက္ၿပီးေတာ့ သူကုိယ္တုိင္သေဘာၤသား ၁၆ ေယာက္ေနတဲ့ အခန္းကို စစ္ၾကည့္တာ။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေလဝင္ေပါက္ေတြ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕တာေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ကားတုိ႔ ရထားတို႔ဆုိရင္ အမုိးေပၚမွာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အေပၚမွာလွန္လိုက္လုိ႔ရွိရင္ ေလဝင္တယ္။ ပိတ္လုိ႕လည္းရတယ္။ အဲဒါ မ်ဳိးေတြ အကုန္ပိတ္ထားတာ။ ဗုိလ္မွဴးသိန္းဟန္က ဒီအတုိင္းဆုိ အကုန္ေသကုန္မွာေပါ့ဆုိၿပီး လႊတ္ခနဲကိုေျပာတာ။ လုိက္ပုိ႔ တဲ့ေထာင္မွဴးက ကာလကတၱားတုိ႔ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာဆုိရင္ ဒိထက္မ်ားတဲ့လူေတြေတာင္ေနေသးတာ ဒီမွာက ၁၆ ေယာက္ ပဲ ေနေနတာဆုိၿပီး ေလဝင္ေပါက္ေတြကုိ ပိတ္သြားတယ္။ စစ္တပ္ကလုိက္ပို႔တဲ့ ဗုိလ္က ေအာင္ထြန္းဆုိတာေပါ့ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္မလုပ္နဲ႔ ဂုတ္ဂုတ္ ဂုတ္ဂုတ္ျဖစ္သြားမယ္ဆုိၿပီးေျပာတဲ့ေကာင္။ ေနာက္က်ေတာ့ အဲဒီေကာင္ကေနတဆင့္ မင္းသား ႀကီး ကုိထြန္းေဝက ပုိ႔လုိက္လုိ႔ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ပစၥည္းေတြ လာပို႔ဖူးတယ္။
ဒီေကာင္က နာမည္ႀကီး။ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္မလုပ္နဲ႔ ဂုတ္ဂုတ္ ဂုတ္ဂုတ္ျဖစ္သြားမယ္ဆုိတာ ထြက္ေျပးမယ္၊ ဆူမယ္၊ ပူမယ္ မၾကံနဲ႔ စက္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပဲ။ စက္ေသနတ္ ပစ္ရင္ ဂုတ္ဂုတ္ဂုတ္ဂုတ္လုိ႔ အသံျမည္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကုန္းပတ္ေပၚ မတက္ရဘူး။ အထဲမွာေနရတာ။ အထဲမေရာက္ခင္မွာ လာၿပီးေတာ့ တလာစီိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ရွာေဖြေရး လုပ္ကတည္းက မီးျခစ္တုိ႔ ဘာတို႔ အကုန္လံုး သိမ္းထားရမွာ။ အဲဒါကို အထဲေရာက္ေတာ့ မီးျခစ္ေရာ ေဆးလိပ္ေရာ ပါတဲ့သူက ပါလာတယ္ဗ်ာ။ သေဘာၤဝမ္းေခါင္းထဲမွာ ေသာက္ပါေလေရာ။ အကုန္လုံး အသက္႐ွဴၾကပ္ကုန္တာေပါ။့ အဲဒါနဲ႔ မေသာက္ဖုိ႔ တားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႕က အိပ္လုိ႕မရေတာ့ဘူး။ သေဘာၤသား ၁၆ ေယာက္ေနတဲ့အခန္းကို က်ေနာ္တုိ႔ ၅၂ ေယာက္ထည့္ထားေတာ့ လူေတြကအကုန္လံုး ေက်ာခ်လုိ႕လည္း မရဘူး။ ထုိင္လုိ႕ရွိရင္ေတာ့ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထုိင္ရတယ္။ အဲဒီလုိ မထုိင္ႏုိင္ေတာ့ တေယာက္ကုိတေယာက္ မွီတဲ့သူမွီ၊ လွဲတဲ့သူကလွဲ၊ ထုိင္တဲ့သူ ကထုိင္၊ ေခါင္းအုံးတဲ့သူ ေခါင္းအုံးၿပီး ျဖစ္သလုိ ဒုကၡခံခဲ့ၾကရတာ။
စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔က ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ငါးပိေက်ာ္ေပးတယ္။ ဆာကလည္းဆာေနေတာ့ မဆုိးဘူးဗ် စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေအာက္က လူေတြက ေရေတာင္မွ အႏုိင္ႏုိင္။ အေပၚက အေစာင့္ေတြက လိေမၼာ္သီးေတြ အစားအေသာက္ေတြ စားၿပီး ေရထဲပစ္ခ်ၾက တယ္။ လိေမၼာ္ခြံေတြ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔ ေျမာေနတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေဘးက အေပါက္ကေနၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔ေန ရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ျပည္မရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႔ ၂၆၇ မိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ ကုိကုိးကြၽန္းကုိေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္က မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ထြက္သြားတာ ကြၽန္းကုိ ေနာက္ေန႔ ညေန ေနဝင္မွ ေရာက္တာပဲ။ ေရာက္သာသြားတယ္ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚ တက္ခြင့္မရဘူး။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)