စုိးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● စစ္႐ုံးအုပ္ဘဝ
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ဝ လ မ္ း မ် ာ း )
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
——–
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္ အြန္လိုင္းတုိ႔မွတဆင့္ ေရးသား တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (ဝမ္ခ)
——
( ၾက မ္ း ၾက မ္ း တ မ္ း တ မ္ း ဘ ဝ လ မ္ း မ် ာ း )
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
——–
၁၉၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ားကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္ အြန္လိုင္းတုိ႔မွတဆင့္ ေရးသား တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (ဝမ္ခ)
——
ဗဟိုမွာ က်ေနာ္ စစ္႐ုံးအုပ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခ်ိန္အတြင္း စစ္အစိုးရက တဖက္သတ္အပစ္ရပ္စဲတယ္လို႔ ေၾကညာၿပီး စစ္ပြဲေတြရပ္လိုက္တဲ့အတြက္ တိုက္ပြဲေတြမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ (စစ္အစိုးရဘက္က အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး၊ အမိန္႔ နာခံမႈေတြ အားနည္းလာတဲ့အတြက္ တဖက္သတ္အပစ္ရပ္လိုက္တာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တဖက္သတ္ အသာစီးရေနရင္ေတာ့ ဘယ္ရပ္ပါမလဲဗ်ာ) တိုက္ပြဲမျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာယူထားၾကဆဲ။
တပ္ရင္းအားလုံး ေရွ႕တန္းမွာ ရိွေနၾကၿပီး ေနာက္တန္းမွာက ဖ်ားနာသူေတြ အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔ ဗဟိုအဖြဲ႔ေတြပဲရွိၾကတယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္က စစ္႐ုံးစာ၀င္စာထြက္လုပ္ တပ္ရင္းေတြအတြက္ စစ္ပစၥည္းေထာက္ပ့ံေရးေတြေပးနဲ႔ စစ္႐ုံးက ရဲေဘာ္ေတြ ကို ထိမ္းရတာပဲ။ ဒီအလုပ္ေတြက ျပႆနာမရွိေပမဲ့ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး တပ္ရင္းကပို႔လိုက္တဲ့အခ်ဳပ္သားေတြကို ထိမ္းရတာ က ျပႆနာ။
(က်ေနာ္ကလည္း ကံၾကမၼာလို႔ ေျပာရမလား ေရစက္လို႔ေျပာရမလား အထုံလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ဗဟိုမကြဲခင္ ဗဟိုကို ခဏေရာက္ေနတာေတာင္ တရာခံဖမ္းစရာရွိၿပီးဆို တာ၀န္ေပးခံရတာက က်ေန႔ာ္ တပ္စိတ္ပဲ)။ က်ေနာ္စစ္႐ုံးအုပ္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့အခ်ဳပ္သားနွစ္ေယာက္က တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လဝင္း (ေလး) နဲ႔ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကတေယာက္။ တပ္ရင္း ၂၁၀ ကရဲေဘာ္က ဘာအမႈနဲ႔ေရာက္လာမွန္ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့၊ တပ္ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္ကေတာ့ တပ္ရင္းကေန ထြက္ေျပးမႈ။
ဒီရဲေဘာ္က ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္ေျပးတာ ပထမတႀကိမ္တုန္းက လက္နက္မဲ့ထြက္ေျပးေပမဲ့ အခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေသနတ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးရာမွာ ဖမ္းမိလာတာ။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ က်ေန႔ာ္ဆီေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုေျပာတယ္ "ခင္ဗ်ာတို႔ မွန္ လား မွားလား က်ေနာ္မသိဘူး.. တပ္ရင္းက တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ာတို႔မွာ အျပစ္ရွိတဲ့အတြက္ ခ်ဳပ္ထားေပးပါလို႔ ဗဟို ကို အကူညီေတာင္းအတြက္ ဗဟိုအမိန္႔အရ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထိမ္းထားရတာ။ ဘယ္သူမွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာက ခင္ဗ်ာတို႔နဲ႔ ဗဟို တာဝန္ရွိသူေတြ၊ တပ္ရင္းတာဝန္ရွိသူေတြ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရွင္းရမယ့္ကိစၥ။ ခင္ဗ်ာတို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ တဲ့အတြက္ လက္ထိပ္မခတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔စားသလို စားရမယ္ ေနရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြလို႔ေတာ့ အျပင္ထြက္ လည္ခြင့္မျပဳဘူး။ စစ္႐ုံးနယ္ေျမအတြင္းမွာပဲ ေနရမယ္"
က်ေနာ္တို႔မွာ အခ်ဳပ္ခန္းမရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ဂုိေဒါင္တလုံးမွာထားတယ္။ တံခါးဖြင့္ထားေပးတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ အ ေပါ့အပါး ထသြားလို႔ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ မနက္စာအတူစားၿပီး လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္ေတြ အတူ လုပ္ၾကတယ္။ (သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္၊ ပင္ပန္းမယ့္အလုပ္မ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို႔လုပ္ရတာေပါ့)
တေနကုန္ အျပင္မွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကၿပီး ညေရာက္ရင္ေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲမွာေန (ဂိုေဒါင္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဘား တိုက္ေတြလိုပါပဲ) အျပင္ထြက္လည္ခြင့္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ဒီတခ်က္ပဲ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ကြာတာ..က်န္တာ အတူတူပဲ။
ဒီလို႔နဲ႔ေနၾကရင္း တေန႔ မိုးခ်ဳပ္ကာစမွာ...က်ေနာ္ကိစၥတခုနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနဘက္ ေရာက္ေနတုန္းမွာ စစ္႐ုံးက ရဲေဘာ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာ အေျပးကေလးေရာက္လာၿပီး၊ အခ်ဳပ္သားေတြ ထြက္ေျပးသြားၿပီးဆိုတဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔ တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္ကိုသြားစစ္ေတာ့ တပ္ရင္း ၂၁၀ က ရဲေဘာ္ကရိွေနေသးၿပီး တပ္ ရင္း ၂၀၈ က ရဲေဘာ္လွဝင္း (ေလး) (တပ္ရင္း ၂၀၈ မွာက လွဝင္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လွဝင္း (ႀကီး) က ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္) တေယာက္ပဲ ထြက္ေျပးသြားတာေတြ႔ရတယ္။ က်န္ေနတဲ့အခ်ဳပ္သားကိုေမးၾကည့္ေတာ့ လွဝင္းက ထြက္ေျပးဖို႔ သူ႔ကိုအေဖာ္ စပ္တယ္။ သူက ထြက္မေျပးဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ လွဝင္းတေယာက္ထဲ ထြက္ေျပးသြားတာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း လာေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္ရာဇာကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ဖ်ားေနလို႔ တေယာက္ထဲအိပ္ေနတုန္း (က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ထမင္း႐ုံထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္) စစ္႐ုံးဘက္က မသကၤာစရာ အသံၾကားလို႔ထၾကည့္တာ လူတေယာက္ ႐ုံေဘးနားကပ္ေနတာေတြ႔လို႔ ေအာ္လိုက္မွ ထြက္ေျပးသြားသတဲ့။ သူလည္းအေျပးသြားၿပီး အခ်ဳပ္ဂိုေဒါင္သြားၾကည့္တာ လွဝင္းကိုမေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ကိုသတင္းလာပို႔တာတဲ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း စစ္႐ုံးထဲမွာရွိတဲ့ လက္နက္ပစၥည္းေတြ စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါးပတ္နဲ႔တဲြခ်ိတ္ထားတဲ့ပစၥတိုတလက္ ေပ်ာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စစ္႐ုံးတဖြဲ႔လုံးလည္းေသနတ္ေတြဆြဲၿပီး လိုက္ရွာတာေပါ့။ မေတြ႔တဲ့အဆုံး အနီးအနားမွာရွိတဲ့ K.N.U တာ၀န္ရိွတဲ့သူေတြကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ေတြ႔ရင္ဖမ္းထားေပးဖို႔အ ေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းလို႔ စစ္႐ုံးတ၀ိုက္ကိုျပန္စစ္ေဆးေတာ့ နံရံၾကားမွာညႇပ္ေနတဲ့ ပစၥတိုကို ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေသနတ္မပါသြားတဲ့ အတြက္ က်ေနာ္လည္း စိတ္နည္းနည္းေအးသြားတယ္။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လွဝင္းကိုဖမ္းမိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း K.N.U က အေၾကာင္းၾကားလာလို႔ စစ္႐ုံးက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကိုလႊတ္ၿပီး လွဝင္းကိုျပန္ေခၚလာခိုင္းလိုက္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္မညႇာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လွဝင္းကို လက္ထိပ္ခတ္ဖမ္းခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္။ လွဝင္း ေရာက္လာပါၿပီးခင္ဗ်ာ။
သူ႔ကိုစစ္ေမးေတာ့ စစ္႐ုံးအျပင္နံရံအၾကားကေန ေသနတ္ကိုဆြဲေနတုန္း ရဲေဘာ္ရာဇာလွမ္းေအာ္သံၾကားလို႔ ေသနတ္ကိုမယူ ဘဲ (နံရံနဲ႔ ေသနတ္ညႇပ္ေနၿပီးဆြဲမရ) ထြက္ေျပးသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း အစစ္ခံတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ႏွစ္ ခ်က္ သုံးခ်က္ ႐ိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔မိုးလင္း ထမင္းစားၾကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ ထမင္းမစားခိုင္းေတာ့ဘဲ သီးျခားစီစားခိုင္း လိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို သင္ခန္းစာေပးလာတဲ့အတြက္ ရဲေဘာ္နဲ႔ အခ်ဳပ္သားကို အဆင့္အတန္းခြဲဖို႔ က်ေနာ္စလုပ္ပါၿပီ။
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ က်န္အခ်ဳပ္သားကိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူတူအလုပ္လုပ္ေစၿပီး လွဝင္းကိုေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ ေသာ့ ခတ္ထားလိုက္တယ္။ ထမင္းစား ေရခ်ဳိးခ်ိန္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ကို အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္ က်ေနာ္အျပင္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္းခ်ဳိ (စစ္ေရးခ်ဳပ္) က လွဝင္းကို စစ္႐ုံးေရွ႕ကသစ္ပင္မွာႀကိဳး ခ်ီၿပီး ႐ိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
"ေနာက္ ေသနတ္ယူၿပီး ထြက္ေျပးအုံးမလား"ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ ႐ုိက္လိုက္ေပါ့။
လွဝင္းကလည္း ငိုယိုၿပီး "ေနာက္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"ေျပာေပါ့။
သူတို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ေတြ႔ခါစကေတာ့ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။ ေသနတ္ခိုးၿပီး ထြက္ေျပးမယ့္ေကာင္ကို ဒီေလာက္ ေတာ့ ႐ိုက္ဆုံးမသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ရိုက္နွက္သံေတြနဲ႔ ငိုယိုသံေတြကို မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ မ ေက်မနပ္ျဖစ္လာတယ္၊ ေဒါသျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဝင္းခ်ဳိ အ႐ိုက္ရပ္ေပမဲ့လည္း လွဝင္း ဆက္ၿပီးေအာ္ငိုေနတာေတြ႔လို႔ "နားညီးတယ္ကြာ"ဆိုၿပီးေတာ့ လဝင္းကို ႀကိဳးေျဖေပးၿပီး စစ္႐ုံးနဲ႔ေဝးရာကို ေခၚခ်လာလိုက္တယ္။
အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္တပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လွဝင္းကို ႀကိဳးခ်ီၿပီး ထားလိုက္တယ္။ မင္းအငိုရပ္မွ ငါ့လာျပန္ေခၚမယ္ ေျပာလည္း လွဝင္းက အငိုမရပ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူကိုေျခာက္တဲ့အေနနဲ႔ ခ်ီထားတဲ့ႀကိဳနဲ႔ပဲႀကိဳးကြင္းလုပ္ၿပီး သူလည္ ပင္းမွာ စြပ္ထားလိုက္တယ္။
(သူထိုင္လို႔ ထလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္ေတာ့ လုပ္ထားလိုက္တယ္) မင္းအငိုရပ္မွ ငါလာျပန္ေခၚမယ္ေျပာၿပီး အလုပ္ရွိရာ ထမင္းရုံဘက္ကို က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ၂ နာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္ရွိရာထမင္း႐ုံဆီကို ရဲေဘာ္ရာဇာ ေျပး ခ်လာၿပီး.."အကို...အကုိ...ဟိုေကာင္ လွဝင္းေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူး"လို႔ ေျပာလာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကိုပစ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး လွဝင္း ရွိရာေျပးေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ လဝင္းဟာ သစ္ပင္မွာကပ္ၿပီး ထိုင္မလို ထမလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတာ ေတြ႔ရ တယ္။ က်ေနာ္လည္း လွဝင္းအနားကပ္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္ကိုကိုင္လႈပ္ရင္း "လဝင္း..လဝင္း"ေခၚၾကည့္ေတာ့ ဘာသံမွထြက္ မလာဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေငြ႔ကလည္း သာမန္လူလိုမေႏြးဘဲ ေအးေနေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ လူတေယာက္ လဲ က်႐ုံနဲ႔ ဒီလို႔ျဖစ္သြားေရာလား။
က်ေနာ္ မသၤကာတာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႀကိဳးကြင္းက သူ႔လည္ပင္းမွာ အစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က် ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ လွဝင္းကိုခ်ီမၿပီး ေနာက္ကေရာက္လာတဲ့ရာဇာကို လည္ပင္းႀကိဳးကြင္း ေျဖခိုင္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းေတြနဲ႔ ျပဳစုေနတုန္း အနီးမွာရွိတဲ့ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ေဆးမွဴးေတြ ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။
ေဆးမွဴးေတြေရာက္လာလို႔စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ လွဝင္းက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္စဥ္းစားရေတာ့တယ္။ လဲက်ရင္းထိုင္ခ်ရင္း အိပ္ခ်ရင္ေတာင္ လည္ပင္းမအစ္ေအာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ထားခဲ့ရဲ႕နဲ႔ လွဝင္းလည္ပင္းအစ္ၿပီး ဘာ ေၾကာင့္ ေသရတာလဲ။
က်ေနာ္လဝင္းရဲ႕အနီးပတ္၀န္းက်င္ေတြ ေလ့လာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။
လဝင္းဟာ သစ္ပင္ကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာပတ္ၿပီး ႀကိဳးကိုတင္းသြားေအာင္လုပ္...ႀကိဳးတင္းသြားၿပီဆိုေတာ့မွ လွဲခ်လိုက္ တာပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူ လုပ္ႀကံလိုက္တယ္လု႔ိပဲ ေျပာရမွာပဲ။
ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီကိစၥမွာ က်ေနာ့္မွာတာဝန္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေပါ့ဆခဲ့တယ္။ သူ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္လုံးဝထင္မ ထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လွဝင္းေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီတဦးက ၀င္းခ်ဳိ (စစ္ေရးခ်ဳပ္) ကို တာဝန္ခံ ခိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္။ ဝင္းခ်ဳိနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ တာဝန္ခံရမွာက က်ေနာ္။ ခင္ဗ်ာတို႔စစ္ေဆးလို႔ က်ေနာ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္ လို႔သတ္မွတ္ရင္ က်ေနာ္ခံပါမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
(ဗဟိုရဲ႕ ရႈတ္ေထြးေနတဲ့အေျခအေနေၾကာင့္လားမသိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီကိစၥ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး)
အခ်ဳပ္သားေတြက က်ေနာ့္ကို သင္ခန္းစာအမ်ားႀကီးေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြကို အ ခ်ဳပ္သားပီပီ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း မေက်နပ္ၾကဘူးေပါ့။
(က်ေနာ္ ABSDF ကထြက္ၿပီး Bangkok ေရာက္တဲ့အခ်ိန္....က်ေနာ္ဖမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ေနာ့္ဆီေရာက္ လာ ၿပီးေျပာတယ္။ "လူတေယာက္က သူ႔ဆီလာေျပာတယ္တဲ့၊ မင္းတို႔ကိုဖမ္းဖူးတဲ့ စိုးလြင္၊ အခု ဒီကိုေရာက္ေနၿပီ၊ သြား႐ိုက္ ၾကတဲ့..".က်ေနာ္လည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ "ငါလည္း တာဝန္အရလုပ္ခဲ့တာ။ မင္းစိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္ရင္ ရိုက္ သြားေပါ့"လို႔...လာေတြ႔တဲ့ရဲေဘာ္လည္း စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာၿပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္)
ဘာပဲေျပာေျပာ လွဝင္း အျပစ္လုပ္ခဲ့တာကတပိုင္း၊ လွဝင္း ေသဆုံးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ေတြ႔လိုက္တိုင္း ယေန႔ထက္ထိ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္တုန္း ....။
စိုးလြင္ (၂၁၁) (၀မ္ခ)