ေမာင္ဥကၠလာ ● ခိုျဖဴခိုျပာမ်ားနဲ႔ လာေလ အတူသြားၾကစို႔
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၆
အဟြတ္ … အဟြတ္နဲ႔ ရက္ရွည္ဖ်ားနာၿပီး မိုးမခစာမ်က္ႏွာထက္ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားလို႔ စာဖတ္သူမ်ားေတာ့မသိ၊ အေႂကြးရွင္ေတြကေတာ့ ေပးဆပ္ရမယ့္အေႂကြးေတြ မေပးဆပ္ဘဲ ဒီတႀကိမ္ ဓါးေတာင္ကို မေက်ာ္ႏိုင္၊ မီးပင္လယ္ကိုလည္း မျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပည္သူမ်ားေမတၱာအလြန္ထားတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေသာင္း၊ ဗိုလ္စိုးဝင္း၊ ဗိုလ္ရႈပ္ေတြေနာက္ လိုက္ရွာၿပီလို႔ ေမတၱာေရွ ႔ထား ရွိေနၾကမည္။
အဟမ္း .. အဟမ္း … အဲ့ဂေလာက္ ေမတၱာေရွ႕ထား မေတြးေလနဲ႔ ကြၽႏု္ပ္အဖို႔ အဲ့ဂလို တာဝန္မဲ့ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဤ ကမာၻေျမႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားလို႔ မျဖစ္ေသး … ေလအဟုန္နဲ႔ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္လို႔ ေျပာင္းေတာ့မယ္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ (ေစာင့္ပဲေစာင့္ၾကည့္တတ္တာ ကိုယ္တိုင္ဘာမွ မလုပ္တတ္ - ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာတာပါ။ ေဘးထိုင္ဘိုင္က် ဘု႔ေျပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအရႈံးသမားေတြကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး)။ ျမန္မာ့အေရး သံုးသပ္သူ အမည္ခံၿပီး၊ ဖြဘုတ္ ကေန ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ ေဝဖန္ေလကန္ႏိုင္ဖုိ႔ သက္ရွင္ရအံုးမယ္ေလ။
ျပန္ေကာက္ေျပာရရင္ ကြၽႏု္ပ္ စာမေရးႏိုင္တာ အာဇာနည္မုိးေၾကာင့္ ေလးငါးရက္ဖ်ားၿပီး အရွိန္ေသခဲ့သလို အဂယ္ေတာ့ ေနပူေတာ္မွာ တခမ္းတနား က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ လူတုိင္းပါဝင္ဆင္ႏႊဲခ်င္၊ လိုခ်င္တာ အကုန္ေတာင္းႏုိင္တဲ့ (ေပးႏုိင္မေပးႏုိင္ တာကိုေတာ့ အာဏာကုန္ရွိတဲ့ မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီးရဲ ႔သစၥာရွင္ ကာခ်ဳပ္တို႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္) (၂၁) ရာစု ေခတ္သစ္ေခတ္ေပၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာတမ္းဖတ္ပြဲႀကီးကို ဝင္စြက္ဖက္ႏုိင္ဖို႔ နည္းလမ္းရွာ ခက္ခက္ခဲခဲ စာတမ္းျပဳစု* (ကြၽႏု္ပ္္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလ့လာရွာေဖြ မွတ္တမ္းျပဳသည့္ စာတမ္းမွာ “လြန္ေလၿပီေသာ (၆၉) ႏွစ္က ဗမာတစုနဲ႔ တိုင္းရင္း သားတစု ပင္လံုရြာေလးမွာ ႏွစ္တရာေက်ာ္ အဂၤလိပ္ ေက်ာခ်သမွ် ဆံုးခန္းတိုင္ဖို႔ ဘာဘာညာညာ၊ ေရွ႕မရွင္း ေနာက္ရႈပ္ မွာေတြကို loosely သေဘာတူညီခဲ့ၿပီးေနာက္ ယူနီယံဂ်က္ျပဳတ္က်၊ မဟာဗမာအလံ တိုင္ထိပ္ေရာက္တာနဲ႔ တအုပ္စုနဲ႔ တအုပ္စု ေဆာ္ပေလာ္ တီးလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ မရပ္မနား။ ဒီလို အျပတ္မေဆာ္မရွင္းႏုိင္ သေရက်ေနေတာ့ အခု ပြင့္လင္းဒီမုိေခတ္ႀကီးမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခြဲေရးတြဲေရး အေပးအယူကိစၥေတြ ဆက္ေျပာၾကမယ္ေပါ့ … The End)။
အဲ့ဂလို လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အနယ္နယ္အသီးသီးမွ ဝတ္စံုျပည့္ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ လက္နက္ကိုင္ vs. လက္နက္မကိုင္ အထင္ကရပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ပြဲႀကီးကို အဆင့္ျမင့္ဘတ္စ္ကားႀကီးကို အဆင့္ျမင့္အေဝး ေျပးကားဂိတ္ႀကီးမွ တိုးေဝွ႔စီးၿပီး အဆင့္ျမင့္ ေနပူေတာ္သြားလမ္းႀကီးကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ အဆင့္ျမင့္ၿမိဳ႕ ေတာ္သစ္ႀကီးဆီ ေရာက္ျမန္းသြားခဲ့တယ္။
အခုမွ တေရးႏိုးထေအာ္တာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာတမ္းဖတ္ပြဲႀကီးအေၾကာင္း ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာ၊ ဘယ္အုပ္စု စိတ္ ေကာက္၊ ဘယ္အေပါက္ကထြက္ၿပီး၊ ဘယ္ဂလိုေတြ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာကို လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းမီဒီယာေတြ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ တင္ျပခဲ့တဲ့ ညီလာခံသတင္းေတြကို မိုးမခစာဖတ္သူေတြ ခေရေစ့တြင္းက် အကုန္သိၿပီးၿပီမို႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
သို႔ေပျငား ကြၽႏု္ပ္္ လွ်ာရွည္ေျပာလိုသည္မွာ ဘယ္လူမွ ေခြးမထင္တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေပါ၊ ျခင္ယင္ေပါ၊ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ တ ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ အလစ္သုတ္မယ့္ က်ီးေတြ၊ တခ်ိန္လံုး ငိုညည္းတြားေနတဲ့ ခုိေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ လူမ်ဳိးတစ္ရာ့တစ္ပါး အမ်ဳိးမတူတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြ ရင္ၾကားမေစ့ႏိုင္ဘဲ ေသနတ္သမား၊ ဓါးသမားေတြ မင္းမူခဲ့တာ ႏွစ္ရာခ်ီခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အ ေၾကာက္ႀကီးတဲ့ ကြၽႏု္ပ္္လုိ ဓါးေၾကာက္ ေသနတ္ေအာက္ ေနခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြကေတာ့ ဖြတ္မရ ဓါးဆံုးအျပင္ လည္မ်ဳိပါ အနင္းခံ (အလီွးခံ) ရတဲ့ဘဝမွာ ပံုျပင္ထဲကလို ခပ္ညံ့ညံ့ ဖ်ံႏွစ္ေကာင္ ငါးခြဲဖုိ႔ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ေနတုန္း ေျမေေခြး ဝင္ဆြဲသြားသလို အသြင္မတူသူေတြ တြဲေရးခြဲေရး ရတတ္မေအး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ေျမေခြးေတြ ေခတ္ေကာင္း၊ ေျမစာပင္ ေက်ာမြဲျပည္သူေတြ ဘဝ ပ်က္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ေပါ့။
အခုတႀကိမ္မွသည္ ေနာက္အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေတြ႔ဆံုျငင္းခုန္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ … အမ်ဳိးအႏြယ္ ၁၃၅ plus ပါဝင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ သမိုင္းဝင္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းျပဳခ်င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲ (ဝါ) အထူးအခြင့္အေရး ေတာင္းဆို ပြဲႀကီးကို ေနပူေတာ္မွာ ဆန္ကုန္ေျမေလး (တက္ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေထာင္ခ်ီကို ေလးငါးရက္ ေကၽြးေမြးရေတာ့ ဆန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ၿပီး၊ အဲ့ဂလို လူဝႀကီးေတြ (လူဝါးဝသူေတြ) တေနရာထဲမွာ စုၾကေတာ့ ေျမႀကီးေလးတာေပါ့) က်င္းပလိုက္တာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
အဲ့ဂလိုနဲ႔ အပစ္အခုတ္ရပ္စဲေရး ျပန္ေဆြးေႏြးတဲ့ ေပ်ာ္စရာပြဲေတာ္ႀကီးမွာ စားလိုက္ေသာက္လိုက္၊ ေဟာလိုက္ေျပာလိုက္နဲ႔ ရိုက္လိုက္ၾကတာ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ (မသိလို႔က ေအာ္စကာပြဲ (Oscar)၊ ဂရမ္မီ (Grammy) ပြဲ ေရာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္)။ ခန္းမအျပင္မွာရိုက္၊ ခန္းမထဲမွာရိုက္၊ စင္ေပၚကလူကို ရိုက္၊ စင္ေအာက္ကလူကို ရိုက္၊ ငိုက္ျမည္းသူကို ရိုက္၊ ၿပံဳးသူကို ရိုက္၊ မုန္းသူကို ရိုက္ၾကၿပီး ဖြဘုတ္ေပၚတင္ ဖြလိုက္ၾကြားလိုက္ၾကတာ ဟိုေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ … ဘယ္ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးနဲ႔ ရိုက္ထားတာ၊ ဘယ္ပညာရွင္ ျမန္မာ့အေရး သံုးသပ္သူ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ တြဲရိုက္၊ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေတြေၾကာင့္ နားမခံသာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ဘာသာ Selfie ရိုက္ထားပံု အဲ့ဂလို အဲ့ဂလိုနဲ႔ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္နဲ႔ ဘတၳရီ (battery)၊ မမ္မိုရီ (memory) ကုန္အထိ အဂယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီး။
ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္စား (ကပ္စား) ကာ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္သူတဦးအျဖစ္ လူသိမ်ားေသာ (ရပ္ကြက္အတြင္း လဘက္ရည္ဝယ္တိုက္လို႔ နားပိတ္နားေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ လက္တစုပ္စာ အသိအမွတ္ျပဳ) ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္အုပ္စု၊ ဘယ္လူမ်ဳိးကိုမွ ကိုယ္စားျပဳခြင့္မရတဲ့ ကြၽႏု္ပ္္အဖို႔ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေဟာေျပာၿပီး၊ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေဆြးေႏြး မယ္ဆိုတာကို ဂဃနဏ ႀကိဳမသိဘဲ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ သူမ်ားေတြသြားလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ရေအာင္ သြားခဲ့ ေပမယ့္ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ၀ရုန္းသုန္းကား ၿပီးဆံုးသြား (တခ်ဳိ ႔ဆရာမ်ားက မွတ္ခ်က္ျပဳေသး “a very smooth and flawless convention”) တဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြထက္ ရွည္လ်ားေထြျပားမယ့္ ပင္လံု-ေနျပည္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းတြဲႀကီးကို ရင္တမမနဲ႔ ဆက္လက္ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ လူသူအလြန္နည္းတဲ့ ေနပူေတာ္ကေန အလြန္ညစ္ပတ္ေပေတ က်ပ္တည္းလွေသာ ရန္မကုန္ေသးတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ေဟာင္းသို႔ အဆင့္ျမင့္ဘတ္စ္ကားႀကီးစီးၿပီး ျပန္လာခဲ့ျပန္။
အဲ့ဂလိုနဲ႔ ငယ္စဥ္ဘဝကေန ဒီေန႔အထိ ကြၽႏု္ပ္္တို႔ ေရႊျပည္မိုးေကာင္ကင္မွာ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ေတြ ပ်ံသန္းေနတာေတာ့ မေတြ႔မိ၊ တိုက္အို တိုက္ၾကား ခိုေအာင္းေနတဲ့ (ခ်ဳိးနဲ႔တူတဲ့) ခိုေတြကေတာ့ တပံုတပင္ က်ီးထိုး၊ ေခြးေဟာင္ တညံညံနဲ႔ ဆက္ညည္း ညဴေနရွာေပါ့။