ေမာင္ေမာင္စုိး ● ပထမအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံအား သုံးသပ္ခ်က္ - အပိုင္း (၉)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
● ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈႏွင့္ တန္းတူ ရည္တူ ရွိမႈ
အစိုးရတာဝန္ရွိသူမ်ားအေနႏွင့္ UWSA ႏွင့္NDAA မိုင္းလားအဖြဲ႕တုိ႔အား ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ကိုင္တြယ္ခ့ဲသည္။ ထို ၂ ဖြဲ႕စလုံးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာမက ေလ့လာေရးေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဒသခံလူငယ္မ်ားပါ ဖိတ္ေခၚခ့ဲသည္။ ထုိ႔အျပင္ UWSA အဖြဲ႕ ညီ လာခံမွ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ လိုက္လံေတြ႕ဆံုရွင္းလင္းျခင္း ဦးသိန္းေဇာ္မွေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ ေမတၲာရပ္ခံျခင္းတုိ႔ ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္အားေလ့လာရန္အတြက္လာမည့္ေအာက္တိုဘာလ ေတာင္အာ ဖရိကခရီးစဥ္အတြက္ ကုိယ္စားလွယ္တေယာက္လိုက္ပါရန္ပင္ ထပ္မံဖိတ္ၾကားၿပီး UWSA ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေပ်ာ့ ေျပာင္းမႈျပ သခ့ဲသည္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈျပသျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ ႀကိဳဆိုရမည့္ကိစၥလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာ တြင္ ထိုသုိ႔ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈကို အဖြဲ႕တိုင္းသုိ႔ျပရန္လိုအပ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ UWSA ကိုသာ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈျပသပါက လက္နက္ကိုင္အင္အားေတာင့္သည့္အဖြဲ႕ကိုသာ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈျပသၿပီး လက္နက္ကိုင္အင္အားနည္းပါးသည္တပ္ဖြဲ႕ကို ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈမျပသပါက အျခားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား တလြဲအျမင္ေစာင္းနိုင္ေပသည္။ လက္နက္အင္အားေတာင့္မွ လက္နက္ကိုင္အင္အားေတာင့္မွ လူရာဝင္မည္၊ အစိုးရ၏ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ဆက္ဆံခံရမည္ဟူသည့္ အျမင္မ်ဳိးဝင္သြားနိုင္ သည္။ သုိ႔ဆိုပါက အျခားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း အစိုးရ၏ အေလးထားမႈေပ်ာ့ေျပာင္းမႈရရန္အတြက္ လက္ နက္ကိုင္အင္အား လက္နက္အင္အားေတာင့္တင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လိုသည္ဟူသည့္ အေတြးဝင္သြားၿပီး မလိုအပ္သည့္ အက်ဳိးဆက္ ေပၚနိုင္ပါသည္။
လက္နက္ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ မကိုင္သည္ျဖစ္ေစ လက္နက္ကိုင္အင္အားေတာင့္တင္းသည္ျဖစ္ေစ မေတာင့္တင္းသည္ျဖစ္ေစ နိုင္ငံေရးအရ တန္းတူရည္တူရွိမႈကို ေဖၚျပေပးရန္လိုသည္။ အားရွိသည့္အဖြဲ႕ကို ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး အားမရွိသည့္အဖြဲ႕ကို မာမာ တင္းတင္းဆက္ဆံပါက က်င့္သုံးသည့္ေပၚလစီညီမ်ွမႈရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ျပင္ ထိုုိသုိ႔ တန္းတူရည္တူထား၍ ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဘဲ အင္အားရွိသည့္အဖြဲ႕ကိုသာ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာဆက္ဆံပါက ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္ဟု အဓိပၸါယ္မရဘဲ အခ်ဳိသတ္သည္ ဆို သည့္ အနက္သာထြက္ၿပီး ရလဒ္ေကာင္းမည္မဟုတ္ေပ။
ခ်ဳပ္၍ဆိုရလ်င္ တိုင္းျပည္ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားအား ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္မွာေကာင္းသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုေပ်ာ့ေျပာင္းမႈကို အဖြဲ႕တိုင္းသုိ႔ တန္းတူရည္တူ ျပသရန္လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
● ျပည္နယ္သစ္မ်ားျပႆနာ
ပထမအႀကိမ္ညီလာခံတြင္ ေတြ႕ရသည့္အေၾကာင္းအရာသစ္တခုမွာ ျပည္နယ္သစ္မ်ားဖြဲ႕စည္းေပးရန္ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္ သည္။ ဝ ျပည္နယ္၊ တအန္းပေလာင္ျပည္နယ္၊ ပအို႔ဝ္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းနီျပည္နယ္သစ္မ်ားဖြဲ႕စည္းေပးရန္ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္ သည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအတြင္း ပညာတတ္မ်ား အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာၿပီး နိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ႏွင့္အမ်ဳိးသားစိတ္ ျမင့္တက္လာသည္မွာ သဘာဝၾကေပသည္။ ဤအေျခခံေအာက္တြင္ မိမိလူမ်ဳိးအခြင့္အေရး အဆင့္အတန္းအတြက္ အသိ မွတ္ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုလာၾကသည္မွာ သဘာဝက်သည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
အေမရိကတြင္ျဖစ္ေစ အိႏၵိယတြင္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ျပည္နယ္သစ္မ်ား မ်ားစြာတိုးလာသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ လည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျပည္နယ္သစ္မ်ားတိုးလာခ့ဲသည္သာျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ စုဖြဲ႕မႈအရ တူညီေသာဘာသာစကား တူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထံုးစံမ်ားရွိသည့္ျပင္ လူဦးေရအရစုဖြဲ႕မႈမ်ားအရ ၎တုိ႔၏အဆင့္အတန္းကိုေဖၚျပျခင္းအလိ့ုငွါ ျပည္နယ္သစ္ဖြဲ႕စည္းေရး အေၾကာင္းအရာေပၚေပါက္လာသည္မွာ မထူးဆန္းလွေပ။
ျပည္နယ္သစ္ဆိုသည္ကို လူဦးေရ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္ဆံုးျဖတ္မည္ေလာ၊ သုိ႔မဟုတ္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏စုဖြဲ႕မႈႏွင့္ဆံုးျဖတ္မည္ေလာစဥ္းစားဘြယ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ျပည္နယ္အဆင့္သတ္မွတ္ေပးခ့ဲေသာ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ ဟားခါး ဖလမ္း မင္းတပ္ ခ႐ိုင္ ၃ ခု ၿမိဳ႕နယ္ ၉ ခု ၿမိဳ႕နယ္ခြဲ ၃ ခုႏွင့္ လူဦးေရ ၄ သိန္း ၇ ေသာင္းေက်ာ္ (၂၀၁၄) ရွိပါသည္။ လူဦးေရ စုဖြဲ႕မႈ အရဆိုလ်င္ ယခုျပည္နယ္သစ္ေတာင္းသူမ်ားက ခ်င္းႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း လူဦးေရရွိသူမ်ားလည္း ပါသည္။ လူဦးေရပိုမ်ားသူ မ်ားလည္းပါသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
လက္ရွိျပည္နယ္သစ္ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ဝ တအန္း ပေလာင္ႏွင့္ ပအို႔ဝ္တုိ႔မွာ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ရွိၿပီး ရွမ္းနီကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းထဲတြင္ရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ လူဦးေရအရ မ်ားျပားသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရာ၏ေထြးယွက္တင္ေနၾကသည့္ေနရာမ်ားက မ်ားျပားေနရာ သီးျခားစီခြဲထုတ္ရန္ ခက္ခဲသည့္အေျခအေနမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ထိုအေျခအေနမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္အဝေပးသည့္ ပူးတြဲကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသမ်ား အ ျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းပါက သင့္ေတာ္ျခင္း ရွိ/မရွိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုအပ္ေပမည္။
မည္သုိ႔ဆိုေစ ျပည္နယ္သစ္မ်ားေတာင္းဆိုျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ညီလာခံတြင္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုအပ္သည့္ျပႆနာ တရပ္အျဖစ္ သေဘာထားရန္လိုအပ္ၿပီး သင့္ေတာ္သည့္ေျဖရွင္းမႈျပဳလုပ္ေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။
● မိုင္းဆတ္ေဒသ ျပႆနာ
လက္ရွိ ဝ ျပည္နယ္ေတာင္းဆိုသည့္ သုိ႔မဟုတ္ UWSA ကခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ ပန္ဆန္းမိုင္းေမာေဒသေဒသည္ ဝ တုိ႔၏မူရင္းေဒသ ျဖစ္သည့္အတြက္ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း က်ဳိင္းတံု တာခ်ီ လိတ္ေတာင္ဘက္ မိုင္းဆတ္ခ႐ိုင္တြင္းရွိ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တြင္ ၁၇၁ စစ္ေဒသႏွင့္ပတ္သက္၍မူ ရွမ္းမ်ားႏွင့္ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေဒသသည္ မူရင္း ရွမ္းတုိ႔ ၏ ေဒသျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းရွိ UWSA ဖယ္ရွားရန္အတြက္၎ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ေနာက္ခံျဖင့္ အင္အားၾကီး ထြားလာသည့္ ခြန္ဆာဦးစီး MTA Mong Tai Army အား တိုက္ခိုက္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ျဖင့္ နဝတ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ခြင့္ျပဳသေဘာတူညီမႈျဖင့္ မိုင္းဆတ္ခ႐ိုင္တြင္းရွိ MTA စခန္းမ်ားအား UWSA တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ ေနရာယူခ့ဲၾကသည္။
အဆိုပါတိုက္ပြဲမ်ားအတြင္း UWSA တပ္ဖြဲ႕မ်ားအေရႊ႕အေျပာင္းႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ားကို နဝတ အစိုးရမွ အ ကူအညီေပးခ့ဲသည့္အျပင္ ဒဏ္ရာရ UWSA စစ္သည္မ်ားအားလည္း မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုထိပို႔၍ ကုသမႈေပးခ့ဲသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုေဒသအား UWSA တပ္ဖြဲ႕မ်ားသိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ MTA ရွမ္းတပ္ဖြဲ႕မ်ား ျပန္လည္အေျခမခ်နုိင္ရန္ ဝ လူမ်ဳိးအရပ္သား ၈ ေသာင္းခန္႔အား ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ရန္ နဝတ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကသေဘာတူခြင့္ျပဳေပးခ့ဲသည့္ျပင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေရးအား အကူအညီေပးခ့ဲသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း မိုင္းဆတ္ခရိုင္အတြင္း မူလရွမ္းေဒသတြင္ UWSA တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ဝ လူမ်ဳိး တစ္သိန္းခန္႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ရွိသြားျပီျဖစ္သည္။ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ၾကာ အေျခစိုက္လာခ့ဲေသာ UWSA ႏွင့္ ဝ လူမ်ဳိး မ်ားအဖုိ႔ အေျခက်ျပီျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႔စစ္သည္ အေျမာက္အမ်ား စေတး၍ရယူထားသည့္ေဒသမွ ဖယ္ေပးရန္ ခက္ခဲေန သက့ဲသုိ႔ ရွမ္းတုိ႔အဖုိ႔လည္း သူတုိ႔မူရင္းေဒသအား ျပန္လည္ရယူရန္ ဆႏၵရွိေပရာခက္ခဲစြာ ေျဖရွင္းရမည့္ ျပည္တြင္းစစ္က ေပးသည့္ ဆိုးေမြဟု ဆိုရေပမည္။
မူလက ေျမာက္ပိုင္းရွိ ဝ ေဒသအား ျပည္နယ္အဆင့္သတ္မွတ္ေပးလွ်င္ ၎တုိ႔ ၁၇၁ စစ္ေဒသဟုေခၚသည့္ မိုင္းဆတ္ခရိုင္ အတြင္းမွ ဆုတ္ခြာေပးမည္ဟု UWSA ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက အလြတ္သေဘာေျပာဆိုမႈရွိေသာ္လည္း ယခုေနာက္ပိုင္း တြင္ေတာ့ မိုင္းဆတ္ခရိုင္တြင္းမွ ဆုတ္ေပးရန္ မေျပာေတာ့သည္သာမက က်ဳိင္းတံုအပါ ေတာင္ပိုင္း ၄ ၿမိဳ႕နယ္အား ဝ ျပည္ နယ္အတြင္းထည့္သြင္းရန္ ေတာင္းဆိုလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤျပႆနာကား လြယ္မေယာင္ႏွင့္ခက္၍ တိမ္မေရာင္ႏွင့္ နက္သည့္ျပႆနာဟု ဆိုရေပမည္။ UWSA တပ္မ်ား အေျခခ်သည့္အခ်ိန္ၾကာေလ ေျဖရွင္းခက္ေလ ျဖစ္မည့္ ျပႆနာဟု ဆိုရေပမည္။
● ကဒူးလည္း တစ္က်ပ္
ပထမအႀကိမ္ညီလာခံအတြင္း အားလုံးမွတ္မွတ္ရရ သတိထားမိၾကသည့္စကားတခြန္းမွာ ကဒူးတိုင္းရင္းသား ကိုသန္းေဇာ္ ဦးေျပာသည့္ ရွမ္းတစ္က်ပ္ ဗမာတစ္က်ပ္ရရင္ ကဒူးေတြအတြက္လည္း တစ္က်ပ္ေတာင္းခ့ဲပါဟူသည့္စကားပင္ျဖစ္သည္။ ဤစကားက ျမန္မာျပည္တြင္း တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ား၏ အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္တုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ သတိျပဳရန္လိုအပ္ သည္ကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။
လက္ရွိ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ ဝ/တအန္းပေလာင္/ကိုးကန္႔/ဓႏု စသည့္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ ၅ ခုအား ရွမ္းျပည္ အတြင္း ေတြ႕ရ သည္။ ညီလာခံအတြင္း အခါႏွင့္ လီဆူးတုိ႔အတြက္ ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသသတ္မွတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
အဓိကျပႆနာမွာ တိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးမည္သုိ႔သတ္မွတ္မည္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္လိုသည္။ လက္ရွိ ၂၀၀၈ ဥပေဒအရ လုူဦးေရ ၁ သိန္းခန္႔ စုစုစည္းစည္းေနသည့္ေဒသရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအား ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ေပးထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူဦးေရနည္းပါးသည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးကာကြယ္မႈမ်ားေပးမထားေခ်။
ယခုအခါ ကခ်င္ျပည္တြင္ ထ႐ံု လူမ်ဳိးမ်ားေပ်ာက္ကြယ္မတတ္ ျဖစ္ေနသက့ဲ့သုိ႔ ခႏံုလူမ်ဳိးစုမ်ားမွာလည္း လူဦးေရေလ်ာ့က် ေနျပီျဖစ္သည္။ ဥပမာ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္လည္း ရခိုင္အျပင္ ျမိဳ ခမြီ သက္ စသျဖင့္ တိုင္းရင္း သားလူနဲစုမ်ားရွိသက့ဲသုိ႔ အျခား တိုင္းေဒသၾကီးႏွင့္ျပည္နယ္မ်ားတြင္လည္း တိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ားရွိေနသည္ျဖစ္ရာ ၎လူနဲစုတိုင္းရင္းသားမ်ား အခြင့္အေရးအတြက္ ဤညီလာခံမွ ျပဌာန္းေပးရန္လိုအပ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုတိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ားသည္ ဤညီလာခံတြင္ တက္ခြင့္မၾကံဳ၍ ျဖစ္သည္။
ထို့ျပင္၎တုိ႔၏ အသံမ်ားနားေထာင္နိုင္ရန္ ေဒသအလိုက္ အမ်ဳိးသားအဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား ပါဝင္ရန္လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
● DDR ႏွင့္ SSR
နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ၏ရလဒ္မ်ားေပၚမူတည္ၿပီး တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သုိ႔ကိုင္တြယ္မည္ ကို ဆံုးျဖတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ တပ္မေတာ္က လိုလားသည္မွာ DDR ျဖစ္သည္။ DDR ဆိုသည္မွာ Disarmament/ Demobilization /Reintegration ဆိုသည့္ လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းေရး၊ စစ္မႈထမ္းအျဖစ္မွႏႈတ္ထြက္ခြင့္ျပဳျခင္း၊ အရပ္သားမ်ား အျဖစ္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရးတုိ႔ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အားလုံးလိုလို (NCA ထိုးသူေရာမထိုးသူပါ)က တင္ျပသည္မွာ SSR ေခၚ Security Sector Reform ဆိုသည့္ လုံျခံဳေရးဆိုင္ရာျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္သည္။
လြယ္လြယ္ကူကူေျပာရလွ်င္ တပ္မေတာ္အေနႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားအားလုံးအား လက္နက္ျဖဳတ္ သိမ္းလိုသည္။ တပ္မေတာ္အေနႏွင့္ ၎တုိ႔တြင္ရွိသည္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားအား လက္နက္ျဖဳတ္ သိမ္းျခင္း ျပည္သူ့စစ္အျဖစ္ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္လုိသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကေတာ့ သူတုိ႔တပ္မ်ားကို ျပည္နယ္ တပ္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလိုသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏွစ္ဖက္ကြာဟခ်က္ႀကီးမားသည္။
သုိ႔ရာတြင္ လက္ရွိကာလတြင္ ဦးစားေပးလုပ္ရန္လိုအပ္သည္မွာ လက္နက္ကိုင္မ်ား အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ နိုင္ငံေရးျပႆ နာမ်ားကို တဆင့္ခ်င္းေျဖရွင္းသြားေရးျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ DDR ႏွင့္ SSR ျပႆနာသည္ လက္ငင္းျပႆနာမဟုတ္ေပ။ ေနာက္ျပႆနာျဖစ္သည္။ ဦးစြာေျဖရွင္းရန္လိုအပ္သည့္ နိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကို အရင္ေျဖရွင္းၿပီး ယုံၾကည္မႈတည္ ေဆာက္ ႏုိင္ပါမွ လက္နက္ကိုင္တပ္ျပႆနာကို ေခ်ာေမြ႕စြာေျဖရွင္းနိုင္ေပလိမ့္မည္။
မလိုအပ္ေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ မလိုအပ္ေသးေသာ ျပႆနာမ်ားအား ေနာက္ခ်န္ထားၿပီး ေရွ႕တန္းတင္၍ အရင္ေျဖရွင္းရမည့္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကို ဦးစြာေျဖရွင္းမွသာ ျပႆနာမ်ားကို လြယ္ကူစြာေျဖရွင္းနိုင္ေပလိမ့္မည္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္ ကိစၥရပ္ မ်ားအတြက္ ဘက္အားလုံးက ဆႏၵမေစာၾကရန္ လိုအပ္ေပမည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)