ေအာင္လြင္ ( ကံေပါက္သား ) - ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ရဲ့ ရင္ဖြင့္သံ
(Dawei Watch, တနလာၤရီ အပတ္စဥ္) မိုုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
(ျပည္တြင္းမွာ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲ အေရးယူခံရတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုု ေလ့လာႏိုုင္ရန္ ကူးယူ တင္ဆက္လိုုက္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ ၾကိဳတင္ မေတာင္းခံႏိုုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ)
ေနဟာျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ေရေခ်ာင္းရဲ႕ အထက္ဖက္ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္း စီမံကိန္း တစ္ခုက လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ စြန္႔ပစ္ႏုန္း အႏွစ္ေတြဟာ ေရစီးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္လုံးေပၚမွာ စကၠန္႔ မလပ္ျဖတ္သန္းစီး ဆင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေတြဟာ ေနာက္က်ိေနတဲ့ ႏုန္းအႏွစ္ေတြအၾကား မွာ အစာကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္အသက္႐ႉရတာ လည္း မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူးဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ တယ္။ ငါးရံ႕။ ပင္လယ္ငါးရံ႕ေတာ့ မဟုတ္။ ငါးကန္ထဲမွာ ေမြးလာတဲ့ ေမြးျမဴေရး ငါးရံ႕ လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေရခ်ိဳငါးရံ႕။ ေရေခ်ာင္းကေလးတစ္ခု ထဲက သာမန္ငါးရံ႕ေလးတစ္ေကာင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ထားဝယ္လိုနဲ႔ ဒပ္ပုပ္ လို႔ ေခၚတဲ့ ငါးရံ႕ေခါင္းတို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးရံ႕မ်ိဳးေတြဆိုတာ သိတဲ့အတိုင္း ကိုယ္လုံးက သြယ္သြယ္ဗ်။ ဒပ္ပုပ္ေတြလို ေခါင္းတိုတိုမဟုတ္ဘဲ ႏႈတ္သီး နည္းနည္းပိုခၽြန္ၿပီး အၿမီးပိုင္း ဆီကို သြယ္သြယ္လ်လ်ေလး ေသးၿပီး ဆင္းသြားတဲ့ ကိုယ္လုံးရွိတယ္ဗ်။ ငါးရံ႕ မ်ိဳးႏြယ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံး ကေတာ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ အေၾကးခြံကို ေဖာက္ၿပီး ျမင္ရတဲ့ အစိမ္းရင့္ ေရာင္ဘက္ ကိုခပ္လုလု အေရျပားလွလွေတြပဲဗ်။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးရံ႕မ်ိဳး ငါးရံ႕ ႏြယ္ေတြရဲ႕ အမွတ္ လကၡဏာျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ငါးရံ႕တစ္ေကာင္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေစတဲ့ ဝိေသသ လည္း ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ…။ ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ ေတာ့္မ်ိဳး႐ိုး အစဥ္အဆက္ရွိခဲ့တဲ့၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ အျဖစ္ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြား ေနေစခဲ့တဲ့ ကၽြန္ ေတာ့္ငါးရံ႕ အေရခြံဟာ အရင္လို ၾကည္ စိမ္းမေနေတာ့ဘူးဗ်။
သတၱဳတြင္းက က်လာတဲ့ စြန္႔ပစ္ႏုန္းအႏွစ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကး ခြံေတြနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံး မွာ က်က္သေရကင္းမဲ့စြာ ကပ္ၿငိ ေနၾကတယ္။
ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါး (ႏွစ္ေကာင္)နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးေတြသာ တမလြန္ဘ၀ကေန ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေတြ႕ ႏိုင္ၾကရင္ “မင္းဟာ ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးကြ” လို႔ ဧကန္မုခ် သူတို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါးရံ႕ တစ္ေကာင္အျဖစ္ တည္ရွိေနရျခင္း ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ဘူးဗ်။
ဒီလို ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရသလဲ။
ကၽြန္ ေတာ္ ဒါကိုလူေတြကို ရွင္းျပခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မေသခင္ ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ ေတြကို လူေတြကို ေျပာျပခဲ့ခ်င္တာပါ။
ကံေပါက္ဆိုတာ ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကတည္းက သတၱဳတြင္းကို အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ႐ြာႀကီး တစ္႐ြာဗ်။ ႐ြာတြင္း႐ြာျပင္ေတြမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေျမာင္း အင္းအိုင္ ေရတံခြန္ႀကီးငယ္ေတြနဲ႔ ႐ြာရဲ႕ အေရွ႕ ေတာင္ဘက္ ေတာင္ေပၚက ေရကန္ ေတာင္လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ေပၚ ေရကန္ ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးရံ႕မ်ိဳးေတြဟာ ငါးမ်ိဳးစုံ၊ ပုစြန္၊ ကဏန္း၊ လိပ္၊ ဖြတ္၊ ငါးလင္ဗန္း အစရွိတဲ့ အျခားေသာ ေရခ်ိဳေန သတၱဝါေတြနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွင္သန္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးေဘး ငါးရံ႕ေတြ လက္ ထက္ကတည္းက သတၱဳတူးေဖာ္တဲ့ လုပ္ငန္း ေတြ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးရံ႕မ်ိဳးေတြ မ်ိဳးမတုန္းခဲ့ၾကဘူးဗ်။
သိပ္ဆိုးသြားတာက ကၽြန္ေတာ့္မိဘ ငါးရံ႕ေတြရဲ႕ လက္ထက္ ၂၀၁၀ အစပိုင္း ကပဲဗ်။ အရင္က မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘူဒိုဇာ ေတြနဲ႔ ေတာင္ေတြကိုၿဖိဳ၊ သတၱဳသန္႔ စင္စက္႐ုံ အႀကီးႀကီးေတြ ေဆာက္၊ ထြက္ လာတဲ့ စြန္႔ပစ္ေရေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ေခ်ာင္းထဲကို စြန္႔ပစ္ လိုက္ၾက တယ္ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ငါးမ်ိဳး ငါး ႏြယ္ေတြ ေနထိုင္က်က္စားရာ ေနရာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီလို စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ လုပ္တာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာ လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းထဲက ငါးမ်ိဳးစိတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား သုန္းကုန္ တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ငါးရံ႕ႀကီး ေျပာျပခဲ့တဲ့ လိပ္ေတြ၊ ငါးလင္ဗန္းေတြ၊ ငါးဇင္႐ိုင္းနဲ႔ ငါးသလဲတိုးေတြ၊ ပုစြန္နဲ႔ ကဏန္းမ်ိဳးစိတ္ေတြဆိုတာ ဒီေခ်ာင္း ထဲမွာ တကယ္ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္လိုပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ငါးရံ႕ ႀကီးေသသြားတာကလဲ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္လို ပါပဲေလ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္က ေႏြရာသီရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ ကၽြန္ ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ ငါးရံ႕မႀကီး ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ငါးရံ႕ႀကီးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကၽြန္ ေတာ့္ရဲ႕ ငါးရံ႕ ညီမေလး ႏွစ္ေကာင္ရယ္ ေပါ့။ သတၱဳတြင္းက တစ္ခ်ိန္လုံး လႊတ္ခ်ေနတဲ့ စြန္႔ပစ္ႏုန္း ေရေတြကေန လြတ္ရာ ေျမာင္းငယ္ ေလးကေနထြက္ၿပီး ကၽြန္ ေတာ္တို႔ မိသားစု ေခ်ာင္းမႀကီးထဲကို အစာရွာ ထြက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေဝါကနဲဆို ေခ်ာင္းရဲ႕ အေပၚဘက္ကေန ႏုန္းေရ ထုႀကီး အလုံးအရင္းနဲ႔ စီးဆင္း လာ တယ္။
” ငါ့သား . . .ေျပး”
အဲဒီလို ေအာ္ လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ ငါးရံ႕မႀကီးရဲ႕ အသံ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ခုထိၾကားေနဆဲ။ ေျမာင္းငယ္ေလးထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ ထြက္ လြတ္ေျမာက္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုကေတာ့ ဒီေရမတက္ တဲ့ေခ်ာင္းမွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ၿပီး ၄ ေပ ေလာက္ျမင့္တက္လာတဲ့ သတၱဳတြင္းက ေဖာက္ခ်လိုက္တဲ့ စြန္႔ပစ္ႏုန္းေရစီးနဲ႔အတူ ေမ်ာပါသြားခဲ့တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ဟာ နာရီဝက္ေလာက္ပါပဲ။ ေရျပန္က် သြား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မိသားစုအတြက္ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ေခ်ာင္းဘက္ကို ေစ့ငုၾကည့္ ေတာ့ ကမ္းေပၚမွာ တင္က်န္ေနခဲ့တဲ့ငါး ေတြ၊ ပုဇြန္ေတြ။ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ လူး။ အသက္ထြက္ၾက။ ခဏေနေတာ့ တေဝါေဝါေရသံေၾကာင့္ လူေတြေရာက္ လာၾက။ ေသတဲ့ငါးေတြကို ေကာက္ၾက။ မေသမရွင္ေတြကို ထုသတ္ယူေဆာင္ သြားၾက။
လူေတြဟာ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ မိသားစု ေတြေသရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မိတ္ေဆြ ေတြ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ေသရင္ ငိုၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္ဗ်။ ခု ကၽြန္ ေတာ့္ မိသားစု ေသၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ငါးမ်ိဳး ႏြယ္စုေတြ ေသၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုခဲ့ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လို ငါးရံ႕ တစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ကို လူေတြ ျမင္ ၾကမွာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတၱဳတြင္းက ေန႔ စဥ္နီးပါး လႊတ္ခ်ေနတဲ့ စြန္႔ပစ္ႏုန္းေရ ေတြနဲ႔လြတ္ရာ မိသားစုနဲ႔အတူ ခိုေအာင္း ခဲ့ရာ ေျမာင္းငယ္ေလးထဲမွာပဲ ခ်စ္တဲ့ သူေတြကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတဲ့ ေဝဒနာ ကို ကုစားရင္းေနခဲ့တယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း ေခ်ာင္းမႀကီးထဲကို စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ အရဲစြန္႔ၿပီး ထြက္တာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးကုန္ခါနီးမွာ သတၱဳတြင္းက စဥ္းစား ဥာဏ္မဲ့ေဆာက္ထားတဲ့ စြန္႔ပစ္ ႏုန္းစစ္ ေရကန္ ေပါက္က်သြားတယ္ဗ်။ ကေလး ငယ္တစ္ေယာက္ေသခဲ့တယ္။ လူေတြ ရာခ်ီေနရာေ႐ႊ႕ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ ေတြၿပိဳ။ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေပါ့။ လူ ေတြလူေတြ သတၱဳတြင္းကုမၸဏီကို ဆႏၵျပတဲ့အထိ ျဖစ္ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလဲ သတၱဳတြင္းဘက္က ရပ္တည္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ စည္းကမ္းမဲ့တာေတြ ရပ္ တန္႔ၿပီး ဥပေဒနဲ႔အညီလုပ္ဖို႔ ေတာင္း ဆိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေကာက္႐ိုး မီးလို ထေလာင္ၾကတယ္။ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ား ဖမ္းမယ္ေျပာၿပီး ေရရွည္ေဆြးေႏြးၿပီး ဥပေဒေၾကာင္းအရ လုပ္ရကိုင္ရမယ္ဆို ေတာ့ ေနာက္တြန္႔ကုန္ၾကတယ္။ ထားပါ ေတာ့ေလ။ ဒါေတြက လူေတြကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ့္က ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ဆိုေတာ့ အဲဒီေလာက္အထိလဲ ဥာဏ္မမီ။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ငါးေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့ လူေတြက အဲဒီေလာက္လည္း အေရး လုပ္ၾက တာမွမဟုတ္ဘဲ။
သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဖမ္းၿပီးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို႔ေလာက္သာ သိၾကတာ။ အဲ .. သူတို႔မစဥ္းစားမိတာလား ေမ့ေနၾကတာလား မသိတဲ့အခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေတြ မရွိရင္ သူတို႔ ဖမ္းစား စရာမရွိဘဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာပဲ။ ခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေတြ ကုန္သ ေလာက္ျဖစ္ သြားလို႔ အရင္လို ေခ်ာင္းထဲ မွာ အလကား ဖမ္းၿပီးစားရမယ့္အစား ေဈးႀကီးႀကီး ေပးၿပီး ဝယ္စားေနၾက ရၿပီ ေလ။
ထားပါေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္က သတၱဳတြင္းနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းထဲက ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ျဖစ္ေတာ့ သတၱဳတြင္း အေၾကာင္းဆက္ေျပာမယ္ဗ်ာ။
ႏုန္းကန္ၿပိဳသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ႐ြာသား ေတြက ကုမၸဏီကို ႏုန္းကန္ကို ခိုင္မာ ေအာင္ျပန္ေဆာက္ဖို႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိခိုက္မႈေတြျဖစ္ေအာင္ ဆက္မ လုပ္ဖို႔၊ ဥပေဒေတြအတိုင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔၊ ႐ြာသားေတြနဲ႔ သတၱဳတြင္း ကုမၸဏီအၾကား သေဘာတူညီမႈေတြလုပ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၫႈိႏႈိင္းေတာင္း ဆိုခဲ့တယ္။
႐ြာသားေတြက သနားစရာပဲဗ်။ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပမ္း၊ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ တာဝန္ရွိတဲ့အစိုးရ အရာရွိ ေတြေရာ သတၱဳတြင္း ကုမၸဏီဘက္ကေရာ သူတို႔ေတာင္းတာ ဘာမွ မလုပ္ေပးခဲ့။ ဘုရားစူး ရပ္မိရပ္ဖတစ္ဖြဲ႕နဲ႔ေပါင္းၿပီး ဟန္ျပေက်း႐ြာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္း တခ်ိဳ႕ လုပ္ခဲ့တယ္။
ဒါဟာ ႐ြာသားေတြအခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေအာင္၊ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးမႈမရွိေတာ့ဘဲ သူတို႔ကို ေပါင္းၿပီး ေနာက္ထပ္တင္းက်ပ္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ေအာင္ တမင္လုပ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္လို ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ကေတာင္ နားလည္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္မၽွျဖစ္ေတာ့ ဒါကို ဘာမွ ဆက္မေဆြးေႏြးလိုေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေဘးက လူေတြကေတာ့ အစိုးရ အေဟာင္းဟာ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မယ့္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီသတၱဳတြင္း ကုမၸဏီကိစၥ ထဲထဲဝင္ဝင္ ဘာမၽွ မလုပ္လိုေတာ့ တာတဲ့။ သူတို႔ သက္တမ္းကုန္ခါနီးေလး ေခါင္းေအးေအး ေနခ်င္တာလား၊ သတၱဳတြင္း ကုမၸဏီနဲ႔ အေပးအယူရွိတာလားဆိုေတာ့ ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ့ကၽြန္ ေတာ္နားမလည္ပါ။
လူေတြကေတာ့ အသစ္တက္လာတဲ့ အစိုးရကို သိပ္ေမၽွာ္လင့္တာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ငါးမွတ္ပုံတင္ မရွိေသး ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာပဲ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းလာတဲ့ငါးရံ႕ တစ္ေကာင္ျဖစ္ ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔အတူ အစိုးရအသစ္ကို ေမၽွာ္လင့္မိတယ္ဗ်ာ။
ငါးရံ႕တစ္ေကာင္ရဲ႕ အႀကီးမားဆုံး ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္တဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို သတၱဳတြင္းကေန စြန္႔ပစ္ေရဆိုးေတြ ဘယ္ ေတာ့မွ ထပ္မက်လာေတာ့ဖို႔ပဲ။