(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုုးမခ၊ ေအာက္တိုုဘာ ၁၊ ၂၀၁၆
ေရေဝးသုသာန္ကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ေစာပါေသးတယ္။ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ အေစာင့္သူငယ္ေလးက ဒီေနရာကားအႀကီးႀကီးေတြရပ္တဲ့ေနရာခင္ဗ်လို႔ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ေနရာတေနရာကို ညႊန္ျပပါတယ္။ ရုံးခန္းလိုေနရာတခုရဲ႕ေရွ႕မွာပါ။ တာဝန္ရွိသူမ်ားကလည္း ျပာျပာသလဲ ေရွ႕က ကာထားတာေတြ ဖယ္ေပးပါတယ္။ ကားထဲကကိုယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အနားကပ္အကဲခပ္ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ဟာ ဗီအိုင္ပီမဟုတ္။ ဘီပီအိုင္ေလာက္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိသြားၾကၿပီး ေနာက္ထဲမွာကားသြားရပ္ဖို႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ေခၚသြားတဲ့ေနရာက အေဆာက္ အဦေနာက္ထဲက သီးျခားကားရပ္ေနရာေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီဆိုၿပီး ခန္းမဘက္ ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ခန္းမေရွ႕မွာေတာ့ ကိုေအာင္ထိုက္အတြက္ ပန္းျခင္းပန္းေခြေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ႀကီး ေတြ႔ပါတယ္။ အဝင္ဝမွာေတြ႔တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခန္းမထဲငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရုတ္ရိုးရာအဝတ္အဆင္ေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ေနတာ ျမင္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔အထဲဝင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေတာ့ ေဆး(၁)က အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း Panda Hotel ေအာင္ဝင္းနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ေဘးမွာထိုင္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေနပါအုံး ေအာင္ဝင္းရဲ႕ မင္းက ကိုေအာင္ထိုက္နဲ႔ဘယ္လိုအမ်ိဳးေတာ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ အလန္႔တၾကားနဲ႔ မင္းကေကာ ဘယ္ကိုလာတာတုန္းလို႔ ျပန္ေမးပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ အခန္းမွားဝင္လာမိတာသိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခန္းမမွားပါ။ အခ်ိန္မွားေနတာပါ။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းေအာင္ဝင္းရဲ႕ေဆြမ်ိဳးကိုယ္သိတဲ႔သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ခဏအၾကာ ဒီစ်ာပနအၿပီး လူေတြထြက္သြားေတာ့မွ ေစာေစာက ေတာင္ပုံရာပုံပန္းျခင္းပန္းေခြေတြနဲ႔ ဧရာမ လူအုပ္ႀကီး အခန္းထဲဝင္ခ်လာပါေတာ့တယ္။
ခန္မႀကီးျပည့္က်ပ္ေနၿပီး အျပင္ဘက္ လွ်ံထြက္ေနပါတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္တလုံးနဲ႔ ကိုျမင္ေအးတို႔ ကိုေက်ာ္ေအာင္တို႔တသိုက္ ဝိုင္းဝန္းၾကပ္မေပးေနရပါတယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့ႏိုင္ငံေရးလူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ၾကည့္မိေတာ့မွ ကိုေအာင္ထိုက္ရဲ႕ အံ့မခန္းအစြမ္းသတိၱေတြ ျမင္မိပါတယ္။
သူဟာ တခ်ိန္ကလမ္းမေပၚႏိုင္ငံေရးကေန ဒီကေန႔ေခတ္ ဟိုတယ္ခန္းမႀကီးေပၚ တက္လုပ္လို႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကာလအထိ တေလွ်ာက္လုံး သူယုံၾကည္ရာစိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ခဲ႔သူ။ စင္ေပၚတက္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေျပာသူမဟုတ္။ သေဘာတရားေရးဆရာမဟုတ္။ လက္ေတြ႔အလုပ္သမားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂိုဏ္းဂဏ အတားအဆီးမ်ားကိုလည္း အလြယ္တကူ ေက်ာ္လႊားခဲ႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္နဲ႔တဖက္ မေခၚမေျပာႏိုင္သူအားလုံးနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ ဆက္ဆံႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ဧရာမလူစုလူေဝးႀကီးၾကားမွာ တေရြ႔ေရြ႕တိုးၿပီး ဒီမိုကေရစီဘဘႀကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေလးတို႔ ဝင္လာေနပါၿပီ။ အမွတ္တရဝမ္းနည္းစကားေတြ ေျပာၾကပါတယ္။ ေနာက္ထပ္အဖြဲ႔အသင္းေတြေျပာဖို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ ့လူအုပ္ၾကားအတင္းတိုးၿပီး အျပင္ထြက္ခ့ဲပါတယ္။ အျပင္လူအုပ္ထဲမွာေတာ့လြန္ခဲ႔တဲ့ႏွစ္မ်ားစြာက လူေဟာင္းေတြ တစုတေဝး ျပန္ဆုံပါတယ္။ ေတာင္ငူ၊ ပဲခူး၊ ယိုးဒယား၊ မဲေဆာက္၊ ရပ္နီးရပ္ေဝးက အေရာက္လာၾကသူေတြပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း ျမင္တာနဲ႔မွတ္မိ တခ်ိဳ႕လည္း ေျပာျပမွသိ။ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရတာ ဒီပြဲပါ။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾကရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ပန္းေခြေတြကိုင္ၿပီး လူေတြတန္းစီထြက္လာပါတယ္။ ရွည္လ်ားလွတဲ႔ပန္းေခြတန္းႀကီးေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းႀကီးကိုတင္ၿပီးတြန္းလာတဲ့လွည္းႀကီး ပါလာပါၿပီ။ ဒီလိုသိကၡာရွိရွိေသရတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ပဲခူးသူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီေခတ္ဒီေနရာမွာ ဒီေရာဂါေလာက္နဲ႔ေသသြားရတာေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ေနာက္တေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ဒါရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ၾကံခံရတာလို႔ ေနာက္တေယာက္က ေျပာျပန္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပာျဖစ္သြားပါၿပီ။
ျပန္ထြက္ၾကဖို႔ျပင္ေတာ့ ကားေတြနာရီနဲ႔ခ်ီေအာင္ ပိတ္ေနပါတယ္။ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔သိကၽြမ္းေဟာင္းေဆး(၂) က ပါေမာကၡေလးနဲ႔ေတြ႔လို႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႔နဲ႔အတူပါလာတဲ့ လူငယ္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္(၂) က ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒နဲ႔အဖြဲ႔ပါတဲ့။ ကိုေအာင္ထိုက္နဲ႔စၿပီးသိေတာ့ ဒို႔လည္း ဒီအရြယ္ပဲလို႔ သတိရမိပါတယ္။
စိတ္တိုင္းက်တဲ႔စ်ာပန ( ၂ )
စိတ္တိုင္းက်ကဖီး အေၾကာင္းေျပာရရင္ ကိုေအးၾကည္အေၾကာင္း အရင္ေျပာရမယ္။ ကိုေအးၾကည္အေၾကာင္းေျပာရင္ အင္းစိန္ေထာင္က ျပန္စရမယ္။
၇၄ ၇၅ ၇၆ အေရးေတာ္ပုံေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုံမိၾကတယ္။ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေနရာစုံ ေျပာင္းေနခဲ့ၾကရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရာက္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ၅ တိုက္၊ ၆ တိုက္၊ တိုက္သစ္၊ ေခြးတိုက္၊ ေဆးရုံ ၃ေဆာင္။
တြဲဖက္ေထာင္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးတိုက္နဲ႔ အေဆာင္ေတြမွာပါ။ ထိပ္ေပါက ္ေခါင္းကြဲျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ရွိ သလို ဆိုၾကကၾက စာဖတ္ ပန္းခ်ီေရးလုပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။
ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တဲ႔အခါ အိုးသူႀကီးက ကိုေအးၾကည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဖက္အခန္းမွာေတာ့ ေတာင္ငူ ကိုမိုးဝင္းက အိုးသူႀကီးပါ။ အေဆာင္ဖြင့္လို႔ သူမ်ားေတြက စားၾကလပ္လ်ားလပ္လ်ားလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီလူေတြ မီးခိုးတလူလူနဲ႔ စီမံေနၾကရပါတယ္။ ခုထိလည္း ကိုေအးၾကည္တို႔ ကိုမိုးဝင္းတို႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ထမင္းဟင္းေကာင္းစားရဆဲပါပဲ။
ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ ကိုေအးၾကည္ ေမာ္လၿမိဳင္က စိတ္တိုင္းက်ဆိုင္ ရန္ကုန္ေရႊ႕လာၿပီး စီမံပါ ေတာ့တယ္။ ဒီမွာ စိန္ဂြ်န္းေစ်းမွာေဆးေရာင္းေနတဲ့ ကိုေအာင္ထိုက္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးပမ္းလိုက္တာ ဧရာမ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ တခ်ိန္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ အနီးအနား ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြသြားလာရင္း လမ္းၾကံဳဝင္တာမ်ဳိးပါ။ စိတ္တိုင္းက်ကေတာ့ ဟိုအေဝးကလူေတြေတာင္ တကူးတက လာေသာက္ရတဲ့ဆိုင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ ဆုံခ်က္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ထိုက္ဟာ ခုနကလုပ္ငန္းေတြအားလုံး တၿပိဳင္ထဲလုပ္ခဲ႔တာပါ။ သူ႔အရည္အခ်င္းမွာ ထူးျခားတာက သေဘာထားမတူသူမ်ားဆီကေတာင္ လက္ခံလာႏိုင္ေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ မူဝါဒ လက္မလႊတ္ပစ္ခဲ့ပါ။
သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးမို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလး ဝင္ေျပာပါ့မယ္။
ႏွစ္ေတြၾကာေပမဲ့ သတိရလို႔ပါ။ သူ႔ဆိုင္ကို မိသားတစု မၾကာခဏေရာက္ပါတယ္။ ဆိတ္စြပ္နံျပားဆိုတာလည္း မွတ္မိသေလာက္ သူ႔ဆိုင္ေရာက္မွဟုတ္တိပတ္တိ စားဖူးတာပါ။ တေန႔ေတာ့ ပါေနၾကဦးေလးတေယာက္ကလာၿပီး စကားေျပာတဲ့ကိုေအာင္ထိုက္ကို ၿမိဳ႕လွမွာ ဟိုတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္ဆိုၿပီး တရုတ္နာမည္တခု ရြတ္ျပတယ္။
ကိုေအာင္ထိုက္ကလည္းအ့ံအားသင့္ၿပီး အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့အေဖပါပဲလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စိတ္တိုင္းက်ဟာ ဆိုင္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြမိသားစုေတြအမ်ားႀကီးကို ဟင္းစားလည္းေပး၊ ကြန္ခ်က္လည္းျပ၊ အလုပ္ေတြရၾကပါတယ္။
တခ်ိန္မွာေတာ့ ကေမၺာဇရိပ္သာထဲက အခုေနတဲ႔အိမ္ႀကီးထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တညေနခင္း သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ျပာျပာညိႇဳ႕ညိႇဳ႕နဲ႔ ခ်င္းေခ်ာင္းနန္းေတာ္လို႔ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦအျမင့္ႀကီး ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ တခ်ိန္က ခ်င္းေခ်ာင္းသေဌးႀကီးရဲ႕စံရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ထိပ္သီးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအတြက္ ေနရာျဖစ္လာပါတယ္။ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ လူကုန္တန္မ်ားရဲ႕မင္းႀကိဳက္ စိုးႀကိဳက္ကာလသားမ်ားနဲ႔ လားလားမွမထိုက္ဆိုတဲ့ေနရာပါပဲ။
သူကလက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး ဒါကဘယ္သူ႔ေနရာ၊ ဒါက ဘယ္ဝါ့ေနရာဆိုၿပီး ေျပာျပေနပါတယ္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တပါးသူေတြ လက္ေျပာင္း ေခတ္ေျပာင္း ေျပာင္းျဖစ္ေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ ကိုေအာင္ထိုက္ေရ။ ခင္ဗ်ားကိုေထာင္ခ် ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ သြားေလသူ သမၼတေဟာင္း ႀကီးအိမ္ဝိုင္းနားက ခင္ဗ်ားအိမ္ႀကီးထဲမွာ သမၼတသစ္ႀကီးရဲ႕ ဝမ္းနည္းဂုဏ္ျပဳပန္းျခင္းႀကီး ေရာက္ေန ေလရဲ႕ဗ်ာ။