ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၂၈)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၄၊ ၂၀၁၆
● ၇၄ အလုပ္သမားသပိတ္
၁၉၇၄ ေမလဆန္းတြင္ အထက္ျမန္မာျပည္ ျမစ္ငယ္မီးရထား စက္႐ုံမွ အလုပ္သမားမ်ား သပိတ္ေမွာက္သည့္သတင္းကို စတင္ၾကားရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စက္႐ုံတခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္လိုလို သပိတ္ေမွာက္လာၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အင္းစိန္ မီးရထားစက္ေခါင္းစက္႐ုံ၊ အုတ္က်င္းဂံုနီစက္႐ုံ သမိုင္းခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ အထည္စက္႐ုံ စသည့္ စက္႐ုံမ်ားစြာ ဆက္လက္ သပိတ္ တိုက္ပြဲဆင္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္သမား ရာေပါင္းမ်ားစြာမွသည္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေနေသာစက္႐ုံမ်ားမွ အလုပ္သမားတုိ႔၏စုစည္းညီညြတ္မႈအားကို ျပသလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ျပည္၏ သမိုင္းတေခတ္တြင္ တျပည္လုံးအႏွံ႔အျပားရွိ အလုပ္သမားမ်ားက စုစည္းညီညြတ္စြာျဖင့္ သူတုိ႔၏အခြင့္အေရးကို ျပသသည့္ပြဲလည္းျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္လည္း လက္ဝဲဝါဒတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစားအားစုစည္းညီညြတ္မႈရွိေသာ ေရွ႕တန္းေရာက္ေသာ အင္အား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အလုပ္သမားလူတန္းစား ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူမႈေတာ္လွန္ေရးတရပ္ဆင္ႏြဲႊရမည္ဟု ညႊန္းဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သဘာဝအရအလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ေခတ္မွီစက္မႈ အလုပ္သမားလူတန္းစားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အလုပ္ သေဘာအရ စက္႐ုံတခုတည္းတြင္ စုစုစည္းစည္းရွိသည့္ အင္အားစုမ်ားျဖစ္သည္။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပိုင္း ထြက္ ေပၚလာေသာ လူတန္းစားသစ္လည္းျဖစ္သည္။ လယ္သမားမ်ားက့ဲသုိ႔ ျပန္႔က်ဲေနျခင္းမရွိေပ။
သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္က့ဲ့သုိ႔ လြတ္လပ္ေရးရခါစ ဖြံ႕ၿဖိဳးစနိုင္ငံမ်ားသည္ စက္လက္မႈ အထြန္းကားႀကီးမဟုတ္ဘဲ စက္႐ုံ အလုပ္ ႐ုုံမ်ားက အစျပဳဆဲ အေျခအေနတြင္သာ ရွိေသးသည္။ ျမန္မာျပည္လူဦးေရတြင္ လယ္သမားက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္က ျမန္မာျပည္၏စက္မႈ ထြန္းကားမႈသည္ ယခုအခါေလာက္ ျမင့္တက္ျခင္းမရွိေသးေပ။ သုိ႔ေပမဲ့လည္း မဆလ တပါတီ စနစ္ကာလတြင္ ရွိသမွ် စက္႐ုံအားလုံးသည္ အစိုးရပိုင္ျဖစ္သည္။ အစိုးရ၏ထိမ္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္တြင္ရွိသည္။ သုိ႔ျဖစ္ ရာ အလုပ္သမားထုျပႆနာသည္ အစိုးရႏွင့္ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ေနၿပီး အလုပ္သမားထု၏ တိုက္ပြဲသည္ စက္႐ုံမ်ားအား လုံးကို တိုက္ရိုက္ထိမ္းခ်ဳ ပ္ထားေသာ အစိုးရအား တိုက္႐ိုက္ဦးတည္၍ ေနေပေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမစ္ငယ္မီရထားစက္႐ုံမွ စတင္လိုက္ေသာ အလုပ္သမားသပိတ္တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ရန္ကုန္ရွိ စက္႐ုံမ်ားသုိ႔ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေသာအခါ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရလည္း အၾကပ္အတည္းတခု ရင္ဆိုင္ရေပေတာ့သည္။
● ဘာတာ
ထိုေန႔က ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္ သိန္းျမင့္ေဝမင္း သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္လည္း ျမင့္တက္လာေနေသာ အလုပ္သမားသပိတ္အား မ်က္ျမင္ၾကည့္႐ႈရန္ ေက်ာင္းမွထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ သမိုင္းဝင္းထဲသုိ႔ အရင္သြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ က သမိုင္းေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ အေဆာင္မ်ားရွိသည္။ စက္မႈတကၠသုိလ္၊ စီပြားေရးတကၠသုိလ္၊ တိေမြးကုတကၠသုိလ္တုိ႔မွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဆာင္မ်ားရွိသည္။ စီပြားေရးႏွင့္ တိေမြးကုေက်ာင္းသားမ်ာစထားသည့္ ေမခေဆာင္ေဘးမွျဖတ္ ထြက္လ်င္ ဘာတာတိုက္ခန္းမ်ားကိုျဖတ္၍ အင္းစိန္လမ္းမသုိ႔ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္ ေမခေဆာင္ ဇြဲကပင္ေဆာင္မ်ား၏ ေနာက္ဖက္၌ အုတ္တံတိုင္းမခတ္ေသး၍ အေဆာင္ေနာက္ေက်ာရွိ လူေနရပ္ကြက္ကိုျဖတ္လွ်င္ အင္းစိန္လမ္းမကို ေရာက္ သည္။
ထိုတဝိုက္ကို ဘာတာဟုေခၚၾကသည္။ မိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္ကား အင္းစိန္လမ္းမဘက္သုိ႔ တိုးမရေတာ့ေပ။ မိမိတုိ႔က့ဲသုိ႔ပင္ သမိုင္းဝင္းထဲရွိ အေဆာင္မ်ားမွထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေဘးတေလ်ာက္ရွိ လူေနရပ္ကြက္ သားစုမ်ား အေျခအေနလာေရာက္ၾကည့္ရႈ အကဲခတ္သူမ်ားႏွင့္ အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေဘးတြင္ လူအုပ္ႀကီးကား တိုးမေပါက္ ေတာ့ေပ။ အင္းစိန္လမ္းမေပၚတြင္ လမ္းမအျပည့္ပိတ္၍ရပ္ေနေသာ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္ႏွင္းေရးရဲ အင္အား ၂၀၀ ခန္႔အား ႀကိမ္ ဒိုင္းမ်ား နံပတ္ဒုတ္မ်ားကိုင္၍ အသင့္အေနအထားေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဘာတာႏွင့္မနီးမေဝးတြင္ သမိုင္းခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ အထည္စက္႐ုံရွိသည္။ (ယခု တပ္မေတာ္ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ အထည္စက္႐ုံ) ထိုစက္႐ုံ မွ အလုပ္သမားမ်ား ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ ခ်ီတက္လာေနျပီဟု သတင္းစကားၾကားေနရသည္။ ဘာတာေရွ႕ ရဲအင္အားမ်ားေနာက္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သမိုင္းအားကစား႐ံုုေရွ႕တြင္ လက္နက္အျပည့္အစုံႏွင့္ စစ္သားမ်ားလမ္းပိတ္၍ ေနရာယူထားသည္ဟု ၾကား သိေနရသည္။ မိမိတုိ႔ကား ဘယ္ဘက္မွတိုးမရေတာ့ေပ။ ဘာတာေရွ႕က လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ပိတ္မိေနေတာ့သည္။
သိပ္မၾကာခင္ပင္ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္စက္႐ုံဘက္မွ သပိတ္ေမွာက္အလုပ္သမားမ်ား အလံတလူလူ ေႂကြးေၾကာ္သံ ဟိန္းညံ ၍ ခ်ီတက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ခ်ီတက္လာေသာ အလုပ္သမားစစ္ေၾကာင္းလည္း နံပါတ္ဒုတ္ကိုင္ ရဲမ်ားႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္မိၾကၿပီး အေျခအတင္စကားေျပာေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ရဲမ်ားက ေရွ႕ဆက္မတက္ရန္ တားျမစ္ေနပုံရၿပီး အလုပ္ သမားမ်ားကေတာ့ ရဲတုိ႔အား လမ္းဖြင့္ေပးရန္ ေျပာေနပုံရသည္။ ထိုေနရာ၌ ရဲမ်ားႏွင့္ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွ အလုပ္သမားမ်ား အေျခအတင္အတန္ၾကာမွ် ေျပာဆိုေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ေနၾကရသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးရဲမ်ား ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွ အလုပ္သမားမ်ားေရာေဘးမွဝန္း႐ုေနေသာ လုထုေရာ အားရဝမ္းသားညာ သံေပးလိုက္ၿပီး အလုပ္သမားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းလည္း ေရွ႕သုိ႔တိုုး၍ ခ်ီတက္သည္။
ထိုအခိုက္အတန္႔မွာပင္ တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ား ပစ္ခတ္သံ ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ဘာတာတိုက္ခန္း တဝိုက္ႏွင့္ အင္းစိန္လမ္းမေပၚတြင္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမွ ထြက္ေသာ အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႕မ်ားျဖင့္ လႊမ္းျခံဳသြားၿပီး ျမင္ကြင္းမ်ား ေဝဝါးသြားသည္။ လုပ္အုပ္ႀကီးလည္း တခဏမွ် ဖရိုဖရဲျဖစ္သည္။ ဘာတာတိုက္ခန္းမ်ား ပတ္ဝန္းက်င္အိမ္မ်ားမွ ေရပုံးမ်ား ထုတ္ေပးၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါအား ေရဆြတ္ကာ ၾကိမ္းစပ္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားအားအုပ္၍ မ်က္ရည္ယိုဗံုးဒဏ္ ကာကြယ္ၾက ရသည္။ မ်က္မွန္သမား မိမိကေတာ့ မ်က္မွန္ခြၽတ္၍ က်ိန္းစပ္ေနေသာမ်က္လုံးအား ေရစြတ္ထားေသာ လက္ကိုင္ပုဝါ ႏွင့္အုပ္လိုက္ အခိုး႐ိုက္၍ မႈံဝါးေနေသာ မ်က္မွန္အားသုတ္လိုက္ျပန္တပ္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသက့ဲသုိ႔ ျမင္ကြင္းမ်ား လည္း ေဝဝါး႐ႈပ္ေထြးေနေပေတာ့သည္။
ျမင္ကြင္းမ်ားေဝဝါး၍ လူအုပ္ႀကီးလည္းဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ အခိုက္အတန္႔၌ပင္ ခုနက ဆုတ္ခြါသြားေသာ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္ နင္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားက ႀကိမ္ဒိုင္းမ်ား နံပါတ္ဒုတ္မ်ားျဖင့္ မဲမဲျမင္ရာ ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးၾကေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ရုတ္ တရက္ ဖရုိဖရဲျဖစ္သြားေသာ လူအုပ္ႀကီးလည္း ျပန္လည္္သတိဝင္ကာ ရဲမ်ားကို ျပန္လည္ရင္ဆိုင္္ၾကေတာ့သည္။ ေတြ႕ရာခဲ ႏွင့္ျပန္ပစ္သူပစ္ လူခ်င္းဆိုင္သူဆိုင္ႏွင္ အေတာ္ေလးရႈပ္ေထြးသြားခ့ဲသည္။ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူပါလာသည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ျဖစ္သူ ကိုေဝမင္းလည္း လက္သြက္ေျခသြက္ျဖင့္ ေတြ႕ရာခဲေကာက္၍ ထုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ဟု သူငယ္ခ်င္း သိန္းျမင့္ကဆိုသည္။ မိမိကေတာ့ မ်က္မွန္ တပ္လိုက္ ခြၽတ္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသျဖင့္ သတိမထားမိလိုက္ေပ။
အဓိကရုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးရဲေတြ ဝင္ရိုက္လိုက္မွွ ရပ္ကြက္ထဲမွလူမ်ားပို၍ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ၿပီး ညာသံေပး၍ ထြက္လာၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ရာဂဏန္းမ်ွသာရွိသည့္ရဲမ်ားသည္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီသည့္ လူအုပ္အားမခံႏိုင္ဘဲ ၿပိဳဆင္းသြားေတာ့သည္။ မ်က္ရည္ ယိုဗံုးမွ မီးခိုးေငြ႕မ်ား ၾကိမ္ဒိုင္းမ်ား၊ နံပါတ္ဒုတ္မ်ား၊ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနသူမ်ား ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္း တက္ေခါက္ေန သူမ်ား မ်က္ရည္ယိုဗံုးကာကြယ္နိုင္ရန္အတြက္ ေရပုံးကိုယ္စီထုတ္ေပးေနေသာ ရပ္ကြက္လူထု ညာသံေပးေနေသာလူထုျဖင့္ ဘာတာအနီး အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ရဲမ်ားျပိဳ ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ သပိတ္ေမွာက္အလုပ္သမားစစ္ေၾကာင္းလဲလည္း ျပန္လည္စုစည္းၿပီး ေရွ႕သုိ႔ခ်ီတက္သည္။ မိမိတုိ႔လည္း ထိုသပိတ္ေမွာက္စစ္ေၾကာင္းေနာက္ ေျပးအလိုက္တြင္ပင္ ဂ်ီသရီးေမာင္းျပန္ စက္ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ မိမိဘဝတြင္ ပထမဆံုးၾကားဘူးသည့္ အတြဲလိုက္ မရပ္မနားပစ္လိုက္သည့္ ေသနတ္သံမ်ားဟု ဆိုရေပမည္။ ေသနတ္သံမ်ားကား ဘာတာအလြန္ သမိုင္းအားကစား႐ံုုေရွ႕တြင္ အသင့္အေနအထားျဖင့္ ရပ္ေစာင့္ေသာ တပ္မွ ပစ္ခတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ေသနတ္သံမ်ား တရစပ္ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ေရွ႕ဆံုးမွာလူမ်ား ၿပိဳလဲသြားၾကသည္။ ဒဏ္ရာရၾကသည္လား ေသဆံုး သြားၾကသည္လား မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။ ခ်ီတက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးလည္း ၿပိဳကြဲသြားသည္။ မိမိတုိ႔လည္း လမ္းမေပၚမွ ဘာတာတိုက္ခန္းေဘးအကြယ္သုိ႔ေျပး၍ အကာကြယ္ယူ၍ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ေျပးလႊားေနေသာလူမ်ား ညည္းျငဴ ေအာ္ ဟစ္သံမ်ား ရပ္ကြက္တြင္းမွထြက္ၾကည့္ေနေသာ အဖိုးႀကီးမ်ား အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ႀကိမ္ဆဲေရရြတ္သံမ်ားသည္ ဆူညံစြာေပၚ ထြက္ေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္မတူ ေရာေထြးလ်က္ရွိေပေတာ့သည္။
ေသနတ္သံမ်ား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မစဲသည့္ၾကားက ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္ေျပးလာသူတစ္ဦးက ေျပးၾက ေျပးၾက လိုက္ပစ္ေနျပီဟု ဆိုသျဖင့္ မိမိတုိ႔လည္း သမိုင္းဝင္းထဲရွိ ေမခေဆာင္သုိ႔ေျပးရေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူသမိုင္းဝင္းထဲရွိအေဆာင္မ်ားဆီသုိ႔ အေျပးအလႊားျပန္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား မနည္းလွေပ။ ေက်ာင္းသားမဟုတ္သူအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲရွိ အိမ္မ်ားသုိ႔ အေျပးအလႊားဝင္ေရာက္ပုန္းကြယ္ၾကသည္။ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲပင္ "လာလာ ဒီမွာ လာပုန္း"ဟူ၍ အားတက္သေရာ ကူညီခ့ဲၾကသည္။
သမိုင္းဝင္းထဲရွိ ေမခေဆာင္ကား စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ တိေမြးကုမွ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ေနသည့္အ ေဆာင္ျဖစ္ သည္။ မိမိႏွင့္ခင္မင္ေသာ စီးပြါးေရးတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းသုိ႔ သြားေရာက္အေမာေျဖရသည္။ ေရတခြက္ေသာက္၍ပင္ အေမာမေျပ။ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ အႀကီးအက်ယ္စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ အ့ံၾသထိတ္လန္႔ေနမိ သည္။ စာေတြ႕မ်ား တဆင့္စကားတဆင့္ နားျဖင့္ၾကားသိရသည္မ်ားက လက္ေတြ႕ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ၾကံဳ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လက္နက္မပါေသာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးကို ဆႏၵျပေတာင္းဆိုသူမ်ားကို လက္နက္ျဖင့္ ရက္ရက္ စက္စက္ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းမႈအား ၾကံဳေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ တုန္လႈပ္မႈအမ်က္ေဒါသႏွင့္ နားက်ည္းမႈတုိ႔ ေရာေထြးယွက္တင္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာနိုင္ခ့ဲၾက။ စကားဆိုရန္ စကားလုံးရွားပါးသြားခ့ဲသည္။ လက္သီးကို က်စ္ က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ၿပီး ေတာက္ေခါက္၍သာေနမိေတာ့သည္။
ထိုညသည္ အိပ္ရန္ခက္ခဲေသာ အိပ္၍မေပ်ာ္ေသာညတညျဖစ္ခ့ဲသည္။ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွသည္။ ေသနတ္သံမ်ား ျပိဳ လဲသြားေသာ တပ္ဦးကလူမ်ား၏ပုံရိပ္မ်ားက မိမိမ်က္ေစ့ထဲက ေပ်ာက္မသြားနိုင္ခ့ဲၾက။ သပိတ္ေမွာက္စက္႐ုံမ်ားမွ လႊင့္ထူ ထားေသာအလံမ်ားက မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္သလို သပိတ္ေမွာက္စက္႐ုံမွ ဥျသဆြဲသံမ်ားသည္လည္း နားထဲကမထြက္နိုင္ ခ့ဲေပ။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သတင္းမ်ား ဟိုက ဒီက ၾကားရေတာ့သည္။ ဆင္မလိုက္သေဘၤာက်င္းအပါ သပိတ္ေမွာက္ေန သည့္ စက္႐ုံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ညက တပ္က ဝင္ေရာက္စီးနင္းသိမ္းပိုက္လိုက္သည္ဟု ၾကားရသည္။ တခ်ဳိ႕စက္႐ုံမ်ား ဝင္ ေရာက္စီးနင္းရာတြင္ ေသနတ္သံမ်ားၾကားရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ကုန္ေစ်းႏႈံးႀကီးျမင့္၍ လစာတိုးရန္ဆႏၵျပၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကို က်ည္ဆံေပး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ေပျပီ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔ကေျပာသည့္ "ဒါးဒါးခ်င္း လွံလွံခ်င္း ရွင္းမည္ "ဆိုသည့္ ဗိုလ္ေနဝင္းစကားကို သတိရမိသည္။ လက္နက္ဟူ၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းမပါသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္သမားမ်ား၏ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုၾကသည့္တိုက္ပြဲမ်ားကို ဂ်ီသရီး ေမာင္းျပန္ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းသည္မွာ ဒါးဒါးခ်င္း လွံလွံခ်င္းဟုတ္ပါ၏ေလာ။
ေနာက္တေန႔ ဇြန္ ၇ ရက္ေန႔ မိမိနွင့္ သိန္းျမင့္ အင္းစိန္လမ္းမ တေလ်ာက္ရွိသည့္ စက္႐ုံမ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ စက္႐ုံႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္သမိုင္းခ်ည္မ်ွင္ႏွင့္အထည္စက္႐ုံ၊ ဂံုနီစက္႐ုံ၊ အင္းစိန္မီးရထားစက္ေခါင္း႐ုု၊ဆင္မလိုက္သေဘၤာက်င္းစသည္တုိ႔တြင္ တပ္ကသိမ္းပိုက္ေနရာယူထား သည္။ စက္႐ုံငယ္တခ်ဳိ႕ေတာ့က်န္ေနေသးေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ အလံျဖဳ တ္ခ်၍ သပိတ္လွန္သည့္ စက္႐ုံအခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအလုပ္သမားမ်ားက မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းၾက။ အာမတန္၍ မာန္ေလွ်ာ့ၾကရျပီ မဟုတ္ပါေလာ။ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတာင္းဆိုသံမ်ားျဖင့္ ကြၽက္ကြၽက္ညံေနေသာ စက္႐ုံႀကီးမ်ားမွာ ယေန႔ေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနေပေတာ့သည္။ စက္႐ုံအေပါက္ဝမ်ားတြင္ ဂ်ီသရီးေမာင္းျပန္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ အသင့္အေနအထားရွိသည့္ စစ္သားမ်ားကိုေတြ႕ေနရသည္။ ထိုအတူ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းမွ လူတုိ႔၏ စကားသံမ်ားလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေျပာစရာရွိလ်င္လည္း တိုးညႇင္းစြာေျပာဆိုၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ထူျခားစြာ တိတ္ဆိတ္သြားေသာေန႔ ဟုဆိုရမည္။ လမ္းတခ်ဳိးလည္းပိတ္ထားဆဲမို႔ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လူသြားလူလာရွင္းေနသည္။
ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ျခင္း၊ နားက်ည္းျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း ဝမ္းနည္းပူ ေဆြးျခင္းမ်ားႏွင့္ အတူမတုန္မလႈပ္ျဖင့္ ေခတ္တေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခ့ဲေပေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စိုး)