အေၾကြးေတြဆပ္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ေမာင္မိုးသူ
(ကုမုျဒာဂ်ာနယ္၊ ရန္ကုန္ထုတ္) မိုးမခ၊ ေအာက္တိုဘာ ၆၊ ၂၀၁၆
ျမန္မာစကားမွာ စားစရာမရွိ ေလ်ာ္ စရာ ရွိရတယ္ဆိုတဲ့စကား ရွိပါတယ္။ စီမံ ကိန္းဝန္ႀကီးဌာန တာဝန္ရွိသူက အရင္အ စိုးရလက္ထက္က ျပဳ လုပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းမ်ားဟာ မ ေအာင္ျမင္တဲ့အျပင္ မလိုအပ္တာေတြ ဝယ္ ယူသံုးစြဲထားလို႔ အေၾကြးဆပ္ေနရေၾကာင္း ေျပာတာကို ေတြ႕လိုက္ရ ဖတ္လိုက္ရပါ တယ္။ သည္ ေတာ့ ျမန္မာစကားကို ေျပး သတိရမိသြားတာေပါ့။ စားစရာသာမရွိတာ ေလ်ာ္စရာ ေတာ့ ရွိရတယ္ ဆိုတာေလ။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာနယ္ဇင္းေဝါဟာ ရနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆက္စပ္သတင္းဆိုတာေတြ ေပါ႔။ ဆက္စပ္သတင္းဆိုတာေတြကိုေတာ့ ယခင္အစိုးရအဆက္ဆက္လုပ္ခဲ့တဲ့ စီမံ ကိန္းေပါင္းစံုေတြအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ျပန္စရရင္ စစ္အစိုးရတက္ၿပီးခါစက ျပည္သူ ပိုင္သိမ္းခဲ့တဲ့ စက္႐ံုေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြ၊ စီမံကိန္းေတြအေၾကာင္းက ျပန္စရမယ္ ထင္ပါ တယ္။ ျပည္သူပိုင္မသိမ္းမီက ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအဝဝဟာ အေရွ႕ ေတာင္အာရွမွာ ေရွ႕ဆံုးက ေအာင္ျမင္ေန တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ပြင့္ေကာင္းငံျပာရည္ တို႔၊ ဟံသာေအး ေခတ္အႀကိဳက္ ႏိုင္လြန္ တို႔၊ ဗႏၶဳလေစာင္စက္တို႔၊ နတ္သမီး မီးျခစ္ တို႔၊ စီးကရက္ကုမဏီမ်ား၊ လုပ္ငန္းမ်ား ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္ဆံုး ေရွ႕ ဆံုးက ရွိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ စက္ ႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြကို ျပည္သူ ပိုင္ဆိုၿပီး အ လကားရခဲ့ၿပီး စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္သလဲ မသိပါဘူး။ လုပ္ ငန္းနဲ႔ စက္မႈ ဆိုင္ရာအဝဝမွာ အျမတ္မထြက္ဘဲ အ႐ံႈး ေပၚခဲ့တာေတြ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္မိုးသူက ႐ုပ္ရွင္လူမ်ိဳးေဟာင္းတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ေကာင္စီ ဗဟိုဦးစီးလူႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲသည္ေခတ္က ႐ုပ္ရွင္၊ ကား ရွင္ ပူးတြဲအစည္းအေဝးေတြမွာ ကားရွင္ (႐ုပ္ရွင္ေကာင္ စီ) က တာဝန္ခံအျဖစ္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္၊ ၿမိဳ႕ပတ္႐ံုမ်ားကို စနစ္တက်ျပသဖို႔ ႐ံုရက္ သတ္မွတ္တာကို ႐ံုပိုင္ရွင္မ်ားနဲ႔ ညႇိႏိႈင္း ေျဖရွင္းရတဲ့အလုပ္ ကို လုပ္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ မွာ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ကားေတြက တစ္ႏွစ္ကို ၈၀၊ ၉၀ ထြက္ေန ၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ံုေပါင္းက ရန္ ကုန္က ႐ံု ၄၀ အ ပါအဝင္ ျမန္မာတစ္ျပည္ လံုးမွာ ၄၀ဝ ေလာက္ရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုပိုင္ရွင္ဆိုတာ အဲသည္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး သူ ေဌးႀကီး ျဖစ္ပါ တယ္။ သူတို႔မိသားစု ႐ုပ္ရွင္႐ံု တည္ ေဆာက္ၿပီးကတည္းက ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ ဆက္ သည္လုပ္ငန္းလုပ္လာတာ ေအာင္ ျမင္လြန္းလို႔ သူေဌးႀကီးေတြ၊ ၿမိဳ႕ မ်က္ႏွာဖံုး ေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲသည္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ အားလံုး အစိုးရက ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ျပသတဲ့ လုပ္ငန္းကို လုပ္ပါ တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က အျမတ္ေပၚ ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္း၊ တစ္ေန႔ကို ေရႊဥ ဥေပးတဲ့ ငန္းကို ဗိုက္ခြဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ႐ုပ္ ရွင္႐ံုအားလံုး အ႐ံႈးေပၚၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ံုဘဝ ကေန ဆံုး႐ံႈးယုတ္ေလ်ာ့လာ ကာ ဂိုေဒါင္ ျဖစ္လိုျဖစ္၊ တျခား ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါပဲ။
အရင္ ပုဂၢလိက ႐ုပ္ရွင္႐ံုပိုင္ရွင္တစ္ ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ မိသားစုဝင္ ေလးငါး ေယာက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ႐ံုကို အ စိုးရ႐ုပ္ရွင္႐ံုအျဖစ္၊ အစိုးရလခစားမ်ားအ ျဖစ္ ေန႔ဆိုင္း ညဆိုင္း လူ ေလးငါးဆယ္နဲ႔ လည္ပတ္ေတာ့တာကိုး။ စီးပြားေရးေဝါဟာရနဲ႔ေျပာရရင္ အိုဗာဟက္ခ်ာ့ခ်က္ မ်ားလ်က္ လူအင္အားအပိုသက္သက္ စရိတ္ေတြမ်ားၿပီး ကုန္းေကာက္စရာ မရွိ ေအာင္ ႐ံႈးသြားေတာ့တာမို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုဆိုတာ ကို မရွိေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။
႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အ ျမတ္ႀကီးသလဲဆိုတာ ေမာင္မိုးသူ အတိ အက်သိလို႔ တြက္ျပပါ့မယ္။
႐ုပ္ရွင္႐ံုတစ္႐ံုမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္သူ တစ္ ေယာက္က အဲသည္႐ုပ္ရွင္ကားအတြက္ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္၊ ၁၀ သို႔မဟုတ္ ၁၀ဝ ေပး ၿပီး ၾကည့္တယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲသည္ ပိုက္ဆံ ၁၀ဝ ထဲက အင္တာတိန္းမန္႔အခြန္ ပြဲခြန္ ေတာ္က ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေကာက္ပါတယ္ (အစိုးရက ရတာပါ)။ သည္ေတာ့ ၆၀ ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲသည္ ၆၀ ကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ံုက ထက္ ဝက္ ၃၀၊ ကားရွင္က ၃၀ ရပါ တယ္။ ဆိုလို တာက အစိုးရက ပြဲခြန္ေတာ္ အတြက္ ၄၀၊ ႐ံုခအတြက္ ၃၀ ဆိုေတာ့ စုစု ေပါင္း ၇၀ ရေနၿပီေနာ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားထုတ္ လုပ္သူက ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးတစ္ခုလံုး ထုတ္လုပ္ရတဲ့ အေထြေထြ ကုန္က်စရိတ္ (ဖလင္ဖိုး၊ စက္ ဖိုး၊ ပညာသည္ဖိုးနဲ႔ ကုန္ က်စရိတ္ အေထြ ေထြ)ေတြက်ခံရတဲ့အျပင္ ႐ံုတင္ျပသရတဲ့ ေၾကာ္ ျငာစရိတ္ အစရွိ တာေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရတာက ၃၀ ပဲေနာ္။ ဒါေတာင္မွ ႐ုပ္ရွင္ေလာကဟာ အျမတ္ႀကီး ျမတ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြဟာ အျမတ္ခြန္ အမ်ားဆံုး ေဆာင္ရသူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၾကည့္ ရင္သိပါတယ္။
ဒါ ေမာင္မိုးသူ ႐ုပ္ရွင္လူမ်ိဳးမို႔ စာရင္း နဲ႔အင္းနဲ႔ တိတိက်က်သိလို႔ ေျပာျပႏိုင္တာပါ။ စက္႐ံုေတြ အားလံုး ျပည္သူပိုင္သိမ္း လိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြအားလံုး ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆံုး႐ံႈးၿပီး မြဲျပာက်၊ ေဒဝါလီခံရတဲ့ ဘဝ ေရာက္ရသလဲဆိုတာေတာ့ ရွင္းပါ တယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ မကြ်မ္းက်င္တဲ့ မတတ္ကြ်မ္းတဲ့ ကိုယ့္လူေတြနဲ႔ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြပဲ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအလြဲေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။
လုပ္ငန္းအသီးသီး ဆံုး႐ံႈးမႈ၊ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အ႐ံႈးေပၚ ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ႀကီး က်ဆံုး ကာ အာဏာပိုင္မ်ား လက္သပ္ေမြး လုပ္ကိုင္တဲ့ ခ႐ိုနီစီးပြားေရးစနစ္ ေပၚလာၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာ သူတို႔တစ္ေတြပဲ အခ်မ္း သာႀကီးခ်မ္းသာၿပီး ျပည္သူအမ်ားက အ ဆင္းရဲႀကီးဆင္းရဲၿပီး လယ္ေျမေတြအသိမ္းခံရ၊ စက္႐ံုေတြ အသိမ္းခံရ၊ ေနာက္ဆံုး ႏိုင္ငံ တကာမွာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြ သန္း ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္လာၿပီး အဆင္းရဲဆံုး တိုင္းျပည္ ျဖစ္လာပါတယ္။
အရင္လက္ထက္က စီမံကိန္းေတြ အားလံုးဟာ အႀကီးစားႀကီးေတြ ဆိုရင္ ႏိုင္ ငံျခားလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႔ ဖက္စပ္ စာခ်ဳပ္ လုပ္တာပါ။ သိသာထင္ရွားတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုကေတာ့ လက္ပံေတာင္း ေတာင္ ေၾကးနီ စီမံကိန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြ အႀကီးအက်ယ္ေပၚလာၿပီးမွ စာခ်ဳပ္ကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ျမန္မာပိုင္တဲ့ ဦးပိုင္ဟာ ရွစ္ရာ ခိုင္ႏႈန္းပဲရၿပီး ဝမ္ေပါင္က အားလံုးရေနတာပါ။ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕စည္းၿပီးခါမွ ျမန္မာဦးပိုင္က ၄၀/၆၀ ျပန္ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စီမံကိန္း ေတြအားလံုးမွာ ျမန္မာ ဘက္က ၁၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းထက္ မပိုတဲ့ ရပိုင္ခြင့္ရတာျဖစ္ၿပီး ရရွိ တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကိုလည္း တိုင္းတစ္ ပါးက ရယူသြားတာ ေတြ ေတြ႕ရမွာပါ။ သည္ၾကားထဲမွာ စီမံ ကိန္းကို စီမံခန္႔ခြဲသူ ေတြက မလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို မွာယူသံုးစြဲလို႔ အပိုေတြ ျဖစ္ေနၿပီး အေၾကြးေတြ ဆပ္ေနရတာေတြ ျဖစ္လာရတာေပါ႔။
ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္ခင္ဗ်။ႏိုင္ငံ ျခားက ေခတ္မမီလို႔ မသံုးတဲ့ သံမဏိ စက္ ႐ံု၊ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု၊ ဝါယာစက္႐ံု အစ ရွိ သည္ျဖင့္ေပါ့ေလ၊ မသံုးေတာ့တဲ့ စက္႐ံုေတြဝယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေဆာက္၊ ပစၥည္း ေတြထုတ္ေတာ့ပစၥည္းကလည္းမေကာင္း၊ ထြက္လည္း မထြက္ ေတာ့ အ႐ံႈးႀကီး ႐ံႈး ေတာ့တာေပါ့။
ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ဝန္းမွာ ရွိသမွ် ခ်ည္ မွ်င္စက္႐ံုအားလံုး၊ စကၠဴစက္႐ံုအားလံုး အားလံုး၊ ေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ေပါ့ခင္ဗ်။
ေမာင္မိုးသူတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ စက္႐ံုေတြ၊ စီမံကိန္းေတြက ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားပဲ ရွိ တယ္ခင္ဗ်။ မလည္ပတ္ႏိုင္တဲ့စက္႐ံု၊ မ လည္ပတ္ႏိုင္တဲ့ စီမံကိန္းနဲ႔ ကုန္ပစၥည္း မထြက္၊ အ႐ံႈးေပၚေနတဲ့ စက္႐ံု၊ စီမံကိန္း ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားပဲေတြ႕ရတယ္ခင္ဗ်။
သည္ေတာ့ ခုအခါမွာ၊ ခုအခ်ိန္အခါ မွာေတာ့ အေၾကြးေတြဆပ္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ေမာင္မိုးသူ ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါ။
ေမာင္မိုးသူ