လွေက်ာ္ေဇာ - ကြၽန္မ ေနာင္တ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၆
၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖအသက္ ၉၀ ႁပည့္အႃပီးမွာ ဆီးခၽဳပ္ ဝမ္းခၽဳပ္ႁဖစ္ႃပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြေႁပာလာလို႔ ေဆးရုံတင္ရပါတယ္။ ေဆးရုံရာက္ေတာ့ ေသြးစစ္ႂကည့္ႃပီး Acidosisႁဖစ္တယ္ဆိုႃပီး အသက္အရြယ္ကလည္း ႄကီးရင့္မႈေႂကာင့္ ဆရာဝန္ေတြက ICU ထဲ သြင္းလိုက္ႂကပါတယ္။ ေဖေဖ ပထမဆံုးအႄကိမ္ ICU ထဲဝင္ရတာပါ။ အဲဒီထဲ ေဖေဖ ၂ ရက္ေလာက္ ေမၽာေနပါတယ္။ သတိေကာင္းေကာင္း ရလာတဲ့အခါ အနားမွာ ကၽမကမရွိ၊ လူစိမ္းေတြခၽည္းႁဖစ္၊ စကားကလည္း မေပါက္ဆို ေတာ့ ေဖေဖက သူ႔တကိုယ္လံုး တပ္ဆင္ထားတဲ့ ပိုက္ေတြ၊ အပ္ေတြ ဆြဲႁဖဳတ္ႃပီး ေသာင္းကၽန္းပါေတာ့တယ္။ ဒီတင္ ဆရာဝန္မၽား က ကၽမကို ဖုန္းဆက္ႃပီး ေဖေဖ့ကို အေႁခအေန လာရွင္းႁပေပးပါလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေအာက္ဆီဂၽင္ေပးထားတဲ့ ပိုက္ေတြ၊ ေဆးသြင္း ထားတဲ့အပ္ေတြ၊ ဆီးျပြန္ေတြကို အကုန္ဆြဲႁဖဳတ္ပစ္လို႔ လက္ေတြေႁခေတြ ႄကိဳးနဲ႔တုပ္ထားရပါတယ္လို႔လည္း ႄကိဳရွင္းႁပထားပါ တယ္။
ကၽမ ေဆးရုံကို ကမန္းကတမ္းေရာက္သြားေတာ့ ေဖေဖက ကၽမကိုေတြ႔တာနဲ႔ - “သမီးက ေဖေဖ့ကို ပစ္ခဲ့တယ္ဟုတ္လား၊ သမီးက မႂကည့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေဖေဖကို ဒီမွာ လာပစ္ထားတာလား”ဆိုႃပီး မၽက္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ရန္ေတြ႔ပါတယ္။ ကၽမလည္း ရင္ထဲ ဆို႔နင့္သြားႃပီး "မဟုတ္ရပါဘူးေဖေဖရယ္။ ေဖေဖလြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က သတိလစ္သြားလို႔ ဒီ ICU ထဲ သြင္းရတာ။ ဒီထဲ ဘယ္သူမွ မဝင္ရဘူး။ အသက္ကယ္တဲ့ အခန္းလို႔"ရွင္းႁပရတယ္။
ဒီေတာ့ေဖေဖက -“ေဖေဖလည္း ထင္ပါတယ္။ ငါ့သမီးဟာ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့ မွ ပစ္ထားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔၊ အခု သမီးမေတြ႔ရေတာ့ သမီးမၽား တခုခု ႁဖစ္ႃပီလား၊ ငါ့သမီးေလး အသက္နဲ႔ကိုယ္ ရွိပါေသးရဲ႔လား၊ သြားရင္းလာရင္း ကားမၽားတိုက္မိသလားဆိုႃပီး ပူလိုက္ရတာ သမီးရယ္”လို႔ မၽက္ရည္ေတြႂကားက ေႁပာပါတယ္။
ေဖေဖကို အဲဒီေန႔မွာပဲ ေသြးေတြစစ္ေပးႃပီး စိတ္ခၽရႃပီ၊ သာမန္လူနာေဆာင္ကို ေႁပာင္းလို႔ရႃပီဆိုႃပီး အခန္းေႁပာင္းေပးလိုက္ပါ တယ္။ ေဖေဖ့ကိစၥေအးသြားေပမယ့္ ကၽမမွာေတာ့ ရင္ထဲ မခၽိေအာင္ေဆြးသြားမိပါတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေမေမကလည္း မကြယ္လြန္ခင္၊ အခၽိန္တခၽိန္မွာ အခုေဖေဖလိုပဲ မၽက္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ “ေမေမ့ေနာက္ဆံုးအခၽိန္မွာ တစိမ္းတရံစာနဲ႔ မေနပါရေစနဲ႔ သမီးရယ္။ အခၽိန္လည္း သိပ္ႂကာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ ေတာင္းပန္စကားဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဖေဖလို ေယာကၽာ္း ရင့္မႄကီးတေယာက္ကေတာင္ ဒီေလာက္ပူေဆြးေသာက ေရာက္ခဲ့ရင္ ေမေမဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခံစားသြားခဲ့ ရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးက ကၽမရင္ကို လာေဆာင့္ေနပါတယ္။
ေမေမ့ကို ေဆးရုံေနာက္ဆံုးတင္ထားရတဲ့အခၽိန္မွာ ေဖေဖအူကၽေရာဂါရလို႔ ခြဲစိတ္ရပါတယ္။ ေဖေဖေနေကာင္းစၪ္ကေတာ့ ေဖေဖ့ကို အိမ္မွာ စာေရးေနေရး စီစဥ္ေပးႃပီး ကၽမက ေမေမေဆးရုံကုတင္ေဘးမွာပဲ ေစာင့္ေပးပါတယ္။ ေမေမ နည္းနည္း သက္သာလာ ရင္လည္း ေရႊလီမွာ ရွိတဲ့ ကၽမေမာင္အႄကီး ေအာင္ေကၽာ္ေဇာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကိုေခၚႃပီး သူတို႔နဲ႔ ကၽမအလဲအလွယ္လုပ္ ေဆးရုံနဲ႔ အိမ္ ေႁပးလႊားႁပဳစုရပါတယ္။ သူတို႔လည္း ၂ လ တႄကိမ္၊ ၃ လ တႄကိမ္ ေရႊလီနဲ႔ကူမင္း အသြားအလာ လုပ္ေနရပါတယ္။ အဲဒီတုန္း က ကိုေအာင္ေကၽာ္ေဇာသမီးေလး ေအးႁမေကၽာ္ကလည္း ကၽမတို႔နဲ႔ေနႃပီး ကူမင္းမွာ ေကၽာင္းတက္ေနတာပါ။ ဒါေႂကာင့္ ေဖေဖက ေႁမးကေလးကို အေဖာ္လုပ္ အိမ္မွာ ေနပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းေဖေဖက ခြဲစိတ္ရလို႔ ေရရွည္ႁပဳစုဖို႔လည္းလို၊ ေမေမကလည္း နာလန္ထူလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခၽက္လည္း ေဝး ႁဖစ္လာ ေနပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ကၽမတို႔တေတြကို ႂကည့္ရႈကုသေပးေနတဲ့ဆရာဝန္က ကၽမကို တေန႔ေခၚႃပီး ဒီလိုေႁပာပါတယ္။
“မင္း အေမႄကီးကေတာ့ အိပ္ရာေပၚ လဲသြားေတာ့မွာပဲ။ ေရရွည္ႁပဳစုရမွာ။ မင္းတို႔ အခန္းေဘးက အဘြားႄကီးဟာ ဒီလိုပဲ ပိုက္မၽိဳးစံုနဲ႔ ေန ေနတာ ၃ ႏွစ္ေကၽာ္ႃပီ။ မင္းတေယာက္တည္း အေမေရာ အေဖေရာ ၂ ေယာက္စလံုး မင္းပဲ ႁပဳစုဖို႔ မႁဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းအေမက ေဆးရုံေပၚမွာ ႁဖစ္ေတာ့ တို႔တေတြႂကည့္ေပးႏိုင္တယ္။ လူေစာင့္တေယာက္ ရွာႃပီး ထားခဲ့။ အိမ္က အေဖကို ဂရုစိုက္၊ ဒီလိုဇနီး ေမာင္ႏွံမၽိဳးဟာ တေယာက္သြားႃပီးရင္ ေနာက္တေယာက္က မႂကာခင္ လိုက္တတ္တယ္။ သတိထား”လို႔ ေႁပာလာပါတယ္။
ဒီအခၽိန္မွာပဲ ကိစၥတခု ႁဖစ္ပၽက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽမတို႔မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္လင္မယားမွာ ေယာကၡမ အမႄကီး ႏွလံုး ေရာဂါနဲ႔ ေဆးရုံမွာ ေရရွည္ေနေနရစဥ္ မိသားစုေတြလည္း အဘြားႄကီးပဲ ဝိုင္းဂရုစိုက္ေနရခၽိန္မွာ အိမ္မွာတေယာက္တည္း ကၽန္ခဲ့တဲ့ အဘိုးႄကီးက ေခၽာ္လဲႃပီးေပါင္ရိုးကၽိဳးပါတယ္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ လည္ပင္းမွာေပၚေနတဲ့ အႄကိတ္ကိုေတြ႔ရႃပီး ဆက္လက္စစ္ေဆး ေတာ့ အဆုပ္ကင္ဆာ ပၽံ႔ႏွံ႔ႃပီး ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္ေနပါႃပီ။ အဲဒီအဘိုးႄကီးက အဘြားႄကီးထက္ ၆ လေစာ ဆံုးသြားပါေတာ့ တယ္။ သားသမီးမၽားလည္း ဖေအႄကီးကို ပစ္ထားခဲ့မိတယ္ ဆိုႃပီး တရရ ႁဖစ္ေနႂကပါတယ္။
ကၽမလည္း အလြန္တုန္လႈပ္သြားႃပီး ေဖေဖ့ကို နည္းနည္းႁပန္ဂရုစိုက္မွ ႁဖစ္မယ္ဆိုႃပီး ေမေမ့ကို အေစာင့္နဲ႔ထားဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒီအကၽိဳးအေႂကာင္း ေမေမ့ကို ေႁပာႁပေတာ့ ေမေမက အထက္ပါအတိုင္း ကၽမကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကၽမက အဲဒီအခၽိန္မွာ ကိုေကၽာ္ေဇာၪီးရဲ႔ ဇနီးကို သူ႔ေဆြနီးမၽိဳးစပ္ ကေလးမေလးတေယာက္ (ဗမာလိုေရာ၊ တရုတ္လိုေရာ ေႁပာတတ္တဲ့)ကို ေခၚလာ ခိုင္းထားႃပီးပါႃပီ။ အဲဒီကေလးမေလးကို ေမေမ့ကို ေစာင့္ခိုင္းႃပီး ကၽမက အိမ္မွာ ေဖေဖ့ကို ႁပဳစုရပါတယ္။ ကၽမက ေဖေဖ ေန႔လည္ေနခင္း အိပ္ခၽိန္မွာသာ ေဆးရုံေႁပးႂကည့္ရပါတယ္။ တခါတေလ ေမေမ အဖၽားတက္ရင္ ႁပင္းထန္ရင္ေတာ့ တေန႔ ၂ ေခါက္ ေဆးရုံေႁပးရပါတယ္။ တူမေလး ေကၽာင္းပိတ္ရက္မၽားမွာေတာ့ အခၽိန္နည္းနည္းႂကာႂကာ ေဆးရုံမွာ ေနႏိုင္ပါတယ္။
ေမေမက သူေတာင္းပန္တာကို မလိုက္ေလၽာခဲ့တဲ့အေပၚ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္၊ စိတ္ခုသြားပံုရပါတယ္။ ကၽမကိုေရာ တပတ္ တစ္ႄကိမ္၊ ႏွစ္ႄကိမ္လိုက္ႃပီး သူ႔ကို ၾကည့္တတ္တဲ့ ေဖေဖ့ကိုေရာ ဘာစကားမွ မေႁပာေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံ ကၽမတို႔ကို မၽက္လံုးစိမ္းစိမ္းႄကီးနဲ႔ ႂကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမၽက္လံုးစိမ္းစိမ္းႄကီးကို ကၽမ မႂကည့္ရဲပါဘူး။ “ေမေမ့ကို ပစ္ထားရက္ႂကတယ္ေနာ္”လို႔ ရန္ေတြ႔ ေနသလိုပါပဲ။ တခါတရံလည္း ကၽမကို ေကၽာေပး ႃပီး မၽက္ရည္ေတြေတြ ကၽေနတတ္ပါတယ္။ အထူးသႁဖင့္ ကၽမတို႔ ေဆးရုံ က ႁပန္မယ္လို႔ ႁပင္ဆင္ခၽိန္မၽားမွာ ႁဖစ္ပါတယ္။
ကၽမမွာလည္း ဖေအႄကီးႁပဳစုဖို႔ ဝတၲရားရွိေနလို႔သာ အိမ္ႁပန္လာခဲ့ရတယ္။ တခါတေလ တလမ္းလံုး ငိုႁပန္ခဲ့ရတာပါ။ စိတ္ထဲကလည္း ေမေမ့ကို အႄကီးအကၽယ္ေတာင္းပန္ေနမိပါတယ္။
ေမေမဆံုးႃပီး ေဖေဖက ၁၃ ႏွစ္ နီးပါး၊ အတိအကၽေႁပာရရင္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၀ လ ၆ ရက္ႂကာမွ ဆံုးပါတယ္။ တကယ္လို႔မၽား ေမေမက အိပ္ရာေပၚလဲသြားတာ ၁ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ပဲႂကာမယ္။ ေဖေဖကလည္း ေမေမဆံုးႃပီး အႂကာႄကီးေနႏိုင္ၪီးမယ္ ဆိုတာကိုမၽား ကၽမ သိခဲ့ရင္ ေမေမကို ဒီလိုတစိမ္းတရံစာနဲ႔ ပစ္မထားပါဘူး။ ဒါေႂကာင့္ပဲ ကၽမမွာ ေနာင္တရ မဆံုးႁဖစ္ေနႃပီး ေမေမကိုလည္း ဒီလိုေတာင္းပန္စကားေတြ အႄကိမ္ႄကိမ္ ေႁပာမိေနပါေတာ့တယ္။
“ေမေမရယ္ ... ေမေမကို အေစာင့္နဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ရေပမယ့္ ေမေမအင္မတန္ခၽစ္တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေမေမဆံုးႃပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ တဖဝါးမခြာ ႁပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့ကိုယ္စား တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့အေပၚ တာဝန္မေကၽေပမယ့္ ေဖေဖ့အေပၚ တာဝန္ေကၽပါတယ္။ ေမေမ ဒါကို ေကၽနပ္ပါေတာ့၊ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့”
ေမေမအဲဒီေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေဆးရုံတက္ေနစဥ္မွာပဲ ႂသစေႂတးလၽေရာက္ေနတဲ့ ကၽမညီမ စန္းနဲ႔ သူ႔သမီးႄကီးတို႔ ၂ေယာက္ ကူမင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ဗီဇာရတဲ့ ၂ ပတ္လံုး ဘယ္မွ မသြားဘဲ ေဆးရုံနဲ႔အိမ္ ကူးခၽည္သန္းခၽည္လုပ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ စန္းက “မမလွရယ္ တို႔တေတြကလည္း ေဖေဖမွ ေဖေဖ၊ ေဖေဖ ဘာႄကိဳက္တတ္တယ္၊ ေဖေဖ့အတြက္ဘာ၊ ေဖေဖ့အ တြက္ညာနဲ႔ ေမေမႄကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ၪီးစားေပး မစဥ္းစားမိခဲ့ႂကဖူး။ အခု ႁပန္စဥ္းစားေတာ့ ေမေမ့ကို သနားလိုက္တာ”လို႔ ေႁပာႃပီး ငိုပါတယ္။ သူလည္း ေနာင္တရတဲ့သူေတြထဲ တစ္ၪီးအပါပါပဲ။
ေႂသာ္ .. ဒါေႂကာင့္ပဲ ေနာင္မွ တရလို႔ ေနာင္တလို႔ ေခၚတာေနမွာ။
လွေကၽာ္ေဇာ၊
မွတ္ခၽက္ ၊၁၊ အလြမ္းစာပန္းႁခင္းကေလး၊ (ေနရီရီစာအုပ္တိုက္၊) မွ၊
၂ ၊၁၀-၁၀-၂၀၁၆၊ ေဖေဖကြယ္လြန္တာ (၄)ႏွစ္ေႁမာက္- အထိမ္းအမွတ္အႁဖစ္ တင္ပါတယ္၊