ေမာင္စြမ္းရည္ - ဦးေသာ္ေကာင္း
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၆
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ကိုသြားရင္း စိမ္းစိုျမဴးလြင့္ေနတဲ့ ေသာ္ကပင္ကေလးေတြ ၀န္းရံေနတာကို ျမင္ရတယ္။ ေသာ္ကပင္ကေလးေတြကို ျမင္ရရင္ "ေသာ္ေကာင္း"ကို ပိုလို႔ သတိရစရာ ျဖစ္ရပ့ါတယ္။ "ေသာ္ေကာင္း"ဆိုတဲ့ နာမည္ၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ လိႈင္းဂယက္ေတြ ထတတ္ပါတယ္။
"ေသာ္ေကာင္း"၊ "စာၾကည့္တိုက္"၊ "စာအုပ္စာေပ"ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ နိမိတ္ပံုေတြ ေရာယွက္ ေနတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္တို႔ ၊ စာအုပ္စာေပတို႔ ဆိုတာ အသိပညာအလိမၼာ တရားတို႔ရဲ႕ စုေ၀းရာျဖစ္ပါတယ္။ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြအတြင္း လူနဲ႔ တိရစၦာန္တို႔ရဲ႕ အဓိက ျခားနားခ်က္ဟာ "စာအုပ္စာေပ"ပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိဖူးပါတယ္။ အသိပညာ အလိမၼာတရားေတြကို စုေဆာင္းသိုမွီးရာ၊ ျဖန္႔ခ်ိ ေ၀ငွရာဌာနဟာ ဟာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ၿပီး ျဖန္႔ခ်ိေ၀ငွသူဟာ စာၾကည့္တိုက္မွဴးပါ။ စာၾကည့္တိုက္မွဴးလို႔ဆိုလိုက္ရင္ ဗမာစာေပေလာကမွာ ဆရာေကေခၚတဲ့ ဆရာဦးခင္ေဇာ္၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာတိုက္စိုး၊ ဆရာထင္ႀကီး၊ ဆရာေသာ္ေကာင္းတို႔ကို တန္းစီၿပီး ထင္လာျမင္လာရၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေခတ္ သူတို႔ဘ၀မွာ စာၾကည့္တိုက္ မွဴးလို ရာထူးထက္ႀကီးျမင့္တဲ့ ဂုဏ္ထူးေတြ၊ ဘြဲ႕ထူးေတြ၊ ရာထူးဌာနႏၱရေတြ ရႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္မွဴးရဲ႕ အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတာဟာ တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာထားလြန္းလို႔ပါ-ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုင္တဲ့အျပင္ ရင္းႏွီးနီးစပ္သူမ်ားကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေရြးခ်ယ္မႈကို ဒီအတိုင္းပဲ နားလည္ သိရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေစတနာ ၀ါသနာပါ ထက္သန္သူေတြပါ။
စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္း၊ စာၾကည့္တိုက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပညာဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ ၀ိဇၨာ၊ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ သာမက ပါရဂူဘြဲ႕ ေပးႏိုင္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ဆူျဖစ္ေနေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြ လုပ္သြားသူေတြ က "စာအုပ္ဘီ႐ိုထဲရွိ စာအုပ္ေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး စာဖတ္ခ်င္သူကို ထုတ္ငွားေပး႐ံုေလာက္သာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ (ထင္မွတ္ဆဲ) ပါ။
မဆလေခတ္၀န္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုကို ခပ္တည္တည္၀င္ၿပီး စစ္ေဆးဖူးသတဲ့။ စစ္ေဆးၿပီး ညႊန္ၾကားရမွာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ စာၾကည့္တိုက္အတြက္ ညႊန္ၾကားတတ္တဲ့ ပညာမွ မရွိတာ-ဆိုေတာ့ "ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အက္စ္သက္တစ္ေခၚတဲ့ အလွအပ႐ႈျမင္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ မရွိဘူးလား၊ စာအုပ္ေတြကို အရြယ္တူခ်င္း တန္းစီ ထားပါေတာ့လား။ ခုေတာ့ အထူအပါး၊ အနိမ့္ အျမင့္မတူဘဲ ျဖစ္သလို စီထားလိုက္တာ ၾကည့္မေကာင္းဘူး၊ ျပန္စီလိုက္ပါ။ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ရြယ္တူခ်င္း စီထားပါ"လို႔ ညႊန္ၾကားမွာခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
အဲဒီတကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွဴးဟာ ခရီးစရိတ္ အကုန္ခံကာ ပ်ဥ္းမနားက ရန္ကုန္ကို အျမန္ျပန္လာၿပီး သူ႔ကို စာၾကည့္တိုက္ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဦးေသာ္ေကာင္းဆီမွာ "ဆရာေရ-၀န္ႀကီး ညႊန္ၾကားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး"လို႔ အစီရင္ခံပါသတဲ့။
စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီးရွိတာပါ။ ဒီအမ်ားႀကီးထဲမွာ လိုခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အျမန္ရွာေဖြထုတ္ယူဖို႔ဆိုတာ "ပညာ"တစ္ရပ္ပါ။ အဲဒီ၀န္ႀကီးကို ရွာခိုင္းရင္ေတာင္ ႐ူးေတာင္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဦးေသာ္ေကာင္းက သူ႔တပည့္ကို ဘယ္လို ေျဖၾကားလိုက္တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိပါ။ အဲဒီတကၠသိုလ္ အႀကီးအကဲတစ္ဦးကေတာ့ "၀န္ႀကီးလာမယ္လို႔ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားရင္ သူ႔အႀကိဳက္ အရြယ္တူေတြခ်င္းေပါင္းၿပီးစီထားလိုက္ေပါ့"တဲ့။ ဗုေဒၶါ ! ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ဟာ ဘာအေၾကာင္းအရာ (ဘာဘာသာရပ္) လဲ၊ ေရးသူ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ခုႏွစ္က ထုတ္တာလဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္စာအုပ္တိုက္က ထုတ္တယ္-အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြခြဲၿပီး မွတ္သားစရာ အမ်ားႀကီး ပါရွိပါတယ္။ အဲသလို အခ်က္ေတြမွတ္တမ္းတင္၊ အမ်ဳိးတူတာေတြကို အမွတ္စဥ္ေတြထုိးၿပီး စင္ေပၚတင္ေပးရ တာကိုးက ပညာတစ္ရပ္ပါ။ ထားပါေတာ့ အဲဒီပညာရပ္ေတြကို ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔က ဗမာျပည္မွာသာ သင္ယူဖို႔မလံုေလာက္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး သင္ယူရေသးတာပါ။
တစ္ခါက ျမန္မာစာဌာနက ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံျခားကို ဘာသာေဗဒပညာ သင္ယူ ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္ခံရသတဲ့။ အဲဒါကိုၾကားသိရေတာ့ "ျမန္မာစာဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဘာသာ စကားပညာမွာ၊ သင္ယူစရာလိုေသးလို႔လား"လို႔ဆိုၿပီး ပယ္ဖ်က္လိုက္သတဲ့။ ထားပါေတာ့။ ႀကံဳလို႔ ေျပာလိုက္မိ တာပါ။
ေက်ာင္းဆရာမ်ားအတြက္ "ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ"ဆိုတဲ့ နာသံုးနာရွိမွ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ႏိုင္သလို ေစတနာ့၀န္ထမ္း-စာေပသာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးရဲ႕အလုပ္ ကလည္း နာသံုးနာနဲ႔မွ လုပ္ျဖစ္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေသာ္ေကာင္းလို႔ နာမည္ၾကားလိုက္ရင္ပဲ "နာသံုးနာ"ရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈဂယက္ကို ရင္ထဲမွာ ခံစားရပါတယ္။
ဦးေသာ္ေကာင္းဟာ ပညာမင္းႀကီးဦးေကာင္းရဲ႕သားပါ။ ဦးေကာင္းဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္သူအေပါင္းရဲ႕ ေလးစားၾကည္ညိဳမႈ အခံရဆံုး ပညာေရးပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္ ပညာနဲ႔ ေမတၱာရဲ႕ သေကၤတပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ၁၉၅၀ ေက်ာ္ကာလေလာက္က ပညာမင္းႀကီးပါ။ ေငြစကၠဴေပၚမွာ "ေမာင္ေကာင္း"လို႔ ပါတာကို ဟိုတစ္ေခတ္ဗမာေတြ သတိရၾကဦးမွာပါ။ "ေငြေၾကးခ်မ္းသာရဲ႕လား"ဆိုတာကိုေတာင္ "ေမာင္ေကာင္းရွိရဲ႕လား"လို႔ တင္စားေျဖဆိုခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးေကာင္းဟာ အိႏၵိယျပည္မွာ ပညာေရးကိစၥအတြက္သြားရင္း "ကားအက္စီးဒင့္"ဆိုတဲ့ မေတာ္တဆကိစၥနဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ရရွာပါတယ္။ သူ႔သားဦးေသာ္ေကာင္းဟာ ပညာမင္း ႀကီး ဦးေကာင္းရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱကို ေရးသားျပဳစုထုတ္ေ၀ဖို႔ရာ အထူးတာ၀န္ရွီပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔လို မိတ္ရင္း ေဆြရင္းေတြရွိစဥ္က ျပဳစုထုတ္ေ၀ရရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့။ ေက်ာင္းသံုးျပ႒ာန္းရမယ့္ အတၳဳပၸတၱိမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ဦးေသာ္ေကာင္းဟာ ဦးသန္းဦး၊ ဦးသန္းထြတ္ (ထြတ္ကေလး) တို႔လို ပညာေရးဌာနက ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ ပူးတြဲစီစဥ္ ထုတ္ေ၀ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါဘိ။
မင္းႀကီးဦးေကာင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမင္းၿခံ (နယ္) ဇာတိလို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ၾကားသိ ဂုဏ္ယူခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမင္းၿခံ (နယ္) သားပါ။ မင္းႀကီးဦးေကာင္း၊ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း စတဲ့ "ေကာင္း"ပါတဲ့ ျမင္းၿခံသားႀကီးေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို တဖြဖြ ရြတ္ဆိုရင္း ဇာတိမာန္ထက္သန္မႈနဲ႕႔ စာႀကိဳးစားခဲ့ ၾကရတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္းၿခံမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မင္းႀကီးဦးေကာင္းရဲ႕သားဟာ 'ဦးေသာ္္ေကာင္း'တဲ့။ ဒီအခ်က္ဟာ လဲကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ဦးေသာ္ေကာင္းကို လြမ္းစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းဟာ ျမင္းၿခံေသြးပါရွိတဲ့အျပင္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာဖြားသူတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေမြးႏွစ္တူေနျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ရတာအမွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္တသက္တာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုဟာ ေက်ာင္းဆရာလဲမဟုတ္၊ သတင္းစာဆရာလဲမဟုတ္၊ စာေရးဆရာလဲ မဟုတ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္မွဴးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္အသက္ ၅၀ ေက်ာ္မွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႕ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၊ စာၾကည့္တိုက္ပညာသင္တန္းကို တက္ခဲ့ပါတယ္။ ဌာနမွဴးဦးေသာ္ေကာင္းက 'မလာပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာတိုက္စိုး၊ ဆရာထင္ႀကီးတို႔လို ဆရာႀကီးေတြ မသင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ ဆရာမ အငယ္ေတြပဲ သင္ေပး ေနၾကတာ။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း အားနာစရာျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတို႔မွာလဲ လူႀကီးကိုသင္ၾကရေတာ့ စိတ္စေနာင့္စနင္း ျဖစ္ၾကရွာမွာေပါ့'လို႔တားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကဇြတ္တက္ပါတယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းခဗ်ာ ဦးထင္ႀကီး၊ ဆရာ တိုက္စိုးစတဲ့ သက္ႀကီး၀ါႀကီးစာၾကည့္တုိက္ပညာရွင္ေတြကို ျပန္လည္အပူကပ္ရရွုာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအား နာလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာႀကီးေတြကိုေရာ ဆရာငယ္ေတြေရာေလးစားသမႈနဲ႕ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၊ စာမခက္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္ထူးေတြဘာေတြနဲ႔ ေအာင္ခဲ့လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ ၾကြား၀ါမိဖူးပါ တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတင္မိုးက 'ကေလးကလားကြာ'လို႔ ႏွစ္ခါသံုးခါဟန္႔တားေတာ့မွ သတိထားၿပီး 'မၾကြား'ျဖစ္ ေအာင္ေနခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ကေက်ာင္းသားေတြဟာ စာစုစာရင္းေတြပဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က က်မ္းျပဳပါတယ္။ 'ဘြဲ႔ ယူစာတမ္း'ေပါ့။ 'ျမန္မာစာေပေ၀ဖန္ေရးသမိုင္း'လို႔ အမည္ရွိတဲ့က်မ္းပါ။ ဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာတိုက္စိုး၊ ဆရာထင္ႀကီး၊ ဆရာဦးေသာ္ေကာင္းနဲ႕ဆရာမႀကီးမ်ားကပါ ကၽြန္ေတာ့္စာတမ္းကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ အေအာင္ေပး လုိက္ၿပီး 'စာအုပ္ထုတ္'ပါလို႔ တခါတည္းခြင့္ျပဳ၊ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပထြက္သြားလို႔ စစ္ အစိုးရက ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္တြေရာ နာမည္ေတြကိုပါ ပိတ္ထားတဲ့အတြက္ ခုမွ (၂၀၁၆ က်မွ) ထုတ္မယ္ဆို ေတာ့ ဦးေသာ္ေကာင္းဆီက အမွာစာေတာင္းရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ခုအခါ အေမရိကားမွာပါ။ ၂၀၀၃-၄ ေလာက္က အေမရိကားကိုေရာက္ေတာ့ ေျမာက္အီ လီႏီြဳက္တကၠသိုလ္ရဲ႕စာၾကည့္တိုက္မွာ တြဲဖက္ၿပီး ေနေရး၊ စာေရး အကုန္ေထာက္ပ့ံထားပါတယ္။ အဲဒီစာၾကည့္ တိုက္မွာ ျမန္မာစာအုပ္ တစ္ေသာင္းေလာက္ရွိတယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ တပည့္ေမၾကည္၀င္းက စတင္တည္ ေထာင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမလုပ္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး ေပးထာပါ တယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ Center for Burmese Studies ဆိုတာလဲ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္းတတ္တဲ့ ေဒၚၿပံဳးၿပံဳး အမည္ခံ ျပင္သစ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ သူက ဗမာျပည္ကို တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္သြားၿပီး စာအုပ္ ၀ယ္ပါတယ္။ မႏၱေလးလူထုတိုက္ကို အေရာက္သြားၿပီး လူထုေဒၚအမာကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းနဲ႕ အစစ တိုင္ပင္ပါတယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းကလည္း သူတို႔ဖိတ္ၾကားရင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆီးႀကိဳ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဗမာျပည္ကို ျပန္ေတာ့လည္း တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ကို အရင္ဆံုး ေျပးၾကည့္တာ ပါ။ ဦးေသာ္ေကာင္းက အဂၤါေန႔တိုင္း တပတ္တစ္ခါ လာတယ္ဆိုလို႔ အေပါက္၀မွာ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔ငယ္စဥ္ ကတည္းက အမႈထမ္းတဲ့ ဦးေသာင္းႀကီးကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ထိုင္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အိပ္မက္မ်ားလားလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္မိပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔နာမည္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕အခန္းလဲ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ဆရာ့ဓာတ္ပံုကို ကန္ေတာ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕အိမ္ကို သြားျပန္ေတာ့ သူ႕သားသမီးေတြက ဖ်က္ၿပီး ခြဲေ၀ယူလိုက္ ၾကလို႔ မရွိေတာ့ 'ဟာ'သြားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေသာ္ေကာင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႔ ဆရာတိုက္စိုးတို႔ ဆံုၿပီးအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာသမိုင္းအဖြဲ႔ ႐ုံးခန္းကို သြားျဖစ္ေအာင္သြားၿပီး ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒါက အမရေဆာင္ပါ။
ဘာရယ္လို႔ အထူးကိစၥမရွိဘဲ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႕ကို၀င္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ဦးေသာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့႐ုံးခန္းကို တန္းတက္သြားမိေတာ့ ဦးေသာ္ေကာင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး စကားေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔မထိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ခဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တပတ္သြားေတာ့ အမရေဆာင္အ၀င္၀မွာကိုပဲ အေစာင့္ခ်ထားၿပီး စစ္ေဆးခံရ ပါတယ္။ နာမည္ေတြဘာေတြေပးခဲ့ရၿပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း အခန္း (ေျမညီထပ္မွာပဲ) သြားေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဆရာက ဆီးၿပီး 'ေဟ့- မင္းလုပ္လိုက္လို႔ ငါတို႔ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေတြ႔ခဲ့ရဲ႕လား'တဲ့။ 'ဟိုတစ္ေန႔က ေသာ္ေကာင္းဆီ မင္းဘာမေျပာ ညာမေျပာ တန္းတက္သြားေတာ့ ... အဲဒီမွာစကားေျပာေနတာ သမၼတႀကီးကေတာ္ေတြကြာ နီနီျမင့္ေလ။ ေနာင္ကို ဧည့္သည္ေတြ အဲသလို အရမ္းမလာရေအာင္လုိ႕တဲ့ ခုေတာ့ အေဆာင္အ၀င္၀မွာ ဂိတ္ ေစာင့္ေတြ ခ်ထားလိုက္ၿပီ။ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား'လို႔ဆီးေျပာပါတယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚနီနီျမင့္ကိုေရာ၊ သူ႔ခင္ပြန္းကိုေရာ ေတြ႔စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ သူတို႔ဟာ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္း တို႔လိုအေရးမပါခဲ့ပါ။ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။
အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ပံုကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ခုတေခါက္ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့လဲ ဦးေသာ္ေကာင္းကို သြားေတြ႔ပါ တယ္။ စာၾကည့္တုိက္မွာ မေတြ႔ခဲ့ရလို႔ပါ။ သူ႔ေႏွာင္းတပည့္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးသန္႔ထြန္းက လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အတူ တြဲၿပီးေတာ့လည္း အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာဌာနက အေ၀းႀကီးေရႊ႕သြားလို႕မေရာက္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ၁၉၈၈ မတိုုင္မီကိုယ္ပိုင္ အေဆာက္အဦ မရွိေသးလို႔ ေျခာက္ထပ္႐ုံးမွာ ကပ္ရပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အေျခခံပညာဌာနဟာ ဌာနအႀကီးစားလဲ ျဖစ္၊ စာအုပ္စာေပနဲ႕ အထူးသက္ဆိုင္တဲ့ ဌာနလဲျဖစ္လ်က္ စာၾကည့္တိုက္ဌာနရယ္လို႔ မရွိ။ စာၾကည့္တိုက္မွဴးရယ္ လို႔လဲမရွိ။ စာေပ၀ါသနာပါသူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေကာ္မီတီရဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ထိန္းသိမ္း ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ စြယ္စံုက်မ္း ဗီ႐ိုႀကီးေတြကိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ညႊန္မွဴးေတြက သူတို႔အခန္းမွာေရႊ႔ၿပီး တန္ဆာဆင္ထား ၾကပါတယ္။ သူတို႕ထိန္းသိမ္းမႈကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညႊန္ခ်ဳပ္ကိုတင္ျပၿပီး အခန္းႀကီးတစ္ခန္း ေတာင္း။ စာအုပ္ဗီ႐ိုေတြ ျပန္စုၿပီး ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႕က ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ေအာင္ထူ ေထာင္ပါတယ္။ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ပညာေရးဒီပလိုမာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ပညာဒီပလိုမာဘြဲ႕ ယူခိုင္းပါတယ္။ သူတို႔ကို ဦးေသာ္ေကာင္းဆီအပ္ရပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစအခါက ပညာေရးဌာန႐ုံးခ်ဳပ္မွာ ပညာ မင္းႀကီးဦးေကာင္း (ဦးေသာ္ေကာင္းရဲ႕ဖခင္) က စာၾကည့္တိုက္ထူေထာင္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ စာၾကည့္ တိုက္ဌာနခြဲရယ္လို႔ ဖြဲ႔စည္းပံုမရွိခဲ့လို႔တဲ့ အေျခခံပညာ႐ုံးခ်ဳပ္ အေဆာက္အဦကလည္း အတည္တက်မရွိသလို စာ ၾကည့္တိုက္အခန္းရယ္လို႔လည္း အတည္တက်မရွိခဲ့ပါ။ သင္႐ုိးအဖြဲ႔ေတြက ဘာသာရပ္အလိုက္ ကိုယ့္စာအုပ္ေတြ ကိုယ့္ဗီ႐ိုတစ္လံုးစီနဲ႔ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ၾကရတာပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး လာေရာက္အုပ္ ခ်ဳပ္တဲ့ကာလမွာ သူ႔ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ႐ုံးခ်ိန္အပမွာလုပ္အားေပး ဘြဲ႔ရႏွစ္ဦးကို ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႔ (ကၽြန္ေတာ့္အဖြဲ႔) ထဲက ထုတ္ယူၿပီး ပညာေရးဒီပလိုမာသင္တန္းကိုေရာ စာၾကည့္တိုက္ပညာဒီပလိုမာသင္တန္း ကိုေရာ တက္ေစရတာပါ။
ညႊန္ခ်ဳပ္ဗိုလ္မွဴးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္းၿခံနယ္ဘက္က တင္မိုးတို႔ရြာသားပါ။ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးပါ။ သူ႔ကိုပါ ပညာေရးဒီပလိုမာ စာေပးစာယူတက္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တပည့္မႏွစ္ဦးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ပါ တယ္။ ခုလိုစာၾကည့္တိုက္ပညာရွင္ေခၚႏိုင္သူႏွစ္ဦး စာၾကည့္တိုက္အတြက္ထားရွိၿပီ ဆိုေတာ့ အေျခခံပညာစာ ၾကည့္တိုက္လည္း ၿမဲသြားတန္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ဦးေသာ္ေကာင္းသိရရင္ ၀မ္းသာမွာပါ။ မင္းႀကီးဦးေကာင္း စိတ္ကူးနဲ႔ စတင္ခဲ့တာကို 'မင္းကေလး'ေတာင္မျဖစ္ခဲ့တဲ့ သင္႐ိုးလက္ေထာက္တစ္ေယာက္က အသက္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဦး ေသာ္ေကာင္းေရ အေျခခံပညာေရးဌာနက တပည့္သားေျမးေတြကိုလည္း ဆက္လက္ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေျမ ေတာင္ေျမွာက္ ေပးပါဦးလို႔။
ဦးေသာ္ေကာင္းက ဦးေန၀င္း ဖ်က္သိမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္းကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ၾကရေအာင္ ကိုစြမ္းရည္ အေမရိကားက ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္း အမႈေဆာင္ထဲမွာ ဦးေသာ္ေကာင္းနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ထည့္သြင္းေပးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ မေရာက္ခင္ကတည္းက ေပပုရပိုက္ေတြ စုေဆာင္းၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔က တစ္ဆင့္ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔ဆီကို ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဆရာဦးေသာ္ေကာင္းတို႔က ေပရပုပိုက္ လွဴတာကို ဂုဏ္ျပဳေက်းဇူးတင္ တဲ့ စာတစ္ေစာင္စီ ေရးေပးထားပါတယ္။
ဦးေသာ္ေကာင္းက 'ခင္ဗ်ားမွာ ေပပုရပိုက္ေတြ အလကားရလာခဲ့တာဆိုေပမဲ့ သြားလာစရိတ္၊ သယ္ယူစရိတ္ေတြ ကုန္က်မွာေပါ့။ ေငြယူပါ"လို႔ေျပာေပမယ့္ မယူခဲ့ပါ။ တျခားသုေတသီေတြ ကေတာ့ ေရာင္းစားခဲ့ၾကတာ ႀကံဳဖူးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က မေရာင္းခဲ့ပါ။ ပံုမႏိွပ္ရေသးတဲ့ ေပမူတခ်ဳိ႕ကို ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔က သုေတသနအသင္း စာစဥ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ 'အစိေႏၱယ်ေလးပါ'၀တၳဳ၊ 'ေ၀ႆႏၱရာပ်ဳိ႕'စသည္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ေနစဥ္ အသင္းႀကီးကို ဖ်က္ၿပီး အသင္းပိုင္ေငြနဲ႔ ပစၥည္းမ်ားကိုပါ ဦးေန၀င္းက သိမ္းဆည္းေစပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဳဲ႕သမားေတြ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ အသင္းျဖစ္လို႔တဲ့။ သူ႔သားသမီးေျမး ျမစ္ေတြကိုေတာ့ အဂၤလန္ပို႔ ၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြဆီမွာ နယ္ခ်ဳဲ႕ပညာ သင္ယူေစခဲ့တာ လူတိုင္းအသိ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။
ျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္းႀကီးအေၾကာင္းကို ဦးေသာ္ေကာင္းက ေဆာင္းပါး ၄-၅-၁၀ ပုဒ္ေရးၿပီး ျပန္ လည္ႏႈိးေဆာ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအေ၀းက 'အသံကုန္'ေအာ္ပါမယ္။ ဦးခင္ေအး၊ ဦး၀င္းမြန္၊ ဦးသိန္း ႏိုင္စတဲ့ စာေပသမားမ်ား၊ အသင္း၀င္ေဟာင္းမ်ား၊ အမႈေဆာင္ေဟာင္းမ်ားနဲ႔ ျပန္လည္ စုစည္း လုပ္ေဆာင္ၾကရင္ ျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က လာဖို႔ အားထုတ္ပါမယ္။ ဦးေသာ္ေကာင္းေရ။ အသက္ေတြက မငယ္ေတာ့ဘူး။ ၈၀ စီ ရွိၿပီ။
ဦးေသာ္ေကာင္းအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္းႀကီးကို ျပန္လည္အသက္သြင္းျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရ တိုးျမွင့္ႏိုင္ပါေစသား။
ဦးေသာ္ေကာင္းရဲ႕
တပည့္မိတ္ေဆြေရာင္းရင္း႐ိုးရင္းသူငယ္ခ်င္း
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၆ စက္တင္ဘာ၁၃
နယူးေယာက္