စုိးေနလင္း - မနက္ငါးနာရီ၊ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံနဲ႔ ေဗဒါၾကပ္တဲ့ ျမစ္တစင္း
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၅
၁။
မနက္ ငါးနာရီကုိ သူအလြန္မုန္းတီးပါသည္။
၂။
အမွန္မွာ ကာလတုိင္းတာမႈ ကိန္းဂဏာန္းသက္သက္အေနႏွင့္မူ ငါးနာရီအား မည္သုိ႔မွ် မုန္းတီးရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုမနက္ ငါးနာရီသည္ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္ရွိသက္မဲ့႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုိက္ေသာအခါ မ်ားစြာ စက္ဆုပ္မုန္း တီးဖြယ္ရာ အရာတခု ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ မနက္ငါးနာရီထုိးတုိင္း သူ၏မွတ္ဉာဏ္အာ႐ုံတြင္ ျပန္၍ အမွတ္ရပုံေပၚလာတတ္ ေသာ ဆီဆုံတခုကုိ လွည့္ေနရသည့္ ႏြားတေကာင္၏ပုံ ေရေဆးပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေၾကာင့္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ ပုိ၍ဆုိး ဆုိး၀ါး၀ါး မုန္းတီးစရာေကာင္းသြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
ထုိပန္းခ်ီကားကုိေရးဆြဲခဲ့သူ ပန္းခ်ီဆရာ၏အမည္ကုိမူ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးမွ်ပင္ သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထုိပန္းခ်ီဆရာကုိ သူအလြန္ အားနာမိေသာလည္း မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္ပါ။ မွတ္ဉာဏ္တုိ႔၏သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတာ္အတန္ပင္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တိတိက်က် ျပန္၍ ရွင္းျပႏုိင္စြမ္း သူ႔တြင္ မရွိပါ။ ဦးေခါင္းကုိ မၾကာ ခဏ ထုိခုိက္နာက်င္ခံရပါက မွတ္ဉာဏ္စြမ္းအား ခ်ဳိ႕ယါင္းအားနည္းတတ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ သူမွတ္မိေနပါသည္။
သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တေနရာမွ နာရီတလုံး၏ နာရီအလုိက္ မတူျခားနားေသာ ေအာ္ဂင္ေတးသြားေလးမ်ားကုိလည္း သူမွတ္မိပါ သည္။ အဆုိပါ ေအာ္ဂင္တီးလုံးေလးမ်ားသည္ အေတာ္ပင္နား၀င္ခ်ဳိသာသည္ဟုဆုိလွ်င္ သူမျင္းခ်င္ပါ။ သုိ႔ေသာ မနက္ငါး နာရီ ေအာဂင္တီးလုံးႏွင့္ နားရီထုိးခ်က္တုိ႔ကုိမူ သူ မည္သုိ႔မွ် နားေထာင္လုိစိတ္မရွိပါ။ ဆႏၵမရွိျခင္းသက္သက္မွ်သာမဟုတ္ဘဲ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနမိသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆက္တုိက္လုိလုိ ၾကားရတတ္ေသာ အျခား နာရီထုိးသံမ်ား၊ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ားအားလုံးသည္လည္း သူ၏ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈတါင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔တြင္ အခ်ိန္နာရီႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိတ္ေရာဂါအနည္းငယ္မွ်ပင္မရွိေၾကာင္းကုိလည္း သူ အတိအက်သိပါသည္။ စိတ္ ေရာဂါ ကုသနည္းျဖစ္ေသာ (Chimney Sweeping) ေခၚ မီးခုိးေခါင္းတုိင္လွဲက်င္းျခင္းနည္းစနစ္ျဖင့္ ကုသစရာလုိမည္ မထင္ပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လႈပ္ရွားထႂကြလာသည့္ လူသံအခ်ဳိ႕၊ ေသာက္ေရအုိးဖုံးဖြင့္သံ၊ ဖ်ာဆြဲသံ၊ ေျခ သံ၊ ေစာင္ခါသံ၊ ေခ်ာင္းဆုိးသံ စုေပါင္းေအာ္ဆုိလုိက္ေသာ “ၾသကာသ” အစခ်ီ ဘုရားရွိခုိးသံ၊ အာ႐ုံတြင္ ထင္ဟပ္သတိရလာ ေသာ ဆီဆုံကုိလွည့္ေနသည့္ ႏြားတေကာင္ပုံပန္းခ်ီကား၊ ၎တုိ႔အားလုံးေပါင္းစပ္လုိက္ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ အုံႂကြလာ ေသာ မုန္းတီမႈအစုိင္အခဲကုိ သူ မည္သုိ႔မွ် တားဆီးဖယ္ရွား၍မရေတာ့ပါ။ မုန္းတီးရြံ႕ရွာျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျခင္း စသည္တုိ႔မွာ လူပုဂၢဳိလ္တဦးခ်င္းစီအလုိက္ ရွိေနၾကေသာ ကုိယ္ပုိင္ခံစားမႈမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏွင့္ၾကၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ သည္လည္း သူ၏ ကုိယ္ပုိင္မုန္းတီးပုိင္ခြင့္ျဖစ္ေသာ မနက္ငါးနာရီကုိ မုန္းတီးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ မုန္းတီးမႈသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သက္ရွိ (လူ) တစုံတေယာက္၏ ႐ုပ္ႏွင့္ စိတ္အေျခအေနတရပ္ရပ္ကုိ ထိပါးႏုိင္ျခင္းမရွိေၾကာင္း သူေကာင္းစြာ သိရွိေနပါသည္။
ပင္ကုိယ္သဘာ၀အရ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းျခင္းကုိ သူမ်ားစြာႏွစ္သက္ခဲ့ပါသည္။ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာ ေတြးေတာစဥ္စားရျခင္း ၏ ရသအရသာကုိ သူေကာင္းစြာခံစားတတ္ခဲ့သည္မွာ ကာလအားျဖင့္ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းသည္ ေရႊျဖစ္ သည္ဆုိေတာ့ ပညာရွိစကားတခုကုိ သူၾကားဖူးသည္ဟု ထင္ပါသည္။
၃။
မနက္ငါးနာရီကုိ သူမုန္းတီးေသာ္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ သူ႔အား သံပတ္အသစ္တဖန္ျပန္တင္ေပးျခင္းမွလြဲ၍ သူ႔အား ပင္ ပန္းဆင္းရဲေစျခင္း၊ မႏုိင္၀န္ကုိထမ္းေစျခင္း၊ ႀကိမ္ျဖင့္ ႐ုိက္ႏွက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည့္အခ်ိန္တြင္ မုန္းတီး စက္ဆုပ္မႈအျပည့္ႏွင့္အတူ အိပ္ရာသိမ္း၊ မ်က္ႏွသစ္၊ အညစ္အေၾကးစြန္႔ စသည့္စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ မလုိအပ္ေသာလုပ္ေဆာင္ မႈကေလးမ်ား လုပ္႐ုံကလြဲ၍ သူ႔တြင္ ဘာမွ်လုပ္စရာမရွိပါ။ ထ၊ ထုိင္၊ လဲေလ်ာင္း၊ ႏွစ္သက္ရာတခုခုကုိ လုပ္လုိက္ရန္သာ ရွိ ပါသည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ေလ့ရွိေသာ ဘုရားရွိခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းအလုပ္ကုိလည္း သူ႔အေနျဖင့္ လုပ္ရန္မလုိအပ္ ေၾကာင္း ခုိင္ခုိင္မာမာသိရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားရွိခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္း၊ တရားထုိင္ျခင္းအလုပ္မ်ားကုိ မွန္မွန္လုပ္ ကုိင္ရင္း၊ ေဒါသ၊ ေလာဘလြန္ကဲေနဆဲလူမ်ားကုိ သူ မၾကာခဏ အ့ံၾသစိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူ႔အား သူေတာ္ေကာင္းဟု မထင္ျမင္ၾကေစလုိပါ။ သူ႔တြင္ လူသားတုိ႔တြင္ရွိအပ္ေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန၊ ကာမ ဂုဏ္အာ႐ုံခံစားမႈ၊ တပ္မက္စိတ္မ်ားရွိသလုိ လူသားတေယာက္အေနျဖင့္ ရွိသင့္ ရွိအပ္ေသာ သိကၡာမာနလည္း အျပည့္အ၀ ရွိေနပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ မ်က္စိစြမ္းအား အေတာ္ပင္က်ဆင္းေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကုိ သူၾကည့္၍ မျမင္ပါ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ သူၾကည့္ေနက် New Gem အိတ္ေဆာင္ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္စာအုပ္ကေလးမွ စာလုံးေသးေသးေလးမ်ားကုိမူ သူဖတ္၍ ရေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
အိပ္ယာသိမ္းၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ သူသည္ ျပန္၍လဲေလ်ာင္းရင္း ေတြးေတာစဥ္းစားေနေလ့ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူျမင္ေယာင္ေနမိသည့္ ပန္းခ်ီကားထဲမွ ဆီဆုံဆြဲေနသည့္ ႏြား၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈႏွင့္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔မႈတုိ႔ သည္ သူ႔အား ကူးစက္စီး၀င္ေနသလုိ ခံစားရပါသည္။ ႏြားသည္ စက္၀ုိင္းကုိ တပတ္ၿပီးတပတ္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေရးဆြဲေနရ ရွာေပလိ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏြားသည္ ဂ်ီၾသေမႀတီဘာသာရပ္ကုိ သင္ၾကားေနသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာင္မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္း သားတေယာက္အဖုိ႔ ကြန္ပါသံခြၽန္ကုိ စကၠဴတြင္ေထာက္၍ လုိအပ္ေသာ အခ်င္း၀င္ျဖင့္ ကြန္ပါခြၽန္၏ထိပ္မွအတံေလးကုိ လက္ညႇဳိးႏွင့္ လက္မၾကားတြင္ညႇပ္၍ သက္ေတာင့္သက္သာ လွည့္လုိက္႐ုံမွ်ျဖင့္ စက္၀ုိင္းတခုကုိ ေရးဆြဲႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ စက္၀ုိင္းကုိ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲလိုလွ်င္လည္း လက္ညႇဳိးလက္မကုိ အသာေလးလွည့္ေပးေန႐ုံသာျဖစ္ပါသည္။ မည္ သုိ႔မွ် အပန္းႀကီးစရာမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားသည္ ဆီဆုံလွည့္ေသာ ႏြားမဟုတ္ႏုိင္သလုိ ဆီဆုံလွည့္ေသာ ႏြားသည္လည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္မျဖစ္ႏုိင္ဟုေသာ အခ်က္မွာမူ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။
၄။
ထုံးစံအတုိင္း အေျပာင္းအလဲမရွိေသာ ေအာ္ဂီတီးလုံးသံအဆုံး မနက္ငါးနာရီတီးသံကုိ သူစိတ္ပ်က္စြာ နားေထာင္ေနလုိက္ ပါသည္။ သူသည္ အိပ္ရာမွႏုိးလာသူတဦးမဟုတ္ေၾကာင္း က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားက ေျပာျပေနပါသည္။ ပတ္၀န္း က်င္မွအသံမ်ားႏွင့္ ဆီဆုံဆြဲႏြားပန္းခ်ီကားကုိ သူ၏စိတ္အာ႐ုံမွ ခါလႊင့္ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိက္စဥ္တြင္ ထုိေန႔မွာ ဇြန္လကုိးရက္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း လွ်ပ္ျပက္သလုိ သူသတိရလုိက္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္က သည္လုိ ဇြန္လ၏ သည္လုိေန႔မ်ဳိး တေန႔တြင္ သူ႔အား မိခင္က ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏မိခင္သည္ နာက်င္ကုိက္ခဲေနဆဲ ေ၀ဒနာၾကားမွပင္ သူ႔အား ၾကည္ၾကည္ႏုိးႏူိး ေပြ႔ယူနမ္းေမႊးခဲ့ေပလိမ့္မည္။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔သည္ သားသမီးတုိ႔အား တာ၀န္အရသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးၾကျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကုိ သူပီပီျပင္ျပင္ နားလည္သိရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ေမြးေန႔တါင္ သူစိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိေနခ်င္ပါသည္။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔၏ ေက်းဇူးတရား၊ ေမတၱာတရားတုိ႔ကုိ ျပန္ၿပီး ေအာက္ေမ့တသခ်င္ပါသည္။ ေမြးေန႔တြင္ အမွတ္တရ တခုခု ရွိေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းဓေလ့မရွိေသာ္လည္း ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းကုိ သူႏွစ္သက္ပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ အေျခအေနအရ တတ္ႏုိင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါက သူ၏ေမြးေန႔၊ သူ႔ခ်စ္ဇနီး၏ေမြးေန႔၊ သူ႔သားငယ္တုိ႔၏ေမြးေန႔မ်ားကုိ ႏွစ္ စဥ္တခမ္းတနား က်င္းပေပးခ်င္ပါသည္။ ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းသည္ မည္သည့္ယဥ္ေက်းမႈပင္ျဖစ္ေစ ေကာင္းမြန္သင့္ေလ်ာ္သည္ ဟု သူယုံၾကည္ပါသည္။ မိခင္ ဖခင္ရင္းတုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ ေမတၱာတရားတုိ႔ထက္ ပုိ၍ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာအရာမရွိဟု ထင္ပါသည္။ မိခင္ ဖခင္ရင္းဟု သုံးႏႈန္းျခင္းမွာ ပေထြး မိေထြးမ်ား၏ အခန္းက႑မပါဟု ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္တရာ နည္းပါးေသာ အေရအတြက္မွလြဲ၍ လင္ပါ မယားပါသားသမီးမ်ားကုိ ပေထြး မိေထြးတုိ႔က ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းဆဲတတ္ေၾကာင္း စာ ေတြ႔ လက္ေတြ႕ သိနားလည္ထားၾကသူမ်ား မ်ားပါသည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားမွာ အမ်ားအျမင္တြင္ မိခင္ ဖခင္ရင္းကဲ့သုိ႔ ေမတၱာ အၾကင္နာထားဟန္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ ေလသံေကာင္း ဟစ္တတ္ၿပီး အမွန္တကယ္တြင္မူ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတတ္ၾကပါသည္။ ထုိသူမ်ားမွာ ပုိ၍ပင္ ေၾကာက္စရာ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာေကာင္းပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ပေထြး မိေထြးသည္ ဖခင္ မိခင္ရင္း မျဖစ္ႏုိင္၊ မတူညီႏုိင္ပါ။ ပေထြး မိေထြးတုိ႔၏လက္ေအာက္တြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ၊ နာ ၾကဥ္း ေၾကကြဲစြာ ႀကီးျပင္လာၾကသူမ်ားစြာတုိ႔အတြက္ သူ မၾကာခဏ ၀မ္းနည္းမိတတ္သလုိ ေဒါသျဖစ္ရတတ္ပါသည္။
သူသည္ မတရားမႈကုိ အလြန္႔အလြန္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးသူ ျဖစ္ပါသည္။
၅။
သူ၏တရားမွ်တမႈကုိ ခ်စ္မက္ႏွစ္သက္သည့္စိတ္ဓာတ္သည္ မနက္ငါးနာရီကုိ သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါလိမ့္ မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၄၃ မိနစ္တြင္ေမြးဖြားၿပီး ဇြန္ ၁၀ ရက္ေန႔ မနက္ ၅ နာရီကုိ စတင္မုန္းတီးလာခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မနက္ ၅ နာရီအား သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ျခင္း စတင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ခါးသည္ ခက္ရွေသာ အရာမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အခါးသည္း အခက္ရွဆုံးေသာအရာမွာ အမွန္တ ရားဆုိသည့္အရာျဖစ္ ေၾကာင္း သူမွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ထုိစဥ္က ေနာက္ဆုံးႏွစ္ သိပၸံေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ပယ္ လယ္ကဗြီးပင္ႀကီးမ်ား၏ ငုိေႂကြးသံကုိ သူ မည္သည့္အခါမွ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္ကရွိခဲ့ေသာ မနက္ငါးနာရီအေပၚ မုန္းတီးမႈမွာ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ ျပင္းထန္ဆုိး၀ါးျခင္းမရွိဟု သူ ထင္ပါ သည္။ ေစ့ေဆာ္မႈအတုိင္းအဆ ပမာဏအနည္းအမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပုိမုိႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ ယခုတႀကိမ္ မနက္ ငါးနာရီအား ျပင္းျပင္ထန္ထန္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္လာျခင္း စတင္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၉ ခု စက္ တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း တိတိက်က် သူမွတ္မိေနပါသည္။
အေသအခ်ာ ႀကိဳတင္ေျပာမထားႏုိင္ေသာ ေန႔တေန႔တြင္ ထုိမုန္းတီးမႈသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိ့္မ္မည္ျဖစ္ ေၾကာင္း သူႀကိဳတင္၍ေျပာႏုိင္ပါသည္။ မနက္ငါးနာရီႏွင့္ ယွသ္တြဲေနက် ပတ္၀န္းက်င္႐ုပ္အေျခအေနမ်ား ယွဥ္တြဲေပါင္းစပ္ႏုိင္ ျခင္း မရွိေတာ့ေသာအခါ သူသည္လည္း မနက္ငါးနာရီဆုိေတာ့အခ်ိန္ကုိ မုန္းတီးစရာအေၾကာင္း ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိ အခ်ိန္တြင္ သူ႔အေန စက္ဆုပ္မုန္းတီးစရာ တစုံတရာမွ် မရွိႏုိင္တာ့ဟု ဆုိလုိျခင္းကာ မဟုတ္ပါ။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံတြင္ေမြးဖြားၿပီး ကေနဒါႏုိင္ငံေတြင္ အေနၾကာခဲ့သူ စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ (သူတုိ႔အသံထြက္ကုိ အေသအခ်ာမသိပါ။ မုိက္ကယ္အြန္ဒါခ်ီဟုလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ကုိ သူအလြန္သေဘာက်ပါသည္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ သူ၏ “အဂၤလိပ္လူနာ” ဆုိေသာ ၀တၳဳထဲမွေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်က္အား သေဘာက်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ စာေရးသူ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ၏အေတြးအျမင္လည္း ျဖစ္ပုံရပါသည္။ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီက လူမ်ဳိးဟူသည္မ်ားကုိ ကြၽႏု္ပ္မုန္း တီးလာမိခဲ့ၿပီး လူမ်ဳိးႏုိင္ငံမ်ားသည္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔အား ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီဟု ေရးခဲ့ပါသည္။ သူသည္လည္း စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီကဲ့သုိ႔ပင္ လူမ်ဳိးဆုိသည့္အရာကုိ မုန္းတီးလာခဲ့မိသည္မွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီဟု ထင္ပါသည္။
သူ႔တြင္ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံ တုိင္းျပည္စြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိဟုေျပာလွ်င္ ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ရွိရမည္ဆုိလွ်င္လည္း အလြန္ေသးမႊားေသာ ပ မာဏမွ်သာ ျဖစ္ပါလိ္မ့္မည္။ ထုိအခ်က္ကုိ သူရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားက ထုိသုိ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) အနည္းငယ္ဆုိ႐ုံမွ်သာရွိျခင္းအတြက္ အထင္အျမင္ေသးေကာင္း ေသးႏုိင္ပါသည္။ မုန္းတီးပင္ မုန္းတီးႏုိင္ပါ သည္။ သူ႔အေနျဖင့္မူ ထုိသူတုိ႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံသာရွိပါသည္။ သူတုိ႔အား ႏႈတ္ခမ္းကုိ အနည္းငယ္ မွ် တြန္႔ေကြး၍ ျပံဳးျပလုိက္ရန္ သင့္မည္ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၏ ခြၽန္ထက္ေသာအစြယ္တုိ႔ကုိမူ အနည္းငယ္ သတိထား ရပါလိမ့္မည္။
၆။
လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲမ်ားရွိေနၾကသကဲ့သုိ႔ ဘာသာအယူ၀ါဒစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ၊ ပါတီစြဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈစြဲႏွႈ့္ အျခားအစြဲေပါင္း ေျမာက္မ်ား စြာရွိေနၾကပါေသးသည္။ ထုိသုိ႔စြဲလမ္းျခင္းႀကီးမားမႈမ်ားကုိလည္း သူမုန္းတီးတတ္ပါသည္။ မုန္းတီးသည္ဟုဆုိရာတြင္ ရန္ျပဳ တုိက္ခုိက္လုိေသာ သေဘာ မပါရွိေၾကာင္း သူအာမခံႏုိင္ပါသည္။ သူ၏မုန္းတီးမႈမွာ ျပင္းထန္ေသာ မႏွစ္သက္မႈသက္သက္မွ် သာ ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲႀကီးမားမႈမ်ားကုိ သူမုန္းတီးရျခင္းအေၾကာင္းမွာ သူ၏လူသားအားလုံးအေပၚထားရွိ သည့္ ႀကီးမားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခ်စ္သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ပါက မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိေသာ္လည္း အခ်စ္သည္ ႀကီးမားက်ဥ္းေျမာင္းပါက အရွိအဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ပ်က္စီးေစတတ္ပါ သည္။ ၎အတြင္ ကမာၻ႔သမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာတုိင္းလုိလုိမွာပင္ သင္ခန္းစာမ်ား လုံေလာက္စြာရွိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္သည္ဟု သူထင္ ပါသည္။ လူသားတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ မၾကာခဏ သင္ခန္းစာေပးရန္ လုိအပ္ေလာက္ေအာင္ မုိက္မဲၾကသူမ်ားမဟုတ္ဟု သူ မုိက္မဲ႐ူးႏွမ္းစြာ ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မၾကာမီက မဂၢဇင္းတအုပ္တြင္ဖတ္ခဲ့မိေသာ နာမည္ရ စာေရးဆရာတေယာက္၏ ကမာၻေပးတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေလာက္ ယဥ္ေက်းေသာလူမ်ဳိးမရွိဟူေသာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ ေပါသြပ္ေသာ အေတြးအျမင္ကုိ သူ သတိရမိလုိက္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ မီးေသြးဖုိမ်ားထဲတြင္ ေနထုိင္ၾက ေၾကာင္း အစက သူမသိခဲ့သည္ကုိ သူ ၀မ္းနည္းစြာ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။
ယခုအခ်ိန္ထိမူ သူသည္ သူ႔ကုိယ္သူ လူယဥ္ေက်းတေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနမိဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္အေျခအေန မ်ဳိးကုိ ၾကံဳေတြ႕ရသည္ျဖစ္ေသ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေနထုိင္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈတခုျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေသခ်ာေပါက္ လူ႐ုိင္းတေယာက္ျဖစ္သြားပါလိ္မ့္မည္။
တြားသြားသတၱ၀ါမာ်းကုိ သူမည္သည့္အခါကမွ မႏွစ္သက္ပါ။
၇။
သူ၏ ေတြးျမင္ယုံၾကည္ခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အ၇ာရာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားေပၚတြင္ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္း စား သုံးသပ္ပုံ နည္းလမ္းမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးအတင္ထုိင္ဆုံးသူမ်ားမွာ သူ၏ ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ေက်းဇူး တင္ထုိက္သူမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အစီအစဥ္တက်မဟုတ္ေသာလည္း ဆုိဗီယက္သမၼတေဟာင္း မစၥ မီေခးလ္ေဂၚ ဘာခ်က္ကုိ ဦးစြာေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ သူ၏ ဂလက္စေနာ့ႏွင့္ ပယ္ရယ္စထ႐ြိဳက္ကာသည္ သူ႔အား မ်ားစြာ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါ သည္။ ရီဇာေဂၚဘာခ်က္ေရးသားခဲ့ေသာ “က်မေမွ်ာ္လင့္မိသည္” ဆုိေသာ စာအုပ္ကုိ အနည္းငယ္မွ်သာ ျမည္းစမ္းဖတ္႐ႈခြင့္ရ ခဲ့ေသာ္လည္း သူအလြန္ႏွစ္သက္မိပါသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္စရာမ်ားကုိလည္း အႏွံ႔အျပား ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈတခု၏ ရလဒ္ကုိ သူသိခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါသည္။
လူသားတုိ႔၏ သက္တမ္းပမာဏအရ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈတခု၏အခ်ိန္ကာလမွာ ထုိမွ်အထိၾကာရန္ မသင့္ပါ။ စမ္းသပ္ခံပစၥည္း မ်ားအတြက္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၏အေျဖကုိ သူ ယခု ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ထုိအေျဖသည္ မွားယြင္းစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေသခ်ာပါသည္။
ျမစ္ေၾကာင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ခ်ာလည္လည္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ေလွတခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အနီးကပ္သြား၍ ၾကည့္႐ႈ ရန္ မလုိဘဲ ထုိေလွတုိ႔၏ ေလွနံတြင္ ဓားထစ္ရာမ်ားစြာရွိေနမည္ဟု သူ အတတ္ေျပာႏုိင္ပါသည္။ ထုိေလွမ်ားေအာက္ရွိ ျမစ္ ေရမွာမူ စီးဆင္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ျမစ္ေၾကာင္းမ်ား၏စီးဆင္းမႈကုိ ၾကည့္႐ႈေနရင္းပင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖြယ္ရာ အတု ယူဖြယ္ရာ၊ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာ၊ မုန္းတီးရြံရွာဖြယ္ရာမ်ားစြာကုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ဟာမင္း ဟက္စ္၏ သိဒၶတၳလုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္မႈႏွင့္မူ တူညီႏုိင္မထင္ပါ။ မ်ားစြာ ကြာျခားေကာင္း ကြားျခားႏုိင္ပါသည္။
လွပေကာင္း လွပမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဗဒါပင္တုိ႔၏ စ႐ုိက္လကၡဏာကုိ သူမႏွစ္သက္ႏုိင္ပါ။ ကြယ္လြန္သူကဗ်ာဆရာစာဆုိ ႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါပင္တုိ႔အေပၚအျမင္ႏွင့္မူ သူ၏အျမင္သည္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ေဗဒါပင္တုိ႔သည္ ေရစီးအတုိင္းသာ ေဖာ့ဂုဏ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ အလုိက္သင့္ေမ်ာပါေလ့ရွိပါသည္။ သူသည္ ေဗဒါပင္တုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔လုမတတ္ ၾကပ္ေန တတ္ေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ခရီးသြားခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဗဒါၾကပ္ေသာျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ခရီးလမ္းေကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။
၈။
ယခုတေလာတြင္ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္တုိ႔သည္ တစုံတရာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မနက္အ႐ုဏ္ဦး၏ အနီေရာင္ ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ သူ မေတြ႔ရပါ။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ အ႐ုိးေငါေငါေကာင္းကင္ကုိသာ ေၾကာင္စီစီေတြ႔ျမင္ေနရ ပါသည္။ ပုိ၍ဆုိသည္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သူႏွင့္လုံး၀လုိက္ဖက္ျခင္းမရွိသည့္ ေဒါင္လုိက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးကုိ ကုိး႐ုိးကားယား ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သဘာ၀အတုိင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ၾကည္ ၾကည္ စင္စင္ သုိ႔မဟုတ္ ျပာျပာလြင္လြင္ပင္ ရွိေနသင့္ပါသည္။ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ ရနံ႔ကုိ သူအလြန္ခ်စ္မက္ႏွစ္သက္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ ရနံ႔ကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ တခါမွ ရယူ႐ွဴ႐ႈိက္ခြင့္ မရရွိခဲ့ေသးသည္မွာ မ်ားစြာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ သူသည္ ေရတြင္းတတြင္းထဲတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ ေျမျပင္ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကားတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၾကဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကပုံရပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူတုိ႔၏ဦးေခါင္းမ်ားကုိ ေမာ့ဖုိ႔ရန္ အလြန္၀န္ေလးေၾကာက္လန္႔ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႔၏ေျခတံမ်ားေအာက္တြင္ ျမက္ပင္မ်ား သန္စြမ္းစြာေပါက္ေနၾကပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ ငုံ႔ထားေသာ ဦးေခါင္း မ်ား ျမက္ပင္မ်ားကုိ မ်ားစြာႏွစ္သက္စြဲလမ္းေနပုံရပါသည္။
သူသည္ ေျမျပန္႔၊ ေကာင္းကင္၊ ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ သစ္ပင္ပန္းမန္၊ ေတာေတာင္အာလုံးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူ ျဖစ္ ပါသည္။ စားေသာက္ရန္အတြက္ သက္သက္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ၾကသူမ်ားရွိသည္ဆုိလွ်င္ သူမ်ားစြာအံ့ၾသမိပါလိမ့္မည္။ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားဟု စာလုံးမ်ားေရးထုိးထားေသာ ၀န္ထုပ္ႀကီးမ်ားကုိ တနင့္တပုိးထမ္း၍ သြားလာေနၾကသူမ်ားစြာကုိ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ားကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ထုိ၀န္ထုပ္ႀကီးမ်ားကုိ က်င့္သား ရေနၾကသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သတုိ႔ထမ္းပုိ႔လာေနေသာ ၀န္ထုပ္မ်ားအတြက္ပင္ မာနတက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။ အာကသဟင္းလင္းျပင္ႏွင့္ ၾကယ္ႀကီးမ်ား၊ ၿဂိဳဟ္မ်ား၊ အာကာသတြင္းနက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကုိ စူးစမ္းေလ့လာ၍ စၾက၀ဠာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ဥပေဒသတုိ႔ကုိ နားလည္ရန္ႀကိဳးစားေနၾကေသာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားကုိ သူအလြန္ေလးစား ခ်ီး က်ဴးပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ေက်ာေပၚတြင္ ဟင္းလင္းျပင္ၾကည့္မွန္ေျပာင္းႀကီးမ်ားကုိသာ ေတြ႕ရပါသည္။ ထုိပညာရွင္မ်ားထံမွာ သူသည္ ကမာၻၿဂိဳလ္အေၾကာင္း အေတာ္အတန္သိရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ လူမႈေလာကႏွင့္ လူတုိ႔၏ ထူးျခား ဆန္းျပားေသာ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ား၊ ႐ႈပ္ေထြးေကာက္ေကြ႕ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိမူ သူ႔အား သင္ၾကားေပးႏုိင္စြမ္း မရွိၾကပါ။
ကမာၻေက်ာ္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ စတီဗင္၀ိန္းဘတ္ကုိ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း သူ၏ေျပာစကားတခုကုိမူ သူ မွတ္မိေနပါသည္။ “ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ေတာ့ အုိင္းစတုိင္းနဲ႔ ရွိတ္စပီးယားႏွစ္ေယာက္လုံးကုိေမးရမွာပဲ” ဟု သူက ဆုိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ရွိတ္စပီးယား၏ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မ်ားကုိဖတ္ဖူးခဲ့ေသာလည္း မၾကည့္ဘူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံရပါမည္။
၉။
ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီဆုိေသာအခ်ိန္ကုိ သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ရဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ လူ႔ေလာက၏ အစုိးမရမႈ တရားအရဆုိလွ်င္မူ ေသခ်ာသည္ဟုေျပာရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီမထုိးမီ သူ႔မုန္းတီးမႈကုိျဖစ္ေစေသာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနမွ သူကင္းလြတ္သြားႏုိင္ပါေသးသည္။ လူသားဟူေသာ ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးမွပင္ ႐ုတ္တရက္အၿပီးတုိင္း ကင္းလြတ္လြင့္ပါးသြားႏုိင္ပါသည္။ ထုိအခ်ိက္မွာ ျငင္းဖ်က္၍ မရႏုိင္ေၾကာင္း သူနားလည္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ခ်စ္တတ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လူသားအားလုံးကုိ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ သူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးအားလည္း အခုိင္အမာခ်စ္ေနဆဲ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးရွိေနသည့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္သုိ႔ သူ႐ုတ္ခ်ည္းကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားမည္ဆုိပါက သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနေသာ မနက္ငါးနာရီေအာဂင္တီးလုံးႏွင့္ နာရီထုိးသံ ကုိ သူနားေထာင္ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ၏အခ်စ္ဆုံး လူသားသုံးဦးရွိရာပတ္၀န္းက်င္မွ မနက္ငါးနာရီထုိးသံကုိ သူမုန္းတီး မည္မဟုတ္သည္မွာ အလြန္႔အလြန္ေသခ်ာလွပါသည္။ မုန္းတီးျခင္းမရွိႏုိင္သည့္ျပင္ ထုိမနက္ငါးနာရီထုိးသံတုိ႔သည္ သူ႔အ တြက္ အသာယာ အခ်ဳိၿမိန္ဆုံးေသာရသကုိ ခံစားႏုိင္ရန္ အခ်က္ေပးသံစဥ္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သြားၾကေပလိမ့္မည္။
ေန႔သည္ ခါတုိင္းလုိပင္ က်ဲေတာက္ေတာက္အပူေရာင္ေအာက္တြင္ ၀ပ္ဆင္းညည္းညဴေနပါသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ သည္လည္း သူႏွင့္မလုိက္ဖက္သည့္ ေဒါင္လုိက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးႏွင့္ သိကၡာမဲ့စြာ ပ်င္းရိေနပါသည္။ သူ႔အနီးတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စုိထုိင္းထုိင္းေလစ အနည္းငယ္ရွိေနေၾကာင္း သတိျပဳမိလုိက္ပါသည္။
ေသခ်ာသည္မွာ ထုိအ႐ုပ္ဆုိးဆုိးေကာင္းကင္ကြက္ကြက္ကုိ ေဖာက္ထြက္ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ သူ႔တြင္ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံ လုိအပ္ပါလိမ့္မည္။
(အသက္ ၄၀ ျပည့္အမွတ္တရ)