mirekbialy.com
ေက်ာ္ေက်ာ္ျမရည္စမ္း - ျဖဴစင္မွန္ကန္စြာအားေပးျခင္းျဖင့္ကူညီပါ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
တခါတရံေတာ့ ခ်စ္ခင္ရတဲ့အေဝးေရာက္ မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တဲ့ သတင္းကိုၾကားရ တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ သူတို႔ကိုအားေပးခ်င္လာတယ္။ ကူညီခ်င္လာတယ္။ ကိုယ့္အားေပးမႈဟာ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူကို ပိုၿပီးဝန္ျဖစ္ေစမွာလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။
ဒီေတာ့လည္း ေသြးတိုးေလးစမ္းၿပီး၊ ဘာလိုအပ္သလဲလို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ၿပီဆိုမွ တစိုက္မတ္မတ္ အား ေပး ျဖစ္ေတာ့တယ္။
အခုက ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္ေတြေကာင္းလာၿပီဆိုေတာ့ ဟိုးတုန္းကလို၊ က်ီးကန္းတည အိပ္စာ ပို႔စရာမလိုေတာ့သလို၊ ၇ အိမ္ၾကား ၈ အိမ္ၾကား ဖုန္းဆက္ေအာ္ေျပာစရာလည္း မလိုေတာ့ ပါဘူးေလ။
ဒီေန႔လည္း ကိုယ့္ကို ညီငယ္တေယာက္လိုသြန္သင္ခဲ့တဲ့အကိုႀကီးတေယာက္ အေဝးမွာ ေန မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ရီစရာေလးေတြ လွမ္းပို႔လွမ္းေျပာၿပီး အားေပးမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူရဲ႕အေမေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက သူ႔ေျမး၊ က်ေနာ့္သမီးေလး သူ႔ အဘြားဆီ သြားအားေပးခဲ့တာေလး အမွတ္ရမိတယ္။
အဲဒီတုန္းက သမီးနဲ႔သူ႔အဘြားနဲ႔အေၾကာင္းေလးကို က်ေနာ္ေရးမွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ ပုဂၢိဳလ္ခင္လြန္းရင္ တရားမင္တတ္ရံုမက အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ထိ ခိုက္ တယ္လို႔ ထင္ရသမွ်ေတြကို ေရွ႕ေနာက္မေတြးေတာ့ဘဲ ငါ့စကားႏြားရ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ေလးစားတဲ့သူကိုထိပါးလာတယ္လို႔ထင္တဲ့အခါမ်ဳိးဆို ပိုဆိုးေပါ့။
အဲ့ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားမႈေဘးခ်ိတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းရန္လို တု႔ံျပန္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို တဖက္သားက အေကာင္းေျပာတာလား၊ အဆိုးေျပာတာလားဆိုတာကိုမွမသိဘဲ တုံ႔ျပန္လိုက္ၾက တာပါ။
တခါတေလ ဘယ္ေလာက္ထိဆိုးသလဲဆိုရင္ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ သူနဲ႔ေပါင္းသင္းေနတဲ့ သူ ဟာ အင္မတန္လမ္းမွားေနတဲ့သူျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အျပစ္ဆိုဖို႔ မဝံ့ၾကဘူး။
သူမ်ားေတြ အျပစ္ဆိုခဲ့ရင္လည္း ကာကြယ္တတ္ၾကပါတယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုႀကီးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေတာ့ က်န္တဲ့ဝန္ႀကီးတခ်ဳိ႕တေလ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစံုတရာ၊ မွားယြင္းေနၿပီလို႔ ယူဆမိ တဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာင္ ေထာက္ျပေဝဖန္ဖို႔မဝံ့မရဲျဖစ္ၾကရတယ္မဟုတ္လား။
ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့ရတာ ႏွစ္ကာလအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ေခါင္းခါရမယ့္ကိစၥမ်ဳိးဆို မဝံ့မရဲေပါ့။ ကိုယ္တိုင္အဲ့ဒီလိုမ်ဳိး ခဏတိုင္းခံစားဖူးခဲ့ပါတယ္။
ဘာမွမေတြးေတာ့ပဲ၊ သူမ်ားလုပ္သလိုလုပ္မွအႏၲရာယ္ကင္းေဘးရွင္း ေနထိုင္ရတဲ့ ဘဝနဲ႔က လည္း အသားက်ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၾကၿပီေလ။
အဲ့ဒီတုန္းက အေမ့ကို သတင္းသြားေမးတဲ့သမီးေလးကို က်ေနာ္ဆူမိပူမိမလို ျဖစ္ခဲ့ရေသး တယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုခင္ဗ်။
က်ေနာ့္ဇနီးရဲ႕ေမေမ- က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ဝမ္းဗိုက္ခြဲစိတ္မခံယူဖို႔ ေဆးရံုတက္ရပါတယ္။ ခြဲစိတ္မႈခံယူဖို႔အတြက္ မႏၲေလးေဆးရံုႀကီးက ခြဲစိတ္ေဆာင္ အမွတ္ ၂ မွာ လိုအပ္တ့ဲ ေဆး စစ္မႈေတြခံယူေနခ်ိန္မွာ ေျမးျဖစ္သူက်ေနာ့္သမီးေလးက သူ႔အဘြားဆီ အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ လို သူ႔အဘြားဆီသြားလည္ခဲ့ပံုကို က်ေနာ့္ကိုဖုန္းထဲမွာ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
သမီးက သူအဘြားဆီေရာက္ေတာ့ သူရိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုေလးေတြကို တပံုၿပီးတပံု သူ႔ အဘြား ကိုျပေပးေနေတာ့ အဘြားျဖစ္သူကလည္း သူ႔ေဝဒနာသူေမ့ၿပီး ''ဒါေလးက ဘယ္နားေလး တုန္း.. ဒါေလးက ဘယ္တုန္းကရိုက္ထားတာလဲ...ဟယ္..ဒီအက်ႌေလးကလွလိုက္တာ ဘယ္မွာခ်ဳပ္တာလဲ''စသျဖင့္ေမးၿပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြကိုစိတ္ဝင္တစားၾကည့္သတဲ့။ ေက်ာင္းမွာရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြျမင္ေတာ့ လည္း ''ငါ့ေျမးေလးေတြအေဆာင္ေတြေပးမယ္ဆိုတာေရာရၾကၿပီလားလို႔ ေမး သတဲ့။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သူ လက္ငင္းခံစားေနရတဲ့ေဝဒနာကို ေမ့သြား တာပါပဲ။
က်ေနာ္က ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ ''သမီးေလးေရ...သမီးေမႀကီးကိုသက္သာရဲ႕လား..ဘယ္လိုေန ေသးလဲ သမီးဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲလို႔ေရာ ေမးလိုက္ေသးသလား ''ဆိုေတာ့ ''ဟင့္အင္း သမီး မေမးလိုက္ပါဘူး။ မေမးလိုက္ဘူးဆိုတာက ဒီလိုပါ။ သမီးက ဘာမွလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္လို႔ မေမးလိုက္တာပါ.။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သမီးလုပ္ေပးႏိုင္တာက ေမႀကီးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သူ႔ေဝဒနာ သူ ေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ပဲလုပ္ေပးႏိုင္တာေလ ေဖေဖရဲ႕''ဆိုပါလား။
သူေျပာျပေနတာေလး နားစိုက္ေထာင္ရင္း ေတြးမိပါတယ္။ သမီးက ဆရာဝန္လည္းမဟုတ္
သူနာျပဳဆရာမႀကီးလည္းမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပဲကို။ ၁၉၇၄ ေမြးတဲ့လူတေယာက္နဲ႔ ၁၉၉၇ ေမြးတဲ့ လူတေယာက္ဟာ သားအဖခ်င္းေပမယ့္ ေလာကအေပၚ အျမင္ေတာ့ ကြာျခားသြားပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ေခတ္နဲ႔သူတို႔ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ေခတ္က အေတာ္ေလးလည္းကြာျခားသြားၿပီကိုး။
ငါအေဖပဲဆိုတဲ့ အာဏာရွင္စိတ္ေမြးၿပီး သမီးေလးကို ''ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလိုမေမးခ့ဲတာလဲ။ ေဆးရုံ မွာလူနာသြားေမးရင္ အ့ဲဒီလို ေမးရတယ္ကြ''လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ သမီးဆက္ေျပာမယ့္ စကား ေလးေတြ က်ေနာ္ၾကားရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ဆႏၵမဲေပးခြင့္ရခဲ့တဲ့သမီးေလးကို ဒီမိုကေရစီအျပည့္ေပးထားလို႔သာ သူေျပာျပတာ ေလးဆက္ၿပီး ၾကားခဲ့ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ကသာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေခတ္ႀကီးနဲ႔ အသားက်ေအာင္ေနခဲ့ ရတာမဟုတ္လား...။ လမ္းေတြ႔ရင္ ေနေကာင္းလား၊ စားၿပီးၿပီလားနဲ႔ ေနသားက်ခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
လမ္းမွာေတြ႔မွေတာ့ ေနေကာင္းလို႔ေပါ့။ မစားရေသးဘူးေျပာရင္လည္း ဘုဂလန္႔ေကာင္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ခံရမွာကို ေၾကာက္ၾကလို႔လိုက္ေလ်ာညီေထြေနတတ္တဲ့သူေတြဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာေျဖ ေတြးခဲ့ၾကတာပါ။
ကိုယ္တိုင္လည္း ဟန္ေဆာင္လက္ခုပ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္တီးခ့ဲဖူးသလို ဟန္ေဆာင္လက္ခုပ္သံေတြၾကားမွာလည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကဖူးတယ္ေလ။ တခါတေလမ်ားဘဝင္ေတြခတ္လို႔ေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြေလ။ မျမင္ဖူးတဲ့ေသာင္းက်န္းသူကိုေတာင္ ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ဖို႔မျဖစ္မေန ပြဲတက္ခဲ့ ရတဲ့က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြ။
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆႏၵမဲေပးခြင့္ရၿပီး ခဏခဏလြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြနဲ႔တႀကိမ္သာ မဲ ေပးလိုက္ရၿပီးတႀကိမ္ထဲနဲ႔ဒီမိုကေရစီရသြားတဲ့ခုေခတ္ကေလးေတြရဲ႕ဘဝေတြ။
သူတို႔ေလးေတြမွာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့မာယာအႏုပညာေတာ့ ဆိတ္သုဥ္းသြားတာေပါ့။ သူတို႔ အေတြးသူတို႔အျမင္ကို ရဲရဲနဲ႔ရိုးရိုးဖြင့္ေျပာေနတတ္ၾကၿပီ။ ထားပါေတာ့၊ ေခတ္အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ''ေတာ''ဆန္ေတာ့မယ္။
သမီးေလးက သူ႔အဘြားကို ''ေမႀကီး .. အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ ''လို႔ေမးသတဲ့။
အဘြားျဖစ္သူက (၇၀)လို႔ျပန္ေျဖေတာ့… ''ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတာင္မွ ၇၁ ႏွစ္ဆိုေတာ့ သူက ေမႀကီးထက္ ၁ ႏွစ္ႀကီးတယ္။ သူလည္း ခုထိက်န္းမာေနတာပဲ။ ေမႀကီးလည္း ေနေကာင္းသြားမွာပါ''လို႔ေျပာေတာ့.. ''သူက ဗိုလ္မင္းေရာင္မ်ဳိးဆက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီး၊ နတ္ေမာက္အဆက္ေတြ ငါ့ေျမးရဲ႕''လို႔ အဘြား ျဖစ္သူက ဆင္ေျခေပးသတဲ့။
သမီးေလးက "ေမႀကီးလည္း...ပုဂံေညာင္ဦးအဆက္ပဲ။ ပုဂံဗိုလ္ခ်ဳိဆိုတာ သမိုင္းထဲမွာ နာမည္ႀကီးပဲ။ ၿပီးေတာ့ရာဇဝင္အဆက္ဆက္ သူရဲေကာင္းေတြထြက္တဲ့နယ္ကပဲ ''ျပန္စသတဲ့...။
အေမကေတာ့ သူ႔ကိုေနာက္ေနမွန္းမသိဘဲ ပုဂံသူရဲေကာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနျပန္သတဲ့။ ေတာ္ေတာ့္ေလး ၾကာေတာ့မွ သမီးေလးက သူ႔အဘြားကိုသနားတာနဲ႔… ''ေမႀကီးရယ္ တကၠသိုလ္စိန္တင္ေရးတာ သမီးဖတ္ဖူးပါတယ္''လို႔ေျပာေတာ့ အားက်မခံ ''ေရႊကူေမႏွင္းလည္း ေရးပါတယ္ေအ''လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။။
သူ႔အဘြားေမာေနမွာစိုးလို႔ စကားျပတ္သြားေအာင္ ''ေမႀကီးတို႔ပုဂံသူရဲေကာင္းေတြက ခု ေခတ္ဟိုတယ္ေဆာက္တဲ့ သူေတြကိုက်ေတာ့ေၾကာက္ပံုရတယ္ေနာ္''ဆိုၿပီး စကားျဖတ္လိုက္ကာ မွ ''သူတို႔မရွိေတာ့လို႔ေပါ့ ငါ့ေျမးရယ္” ဆိုၿပီး သူတို႔ငယ္ငယ္က ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြတည္းၾကခို ၾကတဲ့ဇရပ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ သူငယ္စဥ္ဘဝေနခဲ့တဲ့အိမ္နားက ေရႊစည္းခံု ဘုရားသမိုင္းကိုပါ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ေျပာျပေနလို႔နားေထာင္ေနရတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔သမီးေလး ေဆးရံုႀကီးကိုသြားလည္ေပးခဲ့တ့ဲတေန႔လံုး အေမလည္း သူ႔ေဝဒနာသူေမ့ ၿပီး ရႊင္လန္းေနသတဲ့။
သမီးေလး ျပန္ကာနီးလို ့ သူ႔အဘြားကိုႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္မွာေနခဲ့ရၿပီး ေဆးရံုကို လိုက္မလာႏိုင္တဲ့ သားတေယာက္ဆီက (တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္႔မယားညီအကိုပါ) ဖုန္းဝင္လာ သတ့ဲ ''အေမ, အေမကခြဲမွာစိတ္မွာဆိုေတာ့ အားရွိေအာင္ က်ေနာ္တို႔လာခဲ့ရမလား''ဆိုေတာ့ ....
''မင္းတို႔လာေတာ့ေရာ ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ ငါေျမးေပါက္စ လံုးလံုးေလးလြတ္လိုက္တာမွ စကား ေျပာေဖာ္ရဦးမယ္''လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။ အိမ္မွာ က်န္ေနခ့ဲ့တဲ့သူ႔ေျမးေပါက္စန ေလးတန္းေက်ာင္းသူေလးကို စကားေျပာေဖာ္အျဖစ္ တမ္းတေနသတ့ဲ။
သမီးေလးနဲ႔ဖုန္းေျပာလို႔အၿပီးမွာဆက္ၿပီးစဥ္းစားေနျဖစ္တာကေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ တဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဘဝနဲ႔ခႏၶာရဲ႕အေမာေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ လက္ငင္းသက္သာေအာင္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕စကားကိုအေမာ ေျပ အနာသက္သာေစမယ့္ ေရၾကည္တေပါက္လိုလိုလား ေတာင့္တၾကရွာတယ္။
ကေလးေတြက သူတို႔အျမင္ကိုရိုးသားစြာေျပာလာခဲ့ရင္လည္း၊ ဗီတိုအာဏာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ပယ္ခ်တာ မ်ဳိးမလုပ္ဘဲ ေသခ်ာနားေထာင္စဥ္းစားေပးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ဘာမွမေျပာရဲေအာင္ ဟန္႔စစ္ဆင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔လည္း ဘာမွဆက္မေျပာရဲ။ ကိုယ္ ေတြလည္း အသက္အရြယ္အရ ဗုန္းဗုန္းလဲက်ခ်ိန္မွာ ဘာအသစ္မွ ျဖစ္ထြန္းလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
လြတ္လပ္ပြင္႔လင္းစြာေျပာဆိုတတ္တဲ့ ေျပာဆိုႏိုင္တဲ့ကေလးေတြဟာ ေမာပန္းနာၾကင္ေနသူ လူႀကီးေတြအတြက္ေတာ့. ကဗ်ာဆရာ(ဦးေခ်ာႏြယ္)ေမာင္ေခ်ာႏြယ္စကား ခဏငွားေျပာပါရ ေစ။
ေရၾကည္ေလးတေပါက္...အတိအက်ေျပာရင္ေတာ့ …
''အထက္တန္းက်တဲ့ေရ"ၾကည္ေလးတေပါက္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ကေလးေတြရဲ႕ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့အားေပးစကားေလးေတြကို အေရာင္မဆိုးမိေအာင္ က်ေနာ္ တိ႔ု သတိခ်ပ္ၾကရဦးမယ္။ ။
( ေရႊျပည္ႀကီးကို လြမ္းေနရွာတဲ့ အေဝးေရာက္မ်ားရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ရင္း ေရးျဖစ္တ့ဲစာ)
ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမရည္စမ္း)
၁-၁၀-၂၀၁၆
ည ၁၀နာရီ ၁၃ မိနစ္