ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း ● အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကို မေမ့သင့္ၾကပါ
(အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ / မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
(အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ / မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မ်က္စိလည္စရာလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစကား ေတြ တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာေနတဲ့အၾကားက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျပဳတဲ့ အေျပာအဆို-အေရးအသား အေၾကာင္းျပဳၿပီး အဖမ္းခံ ေနရတာေတြ ဆက္လက္ေတြ႕ျမင္ေနရတာ၊ ေငြကုန္ေၾကးက် အေျမာက္အျမားခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ၊ ၂၁ ပင္လုံ ညီလာခံႀကီးေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္း က်င္းပေနတဲ့အၾကားက တိုက္ပြဲေတြ တရံမလပ္၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ အေျပးမရပ္ျဖစ္ေနရတာ၊ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ စီးဝင္ေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္သမားျပႆနာေတြ တိုးသထက္ တိုး၊ ကြၽန္ျပဳခံရ တယ္ဆိုတာ မ်ိဳးအထိျဖစ္၊ လယ္သမားေျမ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ မ်ားသထက္မ်ားျဖစ္ေနရတာ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးစကားေတြ စီစီညံ ေအာင္ ၾကားေနရတဲ့အၾကားကပဲ ရာဇဝတ္မႈေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါး သုံးစြဲေဖာက္ကားမႈျပႆနာဟာ ဆိုးသထက္ဆိုးလာေနတာ- ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာကို ဗမာႏိုင္ငံသားတိုင္းက သိခ်င္ေနၾကပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တယ္လီဖုန္းကိုင္တဲ့လူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာ၊ အင္တာနက္တက္သူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာ၊ အေနရာရာမွာ ျပည္ပက သင္တန္းေတြေပးတာေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေနတဲ့အၾကားက ဒီႏိုင္ငံမွာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ေလ်ာ့သြား တယ္မရွိဘဲ ဘာေၾကာင့္တိုးသထက္တိုး မ်ားလာေနရတာလဲ။ ျပည္ပက အကူအညီမ်ိဳးစုံ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္လာေနလ်က္နဲ႔ ေဒၚလာ ေစ်းႏႈန္း၊ ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္တက္ ေနရ တာလဲ။
ကမၻာႀကီးကို တခ်က္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ပါ။
စစ္ပြဲေတြ၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ၊ အငတ္ေဘးျပႆနာေတြ ရက္သတၱတပတ္ မျမင္ရ၊ မၾကားရဘူးလို႔ ရွိလို႔လား။ မရွိပါဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ အနိ႒ာ႐ုံျမင္ကြင္းေတြကို မတူတဲ့အတိုင္းအတာ၊ မတူတဲ့အသြင္သဏၭာန္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿမဲ ေတြ႕ေနရတာကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ဗမာျပည္ကျပႆနာကိုလည္း အေျဖထုတ္ႏိုင္မွာပါ။
အင္မတန္ ႂကြယ္ဝထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာကိုပဲ ရဲက လူထုအေပၚ မတရားႏွိပ္စက္တာ၊ တယူသန္ ေဖာက္ခြဲ ေရးသမားေတြေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့လူထုေတြ ေသေၾကၾကရတာ၊ သူတို႔ရဲ႕အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၊ အာဖရိကေျမာက္ပိုင္းစတဲ့ ေဒသေတြမွာ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္စစ္သားနဲ႔လူထုေတြ ေသေနၾကတာ၊ ဒါေတြဟာ ေလ်ာ့သြား တယ္မရွိ၊ တိုးၿပီးရင္းသာ တိုးလာေနတာ ေတြ႕ေနၾကရပါတယ္။ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးျပႆနာ-အဓိက႐ုဏ္းဆိုတာ ေတြကလည္း အေတာမသတ္။ ေျပာရရင္ ပထမကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ ေနာက္ ပိုင္းကာလေတြနဲ႔ တပုံတည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္းဆုံး ေတြ႕ႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္တဲ့အခ်က္တခ်ိဳ႕ကိုေျပာရရင္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းျဖစ္စဥ္ႀကီး အရွိန္ရႀကီးထြားလာလို႔ ဥစၥာ ဓနေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ႕စီးသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေသြးစုပ္မႈေတြသာ ပ်ံ႕စီးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ တဆက္တည္း ပ်ံ႕ပြားတာက က်ဴးေက်ာ္မႈစစ္ပြဲ၊ အရင္းအျမစ္လုတဲ့စစ္ပြဲေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အိုင္တီစနစ္ ထြန္းကား၊ သတင္းစနစ္ ျမန္ဆန္ လာလို႔ လူတန္းစား ကြာဟမႈကို ဆြဲမညႇိႏိုင္ပါဘူး၊ ပိုသာ ကြာဟဆိုးဝါး ေစပါတယ္။ စမ္းသပ္ခန္းေတြ၊ သုေတသနခန္းေတြ ထဲကေန အရင္းအျမစ္သစ္ေတြ၊ ပစၥည္းသစ္ေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီအက်ိဳးကို ခံစားရတာဟာ ကမၻာ့ထိပ္ဆုံးကသူႂကြယ္ေတြသာျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာေပၚမွာ စစ္နဲ႔လက္နက္ကို လက္႐ုံးျပဳထားတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ႀကီး ရွိေနသေရြ႕ စစ္ပြဲေတြ၊ ဒီမိုကေရစီကိုအညီအမွ် မခံစားရတာေတြ ရွိၿမဲရွိေနမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူ ဗမာျပည္မွာလည္း စစ္နဲ႔လက္နက္ကို လက္႐ုံးျပဳၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ဥစၥာဓနနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို ေမာင္ပိုင္စီးထားတဲ့ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ႀကီးေတြရဲ႕ အာဏာစက္ကို မဖယ္ရွားႏိုင္ေသးသေရြ႕ ျပည္သူေတြ ဒုကၡမ်ိဳးစုံခံစားေနၾကရမွာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ စစ္အုပ္စုရယ္လို႔ ေပၚေပါက္လာတာကိုက ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကိုအမွီျပဳၿပီး ဖဆပလလက္ယာဂိုဏ္းသားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ အာဏာအဆက္ဆက္ သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္လူတန္းစားရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
လူထုကို ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ၿခိမ္း ေျခာက္၊ အာဏာသိမ္းပြဲေတြနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဓနဥစၥာေတြ ခိုးဝွက္စုေဆာင္းခဲ့ရာကေန ၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးပိုင္အပါအဝင္ သူတို႔ရဲ႕ဓနအေဆာက္အအုံေတြကို တရားဝင္ ေၾကညာထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ တပါတည္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ခ႐ိုနီေပါင္းစုံဟာလည္း အေမွာင္ရိပ္ထဲကေန တရားဝင္ခုန္ထြက္လာၾကပါတယ္။
ဒီလို တိုင္းျပည္ကို ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္အုပ္စိုးၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ဓနအေဆာက္ အအုံနဲ႔ အာဏာ အသိုက္အအုံကို ကေန႔အခါမွာ ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏိုင္ၿပီလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္ပါသလဲ။ အဲဒီစစ္အုပ္စုဟာ သူတို႔ရဲ႕႐ႈံးနိမ့္မႈကို သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ဝန္ခံအသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါသလဲ။ အသိသာဆုံး သာဓကတခုကေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒနဲ႔ အဲဒါႀကီးကို ဒီေန႔ သူတို႔ အေသအလဲ ကာကြယ္ေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ဒီေန႔မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ နားမလည္ႏိုင္စရာေတြကို သုံးသပ္ရာမွာ ဒီအခ်က္ကို ထည့္မစဥ္းစားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ဘီလူးစည္း လူစည္း ခြဲႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ လူတန္း စား စည္းခြဲျခားဖို႔ပါ။ ဒီေန႔ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားၿပီး ဘယ္သူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ အေျခအေနကို အရွင္းသားနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္းကနဲ႔ ဘာမ်ားျခားနားပါသလဲ။ မတူျခားနားတဲ့ေနရာ၊ မတူ ျခားနားတဲ့ရာသီဥတုမွာ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ေရာဂါေဟာင္းလို႔ပဲ ဆို ခ်င္ပါတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါပါ။
ဒီေန႔ ဗမာျပည္အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ထိပ္တန္းကပါေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကိစၥကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဒီျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေပၚရတာဟာ ဒီမိုကေရစီကို အညီအမၽွ ခံစားခြင့္မေပးတာကေန ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ စတင္ေပၚေပါက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေဒသေတြကို အစိုးရစစ္တပ္ေတြ ခ်ထားရာကေန အဲဒီစစ္တပ္ေတြက ျပည္သူလူထုအေပၚ မတရားအႏိုင္ က်င့္တာေတြ မ်ားလြန္းလာလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြက လက္နက္ကိုင္တိုက္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုလည္း ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းမယ္ဆိုရင္ လူတိုင္း- ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ သူ႕လူကိုယ့္လူမေရြး- ကို ဒီမိုကေရစီ အညီအမၽွ ခံစားခြင့္ေပးတာ၊ အစိုးရစစ္ တပ္ေတြကို စည္းကမ္းတက် ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္တာေတြက စရပါလိမ့္မယ္။ လူတန္းစားျပႆနာ၊ လူတန္းစားစစ္ ျပႆနာျဖစ္ ပါတယ္။
အိုးအိမ္ဖ်က္သိမ္းတာ၊ ေျမယာလုယက္တာ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးကုန္ကူးတာ စတဲ့ကိစၥေတြက်ေတာ့ပိုလို႔ေတာင္ရွင္းပါတယ္။ စစ္ ခ႐ိုနီႀကီး ေတြနဲ႔ျပည္ပအရင္းရွင္ႀကီးေတြ ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ ဗမာျပည္ကဆင္းရဲသားျပည္သူလူထုကို အႏိုင္က်င့္တာဆို တာ ဘယ္သူမဆို သိပါတယ္။
စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဓနရွင္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ခ႐ိုနီေတြ၊ ကပ္ပါးရပ္ပါးေတြကို အထီးက်န္ထားၿပီး က်န္လူတန္းစားမ်ား၊ အင္အား စုမ်ား ေသြးစည္းၾကဖို႔အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၂) အမွတ္ ၇
October18, 2016