ေရႊပုိးအိမ္ (ပဲခူး) ● ပူေလာင္ အိုက္စပ္ေနတဲ့ မိန္းမ (ဝတၱဳတုိ)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၆
ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနတဲ့ ေႏြပါပဲ။ အသက္ေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ႀကီးလာတိုင္း ကြၽန္မအၿမဲ ၾကံဳေနက်ေႏြပဲေလ။ သတၱေလာကလို႔ အမည္တပ္လို႔ရမလား။ ကမာၻႀကီးလို႔ ကြၽန္မသံုးႏႈန္းခြင့္ရွိမလား။ ကြၽန္မ ပူေလာင္အိုက္စပ္မႈဒဏ္ကို ခံစားေနရတာေတာ့ အ မွန္ပဲ။
မ်က္မွန္တလက္လည္း လိုအပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မမွာမ်က္မွန္မရွိဘူး။ ကြၽန္မကြန္ပ်ဴတာ အရမ္းသံုးတယ္။ ဖုန္းအရမ္းသံုးတယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္တယ္။ ကြၽန္မမ်က္လံုးေတြ ပူထူလာတဲ့အထိပဆိုပါေတာ့။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ျပန္ျမင္ေနရတာကလည္း သိပ္ေတာ့ပံုမလာဘူး။ သစ္ရြက္ေတြက တေဝ့ေဝ့တဝဲဝဲနဲ႔ အရင္ႏွစ္တုန္းကထက္ ပိုပိုေႂကြလာသလိုပဲ။ ကြၽန္မ ဝမ္းနည္းခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ ဝမ္းနည္းစရာအေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကံဳလာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ အရာရာဟာ ဝမ္းနည္းစရာအ တိပဲလို႔ ျမင္ေနတဲ့အထိ ကြၽန္မစိတ္ဟာ မိႈင္းညႇိဳ႕ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ စိတ္ေဝဒနာတခုခု စြဲကပ္ေနသလားလို႔ သံသယရွိလာတဲ့အထိပါပဲ။ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ႀကီးတခ်ဳိ႕ရဲ႕လိပ္စာေတြ ဖုန္း နံပါတ္ေတြ ကြၽန္မႀကိတ္ၿပီးရွာေဖြေနမိတယ္။ အခြင့္ႀကံဳတိုင္းလည္း အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္ေနမိတယ္။
ဒါေပမဲ့….ဒါေပမ့ဲ ကြၽန္မသိေနတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာကိုလည္းနားလည္ေနတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ ဆိုလိုခ်င္တာ ကြၽန္မက သိသိရက္နဲ႔ မိုက္ေနတာ။ အဲလိုအဓိပၸါယ္ေကာက္လို႔လည္း ျငင္းစရာေတာ့ မရွိပါ ဘူး။
ကြၽန္မအဆင္ေျပပါတယ္။
-----
ကြၽန္မအခန္းကသိပ္မက်ယ္လွဘူး။ ရွိလွမွ ၁၀ ေပ အတိုင္းအတာေပါ့။ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ လူသြားလမ္းေလး ဖယ္ၿပီးရင္ တိုက္ခန္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးခန္းမွာဘုရားစင္ရွိမယ္။ စာအုပ္စင္ရွိမယ္။ စာေရးစားပြဲေလးတလံုး ရွိမယ္။ စားပြဲေပၚမွာလက္ေတာ့ေလးတလံုးတင္ထားမယ္။ ေဘးနားမွာ ပြေယာင္းေနတဲ့စာအုပ္ေတြရွိမယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေကာ္ထိုင္ခံု သံုးခံုေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါေတာင္ ဟိုတေလာကမွဝယ္ျဖစ္တာ။ ဝယ္ျဖစ္ရတာလည္း အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့။ အေမအိမ္ လာတဲ့အခါ သူ႔မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ပါ ေခၚလာတယ္။ ဘုရားကျပန္လာရင္းနဲ႔ ဝင္လာၾကတာတဲ့။ ကြၽန္မ သူတို႔ကိုေနရာ ထိုင္ခင္းေပးဖို႔ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ အေမကဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ပါလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚပဲထိုင္ရေတာ့ မလိုလို ကြၽန္မစာေရးစားပြဲကကုလားထိုင္မွာပဲထိုင္ရေတာ့မလို။ မတ္တပ္ႀကီးရပ္လို႔။ အေျခအေနရိပ္စားမိတဲ့ အေမကပဲ ျမန္ ျမန္စကားျဖတ္ၿပီးသူ႔ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္မကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာပါေလေရာ။ နင္က လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအျပင္ဘက္က သတၱဝါလားတဲ့။ ကြၽန္မ စိတ္မဆိုးဘဲရယ္မိတယ္။ အေမေျပာတာလည္း ဟုတ္ တာ ပဲေလဆိုေတာ့ ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းခ်သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္မေနတဲ့ ရပ္ကြက္နားက ေစ်းထဲမွာ အစိမ္းေရာင္ပလတ္စတစ္ေကာ္ထိုင္ခံုေလးေတြဝယ္ျဖစ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မအခန္းမွာ တီဗြီမရွိဘူး။ ဒုတိယအခန္းက ကြၽန္မအိပ္ခန္း။ တေယာက္အိပ္ ခုတင္တလံုးရယ္။ အဝတ္အစား ထည့္ဖို႔ ဗီဒိုတလံုးရယ္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးရယ္။ တတိယအခန္းကေတာ့ ထမင္းစားဖို႔ ေနရာတေနရာရယ္ ခ်က္ ျပဳတ္ဖို႔ေနရာတေနရာရယ္ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔အိပ္သာ တဆက္တည္း အခန္းတခန္း။ ဒါပါပဲ။ သိပ္ၿပီးထူေထြဆန္းျပား စရာလည္း မရွိဘူး။ ငါးလႊာတိုက္ခန္းရဲ႕ေလးလႊာေျမာက္ အခန္းက်ဥ္းတခန္းပါပဲ။
ကြၽန္မအတြက္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ေစတာက တိုက္ခန္းေရွ႕မွာ ဝရန္တာေလးတခု ရွိေနတာပဲ။ ကြၽန္မအဲဒီ ဝရန္တာကေန ေအာက္ဘက္က ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးလို႔ရတယ္။ ေကာင္းကင္ရဲ႕ေန႔စဥ္ေျပာင္းလဲမႈအဆင့္ဆင့္ကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ငွက္က ေလးေတြအတြက္ စပါးတြဲေလးေတြ ခ်ိတ္ေပးလို႔ရတယ္။ ညဘက္ေတြ အရမ္းအိုက္စပ္လြန္းရင္ ကြၽန္မ ေကာ္ခံုတလံုးဆြဲၿပီး ဝရန္တာ အျပင္ဘက္ ထြက္ထုိင္ေနေလ့ရွိတယ္။ ဝရန္တာကေန ကြၽန္မစာေရးတဲ့စားပြဲကို ျပတင္းေပါက္တခုနဲ႔ ဆက္စပ္ ေပးထားတယ္။ ကန္႔လန္႔ကာအျပာႏုေရာင္ေလး တပ္ထားတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုသလိုပါပဲ။ မၿပီးျပည့္စံုဘူးလို႔ ထင္တိုင္း ျပီးျပည့္စံုတယ္လို႔ ထင္လာေစတဲ့ အျပင္အဆင္ေပါ့။ ဘုရားစင္ေပၚက ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေလးက ကြၽန္မအေမရဲ႕ အေမြပဲ။ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္။ ဘုရားပန္းအိုတလံုးေပၚမွာ ႏွင္းဆီေတြလွဴထားတယ္။ မေန႔ညေနကမွ ကြၽန္မတင္ ထား တဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လန္းဆန္းမႈကေတာ္ေတာ္ ေလ်ာ့ေနၿပီ။ ဒါလည္းပူလြန္းလို႔ ေနမွာပါ။ ေသာက္ေတာ္ေရ တခြက္ ကပ္ထားတယ္။ ပုတီး၂ ကံုး၊ ၁ဝ၈ လံုးပုတီးရယ္၊ ကိုးလံုး ပုတီးရယ္။ ဘုရားမီးပူေဇာ္ထားတဲ့ မီးလံုးေလးရယ္….။ ကြၽန္မစိတ္ထဲကုသိုလ္ယူႏိုင္သေလာက္ေပါ့။ ဘုရားရွိခိုးတဲ့အလုပ္ကို ပံုမွန္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ပုတီးေတြ ခ်ိတ္ထားေပမယ္ မစိပ္ျဖစ္ ဘူး။ ဂါထာရြတ္တာလည္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ ေရ၊ ပန္း၊ သစ္သီးဆြမ္းေတာ့ ပံုမွန္ကပ္ျဖစ္တယ္။
ဓာတ္ပံု တပံုရွိတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ကြၽန္မၾကည့္ခ်င္မွ ယူၾကည့္တဲ့ဓာတ္ပံုေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္မဓာတ္ပံုကို ေက်ာခိုင္း ထားတဲ့ပံုစံမ်ဳိး လုပ္ထားေလ့ရွိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ကြၽန္မထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ေယာက်္ားတေယာက္ရယ္။ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မရယ္မျပံဳးမ်က္ႏွာအေသနဲ႔ မိန္းမတေယာက္ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ကြၽန္မလားဆိုေတာ့ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္ေနတယ္ေလ။ ထားပါေတာ့။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာက အဲဒီလိုမ်က္ႏွာေသမ်ဳိးပဲ။ လက္ မခံခ်င္စရာ ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္မလက္မခံခ်င္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ကြၽန္မက မိသားစုနဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ ေလ။ ဓာတ္ပံုေတြက ကြၽန္မအေၾကာင္းေျပာျပေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ တခုေတာ့ ႀကိဳေျပာျပထားခ်င္တယ္။ ဓာတ္ပံုေတြက ကြၽန္မမဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြထဲက အရိပ္ေတြဟာအမွတ္တရတခုခုအတြက္ လ်ာထားတဲ့ ျခစ္ရာေလးေတြပဲ။ အမွန္ကေမ့သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မ ျဖစ္တည္မႈထဲမွာ ေဘာင္အျပင္ထြက္ေနတဲ့သူမ်ဳိးပဲ။
ကြၽန္မပူေလာင္ အိုက္စက္လာျပန္ၿပီ။ ေရးလက္စစာမူကိုခဏရပ္လိုက္တယ္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးထဲက ေရခဲေရဗူး ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။
အာ … မေအးဘူး။ ဘယ္ေအးမလဲ ေရခဲေသတၱာရဲ႕ပလပ္ေပါက္ကို ကြၽန္မ ပလပ္ကြၽတ္ၿပီး ျဖဳတ္ထားမိျပန္တာကိုး။ ေသလိုက္ ပါေတာ့။ မေအးေတာ့လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ပူထူေနတဲ့အစိုင္အခဲေတြ…။ မ်ားေနၿပီ။ သိပ္ကိုမ်ားေနၿပီ။ ကြၽန္မေရေသာက္ မွပဲရေတာ့မယ္။ ေရ… ေရ…။ ပူေလာင္အိုက္စက္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ အတြက္ ေရကဘယ္မွာလဲ။
-----
တံခါင္းေခါက္တယ္။ ကြၽန္မ ၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ထိုင္ေနတုန္းပဲ။
ေဒါက္ ေဒါက္…..။
ကြၽန္မထိုင္ေနရတာကို ပံုစံမေျပာင္းခ်င္ဘူး။
ေဒါက္ ေဒါက္…..။
ဆက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။
သံုးခါေျမာက္ ေခါက္အၿပီးမွာ တံခါးေခါက္သံမၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီအတြက္ ကြၽန္မမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ ရွိေနတာ အမွန္ပဲ။ ကြၽန္မအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့သတင္းေတြ ယူေဆာင္ေပးလာမွာလား။ ကြၽန္မအတြက္ မထူးမျခားနားတဲ့လာေရာက္ျခင္းမ်ဳိးလား။ ကြၽန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးမလုိ႔လား။ အသိေပးစရာ တခုခု ရွိလို႔လား။ အဓိက စိုးရိမ္မိေနတာက သမီးနဲ႔ပတ္သက္လို႔။ ကြၽန္မသမီးကို ခ်စ္တယ္။ သမီးကလည္း ကြၽန္မကိုခ်စ္တယ္။ သမီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိုးရိမ္ေသာကေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတယ္။ သမီးေမြးတုန္းကဆို ကြၽန္မဘဝမွာ တကယ့္ဒုကၡ ထုတ္ႀကီး တခုလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လြန္းတတ္တဲ့ စရိုက္ဟာသမီးနဲ႔က်ဆက္ၿပီး မပီ ျပင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သမီးရဲ႕မ်က္ ႏွာဟာ ကြၽန္မနဲ႔မတူဘူး။ ကြၽန္မမႀကိဳက္တဲ့ အသံျပဲျပဲေတြကို သမီးက ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ညဘက္ ကြၽန္မေတြးေနလို႔ ေငး ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားယူခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တာပဲလို႔ သက္ျပင္း ခဏခဏခ်ခဲ့မိတယ္။ မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မဟာ အရည္အခ်င္းလည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔မ်ား သမီးကို လူေလာက ထဲ ေခၚလာရဲတယ္။ သိပ္မိုက္တဲ့မိန္းမလို႔ ကြၽန္မမၾကာခဏေရရြတ္မိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးကို ကြၽန္မခ်စ္တယ္။ သမီး အၿပံဳးေလးေတြကိုမၾကာခဏေငးေနရတာ ေက်နပ္စရာ။ သမီးကစကားလည္းမ်ားတယ္။ သြက္လည္း သြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွပ္ျပာျပာ ႏိုင္ေသးတယ္။
ေဟာ့… ကြၽန္မ ျပံဳးေနၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိထားမိတယ္။ သမီးအေၾကာင္းေတြးလိုက္မိတာနဲ႔ ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းဟာပ်ား ရည္ပုလင္းေမွာင္ထားသလို ခ်ဳိခ်ဳိၿမိန္ၿမိန္ ျပံဳးမိလိုက္တာပါပဲ။ ကြၽန္မကို ျပံဳးေစႏိုင္တဲ့သမီးေလး…။ သတိရလိုက္တာ။
ကြၽန္မေမွာက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို ျပန္လွန္လိုက္တယ္။ သမီးတေယာက္တည္းကိုကြက္ၿပီး ေဘးနားကႏွစ္ေယာက္ကို လက္ ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဖံုးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ သမီးမ်က္ႏွာေလးက အျပစ္ကင္းစင္းလို႔…။
-----
ကြၽန္မအင္တာနက္က သတင္းေတြကို ဖတ္ေနတယ္။ သတင္းေတြကလည္းစံုလို႔ေစ့လို႔။ ဒီႏွစ္ရဲ႕ အကယ္ဒမီေပးပြဲသတင္းက အေဟာ့ဆံုးပဲ။ အကယ္ဒမီမရတဲ့သူကရတဲ့သူကို မနာလိုျဖစ္ၾကေပါ့။ အနိမ့္အျမင့္ မမွန္တဲ့စကားလံုးေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာၾကေပါ့။ အကယ္ဒမီရတဲ့သူက မရထိုက္ဘူးဆိုတဲ့ စကားအပုပ္အသိုးေတြ။ အကယ္ဒမီရတဲ့သူဟာ ရဲရဲမေပ်ာ္ရဲေတာ့ဘူး။ အကယ္ဒမီရုပ္ထုႀကီး ပိုက္ၿပီးစကားလံုးလိႈင္းမွာ ျမႇဳပ္ခ်ည္တလွည့္ ေပၚခ်ည္တလွည့္။
ရယ္ရတယ္။ အကယ္ဒမီဟာလူေတြရဲ႕ဘဝမွာ ေတာ္ေတာ္အေရးပါပံုပဲ။ အကယ္ဒမီအေၾကာင္းေတြခ်ည္း တေယာက္တမ်ဳိး မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေဖ့ဘုတ္တခြင္မွာ တက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္မ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကြၽန္မ အကယ္ဒမီေပးပြဲလည္း မၾကည့္ ျဖစ္ပါဘူး။ မၾကည့္ဘူးဆို ကြၽန္မမွာ တီဗြီမရွိဘူးေလ။ တီဗီြတလံုးကို ကြၽန္မမပိုင္ဆိုင္ဘူး။ ဒါက ကြၽန္မ ေက်နပ္လို႔ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစားတာ။ တီဗြီတလံုးဝယ္ဖို႔ ကြၽန္မမွာပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီးလူေတြနဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔မ်ား မဝယ္ျဖစ္တာမ်ားလား။ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မဆိုတဲ့ မိန္းမကိုအကဲခတ္ဖို႔ဆိုတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္အခက္ခဲဆံုးပါပဲ။
အင္တာနက္ေတာင္ ကြၽန္မစာေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြလို႔ရတာမို႔ သံုးျဖစ္ေနတာ။ ကြၽန္မေဖ့ဘုတ္ရဲ႕ပရိုဖိုင္းကလည္းေႂကြေနတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအနက္ေရာင္ပံု။ ကြၽန္မမွန္းသိၾကတဲ့သူလည္းရွိမွာေပါ့။ ကြၽန္မစာေရး တယ္ေလ။ ကြၽန္မေရးတဲ့စာကလည္း ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မေတာင္ တခါတေလ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခ်ဳိ႕ေဝဖန္ေရး ဆရာေတြကေတာ့ ကြၽန္မေရးထားတာေတြကိုအေသးစိတ္ေတြ ခံစားၿပီးေဆာင္းပါးပံုစံမ်ဳိးေတြ ေရးၾက တယ္။
ကြၽန္မဘဝ ရပ္တည္ဖို႔ အလုပ္တခုလုပ္တယ္။ ဘာသာျပန္ဆရာေပါ့။ အဂၤလိပ္ကေန ျမန္မာ။ ျမန္မာကေန အဂၤလိပ္။ အဓိ ကကေတာ့ NGO ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးလုပ္ရတာေပါ့။ ကြၽန္မအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္မသမီးအတြက္လညး္ ေထာက္ပံ့မႈေပးႏိုင္တဲ့အလုပ္ေပါ့။ ကြၽန္မတကိုယ္ေရ စာအတြက္ ေငြကအရမ္းႀကီးေတာ့ မလိုဘူး။ တခါတေလေတာ့ မျဖစ္ မေနလိုပါတယ္။ လိုတဲ့အခါ အလုပ္ပိုလုပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ မလိုဘူးဆိုရင္လည္း ကြၽန္မက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတယ္။ တကယ့္ကို ေပါ့ေပါ့ ေနေပါ့ေပါ့စား မိန္းမတေယာက္ပါပဲ။ သူမ်ားေတြကေဝဖန္လည္း ကြၽန္မက မနာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ ေနတာကိုး။
----
ကြၽန္မဒီေန႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ျဖစ္တယ္။ အျဖဴေရာင္လက္ရွည္အက်ီခပ္ပါးပါးရယ္၊ အနက္ေရာင္ေအာက္ခံနဲ႔ အ ဆင္လွလွကခ်င္ထမီတထည္ရယ္ စာရြက္ေတြစာအုပ္ေတြ စံုပလံုေနေအာင္ထည့္ထားတဲ့ ေဘးလြယ္ရတဲ့ ခ်ည္အိတ္တလံုး ရယ္။ အုပ္ထုတ္ အျဖဴေရာင္ ခပ္ႀကီးႀကီးေဆာင္း လို႔။
ခိုေတြ…. ။
ကြၽန္မရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခိုစာေရာင္းတဲ့ကေလးမက ကြၽန္မကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ မ်က္လံုးထဲကအဓိပၸါယ္ကို ကြၽန္မျပန္ေကာက္ဖို႔ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခိုစာဝယ္ေစ့ခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနတာကိုး။ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ကလည္း ခို ေတြကို အစာေကြၽးခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခိုေတြကိုလည္း ခပ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနခ်င္ေသးတယ္။
ခိုေတြခိုေတြ… အစားစားေနၾကတယ္။
အလုအယက္ပဲ။ ခိုစာေကြၽးေနတဲ့ လူငယ္စံုတြဲေလးေဘးမွာ ေတာင္ပံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။ စပ္စလူးခါေနတယ္လို႔ ကြၽန္မသံုး ႏႈန္းလိုက္ရင္ ရင့္သီးသြားမလား။ သံုးၿပီးေနၿပီလား။ ေဆာရီးပါေနာ္။ ကြၽန္မက တခါတေလေတာ္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ တာ။ ခိုေတြတည္ၿငိမ္သြားတဲ့အထိ ကြၽန္မ ေစာင့္ဖို႔လိုအပ္လို႔လား။
ကြၽန္မ ခိုစာဝယ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မတေယာက္တည္း….။ ခိုေတြအလယ္မွာ…။ ခိုေတြကေတာ့ လူငယ္စံုတြဲ ေလးေကြၽးတဲ့ ေျပာင္းဖူးေစ့ေလးေတြကို အလုအယက္ ေကာက္လို႔။ ၿပီးေတာ့ လူငယ္စံုတြဲေလး တေယာက္ခါးကို တေယာက္ဖက္လို႔ ခိုေတြကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္။
ခုေတာ့ ခိုစာေရာင္းတဲ့ကေလးနဲ႔ ခိုေတြအလယ္ ကြၽန္မတေယာက္တည္း….။
ခိုေတြကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။
ကြၽန္မကို သူတို႔ သိပ္စိတ္မရွည္ၾကဘူးနဲ႔တူတယ္။
ကုသိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေကြၽးေနတာမဟုတ္ဘူးဆို။ ကြၽန္မစိတ္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနတာဆို။
ခိုေတြသိသြားမလား။ ကြၽန္မကို သူတို႔မုန္းသြားၾကမလား။ ခိုေတြမွာ အမုန္းတရားရွိမလား။
သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိတတ္ပံုရတယ္။
ကြၽန္မထင္တာေျပာတာေနာ္။
ခိုေတြကို အစာေကြၽးၿပီးေတာ့ လမ္းဟိုဘက္ျခမ္းဆီကို မ်က္လံုးကေရာက္သြားတယ္။
ကားအျဖဴေလးတစင္းေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေရွ႕ရပ္တယ္။ အမ်ဳိးသားတေယာက္ အမ်ဳိးသမီးလွလွတေယာက္ မိန္းကေလး ငယ္ ငယ္ေလးတေယာက္ ကားေပၚကဆင္းလာတယ္။ ကြၽန္မေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေလးက ကြၽန္မ ေမွာက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲကသမီးေလး။ ဒါဆိုေဘး နားကအမ်ဳိးသားက အရင္က ကြၽန္မေယာက်္ားေပါ့။ ေအာ္……။
သိပ္လွတဲ့အမ်ဳိးသမီးက ကြၽန္မသမီးကို ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံေနတယ္လို႔ သိလိုက္တယ္။ ကြၽန္မသမီး မ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးေနတာပဲ။ သူတို႔ အဆင္ေျပၾကပံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ဘဝအတြက္ ကြၽန္မေထာက္ပံ့ေနမႈကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ သမီးရဲဲ႕ရွင္ သန္မႈေတြထဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ေခြၽးစက္ေတြ ပါေစ့ခ်င္တယ္။ ဒါကို ကြၽန္မေယာက်္ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူကလည္း ခြင့္ျပဳေပးထားပါတယ္။ ကြၽန္မမိဘေတြကလည္း ကြၽန္မေယာက်္ားနဲ႔ ခုထိအဆင္ေျပၾကတယ္။ သမီးကို ကြၽန္မမိဘေတြကေခၚထားလိုက္။ ကြၽန္မ ေယာက်္ားမိသားစုကေခၚထားလိုက္နဲ႔ သမီးကေတာ့ အခ်စ္ေတြအျပည့္အဝခံေနရတဲ့အျပင္ ဂရုဏာတရားဆိုတာကိုပါ အပိုရလိုက္ေသး။ တခုပဲတခုပဲ…။ သမီးရဲ႕အိပ္စက္ခ်ိန္ေတြမွာ ကြၽန္မရင္ေငြ႔ကို မရတာကလြဲလို႔ေပါ့။
-----
ဒီညေတာ့ ကြၽန္မဘုရားရွိခိုးတယ္။ ပုတီးလည္းစိပ္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မမိဘရယ္၊ ကြၽန္မသမီးရယ္။ ကြၽန္မေယာက်္ား ျဖစ္ခဲ့ဖူး သူရယ္ကိုရည္မွန္းၿပီး ေမတၱာေတြပို႔တယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မလည္း ေမတၱာပို႔တယ္။
ကြၽန္မမ်က္မွန္တလက္ လုပ္လာတယ္။ ကြၽန္မမ်က္လုံးေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီးဒုကၡေပးလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ကြၽန္မမ်က္ေမွာင္ ေတြ ကုတ္ကုတ္ေနရတာနဖူးေၾကာေတြပါ တြန္႔လာသလိုပဲ။ ကြၽန္မ မ်က္မွန္ကိုတပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အနက္ေရာင္ကိုင္းနဲ႔ ခပ္ႀကီးႀကီးမ်က္မွန္တလက္။
ဘုရားပန္းေတြ လဲလိုက္ၿပီ။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီေတြ။ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီေတြက ေရေမႊးႏွင္း ဆီေတြထက္ ပိုၿပီးၾကာၾကာခံတယ္တဲ့။ မႏြမ္းလြယ္ဘူးေပါ့။ ဘုရားကို ၾကာၾကာခံတဲ့ပန္းေတြေျပာင္းၿပီး လွဴေနတာဘာသေဘာလဲ။ ရွင္တို႔ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရးေႁခြတာတဲ့သေဘာလည္း ပါတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတခု တည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြၽန္မ အနီေရာင္ကိုပို ႀကိဳက္လာတယ္။
အဲဒီေတာ့အနီေရာင္က ကြၽန္မစိတ္ႀကိဳက္အေရာင္ေပါ့။ အရာရာက ကြၽန္မစိတ္ႀကိဳက္ပဲ။ ကြၽန္မမွာ ပိုင္ဆိုင္တာ မရွိဘူးေလ။ ကြၽန္မစိတ္ ႀကိဳက္ေတာ့ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ဒါ ဝတၱဳတပုဒ္လား။ အေရးအသားတခုလား။
စကားေျပာသံေတာ့မပါဘူး။ ဒါလည္း ကြၽန္မစိတ္ႀကိဳက္ပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့….။
သတၱေလာကႀကီးအေနနဲ႔လည္းကြၽန္မကိုေရာ ကြၽန္မအေရးအသားကိုပါ စိတ္ႀကိဳက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
၅-၄-၂ဝ၁၆