ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း) - ဓမၼေရစီး နဲ႔ ကမၻာ့ေရစီး
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၆
ဆရာဇင္ေဝေသာ္ရဲ႕ 'သီဟနာဒ'အမည္နဲ႔ေရးတဲ့ ''ပါဠိစကားလုံးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္ျခင္း''ဆုိတဲ့ စာေလး သူ႔ေဝါေပၚမွာ ျပန္တင္ထားတာကုိ ဖတ္ၿပီး ေတြးမိတာေလးကုိ ေျပာမလုိ႔ပါ၊ ''သီဟနာဒ''ဆုိတာ ျခေသၤ့လုိ ႀကဳံးဝါးျခင္း(သုိ႔) ရဲဝံ့ျပတ္သားစကားဆုိ ျခင္း''လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့အတုိင္း သူ႔စာက တုိတုိေလးေပမယ့္ တကယ့္ သီဟနာဒပါ။
သူ႔စာမွာ - ဓမၼနယ္ပယ္မွာ အဲ ..ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ..လူရာဝင္သြားသူ တစ္နည္း ဓမၼအျမင္ခုိင္မာ သြားသူလုိ႔ ဆုိရမည့္ အငယ္ဆုံးအရိယာပုဂၢဳိလ္ ''ေသာတာပႏၷ''ဆုိတာ''ဓမၼေရစီးထဲ ေရာက္သြားသူ''လုိ႔ ေခၚတယ္၊ ကမၻာမွာ ႏုိင္ငံေရး, စီးပြားေရးစသည္ ခုိင္မာၿပီး လူရာဝင္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ ''ကမၻာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲေရာက္သြားၿပီ''လုိ႔ သုံးတယ္။ ဖဲ့ကပ္ကပ္လုပ္မေနသင့္ဘူး၊ ဓမၼေရစီး ျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာ့ေရစီးျဖစ္ျဖစ္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေရာက္သြားမွ ဓမၼအရာဝင္၊ လူရာဝင္တယ္။ ယေန႔ ကမၻာမွာေတာ့ ''ကမၻာ့ေရစီး''လုိ႔ သုံးၾကတယ္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္သြားျခင္းကုိ ဆုိလုိတယ္ ..ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာေလးပါ။ တုိတုိေလးပဲ၊ အေတာ္ထိပါတယ္။ ''တစ္ေကာင္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့''ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။
ဒါကုိ ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေလးက ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကေလးနဲ႔ စေျပာရင္ ပုိျပည့္စုံလိမ့္မယ္။
၁၉၇၈-ခုေလာက္ကပါ၊ ေဒးဒရဲနိကာယ္သင္တန္းၿပီးစ သင္တန္းမွတ္စုေတြ စုစည္းေရးသားဖုိ႔ မိမိတုိ႔ အညာသားဦးဇင္း ေလးပါးေလာက္ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာတစ္ဦးက ပယ္လယ္ထဲမွာ စႏၵားနဲ႔ ငါးေထာင္တဲ့အေၾကာင္း ေလ့လာစာေရးခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီးလာလုိ႔ သူ႔ကုိ စႏၵားရွိရာပုိ႔ရင္း ပင္လယ္ခရီးကုိ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က စီစဥ္ေပးတာ။
ပထမဆုံး ေဒးဒရဲကေန တုိးျမစ္ (ဧရာဝတီျမစ္)အဆုံး ပင္လယ္ဝက သံတိတ္ဆုိတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းရြာ(တံငါရြာဆုိပါေတာ့) ကုိ ညအိပ္သြားရတယ္၊ ညပုိင္းတရားပြဲေလးလည္း လုပ္လုိက္ေသးတယ္၊ ရာသီဥတုက ပုံမွန္ပါပဲ။ မနက္ေစာ အ႐ုဏ္တက္မွာ နံနက္ဆြမ္း ေစာေစာကပ္ၾကၿပီး ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ ပင္လယ္ခရီးစၾကတာ။
စႏၵားဆုိတာ ကမ္းနဲ႔ ဆယ့္ေျခာက္မုိင္ေလာက္ကြာတဲ့ ပင္လယ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ အုံးပင္လုံးႀကီးေတြ(ဇက္ကျဖတ္ၿပီး) ေျခာက္လုံးေလာက္နဲ႔ စုိက္ေဆာက္ထားတဲ့ ျငမ္းတဲႀကီးပါပဲ၊ ေရတက္ခ်ိန္မွာ အဲဒီတဲေပၚကေန ပုိက္ႀကီးေတြခ်ၿပီး ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ေမွ်ာလုိက္လာတဲ့ ငါးေတြေထာင္တဲ့ ေနရာပါ။
မိမိတုိ႔အဖြဲ႕အတြက္ စီစဥ္ထားတဲ့ စက္ေလွႀကီးက စႏၵားကေန ငါးေတြသယ္ဖုိ႔လုပ္တားတဲ့ အလွ်ာ ေပသုံးဆယ္၊ အနံ ႏွစ္ဆယ္ေပေလာက္ က်ယ္ၿပီး အင္ဂ်င္ပါဝါ ႏွစ္ရာစက္ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေလွႀကီး၊ ေအာက္ထဲမွာ ငါးေလွာင္၊ ေရမဝင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚက ပ်ဥ္အလုံဖုံး၊ အဲဒီေပၚကမွ နံရံေျခာက္လကၼပ်ဥ္တစ္ခ်ပ္စာပဲ အကာပါတဲ့ ေလွပက္လက္ႀကီးေပါ့၊ အဲဒီေပၚမွာ မိမိတုိ႔ အဖြဲ႕ ရွစ္ေယာက္စီးသြားၾကတာ။
ကမ္းနဲ႔ ေလးမုိင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လႈိင္းက တေျဖးေျဖးပုံမွန္ထက္ ႀကီးလာတယ္။ (ေနာက္မွသိရတာ ၇-နာရီ ေရဒီယုိ စလာလာခ်င္း မုိးေလဝသမုန္တုိင္း အထူးသတင္းက ေၾကျငာပါသတဲ့)။ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္သြားေတာ့ မုန္တုိင္းက သိသိသာသာႀကီးကုိ ျပေတာ့တာပဲ၊ အိမ္လုံး ေတာင္လုံးခန္႔ လႈိင္းတံပုိးႀကီးမ်ားဆုိတာ စာထဲသာေတြ႕ဖူးတာ၊ ခုေတာ့ ကုိယ္ေတြ႕ ႀကဳံေတာ့တာပါပဲ။
မိမိတုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းအမ ဒကာမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူတို႔က ငုိယုိကုန္ၿပီ၊ စက္ေလွ အျမန္ျပန္လွည့္ဖုိ႔ ပဲ့ကုိင္ကုိ အတင္း ငုိယိုပူစာေနသတဲ့။ ''ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ''ဆုိၿပီး ပဲ့ကုိင္က မိမိကုိလာေမးတယ္။ သူကလည္း ပင္လယ္စက္ေလွ ပဲ့ကုိင္ေနေပမယ့္ အညာသား ေရမကူးတတ္ဘူးတဲ့။
အဖြဲ႕မွာ မိမိက ဆရာႀကီးလုိဆုိေတာ့ အဆုံးအျဖတ္ခံယူတာေပါ့ေလ။ ''ဒကာေရ ..ဒီေနရာမွာ မင္းက ပဲ့ကုိင္ေလကြယ္၊ ငါေရာ က်န္တဲ့အားလုံးက စီးသူသက္သက္ပဲ၊ မင့္အေတြ႕အႀကဳံအရ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ မင္းသာ ဆုံးျဖတ္ကြာ''ဆုိေတာ့ -
''လႈိင္းက သိပ္ႀကီးေနၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္ လႈိင္းလုံးေရွ႕ ေလွကန္႔လန္႔ထုိးခံသလုိျဖစ္ၿပီး ဒလိမ့္ေမွာက္ခုံ အားလုံး ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္၊ ဒီေလွက ပ်ဥ္အမုိး ဖုံးထားတာဆုိေတာ့ လႈိင္းလုံးဖုံးသြားၿပီး ျပန္ေပၚမွာ၊ နစ္ေအာင္အထဲ ေရမဝင္ဘူး၊ ေနာက္ပုိင္းက နည္းနည္းဝင္တဲ့ ေရကုိလည္း ဆယ္ေကာင္အား စက္ႏွစ္လုံးနဲ႔ စုပ္ထုတ္ထားတယ္၊ လႈိင္းလုံးကုိ တည့္တည့္ တုိးျဖတ္ ရမွာပဲဘုရား .. ဟုိးမွာ ျမင္ေနရတာ စႏၵားပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းကုိ ခြေဆာက္ထားတာ၊ အဲ့ဒီေရာက္ရင္ လႈိင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ေအးေဆးပဲ''တဲ့။
''အဲဒီလုိဆုိ မင္းဆုံးျဖတ္တဲ့အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ကြာ''ဆုိေတာ့ ''အရွင္ဘုရားတုိ႔ကုိေတာ့ ဒီသံကြင္းတပ္ထားတဲ့ ငုတ္ေလး ေတြမွာ လက္ထိပ္ခတ္ထားရမယ္ဘုရား၊ မေတာ္တဆ လႈိင္းလုံးအႀကီးေတြ လႊမ္းရင္ ပါသြားမွာစုိးလုိ႔''ဆုိၿပီး သံကြင္းမွာ အသင့္ ပါလာတဲ့ ႀကဳိးမ်ားနဲ႔ လက္ကုိ ခ်ည္ၿပီး သံကြင္းနဲ႔တြဲစပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက ဒကာမႀကီးေတြကေတာ့ ငိုယုိပါလာခဲ့တယ္။
မိမိနဲ႔အနီးကပ္မွာက မုိးကုတ္တရားျပကမၼ႒ာန္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ပါတယ္၊ သူက အနားကပ္ၿပီး ''ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ၾကမလဲ''တဲ့။ ''ခုခ်ိန္မွာ အရွင္ဘုရား ေဟာေဟာေနတဲ့ ဝိပႆနာလုိပဲေလ၊ ကုိယ္က ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရဘူး၊ သူလုပ္တာကိုပဲ သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာ၊ ဘယ္လုိမွ မလုပ္နဲ႔၊ သူလက္ထိပ္ခတ္ေပးတဲ့အတုိင္း မျဖည္ပစ္နဲ႔၊ သတိနဲ႔ၿငိမ္ၿငိမ္လုိက္ခဲ့ေပါ့''ဆုိေတာ့ ''ဆရာေတာ္ ဘာမ်ား ႏွလုံးသြင္းေနလဲ ေမးတာပါ''တဲ့။
''ဓဇဂၢသုတ္ဆုိတာ ေကာင္းကင္ေပၚမွာေတာင္ ေျမႀကီးေပၚလုိ ေထာက္တည္ရာရတယ္ဆုိမုိ႔လား၊ ခုေရျပင္က ေျမနဲ႔ ပုိနီးပါတယ္၊ ေအးေဆးပါ၊ ဓဇဂၢသုတ္မွာဆုိတဲ့အတိုင္း ရတနာသုံးပါးဂုဏ္ ႏွလုံးသြင္းေလ''ဆုိေတာ့ ''တပည့္ေတာ္ သံဗုေဒၶကုိ ဆုံးေအာင္ ဆုိလုိ႔မရဘူးဘုရား''တဲ့။ ''ဒီလုိဆုိ စာထဲပါတဲ့အတုိင္း ''နေမာ ဗုဒၶႆ''ပဲ စိတ္ထဲက ဆုိေန''ဆုိေတာ့မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ပါးစပ္က လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ ဆုိေနထင္ပါရဲ႕၊ ကိုယ္လည္း ဆုိေနမိပါတယ္။
အသဲယားစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေရစီးနဲ႔ တစ္ေခၚေလာက္အလုိ၊ စႏၵားနဲ႔ကလည္း တစ္ဘေလာက္စာေလာက္အလုိ ေရာက္ေနၿပီး ေျပးသာသြားလုိ႔ရရင္ ေျခလွမ္းတစ္ရာေလာက္ အလုိမွာေပါ့၊ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြက တကယ့္ အိမ္လုံး ေတာင္လုံး ေလွေပၚ ေဝါကနဲ ေဝါကနဲ ေလးငါးလုံး ဆက္ဖုံးလုိက္တာ လက္က သံကြင္းႏွစ္ခုကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္ထားရတယ္၊ မ်က္လုံးကလည္း ပင္လယ္ေရလြမ္းခံရေတာ့ ဖန္တြတ္ရဲစပ္ေနၿပီ၊ ေရစီးေၾကာင္းက အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏုိင္ျဖစ္ေနတာပဲ။
လႈိင္းကုိ ဦးတည့္တည့္နဲ႔ရင္ဆုိင္ရင္း မသိမသာ တျဖည္းျဖည္းဆန္ကူးလုိ႔ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေရစီးေျမာင္း ေရာက္ပါတယ္။
အား .. တကယ့္ကိုမွ အံ့ၾသစဖြယ္အစစ္ပဲဗ်ာ၊ ေရစီးေၾကာင္းက ပင္လယ္ႀကီးထဲ ျဖတ္စီးေနတယ္သာဆုိတယ္၊ ပင္လယ္ႀကီး မဟုတ္သလုိပါပဲဗ်ာ၊ ဘာလႈိင္းတံပုိးမွကုိ မရွိဘူး၊ စက္ေလွႀကီးကလည္း ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ ေရနက္ထဲ ျပန္ေရာက္ လုိက္သလုိ တစ္ခါတည္း ၿငိမ္ကုိသြားေတာ့တာ။
ပါလာတဲ့ အရွင္ျမတ္ေလးေတြလည္း အဲဒီေတာ့မွပဲ ''ေဟး ''ကနဲ ေအာ္လုိက္ၾကၿပီး ခပ္ထားတဲ့ ႀကဳိးေတြ ေျဖ၊ ထရပ္၊ စုိေနတဲ့ အေပၚ႐ုံဧကသီကုိျဖန္႔ၿပီး ေနလွန္းရင္း ေပ်ာ္ၾကနဲ႔ တစ္ေလွလုံးလည္း အဲဒီေတာ့မွ အသံထြက္ႏုိင္ၾကတယ္၊ အသက္လည္း ခုမွ ပုံမွန္႐ွဴႏိုင္ၾက ထင္ပါရဲ႕။
(ေနာက္မွ ေျပာျပေတာ့ မုိးေလဝသက မုန္တုိင္းသတင္း ေၾကျငာကတည္းက ကမ္းကေန မွန္ေျပာင္းနဲ႔လွမ္းၾကည့္ေနတာ၊ လိုအပ္ရင္ ကူညီဖုိ႔ စက္ေလွတစ္စီးနဲ႔ ပင္လယ္ကြၽမ္းက်င္သူ ေလးငါးေယာက္လည္း အသင့္ျပင္ဆင္ထားတာ၊ မုန္တုိင္းထဲမွာ ႏွစ္နာရီခြဲ ေက်ာ္ၾကာတယ္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ သကၤန္းေတြ ထျဖန္႔မွပဲ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္)။
အဲဒီတုန္းက လႈိင္းေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေရစီးထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ''လႈိင္းဒဏ္က လြတ္ၿပီ''လို႔ ခံစားလုိက္ရတဲ့ ဝိမုတၱိသုခ ကေတာ့ ''ဘယ္လုိကုိပါပဲ''လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာျပစရာ စကားလုံးေရာ, ဥပမာေရာ ခုထိ ရွာမေတြ႕ေသးပါဘူး။ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ဝိမုတၱိသုခဟာ ေလာကထဲမွာ ေဖာ္ျပစရာ ဥပမာနဲ႔စကားလုံးမ်ား မရွိတဲ့အတြက္ ''ေလာကုတၱရာ''လုိ႔ ေခၚရတယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကုိလည္း ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသလုိလုိပဲ။
ဒါေပမယ့္ ''အဲဒီ ဝိမုတၱိသုခမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ခံစားလုိပါေသးသလား''ဆုိရင္ေတာ့ ''ႏုိး''တကယ့္ကုိ ''ႏိုး''အစစ္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ လြတ္ေျမာက္မႈရဲ႕ အရသာဆိုတာ မလြတ္ေျမာက္မႈ ဆင္းရဲနဲ႔ ႀကဳံၿပီးမွ ရရွိခံစားႏုိင္တာေလ၊ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ထပ္ခံစားခ်င္ရင္ အဲလုိ ပင္လယ္ထဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ပင္လယ္လႈိင္းဒဏ္ အလူးအလိမ့္ခံရဦးမွာဆုိေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ ..။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဖလသမာပတ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထပ္ ခံစားတယ္ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ဝိမုတၱိသုခနဲ႔ ကြာတာေပါ့ေလ။
''ေအာ္ .. ေလာကုတၱရာနယ္အဆုံး ေရာက္ၿပီးသူေတြ သံသရာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး''ဆုိတာ ဟုတ္ေပမွာပဲ။
ဒီအေၾကာင္း ေနာက္တစ္ေန႔ညမွာ စပ္မိၾကေတာ့ -
သင္တန္းနာယက ေတာင္တြင္းႀကီးနတ္မွီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ''ပစိဖိတ္မုဒၵရာမွာ မ်က္စိလည္ေနတဲ့ သေဘၤာေတြ၊ မုန္တုိင္းမိတဲ့သေဘၤာေတြဟာ ''ခ႐ုိစီအုိ''ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းႀကီးေတြေပၚ ေရာက္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း လႈိင္းလည္း ၿငိမ္၊ မ်က္စိလည္လည္း ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊ ဘယ္ေရစီးေၾကာင္းမွ လႈိင္းၾကားျပန္ေကြ႕တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး၊ ဂ်ပန္ကမ္းေျခကို ဆုိက္သြားတာပဲ။
သတၱဝါတုိ႔ရဲ႕ ခရီးကုိ ''သံသာရ သာဂရ = သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာ၌''လုိ႔ ဆုိသမုိ႔လား၊ သံသရာဆုိတာ ေလာကဓံလႈိင္းေတြ၊ ဝါဒ ဝါဒႏၲရဆုိတဲ့ အယူဝါဒလႈိင္းေတြ ဝုန္းဒုိင္းႀကဲေနမွာေပါ့။ မဂ္ဆုိတဲ့ ဥာဏ္အျမင္ရရင္ သမုဒၵရာထဲက ေရစီးေၾကာင္းေရာက္လုိက္သလုိ မ်က္စိလည္စရာ၊ လမ္းမွားစရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ကမ္းကုိ တန္းေနတာပဲ၊ အဲဒါ ''ေသာတာပႏၷ = ေရစီးေၾကာင္းေပၚေရာက္တယ္''လုိ႔ တင္စားတာေပါ့''ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပပါတယ္။
ဆရာဇင္ေဝေသာ္စာကုိ ဖတ္ၿပီး ဒီကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြ ျပန္ေတြးရင္း ဆက္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ -
ခုဆုိ ေရႊျပည္ႀကီးက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ ကမၻာ့ေရစီးဆီ ဦးတည္မိခါစရွိပါေသးတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ လႈိင္းအရွိန္ေတြ မၿငိမ္သက္ေသးသလုိ ေရစီးေၾကာင္း မဟုတ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကလည္း မုန္တုိင္းအသစ္ လႈိင္းအသစ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ ႐ုန္းကန္ေနရဆဲပါ။
ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ ကမၻာ့ေရစီးထဲေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကလည္း ေခတ္ေပၚအင္တာနက္တုိ႔ကဆင့္ ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိေနရေတာ့ အသဲတယားယားနဲ႔ အားမလုိ အားမရျဖစ္ၾကတာကို စာနာနားလည္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေခၚေလာက္ခရီးေလးကုိ နာရီနဲ႔ခ်ီၿပီး သြားခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေလးအရ သည္းခံဇြဲသန္ရမည့္ အခ်ိန္ေတြကုိလည္း မွန္းဆမိပါတယ္။ (မွန္းဆနားလည္ေပးၾကရမွာပါ)။
လႈိင္းလုံးေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ရခ်ိန္မွာ စက္ေလွပဲ့ကုိင္ဆရာ ေျပာတဲ့ စကားလုိေပါ့ေလ ..''ခုခ်ိန္မွာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္လုိက္လုိ႔ကေတာ့ လႈိင္းေရွ႕မွာ အလွ်ားလုိက္ စင္းေပးလုိက္သလုိ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး နစ္သြားမည့္အေရးက ပုိလုိ႔အေလး ထားစရာပါ။
(ဒီအေတြးစေလး ေဖာ္ေပးတဲ့ ဆရာဇင္ေရ ... ေက်းဇူးပါေနာ္ ..။)
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
၃ဝ-၁ဝ-၂ဝ၁၆
ဆရာဇင္ေဝေသာ္ရဲ႕ 'သီဟနာဒ'အမည္နဲ႔ေရးတဲ့ ''ပါဠိစကားလုံးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္ျခင္း''ဆုိတဲ့ စာေလး သူ႔ေဝါေပၚမွာ ျပန္တင္ထားတာကုိ ဖတ္ၿပီး ေတြးမိတာေလးကုိ ေျပာမလုိ႔ပါ၊ ''သီဟနာဒ''ဆုိတာ ျခေသၤ့လုိ ႀကဳံးဝါးျခင္း(သုိ႔) ရဲဝံ့ျပတ္သားစကားဆုိ ျခင္း''လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့အတုိင္း သူ႔စာက တုိတုိေလးေပမယ့္ တကယ့္ သီဟနာဒပါ။
သူ႔စာမွာ - ဓမၼနယ္ပယ္မွာ အဲ ..ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ..လူရာဝင္သြားသူ တစ္နည္း ဓမၼအျမင္ခုိင္မာ သြားသူလုိ႔ ဆုိရမည့္ အငယ္ဆုံးအရိယာပုဂၢဳိလ္ ''ေသာတာပႏၷ''ဆုိတာ''ဓမၼေရစီးထဲ ေရာက္သြားသူ''လုိ႔ ေခၚတယ္၊ ကမၻာမွာ ႏုိင္ငံေရး, စီးပြားေရးစသည္ ခုိင္မာၿပီး လူရာဝင္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ ''ကမၻာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲေရာက္သြားၿပီ''လုိ႔ သုံးတယ္။ ဖဲ့ကပ္ကပ္လုပ္မေနသင့္ဘူး၊ ဓမၼေရစီး ျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာ့ေရစီးျဖစ္ျဖစ္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေရာက္သြားမွ ဓမၼအရာဝင္၊ လူရာဝင္တယ္။ ယေန႔ ကမၻာမွာေတာ့ ''ကမၻာ့ေရစီး''လုိ႔ သုံးၾကတယ္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္သြားျခင္းကုိ ဆုိလုိတယ္ ..ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာေလးပါ။ တုိတုိေလးပဲ၊ အေတာ္ထိပါတယ္။ ''တစ္ေကာင္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့''ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။
ဒါကုိ ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေလးက ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကေလးနဲ႔ စေျပာရင္ ပုိျပည့္စုံလိမ့္မယ္။
၁၉၇၈-ခုေလာက္ကပါ၊ ေဒးဒရဲနိကာယ္သင္တန္းၿပီးစ သင္တန္းမွတ္စုေတြ စုစည္းေရးသားဖုိ႔ မိမိတုိ႔ အညာသားဦးဇင္း ေလးပါးေလာက္ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာတစ္ဦးက ပယ္လယ္ထဲမွာ စႏၵားနဲ႔ ငါးေထာင္တဲ့အေၾကာင္း ေလ့လာစာေရးခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီးလာလုိ႔ သူ႔ကုိ စႏၵားရွိရာပုိ႔ရင္း ပင္လယ္ခရီးကုိ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က စီစဥ္ေပးတာ။
ပထမဆုံး ေဒးဒရဲကေန တုိးျမစ္ (ဧရာဝတီျမစ္)အဆုံး ပင္လယ္ဝက သံတိတ္ဆုိတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းရြာ(တံငါရြာဆုိပါေတာ့) ကုိ ညအိပ္သြားရတယ္၊ ညပုိင္းတရားပြဲေလးလည္း လုပ္လုိက္ေသးတယ္၊ ရာသီဥတုက ပုံမွန္ပါပဲ။ မနက္ေစာ အ႐ုဏ္တက္မွာ နံနက္ဆြမ္း ေစာေစာကပ္ၾကၿပီး ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ ပင္လယ္ခရီးစၾကတာ။
စႏၵားဆုိတာ ကမ္းနဲ႔ ဆယ့္ေျခာက္မုိင္ေလာက္ကြာတဲ့ ပင္လယ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ အုံးပင္လုံးႀကီးေတြ(ဇက္ကျဖတ္ၿပီး) ေျခာက္လုံးေလာက္နဲ႔ စုိက္ေဆာက္ထားတဲ့ ျငမ္းတဲႀကီးပါပဲ၊ ေရတက္ခ်ိန္မွာ အဲဒီတဲေပၚကေန ပုိက္ႀကီးေတြခ်ၿပီး ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း ေမွ်ာလုိက္လာတဲ့ ငါးေတြေထာင္တဲ့ ေနရာပါ။
မိမိတုိ႔အဖြဲ႕အတြက္ စီစဥ္ထားတဲ့ စက္ေလွႀကီးက စႏၵားကေန ငါးေတြသယ္ဖုိ႔လုပ္တားတဲ့ အလွ်ာ ေပသုံးဆယ္၊ အနံ ႏွစ္ဆယ္ေပေလာက္ က်ယ္ၿပီး အင္ဂ်င္ပါဝါ ႏွစ္ရာစက္ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေလွႀကီး၊ ေအာက္ထဲမွာ ငါးေလွာင္၊ ေရမဝင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚက ပ်ဥ္အလုံဖုံး၊ အဲဒီေပၚကမွ နံရံေျခာက္လကၼပ်ဥ္တစ္ခ်ပ္စာပဲ အကာပါတဲ့ ေလွပက္လက္ႀကီးေပါ့၊ အဲဒီေပၚမွာ မိမိတုိ႔ အဖြဲ႕ ရွစ္ေယာက္စီးသြားၾကတာ။
ကမ္းနဲ႔ ေလးမုိင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လႈိင္းက တေျဖးေျဖးပုံမွန္ထက္ ႀကီးလာတယ္။ (ေနာက္မွသိရတာ ၇-နာရီ ေရဒီယုိ စလာလာခ်င္း မုိးေလဝသမုန္တုိင္း အထူးသတင္းက ေၾကျငာပါသတဲ့)။ ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္သြားေတာ့ မုန္တုိင္းက သိသိသာသာႀကီးကုိ ျပေတာ့တာပဲ၊ အိမ္လုံး ေတာင္လုံးခန္႔ လႈိင္းတံပုိးႀကီးမ်ားဆုိတာ စာထဲသာေတြ႕ဖူးတာ၊ ခုေတာ့ ကုိယ္ေတြ႕ ႀကဳံေတာ့တာပါပဲ။
မိမိတုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းအမ ဒကာမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူတို႔က ငုိယုိကုန္ၿပီ၊ စက္ေလွ အျမန္ျပန္လွည့္ဖုိ႔ ပဲ့ကုိင္ကုိ အတင္း ငုိယိုပူစာေနသတဲ့။ ''ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ''ဆုိၿပီး ပဲ့ကုိင္က မိမိကုိလာေမးတယ္။ သူကလည္း ပင္လယ္စက္ေလွ ပဲ့ကုိင္ေနေပမယ့္ အညာသား ေရမကူးတတ္ဘူးတဲ့။
အဖြဲ႕မွာ မိမိက ဆရာႀကီးလုိဆုိေတာ့ အဆုံးအျဖတ္ခံယူတာေပါ့ေလ။ ''ဒကာေရ ..ဒီေနရာမွာ မင္းက ပဲ့ကုိင္ေလကြယ္၊ ငါေရာ က်န္တဲ့အားလုံးက စီးသူသက္သက္ပဲ၊ မင့္အေတြ႕အႀကဳံအရ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ မင္းသာ ဆုံးျဖတ္ကြာ''ဆုိေတာ့ -
''လႈိင္းက သိပ္ႀကီးေနၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္ လႈိင္းလုံးေရွ႕ ေလွကန္႔လန္႔ထုိးခံသလုိျဖစ္ၿပီး ဒလိမ့္ေမွာက္ခုံ အားလုံး ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္၊ ဒီေလွက ပ်ဥ္အမုိး ဖုံးထားတာဆုိေတာ့ လႈိင္းလုံးဖုံးသြားၿပီး ျပန္ေပၚမွာ၊ နစ္ေအာင္အထဲ ေရမဝင္ဘူး၊ ေနာက္ပုိင္းက နည္းနည္းဝင္တဲ့ ေရကုိလည္း ဆယ္ေကာင္အား စက္ႏွစ္လုံးနဲ႔ စုပ္ထုတ္ထားတယ္၊ လႈိင္းလုံးကုိ တည့္တည့္ တုိးျဖတ္ ရမွာပဲဘုရား .. ဟုိးမွာ ျမင္ေနရတာ စႏၵားပဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းကုိ ခြေဆာက္ထားတာ၊ အဲ့ဒီေရာက္ရင္ လႈိင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ေအးေဆးပဲ''တဲ့။
''အဲဒီလုိဆုိ မင္းဆုံးျဖတ္တဲ့အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ကြာ''ဆုိေတာ့ ''အရွင္ဘုရားတုိ႔ကုိေတာ့ ဒီသံကြင္းတပ္ထားတဲ့ ငုတ္ေလး ေတြမွာ လက္ထိပ္ခတ္ထားရမယ္ဘုရား၊ မေတာ္တဆ လႈိင္းလုံးအႀကီးေတြ လႊမ္းရင္ ပါသြားမွာစုိးလုိ႔''ဆုိၿပီး သံကြင္းမွာ အသင့္ ပါလာတဲ့ ႀကဳိးမ်ားနဲ႔ လက္ကုိ ခ်ည္ၿပီး သံကြင္းနဲ႔တြဲစပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက ဒကာမႀကီးေတြကေတာ့ ငိုယုိပါလာခဲ့တယ္။
မိမိနဲ႔အနီးကပ္မွာက မုိးကုတ္တရားျပကမၼ႒ာန္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ပါတယ္၊ သူက အနားကပ္ၿပီး ''ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ၾကမလဲ''တဲ့။ ''ခုခ်ိန္မွာ အရွင္ဘုရား ေဟာေဟာေနတဲ့ ဝိပႆနာလုိပဲေလ၊ ကုိယ္က ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မရဘူး၊ သူလုပ္တာကိုပဲ သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာ၊ ဘယ္လုိမွ မလုပ္နဲ႔၊ သူလက္ထိပ္ခတ္ေပးတဲ့အတုိင္း မျဖည္ပစ္နဲ႔၊ သတိနဲ႔ၿငိမ္ၿငိမ္လုိက္ခဲ့ေပါ့''ဆုိေတာ့ ''ဆရာေတာ္ ဘာမ်ား ႏွလုံးသြင္းေနလဲ ေမးတာပါ''တဲ့။
''ဓဇဂၢသုတ္ဆုိတာ ေကာင္းကင္ေပၚမွာေတာင္ ေျမႀကီးေပၚလုိ ေထာက္တည္ရာရတယ္ဆုိမုိ႔လား၊ ခုေရျပင္က ေျမနဲ႔ ပုိနီးပါတယ္၊ ေအးေဆးပါ၊ ဓဇဂၢသုတ္မွာဆုိတဲ့အတိုင္း ရတနာသုံးပါးဂုဏ္ ႏွလုံးသြင္းေလ''ဆုိေတာ့ ''တပည့္ေတာ္ သံဗုေဒၶကုိ ဆုံးေအာင္ ဆုိလုိ႔မရဘူးဘုရား''တဲ့။ ''ဒီလုိဆုိ စာထဲပါတဲ့အတုိင္း ''နေမာ ဗုဒၶႆ''ပဲ စိတ္ထဲက ဆုိေန''ဆုိေတာ့မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ပါးစပ္က လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ ဆုိေနထင္ပါရဲ႕၊ ကိုယ္လည္း ဆုိေနမိပါတယ္။
အသဲယားစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေရစီးနဲ႔ တစ္ေခၚေလာက္အလုိ၊ စႏၵားနဲ႔ကလည္း တစ္ဘေလာက္စာေလာက္အလုိ ေရာက္ေနၿပီး ေျပးသာသြားလုိ႔ရရင္ ေျခလွမ္းတစ္ရာေလာက္ အလုိမွာေပါ့၊ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြက တကယ့္ အိမ္လုံး ေတာင္လုံး ေလွေပၚ ေဝါကနဲ ေဝါကနဲ ေလးငါးလုံး ဆက္ဖုံးလုိက္တာ လက္က သံကြင္းႏွစ္ခုကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္ထားရတယ္၊ မ်က္လုံးကလည္း ပင္လယ္ေရလြမ္းခံရေတာ့ ဖန္တြတ္ရဲစပ္ေနၿပီ၊ ေရစီးေၾကာင္းက အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏုိင္ျဖစ္ေနတာပဲ။
လႈိင္းကုိ ဦးတည့္တည့္နဲ႔ရင္ဆုိင္ရင္း မသိမသာ တျဖည္းျဖည္းဆန္ကူးလုိ႔ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေရစီးေျမာင္း ေရာက္ပါတယ္။
အား .. တကယ့္ကိုမွ အံ့ၾသစဖြယ္အစစ္ပဲဗ်ာ၊ ေရစီးေၾကာင္းက ပင္လယ္ႀကီးထဲ ျဖတ္စီးေနတယ္သာဆုိတယ္၊ ပင္လယ္ႀကီး မဟုတ္သလုိပါပဲဗ်ာ၊ ဘာလႈိင္းတံပုိးမွကုိ မရွိဘူး၊ စက္ေလွႀကီးကလည္း ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ ေရနက္ထဲ ျပန္ေရာက္ လုိက္သလုိ တစ္ခါတည္း ၿငိမ္ကုိသြားေတာ့တာ။
ပါလာတဲ့ အရွင္ျမတ္ေလးေတြလည္း အဲဒီေတာ့မွပဲ ''ေဟး ''ကနဲ ေအာ္လုိက္ၾကၿပီး ခပ္ထားတဲ့ ႀကဳိးေတြ ေျဖ၊ ထရပ္၊ စုိေနတဲ့ အေပၚ႐ုံဧကသီကုိျဖန္႔ၿပီး ေနလွန္းရင္း ေပ်ာ္ၾကနဲ႔ တစ္ေလွလုံးလည္း အဲဒီေတာ့မွ အသံထြက္ႏုိင္ၾကတယ္၊ အသက္လည္း ခုမွ ပုံမွန္႐ွဴႏိုင္ၾက ထင္ပါရဲ႕။
(ေနာက္မွ ေျပာျပေတာ့ မုိးေလဝသက မုန္တုိင္းသတင္း ေၾကျငာကတည္းက ကမ္းကေန မွန္ေျပာင္းနဲ႔လွမ္းၾကည့္ေနတာ၊ လိုအပ္ရင္ ကူညီဖုိ႔ စက္ေလွတစ္စီးနဲ႔ ပင္လယ္ကြၽမ္းက်င္သူ ေလးငါးေယာက္လည္း အသင့္ျပင္ဆင္ထားတာ၊ မုန္တုိင္းထဲမွာ ႏွစ္နာရီခြဲ ေက်ာ္ၾကာတယ္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ သကၤန္းေတြ ထျဖန္႔မွပဲ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္)။
အဲဒီတုန္းက လႈိင္းေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေရစီးထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ''လႈိင္းဒဏ္က လြတ္ၿပီ''လို႔ ခံစားလုိက္ရတဲ့ ဝိမုတၱိသုခ ကေတာ့ ''ဘယ္လုိကုိပါပဲ''လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာျပစရာ စကားလုံးေရာ, ဥပမာေရာ ခုထိ ရွာမေတြ႕ေသးပါဘူး။ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ဝိမုတၱိသုခဟာ ေလာကထဲမွာ ေဖာ္ျပစရာ ဥပမာနဲ႔စကားလုံးမ်ား မရွိတဲ့အတြက္ ''ေလာကုတၱရာ''လုိ႔ ေခၚရတယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကုိလည္း ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသလုိလုိပဲ။
ဒါေပမယ့္ ''အဲဒီ ဝိမုတၱိသုခမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ခံစားလုိပါေသးသလား''ဆုိရင္ေတာ့ ''ႏုိး''တကယ့္ကုိ ''ႏိုး''အစစ္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ လြတ္ေျမာက္မႈရဲ႕ အရသာဆိုတာ မလြတ္ေျမာက္မႈ ဆင္းရဲနဲ႔ ႀကဳံၿပီးမွ ရရွိခံစားႏုိင္တာေလ၊ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ထပ္ခံစားခ်င္ရင္ အဲလုိ ပင္လယ္ထဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ပင္လယ္လႈိင္းဒဏ္ အလူးအလိမ့္ခံရဦးမွာဆုိေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ ..။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဖလသမာပတ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထပ္ ခံစားတယ္ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ဝိမုတၱိသုခနဲ႔ ကြာတာေပါ့ေလ။
''ေအာ္ .. ေလာကုတၱရာနယ္အဆုံး ေရာက္ၿပီးသူေတြ သံသရာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး''ဆုိတာ ဟုတ္ေပမွာပဲ။
ဒီအေၾကာင္း ေနာက္တစ္ေန႔ညမွာ စပ္မိၾကေတာ့ -
သင္တန္းနာယက ေတာင္တြင္းႀကီးနတ္မွီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ''ပစိဖိတ္မုဒၵရာမွာ မ်က္စိလည္ေနတဲ့ သေဘၤာေတြ၊ မုန္တုိင္းမိတဲ့သေဘၤာေတြဟာ ''ခ႐ုိစီအုိ''ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းႀကီးေတြေပၚ ေရာက္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း လႈိင္းလည္း ၿငိမ္၊ မ်က္စိလည္လည္း ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊ ဘယ္ေရစီးေၾကာင္းမွ လႈိင္းၾကားျပန္ေကြ႕တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး၊ ဂ်ပန္ကမ္းေျခကို ဆုိက္သြားတာပဲ။
သတၱဝါတုိ႔ရဲ႕ ခရီးကုိ ''သံသာရ သာဂရ = သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာ၌''လုိ႔ ဆုိသမုိ႔လား၊ သံသရာဆုိတာ ေလာကဓံလႈိင္းေတြ၊ ဝါဒ ဝါဒႏၲရဆုိတဲ့ အယူဝါဒလႈိင္းေတြ ဝုန္းဒုိင္းႀကဲေနမွာေပါ့။ မဂ္ဆုိတဲ့ ဥာဏ္အျမင္ရရင္ သမုဒၵရာထဲက ေရစီးေၾကာင္းေရာက္လုိက္သလုိ မ်က္စိလည္စရာ၊ လမ္းမွားစရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ကမ္းကုိ တန္းေနတာပဲ၊ အဲဒါ ''ေသာတာပႏၷ = ေရစီးေၾကာင္းေပၚေရာက္တယ္''လုိ႔ တင္စားတာေပါ့''ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပပါတယ္။
ဆရာဇင္ေဝေသာ္စာကုိ ဖတ္ၿပီး ဒီကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြ ျပန္ေတြးရင္း ဆက္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ -
ခုဆုိ ေရႊျပည္ႀကီးက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ ကမၻာ့ေရစီးဆီ ဦးတည္မိခါစရွိပါေသးတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ လႈိင္းအရွိန္ေတြ မၿငိမ္သက္ေသးသလုိ ေရစီးေၾကာင္း မဟုတ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကလည္း မုန္တုိင္းအသစ္ လႈိင္းအသစ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ ႐ုန္းကန္ေနရဆဲပါ။
ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ ကမၻာ့ေရစီးထဲေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကလည္း ေခတ္ေပၚအင္တာနက္တုိ႔ကဆင့္ ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိေနရေတာ့ အသဲတယားယားနဲ႔ အားမလုိ အားမရျဖစ္ၾကတာကို စာနာနားလည္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေခၚေလာက္ခရီးေလးကုိ နာရီနဲ႔ခ်ီၿပီး သြားခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေလးအရ သည္းခံဇြဲသန္ရမည့္ အခ်ိန္ေတြကုိလည္း မွန္းဆမိပါတယ္။ (မွန္းဆနားလည္ေပးၾကရမွာပါ)။
လႈိင္းလုံးေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ရခ်ိန္မွာ စက္ေလွပဲ့ကုိင္ဆရာ ေျပာတဲ့ စကားလုိေပါ့ေလ ..''ခုခ်ိန္မွာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္လုိက္လုိ႔ကေတာ့ လႈိင္းေရွ႕မွာ အလွ်ားလုိက္ စင္းေပးလုိက္သလုိ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး နစ္သြားမည့္အေရးက ပုိလုိ႔အေလး ထားစရာပါ။
(ဒီအေတြးစေလး ေဖာ္ေပးတဲ့ ဆရာဇင္ေရ ... ေက်းဇူးပါေနာ္ ..။)
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
၃ဝ-၁ဝ-၂ဝ၁၆