POS
လူဗိုလ္ - အျပစ္မဲ့သူတို႔၏ ဝဋ္ၾကမၼာ
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၆
သူဆိုလိုတာကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္၏။ က်ေနာ္က ဒီရြာမွာစာသင္တဲ့ဆရာဆိုေပမယ့္ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ကဆိုတာ ရြာသားတိုင္းသိၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုင္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္နားလည္လိမ့္ မည္ဟုထင္ပံုရသည္။ အမွန္က က်ေနာ္နဲ႔မနီးစပ္ခဲ့။ က်ေနာ္က ABSDF ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ထမ္းေဆာင္ဖူးသည့္ တာဝန္မ်ားထဲတြင္ တိုက္ခိုက္ေရးက႑မပါ။(၁)
ကုန္းတက္ကိုအေက်ာ္ တိုးႏိုးႏိုပါတို႔တဲစုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရမွ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည့္ ခရီးက မိုင္၂ဝ ေက်ာ္၊ ေတာင္ကုန္းအဆင္းအတက္ေတြခ်ည္း။ ခုျမင္လိုက္ရတဲ့တဲစုေတြက လယ္ခိုဒိုးသာရြာ သခၤ်ဳိင္းကုန္း အနီး ေတာင္ေၾကာေတြရဲ့ၾကားက ပုန္းတဲေတြ။ ၁၉၉၇ - ခုႏွစ္ ရြာေတြမီးရႈိ႔ခံရၿပီး ရြာအနီးအနားမွာေတာင္မွ ေနခြင့္မရၾကတဲ့ ရြာ သားေတြကို သံေတာင္ၿမိဳ႔အနီးမွာ စုစည္းၿပီးထားလို႔ “စုစည္းရြာ” ဟူ၍ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။ စုစည္းရြာမွာေနၾကရတဲ့ မိသားစု ေတြ ရိကၡာစုႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ရြာျပန္ၿပီး၊ ပံုမွန္ျခံလုပ္ငန္းေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီတဲစုကေလးေတြက ေခတၱတည္းခိုစရာ … ။
“ဟာ ဆရာလူဗိုလ္၊ ဆရာတေယာက္ထဲလား၊ အခု ဘယ္ကလာတာလဲ”
က်ေနာ္ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ တိုးႏိုးႏိုပါရဲ့ အံ့ၾသတႀကီးႏႈတ္ဆက္သံ။ သူ႔နံေဘးမွာ ေက်ာ္ကဒါ၊ ၿပီးေတာ့ လယ္ခိုဒိုး သာ ရြာသားအခ်ဳိ႕။
“က်ေနာ္ ကိုမူဒိုရြာကလာတာေလ။ စုစည္းမွာေနထိုင္ရတဲ့ အေျခအေနေလးေတြသိခ်င္လို႔ ျပန္လာလည္တာ။ ဟိုမွာ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပၾကရဲ့လား”
၁၉၉၆ - ခုႏွစ္ လယ္ခိုဒိုးသာရြာမွာ က်ေနာ္က ေက်ာင္းဆရာ။ ႏွစ္ကုန္လို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္လည္းေရာက္ စစ္အစိုးရတပ္မ်ား ကရင္ျပည္နယ္ သံေတာင္တၿမိဳ႔နယ္လံုးက ရြာေတြအားလံုးကိုမီးရႈိ႔ခဲ့သည္။ မီးရႈိ႔ၿပီးစမွာ ရြာသားေတြက ရြာနီးတဝိုက္မွာ ပုန္းေအာင္းေနၾကေသးသည္။ က်ေနာ္လည္း လယ္ခိုဒိုးသာရြာသားေတြနဲ႔အတူ၊ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြကိုခင္း၊ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြကိုမိုး တဲကေလးေတြ ေဆာက္ၿပီး ေနခဲ့ၾကသည္။ ေခြးေဟာင္သံၾကားရင္၊ ၾကက္တြန္သံၾကားရင္၊ ကေလး ငိုသံၾကားရင္၊ မီးခိုးထြက္တာျမင္ရင္ နအဖစစ္တပ္ေတြက ေသနတ္နဲ႔လွမ္းလွမ္းပစ္တတ္ေပမယ့္ ရြာသားေတြမွာ မ်က္ႏွာက အၿပံဳးမပ်က္ၾက။ ေမြးကတည္းကႀကံဳလာရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြမို႔ ရိုးေနၾကပံုေပၚ၏။ ေတာေတာင္ထဲ ဖါးရွာ၊ ငါးရွာ၊ သဘာဝအသီးအရြက္ေတြ လုရွာၾကရင္း ေပ်ာ္ေနၾကရွာသည္။
တလေလာက္ၾကာမွ စုစည္းရြာကိုအားလံုးလာၾက။ မလာရင္ ေတြ႔တဲ့လူအကုန္ ပစ္မယ္ၾကားေတာ့မွ ရြာသားေတြ တစုၿပီးတစုထြက္သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္တေယာက္ထဲ။ အစားအစာအခက္အခဲနဲ႔ လူသူမရွိ တေယာက္ထဲေနရ တဲ့ဒုကၡကို ဆက္မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ရြာသားေတြရွိေနေသးတဲ့ ကရင္ႏွင့္ကရင္နီ နယ္စပ္က ရြာေတြဘက္မွာသြားေနခဲ့ရသည္။
“အဆင္ေျပပါတယ္ဆရာ၊ ေရာက္စက အိုးခြက္နဲ႔ ဆန္ကအစထုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ကိုယ့္ဖါသာ ကိုယ္ရွာစားရတယ္။ ဆန္ကိုေတာ့ ဟိုမွာဝယ္စားလိုက္၊ တခါတခါဒီမွာ လာျပန္သယ္လိုက္ပဲ။ ဟင္းခ်က္စရာကေတာ့ ဝယ္ မစားႏိုင္ဘူးဆရာေရ၊ က်ေနာ္တို႔က ကြၽဲလိုႏြားလိုစားၾကတာဆိုေတာ့ ဝယ္မစားႏိုင္ၾကဘူး၊ ေတြ႔ရာအသီးအရြက္ေတြကို ခူးစားရင္း ၾကာလာေတာ့အပင္ေတြက အရြက္ရင့္ေတြေတာင္ မက်န္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဒီမွာဟင္းစား လာျပန္ရွာေနရတယ္”
“ဆရာကကံေကာင္းတယ္။ မေန႔ညက က်ေနာ္ ဂ်ီတေကာင္ရထားတယ္။ အခု ဝမ္းတြင္းသားေတြ ခ်က္ထားတယ္ ဆရာေရ။ တခါထဲထမင္းစားေတာ့မလား”
“ထမင္းဆာလာတာနဲ႔အေတာ္ပဲ တိုးႏိုးႏိုပါေရ။ က်ေနာ္လည္း ဒီမွာလာျပန္ေနခ်င္ၿပီ”
ေက်ာ္ကဒါတို႔အဖဲြ႔က ထမင္းဝိုင္းျပင္ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တိုးႏိုးႏိုပါကိုေတြ႔လိုက္ရတာနဲ႔ ဟင္းေကာင္းစားရ ေတာ့မယ္လို႔ ႀကိဳေတြးၿပီးသား။ ဟိုးအရင္သူတို႔အိမ္မွာ အတူတူေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကဆိုုရင္၊ ေတာဝက္သား၊ ဂ်ီသား၊ ေတာ ၾကက္၊ ငွက္၊ ဖား၊ ငါး တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး မရိုးႏိုင္ေအာင္ရွာေကြၽးေနက်။ တခ်ဳိ႕ေတာေကာင္ေတြဆိုရင္ နာမည္ေတာင္မေခၚ တတ္ဘူး။ ၾကက္လိုလို ငွက္လိုလိုအေကာင္ေတြ၊ ေၾကာင္လိုလို ႂကြက္လိုလိုအေကာင္ေတြ အစံုပါ၏။ ရစ္တို႔၊ ျဖဴတို႔၊ ေပြး တို႔ဆိုလွ်င္ လယ္ခိုဒိုးသာရြာမွာေနမွ က်ေနာ္ျမင္ဖူး၊ စားဖူးသည္။
“ကဲ လက္ေဆးဆရာေရ စားၾကမယ္”
ၾကမ္းျပင္မွာဝိုင္းထိုင္ၾကၿပီး ထံုးစံအတိုင္း မစားခင္ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းၾကသည္။ ဒီနယ္တဝိုက္မွာက ခရစ္ယာန္ဘာ သာဝင္ေတြခ်ည္း။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔နည္းတူ မ်က္စိမွိတ္ၿငိမ္ေနလိုက္ရ၏။
“စားလို႔ရၿပီဆရာေရ၊ အားရပါးရစား” ဆိုမွ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ဆရာေရာ ကိုမူဒိုရြာမွာေနရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား”
“ေျပတယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ လူေတြနဲ႔အတူေနရတယ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္လို႔ရတယ္၊ ထမင္းမငတ္ဘူး ဆိုရုံ ပါပဲ။ က်ေနာ္လည္းဟိုေရာက္မွ ပညာေတြတိုးလာတယ္။ အခုစပါးလည္းရိတ္တတ္ၿပီ၊ ဆူးလည္းထိုးတတ္ၿပီ တိုးႏိုးႏိုပါေရ၊ အခု က်ေနာ္ဟိုမွာ ဒီးဒါးခိုရြာ၊ မာဘြယ္ခိုရြာနဲ႔ ေဂေလာ္ခီးရြာက ကေလးေတြကိုပါေခၚၿပီး စာသင္ေပးေနတယ္”
“ေကာင္းတယ္္ဆရာ။ ကေလးေတြလည္း ရြာေတြမီးရႈိ႕ခံထားၿပီးကတည္းက ေတာထဲပုန္းေနၾကရေတာ့ လူနဲ႔ကို တူၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ စာလည္းမသင္ရ၊ အိမ္နဲ႔လည္းမေနရ”
စကားေျပာရင္း တိုးႏိုးႏိုပါက အသည္းဖတ္ႀကီးႀကီးတဖတ္ကို က်ေနာ့္ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည့္ေပးကာ အူဖတ္တဖတ္ ကိုခပ္၍ သူ႔ပါးစပ္ထဲသို႔ တန္းထည့္လိုက္၏။
(၂)
“ဝုန္း”
ထမင္းဝိုင္းမွ စကားသံမ်ားလည္းရပ္၊ ေဆာင္းပုဇင္းရင္ကဲြသံမ်ားလည္းရပ္သြားၾက၏။ ရြာအေနာက္ဖက္မွ အသံ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ဆိုလွ်င္ အမ်ားဆံုး တမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ကြာႏိုင္သည္။
“ဟာ မိုင္းသံပဲ၊ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲမသိဘူး”
“တိုက္ပဲြျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ လက္နက္ငယ္အသံေတြ မၾကားရဘူး”
က်ေနာ္တို႔ထမင္းဝိုင္းကို လက္စသတ္လိုက္ၾကၿပီး သတိဝီရိယျဖင့္ မီးမႈတ္၊ အသံတိတ္ကာ ၿငိမ္ေန လိုက္ၾကသည္ က်ေနာ္လည္း တေနကုန္လမ္းေလွ်ာက္ထားရသျဖင့္ လွဲေနရင္းက အိပ္ေပ်ာ္လုလု။
“တုိးႏိုးႏိုပါ၊ တိုးႏိုးႏိုပါ”
ဟိုမွာ မိုေရွးမိုင္းနင္းမိလို႔ ဟုလွမ္းေျပာရင္း ေနသာဆိုးပါတေယာက္ ဒါးပလိုင္းကုိလြယ္လွ်က္ အေမာတေကာ ေရာက္ လာသည္။
“ဘာ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
မိုေရွးမွာ တိုးႏိုးႏိုပါ(တိုးႏိုးႏို၏အေဖ)ရဲ့ ေယာက္ဖ။ တိုးႏိုးႏိုမို(တိုးႏိုးႏို၏အေမ) ရဲ့ အကို္။
“ညေနက မိုေရွးကို ေတာၾကက္ေထာင္ဖို႔ျပင္ေနတာေတြ႔တယ္။ ခိုဒိုးကားရြာဖက္သြားတဲ့လမ္းမွာ သြားေထာင္မလို႔ လုပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုသတိေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲ့ဒီလမ္းက စစ္သားေတြျဖတ္ျဖတ္သြားတတ္လို႔ ဗိုလ္သဲဒယ္အဖဲြ႔က မိုင္းေထာင္ တဲ့ ေက်ာ္ေဂၚအယ္က ဒီလမ္းမွာမိုင္းေထာင္မယ္လ႔ို အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးသား”
ဗိုလ္သဲဒယ္ဆိုတာက ေကအန္ယူကတပ္ခဲြမွဴး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသူ။ ပညာတတ္ တေယာက္။
“ဒါဆိုရင္ ဒီဖက္ကေထာင္တဲ့မိုင္းေပါ့” လို႔ က်ေနာ္ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
“ေသခ်ာတာေပါ့၊ ေထာင္မယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္ေနရာေလာက္မွာဆိုတာ မေျပာထားဘူး။ လမ္းဆိုတာက အရွည္ႀကီး။ ဘယ္နားမွာဆိုတာ ဘယ္လိုခန္႔မွန္းမလဲ”
“မိုေရွးကလည္းဂရုမစိုက္တာပါ၊ ၾကက္ေထာင္စရာေနရာေတြအမ်ားႀကီးပဲ”
အခ်ိန္က ၁၂ - နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ လကြယ္ညမို႔ တေလာကလံုးေမွာင္မဲေနသည္။ ဒီဇင္ဘာလမို႔ အေအးဓာတ္က အားေကာင္းဆဲ။ က်ေနာ္မ်က္လံုးထဲတြင္ေတာ့ သေဘာေကာင္းေကာင္း၊ ခပ္ေအးေအးေနတတ္သည့္ ကိုမိုေရွးမ်က္ႏွာ ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
“ဒီလိုေနလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး၊ မိုေရွးကိုဒီည ေတြ႔ေအာင္သြားရွာမွျဖစ္မယ္။ ဆရာလည္းလိုက္ခဲ့ေပါ့”
တိုးႏိုးႏိုပါ စဥ္းစားေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည္။ တိုးႏိုးႏိုပါက က်ေနာ့္ေမြးစားအေဖ။ အသက္သိပ္ မကြာလွေ ပမယ့္ မိေဝးဖေဝးျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ့္ကို မိဘတဦးလို သေဘာထားႏိုင္သူ။ သူ႔သားတိုးႏိုးႏို ေက်ာင္းတက္ရင္း ဖ်ားလို႔ က်ေနာ္ေဆး သြားကုဖူးသည္။
တိုးႏိုးႏိုအထက္ကႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေအာက္ကတေယာက္ ေရာဂါနဲ႔ဆံုးပါးဖူးသျဖင့္ သူ႔ သားေရာဂါ ကုိ ေပ်ာက္ေအာင္ကုသေပးသူ၊ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္က်ေနာ့္ကို သတ္မွတ္ထားဟန္ရွိသည္။
သူ႔အိမ္တြင္လာေနဖို႔ ဖိတ္ေခၚကာ၊ သား အရင္းတေယာက္လို သေဘာထားခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။
“ဆရာမွာေဆးပါတယ္မဟုတ္လား”
တိုးႏိုးႏိုပါမွ ဆက္၍ေမးသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္နားခ်င္ေနသည္။ တေနကုန္ပင္ပန္းခဲ့သည္ႏွင့္ အိပ္ခ်ိန္လြန္ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အလြန္အိပ္ခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေသာ္မိုေရွးက တိုးႏိုးႏိုပါရဲ့ေယာက္ဖ၊ လယ္ခိုဒိုးသာရြာရဲ့ သင္းအုပ္ ဆရာ၊ ဒါထက္အေရးႀကီးတာက ကေလးငယ္(၂) ေယာက္ရဲ႕ဖခင္၊ သူ႔မိသားစုကို စုစည္းရြာမွာထားခဲ့ၿပီး ရြာမွာဟင္းစား ျပန္လာရွာစားသူ၊ တခုခုမ်ားျဖစ္သြားရင္ …
“က်ေနာ့္မွာပါပါတယ္၊ ေဆးမစံုေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာပါလာတယ္ဆိုရင္ မိုေရွးလည္းအားရွိမွာ”
“ဒါဆိုရင္ျမန္ျမန္သြားၾကမယ္၊ ေက်ာ္ကဒါက ဆရာ့ေဆးပုလိုင္းကိုလြယ္ကူလိုက္” ဟုေျပာကာ တိုးႏိုးႏိုပါက
ဓားခ်င္းကို လြယ္၊ တူမီးကိုထမ္းကာ ေရွ႕ဆံုးမွထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရြာသားမ်ားက ေနာက္မွ …။
(၃)
ရြာကိုျဖတ္တက္၍ ၁၅ - မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္အၿပီး ဓာတ္မီးေရာင္ႏွင့္ လူတစုကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ဓာတ္မီး အလင္းေ ရာင္မ်ားမွာ အတန္းလိုက္မဟုတ္ဘဲ အစုလိုက္ျဖစ္ေနျခင္းႏွင့္ ကရင္လိုစကားေျပာသံမ်ားကိုိၾကားေနရသျဖင့္ ရြာ သားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းခန္႔မွန္ႏိုင္သည္။ က်ေနာ္စိုးရိမ္မိသည္မွာ ဗုန္းကဲြသံၾကားသျဖင့္ အစိုးရစစ္တပ္မ်ားေတာနင္းႏိုင္၍ တည့္တည့္ တိုးမိမည္ကိုသာ။ ပို၍နီးလာေလေလ စကားသံမ်ားမွာ ပို၍ရွင္းလာေလေလျဖစ္ၿပီး၊ လယ္ခိုဒိုးသာရြာသူႀကီး ဦးေစာထူးႏွင့္ ရြာသားမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။
“တိုးႏိုးႏိုပါေရ၊ မိုေရွးေတာ့ ေျခတဖက္ျပတ္သြားၿပီ၊ ခုနက ေနဆဲျပန္ေရာက္လို႔ေျပာျပတယ္။ သူနဲ႔အတူတူသြားတာ တဲ့၊ ၾကက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြလိုက္ခ်ၿပီးအျပန္ မိုေရွးက ေတာေၾကာင္သြားေစာင့္မယ္လို႔ေျပာၿပီး စားပင္ဖက္ကိုအသြား နင္းမိသြား တာတဲ့။ ေနဆဲလည္းလန္႔ၿပီးျပန္ေျပးလာတယ္။ ခက္တာက ညကလည္းေမွာင္၊ အ့ဲဒီနားတဝိုက္မွာက မိုင္းက ၂ - လံုး က်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ သြားရမွာ ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနၾကတယ္”
“ဟာ ဆရာလူဗိုလ္လဲ ပါတာပဲ၊ အေတာ္ပဲဆရာေရ၊ ဆရာ့ကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲ” ဟု ေနဆဲမွလွမ္း ေျပာသည္။
သူဆိုလိုတာကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္၏။ က်ေနာ္က ဒီရြာမွာစာသင္တဲ့ဆရာဆိုေပမယ့္ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ကဆိုတာ ရြာသားတိုင္းသိၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုင္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္နားလည္လိမ့္ မည္ဟုထင္ပံုရသည္။ အမွန္က က်ေနာ္နဲ႔မနီးစပ္ခဲ့။ က်ေနာ္က ABSDF ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ထမ္းေဆာင္ဖူးသည့္ တာဝန္မ်ားထဲတြင္ တိုက္ခိုက္ေရးက႑မပါ။ ဆက္သြယ္ေရး၊ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ပညာေရးဌာနမ်ားတြင္သာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ မိုင္းကိစၥကို နား မလည္ရိုးအမွန္။
“ဆရာေရ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း ေျခမခ်ရဲဘူးျဖစ္ေနၾကတယ္။ မသြားရင္လည္း ေသြးထြက္ လြန္ၿပီး မိုေရွးတေယာက္ ဒုကၡေရာက္မွာ”
က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ လမ္းသိသည့္ရြာသားမ်ားကလည္း ေရွ႕ကမသြားရဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က လည္း ထိုနည္းတူစြာ။ ပို၍ဆိုးသည္ကား မုိင္းကိစၥကိုက်ေနာ္နားမလည္ေၾကာင္း ရြာသားမ်ားကိုရွင္းျပရင္လည္း ေၾကာက္၍ ေျပာသည္ဟု ထင္ႏိုင္သည္။ ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ့သြားႏိုင္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ ႏိုင္ခြင့္ကို လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ပဲ အရယူရေတာ့မည္။ ဘဝဘဝေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ဗမာမွန္ရင္ လူဆိုး၊ လူယုတ္မာဟု သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၾကေသာ ေတာင္ေပၚဘဲြကရင္မ်ားကို ေကာင္းသည့္ဗမာဆိုတာ ရွိေသးေၾကာင္းကို ႀကံဳတုန္းသက္ေသျပရမည္။
“ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္ေရွ႕ကသြားမယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကလိုက္ခဲ့ၾက၊ က်ေနာ္ကလမ္းမသိေတာ့ လမ္းခဲြရွိရင္ ေအာ္ေပး ေပါ့။ ကဲ သြားၾကစို႔”
ေရွ႕မွသာေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ေလးေန၏။ ေျခႏွစ္ဖက္မွာ ခဲႀကီးႀကီးဆဲြထားသလိုလို။ အရဲစြန္႔၍ ေရွ႕ မွထြက္ခဲ့ရေပမယ့္ဘုရားတေနမိ၏။ လမ္းကလည္းေမွာင္၊ ဓာတ္မီးကလည္း အားနည္းေနသျဖင့္ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ အဆင္းအတက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ မေျဖာင့္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို အိပ္မက္သာျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့သည္။
(၄)
ဗီဒီယိုၾကည့္သလို၊ ကက္ဆက္နားေထာင္သလိုသာ ေက်ာ္လို႔ရရင္ လက္ရွိအေျခအေနကို ေက်ာ္လိုက္ခ်င္၏။
“ဆရာ … ဆရာ့ဓာတ္မီးက သိပ္အားမေကာင္းဘူး၊ က်ေနာ့္ဓာတ္မီးနဲ႔လဲေပးမယ္၊ ခဏေစာင့္ပါဦး”
ေနာက္မွ တိုးႏိုးႏိုပါအသံေၾကာင့္ ခဏရပ္ေစာင့္၍ဓါတ္မီးလဲလိုက္သည္။ တိုးႏိုးႏိုပါ၏ က်ေနာ့္အေပၚ ေမတၱာထား ႏိုင္မႈႏွင့္ ဂရုတစိုက္ရွိမႈတို႔ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ခဏတာ ခုလိုရပ္နားခြင့္ရရွိလိုက္ျခင္းသည္ပင္ မဟာ အခြင့္အေရးတရပ္။ စိတ္ကိုအတင္းခ်ဳပ္တည္းကာေလွ်ာက္ေနရျခင္းမွ ကင္းလြတ္ခြင့္၊ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပတည္း။
ဓာတ္မီးလဲလိုက္ျခင္းေၾကာင္ လမ္းကိုေကာင္းေကာင္းျမင္ရေလၿပီ။ လမ္းမျမင္ရ၍ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနရသည္ဟု ဆင္ေျခေပးခြင့္မရွိေတာ့။ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအားေပးေနရသည္။
တပ္ရင္းမွရဲေဘာ္မ်ား၏ ေနာက္ေျပာင္ေျပာခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို ျပန္သတိရမိသည္။ မိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္နဲ႔ နာမည္ ေတြ ကပ္ပါၿပီးသားတဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားထဲမွ စကားမ်ားျဖစ္၏။ ေရွ႔ကသြားတဲ့လူမထိပဲ ေနာက္ကလူကိုထိတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ လူအမ်ားသြားလာေနက်ေနရာနဲ႔ အျမဲေနေနက်ေနရာေတြမွာ ခဏလာလည္တဲ့လူက်မွထိတတ္တဲ့အျဖစ္ေတြကေန ေပၚ လာတဲ့စကားေလ။
ဟုတ္သည္။ ကံပါရင္ေတာ့ နင္းမိမွာပဲ။ ခုမနင္းမိလည္း ေနာက္နင္းမိခ်င္ နင္းမိႏိုင္တာပဲ။ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္၊ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ေနာက္ကေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ေရွ႕က
ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ထိခ်င္တဲ့သူထိမွာပဲ။ မထူး ေတာ့ပါဘူး၊ ရဲရဲသာေလွ်ာက္ေတာ့လူဗိုလ္ေရဟု စြတ္အတင္းအားေပးကာ သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္လိုက္မိသည္။
အေတာ္ကေလးေလွ်ာက္မိၿပီး ခပ္ညည္းညည္းေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရ၍ အေျပးေလးသြားၾကည့္မိသည္။ ေသခ်ာ တာေပါ့ ကိုမိုေရွး။ ညာဖက္ေျခ ဒူးဆစ္ေအာက္တြင္မရွိေတာ့။ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္လဲေနသည္။ ေသြးမ်ားမွာ ျမင္မ ေကာင္း။ မ်က္ႏွာမွာလည္း စိုးရိမ္ေသာကမ်ားႏွင့္အတူ ၫိႇဳးငယ္ေန၏။
“ကိုမိုေရွး၊ က်ေနာ္ဆရာလူဗိုလ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္လာၾကၿပီ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔။ တိုးႏိုးႏိုပါလည္းပါတယ္”
ဟု တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးစကားဆိုရင္း သူ႔လက္တဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္မိသည္။
“ဆရာရယ္ကယ္ပါဦး၊ က်ေနာ္ေတာ့ဒုကၡေရာက္ၿပီ၊ ေျခေထာက္လည္းမရွိေတာ့ဘူး” မိုေရွးရဲ့မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ အရႊဲသား။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရြာသားတဖဲြ႔လံုးေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ကိုမိုေရွးေျခေထာက္ကို ပါလာသည့္ပုဆိုးျဖင့္ ျဖန္႔ အုပ္ထားေပးလိုက္သည္။ ျမင္ေနရလွ်င္ ရြာသားတေယာက္ဝင္လာတိုင္း “ဟာ” “ဟယ္” အသံမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ သြားတတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ လူနာအားငယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိ၍။
က်ိန္းေသသည္မွာ က်ေနာ္သည္ ေဆးပညာကြၽမ္းက်င္သူတေယာက္မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလိုထိခိုက္ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ပို၍ပင္မနီးစပ္။ ေလ့လာဖတ္ရႈဖူးသမွ်မ်ားႏွင့္ အတန္အသင့္ေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရသာ ကုသေနရျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းစာသင္ေပးရင္းက ေက်ာင္းသားမ်ားကို စ၍ကုသခဲ့သည္။ ပထမစားေဆးမ်ားႏွင့္သာ။ ေနာက္ပိုင္းေျဖ ေဆး၊ အသက္ကယ္ေဆးမ်ားရွိလာမွ ထိုးေဆးမ်ားကိုအသံုးျပဳခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုကုသႏိုင္မႈမ်ားအေပၚ ရြာသားမ်ားမွ ယံုၾကည္လက္ခံလာၾက၍ ရြာမွပင္ ေဆးဝါးမ်ားဝယ္ယူေပးကာ ကုသေစခဲ့၏။ မိမိ၏ေစတနာထားမႈ၊ ရြာသားမ်ား၏ ယံု ၾကည္မႈႏွင့္ ေဆးပညာကို တတ္ႏိုင္သေရြ႔ေလ့လာကာ စနစ္တက်အသံုးခ်ႏိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္ လယ္ခိုဒုိးသာရြာသာမက နီးစပ္ ရာရြာမ်ားမွပင္ မိမိကိုအားကိုးလာၾကသည္။
“ျဖစ္တတ္လွ်င္ေပ်ာက္တတ္သည္”ဟူေသာ ရိုးရာအစဲြမ်ားျဖင့္ ေရာဂါကို ရင္ ဆိုင္ေနရာမွ ကုသမႈကို အေလးထားလာၾကျခင္းျဖစ္၏။
ပါလာသည့္ေဆးမ်ားထဲမွပင္ ေသြးတိတ္ေဆး၊ ေသြးအားနည္းမႈမွ သက္သာေစႏိုင္သည့္ေဆးမ်ားေပးၿပီး သူႀကီး ႏွင့္ တိုးႏိုးႏိုပါတို႔ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ေခၚကာ လူနာေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာမပ်က္မိၾကဖို႔၊ စိတ္ဓာတ္က်ေစႏိုင္မည့္စကားမ်ားကို မေျပာမိေစဖို႔၊ ပုခက္ႏွင့္ပင္ ထမ္းစင္ကိုအျမန္လုပ္ၾကဖို႔တို႔ကိုသတိေပးလိုက္သည္။ ပုခက္မွာ က်ေနာ့္တြင္အသင့္ပါလာ၍ အဆင္ေျပသြားၿပီး၊ ထမ္းစင္အတြက္ဝါးခုတ္ရန္ကိုမူ တိုးႏိုးႏိုပါမွတာဝန္ယူလိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုမိုေရွးမွ ေရဆာသည္ဆို၍ ဗီတာမင္ေကစားေဆး (၂) လံုးကို ေရဗူးအဖံုးႏွင့္တခြက္စာေရျဖင့္ တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရမ်ားမ်ားေပးေသာက္၍မျဖစ္။
(၅)
ႏွစ္ေယာက္တဖဲြ႔ျဖင့္ လူနာကိုအလွည့္က်ထမ္းကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းကလည္းဆိုး၊ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္မို႔ ခက္ခက္ခဲခဲသြားေနရသျဖင့္ ခရီးကသိပ္မတြင္။ စိတ္မေကာင္းမႈမ်ားၾကားက ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ရသည္မွာ ရြာသားမ်ားသည္ ခိုကပ္ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ အတင္းလုထမ္းေနၾကသျဖင့္ တားေနရသည္႔အျဖစ္ကိုပင္။
“ဆရာလူဗိုလ္…ဒီညေတာ့ နီးစပ္ရာဖာလာျခံတခုမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကေတာ့မယ္။ ညဥ့္လည္းသိပ္နက္ေနၿပီ။ ဆရာ လည္းရွိသမွ်ေဆးနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုးကူညီေပးပါ။ မနက္ေစာေစာထၿပီး က်ေနာ္တို႔မိုေရွးကို သံေတာင္ကိုျပန္ေခၚသြား မယ္ေလ”
“ရပါတယ္သူႀကီးရယ္၊ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ဘာမွထည့္တြက္မေနပါနဲ႔။ က်ေနာ့္မွာေဆးမစံုလို႔သာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနရတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒရစ္သြင္းႏို္င္ရင္သိပ္ေကာင္းမယ္။ က်ေနာ့္မွာလည္းမပါဘူး”
သူႀကီးႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ လူနာေခၚခိုင္းသည္ဆို၍ အျမန္လိုက္သြားရျပန္သည္။ ရာသီဥတုမွာေအးလြန္းသျဖင့္ ဒဏ္ရာမွကိုက္ခဲေနဟန္ရွိသည္။
“ဆရာေရ၊ က်ေနာ့္ကိုကယ္ပါဦး။ ေျခေထာက္ကတအားနာေနလို႔”
“ဟုတ္ကဲ့ပါကိုမိုေရွး၊ က်ေနာ္ အခုပဲေဆးတလံုးထိုးေပးမွာပါ။ ဒီေဆးထိုးၿပီးရင္ သက္သာသြားမွာပါ”
က်ေနာ္အေရးေပၚသိမ္းထားသည့္ ဆိုဆီကြန္ ထိုးေဆးေပးလိုက္ၿပီး၊ ဗီတာမင္ေကစားေဆးကိုပါ ထပ္ေပးလိုက္ သည္။ ဒီအခ်ိန္လူနာအိပ္ေပ်ာ္သြားပါက လူနာေရာ က်န္ရြာသားမ်ားပါအက်ဳိးရွိႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
“ဘာမွအားမငယ္နဲ႔ကိုမိုေရွး၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ဆို မာနယ္ပေလာမက်ခင္တိုက္ပဲြတခုမွာ လက္ထဲကမိုင္းထကဲြလို႔ လက္(၂) ဖက္ ျပတ္သြားၿပီး မ်က္လံုး (၂) လံုးပါ ထိသြားတယ္။ မ်က္လံုးတလံုးေတာ့ျပန္ျမင္ရတယ္။ သူနာမည္က မိုးေက်ာ္တဲ့”
“သူကစိတ္ဓာတ္မက်တဲ့အျပင္ ဒဏ္ရာရၿပီးေနာက္ပိုင္းစိတ္ဓာတ္က ပိုျပင္းထန္လာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရ တယ္။ လက္(၂)ဖက္နဲ႔ မ်က္လံုးတလံုးမေကာင္းေတာ့ေပမယ့္ တစက္ကေလးမွ အနားမေနဘူး။ ေရွ႔တန္းစခန္းကုန္းေတြ အထိ လိုက္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း သူ႔ကိုတဲြေခၚတာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အားမကိုး ဘူး”
တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးေနရင္းနဲ႔ပဲ လူနာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ အိပ္စရာေနရာ ရွာ ၾကည့္ေတာ့ ဝါးသဲ့ျပားတခ်ပ္ခင္းထားေသာ ေနရာလြတ္တခုကိုေတြ႔ရသည္။ ေဘးနားမွာမီးဖိုႏွင့္။
“ဆရာ ဒီမွာဆရာအတြက္ေနရာလုပ္ထားတယ္။ ခဏအိပ္လိုက္ပါလား”
“ေက်းဇူးပဲ တိုးႏိုးႏိုပါေရ”
အခ်ိန္က ည ၂ - နာရီခဲြေတာင္ေက်ာ္သြာၿပီ၊ က်ေနာ္လည္းေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
(၆)
“ဆရာ ဆရာ ခဏေလာက္ထပါဦး၊ မိုေရွးေခၚခိုင္းလို႔”
အိပ္ေပ်ာ္လို႔ တနာရီေတာင္မျပည့္ေသးမီတြင္ တိုးႏိုးႏိုပါလာျပန္ႏႈိးသည္။ ေဆးပလိုင္းကိုလြယ္၍ ခ်က္ခ်င္းလိုက္ သြားလိုက္သည္။
“ဆရာရယ္ ဆရာ့ကိုလည္းအားနာပါတယ္၊ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႔မရေတာ့လို႔ပါ။ ဒဏ္ရာက တအားနာတာပဲ ဆရာရယ္၊ က်ေနာ့္ကိုေဆးထပ္ထိုးေပးပါဦး”
ရာသီဥတုကေအးလြန္း၍ ဒဏ္ရာမွနာသည္ဆိုသည္မွာ သဘာဝက်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္မွာဆိုဆီကြန္ မရွိ ေတာ့၊ ဒိုင္ယာဇီဖင္ထိုးေဆးတလံုး ထပ္ထိုးေပး၍၊ ေနာက္ထပ္ ဒိုင္ယာဇီပင္စားေဆးႏွင့္ ဗီတာမင္ေက ထပ္ေပးလိုက္သည္။
“ကိုမိုေရွးေရ၊ စိတ္ထဲမွာ ဒဏ္ရာအေၾကာင္းပဲေတြးပူေနရင္ေတာ့ အိပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ရတဲ့ နည္းနဲ႔ဆက္ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပဲ။ ဘုရားသခင္လည္းခင္ဗ်ားကို ပစ္ထားမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ တတ္ႏိုင္ရင္ ဟိုးငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြျဖစ္ျဖစ္၊ လူပ်ဳိအရြယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြးေနလိုက္ပါလား။ ခင္ဗ်ားအိပ္ေပ်ာ္သြား လိမ့္ မယ္”
က်ေနာ္ေျပာသလိုလုပ္၍ေပလား၊ ေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္ေပလားမသိ၊ ခဏၾကာေတာ့ လူနာျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္းေနရာကိုျပန္၍ မီးခဏလႈံၿပီး ျပန္အိပ္လိုက္သည္။ တိုးႏိုးႏိုပါတေယာက္သာ လူနာေဘးတြင္ ေစာင့္ေနၿပီး၊ က်န္ ရြာသားအားလံုးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေလၿပီ။
(၇)
က်ေနာ္ျပန္ႏိုးလာေတာ့ နံနက္ ၄ - နာရီခဲြၿပီးၿပီ၊ ရြာသားတခ်ဳိ႔က ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ေနၾကၿပီး၊ တခ်ဳိ႔က ထမင္းခ်က္ေန ၾကသည္။ လူနာကို လွမ္းအကဲခပ္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ တိုးႏိုးႏိုပါလည္းလူနာေဘးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္လွ်က္။ တညလံုး ေစာင့္ေနရသျဖင့္ အိပ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့။
“ႏိုးၿပီလားဆရာ၊ နည္းနည္းလင္းလာတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ခရီးထြက္ၾကမယ္။ လမ္းမွာလိုမယ္ထင္တာေလးေတြကို လည္း ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ပါဦးဆရာ”
သူႀကီးမွႏႈတ္ဆက္ရင္း လူနာအတြက္စိတ္ပူပင္ေနမႈမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါသူႀကီး၊ က်ေနာ့္မွာရွိတဲ့ေဆးေတြထဲက လိုအပ္မယ့္ေဆးေတြ ေပးလိုက္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးထိုး တတ္ တဲ့ လူတေယာက္ေတာ့လိုမယ္”
“ဒါဆိုရင္ ေက်ာ္ကဒါျဖစ္မလားဆရာ”
“ေကာင္းတယ္သူႀကီး၊ အရင္ က်ေနာ့္ဆီမွာ လာေလ့လာဖူးတယ္။ ေဆးလည္းထိုးဖူးတယ္။ သူ႔ကိုခဏေခၚေပးပါ လားသူႀကီး၊ က်ေနာ္လိုတာေလးေတြ မွာလိုက္ခ်င္လို႔”
“ေနဆဲေရ၊ ေက်ာ္ကဒါကို ခဏသြားေခၚေပးစမ္းပါဦး၊ ငါေခၚခိုင္းတယ္လို႔ေျပာလိုက္”
ေဆးပုလိုင္းထဲမွ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ေဆးေတြကို ထုတ္ၾကည့္ေနသည္။ လမ္းမွာလိုႏိုင္တာေတြက ေသြးတိတ္ ေဆး၊ စိတ္ၿငိမ္ေဆး၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးနဲ႔ အသက္ကယ္ေဆးေတြ။ သံေတာင္ၿမိဳ႔ရွိေဆးရံုကို အခ်ိန္မီေရာက္သြားဖို႔ပဲ လိုသည္။ လမ္းမွာအနည္းဆံုး (၈) နာရီေလာက္ၾကာႏိုင္တာမို႔ လိုအပ္မည့္ေဆးေတြကို တြက္လိုက္၏။
“ဆရာ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီ၊ ဘာကိစၥလဲဆရာ”
“ေၾသာ္ ေက်ာ္ကဒါေရ ဒီလို၊ က်ေနာ္ကခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔လိုက္လို႔မရဘူး။ လူနာကလမ္းမွာ ေဆးထိုးဖို႔လိုဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေဆးပစၥည္းေတြအပ္လိုက္ၿပီး လိုတာေတြမွာလိုက္ခ်င္လို႔”
“ေျပာပါဆရာ”
“အေရးႀကီးတာက လူနာကိုေရမ်ားမ်ားမတိုက္မိဖို႔ ဂရုစိုက္ပါ။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ရင္ ေသြးထြက္မ်ားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းမွာ သူေရေတာင္းေသာက္ရင္ ေရဗူးဖံုးတဖံုးစာပဲတိုက္ပါ။ ေရတိုက္တိုင္း ဗီတာမင္ေက (၂) လံုးထည့္တိုက္၊ ေနာက္ၿပီး သိပ္နာ၊ သိပ္ကိုက္တယ္ေျပာရင္ ဒိုင္ယာဇီဖင္ထိုးေဆးကို အေၾကာထဲကေနထိုးေပးပါ။ လူနာအေျခအေနဆိုးလို႔ ဥပမာ ထူးထူးျခားျခားအမူအရာပ်က္ေနရင္ေတာ့ အသက္ကယ္ေဆးကိုအေၾကာထဲကေပး။ ေနာက္ၿပီး ေဆးေတြကိုလည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာသိမ္းထားေပးေနာ္။ ရွင္းရဲ့လား ေက်ာ္ကဒါ၊ မရွင္းရင္၊ နားမလည္ရင္ျပန္ေမးေနာ္”
“ရွင္းပါတယ္ဆရာ”
ေဆးေတြနဲ႔ ေဆးပစၥည္းေတြကို ေက်ာ္ကဒါကိုအပ္လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ မိုးလင္းစျပဳလာၿပီး၊ လူနာပါႏိုးလာ သျဖင့္ ေဆးထပ္ေပးရင္း အားေပးစကားေျပာရျပန္သည္။ လူနာမွာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ေပလား၊ သူ႔ကိုယ္သူထိမ္းႏိုင္လာ၍ ေပလားမသိ၊ အရင္ေလာက္မညည္းေတာ့။
“ကဲ ကိုမိုေရွးေရ၊ ေနာက္မွျပန္ေတြ႔ၾကမယ္၊ အားလံုးပဲဗ်ာ လမ္းမွာဂရုစိုက္ၾကပါ။ ေရမ်ားမ်ားမတိုက္မိေစဖို႔ေတာ့ အားလံုးပဲသတိထားၾကပါဗ်ာ”
လူနာကိုထမ္းၿပီးထြက္သြားၾကၿပီ၊ တိုးႏိုးႏိုပါတေယာက္ ေရွ႔အေတာ္ေရာက္ၿပီးမွ က်ေနာ္ရွိရာသို႔ျပန္လာကာ …
“ဆရာေရ က်ေနာ္တို႔ ၂ - ရက္၊ ၃ - ရက္ေလာက္ၾကာရင္ျပန္လာမယ္။ ဆရာ က်ေနာ္တို႔တဲမွာ ျပန္ေစာင့္ေနေပါ့၊ ဂ်ီသားေတြ ဆရာႀကိဳက္သလိုလုပ္စား၊ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ဆရာ”
ရြာသားမ်ား က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွ တစစေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကျပန္ၿပီ။ လယ္ခိုဒိုးသာရြာအနီးတဝိုက္တြင္ လူဆို၍ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ တေယာက္ထဲ။
(၈)
တိုးႏိုးႏိုပါ ျပန္အလာကို (၅) ရက္ၾကာေစာင့္ၿပီး ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဟုယူဆမိသျဖင့္ က်ေနာ္ကို မူဒိုရြာသို႔ျပန္ခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္လမ္းရွိ ေသာ့ေခၚေစာရြာသို႔အေရာက္ အေရးေပၚလူနာရွိေနသျဖင့္ (၂) ည ဝင္အိပ္လိုက္ရသည္။ ဒုတိယ ညေနတြင္ သံေတာင္မွ ျပန္လာေသာရြာသားအခ်ဳိ႔ထံမွ လယ္ခိုဒိုးသာရြာမွ သတင္းမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။
“ဆရာေရ၊ ေသာက္ေရခပ္ေခ်ာင္းေရာက္ေတာ့ မိုေရွးကေရဆာလို႔ေတာင္းေသာက္တယ္။ ေရနဲဲနဲပဲတိုက္ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေဒါသထြက္ၿပီး ငါ့ကိုေရေလးေတာင္ မသထာၾကေတာ့ဘူးလားလို႔ေျပာရင္း ေအာ္ေအာ္ၿပီးငိုလို႔ ေရ အဝေပးေသာက္လိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ေသာက္ေရခပ္ေခ်ာင္းကထြက္ကတည္းက ေသြးထြက္ ပိုမ်ားလာတယ္တဲ့။ ေနာက္ သံေတာင္ၿမိဳ႔ လည္းဝင္ေရာ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပံုရတယ္၊ ေဆးရံုမေရာက္ခင္ လမ္းမွာပဲအသက္ထြက္သြားတယ္”
“ဟာ ဒါဆို သြားတဲ့ေနက႔ထဲက မိုေရွးဆံုးတာေပါ့”
”ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာဆီျပန္အေၾကာင္းၾကားဖို႔ လူႀကံဳကလည္းမရွိ၊ ဟိုမွာလည္းနာေရးကိစၥနဲ႔ လူေတြကလည္း မအားၾက။ ဆရာ့ကိုေတာ့ အားနာစရာျဖစ္သြားတယ္”
“မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ အစအဆံုးမကူညီလိုက္ႏိုင္တာကိုပဲ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ”
ဟုတ္ပါသည္။ ကိုမိုေရွးအေျခအေနမွာ စိုးရိမ္ေလာက္စရာ အေျခအေနမရွိ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းကာလျဖစ္ၿပီး လမ္း ပန္းဆက္သြယ္ေရးသာေကာင္းခဲ့လွ်င္ ခုလိုဝမ္းနည္းေက်ကဲြဖြယ္ရာ အျဖစ္္ဆိုးမ်ဳိးႏွင့္ႀကံဳႏိုင္စရာမရွိေပ။ ခုေတာ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမခမ်ာဒုကၡဝဋ္ေကြၽးၾကမၼာေတြကို ဆက္ခံရရွာေပဦးေတာ့မည္။
ဆရာေစာဘဲြ႔မွဴးသီခ်င္းထဲက “ေတာင္ေပၚမွာေ၀၊ ေတာင္ေပၚမွာေန၊ ေတာင္ေပၚမွာေၾကြ သစ္ရြက္ေတြလို တို႔ဘ၀ဟာလည္း” စာသားေလးလို… ။ ။
(ကရင္ျပည္နယ္၊ တပ္မဟာ (၂)နယ္ေျမ၊ သံေတာင္ၿမိဳ႔နယ္ရွိ ဘဲြကရင္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ လယ္ခိုဒိုးသာရြာသားမ်ားႏွင့္ တိုးႏိုးႏိုပါတို႔မိသားစုအား လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္း အမွတ္တရ…)