မင္းကုိႏုိင္ ● ျမက္ခင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းမ်ား - အပုိင္း (၁)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကူးယူပါသည္။
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကူးယူပါသည္။
"ဇာတ္လိုက္က တရားခံအျဖစ္ တရားရုံးမွာ အစီရင္ခံရေတာ့မယ္။ သူေဌးႀကီးကလည္း သူတို႔ သေဘာတူကတိျပဳထားတဲ့ အတိုင္း ဇာတ္လုိက္က မေလ်ာ္ႏိုင္လို႔အသားတစ္ေပါင္လွီးၿပီးယူေတာ့မွာ"
နားေထာင္ရသူကေလးေတြမွာ ဇာတ္လုိက္မင္းသားရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ ၾကမၼာဆိုးႀကီးအတြက္ ရင္ပူလွၿပီ။ မကယ္ႏိုင္ၾက ေတာ့ ဘူးလားဟု ေသာကေရာက္ေနခ်ိန္။အစ္မႀကီးက စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး ဇာတ္ေၾကာင္းကိုဆက္ေျပာျပသည္။ အမႈမွာ ထင္ရွားေနသည့္အတြက္ျငင္းဆန္၍လည္း မထူးသည့္အေျခ။ ဒီမွာ ဇာတ္လိုက္မင္းသား၏ ခ်စ္သူမိန္းကေလးကိုယ္တိုင္ အေရးႀကီးသည့္ဇာတ္ရုပ္အျဖစ္ ေပၚလာသည္။ တရားခံဘက္မွ ေရွ႕ေနအျဖစ္။
"ေကာင္းပါၿပီ။ သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း သူေဌးႀကီးအေနနဲ႔ သူရဲ႕အသားတစ္ေပါင္ကို လွီးၿပီးယူ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ အသားတစ္ေပါင္ပဲ ပါတာေနာ္။ အေလးခ်ိန္တေပါင္ထက္ ပိုလည္းမပို ရဘူး၊ ေလ်ာ့လည္းမေလ်ာ့ရဘူး၊ ၿပီးေတာ့ စာခ်ဳပ္အရ အသားပဲပါတာ။ ေသြးမပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လွီးယူမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေသြးတစ္စက္မွ မထြက္ေစပဲ လွီးရ မွာေနာ္”
ကေလးမ်ား သေဘာက်ၿပီး လက္ခုပ္ထတီးလုိက္ၾကသည္။ အမယ့္ေလး ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ပိုင္လိုက္တာစသျဖင့္ အားပါးတရ ေရရြတ္ၾကရင္း သေဘာက်မဆုံးႏိုင္ခဲ့။
-*-*-*-
ထိုသေဘာက် မဆုံးႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ေရွ႕က မ်ိဳးဆက္အစ္မႀကီးက ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ဘာသာျပန္သည့္မူရင္း ရွိတ္စပီးယား၏ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕သားကုန္သည္ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ မူရင္းက ကေလးစာေပမဟုတ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ဆီက ျမန္မာစာေပသမားေတြက ျမန္မာကေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ ေအာင္အားထုတ္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။ ထိုေခတ္က "ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္” အမည္ရွိ ကေလးစာေစာင္မွာ ထိုစာေစာင္ထြက္ခ်ိန္ကိုကေလးတိုင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းစရာေကာင္းသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘာသာျပန္ျဖစ္ေစ၊ ပင္ကိုယ္ ေရးျဖစ္ေစ ကေလးေတြအတြက္စာဖတ္ျခင္းကို စြဲလမ္းလာေအာင္ အက်င့္ေကာင္းေမြးျမဴေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုေခတ္က လိုအပ္သ လို သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီကာတြန္းမ်ားလည္း ထည့္ဆြြဲေပးရန္လည္း မပ်က္ကြက္ခဲ့ၾက။ထိုသရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ ကာတြန္းမ်ားေၾကာင့္ လည္း က်ေနာ္တို႔စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
ထိုေခတ္က သရုပ္ေဖာ္အမ်ားဆုံး ေရးဆြဲခဲ့သူ ဆရာႀကီးပန္းခ်ီ ဦးဘၾကည္ကိုၾကည့္ပါ။ ေတ ဇ သု ေန မ ဘူ စံ နာ၀ိ ေဝ ဟု အတိုေကာက္မွတ္ႏိုင္သည့္ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔အပါအ၀င္ သူသရုပ္ေဖာ္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားကို ျမန္မာမ်က္ လုံးထဲ တန္းကနဲ၀င္၊ ႏွလုံးသားထဲစြဲေအာင္ခ်ယ္သႏိုင္ခဲ့သလို ႏိုင္ငံတကာ ဘာသာျပန္စာမ်ား သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္လည္း သူသည္ ျပင္သစ္ ေရာမ (အီတလီ) အပါအ၀င္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့သူပီပီထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္ ေကာင္းစြာပီျပင္ပိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဆိုပါစို႔ အာလာဒင္မီးခြက္၊ ေကာ္ေဇာ္ပ်ံ၊ ပန္ဒိုရာ ေသတၱာအစရွိသည့္ ကမၻာ႔ဂႏၱ၀င္ စာေပမ်ားထဲမွ အေရးႀကီးအသုံးအေဆာင္ မ်ားကို သူသရုပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ပုံေတြကစာဖတ္သူ (အထူးသျဖင့္) ကေလးေတြ တန္းသိႏိုင္ေအာင္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္း။ က်ေနာ္ဆိုလုိခ်င္သည္က ကေလးေတြဖတ္မွာပါပဲကြာ လြယ္လြယ္ျပန္ ေရးလိုက္ ဆြဲလိုက္မယ္လို႔ သေဘာထားခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္။
မူရင္းတန္ဖိုးမ်ားမပ်က္ေအာင္ စာေရးျပန္ဆိုသူကလည္း ဂရုဓမၼျပဳခဲ့၊ သရုပ္ေဖာ္သူကလည္း ကြၽမ္းက်င္မႈႏွင့္ ေစတနာ စြမ္းသမွ် အားစိုက္ခဲ့ၾကတာ ထင္ရွားပါသည္။ ဂ်က္လန္ဒန္၊ အားနက္စ္ ဟဲမင္းေ၀း၊ အပါအ၀င္ ကမၻာေက်ာ္စာေပရွင္မ်ား၏ လက္ရာမ်ားကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ကေလးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးၾကရာ ျပန္ေျပာျပသည့္ပုံစံ ၊ကေလးနားလည္လြယ္ ေအာင္ ေတြးေျမာ္ျမင္ စီစဥ္ၾကသည့္နည္းတူ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္လည္း တစ္ေခတ္အခါက မညံ့စတမ္း အားထုတ္ခဲ့ၾကသည္ ကို လြမ္းမိပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ငယ္အခါက ညေနဆိုလွ်င္ အိမ္ေပါက္၀မွ ေမွ်ာ္္ရေသာအခ်ိန္ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိခဲ့သည္။ လမ္းထဲသို႔ လူတစ္ဦး၀င္လာ သည္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ အေျပးသြားၿပီး သူ႔လက္ထဲမွအရာကို ႀကိဳရတာအေမာ။ စာေစာင္ လက္ေပြ႕သမားလက္ထဲမွ ေရႊေသြး၊ ေတဇ စာေစာင္မ်ားကို ရက္သတၱပတ္စာခြဲခြြာခဲ့ရသည့္ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျပန္ဆုံရသလိုက်ေနာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္မဆုံးႏိုင္ ၾက။ ဧည့္ခန္း ၾကမ္းျပင္မွာစုေ၀းထိုင္မိၾကသည္ႏွင့္ အပတ္စဥ္က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြက ထိုစာေစာင္မ်ားထဲမွခုန္ေပါက္ထြက္လာၿပီး အားပါးတရ ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့သည္။
ဆရာဦးသန္းႂကြယ္၏ ေဒေဝါ၊ ခ်စ္ဖြယ္ႏွင့္ညစ္က်ယ္၊ ဆရာဦးေအာင္ရွိန္၏ ဦးစိတ္တိုႏွင့္ေမ်ာက္ညိဳ၊ ဦးကပ္ေစးႏွင့္ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္း၊ ဆရာသစ္ထြဏ္း၏ သိပံၸလုလင္ ေမာင္တီထြင္၊ ကာတြန္းျမင့္ေဆြ၏ ဗိုလ္ပုခ်ိဳေျပာရလွ်င္ မဆုံးႏိုင္ ေတာ့။ ရယ္စရာျဖစ္ေနလွ်င္လည္းမတတ္ႏိ္ုင္ပါ။ ဦးေလးအရြယ္ေတြပါေနေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္းမခြဲ တတြဲတြဲ၊ လူႀကီးေတြက စာေစာင္ေဘးခ်ပါဦး တားယူရသည့္အထိ၊ ညအိပ္ယာထဲ လည္းမခြဲႏိုင္၊ စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနၾကေသး။
က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ကမၻာကို ၾကည့္ၾကပါ။ ခႏၶာကလူ ကုိယ္လုံးျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေခါင္းက ကမၻာလုံး ႀကီး။ သဘာ၀ အရ ယုတၱိမရွိေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ပဲ။ ဒါကပဲ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ယုတိၱထက္အဓိပၸါယ္ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္ဟု ေျပာခဲ့သေယာင္။ ေမာင္ကမၻာဆိုသည့္အတိုင္း ႏိုင္ငံတကာေလွ်ာက္သြားရင္း မတရားမႈေတြ ေတြ႔ႀကံဳရ၊ ၀င္ေျဖ ရွင္းရ။ အားနည္းသူဘက္ကကယ္တင္ရ၊ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း သူနဲ႔အတူ ကမၻာတစ္လႊားလိုက္သြားရ၊ လူဆိုးေတြကို စိတ္ဆိုး ရ၊ လူေကာင္းေတြအတြက္ ပူပန္ရ၊ သူကူညီကယ္တင္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ကမၻာအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ရ။ ထို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာလူမ်ိဳးေတြ ၊ ႏိုင္ငံေတြေက်ာ္ၿပီး တရားမႈႏွင့္ မတရားမႈကိုသာေမာင္ကမၻာႏွင့္အတူ ၾကည့္ခဲ့ရပ္ခဲ့ၾကသည္ကိုး။
ၾကံ့ဗဟံုး…………….တဲ့ သူငယ္နာ ၾကံ့ဗဟုံး ဆိုသည့္ တိုင္းရင္းေဆးပညာအေခၚအေ၀ၚတစ္မ်ိဳးက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဇာတ္ လိုက္တစ္ေယာက္အမည္ျဖစ္လာသည္။ မူရင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားကာတြန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္္မွ ဆရာဦး ေအာင္ျမင့္က မိတ္ဆက္ေပးသည္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာ။ ေမာင္ကမၻာလိုပဲ ကမၻာအတူပတ္ခဲ့ၾကရေသး။
-*-*-*-
က်ေနာ္တို႔ ေမာင္တီထြင္ႏွင့္အတူ ေကာ္ေဇာပ်ံစီးရင္း စိတ္ကူးထဲ ယာဥ္ပ်ံေတြတီထြင္ခဲ့ၾကသည္။ခ်စ္ဖြယ္လိုေန ညစ္က်ယ္လို မလုပ္မိေစနဲ႔ ဟုလည္းအခ်င္းခ်င္းသတိေပးမိခဲ့ၾကသည္။ အရင္ကေတာ့ ဘီလူးဆိုတာ ေၾကာက္စရာ။ ဒါေပမယ့္ အာလင္ဒင္ မီးခြက္ေစာင့္ဘီလူးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ သူက ဘာေဆာင္က်ဥ္းေပးရမလဲဟုေမးတိုင္းမွာ လူဟာအရွင္သခင္ဆိုတာ ေသခ်ာသိ လုိက္ရသည္။ ေရႊေသြးထဲမွာ ေမာင္ရိုးကို ျမင္ျပန္ေတာ့ ရိုးလြန္းေတာ့ အ၊ အလြန္းေတာ့ အၿမဲခံရ၊ သူတခါခံလုိက္ရတိုင္းေမာင္ရိုးတို႔ကေတာ့ ခံရျပန္ၿပီဟု ေရရြတ္ရင္း သူ႔လိုမအ ေအာင္ သတိိျပဳရျပန္။ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္ ၏ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ေမ်ာက္စုတ္ေမ်ာက္နာ ဟု ေအာ္ရင္း ႏွစ္လုံးျပဴးေသနတ္ႀကီးႏွင့္လိုက္ပစ္ ေနေသာ ဦးစိတ္တို ကိုေတြ႔တိုင္းလည္း ေဒါသႀကီးတာ အေတာ္ဆိုးပါလား၊ အမ်ားအျမင္မွာ ဟားခ်င္စရာႀကီးပါလားဟု သတိျပဳမိခဲ့ၾက။ သူ႔သဘာ၀ အစားအစာ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကို အႀကံပိုင္ပိုင္ ရယူသြားႏိုင္တ့ဲေမ်ာက္ညိဳကိုေတြ႔တိုင္း ေဒါသႀကီးသူကို ဥာဏ္သမားကအသာစီးရတတ္ တာ က်ေနာ္တို႔ သတိထားမိခဲ့ၾကသည္။
ေငြတိုက္ႀကီးထဲ အၿမဲဲပူေလာင္ေနရသည့္ ဦးကပ္ေစးကိုျမင္တိုင္းလည္း ေစးကုပ္တြန္႔တိုလြန္းလွ်င္ ကၠေျႏၵမဲ့ရလူေတြ ေလွာင္ ေျပာင္စရာျဖစ္ရပုံ၊ သူ႔လိုမျဖစ္ေအာင္မွ်ေ၀ေပးတတ္ရမည္ဟုလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေယာင္ခဲ့ၾကသည္။
ကာတြန္းေျမဇာ၏ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို အေဆာ့သန္ရင္း ကာတြန္း သန္႔စင္၏ ဘဲဥ၊ ငုံးဥတို႔လို ကို႔ရို႕ကားယားေတြ ႀကံဳရင္း ကာတြန္းေအာင္ရွိန္၏ ဦးလူေပါလို အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္။ ဉာဏ္က်ယ္ေလးလို ငယ္ေပမယ့္ ထက္ျမတ္ခ်င္။ သူငယ္ခ်င္း ဇာတ္ေကာင္ေတြကပင္ က်ေနာ္တို႔ကိုဘာျဖစ္ေစခ်င္၊ ဘာမျဖစ္ေစခ်င္ သင္ေပးခဲ့သည္ဟု ယခုနားလည္ပါသည္။ ကာတြန္းေမာင္ေမာင္၏ ကိုတိုးလို ဗရုတ္က်ရင္း ေရႊမိႏွင့္အတူ စပ္စုရတာလည္း ကေလးဘ၀အရသာ ဟု ခံစားရ ၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။
ကာတြန္းမ်ားသာမကပါ၊ ကေလးစာေပ၀တၳဳမ်ားတြင္လည္း က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိခဲ့ေသးသည္ပဲ။ ဆရာဇ၀န၏ ဆိုးေပကို ၾကည့္ပါမည္။ မူရင္းအေနာက္တိုင္း ၀တၳဳကိုဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္အားထုတ္ထားသည္ဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာမႈ ျပဳျခင္းက ေသသပ္လွသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ထဲရြာထဲက ကေလးမ်ားႏွင့္မျခားပါ။ ႏြယ္နီအမည္ရွိ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ထိန္းေက်ာင္းေပးရသည့္ ဇာတ္လမ္းတြင္ ပဌမံဘိုးဘိုးေအာင္ပါပါေအာင္ ေရးထည့္ထားျခင္းက ျမန္မာဆန္လြန္းလွခ်ည့္ဟု ျမည္တမ္းခ်င္စရာ။ ဆိုးေပ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ပါ။ အ၀ိန္တဲ့၊ အီစြတ္တဲ့၊ သာဒြန္းဦးတဲ့၊ ဆန္နီဆိုေသာ ခရစ္ ယာန္နာမည္ပင္ ပါလိုက္ေသး၊ ျမန္မာ့လူမႈအ၀န္းအ၀ိုင္း တကယ့္ရပ္ကြက္ထဲက တူယွဥ္တြဲေနၾကသူေတြ၏ အရွိတရား အတိုင္း။ ဒီနာမည္ေတြကိုယ္စားျပဳကေလးေတြ အရပ္ထဲအတူေနၾက၊ အတူကစားၾက၊ အခန္႔မသင့္လွ်င္ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ ေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔ ဒီမ်က္ႏွာေတြမေတြ႕ရမေနႏိုင္၊ မေခၚမေျပာမရွိ၊ ရသမွ် မုန္႔ဖိုး အားလုံးေပါင္းအညီအမွ် သုံးစြဲၾကတာ (ဆရာဇ၀န၏ စကားလုံးအတိုင္းျပန္ေရးျပရလွ်င္) သံမဏိစည္းမ်ဥ္းတဲ့။ ထိုကေလးေတြ၏မိဘမ်ား၊ အိမ္သား မ်ားသည္ပင္ ဒီရပ္သား၊ ဒီရြာသားမ်ားဆိုေသာစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကေလး၊ ငါ့ကေလး မခြဲျခားပဲ၊ ေနာက္ေက်ာလုံေသာ လူ႔အဖြဲ႔အ စည္း၊ သံသယႏွင့္အမုန္းတရားကို လက္သင့္မခံသည့္ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို နာမည္ေပးခဲ့သည္ဟု နားလည္ ပါသည္။
ဆိုးေပကိုဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆိုးၾက ေပၾက သည့္ ကေလးမ်ားအေၾကာင္းရင္တမမ ခံစားရႏိုင္ေသာ္လည္း အိုးနင္း ခြက္နင္း ျဖစ္ရပ္ မ်ားေတြ႕ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးမ်ား၏ အေျဖာင့္ျမင္တည့္တည့္ ေတြးတတ္ေသာသဘာ၀ကိုသာ ရၾကမည္ျဖစ္ပါ သည္။ အေသြးအေရာင္ အယူအစြဲ မတူခဲ့လွ်င္ေတာင္္ခြဲျခား မဆက္ဆံပဲ တသားထဲဆိုတာကို ခံစားရပါလိမ့္မည္။ထိုဇ၀န၏ ဆိုးေပ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ပင္ ဆရာတကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြ၏ ေပတိုးဆိုသည့္ ကေလးဇာတ္လိုက္လည္းေမြးဖြားခဲ့သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။
(အပုိင္း-၂ ဆက္ရန္)
မင္းကုိႏုိင္
(ကေလးစာေပပြဲေတာ္အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါး | ေၾကးမုံသတင္းစာ)