ေခမာရွင္း - ကိုး

က်မ 'ကိုး'ကို သတိရတယ္။...
ေၾသာ္ ... ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ .... 'ကိုး'ဆိုတာက က်မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေဝါဟာရ
က်မသတ္မွတ္ထားတဲ့ သမပိုင္း သေကၤတေလးတခုပါ။ ျမန္မာအကၡရာ ကိုးဂဏန္းကို ကိုယ္စားျပဳျခင္းမရွိ။ ကိုးႀကိမ္ေျမာက္မဟုတ္ .. ကိုးခုမဟုတ္ ... ကိုးေယာက္မဟုတ္ ...
'ကိုး'ဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္မွာ ကမၻာတျခမ္းစီ ကိုယ္စားျပဳထားမႈေတြ ...

ဥပမာ .. က်မက ေနေရာင္ျခည္အတိုင္း လႈပ္ရွားရွင္သန္တဲ႔အခါ 'ကိုး'က လေရာင္ေတြနဲ႔ ၾကယ္တာရာေတြကိုေရတြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာမ်ဳိး ....
အဲ႔ဒီမွာ ညေခြးေလးေတြေဟာင္ေနၿပီလား 'ကိုး'
ေပ်ာ္စရာလိုခ်င္တဲ႔အခါ ေခြြးေလးေတြလို လိုက္ အူၾကည့္ပါလို႔ က်မေျပာဖူးတယ္။
က်မဆီမွာလည္း ေခြးေလးတေကာင္ရွိရဲ႕။... သူတို႔ဟာ သဘာဝကိုသဘာဝအတိုင္း နီးကပ္စြာ တံု႔ျပန္ေလ့ရွိၾကတယ္ 'ကိုး'...
ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕အရိုးရွင္းဆံုး သတၱဝါေလးေတြပဲေပါ့။....

အခု က်မဂြတ္ဒ္ေမာနင္းလို႔ စတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္
အီးဗီးနင္းန္မွာ ေဗာ့ဒ္ကာတခြက္နဲ႔ ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ.... 'ကိုး' ...

'ကိုး'

လူေတြရဲ႕ဘဝဟာ အဆက္အစပ္ရွိမွ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ပံုျပင္တပုဒ္ ေက်ာရိုးတခုျဖစ္ရလိမ့္မယ္လို႔ 'ကိုး'ယံုၾကည္ထားလား။ ... က်မအတြက္ေတာ့ အဆက္အစပ္ေတြဟာ တမင္လုပ္ယူ ဖန္တီးထား တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလို႔ပဲျမင္မိတယ္...
ေကာ္ဖီတခြက္ကို က်မေဖ်ာ္တယ္ ... 'ကိုး'ေျပာသလိုပဲ ....
က်မဆံပင္ေတြ ပါးျပင္ေပၚဖြာက်… လိုက္ကာကိုဆြဲဖြင့္ …မပြင့္တဲ့ျပတင္းနံေဘးမွာ … က်မ... ဘယ္ကိုမွလည္း မၾကည့္ဘူး… …
'ကိုး'သိလား…
မိွတ္ထားတဲ႔ မ်က္လံုးရဲ႕ေအာက္မွာ ကမၻာတခုစာ ဖန္တီးယူထားလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို …
ဥပမာ ... အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူတေယာက္က သူမေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို အခ်ိန္တိုအတြင္း ဘဝတခုစာနီးပါး လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျမင္မက္ေနတတ္တာမ်ဳိးေလ....

'ကိုး 'အဲ႔ဒီမွာ ရာသီဥတုေအးတယ္မဟုတ္လား.. ... က်မအလုပ္သြားရေတာ့မွာ ... ဒီမွာ ေနျမင့္ေနၿပီ .. ေနလံုးႀကီးကို က်မ ေမာ့မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး...
လူတေယာက္ရဲ႕အေတာက္ပဆံုးအခ်ိန္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ သူ အစြမ္းကုန္ ေလာင္ကၽြမ္းေနရတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားၾကသလိုမ်ဳိး ...
စတင္ခ်ိန္နဲ႔က်ရံႈးခ်ိန္ ... ဒါဟာ အရုဏ္ဦးနဲ႔ဆည္းဆာပဲေပါ့... ဒီအရာကိုပဲ လူအမ်ားစုက သတိထားမိၾကတာပါ။ က်မကေတာ့ ေလာင္ကၽြမ္းေနခ်ိန္ေတြကိုပဲ စိတ္ဝင္စားမိတယ္ 

ေၾသာ္ ... 'ကိုး'ေရ ...
က်မဝိုင္ေသာက္တဲ႔အခါ ခ်ိစ္အျပားေလးေတြကို ကိုက္စားရတာ သိပ္အရသာေတြ႔တယ္...
ဒီစကားလံုးေတြ အမ်ားစုက ဘဝထဲ အနည္က်ေနတဲ့ အငန္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ 'ကိုး'
ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး… …
အိုးထဲက ေရအၾကည္ကို စစ္ထုတ္ယူၾကၿပီး အနည္ေတြက အျမဲသြန္ပစ္ခံရေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေတြကပဲ အနည္က်ေက်ာက္လႊာေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ေရၾကည္ေတြကို ျပန္စစ္ထုတ္ေပးေနတာပဲ... ဒါကို 'ကိုး'သိမွာပါ..
ဂရုတစိုက္နဲ႔ စစ္ယူသိမ္းထားေပးပါ 'ကိုး'...

'ကိုး'
က်မနဲ႔ 'ကိုး'ၾကားမွာ အလြမ္းအေဆြးေတြ မရွိဘူး။ အခ်စ္အမုန္းေတြ မရွိဘူး။
'ကိုး'ကေတာ့ fidelity လို႔ေျပာေပမယ့္ က်မက ဒါကိုလည္း လက္မခံခ်င္ေသးျပန္ဘူး။
လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာဆက္သြယ္ခ်က္မွမရွိဘဲပတ္သက္လို႔ မရဘူးလား .… ဒါမွမဟုတ္ ဘာပတ္သက္မႈမွမရွိဘဲ ဆက္သြယ္ေနလို႔ေရာမရဘူးလား… …
လူ႔ဘဝက သိပ္ရႈပ္ေထြးတာပဲ 'ကိုး'
ရိုးရွင္းမႈလို႔ ေအာ္ၿပီး ရႈပ္ေထြးမႈထဲမွာပဲ သံသရာလည္ေနၾကတာ…
က်မကေတာ့ ရိုးရွင္းတဲ႔ RS ေတြကိုပဲ သေဘာက်တယ္…
သူ႔ဘဝ ကိုယ့္ဘဝ သူ႔စိတ္ ကိုယ့္စိတ္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈမရွိတဲ့ ရိုးရွင္းလြတ္လပ္ၿပီး ျပည့္ဝတဲ႔ RS မ်ဳိးေလ……
မတူညီမႈေတြကို စိတ္အပင္ပမ္းခံျပီး လိုက္ညိွေနႀကတဲ႔ လူသားေတြကို အရူးေတြလို႔ က်မ အတိအက် စြပ္စြဲမယ္။

မရယ္နဲ႔ 'ကိုး'……
မင္းကဗ်ာေတြမွာ နိမိတ္ပံုမ်ားသလို မင္းစကားေတြက ဥပမာ သိပ္မ်ားတာပဲလို႔ 'ကိုး'ေျပာလိမ့္မယ္…
ဥပမာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဒီကမၻာႀကီးက တည္ေဆာက္ထားတာပဲေလ 'ကိုး'ရဲ႕…
ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မႈ ကိုယ္ပိုင္အမွားနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အမွန္…
အစဥ္အလာကိုၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈကိုတည္ေဆာက္တယ္… ယံုၾကည္မႈကိုၾကည့္ၿပီး ဘာသာတရားကိုတည္ေဆာက္တယ္… တေယာက္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကို တေယာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနတယ္…
ဘာျဖစ္လို႔ တေယာက္ရဲ႕လစ္ဟာမႈကို တေယာက္က ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္တာလဲ… တေယာက္ရဲ႕မတူညီဆိုးသြမ္းမႈကိုေရာ တေယာက္က ဘာလို႔အျမင္အတိုင္း လက္ခံမေပးႏိုင္ ၾကတာလဲ…

အေျဖမရွိဘဲ ေခါင္းေတြကိုခ်ည္း ခါမိတယ္... sorry ...

'ကိုး'ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီပဲ… ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါလား 'ကိုး'…

စၾကဝဠာထဲ ဟိုတစု သည္တစုျပန္႔ႀကဲေနတဲ့ၾကယ္အစုအေဝးေတြလို … က်မရဲ႕စကားစုေတြ… …
ဒါေပမဲ့လည္း တေနရာရာမွာ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတဲ့တကယ့္ျဖစ္ရွိမႈေတြလည္း ျဖစ္ေနေသးတယ္…
က်မကလည္း ခုေလာေလာဆယ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ဖြာလန္ႀကဲေနေရာင္ေအာက္က ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ေငးေမာရင္း … ကားစီယာတိုင္ကို ဘယ္ဘက္ကိုခ်ဳိးထားရင္း ဘက္ခ္ဂီယာထိုးထားရင္း……

'ကိုး'ခံစားဖူးခဲ့မွာပါ …… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ မဲ့ျပံဳးေန႔ေတြေကာက္ၿပီး သီေနခဲ့ရတာ အခု ဘယ္ႏွစ္ကံုးရွိေနၿပီလဲ။……
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ပါ 'ကိုး'

အိပ္မက္ လွလွမက္ပါေစ… …

'ကိုး'
ဒီေန႔ညေနမွာ က်မ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြ လႊတ္မယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ 'ကိုး'အတြက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ တညတာအတြက္ အညက္ေညာဆံုး အိပ္စက္ခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မွာပါ။ က်မအတြက္ ရာသီဥတု ဆိုတာကို က်မရဲ႕စိတ္အာရံုကိုလိုက္ၿပီး ဖန္တီးေလ့ ရွိတယ္။… ဆိုလိုတာက မိုးရြာတာ ေနပူတာ ေလတိုက္တာ ႏွင္းက်တာက က်မရာသီဥတု မဟုတ္ပါဘူး... က်မရဲ႕စိတ္ကသာ က်မရဲ႕ရာသီဥတု… အခု မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြက်ေနတယ္ 'ကိုး'
ဒီလိုမိုးဖြဲႀကီးကို မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ စြန္ေတြ လႊတ္ေနရသလားလို႔ 'ကိုး'ေမးလိမ့္မယ္…
လူဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ပဲ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အဖိအႏွိပ္ ၾကပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါေစ နာနာက်င္က်င္ရုန္းထြက္ေနၾကတဲ့သတၲဝါေတြခ်ည္းပဲေလ … အသားေပၚတစက္စက္က်ေနတဲ႔ မိုးစက္ေတြကို အန္တုၿပီး မိုးေကာင္းကင္ထဲ ျမင့္ႏိုင္သမွ် ျမင့္ျမင့္ ထိုးတက္ေနတဲ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးေတြရဲ႕မ်က္ရည္နဲ႔လြတ္ေျမာက္မႈကို 'ကိုး'ခံစားၾကည့္ဖူးလား …

'ကိုး'ေရ … ကမၻာေျမႀကီးက အျမဲတမ္းပဲ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ညည္းေနတာပါ… ဒါကို လူေတြက အမွတ္မထားမိၾကတာပါ...

ဒီအခ်ိန္မွာ 'ကိုး'ကို အိပ္မက္တခု မက္ေစခ်င္မိတယ္။ အိပ္မက္ထဲ ငွက္ကေလးတေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ 'ကိုး'ရဲ႕အိပ္ရာေဘးမွာ လာနားေနတာမ်ဳိးေပါ့… ေကာင္းကင္တိမ္သားထဲ ထိုးထြက္လာတဲ့ ေလယာဥ္တစင္း ကို က်မလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ ဒီေလယာဥ္က 'ကိုး'ရွိရာ အရပ္ေဒသဆီ ေရာက္ႏိုင္မေရာက္ႏိုင္ကို က်မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ လိုက္ပါစီးနင္းလို႔ ရေနတယ္မဟုတ္လား။ 'ကိုး'ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို က်မ ျမင္ဖူးခ်င္မိပါတယ္...ဒါေပမဲ့လည္း တဘဝစာ အျမင္အာရံု ခ်ဳိ႕ယြင္းေနသူေတြရဲ႕ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ ပံုေဖာ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ပံုရိပ္လိုမ်ဳိးပဲ 'ကိုး'ကို ျမင္ေနခ်င္ေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက 'ကိုး'ဟာ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဘယ္ရုပ္ရည္ ဘာရာထူး ဘယ္လိုလူမ်ဳိးဆိုတာကို က်မ မသိခ်င္ဘူး က်မအတြက္ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ေျပာတာပါ …
စိတ္နဲ႔ျဖည့္မွ ျပည့္မယ့္အရာေတြအတြက္ တခ်ဳိ႕ရုပ္ဝတၳဳေတြက မလိုအပ္ဘူးမဟုတ္လား 'ကိုး'… …

တေနရာက ၾကယ္အစုအေဝးေတြ တေနရာမွာေပၚထြက္ဖို႔ ေကာင္းကင္စက္ဝိုင္းေပၚ အရိပ္ထိုး လာၾကၿပီ...ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ပံုျပင္ေတြ အသက္ဝင္လာၾကဦးမွာေပါ့ 'ကိုး'
ဒီမွာ... ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီေလ ...

'ကိုး'
က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ
ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတဲ့အခါမ်ဳိး ဗဟိုခ်က္ကင္းမဲ႔သြားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ လူေတြက ဘာလုပ္ေလ့ရွိၾက သလဲ။… က်မေျခေထာက္နဲ႔ ခလုတ္တိုက္မိၿပီး ဝိုင္ပုလင္းခြံေလး လဲက်သြားတယ္…ၿပီးေတာ့ ေႂကြျပားခင္းေပၚတလိမ့္လိမ့္… ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်ၿပီး တစစီကြဲသြား…။

ဒီဝိုင္ပုလင္းေလးက မေန႔ညထဲက ေသာက္ၿပီး တမင္မသိမ္းဘဲ နံရံမွာကပ္ေထာင္ထားခဲ့တာေလးပါ… အဲ႔ဒီလိုေပါ့ 'ကိုး'… က်မက တခ်ဳိ႕အမွတ္တရေတြကို အမွတ္တရအတိုင္း ဘာကိုမွမျပဳျပင္ဘဲ သိမ္း ထားခ်င္ေပမယ့္ မေတာ္တဆေတြက ဘယ္ေတာ့မွအလြတ္မေပးၾကဘူး… …သူတို႔ေတြက ကံၾကမၼာကို လိုက္လံေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ႀကံေနၾကတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြပဲ။… က်မတို႔အတူ စကားေတြေျပာၾက တယ္ …အတူရယ္ေမာၾကတယ္… အယူအဆေတြျငင္းခုန္ၾကတယ္… မတူညီတဲ့ၾကယ္တာရာေတြကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္… မတူညီတဲ့ကြက္လပ္ေတြကိုပဲ က်မတို႔ ျဖည့္ခဲ့ၾကတယ္…
ဒီအမွတ္တရေတြဟာ ညၿပီးရင္ ေန႔လိုအခ်ိန္ေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတာက လြဲလို႔…
ဒါ … အျမဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား 'ကိုး'
မေတာ္တဆမႈတခုခုကေန လုပ္ႀကံမလာႏိုင္ဘူးလို႔ …

'ကိုး'ခ်ီးယားစ္ …
က်မ ဝိုင္တပုလင္း ထပ္ေဖာက္လိုက္တယ္…
'ကိုး'ေျပာဖူးတဲ့စကားေတြ က်မနားထဲ ၾကားေနဆဲ … …
ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာကို ကိုယ္တိုင္လွန္ဖတ္ခြင့္မရတဲ့ လူ...
ကိုယ့္ျပကၡဒိန္ကို တေန႔တခါ စာရြက္ျဖဲခြင့္မရသူ...
ကိုယ့္နံရံမွာ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုကို မွန္ေဘာင္သြင္းခြင့္မရသူ...
ကိုယ့္လမ္းနံေဘးမွာ ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြလည္း စိုက္ပ်ဳိးေထြးေပြ႔ခြင့္မရသူ...
ဘဝေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲ႔ဒီလို ေလာင္ကၽြမ္းေနၾကတာပဲလား… …
နံရံပါးပါးတခ်ပ္ကို က်မတို႔ ေက်ာမွီၿပီး အတူထိုင္ၾကရေအာင္ …

ဒီနံရံပါးပါးေလးဟာ ေဟာဒီကမၻာရဲ႕ဥပေဒတခုခုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပဲ…

ဒါမွမဟုတ္ လူသားဆန္ဆန္ ေတာင့္တယံုၾကည္မႈတခုခုေပါ့…ဘာကိုမွမယံုၾကည္သူတေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈလိုမ်ဳိး တခ်ဳိ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို အဆိပ္ေတြလို႔ က်မသတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္… …
ေလာင္ကၽြမ္းေတာက္ပခ်ိန္ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ၾကယ္တပြင့္ရဲ႕လွ်ပ္တျပက္ေႂကြက်သြားတဲ့ အလင္းတန္းနဲ႔အတူ … က်မရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္အေပၚ ႏႈတ္ခမ္းေတြလို ညင္သာစြာ ဖိကပ္လာတဲ႔ 'ကိုး'ဆိုတဲ႔ ဓားတေခ်ာင္း ....
မျပည့္ေသးတဲ့အေရာင္ေတြကိုပဲ က်မတို႔အျမဲျဖည့္ေနၾကရေအာင္ …
ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဒီတခါ က်မမ်က္လံုးေတြမိွတ္သြားခဲ႔ရင္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္ဖြင့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး 'ကိုး' ....။

ေခမာရွင္း
10 sep 2016