ဂ်ပန္ဝတၳဳေရးဆရာ ခါဝါ့ဘာ့တ ယာစုနာရိ ေရးသားေသာ ပန္းပြင့္ေလးေတြေပၚလာတဲ့ ဓာတ္ပံု
(ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္ ဘာသာျပန္)
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၆
(၁)
သားအိမ္ဆီလာဆက္ထားတဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုထုတ္ပစ္လိုက္ရသူဆိုတာက က်ဳပ္အမ်ိးထဲမွာလည္း တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသလိုခြဲထုတ္ရေတာ့ က်ဳပ္အစ္မက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ သား ေယာက်ာ္းေလးတေယာက္ေမြးၿပီးတဲ့ အခါမွပါ။
မမ်ဳိးဥအိမ္မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ရုတ္တရက္ ဝတုတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဝစရာမရွိနိုင္ေတာ့ ေလာက္တဲ့အဆင့္လည္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ၊ ပင္လယ္လင္းပိုင္လို အံ့ဩစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ဖိုင့္လာတဲ့အဆီေတြက သူ႔ကိုယ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးကိုမ်ား သြားဖိညႇပ္ထားလိုက္ေလသလားမသိဘူး၊ သူစိတ္က နည္းနည္းေျပာင္းလာခဲ့ၿပီး၊ အခုတလွည့္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ ပိန္ခ်ဳံးလာခဲ့ျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အသားအေရာင္ မဲမဲေျခာက္ေျခာက္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။
အဲသလို သူ႔မွာအေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေနတုန္းက က်ဳပ္က ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကေလးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က သူအဲလိုျဖစ္သြားတာျမင္ရေတာ့ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
ဘာလို႔ဝမ္းနည္းတာလဲဆိုရင္ က်ဳပ္က ဒီအစ္မနဲ႔ ေတာင္ေပၚက ဘုရားတဆူကို အတူတူ သြားဖူး ဖူးခဲ့လို႔ပဲ။
အဲဒီတုန္းက သူဟာ ေက်ာင္းသူဘဝပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း လူမမယ္ကေလးပဲ။ က်ဳပ္ကို သူက လက္ဆြဲေခၚလို႔၊ က်ဳပ္က သူ႔ပါးျပင္ကေလးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သြားခဲ့တာ။ အင္း၊ သူ႔ကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လိုက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပံုရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ျဖဴနုနုကေလးကို မွတ္မိေနတာကလြဲလို႔၊ ေတာင္ေပၚကဘုရားကိုေရာ၊ အဲဒီကိုသြားတဲ့ လမ္းကိုေရာ၊ ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပါက္ကိုပါ ဘာဆိုဘာတခုမွ က်ဳပ္သတိျပန္မေဖာ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ပါးျပင္က တံတိုင္းေမႊးပြင့္ဖတ္ကေလးလို၊ ေနာက္ၿပီး လဝန္းျဖဴျဖဴကေလးလို၊ သို႔ေပမဲ့ စမ္းၾကည့္ရင္ေႏြးေႏြးေလးပံု။ ျမဴေငြ႔ေတြဆိုင္းေနတဲ့ညမွာ လမ္းမီးတိုင္ကျဖာက်ေနတဲ့ အလင္းေရာင္လို လွပတယ္၊ ေနြးေထြးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအစ္မရဲ႕ ပါးျပင္ျဖဴဝိုင္းဝိုင္းကိုသတိရမိတိုင္း က်ုပ္ဟာ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝရဲ႕ႏွလံုးသားနုနုကို တခါျပန္ၿပီး ရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးလွလွေလးရဲ႕ ပါးစံုမို႔မို႔ေလးကိုကေလးတေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားေလးနဲ႔ေနာက္ထပ္တခါ ေမာ့ၾကည့္ခ်င္လိုက္ပါဘိလို႔ က်ဳပ္ အျမဲျဖစ္မိတယ္။
၂
သို႔ေပမဲ့ အဲဒီ က်ဳပ္အစ္မဝမ္းကြဲ မမ်ဳိးဥအိမ္ထုတ္ဖို႔ ခြဲစိတ္မႈခံယူခဲ့ရတုန္းက သူ့ကေလးက အသက္ငါးနွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုမွ အသက္ ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ ဒီကေလးမေလး မိစကို ခြဲရမွာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွမတူႏိုင္ၾကေခ်ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမ်ဳိးဥအိမ္ထုတ္ယူတဲ့ ခြဲစိတ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးတဲ့ခံစားခ်က္က က်ဳပ္အစ္မ ခြဲရကတည္းက ရလာခဲ့တယ္ဆိုရင္ လြဲမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပိုစိတ္မေကာင္းရတာ။ အဲေလ၊ ဟုတ္သားဘဲေပါ့၊ မိစကိုက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ပိုစိတ္မေကာင္း ရတာေပါ့။ သူေလးလည္း အဲဒီခြဲစိတ္မႈကိုခံယူရရွာေတာ့မွာမို႔ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို လာခိုက္တာေနတာလို႔ပဲဆိုရလိမ့္မယ္။ သူ႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးခဲ့ျဖစ္တာေတာင္ အဲသည္ဝမ္းနည္းမႈ ခံစားခ်က္က ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့လို႔ပဲေနမွာပါ။
ဆန္းတာက ရလာတဲ့ အဲသည္ဓာတ္ပံုေပါ့။
ဖလင္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ပံုနဲ႔အတူ ပန္းပြင့္ေလးခြန္ႏွစ္ပြင့္က နည္းနည္းခပ္ဝါးဝါးေပမဲ့ အထင္အရွားေပၚထြက္လာတာမဟုတ္လား။
တခုေသာတကၠသိုလ္ေဆးရံုရဲ႕ကြန္ကရစ္အမိုးျပားေပၚမွာ မိစကိုက မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ့ရဲ့ ေနာက္ခံအေဝး ရႈခင္းကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ကတိုက္တာအေဆာက္ဦးေတြရယ္၊ ရထားသံလမ္း အတြက္ျမႇင့္တင္ထားတဲ့ တံတားတန္းရွည္ႀကီးရယ္ရွိၾကတယ္။ အဲဒီပံုရိုက္တံုးကခ်ိန္ခဲ့တဲ့ က်ုပ္ကင္မရာ မွန္ဘီလူးမွာခ်ိန္ထားတဲ့ဆံုခ်က္အေနေထားအရ ဟိုအေဝးႀကီးကအရာဝတၳဳေတြရဲ့ပံုရိပ္ေတြကို ထင္လာေအာင္ လုပ္ထားတာမဟုတ္ခဲ့သလို တကယ္တမ္းလဲ အဲဒီေနာက္ခံေတြက ပံုထဲမွာ မပါလာခဲ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ အေဝးမွာရွိေနတဲ့ တိုက္ေတြ သံလမ္းတံတားေတြက ပံုထဲမွာ ပါလာခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပန္းပြင့္ေတြက ပါသင့္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပန္းပြင့္ဆိုတာက အဲဒီနားတဝိုက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ရွိခဲ့တာမဟုတ္တာ။
ဒီလိုဆိုရင္ ႏွစ္ခါျပန္ရိုက္မိတာမ်ား ျဖစ္ေခ်မလား။ က်ဳပ္ကမွားၿပီးေတာ့ ဒီဖလင္တကြက္ထဲကိုပဲ နွစ္ခါျပန္သံုးကာ ရိုက္မိတာမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့တာလား။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ပန္းေတြကိုဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာမ်ဳိးကို လံုးဝဥႆံု အမွတ္မရဘူးေလ။
ဆိုေတာ့ …. က်န္တဲ့စဥ္းစားလို႔ရနိုင္မယ့္တခုထဲေသာျဖစ္ႏိုင္ေခ်က က်ဳပ္မသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစံုတေယာက္က က်ဳပ္ရဲ့ကင္မရာကို ယူသံုးလိုက္လို႔ပဲ။ အဲဒီလူက ပန္းပြင့္ေတြကို ရိုက္ထားတဲ့ ဖလင္ခ်ပ္နဲ႔က်ဳပ္က မိစကိုရဲ႕ပံုကို ထပ္ရိုက္မိလို႔ပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုျဖစ္ရေအာင္ဆိုတာကလည္း ေဆးၿပီးသားဖလင္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ဆိုခဲ့သလိုမဟုတ္ေၾကာင္း သိသာလွတယ္။ ပံုထဲက ပန္းခြန္ႏွစ္ပြင့္က တပြင့္နဲ႔တပြင့္ ေရွ႕ေနာက္အနီးအေဝး တူၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အဲဒီပန္းေတြထဲက ဘယ္တပြင့္ကိုမွ ျပတ္သားေအာင္ခ်ိန္ထားႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္သလို၊ ပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာေလးေတြကိုမ်ား ရိုက္ထားလိုက္သလို၊ ရိုးတံေတြလဲမပါ၊ ပန္းအိုးေတြလဲမပါနဲ႔မို႔။
၃
အဟုတ္ကိုပဲ၊ အဲဒီထဲမွာက လိပ္ျပာကေလးေတြလိုဝဲပ်ံေနတဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြပါ။ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ဖူဂ်ီပန္းကေလးေတြလိုလို၊ ပဲႏြယ္ပန္းပြင့္ကေလးေတြလိုလို။ သီကံုးခ်င္စိတ္ေပါက္လာေစမဲ့ ပန္းပြင့္မ်ဳိးေလးေတြပါ။ ဘာပန္းလဲလို႔အမ်ဳိးအစားအတိအက်ေျပာႏိုင္ဖို႔အထိေတာ့ ျမင္ရတဲ့ပံုပန္း သ႑ာန္က နည္းနည္းဝါးလြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းေလးေတြက ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတာေနာ။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေကာင္းကင္မွာေမ်ာေနတဲ့သက္ရွိသတၱဝါဆိုတာက ရွိတာမဟုတ္လို႔ ပ်ံေနတယ္လို႔ဆိုမိေပမဲ့ တကယ္ကလြင့္ေမ်ာေနတယ္လို႔ဆိုမွ ပိုမွန္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္က စဥ္းစားေနမိတာေပါ့။ ပန္းဆိုတဲ့သေဘာက ပြင့္ၿပီးရင္ အားလံုးဟာ ေႂကြက်ျပန္႔က်ဲသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လို႔မ်ား ပန္းပြင့္ကေလးသာ သူဖူးပြင့္ခဲ့ရာ အကိုင္းနဲ႔အပင္ကိုခြဲခြာၿပီး တမုဟုတ္ခ်င္းမွာ ပ်ားပိတုန္းေလးတေကာင္လို ေကာင္းကင္ယံထက္ကို ဝဲလည္လွည့္ပတ္ ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္မွာ မလြဲႏိုင္ပါဘူးလို႔ေပါ့။
နည္းနည္းပါးပါးပဲဆိုဆို အဲသလို အသက္ဝင္မႈရဲ အရိပ္အေငြ႔ေလးေတြက ဓာတ္ပံုထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြမွာ ထင္ဟပ္လို႔ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ သံသယအသစ္တခုက ထပ္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဓညတ္ပံုထဲမွာေပၚေနတာက ပန္းပြင့္ေလးေတြလို႔ထင္ရေပမဲ့၊ တကယ္အစစ္အမွန္က လိပ္ျပာေလးေတြပဲမဟုတ္ဘူးလား။ အခုရာသီကာလကိုက သစ္ပင္ေတြစိမ္းလန္းနုပ်ဳိၿပီး၊ ပ်ားပိတုန္းလိပ္ျပာေတြ ျမဴးေပ်ာ္တဲ့အခါသမယျဖစ္တာကိုး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္က အဲဒီေနရာမွာကိုပဲ တခါထပ္ၿပီးဓာတ္ပံုအသစ္ေတြရိုက္ၾကည့္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ တာပါပဲ။ သံလမ္းတံတားေရာ ၿမိဳ႕လယ္ကအေဆာက္ဦေတြပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္ေပါ့။ ဒီတခါေတာ့ မွန္ဘီလူးဆံုခ်က္အကြာအေဝးအေနအထားကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ရိုက္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိစကို မပါဘူး။ ေဟာ… ပံုသစ္ေတြထဲမွာ ပန္းကေလးတပြင့္တေလကိုမွ မျမင္ရေခ်ပါဘူး။
အရင္တခါရိုက္ခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ပန္းပြင့္ေတြ မပီမသနဲ႔ပါသြားလို႔ အရမ္းအားနာ လိုက္တာ၊ ေနာက္ထပ္တခါျပန္ရိုက္ေပးမယ္ေနာ္လို႔၊ က်ဳပ္က မျဖစ္တဲ့အဆံုး မိစကို ကို ေတာင္းပန္ဖို႔မွတပါး အျခားမရွိခဲ့ေတာ့။
ေဟာေတာ့.. က်မ ဒီေလာက္ထိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့လား။
မိစကိုဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္လူနာတေယာက္အေနနဲ႔လာေဆးရံုလာတက္ေနတာ။ ကုသိုလ္ျဖစ္လူနာေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မွန္ကိုေတာင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိေလေရာ့သလား။ မိန္းကေလးက ကိုယ့္ဓာတ္ပံုကိုယ္ၾကည့္ၿပီး အံ့ဩသြားလိုက္ရွာတာမ်ား။
၄
လာျပန္ၿပီလား….လို႔ က်ဳပ္က အသံထြက္ေအာင္ေျပာမိသြားရတာက လွပေခ်ာေမာလွတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ေတြ႔လိုက္လို႔ပါ။ ပင္ကိုယ္က ေခ်ာတာရယ္၊ ေကာင္းမြန္သားနားတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြရယ္ေၾကာင့္ ဒီသမီးေလးဟာ ေဆးရံုမွာ ထင္ေပၚေနခဲ့ပါတယ္။ သူက ေျခာက္လေတာင္ ေဆးရံုတက္ေနတာဆိုေတာ့ ပိုမ်က္နွာတန္းမိေနၾကတာေပါ့။
ဒီမိန္းကေလးမွာက လက္ထပ္ဖို႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူရွိေနၿပီးၿပီဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူဟာ ေဆးရံုမွာေနၿပီး၊ မဂၤလာပြဲဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဒီမိန္းကေလးဟာ သန္႔စင္ေကာင္းမြန္ တဲ့မမ်ဳိးဥအိမ္တစံုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေပတယ္ေပါ့။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ဟိုကေလးမေလးက ..လို႔ သူနာျပဳဆရာမက ေဆးရံုေကာ္ရစ္ဒါမွာ က်ဳပ္ကို ေျပာလာ ပါတယ္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ့ေဆးရံုဝတ္စံုကို နဖူးကေနေျခဖ်ားအထိဖံုးေအာင္ဝတ္ထားရတဲ့ မိစကိုရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို အေဝးကေန လက္ညိႇဳးညႊန္ရင္း ေျပာတာပါ။
အခန္းနံပါတ္၉က အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတာ္ေလးကို မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔တဲ့ရွင့္။
ခြဲစိတ္တာက ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီလား။
မနက္ျဖန္မွပါရွင့္။
က်ဳပ္က ေရွ႕ကိုခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး မိစကိုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခဲ့တာနဲ႔ မဆိုင္းေတာ့ဘဲ၊ ဒီမိန္းကေလးက ကေလးအရြယ္ေလးပဲရွိေသးတာမဟုတ္လားဗ်ာလို႔ သူနာျပဳဆရာမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဆယ့္ခြန္နွစ္နွစ္လို႔ဆိုပါတယ္ရွင့္။
ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔မမ်ဳိးဥအိမ္ ထုတ္ပစ္ရမွာလဲ။
ဟုတ္ပါ့ရွင္။ အဲဒီမိန္းကေလးက ကုသိုလ္ျဖစ္ အခမဲ့လာကုတဲ့အထဲကဆိုေတာ့ အေၾကာင္းျပစရာအခ်က္အလက္ေကာင္းေကာင္းတခုခုေတာ့ ရွိမွာပါ။
ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔လက္ထပ္ခဲ့ၿပီးသားမို႔လား။ လက္မထပ္ရေသးရင္ေတာင္ ကေလးရေလာက္တဲ့ အေျခအေနရွိခဲ့တာမို႔လား။
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕အတြင္းေရးလိုဟာမ်ဳိးကိုေျပာမိလို႔ခြင့္လႊတ္ပါရွင္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္ကပုဂၢိဳလ္ရဲ့ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းအတြက္လုပ္ရတာေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေဆးရံုႀကီးေပၚမွာ ေဆးပညာအရမလိုအပ္ဘဲ ဘယ္လိုခြဲစိတ္မႈမ်ဳိးကိုမွ လုပ္တာမွမဟုတ္တာရွင္။
ကိုယ့္ရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္ကို ဟိုအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဆီေပးရမွာဆိုတာကိုေလ၊ ဒီကေလးမေလးက သိရဲ႕လား။
သိမွာမဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေပးရတဲ့သူကိုေရာ၊ ယူရတဲ့သူကိုေရာ ဆရာဝန္ကမွအသိမေပးခဲ့ရင္။ မ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္သာျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္မိန္းမသားကမွ ပိုင္နိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္တာရွင္။
၅
မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္တဲ့။
ဟုတ္လိုက္ေလလို႔ေတြးရင္း အဲသေလာက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့ စကားအလိမၼာေလးကိုပိုက္ကာ က်ဳပ္ဟာ ေဆးရံုအမိုးေပၚမွာရွိတဲ့ဥယ်ာဥ္ျခံကေလးဆီကို တက္လာခဲ့တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားသံလမ္းတံတားထက္မွာေတာ့ အမည္းေရာင္ ကုန္တင္ရထားတစင္းက ေျပးေနတယ္။
မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုယ္တိုင္က သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေလးလား။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ကပဲအာဇာနည္လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးကေလးကပဲ အာဇာနည္ေလလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခြဲစိတ္မႈမွာ ေတာ့ အာဇာနည္အသစ္တေယာက္က ေနာက္ကြယ္မွာေရာက္ေနတာပဲလို႔ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာေပါ့ဗ်ာ။
ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာ ခုတင္နွစ္ခု။ အဲဒီခုတင္ေတြအသီးသီးေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္လံုးတီးနဲ႔ လဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ ေမ့ေဆးေပးခံထားရတာမို႔အိပ္ေမာက်ေနၾကေလရဲ႕။ ဝမ္းဗိုက္ေတြရဲ႕ေနရာအတူတူေလာက္ကေန ခြဲၿပီး ဖြင့္ၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္စိျပန္ပြင့္မလာမီ နံပါတ္တစ္မိန္းကေလးရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္ေတြဟာ နံပါတ္ႏွစ္မိန္းကေလးရဲ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲကို ေျပာင္းထည့္ခံရေတာ့မွာ။
အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက ဆင္းရဲသားမိန္းကေလးဆီကရတဲ့သားဥအိမ္ေတြကိုယူၿပီး လက္ထပ္မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာ။ ကေလးေတြေမြးေတာ့မွာ။ ရလာတဲ့ကေလးက ဘယ္သူ႔ ကေလးမ်ားပါလိမ့္။ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕ကေလးေပလား။ မိစကိုရဲ႕ကေလးေပလား။
သူ႔ဘာသာရွိေနတဲ့ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္မို႔၊ ဘယ္မိန္းမရဲ႕ပစၥည္းရယ္လို႔မွ ယတိျပတ္မဆိုနိုင္ဘူးရွင့္..လို႔ သူနာျပဳဆရာမကေတာ့ အလိမၼာသံုးေျပာသြားခဲ့တာပဲ။ က်ဳပ္လည္းပဲ အဲဒီအေတြးအေခၚကို ပံုတူကူးသံုးခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေမြးလာတဲ့သူဟာ ကေလးတေယာက္ျဖစ္တာသက္သက္မို႔ ဘယ္မိခင္ရဲ့ ကေလးမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရေတာ့ မွာပဲလား။
သို႔ေသာ္လည္း ေဆးရံုရဲ႕ေဆးသိပၸံပညာေပးျပခန္းထဲက ဖန္ပုလင္းတခုထဲမွာ ေဆးရည္အစိမ္ခံရၿပီး အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရမွာနဲ႔၊ အခုလို အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးနဲ႔အတူလက္ထပ္ထိမ္းျမားၿပီး ပဋိသေႏၶတည္ရမွာကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္။ ဒီနွစ္ခုဟာ မိစကိုရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္အတြက္ အင္မတန္မွ ကြာျခားလြန္းလွတဲ့ကံၾကမၼာလမ္းႏွစ္သြယ္ပါ။
အင္းေလ၊ ဒီ မ်ဳိးဥအိမ္ကေလး တစ္ခုနွစ္ခုက ဘယ္ကေနလာၿပီး ဘယ္ကိုသြားမွာလဲဆိုတာကို ေဆးရံုအမိုးေပၚက ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ ေတာင္စဥ္ေရမရ အစဉ္းစားလြန္သြားလို႔မ်ားလား မသိပါ ဘူး။ က်ဳပ္မွာ ေႏြဦးေပါက္ရဲ႕ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာရတတ္တဲ့ လြမ္ေဆြးမႈကေလးခံစားလာရၿပီး ႏြမ္းနယ္လာတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့၊ ေနာက္ဆံုးပိုင္းေလာက္မွာေတာ့ သတိေတာင္ လြတ္ေလာက္မတတ္ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာသြားခဲ့တာမဟုတ္လား။
အဲသည္ ကံၾကမၼာလမ္းႏွစ္သြယ္မွာ ဘယ္လမ္းကိုပဲလိုက္လိုက္ ဘာမွကြာျခားလွမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏိၵယျပည္ေတာထဲက က်ားသားကေနလုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းက တေန႔ေသာအခါမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲကတေနရာရာကို အစားထိုးဝင္ေရာက္လာမဲ့ကိစၥမ်ဳိးက မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေဆးရည္စိမ္ခံထားရၿပီး အဲသည္ဖန္ပုလင္းထဲမွာ အျမဲထာဝရေသေနရမယ့္အရာဆိုတာလည္း ဒီေလာကထဲမွာ ရွိမွာမွမဟုတ္ဘဲဟာ။
၆
ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခေရာက္ကာမွ က်ဳပ္ဆီမွာ အံ့ဩစရာကျဖစ္လာရေခ်ေသးတယ္။
ဒီထက္အမ်ားႀကီးပိုဆန္းတဲ့ခြဲစိတ္မႈေတြနဲ႔ကုယူရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း ရွိတာပါပဲလို႔ သူနာျပဳဆရာမေလးက က်ဳပ္ကို ေျပာေပးတယ္။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္လိုခံစားခ်က္နုနုနဲ႔ အေတာ္ေလးကိုေယာက္ယက္ခတ္ေနေအာင္ ေဆာက္တည္ရာမရလွည့္ပတ္သြားလာေနတဲ့က်ဳပ္ကို စိတ္ပူတတ္လြန္းရန္ေကာလို႔ ေျပာေနတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီလိုစိတ္ပူပန္မိတာက က်ဳပ္ရဲ့အသည္းထိေအာင္ ခိုက္ဝင္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲေမးလာရင္၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့မိန္းကေလးတေယာက္စီက မမ်ဳိးဥအိမ္ေတြ ကို အတင္းဆြဲယက္ယူတဲ့အဆင့္အထိ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရးကို ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးရေလေအာင္လုပ္ေနတဲ့ အာဂအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကိုေလ၊ က်ဳပ္က သူေလးကို ဒီခြဲစိတ္မႈနဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားရာက အစ အခုေတာ့ တိတ္တခိုးခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနမိၿပီလို႔ထင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
အဲသည္မိန္းကေလးက အခုထိ တႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ သားမ်ဳိးဥအိမ္က မေကာင္းလို႔ အိမ္ေထာင္ကြဲခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္အပ်ဳိစင္သမီးေတာ္ေလးပါရွင္။ အသက္ကေလးကလည္း အခုမွ နွစ္ဆယ္ ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕လို႔သူနာျပဳကေျပာေနတာမ်ား၊ လူနာရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖံုးဖို႔ ဖိဖို႔အတြက္ နည္းနည္းပါးပါး လိမ္လည္ေျပာမယ္စိတ္ကူးရပံုေတာင္ မေပၚေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ေနာ္၊ က်ဳပ္က အဲသည္အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ႀကိဳက္မိတာက မ်ဳိးဥအိမ္ကိစၥနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လို႔ ပါလို႔ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ အဲသလိုအျဖစ္ကေျပာရရင္ ရင္တြင္းခံစားမႈထဲကေနလစ္ထြက္လာတဲ့ မွားခ်က္သာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘာမွေရးႀကီးခြန္းက်ယ္ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
အဲသည္ခြဲစိတ္မႈရဲ႕ရလဒ္ကေန မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ဒီအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဟာ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ အထိ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာႏိုင္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ မမွန္းဆတတ္ဘူး။ ရုပ္ရည္ရူပကာေရာ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားပါ ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပဲ။
ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ တဖက္က မမ်ဳိးဥအိမ္အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့မိစကိုအတြက္က်ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ေနမွာပါလိမ့္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲတုန္းကႀကံဳရခဲ့တာေတြကိုပဲ ေျပးျမင္လာေတာ့တယ္။
လူေတြမွာဝိညာဥ္ဆိုတာကရွိသလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုလည္း မိန္းမေတြမွာ မ်ဳိးဥအိမ္ရွိလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးသလိုပဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့တခါမွ ေခါင္းထဲထည့္မၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး။ သို႔ေပမဲ့ ဒီမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျဖစ္ရပ္အေပၚမွာသာၾကည့္ရရင္ ဆန္းေတာ့ဆန္းေပမဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မိန္းမေတြအတြက္ ဝိညာဥ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔မ်ား ဆိုရေလေတာ့မလား။
၇
အထင္ေတာ့မလြဲလိုက္ပါနဲ႔အံုး။ မမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မိန္းမသားေတြရဲ႕ဂုဏ္ျဒပ္တရပ္ျဖစ္လို့ မိန္းမေတြရဲ႕ဝိညာဥ္ပါဆိုၿပီး ျပက္ရယ္စရာစကားလံုးမ်ဳိးသံုးကာ ေျပာခ်င္လို႔လည္းမဟုတ္ရပါဘူး။
မ်ဳိးဥအိမ္ေတြက မိစကိုရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲကေန အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲကို အေရႊ႕အေျပာင္း ခံခဲ့ရတာမွန္ေပမဲ့၊ သားမ်ဳိးဥထုတ္ေပးတဲ့သူ႔အလုပ္ကိုသူ ပံုမွန္လုပ္ေနလ်က္ပါပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ သီးသန္႔အသက္ရွင္ေနတဲ့ သာမာန္သတၱဝါတေကာင္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။ ဒီလိုျဖစ္တာကို သူနာျပဳဆရာမေျပာခဲ့သလိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ မ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္သာျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္မိန္းမသားကမွ ပိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့။
ဒီေတာ့ အဲဒီမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ ဝိညာဥ္ပါလို႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္၊ သူ႔ဟာသူဝိညာဥ္တခုသက္သက္ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္သူမွပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔မေျပာႏိုင္ဘူးလို႔ျဖစ္လာမွာ။ တကယ္လို႔ မိစကိုရဲ႕ဝိညာဥ္က သူ႔ဆီကေန အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဆီကို ေရႊ႕ေျပာင္းသြားေပမဲ့ ဝိညာဥ္တို႔တာဝန္ေတြကို ရြက္ေဆာင္ေနၿပီး ရွင္သန္ေနေသးတယ္ဆိုရင္။ ဟုတ္ၿပီ၊ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ဒါဟာျဖင့္ ပန္းပြင့္ကေလးေတြက လိပ္ျပာပိတုန္းကေလးေတြလိုအေကာင္ေလးေတြျဖစ္လာၿပီး ေကာင္းကင္ယံမွာဝဲပ်ံနိုင္တာလိုမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အလြန္တရာမွ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာေကာင္းလွေပလိမ့္မယ္လို႔က်ဳပ္အေနနဲ႔ထင္မိတယ္။
ဒီမွာတင္ပဲ အဲ…စကားအဆက္အစပ္က နည္းနည္းေတာ့ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားျဖစ္သြားေလသလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုအရယူသြားတဲ့အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက က်ပ္ကို ညိႇဳ႕ယူ ဆြဲငင္ေနတယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္၊ အဲသည္ မ်ဳိးဥအိမ္ကိုအထုတ္ယူခံလိုက္ရတဲ့မိစကိုက က်ဳပ္ဘက္ကိုထပ္ဆင့္ၿပီး ခ်ဥ္းနင္းလာမယ္ဆိုတာကေတာ့ သဘာဝရဲ႕သေဘာပါပဲ။
ခုတင္ေပၚကထၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကို အရင္ထြက္ေလွ်ာက္နိုင္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ မိစကိုပါ။ သူ႔ခမ်ာ ပိန္က်သြားရွာတယ္။ တခါတခါမွာ လက္ဖ်ားကေလးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္တတ္တဲ့ ကေလးမေလး ပါ။ က်ဳပ္ကေတာ့ သိပ္မၾကာေသာကာလအတြင္းမွာပဲ သူ႔ဓာတ္ပံုေတြကို ရိုက္ေပးႏိုင္တဲ့အထိ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။
ဒီတခါေတာ့ နံရံေရွ႕မွာပဲရပ္လိုက္ေတာ့။ ဟိုအရင္ကလို ပန္းပြင့္လိုဟာေတြပါမလာရေအာင္ေပါ့ေနာ။
သူ႔မွာ မ်က္ခြံက နည္းနည္းေလးကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ မ်က္ေစ့ေပါက္က်ယ္ေအာင္ဖြင့္ဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအားထုတ္ ရင္းကေန ေနာက္ဆံုးရိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာကိုခ်လာလိုက္တာ ပိတ္လုမတတ္ပါပဲ။ မိုးအံု႔ေနတဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ စူးစူးရွရွအလင္းေရာင္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္လိုပံုမ်ားထြက္လာမွာပါလိမ့္။ ဖလင္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုတခါမွာ ေခြေနတဲ့ ပန္းေတြအစား အလင္းေရာင္တန္းေတြက ေပၚေနတယ္။ ဓားသြားျမျမလိုျပတ္သားထက္ျမက္တဲ့ အလင္းေရာင္တန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ရဲ႕ေနာက္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေမ်ာေနတာပါ။
အဲသည္အခိုက္မွာပဲ သူနာျပဳဆရာမကေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီကေလးမက အိပ္ရင္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာ္နိုင္ရွာဘူးလို႔ၾကားတယ္။ ခြဲၿပီးခါစမွာအခ်ိန္ျပည့္ေစာင့္ေပးတဲ့ အထူးသူနာျပဳရဲ႕လက္ဝါးေပၚမွာ သူ႔လက္ညိႇဳးနဲ႔စာလံုးေတြေရးရင္းမွ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာတဲ့ရွင္။
ဘာေတြေရးတာတဲ့လဲ။
ဘာေတြမ်ားေရးပါလိမ့္ေနာ္။
၈
က်ဳပ္ကပဲ မိစကိုကို လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ဇနီးဟာ အသိမေပးတာဘဲပိုေကာင္းႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ရွိေနသူပါ။ သူ႔ကို အာရံုေၾကာယိုယြင္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ေဆးရံု စတင္ရေပမဲ့၊ ဗီတာမင္ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈကပိုပိုဆိုးလာရာက ႏွလံုးပါမေကာင္း၊ အစာအိမ္ လည္းထိလာလို႔ေဆးရံုတက္ေနရတာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ အဲသည္အအေျခ အေနမွာ ရွိတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ဇနီးနဲ႔လည္းဆံုျဖစ္ေအာင္ဆံုေပးၿပီး၊ အဲဒီညဘက္ က်ဳပ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။
မိုးရာသီထဲမွာ ရြာတဲ့မိုးမ်ဳိးက ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ရြာခ်ေနခဲ့တာ။ ဆင္ဝင္ခန္းျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာမွာ မိုးေရေတြရႊဲေနတာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီလိုက္ကာကို အတင္းဆြဲဖြင့္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို မိစကိုက မ်က္ေတာင္တခ်က္မခပ္ဘဲ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ က်ဳပ္ကစိတ္တိုလာခဲ့မိတယ္။ အဲလိုအတင္းအဓမၼအားနဲ႔ဆြဲလိုက္လို႔ထင္ပါရဲ့။ တခါးကိုတ အားတြန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေျခေထာက္ကလည္း ေခ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ အေပၚထပ္ကေနဆင္းတဲ့ေလွကားမွာ သစ္သားေဘာလံုး တခု တထစ္ခ်င္းလိမ့္က်လာတဲ့အသံကို ၾကားရတယ္။
ႂကြက္မ်ားလား လို႔ျဖတ္ခနဲေတြးလိုက္လို႔မွမၾကာခင္ ဆင္ဝင္ခန္းရဲ႕အေပၚဘက္မွာ မီးေတာက္လွ်ံတခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္က မိစကိုကို ေပြ႔ၿပီးေနရာေရႊ႕လိုက္ရတယ္။ ေမွာင္လဲေနတယ္။ မီးေတာက္က အတြင္းတံခါးကိုဝင္တိုက္တဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး တခါးရြက္ထဲ စုပ္ယူသြားသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။
ခဏေလး၊ ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္အသံထဲမွာ ေၾကာက္သံပါေနတာကို ပထမဆံုးကိုယ္ဟာကိုယ္ သတိျပဳမိခဲ့တယ္။
ရွင့္ဇနီးလား။ ရွင့္ဇနီးကေတာ့ ဘာမွအထူးအျခားမရွိပါဘူး။ အခုဆို တာဝန္က်သူနာျပဳဆရာမက စာအုပ္ဖတ္ျပေပးေနတာ က်မဒီက ျမင္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူလို႔ပါ။ တေယာက္ထဲေနရတာ ေၾကာက္တတ္လို႔ ပင္ပမ္းေနေလာက္ၿပီထင္တယ္။ တယ္လီဖုန္းနားအထိ ေခၚလာခဲ့လို႔ရမလား။
ဖုန္းဆက္ၿပီးထြက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာတျပင္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြအစီရီက်ေနတဲ့ မိစကိုေလး တေယာက္ ငိုေနရွာတာမဟုတ္လား။ ဒီေလာက္နာရဲ႕နဲ႔ ဒီထိေအာင္မ်ား ႀကိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာ ႏိုင္ေပတယ္။
တို႔ဇနီးရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနက မိစကိုေျပာသလိုပါပဲ။
က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ထဲမွာ မိစကိုက ပထမဦးဆံုး အႀကိုက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့အရာကေတာ့ မွန္တင္ခံုပါ။
ကၽြန္မမွန္တင္ခံုကမွန္ကို ၾကည့္လို႔ရလားရွင့္။
ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီစကားမွမဆံုးရခင္ မွန္တင္ခံုက ႂကြတက္လာၿပီး တေပေလာက္ ေရွ႕ဘက္ကို ေရႊ႕လာခဲ့တယ္။
၉
က်ဳပ္အိမ္က ေလွကားထစ္လမ္းခပ္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ တက္ယူရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ကအျပင္ထြက္ရတာ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့သူျဖစ္ၿပီး၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူလဲမဟုတ္ေတာ့ အိမ္ကထြက္ခ်ိန္ေရာျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ပါ မွန္မွန္ရယ္မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာပါ။
အဲဒါေတာင္မွ က်ုပ္ျပန္လာလို႔ ေတာင္ကုန္းေျခရင္းအေရာက္ ေလွကားကိုစတက္မယ္လုပ္တိုင္း မိစကိုက အျမဲတမ္း ေလွကားထိပ္ကေန ဆင္းလာတာပဲ။ ေလွကားထစ္ေတြရဲ႕အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ဆံုၾကတာေပါ့။
ျပန္ေရာက္လာၿပီေနာ္လို႔ နည္းနည္းမ်က္ႏွာကေလးကိုမဲ့ကာဆိုၿပီးမွ မ်က္စိအၾကည့္ကို ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားကာ ဒီအတိုင္းပဲ ေတာင္ကုန္းေပၚအတူျပန္တက္လာတာပါပဲ။
က်ဳပ္ျပန္လာမွာကိုသိေနၿပီး မပ်က္မကြက္ လမ္းထိပ္ထိပ္ထြက္ကာ လာႀကိုေပးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးက ဘာလို႔လဲ။ သူ႔ခမ်ာ အေတာ့္ကိုပ်င္းေနလို႔ပဲဆိုပါစို႔။ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြကိုခ်ည္း တခ်ိန္လံုးေတြးေနလို႔သာ အဲသလိုဆီးႀကိဳတာမ်ဳိးလုပ္လို႔ရတာဆိုရင္ မွားႏိုင္မယ္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က အေပၚဆံုးေလွကားထစ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ေနတုန္း က်ုပ္က ဒီမိန္းကေလးကို ခင္တြယ္လာမိတာမ်ား ဆန္းျပားတယ္လို႔ထင္ၾကအံုးမွာလားခင္ဗ်ာ။
က်ဳပ္မွာ မိန္းကေလးကိုေမးၾကည့္ခ်င္တာေတြ ရင္ထဲမွာျပည့္လွ်ံေနတာပဲ။ ဘာလို႔မမ်ဳိးဥအိမ္ကို ထုတ္ရ တာလဲ။ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတာမ်ဳိးရွိခဲ့သလား။ စိတ္ေရာဂါမ်ားရေနသလား။ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးဥအိမ္က အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ့ ဗိုက္ထဲကို ေျပာင္းထည့္လိုက္ၿပီး အခုဆို မဂၤလာေတာင္ ေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေကာသိရဲ႕လား။
ဒါေပမဲ့ အဲသလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြက သတိမထားလိုက္ရင္ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ စိတ္ကိုအလြန္ထိခိုက္ စရာေတြ ျဖစ္သြားမွာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ဳပ္အိမ္ကိုေရာက္ကတည္းက ဒီမိန္းကေလးဟာ အပ်ဳိစင္တို႔ရဲ႕ေကသာပံုစံ မက္မြန္ထိပ္ခြဲဆံထံုးကို လွလွပပထံုးလို႔ေပ်ာ္ေနပါၿပီ။ က်ဳပ္ဇနီးရဲ႕ မိတ္ကပ္ ေတြကို သံုးခ်င္သံုးလို႔ေျပာကတည္းက မိန္းကေလးက ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႔ အလွအပေတြ ျပင္လာတာ ဆိုရင္ လြဲမယ္မထင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုအခါမွာ တကယ့္ကို မိန္းမပ်ဳိေလးပီပီ ေသသပ္လွပတဲ့ ဆံထံုးေလးကို ထံုးႏိုင္ေနတာပါ။ သို႔ေပမဲ့ အခုလိုမိန္းမပ်ဳိပီပီသသလွေနတယ္ဆိုတာဟာလည္း ၿငိမ္းလု နီးနီး မီးေတာက္တခုရဲ႕အလွမ်ဳိး၊ အဲသလိုသာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အေတြးကဝင္တယ္။ က်ဳပ္အစ္မဝမ္းကြဲလိုမ်ဳိးျဖစ္လာမွာ။ မိစကိုဟာ ဝလာမယ္၊ စိတ္ေတြေျပာင္းၿပီး ပိန္လာမယ္။ ေနာက္ေတာ့ မဲမဲေျခာက္ေျခာက္ မိန္းမတေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္။
အခုလိုအခါသင့္တုန္း မိစကိုရဲ႕ေခ်ာေမာတဲ့ပါးျပင္ေလးကို ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္လိုက္ရရင္ သိပ္ကိုလွမွာပဲ။
၁၀
ဘာမွမရွိပဲ ရုတ္တရက္ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြက ထမည္တာတို႔၊ မီးညြန္႔မီးေတာက္ကေလးေတြ ေဝ့ေနတာတို႔၊ ဦးထုပ္ေတြက ေဝ့ေနတာတို႔၊ ဖိနပ္ေတြက ထပ်ံတာတို႔၊ စသည္စသည္ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ဟာ ဒီအိမ္ကို မိစကိုေရာက္လာမွ ျဖစ္ေနက်ေတြမို႔ ထူးဆန္းတယ္ဆိုတဲ့အဆင့္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ သလိုျဖစ္သြားပါၿပီ။
သို႔ေပမဲ့ ဥပမာအေနနဲ႔ က်ဳပ္က မင္းဟာ သူမ်ားတကာလက္ဝါးေပၚမွာ စာေရးရရင္ အိပ္လို႔ျမန္ျမန္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလို႔ေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းအံုးနားကို က်ဳပ္လက္ဝါးျဖန္႔ခ်ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ စိမ့္ခနဲေအးခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူမဟုတ္တဲ့တျခားအရာက က်ဳပ္လက္ကိုလာၿပီးထိတာ ခံစားရတယ္။ အဲသလိုျဖစ္ေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္ အေတာ္ႀကီးအံ့ဩမိရဖူးတယ္။
ေဟာဒီထဲမွာ ပန္းေတြ၊ ပန္းေတြမွအမ်ားႀကီးပဲလို႔ က်ဳပ္ကင္မရာေနာက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့သူက အသံထြက္ၿပီး ေျပာခဲ့တာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီဖလင္ကိုေဆးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ ပန္းေတြအမ်ား ႀကီး ခပ္ဝါးဝါးနဲ႔ေမ်ာလာေနၾကတဲ့ပံုကို ရေတာ့တာပါပဲ။
အဲသလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက သူလက္လွြတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္နဲ႔ တကယ္တမ္းပတ္သက္မႈရွိေနလို႔လားဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း နားလည္နိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ကိစၥပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူရဲ႕မ်ိးဥအိမ္အတြက္ လက္ထပ္မဂၤလာျပဳဖိို႔ရက္ျမတ္က တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုၿပီး နီးကပ္လို႔သာလာပါတယ္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခကို အပမ္းေျဖသြားမွပဲ။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္က အဲသလိုစဥ္းစားမိ တာက ဇူလိုင္လရဲ႕မနက္ခင္းမွာပါ။ က်ဳပ္က ေကာင္းကင္ျပာကို ပိုျမင္ႏိုင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔ အိမ္ေနာက္ျခံဘက္ဆီထြက္လာရင္း တလက္စတည္း သတင္းစာေတြကိုပါဆြဲယူခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲသည္သတင္းစာသံုးေစာင္ကို မိစကိုအခန္းထဲ လွမ္းပစ္ထည့္ေပးေတာ့၊ ဘာလို႔လည္း မသိဘူး၊ တေစာင္ေသာသတင္းစာက ရုတ္တရက္ထေထာင္ၿပီး သူအိပ္ေနတဲ့အိပ္ရာ ၾကမ္းျပင္တဝိုက္ကိုပတ္ကာ ေဝ့ပ်ံေနေလေတာ့တယ္။
က်ဳပ္က အဲသည္သတင္းစာ ျပန္ၿငိမ္လာသည္ထိေအာင္ ေစာင့္ခဲ့လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ သတင္းစာကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ကိုး… လို႔ရုတ္တရက္က်ဳပ္ႏႈတ္ကတိုးတိုးထြက္သြားမိတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ဟို အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕လက္ထပ္မဂၤလာပြဲဓာတ္ပံုႀကီးက အဲသည္သတင္းစာထဲမွာပါေနလို႔ပါ။
ဒီဓါတ္ပံုထဲမွာလဲ ပန္းေတြက ပါေနတာဘဲ။ အဲဒီပန္းေတြက တကယ့္ပန္းအစစ္ေတြ။ သို႔ေသာ္ ဒီလက္ထပ္ပြဲကေတာ့ အတုႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားျကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒါက တကယ့္အမွန္စင္စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။
က်ုပ္က မိစကိုရဲ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့မ်က္နွာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရင္နာရတဲ့ခံစားခ်က္က အျပင္ကိုပြင့္အံထြက္လာေတာ့မတတ္ျဖစ္လုနီးမွာ ရုတ္တရက္ မိန္းကေလးကို လႈပ္ၿပီးႏႈိးမိပါေတာ့တယ္။
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲရဲ႕အိပ္မက္ကို မက္ေနတာမဟုတ္လား။
အဲ.. ဟုတ္ကဲ့။
မင္းလည္း မဂၤလာေဆာင္ကိုေဆာင္ရမွာေပါ့။ ကဲ…
သို႔ေပမဲ့ မိန္းကေလးက နည္းနည္းေလးေတာင္မွ အံ့ဩမသြားခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ဖက္တာကို ခံလိုက္ရတာကိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက က်ဳပ္မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ေယာက်ာ္းတေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူက အံ့ဩလိမ့္မယ္မဟုတ္ေခ်ဘူးေလလား။
++++
++++
၁၉၆၈ စာေပနိုဘယ္ဆုရ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ခါဝါ့ဘာ့တ ယာစုနာရိ Kawabata Yasunari (1899-1972) ၏ 1930 ဝတၳဳတို Hana Aru Shashin (花ဝႍ写真) ကို ဂ်ပန္ဘာသာမွျပန္ဆိုပါသည္။
ခ်စ္ေသာစာရႈသူသို႔ …
ဒီဝတၳဳရိုက္မွာ စကားေျပာတဲ့ဝါက်ေတြကို “xxxxxx” ပံုစံနဲ႔ ရိုက္မထားပါ။ မူရင္းစာေရးဆရာရဲ႕စတိုင္ မပ်က္ေစလိုလို႔ပါ။ ျမန္မာစာလိုပဲ ဂ်ပန္စာမွာလည္း “ ” ေတြ အရင္က မရွိခဲ့ပါ။ ခါဝါ့ဘာ့တာ့က အဂၤလိပ္စာေပကို အလြန္ကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း ဒီဝတၳဳတိုမွာေတာ့ အေနာက္တိုင္းသေကၤတေတြ အသံုးျပဳတာမေတြ႔ရပါ။
ေလးစားမႈျဖင့္
(ေက်ာ္တင့္)
2012 Oct 5
![]()
(၁)
သားအိမ္ဆီလာဆက္ထားတဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုထုတ္ပစ္လိုက္ရသူဆိုတာက က်ဳပ္အမ်ိးထဲမွာလည္း တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသလိုခြဲထုတ္ရေတာ့ က်ဳပ္အစ္မက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ သား ေယာက်ာ္းေလးတေယာက္ေမြးၿပီးတဲ့ အခါမွပါ။
မမ်ဳိးဥအိမ္မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ရုတ္တရက္ ဝတုတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဝစရာမရွိနိုင္ေတာ့ ေလာက္တဲ့အဆင့္လည္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ၊ ပင္လယ္လင္းပိုင္လို အံ့ဩစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ဖိုင့္လာတဲ့အဆီေတြက သူ႔ကိုယ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးကိုမ်ား သြားဖိညႇပ္ထားလိုက္ေလသလားမသိဘူး၊ သူစိတ္က နည္းနည္းေျပာင္းလာခဲ့ၿပီး၊ အခုတလွည့္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ ပိန္ခ်ဳံးလာခဲ့ျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အသားအေရာင္ မဲမဲေျခာက္ေျခာက္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။
အဲသလို သူ႔မွာအေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေနတုန္းက က်ဳပ္က ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ကေလးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က သူအဲလိုျဖစ္သြားတာျမင္ရေတာ့ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
ဘာလို႔ဝမ္းနည္းတာလဲဆိုရင္ က်ဳပ္က ဒီအစ္မနဲ႔ ေတာင္ေပၚက ဘုရားတဆူကို အတူတူ သြားဖူး ဖူးခဲ့လို႔ပဲ။
အဲဒီတုန္းက သူဟာ ေက်ာင္းသူဘဝပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း လူမမယ္ကေလးပဲ။ က်ဳပ္ကို သူက လက္ဆြဲေခၚလို႔၊ က်ဳပ္က သူ႔ပါးျပင္ကေလးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သြားခဲ့တာ။ အင္း၊ သူ႔ကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လိုက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပံုရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ျဖဴနုနုကေလးကို မွတ္မိေနတာကလြဲလို႔၊ ေတာင္ေပၚကဘုရားကိုေရာ၊ အဲဒီကိုသြားတဲ့ လမ္းကိုေရာ၊ ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပါက္ကိုပါ ဘာဆိုဘာတခုမွ က်ဳပ္သတိျပန္မေဖာ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ပါးျပင္က တံတိုင္းေမႊးပြင့္ဖတ္ကေလးလို၊ ေနာက္ၿပီး လဝန္းျဖဴျဖဴကေလးလို၊ သို႔ေပမဲ့ စမ္းၾကည့္ရင္ေႏြးေႏြးေလးပံု။ ျမဴေငြ႔ေတြဆိုင္းေနတဲ့ညမွာ လမ္းမီးတိုင္ကျဖာက်ေနတဲ့ အလင္းေရာင္လို လွပတယ္၊ ေနြးေထြးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအစ္မရဲ႕ ပါးျပင္ျဖဴဝိုင္းဝိုင္းကိုသတိရမိတိုင္း က်ုပ္ဟာ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝရဲ႕ႏွလံုးသားနုနုကို တခါျပန္ၿပီး ရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးလွလွေလးရဲ႕ ပါးစံုမို႔မို႔ေလးကိုကေလးတေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားေလးနဲ႔ေနာက္ထပ္တခါ ေမာ့ၾကည့္ခ်င္လိုက္ပါဘိလို႔ က်ဳပ္ အျမဲျဖစ္မိတယ္။
၂
သို႔ေပမဲ့ အဲဒီ က်ဳပ္အစ္မဝမ္းကြဲ မမ်ဳိးဥအိမ္ထုတ္ဖို႔ ခြဲစိတ္မႈခံယူခဲ့ရတုန္းက သူ့ကေလးက အသက္ငါးနွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုမွ အသက္ ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ ဒီကေလးမေလး မိစကို ခြဲရမွာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွမတူႏိုင္ၾကေခ်ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမ်ဳိးဥအိမ္ထုတ္ယူတဲ့ ခြဲစိတ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးတဲ့ခံစားခ်က္က က်ဳပ္အစ္မ ခြဲရကတည္းက ရလာခဲ့တယ္ဆိုရင္ လြဲမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပိုစိတ္မေကာင္းရတာ။ အဲေလ၊ ဟုတ္သားဘဲေပါ့၊ မိစကိုက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ပိုစိတ္မေကာင္း ရတာေပါ့။ သူေလးလည္း အဲဒီခြဲစိတ္မႈကိုခံယူရရွာေတာ့မွာမို႔ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို လာခိုက္တာေနတာလို႔ပဲဆိုရလိမ့္မယ္။ သူ႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးခဲ့ျဖစ္တာေတာင္ အဲသည္ဝမ္းနည္းမႈ ခံစားခ်က္က ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့လို႔ပဲေနမွာပါ။
ဆန္းတာက ရလာတဲ့ အဲသည္ဓာတ္ပံုေပါ့။
ဖလင္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ပံုနဲ႔အတူ ပန္းပြင့္ေလးခြန္ႏွစ္ပြင့္က နည္းနည္းခပ္ဝါးဝါးေပမဲ့ အထင္အရွားေပၚထြက္လာတာမဟုတ္လား။
တခုေသာတကၠသိုလ္ေဆးရံုရဲ႕ကြန္ကရစ္အမိုးျပားေပၚမွာ မိစကိုက မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ့ရဲ့ ေနာက္ခံအေဝး ရႈခင္းကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ကတိုက္တာအေဆာက္ဦးေတြရယ္၊ ရထားသံလမ္း အတြက္ျမႇင့္တင္ထားတဲ့ တံတားတန္းရွည္ႀကီးရယ္ရွိၾကတယ္။ အဲဒီပံုရိုက္တံုးကခ်ိန္ခဲ့တဲ့ က်ုပ္ကင္မရာ မွန္ဘီလူးမွာခ်ိန္ထားတဲ့ဆံုခ်က္အေနေထားအရ ဟိုအေဝးႀကီးကအရာဝတၳဳေတြရဲ့ပံုရိပ္ေတြကို ထင္လာေအာင္ လုပ္ထားတာမဟုတ္ခဲ့သလို တကယ္တမ္းလဲ အဲဒီေနာက္ခံေတြက ပံုထဲမွာ မပါလာခဲ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ အေဝးမွာရွိေနတဲ့ တိုက္ေတြ သံလမ္းတံတားေတြက ပံုထဲမွာ ပါလာခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပန္းပြင့္ေတြက ပါသင့္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပန္းပြင့္ဆိုတာက အဲဒီနားတဝိုက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ရွိခဲ့တာမဟုတ္တာ။
ဒီလိုဆိုရင္ ႏွစ္ခါျပန္ရိုက္မိတာမ်ား ျဖစ္ေခ်မလား။ က်ဳပ္ကမွားၿပီးေတာ့ ဒီဖလင္တကြက္ထဲကိုပဲ နွစ္ခါျပန္သံုးကာ ရိုက္မိတာမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့တာလား။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ပန္းေတြကိုဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာမ်ဳိးကို လံုးဝဥႆံု အမွတ္မရဘူးေလ။
ဆိုေတာ့ …. က်န္တဲ့စဥ္းစားလို႔ရနိုင္မယ့္တခုထဲေသာျဖစ္ႏိုင္ေခ်က က်ဳပ္မသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစံုတေယာက္က က်ဳပ္ရဲ့ကင္မရာကို ယူသံုးလိုက္လို႔ပဲ။ အဲဒီလူက ပန္းပြင့္ေတြကို ရိုက္ထားတဲ့ ဖလင္ခ်ပ္နဲ႔က်ဳပ္က မိစကိုရဲ႕ပံုကို ထပ္ရိုက္မိလို႔ပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုျဖစ္ရေအာင္ဆိုတာကလည္း ေဆးၿပီးသားဖလင္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ဆိုခဲ့သလိုမဟုတ္ေၾကာင္း သိသာလွတယ္။ ပံုထဲက ပန္းခြန္ႏွစ္ပြင့္က တပြင့္နဲ႔တပြင့္ ေရွ႕ေနာက္အနီးအေဝး တူၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အဲဒီပန္းေတြထဲက ဘယ္တပြင့္ကိုမွ ျပတ္သားေအာင္ခ်ိန္ထားႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္သလို၊ ပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာေလးေတြကိုမ်ား ရိုက္ထားလိုက္သလို၊ ရိုးတံေတြလဲမပါ၊ ပန္းအိုးေတြလဲမပါနဲ႔မို႔။
၃
အဟုတ္ကိုပဲ၊ အဲဒီထဲမွာက လိပ္ျပာကေလးေတြလိုဝဲပ်ံေနတဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြပါ။ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ဖူဂ်ီပန္းကေလးေတြလိုလို၊ ပဲႏြယ္ပန္းပြင့္ကေလးေတြလိုလို။ သီကံုးခ်င္စိတ္ေပါက္လာေစမဲ့ ပန္းပြင့္မ်ဳိးေလးေတြပါ။ ဘာပန္းလဲလို႔အမ်ဳိးအစားအတိအက်ေျပာႏိုင္ဖို႔အထိေတာ့ ျမင္ရတဲ့ပံုပန္း သ႑ာန္က နည္းနည္းဝါးလြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းေလးေတြက ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတာေနာ။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေကာင္းကင္မွာေမ်ာေနတဲ့သက္ရွိသတၱဝါဆိုတာက ရွိတာမဟုတ္လို႔ ပ်ံေနတယ္လို႔ဆိုမိေပမဲ့ တကယ္ကလြင့္ေမ်ာေနတယ္လို႔ဆိုမွ ပိုမွန္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္က စဥ္းစားေနမိတာေပါ့။ ပန္းဆိုတဲ့သေဘာက ပြင့္ၿပီးရင္ အားလံုးဟာ ေႂကြက်ျပန္႔က်ဲသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လို႔မ်ား ပန္းပြင့္ကေလးသာ သူဖူးပြင့္ခဲ့ရာ အကိုင္းနဲ႔အပင္ကိုခြဲခြာၿပီး တမုဟုတ္ခ်င္းမွာ ပ်ားပိတုန္းေလးတေကာင္လို ေကာင္းကင္ယံထက္ကို ဝဲလည္လွည့္ပတ္ ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္မွာ မလြဲႏိုင္ပါဘူးလို႔ေပါ့။
နည္းနည္းပါးပါးပဲဆိုဆို အဲသလို အသက္ဝင္မႈရဲ အရိပ္အေငြ႔ေလးေတြက ဓာတ္ပံုထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြမွာ ထင္ဟပ္လို႔ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ သံသယအသစ္တခုက ထပ္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဓညတ္ပံုထဲမွာေပၚေနတာက ပန္းပြင့္ေလးေတြလို႔ထင္ရေပမဲ့၊ တကယ္အစစ္အမွန္က လိပ္ျပာေလးေတြပဲမဟုတ္ဘူးလား။ အခုရာသီကာလကိုက သစ္ပင္ေတြစိမ္းလန္းနုပ်ဳိၿပီး၊ ပ်ားပိတုန္းလိပ္ျပာေတြ ျမဴးေပ်ာ္တဲ့အခါသမယျဖစ္တာကိုး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္က အဲဒီေနရာမွာကိုပဲ တခါထပ္ၿပီးဓာတ္ပံုအသစ္ေတြရိုက္ၾကည့္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ တာပါပဲ။ သံလမ္းတံတားေရာ ၿမိဳ႕လယ္ကအေဆာက္ဦေတြပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္ေပါ့။ ဒီတခါေတာ့ မွန္ဘီလူးဆံုခ်က္အကြာအေဝးအေနအထားကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ရိုက္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိစကို မပါဘူး။ ေဟာ… ပံုသစ္ေတြထဲမွာ ပန္းကေလးတပြင့္တေလကိုမွ မျမင္ရေခ်ပါဘူး။
အရင္တခါရိုက္ခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ပန္းပြင့္ေတြ မပီမသနဲ႔ပါသြားလို႔ အရမ္းအားနာ လိုက္တာ၊ ေနာက္ထပ္တခါျပန္ရိုက္ေပးမယ္ေနာ္လို႔၊ က်ဳပ္က မျဖစ္တဲ့အဆံုး မိစကို ကို ေတာင္းပန္ဖို႔မွတပါး အျခားမရွိခဲ့ေတာ့။
ေဟာေတာ့.. က်မ ဒီေလာက္ထိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့လား။
မိစကိုဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္လူနာတေယာက္အေနနဲ႔လာေဆးရံုလာတက္ေနတာ။ ကုသိုလ္ျဖစ္လူနာေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မွန္ကိုေတာင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိေလေရာ့သလား။ မိန္းကေလးက ကိုယ့္ဓာတ္ပံုကိုယ္ၾကည့္ၿပီး အံ့ဩသြားလိုက္ရွာတာမ်ား။
၄
လာျပန္ၿပီလား….လို႔ က်ဳပ္က အသံထြက္ေအာင္ေျပာမိသြားရတာက လွပေခ်ာေမာလွတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ေတြ႔လိုက္လို႔ပါ။ ပင္ကိုယ္က ေခ်ာတာရယ္၊ ေကာင္းမြန္သားနားတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြရယ္ေၾကာင့္ ဒီသမီးေလးဟာ ေဆးရံုမွာ ထင္ေပၚေနခဲ့ပါတယ္။ သူက ေျခာက္လေတာင္ ေဆးရံုတက္ေနတာဆိုေတာ့ ပိုမ်က္နွာတန္းမိေနၾကတာေပါ့။
ဒီမိန္းကေလးမွာက လက္ထပ္ဖို႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့သူရွိေနၿပီးၿပီဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူဟာ ေဆးရံုမွာေနၿပီး၊ မဂၤလာပြဲဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဒီမိန္းကေလးဟာ သန္႔စင္ေကာင္းမြန္ တဲ့မမ်ဳိးဥအိမ္တစံုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေပတယ္ေပါ့။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ဟိုကေလးမေလးက ..လို႔ သူနာျပဳဆရာမက ေဆးရံုေကာ္ရစ္ဒါမွာ က်ဳပ္ကို ေျပာလာ ပါတယ္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ့ေဆးရံုဝတ္စံုကို နဖူးကေနေျခဖ်ားအထိဖံုးေအာင္ဝတ္ထားရတဲ့ မိစကိုရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို အေဝးကေန လက္ညိႇဳးညႊန္ရင္း ေျပာတာပါ။
အခန္းနံပါတ္၉က အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတာ္ေလးကို မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔တဲ့ရွင့္။
ခြဲစိတ္တာက ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီလား။
မနက္ျဖန္မွပါရွင့္။
က်ဳပ္က ေရွ႕ကိုခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး မိစကိုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးခဲ့တာနဲ႔ မဆိုင္းေတာ့ဘဲ၊ ဒီမိန္းကေလးက ကေလးအရြယ္ေလးပဲရွိေသးတာမဟုတ္လားဗ်ာလို႔ သူနာျပဳဆရာမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဆယ့္ခြန္နွစ္နွစ္လို႔ဆိုပါတယ္ရွင့္။
ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔မမ်ဳိးဥအိမ္ ထုတ္ပစ္ရမွာလဲ။
ဟုတ္ပါ့ရွင္။ အဲဒီမိန္းကေလးက ကုသိုလ္ျဖစ္ အခမဲ့လာကုတဲ့အထဲကဆိုေတာ့ အေၾကာင္းျပစရာအခ်က္အလက္ေကာင္းေကာင္းတခုခုေတာ့ ရွိမွာပါ။
ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔လက္ထပ္ခဲ့ၿပီးသားမို႔လား။ လက္မထပ္ရေသးရင္ေတာင္ ကေလးရေလာက္တဲ့ အေျခအေနရွိခဲ့တာမို႔လား။
ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕အတြင္းေရးလိုဟာမ်ဳိးကိုေျပာမိလို႔ခြင့္လႊတ္ပါရွင္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္ကပုဂၢိဳလ္ရဲ့ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းအတြက္လုပ္ရတာေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေဆးရံုႀကီးေပၚမွာ ေဆးပညာအရမလိုအပ္ဘဲ ဘယ္လိုခြဲစိတ္မႈမ်ဳိးကိုမွ လုပ္တာမွမဟုတ္တာရွင္။
ကိုယ့္ရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္ကို ဟိုအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဆီေပးရမွာဆိုတာကိုေလ၊ ဒီကေလးမေလးက သိရဲ႕လား။
သိမွာမဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေပးရတဲ့သူကိုေရာ၊ ယူရတဲ့သူကိုေရာ ဆရာဝန္ကမွအသိမေပးခဲ့ရင္။ မ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္သာျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္မိန္းမသားကမွ ပိုင္နိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္တာရွင္။
၅
မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္တဲ့။
ဟုတ္လိုက္ေလလို႔ေတြးရင္း အဲသေလာက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးတဲ့ စကားအလိမၼာေလးကိုပိုက္ကာ က်ဳပ္ဟာ ေဆးရံုအမိုးေပၚမွာရွိတဲ့ဥယ်ာဥ္ျခံကေလးဆီကို တက္လာခဲ့တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားသံလမ္းတံတားထက္မွာေတာ့ အမည္းေရာင္ ကုန္တင္ရထားတစင္းက ေျပးေနတယ္။
မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုယ္တိုင္က သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေလးလား။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ကပဲအာဇာနည္လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးကေလးကပဲ အာဇာနည္ေလလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခြဲစိတ္မႈမွာ ေတာ့ အာဇာနည္အသစ္တေယာက္က ေနာက္ကြယ္မွာေရာက္ေနတာပဲလို႔ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာေပါ့ဗ်ာ။
ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာ ခုတင္နွစ္ခု။ အဲဒီခုတင္ေတြအသီးသီးေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္လံုးတီးနဲ႔ လဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ ေမ့ေဆးေပးခံထားရတာမို႔အိပ္ေမာက်ေနၾကေလရဲ႕။ ဝမ္းဗိုက္ေတြရဲ႕ေနရာအတူတူေလာက္ကေန ခြဲၿပီး ဖြင့္ၾကမယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္စိျပန္ပြင့္မလာမီ နံပါတ္တစ္မိန္းကေလးရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္ေတြဟာ နံပါတ္ႏွစ္မိန္းကေလးရဲ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲကို ေျပာင္းထည့္ခံရေတာ့မွာ။
အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက ဆင္းရဲသားမိန္းကေလးဆီကရတဲ့သားဥအိမ္ေတြကိုယူၿပီး လက္ထပ္မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာ။ ကေလးေတြေမြးေတာ့မွာ။ ရလာတဲ့ကေလးက ဘယ္သူ႔ ကေလးမ်ားပါလိမ့္။ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕ကေလးေပလား။ မိစကိုရဲ႕ကေလးေပလား။
သူ႔ဘာသာရွိေနတဲ့ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္မို႔၊ ဘယ္မိန္းမရဲ႕ပစၥည္းရယ္လို႔မွ ယတိျပတ္မဆိုနိုင္ဘူးရွင့္..လို႔ သူနာျပဳဆရာမကေတာ့ အလိမၼာသံုးေျပာသြားခဲ့တာပဲ။ က်ဳပ္လည္းပဲ အဲဒီအေတြးအေခၚကို ပံုတူကူးသံုးခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေမြးလာတဲ့သူဟာ ကေလးတေယာက္ျဖစ္တာသက္သက္မို႔ ဘယ္မိခင္ရဲ့ ကေလးမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရေတာ့ မွာပဲလား။
သို႔ေသာ္လည္း ေဆးရံုရဲ႕ေဆးသိပၸံပညာေပးျပခန္းထဲက ဖန္ပုလင္းတခုထဲမွာ ေဆးရည္အစိမ္ခံရၿပီး အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရမွာနဲ႔၊ အခုလို အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးနဲ႔အတူလက္ထပ္ထိမ္းျမားၿပီး ပဋိသေႏၶတည္ရမွာကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္။ ဒီနွစ္ခုဟာ မိစကိုရဲ႕မမ်ဳိးဥအိမ္အတြက္ အင္မတန္မွ ကြာျခားလြန္းလွတဲ့ကံၾကမၼာလမ္းႏွစ္သြယ္ပါ။
အင္းေလ၊ ဒီ မ်ဳိးဥအိမ္ကေလး တစ္ခုနွစ္ခုက ဘယ္ကေနလာၿပီး ဘယ္ကိုသြားမွာလဲဆိုတာကို ေဆးရံုအမိုးေပၚက ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ ေတာင္စဥ္ေရမရ အစဉ္းစားလြန္သြားလို႔မ်ားလား မသိပါ ဘူး။ က်ဳပ္မွာ ေႏြဦးေပါက္ရဲ႕ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာရတတ္တဲ့ လြမ္ေဆြးမႈကေလးခံစားလာရၿပီး ႏြမ္းနယ္လာတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့၊ ေနာက္ဆံုးပိုင္းေလာက္မွာေတာ့ သတိေတာင္ လြတ္ေလာက္မတတ္ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာသြားခဲ့တာမဟုတ္လား။
အဲသည္ ကံၾကမၼာလမ္းႏွစ္သြယ္မွာ ဘယ္လမ္းကိုပဲလိုက္လိုက္ ဘာမွကြာျခားလွမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏိၵယျပည္ေတာထဲက က်ားသားကေနလုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းက တေန႔ေသာအခါမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲကတေနရာရာကို အစားထိုးဝင္ေရာက္လာမဲ့ကိစၥမ်ဳိးက မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေဆးရည္စိမ္ခံထားရၿပီး အဲသည္ဖန္ပုလင္းထဲမွာ အျမဲထာဝရေသေနရမယ့္အရာဆိုတာလည္း ဒီေလာကထဲမွာ ရွိမွာမွမဟုတ္ဘဲဟာ။
၆
ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခေရာက္ကာမွ က်ဳပ္ဆီမွာ အံ့ဩစရာကျဖစ္လာရေခ်ေသးတယ္။
ဒီထက္အမ်ားႀကီးပိုဆန္းတဲ့ခြဲစိတ္မႈေတြနဲ႔ကုယူရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း ရွိတာပါပဲလို႔ သူနာျပဳဆရာမေလးက က်ဳပ္ကို ေျပာေပးတယ္။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္လိုခံစားခ်က္နုနုနဲ႔ အေတာ္ေလးကိုေယာက္ယက္ခတ္ေနေအာင္ ေဆာက္တည္ရာမရလွည့္ပတ္သြားလာေနတဲ့က်ဳပ္ကို စိတ္ပူတတ္လြန္းရန္ေကာလို႔ ေျပာေနတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီလိုစိတ္ပူပန္မိတာက က်ဳပ္ရဲ့အသည္းထိေအာင္ ခိုက္ဝင္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲေမးလာရင္၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့မိန္းကေလးတေယာက္စီက မမ်ဳိးဥအိမ္ေတြ ကို အတင္းဆြဲယက္ယူတဲ့အဆင့္အထိ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရးကို ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးရေလေအာင္လုပ္ေနတဲ့ အာဂအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကိုေလ၊ က်ဳပ္က သူေလးကို ဒီခြဲစိတ္မႈနဲ႔ဆက္ႏြယ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားရာက အစ အခုေတာ့ တိတ္တခိုးခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနမိၿပီလို႔ထင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
အဲသည္မိန္းကေလးက အခုထိ တႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ သားမ်ဳိးဥအိမ္က မေကာင္းလို႔ အိမ္ေထာင္ကြဲခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္အပ်ဳိစင္သမီးေတာ္ေလးပါရွင္။ အသက္ကေလးကလည္း အခုမွ နွစ္ဆယ္ ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕လို႔သူနာျပဳကေျပာေနတာမ်ား၊ လူနာရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖံုးဖို႔ ဖိဖို႔အတြက္ နည္းနည္းပါးပါး လိမ္လည္ေျပာမယ္စိတ္ကူးရပံုေတာင္ မေပၚေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ေနာ္၊ က်ဳပ္က အဲသည္အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ႀကိဳက္မိတာက မ်ဳိးဥအိမ္ကိစၥနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လို႔ ပါလို႔ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ အဲသလိုအျဖစ္ကေျပာရရင္ ရင္တြင္းခံစားမႈထဲကေနလစ္ထြက္လာတဲ့ မွားခ်က္သာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဘာမွေရးႀကီးခြန္းက်ယ္ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
အဲသည္ခြဲစိတ္မႈရဲ႕ရလဒ္ကေန မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ဒီအမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဟာ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ အထိ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာႏိုင္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ မမွန္းဆတတ္ဘူး။ ရုပ္ရည္ရူပကာေရာ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားပါ ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပဲ။
ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ တဖက္က မမ်ဳိးဥအိမ္အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့မိစကိုအတြက္က်ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ေနမွာပါလိမ့္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲတုန္းကႀကံဳရခဲ့တာေတြကိုပဲ ေျပးျမင္လာေတာ့တယ္။
လူေတြမွာဝိညာဥ္ဆိုတာကရွိသလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုလည္း မိန္းမေတြမွာ မ်ဳိးဥအိမ္ရွိလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးသလိုပဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့တခါမွ ေခါင္းထဲထည့္မၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး။ သို႔ေပမဲ့ ဒီမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျဖစ္ရပ္အေပၚမွာသာၾကည့္ရရင္ ဆန္းေတာ့ဆန္းေပမဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မိန္းမေတြအတြက္ ဝိညာဥ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔မ်ား ဆိုရေလေတာ့မလား။
၇
အထင္ေတာ့မလြဲလိုက္ပါနဲ႔အံုး။ မမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မိန္းမသားေတြရဲ႕ဂုဏ္ျဒပ္တရပ္ျဖစ္လို့ မိန္းမေတြရဲ႕ဝိညာဥ္ပါဆိုၿပီး ျပက္ရယ္စရာစကားလံုးမ်ဳိးသံုးကာ ေျပာခ်င္လို႔လည္းမဟုတ္ရပါဘူး။
မ်ဳိးဥအိမ္ေတြက မိစကိုရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲကေန အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲကို အေရႊ႕အေျပာင္း ခံခဲ့ရတာမွန္ေပမဲ့၊ သားမ်ဳိးဥထုတ္ေပးတဲ့သူ႔အလုပ္ကိုသူ ပံုမွန္လုပ္ေနလ်က္ပါပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ သီးသန္႔အသက္ရွင္ေနတဲ့ သာမာန္သတၱဝါတေကာင္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။ ဒီလိုျဖစ္တာကို သူနာျပဳဆရာမေျပာခဲ့သလိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ မ်ဳိးဥအိမ္ဟာ မ်ဳိးဥအိမ္သက္သက္သာျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္မိန္းမသားကမွ ပိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့။
ဒီေတာ့ အဲဒီမ်ဳိးဥအိမ္ဟာ ဝိညာဥ္ပါလို႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္၊ သူ႔ဟာသူဝိညာဥ္တခုသက္သက္ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္သူမွပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔မေျပာႏိုင္ဘူးလို႔ျဖစ္လာမွာ။ တကယ္လို႔ မိစကိုရဲ႕ဝိညာဥ္က သူ႔ဆီကေန အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးဆီကို ေရႊ႕ေျပာင္းသြားေပမဲ့ ဝိညာဥ္တို႔တာဝန္ေတြကို ရြက္ေဆာင္ေနၿပီး ရွင္သန္ေနေသးတယ္ဆိုရင္။ ဟုတ္ၿပီ၊ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ဒါဟာျဖင့္ ပန္းပြင့္ကေလးေတြက လိပ္ျပာပိတုန္းကေလးေတြလိုအေကာင္ေလးေတြျဖစ္လာၿပီး ေကာင္းကင္ယံမွာဝဲပ်ံနိုင္တာလိုမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အလြန္တရာမွ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာေကာင္းလွေပလိမ့္မယ္လို႔က်ဳပ္အေနနဲ႔ထင္မိတယ္။
ဒီမွာတင္ပဲ အဲ…စကားအဆက္အစပ္က နည္းနည္းေတာ့ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားျဖစ္သြားေလသလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမ်ဳိးဥအိမ္ကိုအရယူသြားတဲ့အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးက က်ပ္ကို ညိႇဳ႕ယူ ဆြဲငင္ေနတယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္၊ အဲသည္ မ်ဳိးဥအိမ္ကိုအထုတ္ယူခံလိုက္ရတဲ့မိစကိုက က်ဳပ္ဘက္ကိုထပ္ဆင့္ၿပီး ခ်ဥ္းနင္းလာမယ္ဆိုတာကေတာ့ သဘာဝရဲ႕သေဘာပါပဲ။
ခုတင္ေပၚကထၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကို အရင္ထြက္ေလွ်ာက္နိုင္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ မိစကိုပါ။ သူ႔ခမ်ာ ပိန္က်သြားရွာတယ္။ တခါတခါမွာ လက္ဖ်ားကေလးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္တတ္တဲ့ ကေလးမေလး ပါ။ က်ဳပ္ကေတာ့ သိပ္မၾကာေသာကာလအတြင္းမွာပဲ သူ႔ဓာတ္ပံုေတြကို ရိုက္ေပးႏိုင္တဲ့အထိ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။
ဒီတခါေတာ့ နံရံေရွ႕မွာပဲရပ္လိုက္ေတာ့။ ဟိုအရင္ကလို ပန္းပြင့္လိုဟာေတြပါမလာရေအာင္ေပါ့ေနာ။
သူ႔မွာ မ်က္ခြံက နည္းနည္းေလးကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ မ်က္ေစ့ေပါက္က်ယ္ေအာင္ဖြင့္ဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအားထုတ္ ရင္းကေန ေနာက္ဆံုးရိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာကိုခ်လာလိုက္တာ ပိတ္လုမတတ္ပါပဲ။ မိုးအံု႔ေနတဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ စူးစူးရွရွအလင္းေရာင္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္လိုပံုမ်ားထြက္လာမွာပါလိမ့္။ ဖလင္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုတခါမွာ ေခြေနတဲ့ ပန္းေတြအစား အလင္းေရာင္တန္းေတြက ေပၚေနတယ္။ ဓားသြားျမျမလိုျပတ္သားထက္ျမက္တဲ့ အလင္းေရာင္တန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ရဲ႕ေနာက္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေမ်ာေနတာပါ။
အဲသည္အခိုက္မွာပဲ သူနာျပဳဆရာမကေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီကေလးမက အိပ္ရင္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာ္နိုင္ရွာဘူးလို႔ၾကားတယ္။ ခြဲၿပီးခါစမွာအခ်ိန္ျပည့္ေစာင့္ေပးတဲ့ အထူးသူနာျပဳရဲ႕လက္ဝါးေပၚမွာ သူ႔လက္ညိႇဳးနဲ႔စာလံုးေတြေရးရင္းမွ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာတဲ့ရွင္။
ဘာေတြေရးတာတဲ့လဲ။
ဘာေတြမ်ားေရးပါလိမ့္ေနာ္။
၈
က်ဳပ္ကပဲ မိစကိုကို လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ဇနီးဟာ အသိမေပးတာဘဲပိုေကာင္းႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲ ရွိေနသူပါ။ သူ႔ကို အာရံုေၾကာယိုယြင္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ေဆးရံု စတင္ရေပမဲ့၊ ဗီတာမင္ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈကပိုပိုဆိုးလာရာက ႏွလံုးပါမေကာင္း၊ အစာအိမ္ လည္းထိလာလို႔ေဆးရံုတက္ေနရတာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ အဲသည္အအေျခ အေနမွာ ရွိတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ဇနီးနဲ႔လည္းဆံုျဖစ္ေအာင္ဆံုေပးၿပီး၊ အဲဒီညဘက္ က်ဳပ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။
မိုးရာသီထဲမွာ ရြာတဲ့မိုးမ်ဳိးက ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ရြာခ်ေနခဲ့တာ။ ဆင္ဝင္ခန္းျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာမွာ မိုးေရေတြရႊဲေနတာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီလိုက္ကာကို အတင္းဆြဲဖြင့္ေနတဲ့က်ဳပ္ကို မိစကိုက မ်က္ေတာင္တခ်က္မခပ္ဘဲ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ က်ဳပ္ကစိတ္တိုလာခဲ့မိတယ္။ အဲလိုအတင္းအဓမၼအားနဲ႔ဆြဲလိုက္လို႔ထင္ပါရဲ့။ တခါးကိုတ အားတြန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေျခေထာက္ကလည္း ေခ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ အေပၚထပ္ကေနဆင္းတဲ့ေလွကားမွာ သစ္သားေဘာလံုး တခု တထစ္ခ်င္းလိမ့္က်လာတဲ့အသံကို ၾကားရတယ္။
ႂကြက္မ်ားလား လို႔ျဖတ္ခနဲေတြးလိုက္လို႔မွမၾကာခင္ ဆင္ဝင္ခန္းရဲ႕အေပၚဘက္မွာ မီးေတာက္လွ်ံတခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္က မိစကိုကို ေပြ႔ၿပီးေနရာေရႊ႕လိုက္ရတယ္။ ေမွာင္လဲေနတယ္။ မီးေတာက္က အတြင္းတံခါးကိုဝင္တိုက္တဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး တခါးရြက္ထဲ စုပ္ယူသြားသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။
ခဏေလး၊ ေဆးရံုကိုဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္အသံထဲမွာ ေၾကာက္သံပါေနတာကို ပထမဆံုးကိုယ္ဟာကိုယ္ သတိျပဳမိခဲ့တယ္။
ရွင့္ဇနီးလား။ ရွင့္ဇနီးကေတာ့ ဘာမွအထူးအျခားမရွိပါဘူး။ အခုဆို တာဝန္က်သူနာျပဳဆရာမက စာအုပ္ဖတ္ျပေပးေနတာ က်မဒီက ျမင္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူလို႔ပါ။ တေယာက္ထဲေနရတာ ေၾကာက္တတ္လို႔ ပင္ပမ္းေနေလာက္ၿပီထင္တယ္။ တယ္လီဖုန္းနားအထိ ေခၚလာခဲ့လို႔ရမလား။
ဖုန္းဆက္ၿပီးထြက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာတျပင္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြအစီရီက်ေနတဲ့ မိစကိုေလး တေယာက္ ငိုေနရွာတာမဟုတ္လား။ ဒီေလာက္နာရဲ႕နဲ႔ ဒီထိေအာင္မ်ား ႀကိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာ ႏိုင္ေပတယ္။
တို႔ဇနီးရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနက မိစကိုေျပာသလိုပါပဲ။
က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ထဲမွာ မိစကိုက ပထမဦးဆံုး အႀကိုက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့အရာကေတာ့ မွန္တင္ခံုပါ။
ကၽြန္မမွန္တင္ခံုကမွန္ကို ၾကည့္လို႔ရလားရွင့္။
ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီစကားမွမဆံုးရခင္ မွန္တင္ခံုက ႂကြတက္လာၿပီး တေပေလာက္ ေရွ႕ဘက္ကို ေရႊ႕လာခဲ့တယ္။
၉
က်ဳပ္အိမ္က ေလွကားထစ္လမ္းခပ္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ တက္ယူရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ကအျပင္ထြက္ရတာ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့သူျဖစ္ၿပီး၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူလဲမဟုတ္ေတာ့ အိမ္ကထြက္ခ်ိန္ေရာျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ပါ မွန္မွန္ရယ္မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာပါ။
အဲဒါေတာင္မွ က်ုပ္ျပန္လာလို႔ ေတာင္ကုန္းေျခရင္းအေရာက္ ေလွကားကိုစတက္မယ္လုပ္တိုင္း မိစကိုက အျမဲတမ္း ေလွကားထိပ္ကေန ဆင္းလာတာပဲ။ ေလွကားထစ္ေတြရဲ႕အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ဆံုၾကတာေပါ့။
ျပန္ေရာက္လာၿပီေနာ္လို႔ နည္းနည္းမ်က္ႏွာကေလးကိုမဲ့ကာဆိုၿပီးမွ မ်က္စိအၾကည့္ကို ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားကာ ဒီအတိုင္းပဲ ေတာင္ကုန္းေပၚအတူျပန္တက္လာတာပါပဲ။
က်ဳပ္ျပန္လာမွာကိုသိေနၿပီး မပ်က္မကြက္ လမ္းထိပ္ထိပ္ထြက္ကာ လာႀကိုေပးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးက ဘာလို႔လဲ။ သူ႔ခမ်ာ အေတာ့္ကိုပ်င္းေနလို႔ပဲဆိုပါစို႔။ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြကိုခ်ည္း တခ်ိန္လံုးေတြးေနလို႔သာ အဲသလိုဆီးႀကိဳတာမ်ဳိးလုပ္လို႔ရတာဆိုရင္ မွားႏိုင္မယ္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က အေပၚဆံုးေလွကားထစ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ေနတုန္း က်ုပ္က ဒီမိန္းကေလးကို ခင္တြယ္လာမိတာမ်ား ဆန္းျပားတယ္လို႔ထင္ၾကအံုးမွာလားခင္ဗ်ာ။
က်ဳပ္မွာ မိန္းကေလးကိုေမးၾကည့္ခ်င္တာေတြ ရင္ထဲမွာျပည့္လွ်ံေနတာပဲ။ ဘာလို႔မမ်ဳိးဥအိမ္ကို ထုတ္ရ တာလဲ။ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတာမ်ဳိးရွိခဲ့သလား။ စိတ္ေရာဂါမ်ားရေနသလား။ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးဥအိမ္က အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ့ ဗိုက္ထဲကို ေျပာင္းထည့္လိုက္ၿပီး အခုဆို မဂၤလာေတာင္ ေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေကာသိရဲ႕လား။
ဒါေပမဲ့ အဲသလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြက သတိမထားလိုက္ရင္ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ စိတ္ကိုအလြန္ထိခိုက္ စရာေတြ ျဖစ္သြားမွာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ဳပ္အိမ္ကိုေရာက္ကတည္းက ဒီမိန္းကေလးဟာ အပ်ဳိစင္တို႔ရဲ႕ေကသာပံုစံ မက္မြန္ထိပ္ခြဲဆံထံုးကို လွလွပပထံုးလို႔ေပ်ာ္ေနပါၿပီ။ က်ဳပ္ဇနီးရဲ႕ မိတ္ကပ္ ေတြကို သံုးခ်င္သံုးလို႔ေျပာကတည္းက မိန္းကေလးက ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႔ အလွအပေတြ ျပင္လာတာ ဆိုရင္ လြဲမယ္မထင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုအခါမွာ တကယ့္ကို မိန္းမပ်ဳိေလးပီပီ ေသသပ္လွပတဲ့ ဆံထံုးေလးကို ထံုးႏိုင္ေနတာပါ။ သို႔ေပမဲ့ အခုလိုမိန္းမပ်ဳိပီပီသသလွေနတယ္ဆိုတာဟာလည္း ၿငိမ္းလု နီးနီး မီးေတာက္တခုရဲ႕အလွမ်ဳိး၊ အဲသလိုသာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အေတြးကဝင္တယ္။ က်ဳပ္အစ္မဝမ္းကြဲလိုမ်ဳိးျဖစ္လာမွာ။ မိစကိုဟာ ဝလာမယ္၊ စိတ္ေတြေျပာင္းၿပီး ပိန္လာမယ္။ ေနာက္ေတာ့ မဲမဲေျခာက္ေျခာက္ မိန္းမတေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္။
အခုလိုအခါသင့္တုန္း မိစကိုရဲ႕ေခ်ာေမာတဲ့ပါးျပင္ေလးကို ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္လိုက္ရရင္ သိပ္ကိုလွမွာပဲ။
၁၀
ဘာမွမရွိပဲ ရုတ္တရက္ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြက ထမည္တာတို႔၊ မီးညြန္႔မီးေတာက္ကေလးေတြ ေဝ့ေနတာတို႔၊ ဦးထုပ္ေတြက ေဝ့ေနတာတို႔၊ ဖိနပ္ေတြက ထပ်ံတာတို႔၊ စသည္စသည္ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ဟာ ဒီအိမ္ကို မိစကိုေရာက္လာမွ ျဖစ္ေနက်ေတြမို႔ ထူးဆန္းတယ္ဆိုတဲ့အဆင့္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ သလိုျဖစ္သြားပါၿပီ။
သို႔ေပမဲ့ ဥပမာအေနနဲ႔ က်ဳပ္က မင္းဟာ သူမ်ားတကာလက္ဝါးေပၚမွာ စာေရးရရင္ အိပ္လို႔ျမန္ျမန္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလို႔ေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းအံုးနားကို က်ဳပ္လက္ဝါးျဖန္႔ခ်ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ စိမ့္ခနဲေအးခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူမဟုတ္တဲ့တျခားအရာက က်ဳပ္လက္ကိုလာၿပီးထိတာ ခံစားရတယ္။ အဲသလိုျဖစ္ေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္ အေတာ္ႀကီးအံ့ဩမိရဖူးတယ္။
ေဟာဒီထဲမွာ ပန္းေတြ၊ ပန္းေတြမွအမ်ားႀကီးပဲလို႔ က်ဳပ္ကင္မရာေနာက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့သူက အသံထြက္ၿပီး ေျပာခဲ့တာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီဖလင္ကိုေဆးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ ပန္းေတြအမ်ား ႀကီး ခပ္ဝါးဝါးနဲ႔ေမ်ာလာေနၾကတဲ့ပံုကို ရေတာ့တာပါပဲ။
အဲသလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက သူလက္လွြတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့ မမ်ဳိးဥအိမ္နဲ႔ တကယ္တမ္းပတ္သက္မႈရွိေနလို႔လားဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း နားလည္နိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ကိစၥပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူရဲ႕မ်ိးဥအိမ္အတြက္ လက္ထပ္မဂၤလာျပဳဖိို႔ရက္ျမတ္က တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုၿပီး နီးကပ္လို႔သာလာပါတယ္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခကို အပမ္းေျဖသြားမွပဲ။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္က အဲသလိုစဥ္းစားမိ တာက ဇူလိုင္လရဲ႕မနက္ခင္းမွာပါ။ က်ဳပ္က ေကာင္းကင္ျပာကို ပိုျမင္ႏိုင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔ အိမ္ေနာက္ျခံဘက္ဆီထြက္လာရင္း တလက္စတည္း သတင္းစာေတြကိုပါဆြဲယူခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲသည္သတင္းစာသံုးေစာင္ကို မိစကိုအခန္းထဲ လွမ္းပစ္ထည့္ေပးေတာ့၊ ဘာလို႔လည္း မသိဘူး၊ တေစာင္ေသာသတင္းစာက ရုတ္တရက္ထေထာင္ၿပီး သူအိပ္ေနတဲ့အိပ္ရာ ၾကမ္းျပင္တဝိုက္ကိုပတ္ကာ ေဝ့ပ်ံေနေလေတာ့တယ္။
က်ဳပ္က အဲသည္သတင္းစာ ျပန္ၿငိမ္လာသည္ထိေအာင္ ေစာင့္ခဲ့လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ သတင္းစာကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ကိုး… လို႔ရုတ္တရက္က်ဳပ္ႏႈတ္ကတိုးတိုးထြက္သြားမိတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ဟို အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးရဲ႕လက္ထပ္မဂၤလာပြဲဓာတ္ပံုႀကီးက အဲသည္သတင္းစာထဲမွာပါေနလို႔ပါ။
ဒီဓါတ္ပံုထဲမွာလဲ ပန္းေတြက ပါေနတာဘဲ။ အဲဒီပန္းေတြက တကယ့္ပန္းအစစ္ေတြ။ သို႔ေသာ္ ဒီလက္ထပ္ပြဲကေတာ့ အတုႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားျကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒါက တကယ့္အမွန္စင္စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။
က်ုပ္က မိစကိုရဲ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့မ်က္နွာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရင္နာရတဲ့ခံစားခ်က္က အျပင္ကိုပြင့္အံထြက္လာေတာ့မတတ္ျဖစ္လုနီးမွာ ရုတ္တရက္ မိန္းကေလးကို လႈပ္ၿပီးႏႈိးမိပါေတာ့တယ္။
မဂၤလာဧည့္ခံပြဲရဲ႕အိပ္မက္ကို မက္ေနတာမဟုတ္လား။
အဲ.. ဟုတ္ကဲ့။
မင္းလည္း မဂၤလာေဆာင္ကိုေဆာင္ရမွာေပါ့။ ကဲ…
သို႔ေပမဲ့ မိန္းကေလးက နည္းနည္းေလးေတာင္မွ အံ့ဩမသြားခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ဖက္တာကို ခံလိုက္ရတာကိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက က်ဳပ္မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ေယာက်ာ္းတေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူက အံ့ဩလိမ့္မယ္မဟုတ္ေခ်ဘူးေလလား။
++++
++++
၁၉၆၈ စာေပနိုဘယ္ဆုရ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ခါဝါ့ဘာ့တ ယာစုနာရိ Kawabata Yasunari (1899-1972) ၏ 1930 ဝတၳဳတို Hana Aru Shashin (花ဝႍ写真) ကို ဂ်ပန္ဘာသာမွျပန္ဆိုပါသည္။
ခ်စ္ေသာစာရႈသူသို႔ …
ဒီဝတၳဳရိုက္မွာ စကားေျပာတဲ့ဝါက်ေတြကို “xxxxxx” ပံုစံနဲ႔ ရိုက္မထားပါ။ မူရင္းစာေရးဆရာရဲ႕စတိုင္ မပ်က္ေစလိုလို႔ပါ။ ျမန္မာစာလိုပဲ ဂ်ပန္စာမွာလည္း “ ” ေတြ အရင္က မရွိခဲ့ပါ။ ခါဝါ့ဘာ့တာ့က အဂၤလိပ္စာေပကို အလြန္ကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း ဒီဝတၳဳတိုမွာေတာ့ အေနာက္တိုင္းသေကၤတေတြ အသံုးျပဳတာမေတြ႔ရပါ။
ေလးစားမႈျဖင့္
(ေက်ာ္တင့္)
2012 Oct 5
