သာထက္ေအာင္ ● ၾသဇာရွိတဲ့ ကေလာင္
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၆
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေသာက္ဟယ္ စားဟယ္၊ ေပ်ာ္ဟယ္ ပါးဟယ္၊ တဝါးဝါး တဟားဟား တရုန္ရုန္း ေနရမယ့္အရြယ္ မဟုတ္တာတေၾကာင္း၊ ဘဝေပးအေျခအေနအရ တေယာက္ထီးတည္းေနရတဲ့အခ်ိန္က ပုိမ်ားလာတာက လည္းတေၾကာင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္စရာ ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ရယ္လို႔လည္း သိပ္မရွိေတာ့တာကလည္း တေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ အားအားရွိ စာဖတ္၊ စာေရး၊ အင္တာနက္ၾကည့္၊ တီဗီၾကည့္ ေညာင္းရင္ လမ္းထေလွ်ာက္ ဟုိေငး ဒီငိုင္နဲ႔ စိတ္က အတိတ္ကို မၾကာမၾကာျပန္ေရာက္ပါတယ္။
‘ငိုခ်င္လ်က္ လက္တုိ႔’ ဆုိသလုိ အတိတ္လြမ္းေဝဒနာ စြဲကပ္ေနတုန္း ေဖ့စ္ဘြခ္ေပၚမွာ ကုန္းေဇာင္း ေက်ာင္း ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ အခမ္းအနားနဲ႔ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္တဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရေတာ့ လြမ္းမုိးက ပုိသဲလာပါေတာ့တယ္။ မေနႏုိင္တဲ့အဆံုး ဖုန္းေကာက္ကုိင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာ ေနဝင္းျမင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ အလြမ္းေျဖရပါေတာ့တယ္။ ကုန္းေဇာင္းေက်ာင္းထြက္ ေတြျဖစ္တဲ့ ေတးေရးဆရာ ေရနံ႔သာဝင္းေမာင္ရယ္၊ ဂ်ဴးရယ္၊ ေနဝင္းျမင့္ရယ္ ကုန္းေဇာင္းေက်ာင္းသြားၿပီး ေဟာတဲ့သတင္း ၾကားေတာ့ ကုန္းေဇာင္းေက်ာင္းထြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း “အင္း …. ငါသာ ျပည္တြင္းမွာရွိရင္ ကြဲကာေနတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရမွာ ေပ်ာ္စရာႀကီး” လုိ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ တတန္းထဲ ေက်ာင္းေနဖက္ ေနဝင္းျမင့္က ဖုန္း ထဲက ဘယ္သူေတာ့ရွိေသးတယ္၊ ဘယ္သူေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ဘယ္သူကျဖင့္ အဖြားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ မင္းကိုေမးၾကတယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ ေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေျပာလိုက္တာ ဖုန္းဖုိးက်မယ့္ေဘလ္ကိုေတာင္ ထည့္ မတြက္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနဝင္းျမင့္က ဖုန္းထဲကေျပာေသးတယ္ “မင္း ကုန္းေဇာင္းအေၾကာင္း အေတာ္မ်ားမ်ား မွတ္မိေနေသးတယ္ ေနာ္” တဲ့။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္က ဆစ္ဒနီကို စာေပေဟာေျပာပြဲလာရင္း ေဒါက္တာျမင့္ထြန္း တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ ညစာမွာစားရင္း ကုန္းေဇာင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ခုလုိပဲ မင္းေတာ္ေတာ္မွတ္မိသားပဲလုိ႔ ေနဝင္းျမင့္က ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ မွတ္ဉာဏ္က မွတ္မိခ်င္တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ကေလးဘဝကဟာေတြ မွတ္မိခ်င္ မွတ္မိေနၿပီး မေန႔က ဘာဟင္းနဲ႔ထမင္းစားလဲေမးရင္ စဥ္းစားလို႔ ရခ်င္မွရတာပါ။
အခုုလုိအေတြးေတြ ေနာက္ျပန္လိမ့္ၿပီး အတိက္ကိုျပန္တူးဆြေနတဲ့အခ်ိန္ မွတ္မိတာေလးတခုကို ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။
ၾကာေတာ့လည္းၾကာပါၿပီ။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အႀကီးမားဆံုး အျပင္းထန္ဆံုး လူထုအံုႂကြမႈႀကီးျဖစ္တဲ့ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ ပံုႀကီး ကို စစ္တပ္က လက္နက္နဲ႔ၿဖိဳခြင္းၿပီးေနာက္ပုိင္း ပါတီေတြေထာင္ခြင့္ျပဳလုိက္ေတာ့ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ဆုိတာႀကီး ေပၚလာပါတယ္။ ၈ေလးလံုးဆုိတာႀကီး ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ကာလေက်ာ္ ေလာက္မွာ ဆူးေလမီးပြိဳင့္အနီး အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက (ဗိုလ္ေဇယ် ဇနီး) ပုိင္တဲ့ တုိက္ခန္းေလးတျခမ္းကုိငွားၿပီး ပုဆုိးဆုိင္ ဖြင့္ေနပါတယ္။ ၁ ပတ္ကို ၂ ရက္ ၿမိဳ႕ထဲဆင္းလာတတ္တဲ့ ဆရာေမာင္ေသာ္ကဟာ သူ႔ဇနီးႀကီးရွိတဲ့ ဆူေလမီးပိြဳင့္ေထာင့္က အခန္းမွာနားရင္း မဂၢဇင္းတုိက္ေတြဖက္ ေျခဦးလွည့္တက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးသာျခားတဲ့ ဆရာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မၾကာမၾကာေတြ႕ၾက ပါတယ္။ ေန႔ခင္းပုိင္း လက္ဖက္ရည္၊ ညဦးပုိင္း ေသရည္မွီဝဲရင္း စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ဟုိလူ႔အေၾကာင္း သည္လူ႔အေၾကာင္း စပ္မိစပ္ရာ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
အေရးအခင္းႀကီးၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးမွာပဲ အားသန္ေနၿပီး ေစ်းေရာင္းတဲ့အလုပ္ စိတ္မပါေတာ့ပါဘူး။ NLD မွာ ဗဟုိဦးစီးအဖြဲ႕ဝင္ (Central Comitee) ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ေသာ္ကက ေစ်းေရာင္းေနရတာ မသက္မသာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ‘ခင္ဗ်ား မဟုက္တာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတယ္ လာလိုက္ခဲ့’ ဆုိၿပီး သူနဲ႔ စစ္ကိုင္းတုိင္းစည္းရုံးေရးခရီးကို ေခၚပါေတာ့တယ္။ တဖက္ကလည္း ေတာင္ညႊန္႔ၿမိဳ႕နယ္ (၁) ကုိယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ဆင့္ ေအာင္ႏုိင္ေရး ဥကၠဌလုပ္ရင္း၊ တဖက္က ဆရာေမာင္ေသာ္ကရဲ႕ စစ္ကုိင္းတုိင္း စည္းရုံးေရးကို တတပ္တအား ပါဝင္ရပါေတာ့တယ္။ စစ္ ကုိင္း၊ မံုရြာ၊ ေရႊဘုိ၊ ဘုတလင္၊ ေရဦး၊ ျမင္းမူ၊ ေခ်ာင္းဆံု တန္႔ဆည္ မဟာၿမဳိင္ ကုိျဖတ္ၿပီး ကေလး - ကေလးဝ..။
စနစ္တက် ခုိင္ခုိင္မာမာ ေငြအင္အား ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ပါတီမဟုက္ဘဲ ျဖစ္သလုိ ၾကံဳသလုိ လုပ္ရကုိင္ရတာ ဆုိေတာ့ ျပႆနာေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးဆုိပါေတာ့့။ ဒီၾကားထဲ ဗိုလ္္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ ခြဲေရး တြဲေရး (ကြန္လုိ/ကြန္ေဟာင္း) ျပႆနာ၊ အဖြဲ႔ဝင္ေလွ်ာက္လႊာ မလံုေလာက္မႈ၊ အဖြဲ႕ဝင္ကဒ္ျပား အခ်ိန္မီထုတ္မေပးႏုိင္မႈ၊ အေရးအခင္းတုန္းက အေသခံ အနစ္နာခံ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့သူေတြက ေဘးေရာက္ေနၿပီး ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေရာက္ေလရာၾကံဳရတဲ့ ‘ေနရာ’ ျပႆနာ ‘ကုလားထုိင္’ ျပႆနာ။ ပါတီေထာင္ခြင့္ျပဳတယ္သာ စစ္အစုိးရကေျပာတာ ေရာက္ေလရာ လုံျခဳံေရးတုိ႔ စစ္တပ္တုိ႔ရဲ႕ အေႏွာက္အယွက္ကတေမွာင့္။ တခါမေတာ့ ေရႊဘုိအသြား ဘက္စ္ကားေပၚက ထုိင္ခံုေအာက္မွာ အဖြဲ႕ဝင္ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ေတြ ပါတီရဲ႕သေဘာထားေၾကညာစာတမ္းေတြ အထုပ္လုိက္၊ စစ္တပ္က ကားကိုရပ္ၿပီး ကားေပၚမွာ ႏုိင္ငံေရးသမားပါလားတဲ့ ၊ ေမာင္ေသာ္ကကလည္း မပါဘူးဆုိၿပီးေအာ္လုိက္ေတာ့ မပါရင္သြားတဲ့။ ကားလည္းထြက္ေရာ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ တဟီးဟီး ရယ္ပါေလေရာ။
အဲသလုိနဲ႔ တၿမိဳ႕ဝင္ တၿမိဳ႕ထြက္ စည္းရုံးရင္း ေဟာေျပာရင္းနဲ႔ ေဒသခံေတြေကြၽးတာစား၊ သူတို႔တုိက္တာေသာက္၊ သူတို႔ခ် ထားတဲ့ေနရာမွာတည္း၊ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ပုိၿပီးရင္းႏွီးပြင့္လင္းလာပါတယ္။ သူ႔ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကစၿပီး တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးလာၾကသလုိ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ရယ္စရာေတြေျပာၿပီး ရယ္ၾကလြန္းလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ဆရာတပည့္ မဝင္းေမနဲ႔အဖြဲ႔က ဒီဆရာႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြေျပာေျပာၿပီး ရယ္ၾက မွန္းကိုမသိဘူးလို႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္။ ဆရာဟာ သေရာ္စာေရးရာမွာ ေျပာင္ေျမာက္သေလာက္ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အခ်န္အခါကိုၾကည့္ၿပီး သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ျပက္လံုးထုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အလြန္ေတာ္ပါတယ္။ ထားပါ ေတာ့။
တေန႔မေတာ့ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္္ႏွစ္ေယာက္တည္း နားနားေနေနရွိတုန္း ဟုိအေၾကာင္းသည္အေၾကာင္းေျပာရင္းက စည္းရုံးေရး ခရီးတေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့လူေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အာဏာေနရာ အလြန္မက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾက ပါတယ္။ အလြန္စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အၿပီးတုိင္ ေျမျမဳပ္သၿဂိဳဟ္ခ်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အ တြင္းစိတ္တေနရာမွာလည္း အာဏာေနရာကို မက္ေမာတဲ့ အည့ံစိတ္တမ်ိဳးရွိေနတက္တ့ဲအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရိပ္စားမိ ပါတယ္္။ ဒီအလံုးအဖုကုိေခ်ဖ်က္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူမွရမယ့္အေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ခုထိလည္း ဒီအလံုး အဖုက ေသးမသြားပါဘူး။
အဲဒါနဲ႔တဆက္တည္း ဆရာက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ ဒီမယ္ ကုိသာထက္ေအာင္ အခု ကြၽန္ေတာ္ NLD မွာ ဗဟုိဦးစီးအဖြဲ႕ ဝင္ဆုိတာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္လုိခ်င္တယ္မ်ားထင္ေနသလား၊ မေကာင္းတက္လုိ႔ အမ်ားဆႏၵကို မျငင္းပယ္ခ်င္လုိ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာဘာလဲ ခင္ဗ်ားသိလား…
စကားသံ ခဏတိမ္ဝင္သြားပါတယ္၊ အျပင္ကုိ ေငးရီၿပီး ခ်က္ျခင္း ေလးနက္တဲ့အမူအယာနဲ႔ ..
ဝန္ႀကီး၊ ဝန္းကေလး၊ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ နာယက၊ သမၼတ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆုိတာေတြဟာ သမုဒၵရာေရထက္ ခဏတက္ သည့္ေရပြတ္ပမာဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္းသိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒါေတြ ဘာတခုမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အက်ႌတထည္ ပုဆုိးတထည္ ေလာက္ေတာင္ သက္တမ္းမရွည္ခ်င္တဲ့ အာမခံခ်က္မရွိတဲ့ ရာထူးေနရာေတြ မမက္ပါဘူး။ အဲသလုိ ဟိတ္ႀကီး ဟန္ႀကီးနဲ႔ အေဆာင္အေယာင္ႀကီးနဲ႔ ေနရတာေတြ ကြၽန္ေတာ့္စရုိက္နဲ႔မကုိက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းလည္း ခင္ဗ်ားသိမွာပါ။ မေတာ္ မတည့္တာေတြ အၿမီးအေမာက္မတည့္တာေတြၾကည့္ၿပီး ဟာေနခ်င္တဲ့အေကာင္ဗ်။ မရယ္မၿပံဳးဘဲ ေနႏုိင္တဲ့သူမဟုက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တယ္ျဖစ္ခ်င္တာက ကေလာင္ေလးကိုင္ ေမးေလးေထာက္ၿပီး အဆီအေငၚမတည့္တဲ့ အစုိးရအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ ေခတ္စနစ္နဲ႔ မေလ်ာ္ညီေတာ့တဲ့ ပုဒ္ထီးပုဒ္မေတြ၊ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႔ အာဏာကိုတလြဲသံုးၿပီး ကို္ယ္က်ိဳး ရွာေနတာေတြ၊ ေျပာရရင္ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး ဆုတ္ယုက္ရာဆုတ္ယုက္ေၾကာင္းလုပ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္၊ ပုဂၢိဳလ္အဖြဲ႕အစည္း မွန္သမွ်ကို ကြၽန္ေတာ့္ကေလာင္နဲ႔ ေခ်မႈန္းတုိက္ခုုိက္ၿပီး တုိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအက်ိုဳး ဦးထိပ္ပန္ဆင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ ကေလာင္နဲ႔ ခ်ီးေျမာက္ဂုဏ္ျပဳႏုိင္တဲ့ ‘ၾသဇာရွိတဲ့ ကေလာင္ပုိင္ရွင္’ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်ာတဲ့။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္အလုိ ခ်င္ဆံုးအရာပဲ။
ၾသဇာရွိတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္း …… ကြၽန္ေတာ့္ဆရာအသံ ပဲ့တင္ထပ္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။
ေရႊျပည္ႀကီးမွာ စာေရးေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားႀကီးရွိိိပါတယ္။ ၾသဇာရွိတဲ့ ကေလာင္ တေခ်ာင္းလို႔ သတ္မွတ္ႏုိင္တဲ့ကေလာင္က မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ႀကီးစုိးအုပ္ခ်ုဳပ္တဲ့ ေခတ္ႀကီးကို ရာစုတဝက္ေလာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေတာ့ ကေလာင္တေခ်ာင္း လူးလြန္႔လာဖို႔၊ ဓားကဲ့သုိ႔ ထက္ျမက္လာဖို႔ အခြင့္အေရးက အင္မတန္နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အမွန္တရားကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ခုိင္လံုစြာေဖာ္ျပတက္တဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြ၊ မေတာ္မတရားတာေတြ႕ရင္ ေခါင္းငံု႔မခံတက္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြကုိ အေသမုန္းပါတယ္။ သူတို႔ၿမဲရာၿမဲေၾကာင္းမွာ ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္ေတြလုိိ႔လည္း ျမင္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထက္ျမက္တဲ့ကေလာင္ေတြဆုိ စစ္အစုိးရက ‘ေထာင္ဆု’ အၿမဲတမ္းေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ - သူတို႔ရဲ႕ ေရႊဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေရးတဲ့သူ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ပလဲပနံသင့္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သူေကာင္းျပဳတတ္ပါတယ္။ တခ်ိန္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတုိ႔၊ ဆရာ ဇဝနတို႔၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္တုိ႔၊ လူထုေဒၚအမာတုိ႔ရဲ႕ ကေလာင္ႀကီးေတြဟာလည္း ျပည္သူအေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီထြန္းကားတဲ့ႏုိင္ငံမ်ားလုိ ကေလာင္ တ ခ်က္ဝင့္လုိက္ရုံနဲ႔ အစုိးရအဖြဲ႕ (သို႔မဟုတ္) ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ သမၼတတုိ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပဴးတူးၿပဲတဲ ျဖစ္သြား ေလာက္ေအာင္ ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဗုိလ္ေနဝင္းရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရဆုိတာႀကီးတက္လာၿပီး ပုဂၢလိကသတင္းစာတုိက္ေတြ ျပည္သူပုိင္သိမ္းပုိက္လုိက္ေတာ့ အားလံုး အစုိးရအာေဘာ္သတင္းစာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး သူတို႔ခြင့္မျပဳတဲ့ သတင္း ေဆာင္းပါး ကာတြန္း ဘာမွေဖာ္ျပခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္ဝတ္ေလာက္ စစ္အစုိးရေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ႏုိင္ငံဆုိေတာ့ ရုပ္ ရွင္မွာဆုိလည္း ဆင္ဆာ၊ စာေပမွာဆိုလည္း စိစစ္ေရး၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ ေဟာေျပာခြင့္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့တဲ့ တုိင္း ျပည္ဆုိေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ကေလာင္ေတြလည္း အညႊန္႔လူခြင့္ မရၾကပါဘူး။ စစ္အစုိးရကို တုိ႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း လုပ္ မိရင္ေတာ့ အင္းစိန္ေတာရက လႈိက္လွဲစြာႀကိဳဆိုေနပါလိမ့္မယ္။
ခု ဒီစာကိုေရးေနစဥ္မွာပဲ NLD က ဗဟုိသုေတသနဌာန ဒုတိယတာဝန္ခံ ကုိမ်ိဳးရန္ေနာင္သိမ္းဆုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ဆက္သြယ္ေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၆၆ (ဃ)နဲ႔ စစ္တပ္ကဖမ္းသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဘုရားစူး မုိးႀကိဳးပစ္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးလုိ႔ ဆုိရ မလုိပါပဲ။
ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကို နားလည္က်င့္သံုးတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ မီဒီယာေတြရဲ႕သက္ေရာက္မႈဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ၾသဇာႀကီးပါတယ္။ နာမည္ႀကီး သတင္းစာ တီဗြီေတြက ႏုိင္ငံေရးသတင္း အယ္ဒီတာ၊ ေဆာင္းပါးရွင္ေတြကို ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက လန္႔ပါတယ္။ သူ႔ကေလာင္ဖ်ား သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ရာထူး အတက္အက် ပါတီသိကၡာ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။
အခု အၿငိမ္းစားယူသြားတာ ၾကာၿပီးျဖစ္တဲ့ ၾသစေၾတးလ်က ABC သတင္းဌာနက တီဗီနဲ႔ေရဒီယုိ Presenter တင္ဆက္သူ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ George Negus ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဆုိရင္ (ဆရာ ေမာင္ေသာ္က ေျပာသလုိ) ေဘာပင္ေလးကိုင္ ေမးေထာက္ၿပီး အေရးႀကီး ႀကီးသလုိ တကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ တာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ လွမ္းဗ်ဴးလုိက္၊ သူ႔ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ တင္ျပလုိက္နဲ႔ အင္မတန္မွ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ၾသဇာႀကီးတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ပါ။
ၾသဇာရွိတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းျဖစ္ဖု႔ိဆုိတာ တက္လာတဲ့အစုိးရအေပၚ ဆဲရဲ၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ လူလံုးျပရုံနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စာေပဝမ္္းစာ၊ ႏုိင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈ၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚထားတဲ့ ေစတနာ၊ ကုိယ္က်င့္သိကၡာ စတဲ့ … စတဲ့ အရည္ အခ်င္းေတြလည္း ရွိဖို႔လုိပါတယ္။
အခု ၾသစေၾတးလ်မွာ ထင္ရွားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအယ္ဒီတာတဦးျဖစ္တဲ့ LAURIE OAKES ဆုိလုိိ႔ရွိရင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြသာ တ ေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျပာင္းသြားတယ္၊ သူကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကို အင္တာဗ်ဳးခဲ့သူ၊ သတင္း ေဆာင္းပါးေတြ တင္ဆက္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူမွ ျဖဳတ္လို႔ခန္႔လို႔မရတဲ့ ၾသဇာရွိတဲ့ကေလာင္တေခ်ာင္းျဖစ္လုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ အေျခအတင္ျဖစ္လို႔ျဖစ္ေစ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက တီဗီေပၚမွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူ႔သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္တက္တဲ့အစုိးရကို ေဖၚလံဖားၿပီး ကုိယ္က်ိဳးရွာမယ္၊ ကုိယ့္ကေလာင္အေပၚ သစၥာေဖာက္ မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ ျဖဳတ္စရာမလုိဘဲ သူ႔က်င္းသူတူးၿပီး ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ “Best Seller” ဆုိတာနဲ႔ “Influential Writer”ဆိုတာကို ခြဲျခားနားလည္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။
ကဲ ….. ေဆာင္းပါးလည္းရွည္ပါၿပီ။ ခ်ဳပ္ပါရေစ။ ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြျဖစ္တဲ့ သမၼတတို႔၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔၊ ဝန္ကေလးတို႔ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေပးတဲ့ ဘြဲ႕တို႔ လက္မွတ္တို႔ အေဆာင္အေယာင္တု႔ိထက္ ျပည္သူူက တခဲနက္ လက္ခံအတည္ျပဳထားတဲ့ ‘ ၾသ ဇာရွိိတဲ့ကေလာင္’ ဆုိတာထက္ ဘယ္ဟာကမ်ား ပုိတန္ဖုိးရွိခ်င္ေသးသလဲ ဗ်ာ။
သာထက္ေအာင္
ႏိုဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆