ေသြး (စစ္ကိုင္း) ● အိပ္မက္ထဲက အိမ္ (ဝတၳဳတို)
(ႏွလုံးအိမ္မဂၢဇင္း / မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၆
(၁)
“အိမ္”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို ၾကားလိုက္မိတိုင္း ကၽြန္မရင္တြင္ လႈိက္ကနဲ ခံစားရၿမဲျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခင္မႈ၊ ေႏြးေထြးမႈ၊ နားလည္မႈတို႔ ထံုမႊမ္းထားသည့္ ေနရာသည္ “အိမ္”ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မမွာ “အိမ္တလုံး ပိုင္ဆိုင္ပါရဲ႕လား”ဟု ေမးခြန္းထုတ္မိသည့္အခါ ပင့္သက္တို႔က ထုထည္ျပန္႔ကားလာခဲ့သည္။
ငယ္စဥ္တုန္းက ကၽြန္မေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ အညာေဒသမွ အိမ္ကေလးတလုံးမွာပါပဲ။ ထိုစဥ္က အေဖ အေမ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ႏွင့္အတူ အိမ္ကေလးမွာ ၾကယ္စုံေသာညတို႔ရွိခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ အဖိုးတန္ရတနာမ်ား မရွိေသာ္လည္း ေဖေဖ၏မ်ားျပားလွေသာ စာအုပ္မ်ားကပဲ အိမ္ကေလးကို တန္ဖိုးတက္ေစခဲ့သည္။ ထရံကာ၊ ကပ္မိုး၊ ၾကမ္းခင္း အိမ္ကေလးမွာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေအးျမေသာ “အိုေအစစ္”တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္.ကၽြန္မအသက္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ အိမ္ကေလးသည္ Home Sweet Home မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေဖေဖ ကြယ္လြန္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ဆည္းလည္းသံမ်ား အိမ္ကေလးမွာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္တို႔ အသံထြက္ က်ယ္ေလာင္လာျခင္းႏွင့္အတူ “ၿပိဳကြဲေနေသာစိတ္ဓာတ္မ်ား”ျဖင့္ အိမ္ကေလးတြင္ေနထိုင္ရျခင္းက “ေပ်ာ္ရႊင္မႈ” မ်ားကို မေပးစြမ္းေတာ့ပါ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မမွာ နားခိုရာတခု ရွိေနေသးသည္ ဆိုသည့္အသိျဖင့္ ေျဖသာခဲ့သည္။ တစုံတေယာက္က အိမ္လိပ္စာ ေမးလာလွ်င္ တိတိက်က် ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္။ မခမ္းနားေသာ အိမ္ကေလးတြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ရင္း စာေမးပြဲမ်ားကို တခုၿပီးတခု ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္တက္ေနဆဲကာလမ်ားမွာပဲ အဆင္မေျပမႈမ်ားက ပိုမ်ားလာသည္။ အိမ္ကေလး၏ အမိုးမ်ားက မလုံၿခဳံေတာ့။ ၾကမ္းမ်ားက ဟိုတေခ်ာင္း ဒီတေခ်ာင္း က်ိဳးစျပဳလာသည္။ ထရံမ်ားကလည္း ေပါက္ၿပဲစ,ျပဳလာၿပီ။
မေမ့ႏိုင္ေအာင္ မွတ္မိေနသည္က မိုးယိုသျဖင့္ ကၽြန္မ၏မွတ္စု စာအုပ္မ်ားေပၚ မိုးေရတို႔ စိုသြားသည္၊ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ စာအုပ္မ်ားကိုေန ပူလွန္းၿပီးမွ စာက်က္ခဲ့ရသည္ကို ပါပဲ။ သည္လိုျဖင့္ ကၽြန္မ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပထမအိမ္ကေလးကို ဖ်က္ၿပီး၊ အိမ္ကေလးတလုံး ကို ျပန္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ေသးငယ္ေသာႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးသည္ ယခင္ ကကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးမႈမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။
နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွေန၍ ရန္ကုန္သို႔ ကၽြန္မေရာက္ရွိလာခဲ့သည္မွာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာျဖစ္သည္။ ေမေမက နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထိုင္လိုသည္ဆိုေတာ့ ဘ၀၏ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ခ်မွတ္ခဲ့ရတာ ပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္၏ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ လူးလွိမ့္ရင္း အိမ္၏အေငြ႕အသက္တို႔ ျပယ္လြင့္ခဲ့ၿပီဆိုတာ ကၽြန္မ သိေနသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ မဟုတ္သည့္ အေဆာင္တြင္ စ႐ိုက္သဘာ၀ခ်င္း မတူသူမ်ားျဖင့္ ေနထိုင္ရသည့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡကို အိမ္ႏွင့္ေ၀းမွ ပိုသိလာခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆုံးေနခဲ့ေသာအေဆာင္က လွည္းတန္းဘက္မွ အေဆာင္တခုျဖစ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အခန္းငယ္ကေလး ကိုပဲ တလလွ်င္ တေသာင္းခြဲေပးခဲ့ရသည္။ ငါးေပပတ္လည္ ခန္႔သာရွိသည့္ အခန္းထဲမွာ အသက္႐ွဴရတာကလည္း မြန္းၾကပ္ေနသည္။ မိုးလင္းလာသည္ႏွင့္ အေဆာင္ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီး၏ ဆူဆူေဆာင့္ေဆာင့္အသံႏွင့္ အတူ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္သည့္ ေညႇာ္န႔ံကပါ ေရာက္လာျပန္ေတာ့.. မလန္းမဆန္းႏုိးထရေသာ နံနက္ခင္းမ်ားစြာ ရွိလာရသည္။ ညဘက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္ရာ၀င္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿခံမွ ငန္း ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မရပါ။
ဆရာ၀န္ႀကီးတေယာက္ပိုင္ဆုိင္ေသာ သားနားလွသည့္ၿခံ၀င္းထဲမွ ငန္းမ်ားကို ည ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ ဘာေၾကာင့္ အစာေကၽြးရသလဲ.?၊ ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္။ ငန္းမ်ား၏ ေအာ္ျမည္သံက ပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစ သည္ကို တကယ္ပဲ မသိေလ ေရာ့သလား။ သည္ၾကားထဲ အေဆာင္ရွိေနသည့္ ၀င္းထဲတြင္ ေႁမြမ်ားရွိေနသည္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ျဖင့္ အေဆာင္ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရျပန္သည္။ အေဆာင္တြင္ လုံး၀မေနေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကန္ေတာ္ေလးမွ တိုက္ခန္းတခန္းတြင္ ပိုက္ဆံအခ်ိဳးက် ထည့္ၿပီး က်ားကန္ခဲ့ရျပန္သည္။
(၂)
“ညီမေလး လိုခ်င္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးတလုံးရဖို႔ ကိုကိုႀကိဳးစား သြားမွာ ပါ။ အခုေတာ့ ခဏေလး ေစာင့္ပါေနာ္”
ေဘးနားတြင္ ရွိေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္က အားေပးစကား ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မ အားတက္ရေတာ့မလို။ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပဲ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆုံၿပီး လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ သိမ္ျဖဴဘက္တြင္ရွိေသာ အခန္းတခန္းကို ငွားရမ္းေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္၏အေငြ႕အသက္ႏွင့္ ေ၀းေနဆဲပါပဲ။
“ကိုကိုရယ္.ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ သီးသန္႔ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ မနက္ဆိုလည္း သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၾကတာ၊ စာေကာင္း ေကာင္းေရးလို႔ မရဘူး။ ေရလာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ေရမျဖည့္ဘူး။ အိမ္ရွင္သုံးဖို႔ ညီမေလးပဲ ျဖည့္ေပးေနရတာ။ အဆိုးဆုံးက အိမ္သာ ကိစၥ။ အိမ္သာသြားၿပီးတိုင္း ေရကို ေလာင္းဖို႔ဆိုတာ မသိတာလား၊ မလုပ္တာလား၊ က်န္းမာေရးအသိ မရွိၾကဘူး”
“သည္းခံလိုက္ပါ ညီမေလးရယ္..၊ အသိတရား မရွိတဲ့သူေတြ ကို သိပါ သိပါ လို႔ သြားေျပာလို႔ မရဘူး။ ကိုကို ႀကိဳးစားေန ပါတယ္ကြာ။ ကိုယ္တို႔ ဘာသာေနႏိုင္ရင္ ဒီျပႆနာေတြလည္း ေတြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး”
တေယာက္ကို တေယာက္ ႏွစ္သိမ့္ေသာစကားလုံးမ်ားျဖင့္ သာေန႔ရက္မ်ားကို အားတင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ “မရွိတာထက္ မသိတာခက္” ဆိုေသာစကားပုံက သိပ္မွန္တာပါပဲ။ တံခါးပိတ္တာကအစ ရင္ထိတ္ရသည္အထိ က်ယ္ေလာင္ေနတာ၊ မိမိခ်ိဳးဖို႔ေရကိုပင္ မျဖည့္ခ်င္ ၾကတာ၊ အဲဒီလိုလူေတြမွာ ဘာေၾကာင့္အသိတရား ေခါင္းပါး ေနပါ လိမ့္.?။ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္ ကိစ္ၥကေတာ့ မနက္ ေ၀လီ ေ၀လင္း ၄နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ မီးေသြးမီးဖိုျဖင့္ မီးေမႊးသည့္ အတြက္ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲသို႔ မီးခိုးေငြ႕မ်ား အလုံးလိုက္ ၀င္လာျခင္းပါပဲ။
ညဥ့္နက္မွ အိပ္ၾကသူမ်ားမို႔ အိပ္ေကာင္းေနသည့္အခ်ိန္မွာပဲ အသက္႐ွဴက်ပ္လာကာ ႏိုးလာပါေတာ့သည္။
“လာ လာ ညီမေလး။ ကိုကိုတို႔ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ရ ေအာင္”
အေကာင္းျမင္သေဘာျဖင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ အျပင္ထြက္ေနတာေတာင္မွ ရန္ေတြ႕ခံရေသာအခါ ကၽြန္မတို႔၏ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈတို႔လည္း တာက်ိဳးခဲ့ရသည္။ အဆင္ေျပႏိုင္မည္ထင္သည့္ ေနရာတခုသို႔ ထပ္မံ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းျဖင့္သာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့ရသည္။
(၃)
“အိမ္ေျပာင္းရတာ ေမာေတာင္လာၿပီ ကိုကိုရယ္၊ ၿပီးေတာ့.အဆင္ မေျပတာေတြကလည္း တေနရာမွာ တမ်ိဳးပါပဲ။ ညီမေလးတို႔မွာသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ကေလးရွိေနရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွလည္း ၾကည့္စရာ မလိုဘူး။ ႐ိုး႐ိုး သားသားရွာေဖြ ေနတဲ့သူေတြက်ေတာ့ အိမ္ကေလး တလုံးပိုင္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ပါလား ကိုကိုရယ္”မြန္းၾကပ္မႈမွ ေျပေလ်ာ့လို ေျပေလ်ာ့ျငား ရင္ဖြင့္မိေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ ၾကည္တို႔ ေ၀့၀ဲေနသည္။
ဆူညံမႈတို႔ျဖင့္ ႏိုးထခဲ့ရ၊ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တို႔ ဘယ္ ေလာက္ေတာင္မ်ားျပားေန ၿပီလဲ။
“ကိုကိုလည္း ႀကိဳးစားေနပါတယ္ကြာ။ မင္းအေပၚ တာ၀န္ မေက်ေသးသလို ခံစားေနရတယ္။ အခုလို ေနရာမ်ိဳးမွာ မင္းကို ေရရွည္ မထားရက္ပါဘူး”
ေလာကႀကီးတြင္ ကၽြန္မ အလိုခ်င္ ၊ အတပ္မက္ဆုံးမွာ “အိမ္” ကေလးတလုံးသာျဖစ္သည္။ အိမ္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကၽြန္မ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနဆဲပါပဲ။
(၄)
စိတ္ကူးထဲမွ အိမ္ကေလးကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ လက္ရွိေသာကမ်ားကို ကၽြန္မ ေခတၱေမ့ေလ်ာ့သြားရသည္။ ထို အိမ္ကေလးသည္ ေႏြးေထြး မႈ၊ လုံၿခံဳမႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတ္ၱာ တို႔ျဖင့္ ထုံမႊမ္းထားေသာ Home Sweet Home ျဖစ္ရမည္။ သိပ္ၿပီး က်ယ္၀န္းဖို႔ မလိုသလို သိပ္ၿပီးလည္း ခမ္းနားဖို႔လည္း မလိုပါ။ တထပ္တိုက္ ကေလးတလုံးဆိုလွ်င္ လုံေလာက္ၿပီ။ အိမ္ ကေလးကို အျပာႏုေရာင္ေဆးသုတ္ၿပီး ခန္းဆီးမ်ားကို ပန္းႏုေရာင္ တပ္ဆင္ခ်င္သည္။ ေျမကြက္လပ္တြင္ ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္ပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးထားမည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္သက္ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို အိမ္နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားမည္။ စာအုပ္မ်ားကို နံရံကပ္စာအုပ္စင္မ်ားတြင္ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ထားရွိမည္။
ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကေလးတြင္ ထားရွိမည္ မဟုတ္ပါ။ သဘာ၀ေလကို ႐ွဴ႐ွဳိက္ၿပီး၊ သဘာ၀ ေရေအးေအးကို ေရအိုးစင္မွ ခပ္ယူေသာက္သုံးမည္။ မနက္လင္းလာလွ်င္ ဆူညံသံမ်ား မၾကားရဘဲ ေက်းငွက္ေလးမ်ား၏ ေတးသီသံျဖင့္သာ ႏိုးထခ်င္သည္။ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းပင္မ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ေရေလာင္းေပးမည္။ ပန္းပင္မ်ားေပၚသို႔ အေရာင္စုံေသာလိပ္ျပာေလးတို႔လည္း လာေရာက္ နားခိုေစခ်င္ပါသည္။
(၅)
ညက မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲမွ အိမ္ကေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနထိုင္ေသာ အိမ္ ကေလးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းျဖင့္ ေႏြးေထြးေနသည္။
အိမ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အိပ္မက္မ်ားကို ကၽြန္မ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားခ်င္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွ အိမ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရမည္ဟု ကၽြန္မက ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါသည္။
သီရိေဂဟာဟုေျပာႏိုင္သည့္ အိမ္ကေလးတအိမ္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွလုံးသားထဲတြင္ အၿမဲစိမ္းလန္းရွင္သန္ေန ဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေသြး (စစ္ကိုင္း)
၁၉ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၁
၂၀၁၁၊ မတ္လ ၊ ႏွလုံးအိမ္မဂၢဇင္း