ခင္လြန္း ● ကမ္းပါးႏွစ္ဘက္၊ ဇစ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ငါ့ပါးေပၚက အေမႊးရွည္ရွည္တေခ်ာင္း
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
ၿပီးခဲ့တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညက လမင္းနဲ႔ရင္မဆုိင္ရဲတဲ့က်ေနာ္ အိပ္ရာေစာေစာ ဝင္ခဲ့တယ္။
လူတေယာက္လိုၿပီး ကစားရတဲ့ေဘာလံုးသင္းတသင္းလို ကစားကြက္ဟာေနခဲ့တာမ်ဳိး ရွိမွာမဟုတ္တာေတာ့ က်ေနာ္ယံု တယ္ေလ။ လျပည့္ညဆို လူတုိင္းကိုယ္စီ ေျခစြမ္းထက္ၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ အဲဒါေတာင္ ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြးၿပီး လမင္းကိုအားနာတာနဲ႔ ဝရံတာဘက္ေတာ့ ခဏထြက္ေငးမိေသးတာ၊ လိပ္ျပာမလံုတတ္တဲ့ ကင္းေျခမ်ားတေကာင္ လိုေန မွာေပါ့။ လမင္းမွာ က်ေနာ္ဝွက္ထားတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို လျပည့္ၿပီဆုိရင္ မေနႏုိင္မထုိင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ပတ္စ္ဝဒ္ႏွိပ္ၿပီး ဖြင့္ ေဖာက္ခဲ့မိတာ ခ်ည္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဒီတခါ တန္ေဆာင္မုန္းလႀကီးျပည့္ေတာ့မယ္ဆိုကတဲက က်ေနာ္စိတ္သိပ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ မွန္တာဖြင့္ေျပာရရင္ က်ေနာ္သိပ္၀မ္းနည္းေနတာ။ က်ေနာ္သိပ္ငိုခ်င္ေနတာ… ေဟာ….ေျပာရင္းကိုပဲ မ်က္ရည္ကစို႔လာျပန္ပါၿပီ
အေမ ေတြ႔ရင္ ေျပာအံုးမွာ
ငါသား မ်က္ရည္ခံမွည့္ေတြက အလြမ္းသယ္တတ္သတဲ့
မ်က္ရည္လြယ္တတ္သတဲ့။
က်ေနာ္ေတာ့ေျပာရင္းေတြးရင္းပဲ မ်က္ရည္က်ၿပီအေမ….
တကယ္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ - ၅ လ ဝါဆုိၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အလြမ္းဆူး ႀကီးႀကီး တေခ်ာင္းထိုး ဝင္စိုက္ေနေတာ့တာ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္အသက္ ၅၀ ျပည့္ေန႔တုန္းကေပါ့အေမ။ စိတ္ထဲစူးဝင္ေနတဲ့အလြမ္းကို သက္သာရာရလိုရျငား က်ေနာ္ လုပ္ႏုိင္တာက အေဝးကအေမ့ကို ရည္စူးၿပီး ဝါဆို သကၤန္းတစံု လွဴႏုိင္ခဲ့တာေလးပါပဲ။ အေမသိေစခ်င္လို္က္တာေလ။ ဒါေလးေတာင္အေမ့ကို လွမ္းမေျပာႏုိ္င္တဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကလည္း ကမၻာႀကီးႏွစ္ျခမ္း ဟက္တက္ႀကီးခြဲထားတဲ့ ကမ္းပါးႏွစ္ ဘက္ကို ဇစ္တေခ်ာင္းဆြဲေစ့ပစ္လုိက္သလို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာကိုေပါ့။ အဲဒါ ရင္ဘက္ဟၿပဲႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပြက္ ပြက္ထဆာေလာင္မႈေပါ့။
ဟုတ္တယ္။ အေမကလွမ္ၿပီး သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚဆိုႏုိင္ဖို႔ကိုပဲ ေဟာ့ဒီကမ္းပါးႏွစ္ဘက္ကို က်ေနာ္ ဆြဲေစ့မပစ္ႏုိင္ ခဲ့ေသးဘူး။ တံတားေတြအတန္တန္ထိုးခဲ့ၾကေပမယ့္ ကမ္းပါးေတြအဖန္ဖန္ၿပိဳၿပိဳက်ခဲ့ ျပန္ေတာ့ အေမနဲ႔က်ေနာ္အၾကား ႏွစ္ပရိေစၦဒအလြမ္းျမစ္ႀကီးကသာ နာက်ည္းဖြယ္အျဖစ္ တအိအိ တအိအိနဲ႔ တြင္တြင္စီးၿမဲ စီးလ်က္ေပါ့ အေမ။
က်ေနာ္အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္တဲ့ေန႔တုန္းက ဒဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးတလံုးအကူအညီနဲ႔ က်ေနာ့္ ကိုက်ေနာ္ ျပန္ျမင္ခဲ့ရ တယ္။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ ကာလရွည္ရွည္ေတြၾကား လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ တိုေရရွားေရႏိုင္လွတဲ့ အေမနဲ႔ပတ္သက္ရာစကားတခြန္းကို က်ေနာ္ၾကားရခဲ့တယ္။ အခုဆုိရင္ အေမဟာ အေဖ့႐ုပ္ႂကြင္းဓာတ္ပံုကို က်ေနာ္လို႔သာ ထင္မွတ္ ေနေတာ့သတဲ့။ အဲဒီ့တုန္းက အေမသတိမေကာင္းေတာ့ဘူး သူငယ္ျပန္ခ်င္ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ျဖင့္ မၾကား ရဲရဲၾကားလုိက္ရတာ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးလုိက္တာေလ။
ေနာက္တခုက မိသားစုဘဝတေလွ်ာက္လံုး အႀကိမ္ႀကိမ္စိုက္ခဲ့ဖူးပါလ်က္ အုန္းပင္ေလးတပင္ျဖစ္ဖို႔ ဒုလႅဘတရားဟာ က်ေနာ္အိမ္က ထြက္ခြာသြားရလိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားတဲ့တခ်ိန္တုန္းမွာ အမွတ္မထင္စိုက္ခဲ့ရာက အခုေတာ့ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ကို သီး လို႔တဲ့။ အဲဒါကိုေတာ့ အေမက ငါ့သားစိုက္ခဲ့တဲ့ အုန္းပင္ေလးဆုိၿပီး တဖြဖြတသသ ရယ္ပဲတဲ့ေလ (က်ေနာ္အေမ့အိမ္က က်ေနာ္မထြက္ခင္ေလး ကဲ …သား ဒီတခါ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ စိုက္ၾကည့္စမ္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျခံ၀င္းထဲ စိုက္ၾကိဳက္ ေနရာေရြးၿပီး စိုက္ခဲ့တာပါ)။ အင္း …အေဖကေတာ့ အုန္းပင္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာပင္ကိုမွ စိုက္ခဲ့ဖူး တာမွ မရွိဘဲ ေလ။
ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ရတာေလးေျပာအံုးမယ္အေမ။ က်ေနာ္သာအေမ့လိုမ်ား သတိေတြေဖာက္ ျပန္ေနခဲ့ရင္ ကိုယ့္ပံု ကိုျပန္ၾကည့္ၿပီး အေဖလို႔မ်ားထင္ေနမလား မဆိုႏုိင္ဘူး။ တေထရာတည္း တျဖတ္တည္းပဲအေမ။ တူလုိက္သမွ။ (တကယ္က အေဖ့ေလာက္က်ေနာ္ကမေခ်ာဘူးလို႔ အေဖမေသခင္ ကို္ယ္တုိင္ေျပာခဲ့ဖူးတာအမွတ္ရမိပါတယ္) အေဖလည္း ငါးဆယ္၀န္း က်င္ေလာက္ဆုိ ဆံပင္ေတြ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတာ က်ေနာ္မ်က္လံုးထဲစြဲေနတုန္းေလ။ အခု က်ေနာ္လည္း ဒီလိုပါပဲ အေမ။ ကၽြဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ေအာက္က အဓိပၸာယ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုလို က်ေနာ့္မွာျဖစ္ေနေလမလားဆိုတာကိုေတာ့ အေမကလြဲၿပီးဘယ္သူမွ ခြဲျခားႏုိင္မယ္မထင္ဘူးအေမ။
က်ေနာ္အသက္ သံုးဆယ္အရြယ္တုန္းက လျပည့္ညေလးတညကိုေတာ့ ေအာက္ေမ့ပါေသးရဲ႕။
အေမက ဟိုးရန္ကုန္နဲ႔မုိင္ငါးရာေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာတာဝန္က်ေနတဲ့ က်ေနာ့္အထက္အစ္မ တကိုယ္ေရတကာယ သမားဆီ လိုက္ေနရတုန္းကေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မိသားစုပိုင္ အိုအိုေမွးေမွး ခယုိးခယုိင္ အိမ္ေေလးကိုအေစာင့္အျဖစ္ တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့အခါတုန္းကေပါ့။ ဘယ္အိမ္ေထာင္မႈဒုကၡကိုမွမရွာဘဲ အေမ့ကိုပင္တုိင္လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ အစ္မရဲ႕စိတ္ မခ်ႏုိင္မႈေတြထဲက အေမဟာေလ အမယ္မယ္အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြျပၿပီး ရန္ကုန္ေရစီးထဲ ျဖစ္သလိုက်င္လည္ေနရတဲ့ က်ေနာ့္ဆီ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ထဲ ေပါက္ခ်လာတတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္သတိရေနတာက အဲဒီ့ရက္ေတြ ထဲက တန္ေဆာင္မုန္းလ ျပည့္တညအေၾကာင္းပဲေပါ့။
အဲဒီ့ညမွာ မုိင္ငါးရာခရီးကို အသက္အရြယ္ကိုမွမေထာက္ အပန္းတႀကီး ေမာပန္းၿပီးလာခဲ့ရတဲ့ အေမဟာ အနားေလး ေတာင္မယူႏုိင္ဘဲ က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးေပေမွး ကေလးေလးတေယာက္ကို ၾကည့္သလို မ်ဳိးေစ့ေစ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။ အဲဒီ့အၾကည့္က က်ေနာ့္အရည္ျပားေတြထဲ တိုး၀င္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးဆီ တစိမ့္စိမ့္စီးဝင္ေနသလားလုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစားသလဲ အေမပူရွာတယ္။ လုပ္လက္စမဂၢဇင္းေလး ကလည္းျပဳတ္သြားေတာ့ အလုပ္ လက္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားဒုကၡအိုးႀကီးအတြက္ အေမ့မွာ မေအးရရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။
အေမအိပ္ေတာ့ေလ ပင္ပန္းလာတယ္ဆိုလို႔ေျပာလဲ မအိပ္ဘူး။ က်ေနာ့္အိပ္ရာေဘး ပြစာထေနတဲ့ ဟိုစာအုပ္ေလးေကာက္လွန္ ဒီစာအုပ္ေလးေကာက္လွန္နဲ႔ (တကယ္က အေမစာမဖတ္တတ္ရွာပါဘူး) က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေငးေငးေလးၾကည့္ေနေတာ့ တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း က်ေနာ္ကအေမအိပ္သြားေအာင္ အိပ္ရာေပၚက်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ အသာလွဲခ်လိုက္တယ္။ ဒါမွ အေမလိုက္အိပ္မွာမဟုတ္လား။
မဟုတ္ဘူးဗ်ာ…
အေမက က်ေနာ္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္လွဲေနရာက ေငါက္ကနဲထထုိင္လိုက္ၿပီး ... ဟဲ့သား နင့္ပါးမွာ ဟိုအေမႊးရွည္ေလးရွိေသး လားတဲ့၊ အဲဒီလို ေကာက္ကာငင္ကာေမးလိုက္တာ။ ဒိုင္း ကနဲ က်ေနာ့္ရင္အံုေပၚ လမင္းႀကီးတည့္တည့္ျပဳတ္က်လာသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အို အေမရယ္လို႔ စိတ္ထဲကေျပာရင္း နင့္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ၾကည့္ေလ၊ က်ေနာ္တို႔မွာက ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ရွိတယ္၊ အေမက အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီေလာက္ အေသးစိတ္မွတ္ေနရရင္ ေသေရာေပါ့။ အေမရယ္ မပင္ပန္းဘူးလား။
ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္လူပ်ဳိေပါက္ေလးျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္ဘက္အျခမ္းက ပါးေပၚမွာ အေမႊးျဖဴျဖဴရွည္ ရွည္ေလးတေခ်ာင္း ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ့အေမႊးေလးက သာမန္ထက္ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွည္ေနေတာ့ တလြင့္လြင့္နဲ႔မို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ၿပီး အေမ့ကိုေျပာျပဖူးတယ္။ အေမက က်ေနာ့္ပါးေပၚက အေမႊးႏုႏုေလးကိုပြတ္သပ္ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသျဖစ္လို႔။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ လည္း ကမၻာဦးရဲ႕ ေန႔သစ္တေန႔လို ေတာက္ပခ်ဳိၿမိန္လို႔။
အုိ … သိပ္ေကာင္းတာပဲသားေရ၊ အဲဒါေလး ကၽြတ္မသြားေစနဲ႔ေနာ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာေကာင္းတာလဲအေမရဲ႕လို႔ ေမးေတာ့တာေပါ့။ အေမေျပာတာက ဒီလို အေမႊးျဖဴေလးရွိတဲ့လူဟာ ဘုန္းႀကီးတယ္။ သက္ရွည္တယ္။ (ဘုန္းတန္ခိုးကိုဆိုလိုတာပါ)၊ အေႁခြအရံ လူခ်စ္လူခင္ေပါတယ္။ မင္းလည္း ျဖစ္တတ္ တယ္။ ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းသာမယ္တဲ့။ အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္ကလည္း ဘာမွသိပ္သိေသးတာမဟုတ္ေတာ့ အေမ့အေဟာကို သေဘာအက်ႀကီးက်လို႔။ အေမႊးရွည္ရွည္ေလးတေခ်ာင္းက တန္ခိုးတယ္ရွိတယ္ထင္တာကိုး။
ခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားမွပဲ။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဒီအေမႊးေလးတေခ်ာင္းကို ဘယ္လို မွတ္မွတ္ရရရွိႏုိင္ေတာ့မွာလဲ၊ အေမေျပာသလို ဘုန္းႀကီး၊ မင္းျဖစ္၊ ခ်မ္းသာ …ဆိုတာေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ ခုဟာက ေလာကဓံနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ စာရင္းရွင္းပြဲေတြမွာ ကိုယ္ဘက္ကခ်ည္းအတုန္း အ႐ုန္းအလူးအလဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြဆိုေတာ့ …
အင္း၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွန္းမသိ ရွိမေနေတာ့တဲ့ ဒီအေမႊးေလးတမွ်င္က အေမ့ဆီမွာ က်န္ရွိေနတုန္းကိုး။ က်ေနာ့္ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္လြန္လြန္ထိ ရွိေနတုန္းကိုး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၀ါဆိုက က်ေနာ့္အသက္ ၅၀ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ အေမ။
အေမက ေယာက်္ားဝါဆို မိန္းမျပာသိုဆို ျမတ္တယ္ဆိုလား … သားတေယာက္အတြက္ အဲဒီ့စကားေလး သာသာထိုးထုိး ျဖည့္တြက္ၿပီးေျပာခဲ့ဖူးသလို အေမဆက္ၿပီး ယံုၾကည္ပါေသးသလား အေမ။ မပင္ပန္းဘူးဆိုရင္ ကုိယ္ယံုတာေလး ကိုယ္ေပြ႔ပိုက္ထားၿပီး အသက္ဆံုးတုိင္ ေနသြားပါ။
အေမရယ္၊ တပင္ေရႊထီးအေလာင္းအလ်ာရဲ႕ နဖူးတည့္တည့္အလယ္မွာ ေမြးကတည္းက ေရႊေရာင္ အေမႊးရွည္ရွည္ေလးတေခ်ာင္းပါသတဲ့။ ဘုန္းမီးေနလေတာက္စားမယ့္ ဘုရင္တပါးရဲ႕ အတိတ္နမိတ္ တဲ့။ အဟုတ္ပဲ သူက ဘုရင္ျဖစ္လာသတဲ့။
က်ေနာ့္ပါးေပၚက အေမႊးျဖဴျဖဴရွည္ရွည္ေလးတေခ်ာင္းကေရာ ဘာျဖစ္အံုးမွာလဲအေမ။
က်ေနာ့္ ၅၀ ျပည့္ေမြးေန႔ဓာတ္ပံုမွာေတာ့ တေခါင္းလံုးေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ျဖဴေနပါေပါ့။
ဘုရင္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဆုႀကီးမပန္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ အေမနဲ႔ျပန္ဆံုဖို႔ေတာ့ သားေမြးေန႔မွာဆု ေတာင္းခဲ့တယ္အေမ။
အရြယ္ရွိတုန္းက သားရွိရာကို မိုင္ငါးရာမက ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးေနရာကျဖစ္ျဖစ္ ပန္းလို႔ပန္းရ ေကာင္းမွန္းမသိ၊ ႏြမ္းလို႔ႏြမ္းရေကာင္းမွန္မသိ အေျပးလာတတ္တဲ့အေမဟာ အခုအသက္အရြယ္ ေထာက္လာလို႔ ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ မလုိက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ သားအမိခ်င္းျခားထားတဲ့ ကမ္းပါးႏွစ္ဘက္က အျမင္နီးသေလာက္ ေဝးလြန္းလွပါပ ေကာအေမရယ္။
ေဟာ့ဒီ့ ျမစ္ကမ္းပါးႏွစ္ခုကိုသာ အေမေျပာသလို က်ေနာ္ကဘုန္းႀကီးတဲ့သားတေယာက္အျဖစ္ ဆြဲေစ့ပစ္ႏုိင္တဲ့ လက္႐ုန္း ဘုန္းကံမ်ားရွိခဲ့ရင္ …
အေမရယ္…အေမ႔ရင္ခြင္ထဲေခါင္းထုိးဝင္ၿပီး သားပါးေပၚက အေမႊးျဖဴျဖဴေလးတေခ်ာင္းရွာပါအံုးေတာ့ လား နိမိတ္ေကာင္း အတိတ္ေကာင္းေတြ ေဟာပါအံုးေတာ့လားလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာေလ။
ခင္လြန္း
၂၀၀၇ ၊ ေဒါင္းအိုးေဝမဂၢဇင္း (လထုတ္မမွတ္္မိတြင္ ေမာင္ႀကီးျပည္စိုး ကေလာင္အမည္ျဖင့္ေရးသားခဲ့)