လင္းငယ္ ● အေမြ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
ျပတင္းေပါက္က လရဲ႕အလင္းေရာင္က ျဖာက်ေနသည္။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ မ်က္ႏွာက ခြာ လိုက္ၿပီး မီးပိတ္လိုက္မွ သတိထားမိသည္။ အိပ္ေတာ့မယ္အလုပ္ အလင္းေရာင္ မိွန္မွန္ေအာက္မွာ သားေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေအးျမရသည္။ အသက္႐ႈသံတိုးတိုး ေလးကိုနားေထာင္ရင္း ပါးေလးကိုနမ္းလိုက္သည္။ သားေလးက ကုိယ့္ရဲ႕ဘဝပဲ။ သားေလး အတြက္ အရာရာႀကိဳးစားေနရသည္။ သားေလးအတြက္ဆုိတာကို စဥ္းစားမိေတာ့ သားေလး အတြက္ ငါဘယ္လိုအေမြေတြေပးခဲ့ခ်င္လဲ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးမိသည္။ ဟုိဟုိသည္သည္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ညေနက အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ျပန္သတိရမိသည္။
ညေနတုန္းက ပြဲေလးက အက်ဥ္းလုပ္တာဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လူစည္သည္ ေျပာရ မည္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၊ ရင္းႏွီးသည့္သူမ်ားခ်ည့္သက္သက္သာ ျပဳလုပ္သည့္ပြဲေလးျဖစ္သည့္ အတြက္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။ ဒီမိတ္ေဆြေတြ၊ ဒီမိသားစုေတြ ဆိုတာက တာဝန္ကိုယ္စီအလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့ တၿမိဳ႕ထဲေနတာေတာင္ တစုတစည္းထဲေတြ႔ရဖို႔ က မလြယ္လွ။ အခုလို မိသားစုတခုက သားငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး က်င္းပသည့္ပြဲမ်ဳိးေလး႐ွိမွသာ တကူးတက ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ မနက္ခင္းပိုင္းမွာ ေမြးေန႔႐ွင္ သားငယ္ေလးရဲ႕စိတ္ႀကိဳက္ ပရဟိတေက်ာင္းေလးမွာ အလူလုပ္၊ ကေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ကိတ္လွီး။ ညေနခင္းဘက္မွာေတာ့ အခုလိုလူႀကီးေတြ ဆံုေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လူႀကီးေတြဆိုေသာ္ျငားလည္း အိမ္ေထာင္အသီးသီးနဲ႔ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့ သားေတြ သမီးေတြ တြဲလိုတြဲေလာင္းမ်ားနဲ႔သာ ျဖစ္သည္။ အတူပါလာၾကသည့္ ကေလးေတြကလည္း အ႐ြယ္စံု။ အငယ္ဆံုးႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေန အႀကီးဆံုးက ၆ ႏွစ္ေက်ာ္အထိ စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ ေတာင္။ အႀကီးေတြက ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ကစားၾက။ အငယ္ေတြကလည္း ရတတ္သမွ် လိုက္ကစား။ ဟုိဟာဝင္ဆြဲ၊ ဒီဟာဝင္ေမႊ။ အေမလုပ္သူမ်ားက ဟန္႔သူဟန္႔၊ ေခ်ာ့သူေခ်ာ့နဲ႔ တစ္အိမ္လံုး ေျပာင္းဆန္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကေလးေတြဆုိတာက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ကေလးအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ပိုလို႔ ခ်စ္စရာေတြခ်ည့္။ မိဘလုပ္သူမ်ားကလည္း ကုိယ့္သားသမီး ေကာင္းကြက္ေရာ၊ ဆုိးကြက္ပါ မခၽြင္းမခ်န္ ရင္ဖြင့္ၾက၊ ရယ္ေမာ ေဝမွ်ၾကသည္။ အားနာရမည့္သူမ်ားမွမဟုတ္ပဲကိုး။
လူစံုေတာ့ အလုပ္စံုၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကခ်ိန္၊ စကားစျမည္ေျပာေနၾကခ်ိန္၊ အမ်ဳိးသားတသုိက္က ဝုိင္းေထာင္သည္။ အပ်င္းေျပ ပိုကာဆြဲၾက သည္။ အမ်ဴိးသားမ်ားဆိုေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္လည္း သူ႔အိမ္႐ွင္နဲ႔အတူ ဝင္ကစားသည္။ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ ျဖစ္ၾကျခင္း။ အေပ်ာ္တန္းဆိုေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါလက္ပါ ကစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္က်ေနသည့္အတြက္ ကိုယ္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဝုိင္းက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းေနၿပီ။ ေဘးကေန ခဏတျဖဳတ္ ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ဟုိသည္ေျပးလိုက္၊ ေဆာ့ၿမဲ၊ ကစားၿမဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေဖနား ရစ္သီရစ္သီလုပ္ကာ အေဖဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာကုိ စူးစမ္းသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔သာ ကစားေနလိုက္သည္။
ညေနေနခ်ိဳလာေတာ့ ဝုိင္းက ေျပာင္းလာသည္။ အလုိက္သိတတ္သည့္ အိမ္႐ွင္က ပိုကာဝိုင္း ေဘးနားမွာ ပုလင္းေလးမ်ား လာခ်ေပးသည္။ ပုလင္းမ်ားက အ႐ြယ္စံု အမ်ဳိးစားစံု၊ တခ်ဳိ႕က ဝုိင္လုိ႔ ေခၚသည္။ တခ်ဳိ႕ကို ဝီစကီဟု ေခၚသည္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ဘီယာ။ အားလံုး ၿခံဳငံု၍ ေခၚလွ်င္ ယမကာ ဟု ဆုိႏုိင္မည္။ မည္သို႔ပင္ေခၚေစ ေသာက္လွ်င္ ရီေဝေစေသာ အသူရာပင္။ ပြဲအေျခအေန ေျပာင္းသြားေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္လည္း အလိုက္တသိ လာေခၚသည္။ ကိုယ္လည္း ေယာင္ယမ္းၿပီး ထလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျငင္းလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ညကလည္း ေသာက္ထားတာ နည္းနည္းမ်ားသြားလို႔၊ ဒီညဆက္ေသာက္လို႔ မျဖစ္လို႔ပါဗ်ာ။ အားနာပါတယ္။ အိမ္႐ွင္ကုိေတာ့ အားနာရသည္။ ေသခ်ာ႐ွင္းျပၿပီး သားကေလးကို လက္ဆြဲေခၚကာ ၿခံထဲ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ လူႀကီးေတြ လြတ္လြတ္လပ္ ေသာက္ၾကပါေစ။ ကေလးေတြက ဟုိဟာဝင္ဆြဲ ဒီဟာဝင္႐ႈပ္ လုပ္ေနရင္မေကာင္း။ အလိမၼာသမီးေလးတေယာက္ကေတာ့ အေဖလုပ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာ ထုိင္ရင္း အေဖျမည္းသည့္ အသုပ္ေပါင္းစံုကို စားရင္၊ အေဖေတြ၊ ဦးႀကီးဦးေလးေတြ ေျပာသည့္ စကားကို နားေထာင္ရင္း ၿငိမ္ေနပါသည္။ အေဖလုပ္သူကလည္း ေသာက္လိုက္စားလိုက္၊ ေျပာလိုက္ႏွင့္ ၾကည့္ရသည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ႏုိင္လွသည္ေကာ။
တစ္တန္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အႀကီးဆံုးေကာင္က တစခန္း ထလာသည္။ အေဖလုပ္သူ ေသာက္သည့္ ခြက္နဲ႔အဲ့သလို ဝါဝါအရည္ေတြ ေသာက္ခ်င္သတဲ့။ အေဖက ဒါက ဘီယာေတြ၊ အေအးမဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးပဲေသာက္ရတာ၊ ကေလးေသာက္လို႔ မရဟုေျပာလည္း မရ။ ဇြတ္အတင္း ေသာက္မယ္လုပ္သည္။ သားဆုိသည္က အေဖကို အတုခိုးၿမဲကိုး။ အေဖလုပ္တာ အကုန္လုိက္လုပ္ခ်င္ၾကတာမ်ိဳး။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသည့္ အေမလုပ္သူက အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ကာ ပံုစံတူ ခြက္တစ္လံုးယူ၊ အဝါေရာင္အခ်ဳိရည္ တပုလင္းယူလာထည့္ေပးကာ၊ ေရာ့ေရာ့ ဒီမွာ သားရဲ႕ဘီယာက ဒီမွာ။
အင္း . . .
သက္ပ်င္းခ်သံက က်ယ္သြားပံုရသည္။ သားငယ္ေလးဆီက တအင္းအင္းအသံ ထြက္လာမွ အေတြးကျပတ္သြားသည္။ သားေလးကို ျပန္ကာ ေခ်ာ့သိပ္လုိက္ရသည္။ သားေလးဆုိမွ အေဖကိုလည္း သတိရမိသည္။ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ အေဖဟာ သားေတြ သမီးေတြေ႐ွ႕မွာ မေကာင္းတာေတြကို တခါမွ မလုပ္ျပခဲ့ဖူးဘူးပဲ။ အေဖအရက္ဘီယာ ေသာက္ တတ္သလား။ ေငြစေၾကးစ နည္းနည္းေပါတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘီယာ နည္းနည္းေသာက္တတ္တယ္လို႔ အသက္ႀကီးမွ ျပန္ၾကားရဖူးသည္။ ငယ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္တခု ကို မွတ္မိေနသည္။ ႐ြာက ႐ြာသားေတြ ၿမိဳ႕ကိုတက္ကာ စိုက္ပ်ဳိးေခ်းေငြ ထုတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာက ဘဏ္ထုတ္သည္ဟု ေခၚၾကသည္။ ဘဏ္ထုတ္ျပန္လာၿပီဆုိ လင္မယားေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ခဏခဏ။ တႏွစ္မွာေတာ့ အေဖက ကိုယ့္ကို စက္ဘီးေပၚတင္ကာ ေခၚသြားသည္။ ဘဏ္ကလူေတြနဲ႔ အေဖကလည္း ရင္းႏွီးေနေတာ့ ကိုယ္လည္း အေနေခ်ာင္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ဘဏ္ေငြထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ႐ြာမွာဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေပးရသူဆုိေတာ့ ေငြပို႐ႊင္ပံု ရသည္။ အျပန္က်ေတာ့ ထံုးစံမပ်က္ စားေသာက္ဆုိင္ကို ဝင္သည္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ေသာက္စရာ မ်ား မွာေနၾကၿပီ။ ဒီမွာတင္ အေဖက သားဘာစားခ်င္လဲေျပာကာ မွာေပးသည္။ အျမန္စားေစသည္။ ဟုိလူေတြ ေသာက္ဖုိ႔ မစခင္ပင္ စားခ်င္တာေကၽြးကာ လူႀကံဳနဲ႔ ျပန္ထည့္လုိက္ သည္။ ဘာမွေတာ့မႀကီးက်ယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အေဖက ကိုယ့္ကို အေမြဆိုးတရပ္မေပးျဖစ္ ေအာင္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစုိက္လုိက္ပံုရသည္။ အေဖကို အေဝးကေန စိတ္မွန္း၍ ႐ွိခုိး ဦးခ်လိုက္မိ သည္။
အေတြးေတြမ်ားသြားေတာ့ အခ်ိန္ကမသိလိုက္။ အိပ္အံုးမွပါေလ။ ညဥ့္ကနက္ေနၿပီ။ မ်က္လံုးမိွတ္ၿပီး စိတ္ကို စုစည္းလိုက္သည္။ စိတ္အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္သြားသည္။ သားေလးအတြက္ ေပးသင့္သည့္အေမြကို အေျဖမရေသးေသာ္ျငား မေပးသင့္သည့္ အေမြတခ်ိဳ႕ ကိုေတာ့ ေရးေတးေတး သိလိုက္သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ႀကီးက်ယ္ေသာ အေမြေတြအမ်ားႀကီး မေပးႏုိင္ရင္ေနပါေစ။ မသိလုိက္ မသိဘာနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ သိသိႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေစ ဆုိးေမြေတြကိုေတာ့ မေပးျဖစ္ေအာင္ အရင္ဂ႐ုစုိက္ရမွာပဲေလ။ အနည္းဆံုး သားေလးေ႐ွ႕မွာ အေနအထုိင္ ဆင္ျခင္ဂ႐ုစိုက္ရင္းနဲ႔ေပ့ါ။
သားငယ္ေလး စံသာေက်ာ္ (ခ) သန္႔ေနေဇာ္၊ သားႀကီး ဘုန္းမ်ိဳးေဆြတုိ႔အတြက္ ရည္ညႊန္းပါတယ္။
လင္းငယ္
စာၿပီး။ ။ စေနည ၉ နာရီ၊ ၅၊ ၁၁၊ ၂၀၁၆။