မင္းႏြယ္ေသြး ● ဆက္မေျပာျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
။ အေၾကာင္းအရာ ၁ ။
ဘတ္ဆိုက ေျပာတယ္ပဲထားလိုက္ပါေတာ့။ တံခါးေခါက္သံေတြဟာ ကမၻာႀကီးဆီက လာတယ္။ ေျမပံုအၫႊန္းထဲက အစက္ အေျပာက္ေလးဟာ ငါတို႔ေနရာပဲ။ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္းမွတ္ထားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္လာမွာ။ ေျပာခ်င္တာေတြ အကုန္ေျပာလို႔ရရင္ေကာင္းမယ္။ မိန္းမငယ္တေယာက္က ႏွစ္႐ွည္လမ်ားေစာင့္စားေနလိမ့္မယ္လို႔ မင္း ယံုၾကည္သလား။ ဘတ္ဆိုက ဒီလိုေမးခြန္းေတြအတြက္ သူကိုယ္တိုင္ျပန္ေျဖဖို႔ အေျဖမရွိေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း တမင္တကာေရာက္ေအာင္ေျပာလိုက္မိတာပါပဲ။ လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္ခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာင္းလဲတာတခ်ဳိ႕တေလ ႐ွိေကာင္း ႐ွိမွာပါ။ လတ္တေလာ နာက်င္မႈဆိုတာ ေနာင္တခ်ိန္ျဖစ္လာမယ့္ ဟာသလို႔ ဟိုလူတေယာက္ေျပာတာ သတိရတယ္။ အခ်ိန္က နည္းလြန္းတယ္။ ဟာသျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ထိ နာက်င္မႈက သက္ဆိုး႐ွည္ပါ့မလား။ မသိဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဘတ္ဆိုျပန္သြားေတာ့ ည ၁၁ နာရီထိုးၿပီ။
။ အေၾကာင္းအရာ ၂ ။
(၁)
ဘယ္အရပ္ကို သြားမယ္လို႔ သူေျပာခဲ့ပါသလဲ။ မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဆံသဆရာ တေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ တယ္။ တရားေဟာဆရာတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေမးေနက် ေမးခြန္းကိုပဲ သူ႔တို႔က က်ေနာ့္ကို ျပန္ေမးခဲ့ၾကတယ္။ မခက္ဘူးလား။ ရပ္ဆိုင္းလုနီး ေျခလွမ္းေတြဟာ ႐ႈိက္သံ ပိုက်ယ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေန၀င္ခါနီးအခ်ိန္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္း ေအာင္လွတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ခ်င္တာ။ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ စကၠဴစြန္ကေလး ႀကိဳးျပတ္က်ခဲ့သလို။ ျပတ္သြားတဲ့ႀကိဳးရဲ႕တဖက္မွာ စကၠဴစြန္ကေလးကို မ်က္စိတစဆံုးေငးရင္း ဆံုး႐ႈံးမႈကို တေျမ႕ေျမ႕ခံစားေနသူတေယာက္ ရွိမွာေသခ်ာတယ္။ ဘယ္သူလဲဆို တာေတာ့ က်ေနာ္မသိခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။
မ်က္လွည့္ဆရာက သူ႔လက္ထဲဖြက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ တေလွ်ာက္လံုး သူဝွက္ထားတဲ့ဂဏန္းကို သူျပန္ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ သူဖြက္ထားတဲ့ဂဏန္းဟာ သူကိုယ္တိုင္ပဲလို႔သိရင္ ခံႏိုင္ရည္႐ွိပါ့မလား။ ဘယ္အရပ္ကိုသြား မယ္လို႔ သူေျပာခဲ့ပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့အရာ၀တၳဳ (သို႔မဟုတ္)သက္႐ွိပစၥည္းေတြ ဆိုတာ သက္ေသျပဖို႔ တရားေဟာဆရာနဲ႔ ဆံသဆရာကို က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ေရာက္လာရင္ ဒီအေၾကာင္း ေတြကို က်ေနာ္ဆက္ေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ေျပာလည္းေျပာခ်င္ပါတယ္ ။
(၂)
မ်က္လွည့္ဆရာနဲ႔က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အတူတကြျဖဳန္းတီးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ စကားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ တရားေဟာဆရာနဲ႔ ဆံသဆရာ ေရာက္မလာၾကေသးဘူး။ `ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ ညက ပိုလွလာတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမ ထင္ဘူးလား ။ ´မ်က္လွည့္ဆရာက က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။ မ်က္လွည့္ဆရာက သူ႔ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို စိတ္၀င္စားဟန္မတူဘူး။ သူခံစားရသလို က်ေနာ္မခံစားရလည္း အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ယူဆထားတယ္ထင္ရဲ႕။ က်ေနာ့္မွာလည္း အေျဖ႐ွိမေနဘူး။ ညရဲ႕အလွတရားက အေမွာင္လို႔ သူခံစားခ်င္ ခံစားေနမယ္။ တပ္အပ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညက ပိုနက္တယ္။ က်ေနာ္က အဲသလိုေတြးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေနရာမွာ သူခိုးတေယာက္နဲ႔ ျပည့္တန္ဆာတေယာက္ရွိ ေနတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ သူတို႔ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ အေမွာင္ရဲ႕သိပ္သည္းမႈက လူတိုင္းအေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈခ်င္း တူႏိုင္ ပါ့မလား။ ေန႔နဲ႔ညဆိုတာ အခ်ိန္အပိုင္း အျခားတခု ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ရဲ႕အလွည့္က်ျဖစ္စဥ္ပါပဲ။
။ အေၾကာင္းအရာ ၃ ။
က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကို အႏုပညာကိစၥလို႔ ခင္ဗ်ားက ဘာ့ေၾကာင့္စြတ္စြဲခ်င္ရတာလဲ။ ကိုလြမ္း ေနာင္ကို က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။ သူ မေျဖဘူး။ က်ေနာ္ဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားထဲက သစ္႐ြက္တ႐ြက္ေႂကြက်ေနပံုကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပ ၿပီး `ဒါ ခင္ဗ်ားမဟုတ္လား ´တဲ့ ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေမးခြန္းကို မေျဖျဖစ္ဘူး။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ စီးကရက္ဗူးထဲက စီးကရက္တလိပ္ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ မီးညႇိၿပီး ခ်က္ခ်င္းထိုးေခ်လိုက္တယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ကိုယ္ေလာင္ ကြၽမ္းျပခ်င္သေလာက္ ေလာင္ကြၽမ္းခြင့္မရဘဲ ဖိသတ္ခံလိုက္ရတာမ်ဳိးလည္း ႐ွိမွာေပါ့။ ဝမ္းနည္းစရာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ အျခားနည္း လမ္းတခုခုေတာ့ ႐ွိအံုးမွာပါ။ ေစာေစာက ထိုးေခ်လိုက္တဲ့ေဆးလိပ္ကို ေကာက္ယူၿပီး မီး႐ႈိ႕လိုက္တယ္။ တေငြ႔ ေငြ႔ေတာက္ေလာင္ေနတာပဲ။ က်ေနာ့္အျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး ကိုလြမ္းေနာင္က မွတ္ခ်က္တခုေပးတယ္။ ေယဘုယ်လက္ခံထား တဲ့အတိုင္း တသမတ္တည္းသြားလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေမးခြန္းကို ခင္ဗ်ားမေျဖတာ ခင္ဗ်ားေမးခြန္းကိုက်ေနာ္ မေျဖတာ အဲဒီသေဘာပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဒါလုပ္ရင္ ဒါျဖစ္မယ္၊ ဒီလမ္းကသြားရင္ ဒီကိုေရာက္မယ္ဆိုတာေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္တည္မႈကို ေလ်ာ့မခ်ခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒီေနရာကို ဒီလမ္းကသြားလို႔မရမွန္းသိရင္ တျခားလမ္း႐ွာၿပီးေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ ေရာက္တာ မေရာက္တာထက္ အဲဒါပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ အားစိုက္ခ်င္စရာေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူ႔တေယာမွာ ႀကိဳးတေခ်ာင္းျပတ္ေနတာကို က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။
မင္းႏြယ္ေသြး