ေမာင္စြမ္းရည္ - တင္မိုးက ခြင့္လႊတ္လိုက္သူမ်ား
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၆
တင္မိုးကဗ်ာဆရာတင္မိုး ကဗ်ာဆရာ၊ အႏုပညာသမားပီပီ သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုတာ၊ ဆဲေရးတာေတြ လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း သံုးစြဲတယ္ဆိုတဲ့ "ေခြးမသား"ဆိုတဲ့ ဆဲေရးစကားလံုးကလြဲလို႔ တျခားဆဲေရးတဲ့စကားမ်ဳိးကို ေယာင္မွားလို႔ေတာင္ မသံုးပါ။
ရန္ျဖစ္တာ၊ ထိုးတာႀကိ္တ္တာ၊ ႐ိုက္တာႏွက္တာေတြလည္း တင္မိုးလံုး၀မႀကိဳက္၊ မၾကည့္ခ်င္ မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္။ ၾကည့္လည္း မၾကည့္ရဲပါ။ သူက တကၠသိုလ္၀န္းက်င္မွာေနတာ။ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္က လူငယ္ ေတြက်က္စားရာေနရာ။ လူငယ္ဆိုတာက ထိုးၾကႀကိတ္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕တဦး တည္းေသာ သားငယ္ေလး လူၾကမ္းလူသြမ္းျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္ရွာတယ္။ သူ႔မွာ သမီးမိန္းကေလးေတြ ခ်ည္း ၄-၅ ေယာက္ဆက္တိုက္ေမြးၿပီးမွ အငယ္ဆံုးသားကေလးကိုရရွာေတာ့ အလြန္ခ်စ္ရွာတယ္။ သားေလးကလည္း လိမၼာေအးေဆးပါတယ္။ သူ႔သားေလး ၁၀ ေက်ာ္သက္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းသရဲဆိုတာေတြ ေပၚေပါက္ ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔သားငယ္ေလး လမ္သရဲေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းမွာ ရန္ျဖစ္မွာ၊ ထိမွာခိုက္မွာေတြကို လည္း ေတြးၿပီး ပူရွာတယ္။
သူ႔သားေလးက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းကို သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ၿပံဳးစိစိ၊ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ မိုက္ ကန္းကန္းအမူအရာမ်ဳိးကို တင္မိုးက မႀကိဳက္ဘူး။ သူ႔သားကလည္း စကားေျပာရင္ မပြင့္တပြင့္ေျပာေနေတာ့ သူမႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ သူမႀကိဳက္တာက မင္းသိခၤ။ မင္းသိခၤရဲ႕ဝတၳဳေတြမွာ ေသနတ္တို႔ ဓားေျမႇာင္တို႔ ပါ တယ္။ တိုက္တာခိုက္တာေတြပါတယ္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး႐ုပ္ပံုေတြၾကည့္႐ံုနဲ႔ မင္းသိခၤရဲ႕ဝတၳဳေတြကို လံုးဝမဖတ္ ဘဲ မုန္းေနရွာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔သားငယ္ေလးက လူလိမၼာေလးပါ။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးခ်င္ရွာတယ္။ ေခတ္အေလ်ာက္ သေဘၤာသားလုပ္ခ်င္သတဲ့။ အေဖက အညာသားစစ္စစ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္ ဆိုတာေတြကို ေၾကာက္တယ္၊ ေရလဲမကူးတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ရခိုင္ပင္လယ္ကမ္း၊ အေမရိကန္ပင္လယ္ကမ္းေတြမွာ ေရခ်ဳိးၾကရင္ ကမ္း စပ္ကဒူးဆစ္ေလာက္ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ကိုယ္ကိုလက္နဲ႔ ေရပက္ခ်ဳိးသူပါ။ သားငယ္ သေဘၤာလိုက္ရင္း ပင္လယ္ သမုဒၵရာကိုျဖတ္သန္းမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာႀကိဳက္ရွာမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေယာက္်ားေလးပဲ စြန္႔စားပါေစဆိုတဲ့သေဘာ နဲ႔ သားကိုအလိုလိုက္ခဲ့ရွာတယ္။ တင္မိုး ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ သူ႔သားလည္း သေဘၤာလိုက္ေနၿပီ။
တင္မိုးရဲ႕ဇနီးဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ပဲ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိေရာဂါနဲ႔ဆိုထင္ပါရဲ႕။ ဆံုးရွာပါၿပီ။ တင္မိုး ႏိုင္ငံျခား ထြက္လာေတာ့ ဇနီးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ တင္မိုးရဲ႕မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ သမီးေတြအားလံုးလည္း သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ဆိုသလို အိမ္ေထာင္ခြဲ ကုန္ၾကၿပီ ထင္ပါတယ္။ တင္မိုးက ေထာင္ကထြက္ေတာ့ စစ္အစိုးရအႏၱရာယ္က လံုးဝကင္းၿပီမဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက သူတို႔အၿငိဳးထားမိတဲ့ လူေတြကို အၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ၿပီး အႏၱရာယ္ျပဳေနတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဘးကင္းေအာင္ တင္မိုးလည္း သူ႔သမီးလတ္ တေယာက္အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံကို ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာ္ေဝမွာ အေျခစိုက္တဲ့ ဒီမို ကရက္တစ္ဗမာ့အသံ (ဒီဗြီဘီ) အသံလႊင့္ဌာနမွာ သြားေရာက္အကူအညီေပးတယ္။ ေအးလြန္းလို႔ မေနႏိုင္ရွာ ဘူး။ ေနာ္ေဝမွာ ေနထိုက္၊ သူ႔သားငယ္ဟာ အင္ဒိုနီးရွား ဆိပ္ကမ္းတခုမွာ ႐ုတ္တရက္ လဲက်ေသဆံုး သြားရွာၿပီ လို႔ သတင္းရလိုက္ပါတယ္။ သားငယ္မွာ ႏွလံုးအားနည္းတဲ့ ေရာဂါရွိဟန္တူ ပါတယ္။
တင္မိုးက လူေလာကမွာ အေအးဆံုးဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဆင္းရဲဒဏ္ခံႏိုင္ေပမယ့္ ပူပင္ ေသာကဒဏ္ေတြကို မခံခ်င္ဘူး။ မခံႏိုင္ရွာဘူး။ အေဖ၊ အေမ၊ ခ်စ္တဲ့အစ္မႀကီး၊ ဇနီး၊ တဦးတည္းေသာ အငယ္ ဆံုးသား စသည့္တို႔ တဦးၿပီးတဦးဆိုသလို ဆက္တိုက္ဆံုးပါးခဲ့ၾကတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္အစိုးရရဲ႕မတရားဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္မႈကို ခံလိုက္ရရွာတဲ့အျပင္ စစ္အစိုးရရဲ႕ က်ဴရွင္ ဥပေဒနဲ႔ အေရးယူတာလည္း "စံျပ"အျဖစ္ ခံလိုက္ရရွာပါေသးတယ္။ အပူမီးဆိုတာေတြဟာ တခုတည္းလား၊ ဆက္တိုက္လာတတ္တဲ့ သေဘာကိုႀကံဳရရွာတယ္။ သားငယ္ဆံုးၿပီဆိုေတာ့ ေနာ္ေဝက အင္ဒိုနီးရွားကို ဘယ္လို သြားႏိုင္မလဲ။ သူကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေျခလ်င္ဖိနပ္ခၽြတ္ ေျပးခ်င္ရွာသတဲ့။ တပည့္ေတြ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ က ဝိုင္းၿပီး ေျဖသိမ့္ေပးၾကရွာပါတယ္။ သူ႔သမီးငယ္ရဲ႕ခင္ပြန္းကသြားေရာက္ၿပီး သၿဂိဳလ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ေသာကမီးေတြ၀ိုင္းၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခမွာ သမီးလတ္တေယာက္နဲ႔ ဘယ္လ္ဂ်ီယံမွာ ခဏအနား ယူေနစဥ္ အေမရိကန္က စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္ၾကားလို႔ အေမရိကန္ကို ေရာက္ေနရတာပါပဲ။
ဗမာျပည္မွာ စစ္အစိုးရက ေသာင္းက်န္းဆဲပါ။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြအာလံုး ကပ္ဆိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ တင္မိုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စြမ္းရည္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရအမႈထမ္းဆိုေတာ့ အဖမ္းမခံရေသးဘဲ "လြတ္"ေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ အစိုးရက ေမတၱာရိွလို႔ ေစာင့္ေရွာက္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူလည္း အမ်ားနည္းတူ ရွစ္ေလးလံုးကာလမွာ "လံုး"ခဲ့သူပါပဲ။ ၿမိဳ႕တပတ္ ဒို႔အေရးေအာ္ခဲ့တဲ့အျပင္ အေျခခံ ပညာဦးစီး ဌာန႐ံုးခ်ဳပ္မွာ သပိတ္ေကာ္မတီကို ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သူပါ။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္၊ ေရႊကူေမႏွင္းတို႔နဲ႔ ၿမိဳ႕လံုးပတ္လည္ေဟာခဲ့သူ၊ ကမာရြတ္အဝိုင္းအစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ ကဗ်ာဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာ ကို ဒိုင္ခံဖတ္ၾကားျဖန္႔ခ်ိခဲ့သူပါ။ ေထာက္လွမ္းေရး (၆) က ႏွစ္ခါေခၚတာခံရၿပီး အစိုးရဌာနမွာ သင္တန္းမွဴးတာ ဝန္ယူေနဆဲေတြ႔လို႔ ေခတၱျပန္လႊတ္္ထားတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျပးေပါက္ရွာေတာ့ဆိုၿပီး ျပည္ပက သူငယ္ခ်င္း တင္မိုးရဲ႕ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာစာေရးဆရာ ကိုဖိုးေစာတို႔က ပူပန္ေနၾကပါၿပီ။ သူတို႔ကပဲ ေနသာလန္ႏိုင္ငံ၊ အက္စကာဒန္ၿမိဳ႕၊ ေလဒင္တကၠသိုလ္မွာ က်င္းပတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ စာေပဆိုင္ရာ စာတမ္းဖတ္ပြဲတခုကို ဖိတ္လုိက္ပါတယ္။ တင္မိုးေနတဲ့ဘယ္လ္ဂ်ီယံနဲ႔ ကပ္လ်က္ပါ။ ေမာင္စြမ္းရည္ကို ဖိတ္ၾကားစဥ္က တင္မိုးက ဘယ္လ္ဂ်ီယံမွ ေခတၱထိုင္းႏိုင္ငံသြားၿပီးအျပန္မွာ နယူးေယာက္ကို ကူးခဲ့တာပါ။ ေမာင္စြမ္းရည္ကို နယ္သာလန္ ကေန ဘယ္လ္ဂ်ီယံကူး၊ ဘယ္လ္ဂ်ိယံရွိ တင္မိုးရဲ႕သမီးက ႀကိဳဆို။ ျပင္သစ္ကိုအလည္ပို႔။ ၿပီးရင္ အေမရိကားကို ဆက္ပို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္လည္း နယူးေယာက္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တင္မိုးကလည္း နယူးေယာက္ကို လာဆံုတယ္။ ဘတ္ဖဲလို ကၽြဲၿမိဳ႕မွာေရာက္ေနတဲ့ မႏၱေလးသားစာေရးဆရာ ေမာင္သာရကလည္း နယူးေယာက္ ကိုလာဆံုပါတယ္။ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့မေခ်ာစုအိမ္မွာပဲ ေခတၱစုေနၾကပါတယ္။ မေခ်ာစုက ဦးခ်မ္းေအး (ေမာင္စူးစမ္း) ရဲ႕သမီးပါ။ ေမာင္စူးစမ္းရဲ႕နာမည္ကိုသံုးၿပီး စာေရးဆရာေတြ လာေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ သမီးနဲ႔ သမက္ျဖစ္သူတို႔က ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔လက္ခံထားၾကရရွာပါတယ္။ မေခ်ာစုရဲ႕ခင္ပြန္းက ကိုဆန္နီေခၚ ကိုစိုးႏိုင္ ကလည္း လူေအးပါ။ သေဘာေကာင္းသူပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီသံုးေယာက္က မႏၱေလးထြက္ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကလြဲၿပီး စ႐ိုက္မတူၾကပါ။ အႀကိဳက္မတူၾကပါ။ (မတူတာကို မတူဘူးလို႔ပဲ သိထားၾကေစခ်င္ပါ တယ္။ ရွင္းျပေနရရင္ ဇာတ္လမ္းရွည္သြားပါတယ္။)
ဒီလိုနဲ႔မေခ်ာစုအိမ္ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ရင္း မေခ်ာစုၾကည့္ေနတဲ့ဗီဒီယိုအေခြကို အမွတ္မထင္ ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။ မင္းသိခၤရဲ႕ ဇာတ္လမ္း၊ ေက်ာ္ဟိန္းက ဇာတ္လိုက္၊ က်ဳပ္တို႔ တင္မိုး လံုးဝမႀကိဳက္သူႏွစ္ဦး ေတာ္ ၾကာေတာ့ တင္မိုးဟာ ေဆးလိပ္တဖက္နဲ႔ ထသြားပါတယ္။ ဆိုဖာေပၚက ထသြားၿပီး တီဗီေရွ႕မွာ သြားထိုင္ပါ တယ္။ တီဗီသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြကိုအာ႐ံုစိုက္ၿပီး တီဗီထဲကို ဦးေခါင္းလွ်ဳိးဝင္ေတာ့မက ကပ္ေရွ႕တိုး၊ ခါးကုန္းၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုေမာင္သာရကလည္း တင္မိုးျဖစ္ေနပံုကို စိတ္ဝင္တစားစူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္က တင္မိုးစိ္တ္ဝင္စားတဲ့ဇာတ္လမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ေ၀ဖန္သူအျဖစ္နဲ႔ မင္း သိခၤဝတၳဳကို တစ္အုပ္မက်န္ ဖတ္ခဲ့သူပါ။ မင္းသိခၤရဲ႕အစပိုင္း၀တၳဳေတြမွ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာႀကီး ဒဂုန္ ေရႊမ်ားတို႔ကိုမွီးတာ၊ ျငမ္းတာေတြ ေတြ႔ရလို႔ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ မင္းသိခၤ စာေရးေကာင္းတာကိုေတာ့ ဝန္ခံရ မွာပါ။
ခုၾကည့္ေနတဲ့ ဇာတ္ကားကို အမည္မွတ္မိေတာ့ပါ။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဗမာျပည္ပုလိပ္အရာရွိ္တဦးရဲ႕ ဇာတိမာန္ျပခန္းထင္ပါတယ္။ ေရႊဘဇာတ္ကားမ်ဳိး၊ ေစာရသက္ျပင္းဇာတ္ကားမ်ဳိး၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး စြန္႔စား ခန္းဝတၳဳပါ။ ဇာတ္ကားလည္းၿပီးေရာ က်ဳပ္တို႔ကဗ်ာဆရာက ဝုန္းဆို ထိုင္ရာကေနထလိုက္ၿပီး "ခြင့္လႊတ္လိုက္ ၿပီ၊ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီ"လို႔ အားရပါးရ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ သူေမ့ေတာင္ သြားတဲ့ေဆးလိပ္ကို တအားဖြာလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္သာရႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး "ဟာ… လုပ္ပါဦး ဒီေကာင္ႀကီး ဘာျဖစ္သြားတာတုန္း"လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ "ဘာေတြ ခြင့္လႊတ္တာတုန္းဟ"တဲ့။
တင္မိုးက သူ႔ရဲ႕ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့ သားငယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီႏွစ္ေယာက္လံုးကို အမုန္းမ်ား၊ အာဃာ တထားခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ၿဗိတိသွ်ဆန္႔က်င္ေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္လမ္းျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္သာရႀကီးလည္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး "ေအး..ငါလည္း မင္းကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီ။ ဆာလို႔ေစာင့္ေနရတာၾကာၿပီ။ ဟုိနားက ကုလားဆိုင္ကို သြားထမင္းစားၾကစို႔"လို႔ သူပါထၿပီး ပုဆိုးျပင္ဝတ္လိုက္ပါေတာ့သတည္း။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၆၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၃