သာထက္ေအာင္ ● ျမားပစ္သမား
မိုးမခ။ ႏိုဝင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၆
စာမဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရက္မရွိေပမယ့္ စာမေရးျဖစ္တဲ့ရက္ေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ ေရးရင္းတန္းလန္းနဲ႔ပဲ ဘာ့ေၾကာင့္ ငါ ဒါေတြေရးေနပါ လိမ့္…အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းနဲ႔ အေရးရပ္သြားတဲ့ ရက္ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
စာေတြေရးလို႔ ဘာေတြရခဲ့သလဲ ေငြလား၊ အင္း…အင္း..သူေဌးေတြၾကားရင္ ရယ္ေနပါဦးမယ္။ ဒါျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ နာမည္ႀကီးမႈေၾကာင့္လား၊ ကိုယ္စာေရးမွန္း အေရွ႕ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုနစ္အိမ္ ေတာင္ သိမထင္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ၊ လူ႔အက်ဳိးျပဳ၊ ျပည္သူကို အလင္းဖြင့္ေပးဖို႔၊ ပညာေပးဖို႔ စတဲ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကိစၥေတြေၾကာင့္မ်ားလား တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ကုရာနတၳိေဆးမရွိတဲ့ ၀မ္းတြင္းပါေရာဂါတမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ မေရးရမေနႏိုင္လို႔ ေရးျခင္းကလြဲလို႔ တျခားျပစရာဆင္ေျခဆင္လက္မရွိပါ။ စာဖတ္တဲ့သူက ကိုယ့္စာဖတ္ၿပီး သေဘာက်လို႔၊ လက္ခံလို႔ စာေရးဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေကာင္းျပဳႏိုင္ေပမယ့္၊ စာေရးသက္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စာေရးဆရာပါလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ျခင္း မိတ္ဆက္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူ အခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္စာေရးမွန္းသိေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီသြားရင္းလာရင္း စားရင္းေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသိတဲ့သူေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္ "စာေရးဆရာ"ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးကို ထည့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာဆိုတာနဲ႔ ကေလာင္နာမည္ကို မသံုးဘဲ မွတ္ပံုတင္ထဲက နာမည္နဲ႔ပဲ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ရင္းႏွီးသူမ်ားကို ႀကိဳေျပာထားရပါတယ္။
စာေရးဆရာဆိုတာက ႐ုပ္လံုးျပေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္၊ သဘင္၊ ဂီတတို႔လို မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အႏုပညာပံုသဏၭာန္နဲ႔ ထုဆစ္ပံုေဖာ္တင္ျပေပမယ့္ လူကေတာ့ ပိတ္ကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးဆရာရဲ႕ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ လူကို တြဲသိဖို႔ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ဟိုတုန္း ကဆိုရင္ ကေလာင္နာမည္ၾကည့္ၿပီး က်ား၊ မခြဲျခားဖို႔ေတာင္ ခက္တာေတြရွိပါတယ္။ ကံထြန္းသစ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္ရွင္ဟာ ဘုန္းႀကီးတပါးျဖစ္မွန္း ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမတိုင္ခင္က ေတာ္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ မသိၾကပါဘူး။
စာေရးဆရာလို႔ မိတ္ဆက္ခံလိုက္ရတဲ့အခါ စာဖတ္လူက ကိုယ့္ကို မိုးေပၚက က်လာတဲ့ အံ့ၾသ စရာသတၱ၀ါ တေကာင္လိုၾကည့္တာ ခံခဲ့ရဖူးသလို၊ ကေလာင္နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ၊ ဘာေတြေရး လဲ၊ အခ်စ္၀တၳဳ မေရးဘူးလား၊ ဘယ္မွာေရးသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ကလည္း ဟိုေနရာစပ္စပ္၊ သည္ေနရာစပ္စပ္၊ လူထူထူရွိ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းကိုင္ လူလံုးျပတတ္တဲ့ ၀ါသနာမ်ဳိးကလည္း မရွိ၊ ေတာ္ၾကာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ေတာ္ၾကာ ေမ့ေမ့ေမြးေန႔ပြဲ၊ ေတာ္ၾကာ ဘာအထိမ္းအမွတ္ပြဲဆိုတာေတြကို ဦးေဆာင္က်င္းပတတ္တဲ့ ဖိုးပါခ်င္စိတ္ မ်ဳိးကလည္း မရွိေလေတာ့၊ ေနာက္ၿပီး စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ကေလာင္နာမည္ကိုေတာင္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မေခၚတတ္သူေတြနဲ႔ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း ေျပာရမွာ ၀န္ေလး ေလေတာ့ ၾသစေၾတးလ်က ဆစ္ဒနီမွာ ၂၃ ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးသူမွန္းသိတဲ့ သူ အေတာ္နည္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လို ကေလာင္ပါမႊားမေျပာနဲ႔ ဆင္ကေလာင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးစားခ်စ္ခင္ ရတဲ့ ေနလိုလလိုထင္ရွားတဲ့ စာေပသစ္ေခါင္းေဆာင္ ဆရာတာရာေတာင္ တခါတုန္းက ကေလာင္ နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခိုးလို႔ခုလုျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္ေလး တဆင့္ၾကားမို႔ ပံုျပင္သေဘာထားၿပီး ေရးျပပါရေစ။
တခါသားမေတာ့ ဆရာတာရာ အခမ္းအနားတခုကအၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္က အိမ္အျပန္ သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ပါသတဲ့။ လမ္းတေနရာေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားက သူ႔အသိအိမ္ ခဏ ၀င္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာတာရာကိုခြင့္ေတာင္းၿပိး ကားေပၚက ဆင္းၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္လင္မယားက ေတာ္ေတာ္ေလးခ်မ္းသာပံုရတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ဆိုပါေတာ့။ ႏိုင္ငံေရးသမားက ဆရာတာရာကို အိမ္ရွင္လင္မယားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဒဂုန္တာရာပါဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ ေယာက္်ားက ျပံဳးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း မိန္းမက "သိတယ္-သိတယ္ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကကား ေတြလည္း ဘရစ္စတုန္းတာယာမရရင္ ဒဂံုတာယာကို ၀ယ္သံုးပါတယ္"တဲ့။ ဒါကေတာ့ သက္ႀကီး စကား သက္ငယ္ၾကားဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ခိုင္လံုတယ္ဆိုတဲ့ ေပတံႀကီးနဲ႔ေတာ့ မတိုင္းလိုက္ပါနဲ႔။ ေသခ်ာတဲ့ အျဖစ္တခုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
၈ေလးလံုးအေရးအခင္းႀကီးၿပီးလို႔ NLD ရယ္လို႔ ေပၚလာေတာ့ အဖြဲ႕၀င္ ရေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဆရာေမာင္ေသာ္ကနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ကိုင္းတိုင္းကို စည္း႐ံုးေရးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေမာင္ေသာ္ကက မအီမလည္ျဖစ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အခမ္းအနားစလို႔ အခမ္းအနားမွဴးက အခုခ်ိန္ကစၿပီး “ဦးေသာ္က က အဖြင့္အမွာစကားေျပာၾကားပါလိမ့္ မယ္ခင္ဗ်ား” ဆိုတာမ်ဳိးက မၾကာမၾကာ ၾကားေတာ့ ဘာမွ မေျပာခင္ “ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ (ကေလာင္ နာမည္) က ေမာင္ေသာ္ကပါ၊ ဦးေသာ္က မဟုတ္ရပါဘူး” ဆိုတာႀကီး ေရာက္ေလရာ အရပ္ ရွင္းရပါ ေတာ့တယ္။ ဒီထက္ဆိုးတာက ဆရာေမာင္ေသာ္က ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရင္း တခ်ဳိ႕စာနဲ႔ ဒံုးေ၀းတဲ့ သူေတြဆိုရင္ "သိတယ္-သိတယ္ ဆရာ့႐ုပ္ျပကာတြန္းေတြဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ"အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ႐ံႈ႕မဲ့သြားတဲ့ဆရာ့မ်က္ႏွာႀကီးကို ခုစာေရးေနရင္းမ်ာပဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ပါေသးတယ္။ “က်ဳပ္စာေရးတဲ့ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္ကဗ်၊ ကာတြန္းေရးတဲ့ ကာတြန္းေသာ္က မဟုတ္ဘူး” ဆိုတာႀကီးကို မ်က္ႏွာ ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးနဲ႔ မၾကည္မသာ ျပန္ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။
ဆိုလိုတာက ကေလာင္နာမည္ဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးအရ ေက်ာ္ၾကားမႈ အရ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ကိုယ့္ကေလာင္နာမည္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ၾက၊ တန္ဖိုးထားၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ကာယကံရွင္ေပးထားတဲ့ သူ႔ကေလာင္နာမည္က ႏွမ္းတလံုးေရြ႕လို႔မရပါဘူး။ အျပင္မွာ အသက္အရြယ္အရ ဂုဏ္သိကၡာအရ ဦးတပ္ေခၚေပမယ့္ တရား၀င္ေရးၿပီး၊ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ဗီႏိုင္း ခ်ိတ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ကေလာင္နာမည္အတိုင္း ေရးရပါတယ္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင္သင္းခိုင္ကို အသက္အရ ေလးစားလို႔ဆိုၿပီး ဦးသင္းခိုင္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကို အျပင္မွာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ တရား၀င္ေရးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးေခ်ာႏြယ္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ေအာင္သင္းလို႔ ေရးရင္ အဂါရ၀ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဦးေအာင္သင္းေရးရင္ စာေပေရးရာ ေ၀ဖန္စာေတြ ေရးခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္ သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္တြင္းသားစာေရးဆရာ "ေအာင္သင္း"ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ နားလည္မႈ လြဲႏိုင္ပါ တယ္။
စာေရးဆရာရဲ႕ နာမည္ကို သူ႔ေပးထားတဲ့ မူရင္းအတိုင္းမသံုးဘဲ "ဦး"တပ္ေခၚလို႔ ကသိကေအာက္ျဖစ္ပံုေလးတခု ေရးျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တခ်ိန္တခါတုန္းက ထင္ရွားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ "ဇ၀န"ဆိုတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းနဲ႔ "ေမာင္ဇနိယ"ဆိုတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္း ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ အဲဒီဆရာ ၂ ေယာက္ကို နယ္ၿမိဳ႕ေလးတခုက စာေပေဟာေျပာပြဲဖိတ္ပါသတဲ့။ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ က်င္းပရာ စင္ျမင့္ရဲ႕ ေနာက္မွာလည္း ပိုစတာအႀကီးႀကီးတခ်ပ္ေထာင္ထားပါတယ္။ ေဟာေျပာမည့္ပုဂၢိဳလ္- ဦးဇ၀န၊ ဦးဇနိယ ေဟာေျပာမည့္အခ်ိန္ - ည (၇) နာရီ၊ မနက္ကတည္းက ဆိုက္ကားတစီးေပၚ ေလာ္စပီကာ ေရွ႕ေနာက္ ၂ လံုးတပ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာလွည့္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ည ၇ နာရီထိုးခါနီးေတာ့ ေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေရွ႕ လူပရိသတ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနပါၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ ေယာဂီသဘက္ေလး ပခံုးေပၚတင္လို႔ေပါ့။ အခမ္းအနားစလို႔ ဆရာ ဇ၀န လည္း ထြက္လာေရာ အားလံုးက လက္အုပ္ကေလးခ်ီ လို႔တဲ့။ ပရိသတ္လည္း အျပစ္ေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူးေပါ့ေလ။ ဦးဇ၀န၊ ဦးဇနိယတို႔ ေဟာမွာဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးတရားပြဲထင္ေတာ့တာေပါ့။
ခုေတာ့ ရြာငယ္ဇနပုဒ္မီးကေလးမွိတ္တုတ္မွာပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပေနေတာ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ စာေရးဆရာ အေတာ္ေလးတြဲၿပီး သိေနၾကပါၿပီ။ စာေရး ဆရာေတြကလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲကို ေဖ်ာ္ေျဖေရးအသြင္ တမ်ဳိးေဆာင္တဲ့ အဆို၊ အငိုေတြနဲ႔ပါ ဆင္ႏႊဲလာေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းကို တကယ့္ အႏွစ္သာရလို႔ ထင္ေနပံုရပါတယ္။ အေရးထက္ အေျပာက ပိုမ်ားေနတဲ့ အေျပာဆရာေတြေခတ္ပါ။
ေငြေရးေၾကးေရးအရ ေက်ာ္ၾကားမႈအရ သိပ္လြမ္းေလာက္စရာမရွိတဲ့ စာေရးဆရာဘ၀၊ ပင္ပန္း အားထုတ္ရသေလာက္ ျပန္လည္ရရွိတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးမကာမိတဲ့ စာေရးဆရာဘ၀၊ ဘာျပဳလို႔မ်ား တသက္လံုး ဖက္တြယ္ထားၾကသလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ကိုယ္ကေလာင္ေလး အပြန္းအရွ မခံႏိုင္ရ သလဲ။ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးေတြးၾကည့္ရင္ စာေရးဆရာဆိုတာ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားထက္ ျပည္သူ႔အက်ဳိး စီးပြားကို ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ ပိုၿပီး ဦးထိပ္ထားတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။ စာေရးဆရာ (စစ္စစ္) ေတြဟာ ျမားပစ္သမားလို ပစ္မွတ္ကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ပစ္မွတ္ကို ဒက္ထိမွတ္ သြားၿပီဆိုရင္ က်န္တဲ့အက်ဳိးစီးပြားလာဘ္လာဘကို မေမွ်ာ္ကိုးၾကပါဘူး။ ေဘာလံုးသမားတေယာက္ရဲ႕ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ကိုယ္သြင္းလိုက္တဲ့ေဘာလံုးပိုက္နဲ႔ လံုးေထြးၿပီး ဂိုး၀င္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ အရသာ၊ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပါပဲ။ ၿပီးမွ ေပၚလာတဲ့ လက္ခုပ္သံတို႔၊ ဆုဖလားတို႔ ဆုိတာ ေစာေစာ ဂိုး၀င္စဥ္က ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈယွဥ္ရင္ ဘာမွ် မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။
စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သူေတြမွာလည္း သူေရးလိုက္တဲ့ စာတေၾကာင္း စာတပုဒ္ေၾကာင့္ သက္ ေရာက္မႈေတြရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဘာလံုးသမားဂိုးသြင္းလိုက္သလို အင္မတန္မွ ပီတိျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ေရးသာေရးေနရတယ္။ သက္ေရာက္မႈမရွိတဲ့ အခါမ်ားမွာ ေရးရင္းစိတ္အားငယ္ရပါတယ္။ အေမြဆိုး (သို႔မဟုတ္) မရွိမျဖစ္ အိမ္ေဖာ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က မဂၢဇင္း တေစာင္မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္ဆိုတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ အက်ည္းတန္လွတဲ့ ေက်းကၽြန္စနစ္ ကို မေပ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ပါ။ မပေပ်ာက္တဲ့အျပင္ ပိုမိုထြန္းကားလာၿပီး လူလူခ်င္းညႇဥ္းပန္းႏွိပ္ စက္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း လွန္ခ်ဳိးတဲ့အျဖစ္ေတြပါ ၾကားရေတာ့ ငါ့ေစတနာ အရာမထင္ပါလားဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ (၂၀၀၄-ႏို၀င္ဘာ ျမားနတ္ ေမာင္) မဂၢဇင္းမွာ "စာမက်က္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္သမီး"ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါဖတ္၊ ဒါက်က္၊ ဒါေရး၊ ဒါေျဖဆိုတဲ့ သင္ၾကားေရးစနစ္ႀကီး လြဲမွားေနတဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေၾကာင္းမထူးခဲ့ပါဘူး။
ကိုယ္ေမြးထားတဲ့၊ ကိုယ္ေတာင္မ႐ိုက္ရက္လို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ထားတဲ့ ကေလး၊ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ကၽြဲ႐ိုက္၊ ႏြား႐ိုက္ ႐ိုက္ၾကတာ ေခတ္နဲ႔ အံမ၀င္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ႐ိုက္ဖို႔ မဆိုထားတဲ့ ကေလးေတြ ေျပးရင္းလႊားရင္းေဆာ့ရင္း ထိမိခိုက္မိရင္ ဒူးၿပဲ လက္ပြန္းျဖစ္ရင္ေတာင္ ဆရာဆရာမေတြမွာ မိဘေတြ မၿငိဳျငင္ေအာင္ မနည္းေတာင္ပန္းေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးမေျပာနဲ႔ ေခြးေတာင္ ႐ိုက္ခြင့္မရွိတဲ့အေၾကာင္း "၂၁ရာစုႏွင့္ ၀ါး႐ံုႀကိမ္ျဖစ္ထံုး"ဆိုၿပီး မေဟသီမဂၢဇင္းေရးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးရဲ႕ အာနိသင္ေတာ္ေတာ္ ထက္ျမက္ပံုရပါတယ္။ ၅ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၆ ထုတ္ လူထုပံုရိပ္ဂ်ာနယ္မွာ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္၊ ငါးေခါင္းအင္း အထက(ခြဲ)က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ၇ တန္း၊ ၈ တန္း၊ ၉ တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြကို အမိႈက္မေကာက္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို အညိဳအမဲ စြဲ ေသြးထြက္ေအာင္ ႐ိုက္လို႔ ေက်ာင္းသား ၅၀ ေက်ာ္ ထြက္ေျပးတဲ့ သတင္းဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အ႐ိုက္ေတာ္တဲ့ ဆရာမႀကီးကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ လယ္အုပ္ကေန ထက္အုပ္ရာထူးတိုးၿပီး အထက၂ ေဇယ်၀တီကို ပို႔လိုက္သတဲ့။ ဘယ္လို အသိ ဉာဏ္ ပညာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။
ၾကာေတာ့လည္းၾကာပါၿပီ။ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ "အမိႈက္ႏွင့္ လူ႔တန္ဖိုး"ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမိႈက္ကို ဘယ္လိုပစ္သလဲ၊ အမိႈက္ကို ဘယ္လိုသိမ္းသလဲ၊ အမိႈက္အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ အမိႈက္ေတြနဲ႔ ပုပ္ပြနံေစာ္ေနတဲ့ ဒုကၡၿမိဳ႕ေတာ္ မဟာရန္ကုန္အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ မ်ဥ္းၾကားက လူကူးေနရင္ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ကားကို ရပ္ေပးရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ကားေမာင္းရင္း ဟြန္းတီးတာ အလြန္႐ိုင္းတဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ တိုင္မွတ္လို႔ေတာင္ ႏွပ္မသုတ္ပါဘူး။
ကိုယ့္စိ္တ္ကို ေျဖပါတယ္။ စစ္အစိုးရေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက ယံုၾကည္ ေနတဲ့ခုအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္က KIA ကို ေလတပ္၊ ၾကည္းတပ္နဲ႔ တအံုးအံုးထုတေနတာကို ရာထူး အႀကီးဆံုးသမၼတႀကီးေတာင္ ၀င္မဟန္႔ရဲေသးေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္လို အေ၀းေရာက္ ကေလာင္ ပီစိေကြးေလးက ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ လူ ၅ သန္းေလာက္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အေျခခံဥပေဒထဲက တခ်ဳိ႕အပိုဒ္ေတြ ျပင္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာေတာင္ စကၠဴစုတ္တရြက္လို သေဘာထားႏုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ တရားဥပေဒမစိုးမိုးတာေတြ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမိုးထိတက္ေနတာေတြ၊ ယာဥ္ေၾကာ က်ပ္တာေတြ လမ္းေဘးေစ်းသည္၊ က်ဴးေက်ာ္ကိစၥေတြ ကိုေတာ့ အေ၀းသင္ တတိယႏွစ္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ရန္ကုန္တိုင္း၀န္ႀကီးတို႔၊ Ph.D အတုကိုင္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးတို႔ေတြလည္း ေျဖရွင္းႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။
ေစတနာမျပ႒ာန္းရင္ စာတပုဒ္ထြက္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ စာေရးဆရာသဘာ၀အရ ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ျပည္ႀကီး ခုလို ေရစုန္ေမ်ာ၊ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားမရွိ ေတာ့ နားထဲ တလံုး၀င္၀င္၊ ႏွစ္လံုး၀င္၀င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရးေန ခၽြတ္ေနရဦးမွာပါပဲ။
"ေကာင္းေသာအလုပ္၊ မေကာင္းေသာအလုပ္ ဟူသမွ်မွာ လက္ထဲမွ ထြက္သြားေသာ ျမားပင္ ျဖစ္ေလသည္"လို႔ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ ရာဟုလာ သံကိစၥည္း က ေရးဖူးပါတယ္။ ပစ္မွတ္ကို ထိသည္ျဖစ္ေစ မထိသည္ျဖစ္ေစ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ျမားေတြ တစင္းၿပီး တစင္း ပစ္လႊတ္ေနရမွာက ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္လို႔ ခံယူထားပါတယ္။
သာထက္ေအာင္
ႏိုဝင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၆