ႏုိင္ဝင္းသီ ● လူႏွင့္ လမ္းမမ်ား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
၁။ လိပ္ျပာ
အေဝးေျပးလမ္းမတစ္စင္းေပၚက ယာဥ္ေမာင္းတေယာက္ရဲ႕ ေသြးခုန္သံဟာ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ပူေႏြးလတ္ဆတ္ပါ သလဲ။ သူ႔အိမ္သားေတြ သိၾကမွာမဟုတ္ပါ။
ကြၽဲရိုင္းတေကာင္လို သန္စြမ္းႀကံ့ခိုင္တဲ့ ဝန္တင္ကားတစ္စီးကို ဖဲႀကိဳးနက္တေခြ ခင္းျဖန္႔ထားသလို ရစ္ေခြတြန္႔ေကြးေနတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးတစင္းေပၚမွာ လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္ရတဲ့ အရသာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ႏိုင္လိုက္သလဲဆိုတာကိုလည္း သူ႔အိမ္သားေတြတေယာက္မွ ခံစားတတ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါ။
အေကြ႔အခ်ဳိးမ်ားစြာနဲ႔ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းမ်ားျပားလွတဲ့ လမ္းမမ်ဳိးေတြေပၚမွာ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ကားေမာင္းရတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိးကိုလည္း သူ႔အိမ္ကလူေတြ တစ္ေယာက္မွသိၾကမွာ မဟုတ္ပါ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စတီယာရင္ကိုင္လာခဲ့တဲ့ လက္ၾကမ္းၾကမ္းတစုံကိုဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူတို႔နားလည္မႈ မေပးႏိုင္တာပါလိမ့္။
သူ႔ရင္ကို ၿဗိကနဲ ခြဲခ်လိုက္ရင္ လမ္းမႀကီးေတြ တစင္းၿပီးတစင္း၊ လမ္းငယ္ေလးေတြ တႁမႊာၿပီးတႁမႊာ အလိပ္လိုက္အႁမႊာလိုက္ လုံးေထြးျဖာက်လာမွာကို သူတို႔ေတြ တကယ္ပဲ မသိၾကဘူးလား။
၂။ ရက္စြဲမ်ား
သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လဲက်ေသဆုံးေနေသာ ဘီယာဘူးခြံႏွစ္ခုရိွသည္။
႐ြက္ႏုေဝဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ သစ္ပင္တပင္ ရိွသည္။ ဖုန္တက္ေနေသာပုတီးတကုံးရိွသည္။ ထက္ထက္မိုးဦးပုံပါေသာ ႐ြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္တခုရိွသည္။ ငုိက္မ်ဥ္းေနေသာ ရက္စြဲ တခ်ဳိ႕ရိွသည္။ အိုက္စပ္ေနေသာ ေႏြဥတုတခုရိွသည္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာေတာ့ ေပါက္ၿပဲေနေသာ ေသြးေၾကာမွ်င္တခ်ဳိ႕ရိွသည္။
(အဲဒီေသြးေၾကာမွ်င္တခ်ိဳ႕ေပါက္ၿပဲခဲ့လိ့လည္း သူေလျဖတ္သြားခဲ့ရတာမဟုတ္လား) လမ္းမမ်ားကို လြမ္းဆြတ္ရီေဝေနေသာ မ်က္လုံးတစုံရိွသည္။ ေအးခဲထုံက်င္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္တျခမ္း ရိွသည္။ ေလျဖတ္ထား၍ အၿမဲတေစၿငိမ္သက္ေနေသာေျခေထာက္တဖက္ရိွသည္။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးလွ်င္ ၿပံဳး႐ႊင္ေနတတ္ေသာ ဇနီးတေယာက္ရိွသည္။ တေန႔လုံးေနလို႔ "ေနေကာင္းရဲ႕လားေဖေဖ"ဟုစကားတခြန္း ေမးေဖာ္မရေသာ သားသမီးသုံးေယာက္ရိွသည္။ အတိုးေရာအရင္းပါ ျပန္မဆပ္ရေသးေသာ ေႂကြးအနည္းငယ္ရိွသည္။
နားထိုင္းၿပီး ပစိပစပ္အလြန္မ်ားလွေသာေယာကၡမတေယာက္ရိွသည္။
၃။ ျဖတ္သန္းျခင္း
ေလမျဖတ္ခင္တုန္းကေတာ့ အလြန္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ မိသားစုဘဝတခုကို သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လမ္းမေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ယုံၾကည္မႈေတြကို သန္မာေတာင့္တင္းေစခဲ့ဖူးသည္။ ခရီးစဥ္တစ္ခုအတြက္ ယာဥ္ေမာင္းထိုင္ခုံေပၚမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး စတီယာရင္ကို စူးစူးၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္မိေလ တိုင္း သူ႔ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မႈ မ်ားျဖင့္ အၿမဲတမ္းပူေႏြးလာခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီယုံၾကည္မႈေတြနဲ႔ပဲ ဆံပင္ေတြ ဖြာလန္ႀကဲၿပီး အသားအေရနီစပ္စပ္နဲ႔ လူတ ေယာက္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိကို လမ္းမေတြေပၚမွာ သူ ေရးထိုးခဲ့ဖူးသည္။
အဲဒီခြန္အားေတြနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့မိသားစုဘဝတခုကို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ တည္ေဆာက္လာခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
အဲသလို စိမ္းလန္းတဲ့ရက္စြဲတခ်ဳိ႕ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းမေပါင္းမ်ားစြာေပၚမွာ ေန႔ေရာညပါ သူျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။
သူဟာ ေလမျဖတ္ခင္တုန္းက လွည္းဆြဲတဲ့ ျမင္းတေကာင္ထက္ေတာင္ ပင္ပန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီလမ္းမႀကီးေတြ အသိဆုံးျဖစ္ပါသည္။
အခုေတာ့ လူေတြဟာ သူ႔ကိုေရာ၊ သူ႔အတၳဳပၸတၱိကိုေရာ ေမ့ေလ်ာ့ထားလိုက္ပုံရ သည္။ သူ႔ဘဝထဲမွာ အခိုင္အမာရိွခဲ့ဖူးေသာလမ္းမေတြကိုလည္း အေမွာင္ကမၻာတခုထဲသို႔ အၿပီးတိုင္ ကန္ခ်ပစ္လိုက္ပုံရသည္။
ျပင္ပႏွင့္ဆက္သြယ္မႈျပတ္ေတာက္ေနေသာသူ႔ဝန္းက်င္သည္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အၿမဲတမ္းၿငိမ္ဆိတ္ ေနေလသည္။
၄။ တံခါးမ်ား
သူ႔ဘဝမွာ ျပတင္းတံခါးႏွစ္ခ်ပ္ရိွသည္။ တခ်ပ္မွာ သူႏွင့္ သူ႔မိသားစုကို ေအးစက္စြာ ပိတ္ကာထားေသာ တံခါးျဖစ္ၿပီး ေနာက္တခ်ပ္မွာ သူႏွင့္ေလာကႀကီးကို ရံဆီးပိတ္ကာထားေသာ တံခါးျဖစ္သည္။
တခါတရံ သူ၏ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွေန၍ သူ႔သမီးအႀကီးမက ေမြးထားေသာ ေျမးမေလး၏ ေအာ္ဟစ္ငုိယိုသံမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္။ တခါတရံ တေနကုန္ဖဲလည္ ရိုက္ေနေသာ သူ႔သမက္၏ မူးမူးရူးရူးႏွင့္ ဆဲဆိုသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး သတင္းလာေမးေဖာ္ရေသာ မိန္းမဘက္က ေဆြမ်ဳိးတခ်ဳိ႕၏ စကားသံမ်ား ကိုလည္း ၾကားေနရတတ္ေသးသည္။
အဲဒီ သတင္းလာေမးတဲ့လူေတြဟာ သူ႔ကို ဝင္ၿပီးမၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူဟာ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ဒုကၡအရင္းအျမစ္တခုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။
အဲဒီလိုစိတ္မ်ိဳးဝင္လာလွ်င္ေတာ့ ကေလးငယ္ေလးတေယာက္လို ရိွဴက္ႀကီးတငင္ႏွင့္ သူ ငိုေႂကြးမိသည္။ ငိုၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ေမာေမာႏွင့္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ပါသည္။
သူ႔မိန္းမကေတာ့ တေန႔လွ်င္ သူ႔ဆီကို ႏွစ္ႀကိမ္လာေလ့ရိွသည္။ ေန႔လည္ထမင္း ပို႔ခ်ိန္ႏွင့္ ညေနထမင္းပို႔ခ်ိန္တြင္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထမင္းပို႔ခ်ိန္ဟုဆိုေသာ္လည္း ထမင္းေပၚတြင္ ဟင္း အနည္းငယ္ပုံထားေသာသံပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ကို သူ႔ေဘးသို႔လာခ်ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ သူ႔မိန္းမ ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္း သူမသိပါ။
သူ႔မိန္းမႏွင့္သူဟာ တအိမ္တည္းမွာေနၿပီး ဘဝျခားေနခဲ့တာ ကာလအတန္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီပဲ။
သူ႔သမက္ကေတာ့ ဖဲႏိုင္လာသည့္ရက္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေလး၊ မုန္႔ေလး၊ လိေမၼာ္သီးေလး၊ ပန္းသီးေလး ဝယ္ခဲ့ေဖာ္ရေသးသည္။ ဟိုတေလာေလးကတင္...
"ကြၽန္ေတာ္တေယာက္လုံးရိွပါတယ္အေဖရာ.....ဘာမွ အားမငယ္ပါနဲ႔ "ဟုသူ႔ကိုအားေပး ၿပီး သူပိုင္သည့္ စက္ဘီးေလးကို ဖဲေပါင္ရိုက္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက သမက္လုပ္သူကို သံကုန္ဟစ္ၿပီး ဆဲေတာ့ သမက္လုပ္သူက ဒါဟာ မိသားစုဘဝ ရွင္သန္လွပေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း လက္လြန္ သြားတာပါဟု သူ႔ကိုျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ေသစမ္းပါကြာ.....အယုတ္တမာေကာင္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ သူ႔ဘဝဟာ ေန႔တာေတြ ရွည္လ်ားခဲ့သလို ညတာေတြဟာလည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားလာခဲ့ပါသည္။
၅။ အိပ္မက္
ၿငိမ္သက္ေနေသာ အနက္ေရာင္ေႁမြမ်ား။ လီဘာကို သူ ဖိနင္းလိုက္တိုင္း ကားေအာက္ထဲသို႔ ေလွ်ာခနဲေျပးဝင္လာေသာ ေႁမြနက္မ်ား၊ လမ္းေဘးမွ မိုင္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးမ်ား၊ ကေဖးဆိုင္မ်ား၊ တည္းခိုခန္းမ်ား၊ ေလထိုးကြၽတ္ဖာဆိုင္ေလးမ်ား၊ လိပ္ျပာမေလးမ်ား၏ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား၊ ကားထဲသို႔ လြင့္ဝင္လာေသာ မိုးေရစက္မ်ား၊ ျမဴႏွင္းျပာမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မိုးတိမ္မ်ား၊ ႏွင္းခြဲမီးေရာင္ေအာက္က ညမ်ား၊ လြင့္ေျပးေနေသာအလင္းတန္းမ်ား၊ ေနေရာင္ဝတ္မႈန္မ်ား၊ လေရာင္ပန္းပြင့္မ်ား၊ လူေပါင္းစုံ ကိုင္ထား၍ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ား၊ ေငြစကၠဴေပါင္းစုံႏွင့္ ထိေတြ႔ထားေသာေၾကာင့္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ လူမ်ား။ လူတခ်ိဳ႕၏ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ လမ္းတခ်ိဳ႕၏ ညည္းတြားသံမ်ား၊ လူတခ်ိဳ႕ေမာင္းေနေသာကားမ်ား၊ ကားတခ်ိဳ႕ေမာင္းေန ေသာ လူမ်ား...............................
သူ အိပ္မက္မက္ေနရာက ဖ်ပ္ခနဲလန္႔ႏိုးလာတုိင္း ဝါးထရံမွာ ကပ္ေထာင္ထားေသာ ခ်ဳိင္းေထာက္ကေလးက သူ႔ကိုကရုဏာ သက္စြာနွင့္ ေငးၾကည့္ေနေလသည္။
တခါတခါေတာ့လည္း ခ်ဳိင္းေထာက္ကေလးဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ သူႏွင့္အတူ အိ္ပ္ေမာက်လို႔။
၆။ လမ္းတညမွာေတာ့ နားထိုင္းၿပီး ပစိပစပ္ အလြန္မ်ားေသာ သူ႔ေယာကၡမႀကီး၏ စကား တခြန္းေၾကာင့္ သူ ေဒါသ ေတာ္ေတာ္ ထြက္သြားသည္။
"ငွက္ေပ်ာတုံးကို ေဆးထိုးေပးတာကမွ လမ္းထေလ်ွာက္ခ်င္ ေလ်ွာက္လိမ့္ဦးမယ္။ ညည္းေယာက်္ားကေတာ့ ဒီတသက္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔လမ္း မျမင္ေတာ့ပါဘူးေအ။အဲဒီေတာ့ ညည္းလည္း ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔။ ေနာက္ေယာက်္ားတေယာက္ ယူခ်င္ရင္ ေကာက္သာယူလိုက္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေအ။ သတၱဝါတခု ကံတခုပဲေပါ့။ ဒီလိုခ်ည္း စခန္းဆက္သြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ"
ၾကည့္စမ္း.....။ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ ကားေမာင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကို ေဘးမွာထားၿပီး သူတို႔ ဒီလိုစကားမ်ဳိးကိုေျပာထြက္ၾကသလား။
တခ်ိန္တုန္းက သူဟာ သူ႔မိသားစုအပါအဝင္ လူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးစုံကိုေနပူမိုး႐ြာမေရွာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းသယ္ပိုးလာခဲ့တဲ့ လူမဟုတ္ဘူးလား။ သူ႔မိသားစုအတြက္လမ္းမေတြေပၚမွာ ဘဝမွတ္တိုင္ေတြ မတ္မတ္ခိုင္ခိုင္ တတိုင္ၿပီးတတိုင္ ထူစိုက္ေပးခဲ့တာေတြကို လြယ္လင့္တကူနဲ႔ သူတို႔ေမ့ေလ်ာ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီလား။
သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ခုန္တိုးေနေသာေသြးခုန္သံကို ဇူးလူးဗုံတိုေခါက္သံတခုလို အဆက္မျပတ္ သူၾကားေနရေလသည္။
အလကားလူေတြ.....လမ္းမေတြေလာက္မွ သစၥာတရားမရိွတဲ့လူေတြ။
လမ္းမေတြေလာက္မွ သူ႔အေပၚေႏြးေထြးၾကင္နာမႈ မရိွတဲ့လူေတြ။
သူ ေပါက္ကြဲၿပီး ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မရယ္ျဖစ္ပါ။ ျပတင္းတံခါး႐ြက္မွ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ညကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ၾကယ္ေတြသီးထေနေသာညကို ေငးရီၾကည့္ေနရင္းက ဝမ္းနည္းလာေလသည္။
ညသည္ ညဆန္စြာပင္ ေအးစက္စိမ္းနက္လ်က္။
ႏွင္းမႈန္ႏွင္းစက္ေလးေတြ ဖြဖြညင္ညင္အိက်ေနေသာ ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာမွာေတာ့ အသက္ကင္းမဲ့ေနေသာသူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်ဳိင္းေထာက္ကေလးႏွင့္အတူယွဥ္တြဲ၍ သူ႔အိမ္သားေတြ ေတြ႕ရိွရပါသည္။
ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနေသာ သူ႔အေလာင္းကို ေတြ႔ရိွခဲ့ေသာေနရာမွာ သူ႔ အိမ္ႏွင့္ အတန္လွမ္းေသာ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ေပၚ၌ ျဖစ္ေလသည္ ။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ
ခ်ယ္ရီ / ၂၀၀၂ ၊ မတ္လ