ေမာင္စြမ္းရည္ - ခင္မြန္ရြာသူ မပိုးျဖဴ
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၆
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေလးကအလြန္လွပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ကဗ်ာရွည္၊ ကဗ်ာ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ထြက္လာေတာ့မယ္လို႔ ''ဖန္မီးအိမ္''စာအုပ္တိုက္ကေၾကာ္ျငာဖူးတယ္လို႔ ေရးထားတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။ ''ဖန္မီးအိမ္''ဆိုတာ ကြယ္လြန္သူကဗ်ာဆရာတင္မိုးရဲ႕ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရကဗ်ာစာအုပ္ ပါ။ သူ႔ရဲ႕ပြဲဦးထြက္ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္သလို၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းစာစဥ္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးထြက္ လိုက္တဲ့ စာအုပ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ကပါ။ ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္တိုက္ဆိုတာကလည္း အဲဒီဖန္မီးအိမ္ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကို အစြဲျပဳၿပီးေခၚတြင္တဲ့ စာအုပ္တိုက္ပါ။ တင္မိုးကိုယ္ပိုင္စာအုပ္တိုက္ပါ။
တင္မိုးက စာအုပ္တိုက္တည္ေထာင္ဖို႔ ၀ါသနာအစြဲရွိပါတယ္။ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာငး္(တကၠသိုလ္) တည္ေထာင္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ''ပုပၸါးတကၠသိုလ္''လို႔ေတာင္ နာမည္ေပးခဲ့ဖူးေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းရယ္လို႔ တစ္ခါမွ မတည္ေထာင္ခဲ့ဖူးဘဲ အေပါင္းအသင္းေတြေခ်ာဆြဲသမွ် ျမန္မာစာဆရာအျဖစ္ထိပ္ဆံုးက ပါခဲ့ရရွာပါတယ္။ စာအုပ္တိုက္ဆိုတာလည္း သူႀကံစည္ေနတုန္း၊ ေရစႀကိဳသားအေပါင္းအသင္းတစ္ ေယာက္က စာအုပ္တိုက္ေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုလာလို႔ 'ကမၻာ့ေခတ္'ဆိုတဲ့ စာအုပ္တိုက္လုပ္ေပးရတယ္။ စာမူလဲ ရွာေပးပါ။ တည္းျဖတ္သုတ္သင္ေပးရနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ''ပန္းႏွင့္ပင္စည္''ဆိုတာ ကမၻာ့ ေခတ္ကထုတ္တာေပ့ါ။ စာအုပ္တိုက္တံဆိပ္ကိုု ပန္းခ်ီးေပၚဦးသက္ကို သူပဲ ဆြဲခိုင္းခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြထုတ္ ေ၀ၿပီး စာမူခေတြ ဟုတ္ဟုတ္ညားညားေပးခဲ့တယ္လို႔ သတိမရပါဘူး။ သူ႔မိတ္ေဆြေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ထပ္ ယူလိုက္တာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။
ကမၻာ့ေခတ္စာအုပ္တိုက္မွာ လက္တြဲရသူက စာေပသမားမဟုတ္ဘူး။ တင္မိုးကို အေခ်ာင္ႏႈိက္တာပါပဲ။ တင္မိုးက သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုး ပါ၀င္လာဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဘယ္သူမွ သိပ္စိတ္မပါလွေပမယ့္ ေတာက္တိုမယ္ရေတာ့ ကူညီၾကရတယ္။ လူထုေမာင္ေစာလြင္တစ္ေယာက္ပဲ တကယ္စိတ္၀င္စားလို ပံုႏွိပ္စက္၀ယ္ဖို႔ ႏွစ္ ေယာက္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတာင္သာသား က်ဴရွင္ဆရာတစ္ဦးနဲ႔ တြဲမိျပန္ တယ္။ ကိုညိဳႀကီးတဲ့။ သူကေတာ့ စာေပ၀ါသနာပါတယ္။ စီးပြားေရးလည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္''သေျပ''ဆို တဲ့ စာအုပ္တိုက္ေထာင္တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ထုတ္ျဖစ္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကေတာ့ ''အနီႏွင့္အျပာကဗ်ာမ်ား''တဲ့။ အစစ တင္မိုးကိုယ္တိုင္စီစဥ္တာပါ။ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ဘာသာျပန္နဲ႔တြဲဖို႔ကအစ သူပဲအားထုတ္ခဲ့ရွာတယ္။
သေျပစာအုပ္တိုက္လုပ္ဆဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ လူထုေစာလြင္နဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ပံုႏွိပ္စက္ကို သူ႔အိမ္ေရြ႕ တယ္။ စက္သမားေတြရွာတယ္။ လူေကာင္းေတြရပါတယ္။ စာအုပ္တိုက္ကို''ဖန္မီးအိမ္''လို႔ ေျပာင္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာေတြထုတ္ေတာ့ အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတြ ရပါတယ္။ ၀တၳဳေရးဆရာ သိန္းသန္းထြန္းက ေဒါက္တာ သန္းထြန္းနဲ႔အတူ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကိုပါလာခဲ့ၿပီး သူလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ စပ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ကေလးကဗ်ာ ေတြစပ္ၿပီး ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္တိုက္ကို ထုတ္ခိုင္းလို႔ ထုတ္ေပးရပါေသးတယ္။ သိန္းသန္းထြန္းက အဲဒီအခါမွာ ကေလးမရွိေသးဘူး။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူး။ ကေလးကဗ်ာေရးခ်င္လို႔သာ ေရးတာ။
ထားပါေတာ့။ အဲဒီမွာတင္မိုးက ခင္မြန္ရြာသူ မပိုးျဖဴဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္ေလးကို စြဲစြဲလန္းလန္း ျဖစ္ေနရွာတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားရင္း ခင္မြန္ကိုလည္း ေရာက္ဖူးတယ္။ ခင္မြန္ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ျမန္မာ့ ႐ိုးရာေရွးေဟာင္းနံရံပန္းခ်ီလက္ရာေတြလည္း ရွိတယ္။ ''ခင္မြန္ရြာသူ မပိုးျဖဴ''ဆိုတာ နံရံပန္းခ်ီက ရတာပါ။ ခင္မြန္မွာသူ႔တပည့္ သေျပပံုႏွိပ္တိုက္စထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာဦးညိဳႀကီးတပည့္ ျမန္မာစာေမာင္သိန္းႏိုင္ရဲ႕ တပည့္ ခင္မြန္ရြာသူ၊ ခင္မြန္ရြာသား၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေမာင္လုပ္သူက ရန္ကုန္ေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ တယ္။ ႏွမလုပ္သူက ဆယ္တန္းက်ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘူး။ အဲဒီခင္မြန္ရြာသူေလးက နံရံပန္းခ်ီထဲက ခင္မြန္ရြာသူေလးပဲဆိုပါစို႔။
တင္မိုးက ခင္မြန္ရြာသူမပိုးျဖဴ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ေၾကာ္ျငာၿပီးေတာ့ ကဗ်ာက မေရးရေသးဘူး။ ကဗ်ာမေရးခင္ ကဗ်ာစ်ာန္ အျပည့္သြင္းခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္မြန္ရြာကို သြားခ်င္တယ္။ သူ႔ဇနီး ရန္ကုန္သူကိုလည္း ေရာက္ဖူးေအာင္ ေခၚသြားခ်င္တယ္။ ထန္းပင္ေတြက ဘယ္လို၊ တမာတန္းက ဘယ္လို၊ ေစာင္းတန္းက ဘယ္ပံုစသျဖင့္ ခ်ီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဇနီး ရန္ကုန္သူလည္း လိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ခင္မြန္ကိုေရာက္ေတာ့ ခင္မြန္ရြာသူ မပိုးျဖဴအစစ္ကို ၀င္ေခၚတယ္။ နံရံပန္းခ်ီထဲက မပိုးျဖဴကို လိုက္ျပဖို႔ေခၚခဲ့တယ္။ နံရံပန္းခ်ီထဲက ၀တ္ပံုစားပံုေရာ၊ လူအမူအရာေတြေရာ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ၾကည့္တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ သက္ရွိထင္ရွား ခင္မြန္ရြာသူ နဲ႔ ပခံုးခ်င္းတိုက္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေပါ့။ ရန္ကုန္သူကို ေမ့သြားတယ္။
တင္မိုးဆိုတာက အမ်ားက'လူ႐ိုး''လူ႐ိုး'လို႔ေျပာေလာက္ေအာင္ ႐ိုးပံု႐ိုးလက္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေဘးမွာ စကားေျပာေဖာ္တစ္ေယာက္ရွိေနရင္ ေယာက်္ားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားေဘးလူေတြ ဘယ္ ေလာက္ပဲရွိရွိ သတိ မရတတ္ပါဘူး။ ဥပမာ - ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနရင္၊ တ ျခားသူငယ္ခ်င္း ေမာင္စြမ္းရည္ပဲ ပါပါ၊ ေမာင္မိုးသူပဲပါပါ ေမ့သြားၿပီ။ ခုလဲ သူ႔ဇနီးပါလာတာကို ေမ့သြားရွာၿပီ။ မပိုးျဖဴ ေလးနဲ႔ပဲ စကားေျပာလို႔မၿပီးဘူး။ ေစာင္းတန္းကလည္း အရွည္ခ်ည္းပါ။ ေျပာလို႔မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာတင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သူ မပိုးျဖဴက အားငယ္လာတယ္။ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ငါ့ကို ရန္ကုန္ကေခၚလာၿပီး ေမ့မ်ားသြားၿပီလားေပါ့။ ကဲ- ေမ့ခ်င္လည္းေမ့ေတာ့ဆိုၿပီး အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚထြက္၊ မံုရြာျပန္၊ မံုရြာကေနမႏၱေလးျပန္ခ်လာသတဲ့။ ကဗ်ာ ဆရာႀကီးကေတာ့ ခင္မြန္ရြာသူနဲ႔ စကားလက္ဆံုေျပာလို႔ မကုန္ေသး။ အဲ-သတိရလို႔ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူ မပိုးျဖဴကမရွိေတာ့ဘူး။ လုပ္ၾကပါအံုး။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုရွာမရေတာ့ ခင္မြန္ရြာသူကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ ''ခင္မြန္ရြာသူ မပိုး ျဖဴ''ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါေလေရာ။ ခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာလည္း မရွိေတာ့။ ေရႊကုန္ၿမိဳ႕ မပိုးျဖဴ မရွိရွာေတာ့ ။ မထြက္ျဖစ္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း လူေတြေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ မေမ့ေသး။
တင္မိုး ခင္မြန္ရြာကျပန္လာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မြန္ရြာကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခင္မြန္ရြာသူကို ဘုရား ေစာင္းတန္းနံရံေပၚမွာေရာ၊ ရြာထဲမွာေရာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာဦးတင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ထြက္ၿပီလာလုိ႔ေမးရွာ ပါတယ္။ သူမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့၊ ဆရာပဲ ဆက္ေရးလိုက္ပါလား တဲ့။ ဗုေဒၶါ ! ။